A. — 1. Unua litero de la esperanta kaj de aliaj alfabetoj. — 2. Finiĝo de la adjektivoj: bela, mia, unua, ĉiama. — 3. Komenco: De A ĝis Z = de la komenco ĝis la fino.

Abato. Ĉefo de monaĥejo. Abatino. Ĉefino de monaĥinejo.

Abdiki. Forlasi tronon kaj ĉiujn rajtojn al ĝi. Abdiko. Ago de tiu, kiu abdikas.

Abelo (Zool.). La konata insekto, produktanta mielon kaj vakson (Apis mellifica): Laborema kiel abelo. Abelejo. Domo de abeloj.

Aberacio. — 1. (Astr.). Diferenco inter la ŝajna kaj vera situacio de astro. — 2. (Opt.). Disperso de la lumo: aberacio sfera, aberacio kromata.

Abio (Bot.). Pinglarbo; ĝia ligno estas uzata de l’ ĉarpentistoj, lignaĵistoj (Abies pectinata).

Abismo. — 1. Loko profunda kaj abrupta: monta abismo. — 2. Senfundaĵo, profundegaĵo, io tre profunda: abismo de l’ oceano. Fig.: Esti sur la bordo de abismo = esti en granda danĝero.

Ablativo. Kazo de la deklinacio en la sanskrita, latina, slavaj lingvaj; ĝi esprimas instrumenton, devenon, k.t.p.; esperante ĝi estas tradukata plej ofte per la prepozicioj per kaj de.

Abnegacio. Forlaso de komfortaĵoj kaj ĝuoj, precipe por la bono de aliaj: La abnegacio, t.e. la forgeso pri si mem kaj sinofero, estas virto malofta.

Abomeno. Sento, kiun kaŭzas tre malagrablaj, fizikaj ecoj de objekto (ekz.: odoro de putranta viando); malinklino. Abomena. Kaŭzanta abomenon: abomena odoro, vizaĝo, ago. Komparu: Antipatio.

Aboni. Mendi por difinita tempo kaj antaŭe pagi gazetojn, biletojn por spektakloj., k.t.p.: Li abonas ĉiujn esperantajn gazetojn. Abonu du loĝiojn por la itala opero. Abono. — 1. Mendo por difinita tempo kaj antaŭa pago por gazetoj, spektakloj, k.t.p. — 2. Tempo, por kiu estas farita la abono: Via abono finiĝas post du monatoj. Abonanto. Persono. kiu abonas: Nia revuo havas 10,000 abonantojn.

Aborti. Akuŝi antaŭtempe ne vivpovan idon. Aborto. Antaŭtempa akuŝo de ne vivpova ido. Abortiga. Kaŭzanta aborton: abortiga medikamento.

Abrikoto (Bot.). Frukto de l’ abrikotujo.

Abrikotujo. Arbo el la familio de l’ amigdalacoj (Prunus armeniaca).

Abrotano (Bot.). Vegetaĵo el la familio de l’ kompozitoj, uzata kiel spicaĵo, en la medicino (Artemisia abrotanum).

Abrupta. Tre kruta, kvazaŭ forŝirita, kvazaŭ fortranĉita: abrupta bordo. Abrupteco. Eco de tio, kio estas abrupta. Komparu: Dekliva, kruta.

Absceso. Amaso de puso en histoj. Komparu: Ulcero, vundo.

Absinto. Forta maldolĉa brando de verda koloro, preparata el la samnoma vegetaĵo: La absinto kaŭzas nervajn malsanojn.

Absoluta. — 1. Tute sendependa de iu ajn povo aŭ kontrolo, sola ordonanta kaj leĝdonanta: La rusaj caroj estis absolutaj monarĥoj. Via tono, sinjoro, estas tro absoluta. — 2. Senmiksa, ĥemie pura: absoluta alkoholo. — 3. Ne relativa: absoluta vero. Absoluteco. Eco de tio, kio estas absoluta.

Absolutismo. Absoluta maniero de regado, de agado.

Absolvi. Pardoni la pekojn: Post la konfeso la pastro absolvas la pentantan pekulon. Absolvo. Pardono de l’ pekoj.

Absorbi. Tute okupi la pensojn,. la atenton: La laboro tiel absorbis lin, ke li forgesis pri la tagmanĝo.

Abstinenco. Sindetenemo, pro principo, de la uzado de l’ tabako, alkoholaĵoj, amaj ĝuoj. Abstinenculo. Persono, kiu sin detenas, pro principo, de la uzado de la tabako, alkoholaĵoj, amaj ĝuoj.

Abstrakta. Kio ne estas perceptebla de la sentoj: La substantivoj povas esti dividataj en du grupojn: abstraktaj, ekz. bono, penso, ideo; kaj konkretaj: ekz. tablo, hundo. Abstraktaĵo. Io abstrakta. Abstrakteco. Eco de tio, kio estas abstrakta.

Absurda. Plene sensenca: Absurda estas la supozo pri la ekzisto de eliksiro de l’ juneco. Absurdo. Io absurda: Kia absurdo! Absurdeco. Eco de tio, kio estas absurda.

Abunda. Havanta grandan kvanton, bone provizita, pli ol sufiĉa: abunda rikolto, abunda programo. Abundeco. Eco de tio, kio estas abunda: abundeco de fiŝoj en lago.

Acero (Bot.). Arbo el la samnoma familio; ĝia ligno estas uzata en multaj metioj (Acer).

Acetato. Salo de la vinagra acido.

Acetileno (Ĥem.) C₂H₂. Bruligebla gaso, kiun oni produktas el kalcikarbido agante je ĝi per akvo.

Acida. Havanta akran guston, kiel tiu de la vinagro: acida frukto. Acido. — 1. Io acida. — 2. (Ĥem.). Kombinaĵo de la hidrogeno kun metalo, ruĝiganta la bluan lakmuson.

Acideco. Eco de tio, kio estas acida.

Aĉeti. Akiri ion, pagante por ĝi monon: aĉeti kare, malkare. Aĉeto. Ago de tiu, kiu aĉetas. Aĉetanto. Persono, kiu aĉetas.

Aĉetebla. Kiu povas esti aĉetita: En la nuna tempo ĉio kaj ĉiu estas aĉetebla. Aĉetisto. Persono, kies profesio estas aĉeti.

-Ad. Sufikso, esprimanta agon ripetatan aŭ longedaŭran: pafado, restado.

Adapti. Konformigi por speciala celo, por specialaj kondiĉoj: adapti la rimedojn al la celo, adapti versaĵon por kanto. Adapto. Ago de tiu, kiu adaptas. Komparu: Apliki, uzi.

Adepto. — 1. Partiano de doktrino, de sekto: adepto de la epikurismo. — 2. Persono, konanta arton, sciencon kaj sin okupanta per ili: adepto de la pentrarto.

Adiaŭ. Esprimo de la ĝentileco, kiam oni foriras, disiĝas: Adiaŭ kara amiko, ĝis revido en la plej proksima kongreso! Adiaŭa. Kiu adiaŭas, de adiaŭo: adiaŭa vorto, adiaŭa kunveno.

Adicio. Aritmetika operacio, per kiu oni aldonas unu nombron al alia, t.e. kunigas du nombrojn en unu, kiu posedas tiom da unuoj, kiom ambaŭ kune. Adicii. Fari la adicion: adicii unu nombron al alia.

Adjektivo. Vorto aldonata al substantivo por montri ĝian econ: bona knabo. Adjektiva. De adjektivo; simila al adjektivo, havanta karakteron de adjektivo: adjektiva fleksio, adjektiva esprimo.

Adjunkto. Helpanto de supera oficisto.

Adjutanto. Oficiro, konstante akompananta sian ĉefon kaj komunikanta liajn ordonojn al la subuloj.

Administri. Konduki aferojn privatajn aŭ publikajn per persona kunlaboro: administri bienon, administri domon, administri kompanion. Administranto. Persono, kiu administras. Komparu: Direkti, regi.

Administracio. Administrantaro.

Admiri. Rigardi kun miro kunigita kun aprobo, estimo, alta ŝato: admiri heroon, admiri kuraĝon. Admiro. Sento de tiu, kiu admiras. Admirinda. Meritanta admiron: admirinda modesteco.

Admiralo. Ĉefo de milita ŝiparo.

Admiralitato. Estraro de ŝiparo kaj ĝia oficejo.

Admoni. Instigi per vortoj al la plenumo de devo: La patrino admonis la filon al la diligenteco. Admono. Vortoj de tiu, kiu admonas.

Adopti. Kun formala akto preni en sian familion kiel sian propran infanon; filigi, filinigi: adopti orfon. Adopto. Ago de tiu, kiu adoptas.

Adori. — 1. Respekti kaj ami kiel Dion. — 2. Forte ami, alte ŝati: adori sian edzinon, adori la poezion. Adoro. Sento de tiu, kiu adoras. Adoranto. Persono, kiu adoras: kantistino, aplaŭdata de la adorantoj.

Adreso. — 1. Precize difinita loĝloko de persono (lando, urbo, strato, domo): La adreso de doktoro Zamenhof estas: Varsovio, str. Dzika № 9. — 2. Surskribo sur letero, sur pakaĵo, enhavanta la nomon kaj la loĝlokon de la persono, al kiu ĝi estas sendata: La adreso devas esti ĉiam skribita tre legeble. Adresi. Skribi adreson sur letero, sur pakaĵo. Adresanto. Persono, kiu sendas leteron. Adresato. Persono, al kiu oni sendas leteron: Sur la koverto oni skribas ne sole la nomon de l’ adresato, sed ankaŭ tiun de la adresanto, por ke la poŝto povu resendi al li la leteron en okazo de bezono.

Adulti. Rompi la geedzan fidelecon per seksa rilato kun alia persono. Adulto. Ago de tiu, kiu adultas.

Advento. Kvarsemajna fasto antaŭ la Kristnasko.

Adverbo. Neŝanĝebla vorto, esprimanta manieron, lokon aŭ tempon: bone, hejme, vespere. Adverba. Havanta karakteron, strukturon de adverbo: «Kun ĝojo» estas adverba esprimo.

Advokato. — 1. Juristo, kies specialo estas defendi akuzatojn en juĝejo. — 2. Defendanto per vortoj: Estu mia advokato antaŭ mia edzino.

Aero. Gaso, kiun ni spiras, konsistanta el azoto kaj oksigeno. Aera. — 1. El aero: aera veziketo. — 2. Okazanta, vivanta en la aero: aera fenomeno, aera vegetaĵo. Aerumi. Refreŝigi, forigi malbonodoron, tralasante aeron: aerumi litaĵon, ĉambron. Komparu: Ventoli.

Aerolito. Ŝtono, falanta de la kosma spaco sur la supraĵon de la tero.

Aerometro. Instrumento por mezuri la densecon de la gasoj.

Aeronaŭto. Aerveturanto.

Aerostato. Aparato, plenigita per gaso, pli malpeza ol la aero kaj servanta por sin levi en la aeron.

Afabla. Kondutanta amike kun aliaj, penanta esti agrabla al aliaj: afabla homo, afabla vorto. Afableco. Eco de tiu, kiu estas afabla. Afablaĵo. Afabla ago, vorto. Malafabla. Kondutanta neamike kun aliaj, tute ne zorganta esti agrabla al aliaj. Komparu: Ĝentila, kompleza.

Afekcio. Forta emocio, perdo de la egalpezo de la animo sub la influo de fortaj kaj neatenditaj impresoj: malespero, ravo.

Afekti. Ŝajnigi ion per nenaturaj manieroj: afekti modestecon. Afekto. Ŝajnigo per nenaturaj manieroj. Afektema. Havanta la kutimon afekti.

Afero — 1. Ĉio, kio estas en la mondo reala kaj abstrakta: Dum vojaĝo oni vidas multajn interesajn aferojn. — 2. Ĉio, kio estas objekto de okupo, kio estas aŭ devas esti plenumita: komerca afero, juĝa afero. Komparu: Objekto.

Afikso. Partikulo, almetata antaŭ aŭ post la radiko, por formi novan vorton kun alia signifo: prefikso, sufikso.

Afiŝo. Presita anonco pri publika spektaklo. Afiŝi. Anonci per afiŝo. Komparu: Avizo, prospekto, reklamo.

Aforismo. Penso, principo, koncize esprimita,ĉerpita el verko de fama aŭtoro. Komparu: Devizo, maksimo, moto, proverbo, sentenco.

Afranki. Pagi la poŝtajn spezojn, algluante la necesan kvanton da poŝtmarkoj: La adresato pagas punon por neafrankita letero.

Afto (Med.). Ŝimaj ulceroj en la buŝo de suĉinfanoj.

Afusto. Veturilo de kanono.

Agi. Uzi siajn fizikajn aŭ spiritajn fortojn: Ne ploru, sed agu. Ago. Uzo de siaj fizikaj aŭ spiritaj fortoj: Malpli da vortoj, pli da agoj! Komparu: Fari, konduti, procedi.

Agaco. Malagrabla sento en la dentoj, kiun kaŭzas fortaj acidoj, acidaj fruktoj.

Agapo. Festeno de la primitivaj kristanoj post la komunio.

Agariko (Bot.). Speco de manĝebla fungo (Agaricus campestris).

Agato. Duone diafana speco de kvarco de vivaj variaj koloroj.

Agendo. Notlibro por tuta jaro kun aparta paĝo por ĉiu tago.

Agento. Peranto por plenumi aferojn de aliaj personoj: borsa agento.

Agiti. Instigi aliajn al agado por celoj, havantaj publikan gravecon: agiti antaŭ elektoj. Agito. Ago de tiu, kiu agitas.

Agitanto. Persono, kiu agitas. Komparu: Propagandi.

Aglo (Zool.). Raba birdo el la familio de l’ falkoj (Aquila). La reĝo de la birdoj. La nigra aglo = la aglo de la prusaj standardoj. Li ne estas aglo = li ne estas persono de alta inteligenteco. Agla nazo = nazo kurbigita, kiel la beko de la aglo.

Aglomeri. Kunigi ne samspecajn, ne unuformajn objektojn en tuton. Aglomeraĵo — 1. Objekto, konsistanta el kunigitaj ne unuspecaj, ne unuformaj partoj. — 2. Kungluaĵo, konsistanta el nature kunigitaj diversaj mineraloj.

Aglomerato. Aglomeraĵo.

Aglutini (Med.). Kunglui: aglutini la randojn de vundo; aglutini leŭkocitojn.

Agonio. Batalo de la mortanto kontraŭ la morto; la lastaj suferoj de la mortanto. Agonii. Esti en la stato de l’ agonio. Agonianto. Persono, kiu agonias.

Agordi. Konformigi reciproke la kordojn de instrumento, unu instrumenton al alia.

Agordo. Reciproka, konformigo de l’ kordoj de instrumento, de unu instrumento al alia.

Agrabla. Kiun oni volonte vidas, aŭskultas, k.t.p.: agrabla persono, vizaĝo, voĉo. Malagrabla. Kiun oni ne volonte vidas, aŭskultas, k.t.p.

Agrafo Metala hoketo kun ringeto, kiu servas por kunigi du randojn de vesto.

Agrafi. Kunigi per agrafo. Komparu: Broĉo, buko, pinglo.

Agregato (Filoz.). Io formita per kuniĝo de unuspecaj objektoj: agregato de molekuloj.

Agrikulturo. Kulturado de la tero.

Agronomio. Scienco, arto kulturi la teron.

Agronomo. Persono, kiu konas la agronomion, kiu sin okupas per la agronomio.

Aĝo. Tempo, pasinta de la naskiĝo: Kian aĝon li havas? Li estas kvardekjara. Aĝa. Havanta aĝon: Li estas pli aĝa, ol lia fratino. Plenaĝa. Havanta la aĝon, en kiu oni posedas ĉiujn personajn rajtojn: En tre multaj landoj oni fariĝas plenaĝa post la dudekunua jaro de la vivo.

Aĝio. Diferenco inter la nominala kaj efektiva (laŭkursa) valoro de la mono.

Aĝioto. Spekulacio en la borso per publikaj paperoj. Aĝioti. Sin okupi per la aĝioto. Aĝiotisto. Persono, kiu profesie aĝiotas.

Ajlo (Bot.). Bulba vegetaĵo kun forta odoro, uzata kiel spicaĵo (Aliium sativum).

Ajn. Ĝeneraliga sendifina partikulo, aldonata al pronomoj, adverboj kaj konjunkcioj: kiu ajn, kiel ajn, kiam ajn.

-Aĵ. Sufikso por derivi nomon de objekto, afero, farita el tio, devenanta de tio, kion esprimas la radiko; por esprimi ion konkretan: porkaĵo = porka viando; amikaĵo = amika ago. Aĵo. Afero, objekto.

Akacio (Bot.). Arbo el la familio de l’ mimozacoj (Acacia).

Akademio. — 1. Supera lernejo, universitato. — 2. Societo de scienculoj, literaturistoj, artistoj.

Akanto (Bot.). Suda dorna vegetaĵo (Acanthus).

Akapari. — 1. Aĉeti kiel eble plej grandan kvanton da komercaĵo, por plialtigi la prezon kaj vendi kare. — 2. Proprigi al si kun malutilo por aliaj. Akaparo. Ago de tiu, kiu akaparas.

Akaro (Zool.). Parazita insekto el la vico de l’ araknoidoj (Acarina).

Akceli. Plirapidigi kaj samtempe helpi, sukcesigi: La aliĝo de famaj scienculoj forte akcelis la progreson de Esperanto. Akcelo. Ago de tiu, kiu akcelas.

Akcento. Plilaŭtigo, plifortigo de la voĉo sur unu silabo de la vorto: La Francoj, parolante esperante, ofte metas la akcenton sur la lasta silabo. Akcenti. Meti la akcenton.

Akcepti. — 1. Konsenti preni tion, kion oni donas, proponas: Ne estas ĝentile ne akcepti donacon. — 2. Esti hejme por la vizitantoj: S^ino N. akceptas ĉiun mardon. — 3. Aprobi, konsenti: La propono estis akceptita per aklamo. Akcepto. Ago de tiu, kiu akceptas. Akceptebla. Kiu povas esti akceptita: neakceptebla propono. Komparu: Ricevi.

Akcesora. Akompananta la ĉefan aferon; flanka, ne ĉefa. Akcesoraĵo. Afero, objekto akcesora.

Akcio. Atesto pri partopreno en kompanio komerca aŭ industria: La kurso de la akcioj falas dum milito. Akciulo. Posedanto de akcio: Oni aranĝas ĉiujare kunvenon de la akciuloj por decidi la plej gravajn aferojn de la kompanio.

Akcidento. Okazo malfeliĉa, malagrabla kaj neatendita: fervoja akcidento; laboristo, vundita de akcidento. Akcidenta. Hazarda kaj malfeliĉa, malagrabla.

Akcipitro (Zool.). Rabobirdo el la familio de l’ falkoj (Astur).

Akcizo. Imposto de la manĝaĵoj, alkoholaĵoj, k.t.p.

Akiri. Fariĝi posedanto per batalo, laboro, aĉeto k.t.p. Akiro. -1. Ago de tiu, kiu akiras. — 2. Objekto, afero akirita: Eksterminte la malamikojn, la taĉmento revenis kun riĉa akiro. Akirebla. Kiu povas esti akirita.

Aklami. — 1. Saluti per laŭtaj krioj. — 2. elekti iun, akcepti proponon sen diskutado, unuvoĉe. Aklamo. Ago de tiu, kiu aklamas.

Akno. Patologia ruĝa makuleto de la haŭto.

Akolito. Preĝeja servisto, helpanta pastron dum la diservo.

Akompani. — 1. Iri kun iu, esti kun iu: Mi akompanos vin al la stacidomo. — 2. (Muz.). Kunludi. Akompano. Ago de tiu, kiu akompanas. Akompananto. Persono, kiu akompanas.

Akonito (Bot.). Venena medicina vegetaĵo el la familio de l’ ranunkulacoj (Aconitum napellus).

Akordo. — 1. Samtempa harmonia sonado de kelke da tonoj. — 2. Reciproka konformeco harmonia, adapteco: akordo de la adjektivo kun la substantivo. Akorda. Harmonia, konforma al io, adaptita al io.

Akordigi. Fari ion akorda. Akordiĝi. Fariĝi akorda: La predikato akordiĝas kun la subjekto. Akordigebla. Kiu povas esti akordigita.

Akra. — 1. Havanta tre maldikan tranĉan randon: akra tranĉilo, glavo, tondilo. — 2. Kies lateroj (flankoj), kuniĝas je malgranda angulo: akra rando. — 3. Kiu forte ekscitas la sentojn: akra manĝaĵo, malvarmo, koloro, sono, voĉo, odoro. — 4. Severa, neĝentila: akraj vortoj. Akreco. Eco de tio, kio estas akra. Akrigi. Fari ion akra: akrigi tranĉilon. Akrigilo. ŝtono, objekto por akrigado. Komparu: Akuta.

Akrido (Zool.). Insekto, detruanta la grenojn (Pachytylus migratorius, acrididae).

Akrobato. Cirka gimnastika artisto.

Akso. — 1. Reala aŭ imagata rekta linio, ĉirkaŭ kiu turniĝas korpo: akso de la tera globo, de rado. — 2. Centra linio: akso de floro, de vojo.

Akselo (Anat.). Kavo sub la artiko de la ŝultro kaj brako.

Aksiomo. Vero senduba, ne bezonanta pruvon: Du nombroj, kiuj egalas trian, egalas unu la alian.

Akto. — 1. Parto de dramo, de komedio: Aktoj estas dividataj en scenojn. — 2. Oficiala dokumento, atestanta fakton: akto pri la naskiĝo.

Aktivo. — 1. Formo de la transitivaj verboj, esprimanta agon: La patro amas la filon, la filo estas amata de la patro; «amas» estas formo de l’ aktivo, «amata» de l’ pasivo. — 2. Pozitiva parto de propraĵo: La kompanio ne bankrotis, kvankam ĝiaj pasivoj preskaŭ egalis la aktivojn. Aktiva. — 1. Kiu apartenas al la aktiva formo de la verbo: La aktiva formo estas pli ofte uzata, ol la pasiva. — 2. Kiu prezentas la pozitivan parton de propraĵo: aktivaj sumoj de bilanco. — 3. Agema: Aktiva homo neniam restas senokupa.

Aktoro. Artisto, ludanta rolon en drama spektaklo.

Aktuala. Efektive ekzistanta en la nuna tempo kaj samtempe grava, interesa. Aktualaĵo. Io aktuala. Aktualeco. Eco de tio, kio estas aktuala.

Akumulatoro. Elektra baterio, amasiganta provizon de la elektro: Aŭtomobilo movata de akumulatoroj.

Akurata. — 1. Kiu plenumas je la interkonsentita tempo: akurata tajloro. — 2. Kiu venas je la interkonsentita horo. Akurateco. Eco de tiu, kiu estas akurata.

Akustiko. Parto de la fiziko, pri la sonoj.

Akuŝi. Eligi maturan feton: La patrino feliĉe akuŝis belan knabon. — 2. Tre malfacile fari, verki ion: Fine li akuŝis sian disertacion. Akuŝo. Ago de tiu, kiu akuŝas.

Akuŝisto. Kuracisto, kies specialo estas helpi la akuŝojn. Akuŝistino. Virino, kies profesio estas helpi la akuŝojn: Akuŝantino. Virino, kiu akuŝas.

Akuta. Nelongedaŭra, akompanata de fortaj simptomoj (pri la malsanoj): akuta kataro. Komparu: Akra.

Akuzi. Proklami ies kulpon, krimon: akuzi iun pri ŝtelo, akuzi iun pri malnobleco. Akuzo. Ago, vortoj de tiu, kiu akuzas.

Akuzativo. Kazo, kies finiĝo estas n.

Akvo. H₂O. Komponaĵo de oksigeno kaj hidrogeno; fluidaĵo, kovranta tri kvaronojn de la tero (maroj, lagoj, riveroj). Akva. — 1. Konsistanta el akvo: akva solvaĵo. — 2. Vivanta en akvo: akva vegetaĵo. Akvofalo. Akvoj de rivero, lago, k.t.p., falantaj de supre: la Niagara akvofalo. Akvomelono. Speco de melono kun ruĝa molaĵo.

Superakvego. — 1. Tre granda kvanto da akvo. — 2. La ĝenerala subakvigo de la tero, laŭ la biblio: Noaho kaj lia familio estis la solaj homaj estaĵoj, kiuj sin savis de la superakvego.

Akvaforto. Desegnaĵo, ĥemie farita sur kupro.

Akvarelo. Pentraĵo, farita per farboj solvitaj en akvo. Akvarelisto. Pentristo de akvareloj.

Akvario. Akvujo por kulturi vegetaĵojn kaj fiŝojn.

Akvilegio (Bot.). Vegetaĵo el la familio de l’ ranunkolacoj kun sonorilforma floro (Aquilegium).

Al. — 1. Prepozicio, metata antaŭ nomo de persono, objekto, loko, je kiu aŭ kien estas direktata la ago: doni, donaci libron al knabo, amo de la patro al la filo, proksimiĝi al la urbo. — 2. Prefikso, esprimanta kien direktiĝas movo; lokon, kiun atingas movo: almeti, alporti.

Alabastro. Duone diafana speco de gipso de blanka koloro, similanta marmoron, uzata por malgrandaj artaj objektoj: vazoj, statuetoj. Alabastra. El alabastro: alabastra vazo.

Alarmo. — 1. Alvoko al armiloj: La generalo ordonis trumpeti la alarmon. — 2. Sciigo, krioj pri proksimiĝanta danĝero.

Alarmi. Fari alarmon.

Alaŭdo (Zool.). Kantobirdo el la familio de l’ paseroj (Alaŭda arvensis).

Albinoso. Homo kun kunnaskita anomalio de la pigmento: plena aŭ preskaŭ plena manko de la pigmento en la haŭto, haroj, k.t.p.

Albumo. Libro por enmetado de fotografaĵoj, ilustraĵoj: Albumo de konataj Esperantistoj.

Albumino. Organika substanco, kiu formas la blankon de ovo kaj el kiu grandparte konsistas la korpo de la bestoj kaj vegetaĵoj.

Albuminurio (Med.). Ĉeesto de albumino en la urino (simptomo de la nefrito kaj de aliaj malsanoj).

Alciono (Zool.). Birdo krianta el la vico de l’ paseroj (Alcedo).

Aldo. La plej malalta voĉo de la virinoj. Aldviolono. Granda violono: korda instrumento, meza inter la violono kaj violonĉelo.

Aleo. Vojo en ĝardeno; vojo kun vico de arboj ĉe ĉiu bordo: aleo de tilioj.

Alegorio. Rakonto, kies temo estas metafore prezentita. Alegoria. Esprimita per metaforoj, metafore prezentita.

Aleno. Pinta fera peco por fari truojn en ledo: La aleno estas ilo de l’ ŝuistoj.

Alfabeto. Kolekto de ĉiuj literoj de lingvo en konstanta vico: Preskaŭ ĉiuj civilizitaj popoloj uzas la latinan alfabeton.

Alfenido. Metala komponaĵo, imitanta la arĝenton: El alfenido oni faras kulerojn, forkojn, k.t.p. Alfenida. El alfenido: alfenida cigarujo.

Algo (Bot.). Familio de sensemaj vegetaĵoj, kreskantaj en akvo (Algae).

Algebro. Parto de la matematiko, en kies operacioj estas uzataj literoj: La algebro donas solvojn pli ĝeneralajn, ol la aritmetiko. Algebra. De la algebro, koncernanta la algebron: algebra problemo.

Alĥemio. Ĥemio de la mezaj centjaroj; arto aliigi metalojn en oron: La alĥemio estas la patrino de la ĥemia scienco.

Alia. — 1. Diferenca, ne egala, malsama: Tio estas tute alia afero! — 2. Dua el du: Ili disiĝis: unu iris dekstren, la alia maldekstren. Alie. — 1. Alimaniere. — 2. En kontraŭa okazo, se ne: Obeu, alie vi estos punita. Aliigi. Fari ion alia: aliigi la voĉon.

Aliiĝi. Fariĝi alia.

Alibio. Pruvo, ke akuzito estis en alia loko en la momento de la krimo.

Aligatoro (Zool.). Amerika krokodilo (Alligator).

Alineo. Linio, kies unua vorto iom foriĝas de la rando de manuskripto aŭ presaĵo: En «Vortaro de Esperanto» ĉiu radiko havas sian alineon.

Alko (Zool.). Speco de cervo kun larĝaj plataj kornoj (Cervus alces).

Alkalio (Ĥem.). Solvebla hidrato de bazo: hidrato de kalio, hidrato de natrio. Alkalia. Havanta karakteron, ecojn de alkalio: alkalia solvaĵo.

Alkoholo. Esenca parto de brandoj, vinoj, likvoroj (Ĥem. etila alkoholo): La trouzado de la alkoholo kaŭzas multajn malsanojn. Alkohola. El alkoholo, enhavanta alkoholon. Alkoholaĵo. Alkohola trinkaĵo.

Alkoholismo. Malsana stato, kaŭzita de la trouzado de alkoholaĵoj.

Alkovo. Ĉambro sen fenestro, por lito: La dormado en alkovo estas malutila por la sano. Komparu: Niĉo.

Almanako. Libro, enhavanta tabelon de l’ tagoj, monatoj, sezonoj kaj festoj de jaro, kun literaturaĵoj kaj praktikaj informoj.

Almenaŭ. — 1. Ne malpli ol: Por lerni fremdan lingvon oni bezonas almenaŭ du jarojn. — 2. Eble aliaj,…: Almenaŭ mi ne komprenas tion.

Almozo. Kio estas donata senpage al mizeruloj por helpi ilin: Blindulo petas almozon antaŭ la preĝejo. Almozulo. Homo, kiu vivas per almozoj.

Alno (Bot ). Arbo el la familio de l’ betulacoj, uzata de lignaĵistoj (Alnus).

Aloo (Bot.). Arbo, liveranta laksigan rezinon, el la familio de l’ liliacoj (Aloe).

Alopatio. Metodo de kuracado per rimedoj, kontraŭaj al la naturo de l’ malsano: La alopatio estas la sola serioza metodo, la homeopatio estas nur blago. Alopatia. De l’ alopatio, bazita sur la alopatio.

Alpako. Ŝtofo el lano de l’ samnomaj ŝafoj, vivantaj sur la montoj de Peruvio [nun: Peruo]. Alpaka. El alpako: alpaka jako.

Alta. — 1. Granda en la vertikala direkto: alta domo, monto. — 2. Grava, supera: alta rango, ofico. — 3. (Muz.). Konsistanta el multe da vibroj: alta tono. Altaĵo. Alta loko.

Alteco. Eco de tio, kio estas alta. Plialtigi. Pligrandigi la altecon.

Altaro. Tablo por religiaj oferoj, por diservo.

Alteo (Bot.). Malvosimila vegetaĵo (Althaea).

Alterni. Sekvi unu alian kaj reciproke: La tagoj kaj noktoj eterne alternas.

Alternativo. Decida elekto de unu el du eblaĵoj aŭ aferoj: Al la kompanio sin prezentis la alternativo: aŭ bankroti aŭ likvidi ĉiujn filiojn.

Altreliefo. Surmura skulptaĵo, kies figuroj preskaŭ tute foriĝas de la fono.

Aludi. Paroli pri persono aŭ afero, ne menciante ilian nomon, komprenigante tamen pri kio oni parolas. Aludo. Vorto aŭ frazo, aludanta pri io.

Alumeto. Ligna peceto, kun ekstremo sulfurita, por ekbruligado.

Aluminio (Ĥem.). Al. Blanka, tre malpeza metalo de arĝenta brilo. Aluminia. El aluminio: aluminia ŝlosilo.

Aluno (Ĥem.). Duobla sulfato de aluminio kaj kalio, amonio: La kalian alunon oni ordinare nomas simple aluno. Aluno estas uzata por purigi akvon, en fotografado, tanado.

Aluvio. Tera tavolo, alportita de la akvo: La plej granda parto de Holando konsistas el maraj aluvioj.

Amo. — 1 . Pasia inklino al persono de alia sekso: amo al virino. — 2. Alta grado de inklino: amo al la patrino, al la infanoj. Ami. Senti amon. Aminda. Kiu meritas amon, kiu faras agrablan impreson. Enamiĝi. Eksenti amon al persono de la alia sekso.

Amatoro. — 1. Persono, kiu havas inklinon al io, amas ion; amatoro de pentraĵoj. — 2. Persono, kiu ne profesie sin okupas per arto, scienco, metio: fotografisto amatoro. Komparu: Diletanto.

Amalgamo. — 1. (Ĥem.). Miksaĵo de hidrargo kun alia metalo. — 2. Miksaĵo.

Amaso. Kolekto, granda kvanto, granda nombro: amaso da ŝtonoj, popolamaso. Amasigi. Kolekti en granda kvanto: amasigi monon.

Ambasadoro. — 1. Sendito de unu ŝtato al alia. — 2. Konstanta reprezentanto de ŝtato ĉe alia regno.

Ambaŭ. Unu kaj alia: Mi renkontis du amikojn, mi salutis ilin ambaŭ kaj ĉiu resalutis.

Ambicio. Forta deziro de famo, honoroj, k.t.p.: Laŭdinda estas ambicio, se ĝi instigas al la laboro, kondamninda, se ĝi uzas intrigojn kaj reklamon. Ambicia. Kiu havas, montras ambicion: ambicia homo, ambicia projekto.

Amblo. Maniero de l’ irado de kelkaj kvarpiedaj bestoj, kiuj levas samtempe ambaŭ piedojn de unu flanko: La urso, kamelo, ĝirafo kaj unu speco de ĉevaloj iras la amblon.

Amboso. Fera bloko, sur kiu oni forĝas. Esti inter martelo kaj amboso = esti en malfacila situacio sen eliro.

Ambro. Rezina aroma substanco, uzata kiel incenso.

Ambrozio. — 1. Manĝaĵo de la grekaj dioj. — 2. Tre bongusta manĝaĵo.

Ambulanco. Movebla armea hospitalo.

Amelo. Substanco, formanta la plej grandan parton de ĉiuj farunaj substancoj; ĝi estas fabrike preparata el grenoj, terpomoj kaj uzata por rigidigi la tolaĵon.

Amen. La lasta vorto de preĝoj; ĝi signifas: tiel estu.

Ametisto. Violkolora multekosta ŝtono, konsistanta el speco de kvarco.

Amfibio (Zool.). Vertebrulo, vivanta sur la tero kaj en la akvo: La krokodilo estas la plej granda amfibio (Amphibium).

Amfiteatro. — 1. Antikva duonronda konstruaĵo kun pli kaj pli altaj benkoj por spektatoroj. — 2. Parto de teatro kontraŭ la scenejo.

Amforo. Antikva vazo, alta kaj mallarĝa, kun du teniloj; ĝi estis uzata por vino, mielo, oleo, k.t.p.

Amigdalacoj (Bot.). Familio de dukotiledonaj unupetalaj vegetaĵoj: migdato, abrikoto, pruno, persiko.

Amiko. Persono, ligita kun alia per inklino, simpatio, akordo de opinioj, gustoj: La amikon oni ekkonas en malfeliĉo. Amika. Bazita sur amikeco, inspirita de amikeco; amika helpo, amika konsilo. Amikaĵo. Amika ago. Amikeco. Sento, rilato de tiuj, kiuj estas amikoj.

Amindumi. Peni plaĉi al persono de la alia sekso per vortoj kaj konduto: amindumi viron, virinon.

Amnestio. Pardono, senkulpigo, proklamita de regnestro al krimuloj.

Amnestii. Doni amnestion.

Amoniako (Ĥem.). NH₃. Gasa alkalio de tre akra odoro, kombinaĵo de azoto kaj hidrogeno; ĝi estas uzata, en akva solvaĵo, de ladistoj, kolorigistoj.

Amorfa. Kiu ne posedas regulan strukturon: Ekzistas du specoj de fosforo: amorfa kaj kristala.

Amortizi. Nuligi ŝuldon per regulaj partopagoj.

Amplekso. Dimensioj, grado de vasteco (en figura senco): verko de granda amplekso. Ampleksi. Havi en si, teni en si (en figura senco): La programo de la universitato ampleksas ĉiujn sciencojn. Multampleksa. Ampleksanta multon, havanta grandan amplekson.

Amputi. Fortranĉi per ĥirurgia instrumento membron, organon: amputi frakasitan brakon.

Amuleto. Objekto havanta miraklan econ antaŭgardi de malsano, de sorĉo la personon, kiu ĝin portas.

Amuzi. Agrable okupi la pensojn, atenton; gajigi: La rakonto forte amuzis nin. Amuzo. lo agrable okupanta la pensojn, atenton; io gajiganta. Komparu: Distri, ludo.

-An. Sufikso por esprimi membron, loĝanton, adepton: societano, Parizano, kristano.

Anagramo. Alimeto de la literoj de vorto aŭ frazo, por formi alian vorton aŭ frazon: napo, pano.

Anakronismo. — 1. Eraro kontraŭ la kronologio, konsistanta en kunmetado de nesamtempaj personoj aŭ faktoj. — 2. lo nekonforma al la moroj de epoko.

Analitiko. Teorio de analizo.

Analizo. — 1. Disigo en elementojn: ĥemia, logika, gramatika analizo. — 2. Esploro detala, dividanta la tuton en ĝiajn elementojn. Analizi. Fari analizon.

Analogio. (Filoz.). Simileco de du aferoj en unu aŭ kelke da rilatoj, permesanta konkludi pri ilia simileco ankaŭ en aliaj rilatoj: analogio de fenomenoj, analogio de juraj okazoj. Analogia. Havanta analogion. Komparu: Egala, simila, parenca.

Ananaso (Bot.). Frukto de l’ ananasujo. Ananasujo. Tropika arbo el la familio de labromeliacoj (Ananassa sativa).

Anapesto. Trisilaba versa mezuro, konsistanta el du mallongaj, aŭ neakcentitaj silaboj kaj tria longa aŭ akcentita.

Anarĥio. — 1. Sistemo politika kaj socia, en kiu ĉiu individuo vivas sendependa, sen iu ajn estraro aŭ registaro. — 2. Plena senordo. Anarĥia. De anarĥio, bazita sur anarĥio.

Anaso (Zool.). Korta naĝbirdo (Anas domestica).

Anatemo. Solena malbeno; malbeno.

Anatomio. Scienco pri la makroskopa strukturo de organismoj: La sekcado estas la ĉefa esplora metodo de la anatomio. Anatomia. De anatomio, koncernanta anatomion.

Anĉovo (Zool.). Malgranda manĝebla fiŝo, ordinare konservata en oliva oleo, uzata kiel spicaĵo (Engraulis encassicolis).

Anekdoto. Mallonga sprita rakonto.

Aneksi. Aligi, precipe aligi al regno fremdan provincon: aneksi post venka milito. Anekso. Ago de tiu, kiu aneksas.

Anemono (Bot.). Vegetaĵo el la familio de l’ ranunkulacoj (Anemone).

Angeliko (Bot.). Vegetaĵo el la familio de Pumbeliferoj (Angelica).

Angio. Kanalo, tubo, tra kiu fluas la sango, nutraj fluidaĵoj de l’ bestoj kaj vegetaĵoj.

Angiologio. Parto de la anatomio pri la angioj.

Angilo (Zool.). Serpentosimila manĝebla fiŝo (Anguitla vulgaris).

Angino (Med.). Inflamo de la gorĝo.

Angulo. — 1. Nelimigita spaco inter du sin renkontantaj linioj rektaj. — 2. Nelimigita spaco inter du aŭ kelke sin renkontantaj reciproke ebenoj. — 3. Malvasta, kaŝita loko. Triangulo Parto de l’ spaco, limigita de tri sin reciproke renkontantaj linioj. Multangulo. Parto de l’ spaco, limigita inter kvar, kvin k.t.p. sin reciproke renkontantaj rektaj linioj.

Anĝelo. — 1. Ĉiela estaĵo, akompananta kaj servanta Dion; ĉiela sendilo. Malbona anĝelo = diablo, satano. — 2. Persono tre bonkora, dolĉa, tolerema: anĝelo de l’ pacienco.

Anhidra (Ĥem.). Senakva.

Anilino. Olea substanco, produktata el indigo (industrie el nitrobenzolo) kaj uzata por farboj. Anilina. De anilino, enhavanta anilinon: anilina farbo.

Animo. — 1. Spirita kaj senmorta parto de la homo: La senmorteco de la animo estas dogmo de preskaŭ ĉiuj religioj. — 2. Sidejo de la sentoj kaj konscio. — 3. Esenca, ĉefa parto aŭ aganto: animo de entrepreno. Anima. De animo, koncernanta animon.

Anizo (Bot.). Vegetaĵo el la familio de la umbeliferoj, kies grajnoj estas uzataj kiel spicaĵo, por likvoroj (Pimpinella anisum).

Ankaŭ. Same kiel aliaj, kaj, krom tio: Ankaŭ mi venos = venos aliaj kaj mi.

Ankilozo (Med.). Rigideco de artiko, kaŭzita de malsano.

Ankoraŭ. — 1. Ĝis la nuna tempo: La laboro ne estas ankoraŭ finita. Li ankoraŭ laboras. — 2. Ree: Ankoraŭ unu fojon.

Ankro. Fera ilo, ĵetata en la akvon por fiksi ŝipon: La ankro estas emblemo de l’ espero. Ĵeti ankron, levi ankron.

Anobio (Zool.). Lignomanĝanta insekto el la vico de l’ koleopteroj (Anobium tesseiaium).

Anomalio. Io nenormala; dekliniĝo de ĝenerala regulo. Anomalia. Nenormala, dekliniĝanta de ĝenerala regulo.

Anonci. — 1. Publike sciigi: anonci en gazeto. — 2. Diri laŭte la nomon de l’ vizitanto, kiu eniras en la salonon. Anonco. Vortoj anoncantaj. Komparu: Afiŝo, avizo, prospekto, reklamo.

Anonima. Sen nomo de aŭtoro, de posedanto: anonima letero, societo. Anonimo. Io anonima.

Ansero. — 1. (Zool.). Korta naĝbirdo (Anser domesticus). — 2. Malsaĝa persono.

Anstataŭ. En la loko de: Anstataŭ ĉapelo surmeti ĉapon. Anstataŭ babili, laboru. Anstataŭi. Esti uzata anstataŭ io; okupi la lokon, plenumi devon anstataŭ iu: La mielo anstataŭas la sukeron. Dum la foresto de la prezidanto anstataŭis lin la sekretario. Anstataŭo. Ago de tiu, kiu anstataŭas. Anstataŭigi. Uzi anstataŭ io, doni la oficon de iu: anstataŭigi mortintan oficiston per nova.

-Ant. Finiĝo de la aktiva participo de la estanta tempo: saltanta, kantante.

Antaŭ. — 1. Prepozicio, esprimanta: a) Tempon, momenton pli fruan, ol alia: La spektaklo komenciĝis antaŭ la oka horo. Mi venis antaŭ li. b) Lokon, pli proksiman, ol alia: La puto estas antaŭ la domo. — 2. Prefikso, esprimanta agon, staton, okazantan pli proksime, pli frue: antaŭiri, antaŭdiri. Antaŭa. Estanta antaŭ io: antaŭa parto de domo, antaŭa preparo. Antaŭe. — 1. Pli frue: Antaŭe pensu, poste agu. — 2. En antaŭa loko: Antaŭe iris heroldo kaj post li dek kavaliroj. Antaŭen. Al antaŭa loko, antaŭ sin: Antaŭen! — komandis la kolonelo.

Antagonismo. Kontraŭeco.

Antagonisto. Kontraŭulo.

Antarkta. Proksima de la suda poluso.

Anteno (Zool.). Movebla korno sur la kapo de insektoj, servanta kiel organo de la palpa kaj aŭda sento.

Anticipi. Akcepti, preni antaŭe: anticipi tezon = akcepti tezon, por kiu oni poste liveros pruvojn; anticipi monon = preni monon, antaŭ kiam estas plene liverita la komercaĵo.

Antikristo. Kontraŭulo de Kristo kaj de la kristanismo; legenda estaĵo, kiu devas aperi antaŭ la fino de la mondo kaj esti venkita de Kristo.

Antikva. — 1. Kiu ekzistis antaŭ tre longe kaj ne ekzistas plu: antikva Romo, antikva lingvo. — 2. Tre malnova: antikva meblo. Antikvaĵo. Antikva objekto: vendisto de antikvaĵoj. Antikveco. Eco de tio, kio estas antikva. Komparu: Arĥaika, malnova, maljuna.

Antilopo (Zool.). Speco de rapidkura remaĉbesto.

Antimono (Ĥem.). Sb. Blanka blueta metalo, de lamena strukturo; ĝi estas uzata por la fabrikado de diversaj kunfandaĵoj (ekz. presliteroj); en la medicino estas uzataj ĝiaj saloj.

Antinomio. Kontraŭeco de du leĝoj, de du reguloj.

Antipatio. Malinklino, kiun kaŭzas malagrablaj spiritaj ecoj. Antipatia. Kiu kaŭzas antipation: antipatia homo.

Antipirino. {Ĥem.} C₁₁H₁₂N₂O. Dimetilfenilpirazolono. Blanka kristala pulvoro, uzata en la medicino kontraŭ la kapdoloro kaj febro.

Arĥeologo. Persono, kiu sin okupas per la arĥeologio.

Arĥeologio. Scienco pri la monumentoj kaj artoj de la antikveco.

Arĥipelago. — 1. La maro inter Grekujo kaj Turkujo. — 2. Kolekto de najbaraj insuloj: la Patagonia arĥipelago.

Arĥitekto. Persono, kiu profesie sin okupas per la konstruado.

Arĥitekturo. Belarto de la konstruado.

Arĥitravo. Trabo sur la kapitelo de kolono.

Arĥivo. Kolekto de malnovaj aktoj kaj dokumentoj. Arĥivisto. Persono gardanta, aranĝanta arĥivon.

Ario. Muzikaĵo, adaptita al vortoj.

Ariergardo. Taĉmento, gardanta la postan parton de armeo.

Aristokrato. Ano de alta nobelaro.

Aristokratio. Aristokrataro.

Aritmetiko. Scienco pri la nombroj kaj kalkulado.

Arko. Parto de cirklo: Fleksita bastono havas formon de arkoj. Arkaĵo. — 1. Arka supraĵo, kovranta ion: la ĉiela arkaĵo. — 2. Masonaĵo (tegmento, plafono, ponto), konsistanta el kojnformaj ŝtonoj aŭ brikoj, kiuj sin apogas unu al alia, kovrante liberan spacon sub si. Ĉielarko. Sepkolora arko sur la ĉielo, kiu aperas, kiam la sunaj radioj refraktiĝas en la pluvaj gutoj. Pafarko. Arkforma armilo, el ligno aŭ alia fleksebla substanco, servanta por ĵeti sagojn.

Arkado. Arkaĵo sur kolonoj.

Arkeo. La ŝipo de Noaho.

Arkta. Proksima de la norda poluso.

Arlekeno. Ludanto en cirka spektaklo, portanta groteskajn diverskolorajn vestojn. Komparu: Histriono.

Armi. Provizi per instrumentoj por atako aŭ defendo: armi soldatojn, sin armi. Armilo. Instrumento por atako aŭ defendo: glavo, lanco, ŝildo. Preni armilojn, remeti armilojn, al la armiloj! Senarmigi. Liberigi de armiloj, forpreni armilojn: Soldatoj, senarmigu vin! Oni senarmigis la malamikojn. Armilejo. Arsenalo, provizejo de armiloj.

Armeo. Militistaro. Granda kolekto de armitaj soldatoj, dividitaj en regimentojn, rotojn, k.t.p. kaj komandataj de unu ĉefo.

Arniko (Bot.). Vegetaĵo el la familio de la kompozitoj, uzata en la popola medicino, kiel vundsaniga rimedo (Arnica).

Aroganta. Malmodesta kaj malŝate kondutanta kun aliaj.

Aromo. Bonodoro de vegetaĵoj. Aroma. Kiu posedas aromon: aromaj herboj, aroma tabako.

Aroruto. Amelo el radikoj de kelkaj tropikaj vegetaĵoj, uzata kiel nutraĵo.

Arpeĝo. Akordo, kies sonoj ne sonas samtempe, sed rapide ŝekvas unu alian. Arpeĝi. Fari arpeĝojn.

Arsenalo. Provizejo de armiloj, armilejo.

Arŝino. Rusa mezuro de la longeco = 0,71 m.

Arto. — 1. Scio, kapablo fari ion, akirita per studoj, lernado, praktiko: arto de diplomato, de kuracisto, de ĉasisto. — 2. Kontraŭo de la naturo: La arto imitas la verkojn de la naturo. — 3. Belarto: poezio, arĥitekturo. Arta. Koncernanta arton. Artisto. Persono, kiu sin okupas per arto: pentristo, drama artisto. Belarto. Ĉiu el la kvin artoj: arĥitekturo, poezio, muziko, skulpt- kaj pentrarto.

Arterio (Anat.). Angio, kiu kondukas sangon de la koro al la partoj de la korpo.

Arteza. Arteza puto: borita puto, el kiu la akvo ŝprucas per si mem.

Artifiko. Lerta, ruza, trompa procedo: artifiko de ĵonglisto, de advokato. Artifika. Lerta, ruza, trompa. Artifikeco. Eco de tio, kio estas artifika.

Artiko. Organo, kiu kunigas kaj en kiu moviĝas du membroj de la korpo: genua artiko. Elartikigi. Forigi, forpuŝi membron el artiko.

Artikolo. — 1. Partikulo, per kiu oni esprimas la difinitecon aŭ nedifinitecon: Esperanto posedas nur unu artikolon. — 2. Raporto, traktato en gazeto: La propagandaj esperantaj gazetoj ne akceptas politikajn artikolojn.

Artilerio. Kanonoj kun la soldatoj, servantaj ilin. Artileria. De artilerio: artileria atako.

Artiŝoko (Bot.). Legomo el la familio de l’ kompozitoj (Cynara scolymiis).

Artrito. Inflamo de artiko. Artritulo. Persono, malsana je artrito.

Artropodoj (Zool.). Tipo de malsuperaj bestoj, kies korpo estas dividita en segmentojn: krustuloj, araneoj, insektoj.

-As. Fleksio de la tempo estanta de l’ aktivo (por ĉiuj personoj de la unu- kaj multenombro).

Aso. Ludkarto, signita per unu sola punkto.

Asafetido. Malbonodora rezino, aplikata kontraŭ spasmoj.

Asbesto. Minerala substanco, konsistanta el fadenoj kaj nebruligebla.

Asekuri. Certigi al si per speciala pago kompenson de perdoj, kiuj povas esti kaŭzitaj de fajro, ŝippereo, k.t.p.: asekuri domon de fajro, kampojn de hajlo, komercaĵojn de ŝippereo; asekuri sian vivon. Asekuro. Ago de tiu, kiu asekuras: societo de asekuroj.

Asepso. Kontraŭputra metodo en la ĥirurgio, sen uzado de ĥemiaj rimedoj. Asepsa. — 1. Bazita sur la asepso: asepsa procedo. — 2. Libera de mikroboj: asepsa instrumento.

Aserti. Kategorie kaj kun certeco esprimi sian opinion. Aserto. Opinio, vortoj de tiu, kiu asertas. Komparu: Certigi.

Asesoro. Asistanto, helpanto de juĝisto.

Asfalto. Terpeĉo, uzata precipe en miksaĵo kun dika sablo, por kovri stratojn kaj vojetojn. Asfalti. Kovri per asfalto. Asfalta. El asfalto: asfalta trotuaro.

Asfiksio. Ĉeso de la spirado, sufokiĝo.

Asigno. Dokumento, ordonanta pagi monon, destinitan por speciala celo, al persono prezentanta la mandaton. Asigni. Destini kaj pagi monon por speciala celo: Por la konstruo de hospitalo la urbo asignis mil frankojn. Komparu: Ĉeko, mandato.

Asimili. — 1. Proprigi al sia korpo manĝitan nutraĵon: La suĉinfano tre bone asimilas la lakton de sia patrino. — 2. Aliigi anojn de alia nacio en anojn de sia: Ne malofta estas la fakto en la historio, ke unuj popoloj asimilas aliajn. Asimilo. Funkcio, ago de tiu, kiu asimilas. Komparu: Digesti.

Asisti. Akompani kaj helpi. Asisto. Akompano kaj helpo. Asistanto. Persono, kiu asistas: asistanto de pastro, de profesoro.

Askarido (Zool.). Parazita vermo vivanta en la intestoj de l’ homoj kaj porkoj.

Asketo. Persono, celanta perfektiĝon per piaj procedoj kaj abstinenco.

Asketismo. Asketa vivado.

Asocio. Grava, granda societo: Internacia Scienca Asocio. Asocii. Kunigi en asocion. Asociito. Ano de asocio. Komparu: Ligo, kompanio, unuiĝo.

Asonanco. Neplena rimo, en kiu oni atentas nur la samecon de la akcentitaj vokaloj: Asonancoj estas ofte uzataj en la hispana poezio. Asonanca. Bazita sur asonancoj: asonanca versaĵo.

Asparago (Bot.). Legomo el la familio de l’ liliacoj (Asparagus officinalis).

Aspekto. Maniero, en kiu io sin prezentas al niaj okuloj; ŝajno; mieno; stranga, bela aspekto; havi aspekton.

Aspergi. Delikate surŝprucigi per gutoj: La pastro aspergas la preĝantojn. Aspergi florojn. Aspergo. Ago de tiu, kiu aspergas. Aspergilo. Ilo por aspergi.

Aspido (Zool.). Venena serpento.

Aspiri. Celi, deziri oficon, postenon: aspiri al la ofico de l’ direktoro; aspiri altajn honorojn. Aspiranto. Persono, kiu aspiras: La ofico ne vakas ankoraŭ, kaj jam sin prezentis dek aspirantoj. Komparu: Kandidato.

Asteroidoj. Malgrandaj planedoj inter Marso kaj Jupitero.

Astmo (Med.). Malsano, karakterizata de malfacila spirado.

Astro. Ĉiela korpo: suno, planedo, kometo. Komparu: Stelo.

Astrologo. Persono, kiu sin okupas per la astrologio.

Astrologio. Arto antaŭdiri faktojn el la situacio de la steloj.

Astronomo. Persono, kiu sin okupas per la astronomio.

Astronomio. Scienco pri la astroj.

-At. Finiĝo de la pasiva participo de l’ estanta tempo: amata, batate.

Ataki. — 1. Sin ĵeti kontraŭ iu por batali: ataki malamikon. — 2. Fig.: ataki per parolado, malsano atakas organon. Atako. Afero de tiu, kiu atakas. Atakema. Inklina ataki. Atakanto. Homo, kiu atakas.

Atavismo. Heredado de malproksimaj antaŭuloj.

Ateismo. Doktrino, neanta la ekziston de Dio.

Ateisto. Persono, kiu neas la ekziston de Dio.

Atenci. — 1. Krime ataki reganton aŭ alian eminentan personon: atenci iun, atenci kontraŭ iu. — 2. Fig.: atenci la liberecon, rajtojn = provi limigi, provi forpreni. Atenco. Ago de tiu, kiu atencas.

Atendi. — 1. Resti, ĝis iu venos, ĝis io okazos: atendi amikon, atendi la subiron de la suno. — 2. Esperi: atendi helpon. — 3. Esti preta, minaci, esti neevitebla: La tagmanĝo atendas nin. La krimulon atendas la ekzekuto. Atendo. Stato de tiu, kiu atendas. Atendejo. Ĉambro, salono por atendi: atendejo de stacidomo, de kuracisto.

Atenta. Kies aŭda, vida sento, spirito estas turnita al io: atenta lernanto, atenta spektatoro. Atenti. — 1. Havi la aŭdan, vidan senton, spiriton, turnitan al io: atenti lecionon. — 2. Sekvi, obei: atenti konsilon, argumentojn. Atento. Anima stato de tiu, kiu atentas. Senatenta. Kiu ne atentas.

Atesti. — 1. Doni sciigojn pri fakto aŭ afero, por konfirmi aŭ kontraŭparoli diron de akuzito: atesti en juĝejo. — 2. Pruvi, montri: La historiaj monumentoj atestas, ke la antikva Egipto posedis altan civilizacion. Atesto. — 1. Vortoj de tiu, kiu atestas. — 2. Atestanta dokumento: supera (profesora) esperanta atesto. Atestanto. Persono, kiu atestas.

Atingi. Sukcesi tuŝi, veni ĝis, sin etendi ĝis: atingi la plafonon per etendita mano; atingi celon; atingi urbon antaŭ la nokto; atingi aĝon de dudek jaroj. Atingebla. Kiu povas esti atingita: neatingebla perfekteco.

Atlaso. — I. Kolekto de geografiaj kartoj; kolekto de desegnaĵoj aŭ pentraĵoj, ilustrantaj specialan temon: atlaso geografia, historia, anatomia, botanika. — II. Glata brila silka ŝtofo kun nerimarkebla transversaj fadenoj. — III. Filo de Jupitero; giganto, kiu portis sur siaj ŝultroj la ĉielon.

Atleto. — 1. Luktisto. — 2. Homo tre forta.

Atmosfero. Aero, gasoj, ĉirkaŭantaj la teran globon aŭ alian astron. Atmosfera. De atmosfero: atmosferaj gasoj.

Atomo. La plej malgranda, nedividebla parto de materio. Komparu: Molekulo.

Atomismo. Filozofia sistemo, klariganta la formiĝon de l’ universo, kiel kuniĝon de atomoj.

Atonio (Med.). Malforteco de muskolo, de organo.

Atribui. Opinii, ke io estas ies ago, eco: atribui al iu meriton, pekon, agon.

Atributo (Gram.). Adjektivo aŭ substantivo, kiu kun verbo formas predikaton: La rozo estas ruĝa. Kiamaniere vi fariĝis Esperantisto? La popolo proklamis lin reĝo. Atributa. De atributo, havanta karakteron de atributo: atributa vorto.

Atriplo (Bot.). Vegetaĵo herba el la familio de l’ kenopodiacoj (Atriplex).

Atrofio (Med.). Patologia malgrasiĝo, malgrandiĝo de muskolo, de organo.

Atrofii. Patologie malgrasiĝi, malgrandiĝi.

Atuto. Supera koloro en la kartludoj.

Aŭ. — 1. Esceptanta konjunkcio: Venki aŭ morti! Prenu frakon aŭ redingoton. — 2. Alivorte; tio estas; nomata alie: Unuigitaj Ŝtatoj aŭ Usono.

Aŭdi. Percepti per la orelo: aŭdi bruon, muzikon. Aŭdado. Kapablo aŭdi: La aŭdado gvidas la blindulon. Aŭda. De l’ aŭdado, kiu koncernas la aŭdadon: aŭda sento, aŭda organo. Komparu: Aŭskulti.

Aŭdienco. Oficiala akcepto de regnestro aŭ altrangulo, por aŭskulti petojn.

Aŭditorio. Ĉambrego por publikaj, universitataj lecionoj.

Aŭguro. Antikva roma antaŭdiristo.

Aŭkcio. Publika vendo al persono, kiu proponas la plej altan pagon.

Aŭrantiacoj (Bot.). Familio de dukotiledonaj vegetaĵoj: oranĝo, citrono.

Aŭreolo. Luma cirklo, per kiu la pentristoj ordinare ĉirkaŭas la kapon de la sanktuloj; glorkrono. Komparu: Nimbo.

Aŭskulti. Uzi sian aŭdan senton; atenti por aŭdi: Ĉiuj atente aŭskultis, sed la bruo estis tiel granda, ke oni aŭdis preskaŭ nenion. Aŭskultanto. Persono, kiu aŭskultas. Komparu: Aŭdi.

Aŭspicioj. Protekto, partopreno: La rondo estis fondita sub la aŭspicioj de la tutmonda ligo de instruistoj.

Aŭtentika. Originala, nefalsita, vera: aŭtentika verko, dokumento, subskribo. Aŭtentikeco. Eco de tio, kio estas aŭtentika: La akuzito neis la aŭtentikecon de l’ dokumento.

Aŭtobiografio. Priskribo de la propra vivo.

Aŭtoĥtona. Kies antaŭuloj loĝis en lando jam de antikvaj tempoj: aŭtoĥtona popolo.

Aŭtodidakto. Persono, kiu lernas sen instruanto.

Aŭtografo. Io skribita per la propra mano de aŭtoro, de eminenta persono.

Aŭtografa. Skribita per la propra mano de aŭtoro, de eminenta persono.

Aŭtografio. Reproduktado de aŭtografoj per la litografio.

Aŭtokrato. Absoluta reganto. Aŭtokrata. Reganta absolute.

Aŭtokratio. Aŭtokrata sistemo de regado.

Aŭtomato. — 1. Aparato, movata de risorto (precipe imitanta vivantan estaĵon). — 2. Aparato, kiu elĵetas per sia meĥanismo diversajn objektojn (bombonojn, poŝtkartojn, fervojajn biletojn), post kiam oni enmetis moneron de difinita grandeco. — 3. Persono sen volo, sen energio. Aŭtomata. Aganta per si mem, sen ekstera kaŭzo, meĥanika: La batado de la koro estas aŭtomata. Aŭtomate. En aŭtomata maniero, kiel aŭtomato.

Aŭtomobilo. Veturilo, kaleŝo, movata de motoro.

Aŭtonomio. Sistemo de regado de provinco, sendependa de la centra registaro. Aŭtonomia. Posedanta aŭtonomion, bazita sur aŭtonomio: aŭtonomia provinco, aŭtonomia administrado.

Aŭtoro. Verkisto: aŭtoro de poemo, de scienca verko, de opero.

Aŭtoritato. Povo, spirita influo, bazita sur respekto al iu, sur ies saĝo, virtoj: patra aŭtoritato, aŭtoritato de scienculo, de ĉefo. Aŭtoritata. De aŭtoritato, posedanta aŭtoritaton: aŭtoritata opinio.

Aŭtuno. La tria sezono de la jaro, inter la somero kaj vintro, t.e. inter la dua tagnoktegaleco kaj la plej mallonga tago de l’ jaro.

Aŭtuna. De aŭtuno, okazanta en aŭtuno: aŭtuna vento. Aŭtune. Dum aŭtuno.

Avo. Patro de patro, patro de patrino.

Avanso. Progreso en rango, en ofico: doni avanson, ricevi avanson. Avansi. Progresi en rango, en ofico.

Avara. Karakterizata de ekstrema deziro kolekti riĉaĵojn, ne volonte elspezanta.

Avari. Ne volonte, ne multe doni: avari laŭdojn, helpon. Avareco. Eco de tiu, kiu estas avara. Avarulo. Persono avara. Komparu: Avida, ŝparema.

Avelo (Bot.). Arbeto el la familio de la kupuliferoj kun manĝeblaj nuksoj (Corylus avellana).

Aveno (Bot.). Greno, uzata kiel paŝtaĵo por la ĉevaloj (Avena).

Aventuro. Rimarkinda, eksterordinara okazo en ies vivo; kuraĝa danĝera entrepreno. Aventuristo. Persono, havanta inklinon al aventuroj.

Averti. Antaŭsciigi pri minacanta danĝero, malfeliĉo, malbono, por ke oni ĝin evitu: averti iun pri proksimiĝanta fulmotondro. Averto. Vortoj de tiu, kiu avertas.

Avida. Forte deziranta posedi ion: avida de gloro, avida de mono. Avide. En avida maniero. Avideco. Eco de tiu, kiu estas avida. Komparu: Avara, ŝparema.

Avizo. Presita sciigo pri estonta fakto: avizo pri baldaŭa apero de verko. Avizi. Sciigi pri estonta fakto. Komparu: Afiŝo, anonco, prospekto, reklamo.

Azeno (Zool.). Longorela kvarpiedulo el la gento de l’ ĉevaloj: malsaĝa kaj obstina kiel azeno (Asinus).

Azilo. Rifuĝejo.

Azoto (Ĥem.). N. Ĥemia elemento, senodora, senkolora gaso, el kiu konsistas kvar kvinonoj de la atmosfera aero; ĝi ne brulas, ne subtenas la bruladon, ne taŭgas por la spirado.

Babili. Paroli pri negravaj aferoj, paroli multe kaj precipe por la sola plezuro de parolado. Babilo. Vortoj de tiu, kiu babilas. Babilema. Kiu amas babili. Babilulo. Persono babilema.

Babordo. Maldekstra flanko de ŝipo (se oni turnas la vizaĝon al la antaŭa parto)

Bacilo. Bakterio, havanta formon de bastoneto: bacilo de la olero {? tiel}.

Bagatelo. Negranda objekto, negrava afero.

Bajoneto. Pinta batalilo, kiun oni almetas al la pafiloj: Talleyrand diradis: «Oni povas ĉion fari per la bajonetoj, sed oni ne povas sidiĝi sur ili».

Baki. Sekigi kaj malmoligi per la varmego: baki panon, brikojn, potojn. Bakisto. Homo, kies metio estas baki panon, bulkojn, k.t.p. Bakaĵo. Pano, bulkoj, k.t.p.

Bakterio. Malsupera vegeta organismo, videbla nur per mikroskopo kaj kaŭzanta diversajn malsanojn, fermentadon, putradon.

Balo. Kunveno kun dancoj.

Balai. Forigi polvon, malpuraĵojn per ilo, farita el vergoj aŭ haregoj: balai polvon, balai ĉambron, balai polvon el ĉambro. Balailo. Ilo por balai. Balaaĵo. Malpuraĵo, kiun oni forigas per balaado.

Balado. Epika versaĵo, kies temo estas ĉerpita el legendo.

Balanci. Nerapide kaj egale movi supren kaj returnen: knaboj sin balancas sur tabulo; ondoj balancas ŝipon; oni jese balancas la kapon. Balanciĝi. Nerapide kaj egale moviĝi supren kaj returnen: ŝipo balanciĝas sur maro. Balancilo. Ilo por balanci (tabulo, pendigita sur ŝnuro, tabulo sur ŝtipo). Komparu: Svingi, skui, ŝanceli.

Balasto. Pezaj objektoj (ŝtonoj, sablo), per kiuj oni ŝarĝas ŝipojn, aerostatojn por konservi la egalpezon.

Balbuti. Paroli neklare, haltante kaj ripetante silabojn. Balbuto. Vortoj, parolmaniero de tiu, kiu balbutas.

Baldakeno. Kovrilo, tegmento, portata sur stangoj super la kapo de ĉefa pastro aŭ civila altrangulo dum soleno.

Baldaŭ. Post mallonga tempo: Li baldaŭ venos. Baldaŭa. Kiu baldaŭ okazos: Ĝis baldaŭa revido!

Baleno (Zool.). Grandega mambesto, vivanta en la maro (Balaena). Balenosto. Kornaj lamenoj en la buŝego de la balenoj.

Baleto. Teatra danco; spektaklo, kies temo estas esprimata per dancoj kaj mimiko.

Balisto. Antikva milita maŝino, por ĵetado de ŝtonoj, lancoj, k.t.p.

Balistiko — 1. Parto de la meĥaniko pri la movoj de ĵetitaj korpoj. — 2. Milita scienco pri la movoj de kugloj, pri la eksplodo de bomboj, k.t.p.

Balkono. Ekstera, horizontala ebeno el tabuloj, ŝtonplatoj ĉe la superaj etaĝoj, ĉirkaŭita de balustrado kaj komunikiĝanta kun la interno de l’ domo. Komparu: Teraso, verando.

Balono. — 1. Sferforma malplena korpo. — 2. Vitra sferforma vazo. — 3. Aerostato.

Baloti. — 1. Voĉdoni per globetoj. — 2. Voĉdoni pri kandidatoj.

Balustrado. Vico de kolonetoj aŭ palisetoj, kunigitaj supre per horizontalaj traboj, servanta kiel barilo ĉe altaroj, ŝtuparoj, balkonoj, terasoj. Komparu: Barilo, bariero.

Balzamo. — 1. Bonodora rezina substanco de vegetaĵoj. — 2. Tio, kio kvietigas dolorojn, ĉagrenojn: La konsolo estas balzamo por doloranta koro.

Balzamino (Bot.). Vegetaĵo el la samnoma familio, kun belaj floroj (Impatiens balsamina).

Bambuo (Bot.). Grandega herba vegetaĵo el la familio de l’ graminacoj, kies trunko estas uzata por konstruaĵoj, mebloj (Bambusa).

Bani. Meti korpon en akvon, fluidaĵon kaj tie ĝin lavi: bani infanon, sin bani. Banejo. Loko, ĉambro, kie oni banas aŭ sin banas. Banujo. Vazo (marmora, leda, ligna), en kiu oni banas aŭ sin banas. Pluvbano. Bano, en kiu la akvo falas de supre en multenombraj gutoj, kvazaŭ pluvo. Vaporbano. Bano en la akva vaporo.

Banala. Ofte, de ĉiuj uzata, kaj tial neoriginala, neeleganta, neinteresa: banala vero, banala vesto, banala spritaĵo. Banaleco. Eco de tio, kio estas banala. Komparu: Triviala, vulgara.

Banano (Bot.). Frukto de l’ bananarbo. Bananarbo. Tropika arbo el la samnoma familio (Musa paradisiaca).

Bando. Aro de rabistoj, vaguloj, friponoj.

Bandaĝo. Longa tola rubando, per kiu oni kovras, ĉirkaŭvolvas kaj senmovigas vunditan membron. Bandaĝi. Meti bandaĝon.

Banderolo. Papera rubando, anstataŭanta koverton: Mi sendas al vi la gazeton en rekomendita banderolo.

Bandito. Rabisto.

Banko. Institucio, privata aŭ ŝtata, por monaj operacioj: pruntoj, kambioj, ĉekoj k.t.p. Banka bileto. Papera mono.

Bankiero. Posedanto de privata banko.

Bankroti. Ĉesi pagi siajn komercajn ŝuldojn kaj lasi deklari oficiale pri tio. Bankroto. Stato de tiu, kiu bankrotas. Bankrotinto. Persono, kiu bankrotis.

Banto. Ŝnuro, arkforme fleksita, kies ekstremoj estas interligitaj, lasante liberan spacon inter si. Komparu: Nodo, maŝo.

Bapti. Doni la sakramenton de l’ bapto. Bapto. Sakramento, kiu forigas la primitivan pekon de niaj prapatroj ; la baptanto (pastro aŭ alia persono) aspergas la baptaton kaj donas al li nomon. Baptano. Persono, kiu partoprenas la ceremonion de la bapto kaj akompanas la baptatan infanon. Baptopatro. Persono, kiu prezentas infanon al bapto, tenas ĝin sur siaj manoj dum la ceremonio kaj sciigas al la pastro la nomon, elektitan por la baptato.

Bari. Meti ion sur vojo, por malhelpi la trairon: bari al iu la vojon, bari riveron, bari la fluon de rivero. Baro. Tio, kio baras, malhelpo. Barilo. Vico de lignaj palisoj aŭ stangoj, fiksitaj en la tero kaj kunigitaj transverse; muro, kradaro, apartiganta de vojo ĝardenon, korton, konstruaĵon. Ĉirkaŭbaro. Barilo, ĉirkaŭanta de ĉiuj flankoj. Plektobarilo. Barilo el arbetoj, kies branĉoj kunplektiĝas. Komparu: Balustrado, bariero.

Barako. Simpla, provizora konstruaĵo por soldatoj, laboristoj, malsanuloj. Komparu: Budo.

Barakti. Kontraŭstari, peni sin liberigi per vivegaj movoj de la membroj: La kaptito furioze baraktis. Barakto. Ago, movoj de tiu, kiu baraktas.

Barbo. Haroj, kreskantaj sur la mentono kaj vangoj. Senbarba. Ne havanta barbon.

Barbara. Karakterizata de sovaĝaj moroj, manko de civilizacio, krueleco. Barbaro. Homo barbara. Barbareco. Eco de tiu, kiu estas barbara.

Barbarismo. Esprimo, kontraŭa al la spirito de lingvo, precipe ĉerpita el alia lingvo.

Barbiro. Homo, kies profesio estas razi, tondi kaj kombi la harojn.

Barĉo. Supo el betoj.

Barelo. Vazo el lignaj tabuletoj, kunigitaj per ringoj, kun du fundoj. Barelisto. Metiisto, kiu faras barelojn. Komparu: Tino.

Bario (Ĥem.). Ba. Ĥemia elemento el la grupo de termetaloj.

Bariero, Transversa trabo, baranta vojon. Komparu: Barilo.

Barikado. Baro, rapide konstruita sur strato el veturiloj, pavimaj ŝtonoj k.t.p. Barikadi. Bari per barikado, forte bari: barikadi pordon.

Baritono. Malalta vira voĉo inter la baso kaj tenoro.

Barko. Simpla, nekovrita ŝipo.

Barometro. Instrumento por mezuri la premon de la atmosfero.

Barono. Nomo de nobela terposedanto de malpli alta rango, ol princo kaj grafo.

Baso. La plej malalta vira voĉo.

Baseno. — 1. Granda vazo por akvo. 2. Sendanĝera loko en haveno por gardi ŝipojn de maraj ventegoj.

Basko. Malsupra pendanta parto de redingoto, de frako.

Basto. Interna parto de la ŝelo de l’ arboj.

Bastardo. Infano naskita ekster edziĝo. Bastarda. Naskita ekster edziĝo.

Bastiono. Aldona fortikaĵo el tero kaj masonaĵo, konstruita ekstere de ĉefa fortikaĵo.

Bastono. Longa maldika ligna peco, kiun oni portas en la mano kaj sur kiu oni sin apogas. Lambastono. Bastono kun transversa ligna peco supre, sur kiu sin apogas la lamuloj.

Baŝliko. Speco de kapuĉo kun longaj ekstremoj, kiujn oni ligas ĉirkaŭ la kolo.

Bati. Trafi per rapida forta movo de mano aŭ de objekto, tenata en la mano: bati ĉevalon. Mortbati. Mortigi per batoj. Rebati. Respondi baton, atakon per bato, atako: rebati atakanton, rebati argumenton. Bato. Movo de tiu, kiu batas. Komparu: Frapi.

Batali. — 1. Malamike uzi siajn fizikajn fortojn kontraŭ iu; peni venki iun korpe (sin defendante aŭ atakante kontraŭulon): batali kontraŭ la malamikoj de l’ patrujo. — 2. Peni per la spiritaj fortoj forigi malhelpon: batali por ideo. Batalo. Ago de tiu, kiu batalas; agoj de du batalantaj armeoj. Batalema. Kiu amas batali, kiu havas inklinon al batalo. Batalilo. Ilo por batali, armilo.

Bataliono. Taĉmento de infanterio, parto de infanteria regimento.

Baterio. — 1. Artileria taĉmento kun la ilaro: Franca baterio havas ses kanonojn. — 2. Elektra baterio: kolekto de boteloj de Leyde.

Batisto. Tre maldika Kaj densa teksaĵo el plej delikataj specoj de lino. Batista. El batisto: batista ĉemizo.

Bazo. — 1. Malsupro, malsupra parto; bazo de monto, de piedestalo, de triangulo. — 2. (Ĥem.). Substanco, kiu kun acido formas salon. — 3. Ĉefa. esenca principo: La internacieco estas la bazo de Esperanto. Bazi. Doni, kiel bazon, konstrui sur io; bazita sur mensogo. Komparu: Fundamento.

Bazaro. — 1. Placo, kie oni vendas komercaĵojn. — 2. Loko, okupita per plej diversaj butikoj. — 3. Ĉefa, granda komerca centro.

Baziliko. Ĉefa preĝejo.

Bazilisko. — 1. (Zool.). Amerika lacerto (Basiliscus americanus). — 2. Fabela drako, kies rigardo mortigas.

Bedo. Longa kaj mallarĝa peco de tero, kie oni kulturas florojn, legomojn, k.t.p.

Bedaŭri. — 1. (Netr.). Esti nekontenta, senti ĉagrenon, ke oni faris ion aŭ ne faris: Mi bedaŭras, ke mi skribis la leteron. — 2. (Tr.). Senti ĉagrenon pro ies malsukceso: bedaŭri iun, bedaŭri ies morton. Bedaŭro. Sento de tiu, kiu bedaŭras. Bedaŭrinde. Estas malfeliĉo, ke; oni devas bedaŭri, ke: Bedaŭrinde oni rapide forgesas la mortintojn. Komparu: Domaĝo.

Beko. Pinta longa parto de la buŝo de l’ birdoj. Beki. Bati, piki per beko.

Bekeŝo. Hungara vesto: longa, vasta surtuto kun rigida kolumo.

Bela. Kiu tre plaĉas: bela virino, bela ago. Belega. Tre bela. Beleta. Bela kaj delikata, aminda. Beligi. Fari ion bela. Beliĝi. Fariĝi bela. Bele. En bela maniero. Beleco. Eco de tio, kio estas bela.

Beladono (Bot.). Venena vegetaĵo el la familio de l’ solanacoj, uzata en la medicino (Atropa belladonna).

Beletristiko. Nescienca, neteknika literaturo; bela literaturo: romanoj, versaĵoj, noveloj, k.t.p.

Beni. Solene alvoki la favoron de Dio, solene diri bondezirojn: La pastro benas la preĝantojn. Beni la gefianĉojn. Beno. — 1. Ago, vortoj de tiu, kiu benas. — 2. Favoro de Dio: Bonaj infanoj estas vera beno de Dio.

Benefico. Teatra spektaklo, kies profito estas destinita ne por la direkcio, sed por unu el la artistoj, aŭ por filantropia celo.

Benko. Longa tabulo, apogita ĉe la ekstremoj, por sidi.

Benzino. Senkolora, facile ekbruligebla fluidaĵo, produktata el kruda petrolo kaj uzata por forigo de makuloj, por motoroj (aŭtomobiloj).

Benzolo (Ĥem.). C₆H₆. Fluida komponaĵo de karbono kaj hidrogeno, produktata el la peĉo de ŝtonkarbo kaj uzata por forigo de makuloj, por fabrikado de anilinaj farboj, k.t.p.

Bero. Mola, sukplena frukto, kiu anstataŭ kerno havas grajnojn: ribo, groso, frago. Beraro. Kolekto de beroj sur komuna trunketo. Vinbero. Bero, el kiu oni produktas vinon. Sekvinbero. Sekigita vinbero.

Berberiso. Arbeto el la samnoma familio kun flavaj floroj kaj ruĝaj beroj (Berberis).

Berilo. Speco de smeraldo de koloro de la mara akvo.

Berilio (Ĥem.). Be. Ĥemia elemento, blanka malfacile fandebla metalo.

Besto. Vivanta estaĵo, posedanta la kapablon senti kaj sin movi: La regno de la bestoj kaj la regno de la vegetaĵoj. Besta. De besto, havanta karakteron de besto: besta organismo, besta apetito.

Beto (Bot.). Legomo el la familio de kenopodiacoj, el kiu oni produktas sukeron (Beta).

Betulo (Bot.). Arbo el la samnoma familio: ĝia ŝelo kaj ligno estas uzataj por multaj objektoj (Betula).

Betulacoj (Bot.). Familio de dukotiledonaj senpetalaj vegetaĵoj: betulo, alno.

Bezoni. — 1. Ne posedi ion necesan: bezoni monon. — 2. Esti en stato, en kiu io estas necesa: bezoni fari ion. Bezono. — 1. Manko de io necesa. — 2. Stato de tiu, kiu bezonas ion: esti en bezono. — 3. Tio, kion oni bezonas: havi moderajn bezonojn.

Biblio. La sankta skribaĵo; la malnova kaj la nova testamento.

Bibliografio. Tabelo aŭ priskribo de eldonitaj libroj.

Biblioteko. — 1. Kolekto de libroj. — 2. Ŝranko por libroj. — 3. Ĉambro, konstruaĵo por konservado de libroj.

Biciklo. Durada velocipedo, kies antaŭa rado estas multe pli granda, ol la posta.

Biciklisto. Sportisto, uzanta biciklon.

Bicikleto. Durada velocipedo kun egale grandaj radoj.

Bieno. Tera, kampara propraĵo. Bienulo. Posedanto de bieno.

Biero. Fermenta trinkaĵo, produktata el lupolo kaj diversaj grenoj, precipe el hordeo.

Bifsteko. Rostita peco de fileo.

Bigamio. Krimo de viro, kiu edziĝas duafoje, kiam ankoraŭ vivas lia unua edzino, aŭ de virino, kiu edziniĝas, kiam ankoraŭ vivas ŝia unua edzo.

Bigota. Tro fervora en la plenumo de religiaj ceremonioj. Bigotulo. Bigota persono. Bigoteco. Eco de tiu, kiu estas bigota.

Bilanco. Tabelo de aktivoj kaj pasivoj de komerca firmo.

Bilardo. Ludo, kiun oni ludas per eburaj globoj, puŝataj per longaj bastonoj, sur tablo, kovrita per verda drapo.

Bildo. Io prezentanta la formon kaj figuron; rebrilo en akvo, en spegulo.

Bileto. Papera folieto kun surskribo pri la rajto de eniro, de partopreno: fervoja, teatra bileto, loteria bileto, banka bileto. Komparu: Karto.

Biliono. Mil milionoj (franca sistemo).

Bindi. Kunkudri la foliojn de libro kaj surmeti kartonan kovrilon. Bindaĵo. Kovrilo de libro. Bindisto. Persono, kies metio estas bindi.

Biografio. Priskribo de ies vivo.

Birdo. Varmsanga vertebrulo, posedanta flugilojn kaj plumojn: kortaj birdoj (koko, ansero, anaso); migrantaj birdoj (cikonioj, alaŭdoj); rabaj birdoj (aglo, akcipitro).

Birdtimigilo. Objekto por fortimigi birdojn.

Bireto. Malpeza kvarangula aŭ ronda ĉapo, portata de pastroj kaj profesoroj.

Bis. Ankoraŭ unu fojon, duan fojon! Bis, bis! — kriis ĉiuj post la ĉarma kanto.

Biskvito. Pano, bulko aŭ kuko, tranĉita en maldikajn pecojn kaj sekigita aŭ bakita duan fojon. Panbiskvito. Biskvito el pano por soldatoj, maristoj.

Bismuto (Ĥem.). Bi. Ĥemia elemento, grize blanka metalo.

Bistro. Nigre-bruna farbo, farata el fulgo.

Bisturio. Malgranda ĥirurgia tranĉilo.

Bitumo. Tera peĉo.

Bivako. Halto, ripozo de soldatoj sen tendoj, sub libera ĉielo. Bivaki. Halti por ripozo, pasigi nokton sub libera ĉielo.

Blanka. Kiu havas la koloron de la lakto, de la neĝo: blanka papero, blanka raso. Blankigi. Fari ion blanka. Blankigejo. Ejo, fabriko, kie oni blankigas teksaĵojn.

Blasfemi. Ofendi, insulti Dion, religion. Blasfemo. Vortoj de tiu, kiu blasfemas. Blasfemanto. Persono, kiu blasfemas.

Blato (Zool.). Hejma insekto el la vico de rekteflugilaj (Blatta).

Blazono. Simbola signo de nobela familio, de regno, de urbo. Komparu: Insigno.

Bleki. Aŭdigi sian voĉon (pri diversaj bestoj): blekas ĉevaloj, bovoj, k.t.p. Bleko. Voĉo de diversaj bestoj.

Blendo (Ĥem.). Ĥemia natura komponaĵo de sulfuro kun zinko.

Blinda. Kiu ne vidas, ne posedas la vidkapablon. Blindulo. Homo blinda.

Blinde. Kiel blindulo, konfide, senkritike: blinde obei, blinde kredi. Blindigi. Igi iun blinda; malklarigita vidsenton; senigi je prudento: La variolo blindigas multe da malsanuloj. Tro forta lumo blindigas la okulojn. La amo blindigas. Blindeco. Stato de tiu, kiu estas blinda.

Bloko. Granda peza peco de fero, ligno, marmoro. Bloki. Bari per blokoj; bari la eniron kaj eliron en urbon, havenon,

Blokado. Barado de eniro kaj eliro en urbon, havenon.

Blonda. Helkolora (pri haroj). Blondulo. Persono, kiu havas blondajn harojn.

Blovi. Movi la aeron: La vento blovas. Oni blovas, por ekflamigi bruletantajn karbojn. Blovilo. Ilo por blovi, ekz. por faciligi ekbruligon de fajro. Forblovi. Forporti per blovo. Trablovo. Blovo, kiu penetras en ĉambron tra fenestro aŭ pordo, precipe kiam de kontraŭa flanko estas malfermita alia fenestro aŭ pordo.

Blua. Kiu havas la koloron de la sennuba ĉielo. Bluo. Blua koloro. Blueta. Kun blua nuanco; posedanta koloron, similan al la bluo. Bluigi. Fari ion blua. Bluigaĵo. Substanco, per kiu oni bluigas (ekz. tolaĵon).

Bluzo. Simpla vesto por la supera parto de l’ korpo, portata de kamparanoj, artistoj, lernantoj. Komparu: Burnuso, mantelo, kitelo.

Bo-. Prefikso, montranta personon, kun kiu oni parenciĝis per edziĝo: Bopatro = patro de edzo aŭ de edzino.

Boao. — 1. Grandega serpento. — 2. Longa peco de pelto, kiun la virinoj portas ĉirkaŭ la kolo.

Boato. Malgranda malpeza, nekovrita ŝipeto kun remiloj kaj veloj.

Bobeno. Cilindro, ordinare ligna, sur kiu oni volvas fadenojn.

Boji. — 1. Krii, kiel hundo. — 2. Malĝentila esprimo pri parolaj atakoj: La hundo bojas, la karavano preterpasas.

Bojkoti. Rifuzi, ĉesi labori por iu, vendi al iu, aĉeti de iu, entute havi rilatojn kun iu, pro malsameco de politikaj, sociaj opinioj. Bojkoto. Ago tie tiu, kiu bojkotas.

Boksi. Sporte batali per pugnoj. Boksisto. Sportisto, kiu boksas.

Boli. — Vaporiĝi en la tuta maso: La akvo bolas ĉe la temperaturo de 100 gradoj. — 2. Esti tre ekscitita, incitita: boli de kolero. La popolo, preta ribeli, bolas. Boligi. Varmigi akvon, fluidaĵon, por ke ĝi bolu.

Bolto. Fera najlo, kun larĝa kapo ĉe unu ekstremo kaj kun ŝraŭbo ĉe la alia. Bolti. Kunigi per boltoj.

Bombo. Fera globo, kesto, plenigita per pulvo, kiu eksplodas, falinte teren aŭ renkontinte solidan korpon.

Bombardi. Pafi per kanonoj kontraŭ fortikaĵo. Bombardado. Pafado per kanonoj kontraŭ fortikaĵo. Bombardilo. Kanono por bombardado.

Bombinatoro (Zool). Speco de bufo.

Bombono. Malgranda sukeraĵo.

Bona. — 1. De alta, supera kvalito: taŭga, konforma al celo, utila: bona drapo, oratoro, konsilo. -2. Feliĉa, prospera, sukcesa: bona novaĵo, bona jaro, bonan tagon! — 3. Favora, indulga, delikata, plenumanta siajn devojn, ne deziranta malutili: bona homo, bona patrioto. Bone. — 1. En bona maniero. — 2. Konsentite: Bone, mi venos. Boneco. Eco de tio, kio estas bona. Bonulo. Homo bona, simpla. Bonvoli. Esti tiel bona, afable konsenti, ne rifuzi: Bonvolu akcepti mian proponon. Malbonigi. Fari ion malbona: Troa uzado malbonigas ĉiun aparaton. Manko de singardemo malbonigas eĉ plej sukcesan entreprenon. La sukceso malbonigas la homojn. Plibonigi. Fari ion pli bona per forigo de la mankoj: plibonigi aparaton, stilon. Rebonigi. Fari ree bona ion difektitan: rebonigi rompitan velocipedon.

Bori. Fari truon, enigante kaj turnante akrepintan ilon: bori tabulon, bori truon, bori truon en tabulo. Borilo. Akrepinta fera bastoneto kun akra spirala rando.

Borakso (Ĥem.). Na₂B₄O₇. Natribiborato. Blanka kristala substanco, uzata en la medicino kaj industrio.

Bordo. — 1. Ekstremo de supraĵo: bordo de tablo, de ŝipo. — 2. Tero. limiganta akvujon: bordo de maro, de rivero, de lago. Albordiĝi. Atingi bordon en ŝipo, boato. Komparu: Rando.

Borderi. — 1. Faldi kaj alkudri randon de vesto: borderi manikon. — 2. Ĉirkaŭi, limigi: Ŝtonoj borderas trotuaron.

Borso. Ejo, kie estas farataj financaj operacioj, vendado kaj aĉetado de akcioj, obligacioj, k.t.p., kaj notata ilia kurso.

Bosko. Arbareto.

Bostono. Kartludo, de la nomo de l’ urbo Bostono en Ameriko.

Boto. Leda alta piedvesto (ĝis la genuo, eĉ pli alten). Botisto. Metiisto, kiu faras botojn.

Botaniko. Scienco pri la vegetaĵoj. Botanika. Kiu rilatas la botanikon: botanika ĝardeno. Botanikisto. Scienculo, kiu sin okupas per la botaniko.

Botelo. Longa, ordinare vitra vazo kun mallarĝa malferma parto, por fluidaĵoj.

Bovo. Hejma kornbesto: la viroj estas uzataj kiel jungbrutoj, la inoj liveras lakton. Bovino. Ino de bovo. Bovido. Ido de bovo. Bovaĵo, bovidaĵo. Bova, bovida viando.

Braceleto. Ornamaĵo, kiun oni portas ĉirkaŭ la mano (ĉe antikvaj nacioj kaj sovaĝuloj ankaŭ ĉirkaŭ la piedoj).

Brako (Anat.). Parto de la homa korpo, de la ŝultro ĝis la kubuto.

Bramo (Zool.). Manĝebla fiŝo el la familio de l’ karpoj (Abramis brama).

Bramano. Hinda pastro de alta rango.

Brano. Ŝeloj de greno, apartigitaj per la muelado.

Branĉo. Parto de arbo, kreskanta el la trunko. Branĉeto. Malgranda branĉo; branĉo, kreskanta ne el la trunko, sed el alia branĉo. Komparu: Vergo.

Brando. Alkohola trinkaĵo, produktata el greno, terpomoj. Brandfarado. Fabrikado de brando. Brandfarejo. Fabriko de brando. Brandfaristo. Specialisto en la fabrikado de brando.

Branko. Organo de la spirado de l’ fiŝoj.

Brasi. Turni velon al la vento.

Brasiko (Bot.). Legomo el la familio de l’ kruciferoj (Brassica oleracea).

Brava. Kuraĝa, sentima, taŭga. Brave. Bone, tre bone! (aproba ekkrio). Bravulo. Persono brava.

Breĉo. Larĝa fendo en muro, en ŝtonego; kavaĵo, malakraĵo de tranĉa rando.

Breto. Horizontala tabulo, sur kiu oni metas diversajn objektojn: breto de biblioteko, de ŝranko.

Brevo. Papa dekreto en malpli gravaj aferoj.

Breviero. Latina libro por la katolikaj pastroj, enhavanta preĝojn, psalmojn por ĉiu tago de l’ jaro.

Brido. Rimena ilo, metata sur la kapon de ĉevalo aŭ alia rajdbesto, per kiu oni ĝin kondukas. Bridi. — 1. Surmeti bridon. — 2. Haltigi, kvietigi: bridi la koleron. Senbridigi. 1. Demeti bridon: senbridigi ĉevalon. — 2. Doni liberon, ne limigi: senbridigi fantazion, pasiojn.

Brigado. Taĉmento de soldatoj, konsistanta el du regimentoj.

Briko. — 1. Bakita peco de argilo de regula formo (ortangula paralelepipedo), uzata por la masonado. — 2. Io havanta la formon de briko: briko de sapo. Briketo. Malgranda briko el kunpremitaj pecetoj kaj pulvoro de karbo.

Brili. Hele lumi, kiel la poluritaj supraĵoj: La oro brilas. Brila. — 1. Tiu, kiu brilas. — 2. Eleganta, luksa, bonega: brila festeno, brila stilo. Brilo. Hela lumo de polurita supraĵo. Brileto. Tremanta neforta brilo. Rebrilo. Brilo, lumo de spegula supraĵo: La luno rebrilas de la lago. Senbrila. Ne havanta brilon.

Brilianto. Polurita diamanto.

Broĉo. Ornamaĵo el oro aŭ arĝento kaj multekostaj ŝtonoj kun pinglo: La broĉo estas juvelo, portata de virinoj. Komparu: Agrafo, buko, pinglo.

Brodi. Fari per la kudrado desegnaĵojn, literojn sur tolo, drapo, k.t.p.: brodi monogramon sur naztuko.

Brogi Trempi en bolanta fluidaĵo; brulvundi per bolanta fluidaĵo: Oni brogas kokidon por ĝin senplumigi.

Brokanti. Aĉeti kaj revendi; trompe komerci; trompii.

Bromo (Ĥem.). Br. Ĥemia elemento, malhele ruĝa peza fluidaĵo de malagrabla odoro Ĝiaj komponaĵoj kun metaloj (bromidoj) estas uzataj en la fotografarto.

Bronko. Ĉiu el la du tuboj por spirado, en kiujn dividiĝas la traĥeo.

Bronkito. Inflamo de la bronkoj.

Bronzo. Kunfandaĵo de kupro kaj stano. Bronza. — 1. Farita el bronzo: bronza statuo. 2. Havanta la koloron de bronzo: bronza vizaĝo. Bronzi. Kovri per maldika tavolo de bronzo.

Broso. Ilo, konsistanta el haregoj, fiksitaj en tabuleto, por forigi polvon, ordigi harojn, purigi dentojn, k.t.p. Brosi. Purigi, ordigi per broso: Brosi harojn, brosi tapiŝon. Brosisto. Metiisto, kiu faras brosojn.

Broŝuro. Maldika, nebindita libro.

Broŝuri. Kunkudri la foliojn de libro.

Brovo. Arkforma vico de haroj super la okulo: sulkigi la brovojn.

Bruo. Miksaĵo de diversaj fortaj sonoj: La bruo de la stratoj de granda urbo. Brua. Laŭte sonanta: brua kunveno Brui. Fari bruon.

Bruli. — 1. Esti konsumata de fajro: La seka ligno rapide brulas. — 2. Esti forte ekscitita: bruli de deziro, bruli de pasio. Brulo. Stato de tio, kio brulas: brulo de urbo, de arbaro. Bruligi. Konsumi per fajro: bruligi lignon, petrolon. Ekbruligi. Igi ion brulanta: la fajron, la lignon. Brulaĵo. Substanco uzata por bruligado: karbo, ligno. Bruleti. Bruli malforte kaj sen flamo: Fajro bruletas sub la cindro. Brulvundo. Vundo, lezo, kaŭzita de fajro aŭ de varmega korpo. Brulstampi. Fari sur io signon per varmega fero.

Bruna. Nigreruĝa, malhele kaŝtana. Bruno. Bruna koloro. Brunigi. Fari ion bruna: La suno brunigas la haŭton. Bruneta. Havanta brunan nuancon. Sunbruno. Bruna koloro de la haŭto, kaŭzita de la sunaj radioj.

Brusto. Parto de la homa kaj besta korpo de la kolo ĝis la ventro. Brusta. De brusto: brusta malsano. Komparu: Busto, torso, talio.

Bruto. — 1. Hejma kvarpieda besto: ĉevalo, bovo, porko, ŝafo. — 2. Malsaĝa, maldelikata homo. Bruta. De bruto; similanta bruton, senprudenta, maldelikata. Brutaro. Kolekto de samspecaj brutoj: ŝafaro. Brutigi. Fari iun bruta: La sklaveco brutigas la homojn. Brutiĝi. Fariĝi bruta.

Bubo. Seneduka knabo. Bubaĵo. Ŝerco, petolaĵo de bubo.

Bubalo (Zool.). Sovaĝa bovo (Bubalus).

Buĉi. Mortigi bruton por manĝado. Buĉejo. Ejo, kie oni buĉas. Buĉisto. Homo, kies profesio estas buĉi.

Budo. Nezorge farita simpla konstruaĵo el tabuloj. Komparu: Barako.

Budĝeto. {nun ankaŭ: buĝeto} — 1. Projekto pri enspezoj kaj elspezoj por tuta jaro: La parlamento akceptas aŭ ne akceptas la budĝeton, prezentitan de la ministraro. — 2. La tuto de la enspezoj kaj elspezoj de ŝtato, familio, persono: Oni devas zorgi pri la egalpezo de sia budĝeto.

Bufo (Zool.). Ranosimila amfibio (Bufo).

Bufedo. Tablo, ŝranko kun manĝaĵoj en restoracio, stacidomo, teatro; ĉambro, en kiu estas ĉi tiu tablo.

Buko. Metala kadreto kun movebla pinglo por kunigi partojn de vesto: buko de zono. Buki. Kunigi per buko: buki zonon. Komparu: Agrafo, broĉo, pinglo.

Bukedo. Fasko de deŝiritaj kunligitaj floroj.

Buklo. Kuniĝo de ringforme kurbiĝintaj haroj.

Bukso (Bot.). Arbo ĉiam verda el la familio de l’ eŭforbiacoj (Buxus sempervirens).

Bulo. Neregule globforma maso: neĝa bulo, pasta bulo, panbulo.

Bulbo (Bot.). — 1. Legomo kun akra gusto kaj odoro, uzata kiel spicaĵo kaj kies radiko prezentas globforman tuberon kaj konsistas el foliformaj lamenoj, ĉirkaŭantaj unu la alian (Altium). — 2. Globforma radiko de kelkaj vegetaĵoj, konsistanta el foliformaj lamenoj, ĉirkaŭantaj unu la alian.

Buljono. Supo el kuirita viando, ordinare bova: bova, kokina buljono.

Bulko. Malgranda bakaĵo el tritika faruno.

Bulvardo. Larĝa strato, ĉirkaŭanta urbon; larĝa strato kun vico de arboj.

Burdo (Zool.). Abelosimila insekto (Bombus).

Burĝo. Homo de la meza klaso: ne nobelo, ne proletario. Burĝaro. Burĝa klaso. Burĝeco. Stato, titolo de burĝo.

Burĝono. Tubero sur vegetaĵoj, el kiu disvolviĝas la floroj kaj folioj. Burĝoni. Kovriĝi de burĝonoj.

Burleska. Ridinda per la karikatureco, per la kontrasto inter la graveco de la personoj kaj la malalteco de la stilo. Burlesko. Mallonga neserioza komedio, kun dancoj kaj kantoj.

Burnuso. Araba vesto: longa mantelo kun kapuĉo. Komparu: Kitelo.

Busprito. Oblikva masto en la antaŭa parto de ŝipo.

Busto. — 1. Antaŭo de la supera parto de la homa korpo: virina busto. — 2. Skulptaĵo, prezentanta nur la kapon kaj bruston de persono, sen brakoj: Busto de Homero. Komparu: Brusto, torso, talio.

Buŝo. Kavo de la homa vizaĝo inter la du makzeloj, enhavanta la langon kaj dentojn. Buŝa. — 1. Kiu rilatas la buŝon: buŝaj malsanoj. — 2. Farata per la buŝo: buŝa respondo. Buŝe. Per la buŝo: respondi buŝe. Buŝego. Buŝo de la bestoj.

Buŝumo. Aparato, metata sur la buŝegon de hundoj, ĉevaloj, por malhelpi ilin mordi.

Buŝelo. Angla mezuro por sekaj ŝuteblaj korpoj = 36,5 litr.

Butero. Grasa substanco el lakto.

Butiko. Ejo, kie oni vendas komercaĵojn, ordinare ĝi rigardas la straton. Butikisto. Posedanto de butiko.

Butono. Malgranda globforma aŭ diskforma korpo, kovrita aŭ ne per drapo, tolo, servanta por kunigi, fiksi partojn de vesto.

Butonumi. Kunigi per butonoj. Malbutonumi. Disigi partojn de vesto, eligante la butonojn el la truoj. Butontruo. Truo en vesto, en kiun oni enmetas la butonon.

Caro. Rusa monarĥo.

Cedi. — 1. Ĉesi kontraŭstari, reiri: Post mallonga batalo la malamiko cedis. — 2. Lasi al iu ion, kion oni mem bezonas: cedi al iu sian seĝon. Cedo. Ago de tiu, kiu cedas. Cedema. Facile cedanta al la volo de alia, facile konvinkebla, ne disputema.

Cedro (Bot.). Arbo el la grupo de l’ koniferoj (Cedrus).

Cejano (Bot.). Herba vegetaĵo el la familio de l’ kompozitoj; ĝiaj floroj estas uzataj en la medicino (Centaurea cyanus).

Celi. — 1. Direkti pafon al la trafota objekto, peni trafi: celi al birdo, celi birdon. — 2. Direkti la volon, deziron, agadon; peni atingi, peni plenumi: celi la bonon de aliaj. Celo. Celata objekto: celo de pafo, celo de deziroj; atingi, trafi celon. Sencela. Kio estas sen klara celo, senutila: sencela diskutado. Celtabulo. Tabulo kun desegnaĵo (ordinare koncentraj cirkloj), al kiu oni pafas dum ekzercoj.

Celerio (Bot.). Legomo, kulturita apio.

Celuloido. Kornforma diafana maso el pafkotono kaj kamforo, el kiu oni fabrikas kombilojn, tenilojn kaj diversajn galanteriaĵojn.

Celulozo. Substanco, el kiu konsistas la solida parto de la vegetaĵoj.

Cembro (Bot.). Arbo el la grupo de l’ koniferoj (Pinus cembra).

Cemento. Substanco el pulvorigitaj kalkaj kaj argilaj ŝtonoj, uzata kiel mortero.

Cementi. Kunigi per cemento kovri per cemento. Komparu: Kalko, stuko.

Cendo. Malgranda monero: centono de dolaro, centono de guldeno.

Cent. Dekfoje dek (100): cent homoj, cent homojn. Centestro. Ĉefo de taĉmento de cent militistoj, laboristoj. Jarcento (centjaro). Periodo de cent jaroj.

Centavo. Malgranda monero de multaj amerikaj ŝtatoj.

Centezimala. Bazita sur sistemo, en kiu la tuto estas dividita en cent partojn: centezimala termometro, centezimala grado.

Centifolio (Bot.). Speco de l’ rozo (Rosa centifolia).

Centigramo. Centono de gramo.

Centilitro. Centono de litro.

Centimo. Centono de franko.

Centimetro. Centono de metro.

Centro. — 1. Punkto egaldistanca al ĉiuj punktoj de cirklo: Cirklo estas kurba linio, kies ĉiuj punktoj estas en egala distanco al interna punkto, nomata centro. — 2. Meza punkto, meza loko: centro de tablo, centro de urbo. — 3. Modera partio en parlamento.

Centra. Kiu estas en centro: centra punkto, centra kvartalo. Alcentrokura. Aganta, movanta al centro: alcentrokura forto. Decentrokura. Aganta, movanta for de la centro. Alcentrigi. Kunigi, kolekti en komunan centron; centralizi.

Centralizi. Kunigi, kolekti en komunan centron, en mezan punkton: centralizi la fortojn, centralizi la administradon. Centralizado. Agado de tiu, kiu centralizas.

Cenzuri. Trarigardi manuskriptojn aŭ presprovaĵojn, por kontroli, ĉu ili ne enhavas ion kontraŭ la registaro, kontraŭ la eklezio. Cenzuro. Cenzuranta kontrolo. Cenzuristo. Persono, kies ofico estas cenzuri.

Cerbo (Anat.). Grize-blanka substanco, formanta la centran parton de la nerva sistemo de l’ homo kaj de aliaj vertebruloj: krania cerbo, spina cerbo.

Ceremonio. — 1. Ekstera formo de religia kulto, de oficiala soleno: funebra ceremonio, ceremonio de kronado. — 2. Ekstera formo de neintimaj rilatoj: Lasu la ceremoniojn kaj venu al ni, kiam vi volas kaj vestita, kiel ĉiutage. Ceremonia. — 1. Amanta la ceremoniojn: La Ĥinoj estas ekstreme ceremoniaj. — 2. Solena, pompa: ceremonia tono. — 3. Neintima: ceremonia vizito. Ceremonie. En ceremonia maniero: ceremonie paroli. Senceremonie. Simple, intime.

Cerezino. Tera vakso.

Cerio (Ĥem.). Ce. Ĥemia elemento, mola griza metalo.

Certa. — 1. Ne dubanta: Mi estas certa, ke li venos. — 2. Senduba, nedubebla: certa sciigo. Certe. En certa maniero. Certeco. Eco de tio, kio estas certa. Certigi. Fari ion certa: Mi certigas vin, ke li venos. La persisto certigas nian sukceson. Komparu: Aserti.

Cervo (Zool.). Duhufulo kun grandaj, belaj kornoj (Cervus).

Cetera. Ĉiu alia; ĉiu, pri kiu oni ankoraŭ ne parolis: La entuziasmo daŭris nelonge: unuj baldaŭ perdis la esperon, aliaj tuj laciĝis, la ceteraj tute forgesis pri la afero. Cetere. Krom tio, aliflanke.

Cezio (Ĥem.). Cs Ĥemia elemento, en pura stato mola metalo de la grupo alkalia.

Ciano (Ĥem.). CN. Senkolora venena gaso; en komponaĵoj ĝi ludas rolon kvazaŭ de elemento (KCN, CNHO, k.t.p.).

Ci. Pronomo de la dua persono de la unumombro (familiara formo anstataŭ vi).

Cibeto. Bonodora substanco, produktata de glando de kato, vivanta en Afriko kaj suda Azio. Cibetkato. Kato, produktanta cibeton (Civetta viverra).

Cidonio (Bot.). Frukto de l’ cidoniarbo. Cidoniarbo. Arbo el la familio de l’ pomacoj (Cidonia vulgaris).

Cidro. Vino el fruktoj, precipe el pomoj.

Cifero. Signo por skribi nombrojn: La arabaj ciferoj estas nun uzataj de ĉiuj civilizitaj popoloj. Ciferplato. Disko de horloĝo kun ciferoj, montrantaj la horojn.

Cigaro. Longa kunvolvaĵo de tabakaj folioj, por fumi: havana cigaro. Cigaringo. Tubeto, en kiun oni enmetas cigaron, por fumi. Cigarujo. Ujo, en kiu oni portas cigarojn.

Cigaredo. Tabako, envolvita en tre maldika papero.

Cigno (Zool.). Granda, blanka naĝbirdo el la familio de l’ lamenbekaj kun tre longa kolo: kanto de cigno = lasta verko antaŭ la morto, antaŭ ĉesigo de l’ verkado (Cygnus).

Cikado (Zool.). Insekto el la familio de l’ egalflugilaj (Cicada).

Cikatro. Postesigno sur homa aŭ besta korpo, resaniĝinta de vundo aŭ ulcero. Cikatriĝi. Fermiĝi, kovriĝi per cikatro: vundo cikatriĝas.

Ciklo. — 1. (Astr.). Periodo, post kiu ripetiĝas la samaj astronomiaj fenomenoj: La luna ciklo estas periodo de 19 jaroj, post kiuj la fazoj de la tuno okazas en la sama tempo. — 2. Kolekto de literaturaĵoj, precipe de epopeoj, pri la sama epoko, kun komuna plano. - 3. Velocipedo. Ciklisto. Velocipedisto.

Ciklono. Uragano en tropikaj landoj, kiu antaŭeniras, rapidege turniĝante. Komparu: Trombo.

Ciklopo. Mitologia giganto kun okulo en la mezo de la frunto.

Cikonio (Zool.). Birdo migranta el la familio de la longpiedaj (Ciconia).

Cikorio (Bot.). Herba vegetaĵo el la familio de l’ kompozitoj, kies radiko estas uzata kiel surogato de l’ kafo (Cichorium intybus).

Cikuto (Bot.). Venena vegetaĵo el la familio de l’ umbeliferoj: Sokrato estis kondamnita trinki cikuton (Cicuta virosa).

Cilindro. Korpo, limigita de du egalaj paralelaj rondoj kaj de kurba surfaco, kuniganta ilin. Cilindra. Havanta formon de cilindro.

Cimo (Zool.). Parazita insekto el la familio de l’ hemipteroj, kun malagrabla odoro (Cimex Acanthia lectularia = litcimo).

Cimbalo. Muzika instrumento, konsistanta el tabulo, sur kiu estas streĉitaj metalaj kordoj aŭ metitaj sur korkoj metalaj tabuletoj, kiujn oni frapas per lignaj bastonetoj.

Cinabro (Ĥem.). HgS. Ruĝa hidrarga sulfido: Cinabro fabrike produktata, estas uzata, kiel farbo.

Cinamo (Bot.). Sekigita ŝelo de arbo el la familio de l’ miristikacoj, kreskanta en Cejlono kaj en la tropika Azio: ĝi estas uzata kiel spicaĵo (Cinnamonum).

Cindro. Restaĵo de brulinta korpo.

Cindrigi. Fari ion cindro: La brulo cindrigis la tutan urbon.

Cinika. — 1. Kiu rilatas la grekan antikvan filozofian instruon, laŭ kiu povas esti feliĉa nur tiu, kiu malŝatas la komforton, artojn, k.t.p. — 2. Senhonta, maldeca: cinika parolado, cinika konfeso. Cinikeco. Eco de tio, kio estas cinika. Cinikulo. Homo cinika.

Cipreso (Bot.). Pinglarbo el la samnoma familio, de bela piramida formo (Cupressus).

Ciro. Ŝmiraĵo por ŝuoj, por doni al ili brilon.

Cirko. Rondforma konstruaĵo kun areno en la mezo por spektakloj de rajdistoj, akrobatoj, atletoj.

Cirkelo. Geometria instrumento, konsistanta el du brakoj, kunigitaj per ĉarniro, kaj uzata por mezuri liniojn, desegni cirklojn.

Cirklo. Kurba fermita linio, kies ĉiuj punktoj estas en egala distanco de interna punkto, nomata centro. Cirkla. Havanta formon de cirklo.

Cirkonstanco. Detalo, apartaĵo, kiu akompanas fakton: grava cirkonstanco. Tio dependos de la cirkonstancoj.

Cirkulero. Sciigo, letero, skribita aŭ presita, dissendita al multaj personoj, pri la sama temo.

Cirkuli. — 1. Senhalte moviĝi, revenante ĉiam al la punkto de l’ foriro: La sango cirkulas en la homa korpo. — 2. Iri kaj reiri, veturi kaj reveturi: La publiko cirkulas sur la trotuaro. La kaleŝoj cirkulas sur la stratoj. — 3. Pasi de mano al mano: La mono cirkulas. — 4. Disvastiĝi: Famo cirkulas.

Cirkumflekso. Akcento, metata sur longaj vokaloj (^).

Cisterno. Akvujo por pluvakvo, ordinare masonita sub la tero.

Citadelo. Fortikaĵo, gardanta urbon.

Citi. Ripeti laŭvorte frazojn, fragmentojn el verko de aŭtoro, kiel argumenton por sia propra diro. Citaĵo, citato. Frazo, fragmento citita. Komparu: Mencii.

Citro. Muzika instrumento, konsistanta el ligna kesto kun metalaj kordoj, kiujn oni pinĉas, ludante.

Citrono (Bot.). Pale flava frukto, plena de acida suko. Citronarbo. Vegetaĵo el la familio de l’ aŭrantiacoj (Citrus medica).

Civila. Kiu estas nek militisto, nek pastro.

Civilizi. Kvietigi la morojn, doni klerecon al barbaro: La Romanoj civilizis la antikvan mondon.

Civilizacio. Stato de tio, kio estas civilizita: La civilizacio anstataŭas iom post iom la barbaran staton.

Civito. Libera lando, regno, regata de la reprezentantoj de la popolo. Civitano. Ano de civito.

Colo. Malgranda mezuro de longeco: La angla colo = 25 mm., la germana = 27 mm.

Ĉabrako. Kovrilo, kiun oni metas sub la selo de ĉevalo.

Ĉagreno. Malĝojo, kaŭzita de perdo aŭ de nerealiĝinta espero: ĉagreno post la morto de amiko. Ĉagreni. Kaŭzi ĉagrenon: La novaĵo forte ĉagrenis nin. Ĉagreniĝi. Senti ĉagrenon.

Ĉamo (Zool.). Kaprosimila besto el la familio de l’ antilopoj, el kies haŭto oni faras delikatan ledon (Rupicapra).

Ĉambelano. Nobelo, administranta loĝejon de monarĥo.

Ĉambro. Ĉiu el la partoj de loĝejo, apartigitaj unu de alia per muroj kaj komunikigantaj reciproke per pordoj. Antaŭĉambro. Unua ĉambro de loĝejo ĉe la enirpordo, ordinare sen fenestroj kie oni demetas kaj lasas la paltojn, ĉapelojn k.t.p. Komparu: Vestiblo.

Ĉampano. Franca ŝaŭmanta vino, alte ŝatata.

Ĉano. Parto de pafilo, per sia frapo eksplodiganta la kartoĉon.

Ĉapo. Kapkovrilo kun nevolvita rando.

Ĉapelo. Kapkovrilo kun volvita rando.

Ĉapitro. Parto de literatura verko, signita per la sama vorto kun orda numero, aŭ sole per la lasta: Romano estas dividata en ĉapitrojn, kiel dramo en scenojn.

Ĉar. Konjunkcio, esprimanta kaŭzon.

Ĉaro. Durada veturilo: La herooj de Iliado batalis sur ĉaroj.

Ĉarlatano. — 1. Migranta vendisto de kuracaj rimedoj, elŝiranta dentojn sur publikaj placoj, k.t.p. — 2. Trompisto, trouzanta la homan kredemon. — 3. Ignoranta kuracisto, pretendanta, ke li posedas sekretajn, ĉion resanigantajn rimedojn.

Ĉarma. Alloganta, kaŭzanta admiron per sia beleco, amindeco: ĉarma virino, ĉarma voĉo. Ĉarmo. Alloganta, kaŭzanta admiron beleco, amindeco. Ĉarmi. Allogi, kaŭzi admiron per sia beleco, amindeco.

Ĉarniro. Aparato, konsistanta el du plataj metalaj pecoj, kunigitaj per komuna akso kaj turniĝantaj ĉirkaŭ ĝi: Ĉarniroj estas uzataj ĉe pordoj, fenestroj.

Ĉarpenti. Prilabori lignon por konstruaĵoj; fari lignajn konstruaĵojn. Ĉarpentisto. Persono, kies metio estas ĉarpenti.

Ĉarpio. Fadenoj el malnova tolaĵo, uzataj iam por bandaĝi la vundojn: La ĉarpio jam de longe estas anstataŭita per la sorbema kotono.

Ĉasi. Persekuti beston, por ĝin mortigi. Ĉasaĵo. Besto, bestoj, kiujn oni ordinare ĉasas: leporoj, perdrikoj, kapreoloj.

Ĉasisto. Persono, kies profesio aŭ sporto estas ĉasi. Ĉashundo. Hundo uzata por la ĉasado. Ĉaskorno. Korno, per kiu oni ludas signalojn dum la ĉaso. Ŝtelĉasi. Ĉasi fremdan ĉasaĵon. Ŝtelĉasisto. Persono, kiu profesie ŝtelĉasas.

Ĉasta. Libera de voluptaj deziroj, nemakulita de seksaj pekoj. Ĉasteco. Eco de tiu, kiu estas ĉasta. Malĉasta. Perdinta la ĉastecon. Malĉastigi. Kaŭzi ies malĉastecon. Komparu: Virga.

Ĉe. Prepozicio, per kiu estas esprimata: — 1. Loko tre proksima de io, tuŝanta ion; ankaŭ en la senco — en loĝejo, domo de: Mi renkontis lin ĉe la pordo. La manĝantoj sidas ĉe tablo. Vi trovos lin ĉe mi je la sesa horo. — 2. Momento, tre proksima de io: ĉe la tagiĝo. Komparu: Apud, en.

Ĉefo. Persono, kiu komandas, administras, direktas: ĉefo de gvardio, ĉefo de oficejo, ĉefo de kompanio. Ĉefa. La plej grava, de unua rango; supera: ĉefa afero, ĉefa komando. Ĉefanĝelo, ĉefduko, ĉefepiskopo, ĉefministro, ĉefredaktoro, ĉefurbo.

Ĉeko. Mandato, per kiu oni povas repreni por si mem aŭ por alia persono la monon, lasitan sur sia kuranta konto en banko. Komparu: Asigno.

Ĉelo. Malgranda spaco, fermita de ĉiuj flankoj: ĉelo de monaĥo, ĉelo de abelejo, ĉelo de organismo.

Ĉemizo. Vesto, plej ofte tola, portata sur la supra parto de nuda korpo.

Ĉeno. Ligilo, konsistanta el metalaj ringoj, kunigitaj unu kun alia: ĉeno de l’ malliberulo. Ĉenero. Ringo de ĉeno.

Ĉerizo (Bot.). Frukto. Ĉerizujo. Arbo el la familio de l’ amigdalacoj (Prunus cerasus).

Ĉerko. Kesto ligna, metala, en kiun oni metas kadavron, por ĝin enterigi.

Ĉerpi. — 1. Elpreni fluidaĵon per vazo, mano: ĉerpi akvon el puto. — 2. Preni de alia: ĉerpi el la monujo de l’ patro, ĉerpi materialon el ies verko. Elĉerpi. Malplenigi per la ĉerpado ĝis la fundo: elĉerpi akvon el la puto. La tuta eldono de la verko jam estas elĉerpita.

Ĉesi. Ne esti plu; ne okazi plu: La pluvo ĉesis. Ĉesu labori. Ĉesigi. Ne fari plu: ĉesigi laboron. Senĉesa. Kiu ne ĉesas: senĉesa diskutado. Senĉese. Ne ĉesante: senĉese babili.

Ĉevalo (Zool.). Unuhufa bruto, servanta la homojn kiel rajd- kaj jungbesto (Equus caballus).

Ĉevrono. Trabo, al kiu estas fiksitaj la tabuloj de tegmento.

Ĉi. Partikulo, almetata al montraj pronomoj kaj adverboj por esprimi pli proksiman personon aŭ objekton: tiu ĉi, ĉi tie.

Ĉia. De ĉiu eco, de ĉiu kvalito.

Ĉial. Pro ĉiu kaŭzo (malofte uzata).

Ĉiam. En ĉiu tempo.

Ĉie. En ĉiu loko.

Ĉiel. Ĉiamaniere (malofte uzata).

Ĉielo. — 1. Sin etendanta super ni blua arkaĵo, apogita sur la ekstremoj de la horizonto. — 2. La loĝloko de Dio, de l’ anĝeloj kaj sanktuloj. Ĉielarko. Sepkolora arko sur la ĉielo dum la pluvo (refrakto de la sunaj radioj en la gutoj de la pluvo). Ĉieliro. Mirakla leviĝo de Jezuo al la ĉielo.

Ĉies. De ĉiu, apartenanta al ĉiu.

Ĉifi. Kunpremi kaj fari senordajn faldojn: ĉifi veston, ĉifi paperon.

Ĉifono Forŝirita peco de drapo, tolo, vesto, k.t.p. Ĉifonisto. Kolektanto de ĉifonoj. Ĉifonvesto. Malnova disŝirita vesto: ĉifonvesto de almozulo.

Ĉikani. Intence fari al iu malhelpojn, fari malagrablaĵojn al iu por montri sian superecon. Ĉikano. Ago de tiu, kiu ĉikanas. Ĉikanema. Havanta inklinon al ĉikanoj.

Ĉio. Ĝeneraliga pronomo memstara (uzata nur sen substantivo), montranta objekton, prenitan laŭvole el pli granda nombro: Kritikulo estas homo kiu ĉiam kaj ĉie kritikas ĉion. Ĉiopova. Kiu povas ĉion: Dio ĉiopova.

Ĉiom. Ĉia nombro, ĉia kvanto; ĉian nombron, kvanton (malofte uzata).

Ĉirkaŭ. — 1. Prepozicio kaj prefikso kun la signifo: en la spaco, kiu estas apud io, de ĉiuj ĝiaj flankoj: Densa popolamaso staris ĉirkaŭ la oratoro. La tero rondiras ĉirkaŭ la suno. Ĉirkaŭiri arbaron. — 2. Partikulo, esprimanta neprecize tempon, kvanton: La koncerto daŭris ĉirkaŭ 3 horojn kaj finiĝis ĉirkaŭ la noktomezo. La vesto kostos ĉirkaŭ 100 frankojn. Ĉirkaŭi. — 1. Esti ĉirkaŭ io: ĝardeno ĉirkaŭas la domon. — 2. Meti ĉirkaŭ io: Ĉirkaŭu la melonon per prunoj. Ĉirkaŭaĵo. Loko, kiu estas ĉirkaŭ io: la ĉirkaŭaĵo de urbo. Ĉirkaŭkolo. Leda, metala strio, ĉeno, portata ĉirkaŭ la kolo; ornamaĵo portata ĉirkaŭ la kolo. Ĉirkaŭmano. Ornamaĵo, portata ĉirkaŭ la mano; braceleto. Ĉirkaŭpreni. Meti la manojn ĉirkaŭ io: ĉirkaŭpreni arbon, ĉirkaŭpreni amikon.

Ĉiu. Ĝeneraliga pronomo, montranta apartan personon aŭ objekton, prenitan laŭvole el pli granda nombro: Ĉiu homo devas morti.

Ĉizi. Fari ornamaĵojn, figurojn sur metaloj per instrumento kun mallarĝa akra rando. Ĉizilo. Fera instrumento kun mallarĝa akra rando por ĉizi. Ĉizisto. Persono, kies metio estas ĉizi. Komparu: Skulpti.

-Ĉj. Sufikso, por formi karesajn virajn nomojn; oni aligas ĝin al 2–5 unuaj literoj de la nomo: patro, paĉjo — Johano, Joĉjo.

Ĉokolado. Substanco, konsistanta el kakao kaj sukero.

Ĉu. Konjunkcio, uzata antaŭ demandaj frazoj, en kiuj estas neniu alia demanda vorto: Ĉu vi venos? Kiam vi venos?

Da. Prepozicio esprimanta kvanton, nombron, mezuron: multe da homoj, cento da soldatoj, tri metroj da drapo.

Daktilo. — 1. (Bot.). Frukto de palmosimila arbo (Phamix dactylifera). — 2. Versmezuro, konsistanta el unu longa aŭ akcentita silabo kaj du mallongaj aŭ neakcentitaj.

Damoj. Ludo por du personoj, ludata sur speciala tabulo; ĉiu ludanto havas dek kvin soldatojn. Damtabulo. Tabulo, dividita en 64 egalajn kvadratojn, alterne nigrajn kaj blankajn, sur kiu oni ludas damojn.

Damasko. Silka multekosta ŝtofo, fabrikata en Damasko.

Danci. Ritme movi sian korpon ĉe sonoj de instrumento aŭ kanto. Danco. — 1. Movo de tiu, kiu dancas. — 2. Maniero danci: kvadrilo, polko. Dancisto. Persono, kies metio estas danci: baleta dancisto. Dancado. Dancarto.

Dando. Homo tre eleganta kaj laŭmoda. Dandi. Konduti kiel dando.

Danĝero. Proksima ebleco de malbono, de malfeliĉo: esti en danĝero. Danĝero minacas iun, pendas super iu. Forigi, eviti danĝeron. Danĝera. Prezentanta, enhavanta danĝeron: danĝera vojo, danĝera situacio, danĝera malsano, danĝera homo. Danĝere. En danĝera maniero: danĝere malsana, danĝere nesingarda. Sendanĝera. — 1. Kiu ne prezentas danĝeron: sendanĝera vojo. — 2. Kiu ne estas en danĝero: En haveno la ŝipo estas sendanĝera. Komparu: Risko.

Danki. — 1. Esprimi sian moralan devon reciproki la ricevitan bonon: danki la bonfaranton. Danki iun aŭ al iu; danki pro io aŭ por io. — 2. Reciproki la ricevitan bonon: Danki per perfido. Danko. Vortoj, ago de tiu, kiu dankas. Dankemo. Emo reciproki ricevitan bonon per bono. Dankema. Karakterizata de dankemo. Dank’ al. Per io, per la agado de io: dank’ al la helpo de l’ amikoj.

Dato. Precize difinita tempo (jaro, monato kaj tago), en kiu okazis aŭ okazos iu fakto: dato de naskiĝo. Dati. Meti, surskribi daton: dati leteron. Datreveno. Jubileo.

Dativo. Kazo, kiu estas formata per la aldono de la prepozicio al: Doni al knabo, aparteni al patro, simila al simio.

Daturo (Bot.). Speco de venenaj arboj kaj arbetoj el la familio de l’ solanacoj (Datura stramonium).

Daŭri. Ekzisti pli longe ol unu momenton; ne ĉesi: La sieĝo daŭris tri jarojn. La pluvo daŭras. Daŭro. Tempo, dum kiu io daŭras: fini la laboron en la daŭro de unu horo. Daŭrigi. Senhalte fari, ne ĉesigi, ne interrompi: daŭrigi laboron. Daŭrigo. Daŭrigata laboro, verko: La daŭrigo de nia artikolo aperos en la sekvonta numero.

De. — 1. Prepozicio, per kiu estas esprimata: a) Posedo: domo de l’ reĝo. b) Komenca punkto en la tempo aŭ spaco (en rekta kaj figura senco): de la mateno ĝis la vespero, de Parizo ĝis Barcelono, salti de arbo. De kiu vi ricevis la libron? c) Kaŭzo, aŭtoro de ago: morti de ĉagreno. La urbo estas sieĝata de la malamikoj. d) Kvalito: homo de granda talento. — 2. Prefikso, esprimanta komencan punkton en la spaco, malproksimigon: demeti, desalti.

Debati. Interŝanĝi opiniojn en scienca kunveno, en parlamento. Debato. Interŝanĝo de opinioj en scienca kunveno, en parlamento. Komparu: Diskuti, disputi.

Debeto. — 1. Ŝuldo, ŝuldoj. — 2. Maldekstra flanko de komercaj libroj, sur kiu oni enskribas la ŝuldojn al la posedanto. Debeti. Enskribi en la debeton: debeti ies konton, debeti iun.

Debito. Facila vendado: La komercaĵo havas grandan debiton = estas volonte aĉetata.

Deci. Esti konforma, koncerne la manierojn kaj konduton, al la reguloj de la moraleco kaj bonmoreco: Vi aperas duone senvestigita; ĉu tio decas? Deca. Kiu decas. Dece. En deca maniero.

Decembro. La dekdua, lasta monato de l’ jaro.

Decidi. Post pripenso konkludi, kion oni devas fari: Oni decidis aranĝi en la jaro 1909 du esperantistajn kongresojn. La juĝantaro decidis provizore liberigi la akuziton. Decidema. Kiu facile decidas kiu kategorie decidas: homo ne decidema = ŝanceliĝema.

Decilitro. Dekono de litro.

Decimala. Kiu havas kiel bazon la nombron dek: decimala sistemo, decimala partumo.

Decimetro. Dekono de metro.

Deĉifri. Legi ion, kio estas nelegeble skribita: deĉifri vorton, deĉifri leteron. Deĉifro. Ago de tiu, kiu deĉifras.

Dediĉi. — 1. Donaci sian verkon al iu kaj fari pri tio surskribon: «Al S° M. respektplene dediĉas la aŭtoro». — 2. Fervore uzi, fervore oferi: dediĉi sian laboron por la bono de aliaj; sin dediĉi al la politiko.

Dedukti. Fari konkludojn el la tuto pri la detaloj. Dedukto. Konkludo, farata el la tuto pri la detaloj.

Defendi. Helpi tion, kio estas atakata: defendi iun kontraŭ io; defendi per armiloj; defendi per vortoj. Defendo. Ago de tiu, kiu defendas. Defendanto. Homo, kiu defendas: defendantoj de sieĝata urbo.

Deficito. Tio, kio mankas, por ke la elspezoj ne superu la enspezojn: La kompanio fermis la jaron per deficito da 10 000 fr.

Definitiva. Konkluda, fina, decida: definitiva respondo. Definitive. En definitiva maniero.

Degeli. Fluidiĝi de la varmo: Sur altaj montoj la neĝo neniam degelas. Degelo. — 1. Stato de tio, kio degelas; fluidiĝo, kaŭzita de la varmo. — 2. Varma vetero post frosto: Dum la degelo la koto kovras la stratojn.

Degeneri. Perdi la kvalitojn de la raso aŭ speco, perdi fizikan aŭ moralan valoron: La krimuloj estas degenerintaj homoj. Degenero. Stato de tiu, kiu degeneras. Degenerigi. Forpreni fizikan aŭ moralan valoron, senigi je la kvalitoj de la raso aŭ speco: La alkoholo degenerigas.

Degradi. Senigi iun je la rango; malaltigi ies rangon: degradi oficiston, degradi oficiron.

Deĵori. Plenumi la servon en difinita tago aŭ nokto konforme al antaŭpreparita serva ordo: Deĵori ĉiun trian nokton. Deĵoranto. Persono, kiu deĵoras.

Dek. Nombro 10. Deko. Substantiva formo de dek: dek soldatoj, deko da soldatoj.

Dekadenco. Komenco de ruino: dekadenco de literaturo, de bonmoreco.

Dekagramo. Dek gramoj.

Dekametro. Dek metroj.

Dekano. — 1. Ĉefo de eklezia distrikto, konsistanta el kelke da paroĥoj. — 2. Ĉefo de fakultato.

Deklami. Voĉe legi aŭ diri memore versaĵon aŭ alian literaturan verkon, speciale zorgante pri la oratora akcento; paroli kun emfazo. Deklamo. Ago de tiu, kiu deklamas.

Deklari. Oficiale, solene konigi. Deklaro. Oficiala, solena konigo.

Deklaracio. Oficiala, solena komunikaĵo: La deklaracio de Bulonjo.

Deklinacio. Gramatika ŝanĝo de l’ substantivoj, adjektivoj kaj pronomoj laŭ la kazoj kaj nombroj.

Deklivo. Supraĵo, klinita al la horizonto: deklivo de monto. Dekliva. Klinita al la horizonto. Komparu: Abrupta, kruta.

Dekoracio. — 1. Artistaj ornamaĵoj: dekoracio de domo, de ĝardeno. — 2. Pentritaj toloj, prezentantaj domojn, arbojn, k.t.p. sur la scenejo. — 3. Ordeno: ricevi dekoracion.

Dekreto. Decido, ordono de supera ŝtata povo: Dekreto de reĝo. Dekreti. Decidi, konigi per dekreto.

Dekstra. Kiu troviĝas ĉe la flanko, kontraŭa al la flanko de l’ koro. Dekstre. Ĉe la dekstra flanko. Dekstren. Al la dekstra flanko. Maldekstra. Kiu troviĝas ĉe la flanko de la koro. Maldekstre. Ĉe la maldekstra, flanko. Maldekstren. Al la maldekstra flanko. Maldekstrulo. Kiu uzas ordinare la maldekstran manon anstataŭ la dekstra.

Delegi. Sendi iun, kiel reprezentanton: delegi por la kongreso. Delegito. Persono delegita.

Delegacio. Delegitaro.

Delikata. — 1. Ne forta, facile malbonigebla, facile rompebla: delikata sano, delikata instrumento, delikata vazo. — 2. Ne vulgara, de alta kvalito: delikata viando. — 3. Sentema; evitanta ofendi aliajn per sia konduto: delikata homo. Delikateco. Eco de tio, kio estas delikata. Maldelikata. Forta, nefacile malbonigebla. — 2. Vulgara de malalta kvalito. — 3. Nesentema; ofendanta aliajn per sia konduto. Komparu: Subtila.

Delfeno (Zool.). Speco de raba mambesto, vivantaj en la maroj, longa ĝis 3 m. el la familio de l’ balenoj (Delphinus delphis).

Deliri. Senprudente, senkonscie paroli sub la influo de l’ febro, de venenoj. Deliro. Stato, vortoj de tiu, kiu deliras.

Delto. — 1. Greka litero, havanta formon de triangulo. — 2. Triangula insulo inter maro kaj du brakoj de rivero: la delto de Nilo.

Demagogo. Politikisto, flatanta la popolon, por akiri ĝian favoron.

Demandi. Postuli sciigon, informon pri io: demandi iun, demandi pri io. Demando. — 1. Vortoj de tiu, kiu demandas. — 2. Problemo, temo diskutinda: La demando pri la universala lingvo.

Demokrato. Partiano de politika sistemo, en kiu la politika povo apartenas al la tuta popolo. Demokrata. Koncernanta politikan sistemon, en kiu la politika povo apartenas al la tuta popolo.

Demokratio. — 1. Politika sistemo, en kiu la politika povo apartenas al la tuta popolo. — 2. Partio de demokratoj.

Demono. Spirito de la malbono: demono tentanto. Demona. De demono, havanta karakteron, ecojn de demono.

Demonstrativa. — 1. Evidente pruvanta, klare montranta: demonstrativa atesto. — 2. (Gram.). Montranta la personon aŭ objekton, al kiu ĝi rilatas: ĉi tiu, tiu. Demonstrative. En demonstrativa maniero.

Denaro. Antikva malgranda monero roma.

Densa. Kies eroj estas proksimaj unu al alia: densa solvaĵo, densa drapo. Denseco. Eco de tio, kio estas densa. Dense. En densa maniero. Densigi. Fari ion densa: densigi la vicojn. Maldensa. Kies eroj estas malproksimaj unu de alia. Densejo. Densa loko en arbaro. Maldensejo. Senarba loko en la mezo de arbaro.

Dento. — 1. Akrepinta osto en la makzelo de bestoj, por mordi kaj dispecigi la nutraĵon. — 2. Io similanta denton: dento de kombilo. Denta. — 1. De dento: denta radiko. — 2. Denthava, dentplena, provizita per dentoj: denta rado. Sendenta. Ne posedanta dentojn: sendenta maljunulo. Tridento. Forko kun tri dentoj: la tridento de Neptuno.

Denunci. Sekrete akuzi antaŭ la registaro. Denunco. Ago de tiu kiu denuncas, Denuncanto. Homo, kiu denuncas.

Departemento. — 1. Sekcio de ministrejo: departemento de polico. — 2. Provinco de Francujo (administra divido): Francujo konsistas el 86 departementoj.

Depeŝo. Sciigo, sendita per tre rapida vojo, precipe per la telegrafo.

Deponi. Lasi ĉe iu ion multvaloran por gardado: deponi akciojn en banko. Depono. Ago de tiu, kiu deponas.

Deputi. Sendi kiel reprezentanton en parlamento. Deputato. Reprezentanto en parlamento.

Derivi. Devenigi, klarigi la devenon de vorto: Kiel oni derivas la vorton «dependi»? Derivo. Devenigado de vortoj.

Des. Adverbo, uzata en la esprimo: ju pli… des pli…, por montri gradon, kiu aliiĝas paralele kaj depende de alia grado: Ju pli multe des pli bone. Ju pli multe vi lernos, des pli multe vi scios.

Desegni. Prezenti per bildo, farita per krajono aŭ plumo: desegni ion sur io. Desegnaĵo. Bildo, farita per krajono aŭ plumo.

Deserto. Fruktoj, dolĉaj manĝaĵoj, donataj post manĝo.

Desinfekti. Mortigi miasmojn en loĝejo, vestoj, tolaĵo, k.t.p.: desinfekti loĝejon per formalino. Desinfekto. Mortigo de miasmoj.

Despoto. Aŭtokrata, kruela monarĥo aŭ ĉefo. Despota. De despoto, karakterizanta despoton. Despote. En despota maniero.

Despotismo. Aŭtokrata kruela regado aŭ estrado.

Destini. Antaŭfiksi la uzon de io: Oni ne scias certe, por kio estis destinitaj la egiptaj piramidoj. La patro destinis por ĉiu filino po mil frankoj. Destino. Antaŭfiksita, antaŭdifinita celo, uzo. Antaŭdestino. Destino de la sorto. Komparu: Difini, determini.

Detalo. Malgranda parto de tuto: koni ĉiujn detalojn de la afero. Detala. Enhavanta la detalojn, atentanta la detalojn, preciza, kompleta: detala analizo de verko. Detale. En detala maniero, precize, plene, kun ĉiuj detaloj: detale priskribi.

Detektivo. Ano de la sekreta polico.

Determini. Montri precize devenon, konsiston: determini specon de vegetaĵo, determini la konsiston de la aero. Komparu: Destini, difini.

Detrui. Ruinigi, nuligi, neniigi: detrui urbon.

Devi. Esti necese por iu pro leĝoj, moralo, konveneco: Ĉiu devas morti. Oni devas obei la patron. Oni devas esti kompleza por la fremduloj. Devo. Neceso, dependanta de leĝoj, moralo, konveneco: plenumi siajn devojn. Devigi. Fari ion ies devo: devigi iun silenti. Komparu: Tasko.

Devii. Sin deturni, flankiri, malproksimiĝi de rekta, natura vojo (nur en figura senco): devii de la vojo de l’ virto; la lumo devias.

Devizo. — 1. Emblemo sur standardo kun mallonga klariga frazo: La honoro kaj la patrujo. — 2. Mallonga frazo, enhavanta principon de konduto: Facila internacia komprenebleco estas nia devizo. Komparu: Emblemo, maksimo, moto.

Dezerto. Loko, lando sen vegetaĵoj kaj loĝantoj: Saharo. Dezerta. Ne posedanta vegetaĵojn kaj loĝantojn, malplena. Dezertulo. Homo loĝanta en dezerto, por eviti la tentojn de la mondo kaj sin dediĉi al la paco; ermito.

Deziri. — 1. Voli posedi aŭ ĝui ion: deziri dormi. — 2. Esprimi al iu sian bonan volon: deziri al iu feliĉon. Bondeziro Deziro de feliĉo por iu: Akceptu miajn sincerajn bondezirojn! Deziregi. Pasie deziri.

Dio. La plej supera estaĵo, kreinto kaj konservanto de la mondo. Dia. — 1. De Dio: dia volo. — 2. Posedanta ecojn de Dio, perfekta, bonega: dia voĉo. Dieco. Eco de la plej supera estaĵo. Diservo. Religia ceremonio, dum kiu la pastro oferas al Dio la korpon kaj sangon de Kristo sub la formo de pano kaj vino; meso. Dipatrino. La sankta Mario, patrino de Kristo.

Diabeto (Med.). Sukera malsano (malsano, en kiu oni eligas sukeron en la urino).

Diablo. Malbona spirito, satano, demono. Diabla. De diablo, havanta ecojn de diablo.

Diademo. — 1. Reĝa krono. — 2. Surkapa zono por virinoj, ornamita per multekostaj ŝtonoj.

Diafana. Penetrebla por la radioj de la lumo, sed tra kiu oni ne povas vidi objektojn: diafana vitro. Diafaneco. Eco de tio, kio estas diafana.

Diafragmo. — 1. Muskolo, kiu apartigas la bruston de la ventro. — 2. En optikaj aparatoj: disketo kun truo en la mezo, por ne allasi la flankajn radiojn de la lumo.

Diagnostiko. Parto de l’ medicino, pri la metodoj ekkoni la malsanojn. Diagnostika. De diagnostiko, koncernanta diagnostikon.

Diagnozi. Ekkoni ies malsanon laŭ la simptomoj. Diagnozo. Ekkono de malsano.

Diagonalo (Geom.). Rekta linio, kuniganta la suprojn de du kontraŭaj anguloj de multlatero. Diagonala. Havanta la direkton de diagonalo. Diagonale. En diagonala direkto.

Diakono. Religiulo je unu grado malpli alta, ol pastro.

Dialekto. Variaĵo de lingvo: Esperanto ne havas dialektojn, ĉar de la komenco de sia ekzistado ĝi havas literaturon, kiu fiksas la lingvon.

Dialektiko. Arto rezoni metode.

Dialogo. — 1. Interparolado. — 2. Literatura verko en formo de interparolado.

Diamanto. La plej multekosta kaj malmola ŝtono, konsistanta el kristaligita karbono.

Diametro (Geom.). Rekta linio pasanta tra la centro de cirklo kaj kuniganta du ĝiajn punktojn. Diametra. Havanta direkton de diametro.

Dianto (Bot.). Vegetaĵo el la familio de la kariofilacoj, kun belaj floroj (Dianthus).

Diapazono. Skalo de tonoj de muzika instrumento aŭ de persono: La diapazono de l’ homa voĉo ampleksas du oktavojn.

Diboĉi. Nemodere trinki, manĝi, sekse vivi. Diboĉo. Konduto de diboĉulo.

Diboĉigi. Fari iun diboĉanta. Diboĉulo. Persono, kiu diboĉas.

Didaktiko. Arto instrui.

Didelfo (Zool.). Klaso de mambestoj kun sako por porti la idojn (Didelphia).

Dieto. — 1. Sindeteno kompleta aŭ parta ĉe manĝaĵoj, kaŭze de malsano. — 2. Reguloj de nutrado aŭ sinnutrado: lakta dieto.

Difekti. Fari ion neuzebla, netaŭga per rompo, fendo k.t.p.: difekti maŝinon. Difekto. Malbonigo per rompo, fendo. k.t.p. Sendifekta. Nedifektita. Komparu: Malbonigi.

Diferenco. Malsameco, malsamaj ecoj de du objektoj, personoj aŭ ideoj: la diferenco inter la lingvoj sveda kaj dana estas tre malgranda. Diferenca. Kiu havas malsamajn ecojn: diferenca de io per io. Diferencigi. Fari ion diferenca.

Difini. Mallonge kaj precize klarigi la sencon: difini la sencon de vorto. Difino. Mallonga kaj preciza klarigo de la senco. Komparu: Destini, determini.

Difterito (Med.). Malsano de la gorĝo, karakterizata de membranoj.

Diftongo. Kuniĝo de du vokalaj sonoj en unu, en kiu tamen ambaŭ primitivaj sonoj estas distingeblaj: Aŭ, eŭ estas diftongoj.

Digo. Akvobaro el tero, brikoj aŭ ŝtonoj ĉe maro aŭ rivero: En banejoj oni promenas sur la digo. Digi. Bari akvon per digo.

Digesti. Solvi nutraĵon per specialaj sukoj en la stomako kaj intestoj, por ĝin asimili. Digesto. Funkcio de tio, kio digestas. Digestebla. Kiu povas esti digestita: La lakto estas nutraĵo facile digestebla.

Diismo. Religia sistemo, bazita sur la natura kredo je unu Dio kaj malakceptanta ĉiun proklamitan kredon. Komparu: Teismo.

Dika. Havanta grandan dimension (ne en la direkto de la larĝeco kaj alteco): dika homo, dika libro. Dikeco. — 1. Eco de tio, kio estas dika. — 2. Grado de dikeco: La dikeco de ĉi tiu vitro estas 5 milimetroj. Maldika. Havanta malgrandan dimension (ne en la direkto de larĝeco kaj alteco): maldika folio.

Dikti. — 1. Legi, diri ion al persono, kiu tuj ĝin skribas: dikti leteron. — 2. Inspiri: Singardo, diktita de saĝo. Diktaĵo. Tio, kio estas diktata: La lernanto faris dek erarojn en la diktaĵo.

Diktatoro. Provizora ĉefo de ŝtato kun absoluta povo.

Dilemo. Malfacila elekto inter du ekstremoj.

Diletanto. Persono, kiu ne profesie sin okupas per arto, scienco. Komparu: Amatoro.

Diligenta. Laborema, zorgema: diligenta homo, diligenta studado. Diligento. Laboremo, zorgemo. Diligente. Laboreme, zorgeme. Maldiligenta. Mallaborema, malzorgema.

Dimanĉo. La unua tago de la semajno, la festa tago, la tago de la ripozo.

Dimensio. Ĉiu el la tri direktoj, en kiuj oni mezuras korpojn: larĝeco, longeco kaj alteco.

Diminutivo. Vorto, formita el alia vorto, por esprimi malgrandan objekton de la sama speco: domo, dometo.

Dinamo. Elektra maŝino, kiu aliformigas meĥanikan energion en energion elektran.

Dinamiko. Parto de la meĥaniko, pri la movo de la korpoj kaj pri la movantaj fortoj.

Dinamismo. Filozofia doktrino, laŭ kiu ia universo kaj ĝiaj elementoj materiaj estas nenio alia, ol agantaj fortoj.

Dinamito. Eksploda substanco, konsistanta el nitroglicerino kaj silikaj substancoj (sablo).

Dinamometro. Instrumento, servanta por mezuri la fortojn de la homo, ĉevalo, k.t.p.

Dinastio. Serio de regnestroj, apartenantaj al la sama familio kaj heredantaj la tronon unu de alia: la dinastio de Habsburgoj.

Dioskoreacoj (Bot.). Familio de unukotiledonaj vegetaĵoj.

Diplomo. Oficiala dokumento, per kiu registaraj povoj, scienca institucio, k.t.p., atestas ies sciencan titolon, privilegiojn, k.t.p.: diplomo de profesoro, diplomo pri nobeleco. Diplomi. Doni al iu diplomon: Diplomita profesoro de Esperanto.

Diplomato. — 1. Supera ŝtata oficistoj kies okupo estas trakti kun alilanda, registaroj. — 2. Persono, scianta lerte trakti kun aliaj; ruzulo. Diplomata. De diplomato; posedanta la ecojn de diplomato». Diplomate. En diplomata maniero.

Diplomatio. Arto trakti kun alilandaj registaroj.

Diri. Esprimi sian penson per vortoj, voĉe. Diro. Tio, kion oni diris: saĝa diro» Antaŭdiri. Konigi tion, kio estas okazonta: antaŭdiri la sorton, antaŭdiri la veteron. Kontraŭdiri. Esprimi per sia respondo kontraŭan opinion.

Direkcio. Estraro kaj ĝia oficejo.

Direkti. — 1. Turni al la celata loko, objekto: direkti ŝipon, paŝojn, rigardon. — 2. Konduki aferojn publikajn aŭ privatajn, precipe per ordonoj, kontrolo k.t.p.: direkti oficon, aferojn. Direkto. — 1. Ago de tiu, kiu direktas. — 2. Loko, flanko, al kiu oni direktas; vojo, linio, laŭ kiu oni direktas.

Direktoro. Ĉefo, direktanta oficon, institucion: direktoro de banko, de liceo.

Direktorio. — 1. Direkcio. — 2. Provizora registaro en Francujo dum la revolucio (1795-1799).

Dis-. Prefikso, esprimanta: meton, dividon, apartigon, forigon en diversajn flankojn: dismeti meblojn en ĉambro, distranĉi panon, dissemi grenon, dispeli birdojn, disiri, disiĝi.

Disciplino. Absoluta obeemo de subuloj: Dum la milito en la armeo regas la plej severa disciplino. Disciplini. Eduki, instrui en disciplino: disciplinitaj soldatoj.

Disenterio (Med.). Infekta malsano, karakterizata de sanga lakso.

Disertacio. Scienca raporto, precipe prezentita al fakultato, por ricevi sciencan titolon.

Disko. — 1. Maldika metala rondo, uzata de la antikvaj Grekoj en la ĵetludoj. — 2. Objekto, similanta diskon: signala disko, disko de la luno.

Diskonti. Aĉeti aŭ vendi kambion antaŭ la pagtempo, deprenante la procentojn pagotajn. Diskonto. — 1. Aĉeto aŭ vendo de kambio antaŭ la pagtempo, kun depreno de la pagotaj procentoj. — 2. Procento, pagata al la aĉetanto de ia kambio: La diskonto estas pli alta en Germanujo, ol en Anglujo.

Diskreta. Kiu scias gardi sekreton: La viroj estas pli diskretaj ol la virinoj. Diskrete. En diskreta maniero. Diskreteco. Eco de tiu, kiu estas diskreta.

Diskuti. Interparoli pri speciala temo, interŝanĝi ideojn pri solvota demando. Diskuto. Parolado de tiuj, kiuj diskutas: konduki diskutojn, vivplena diskuto, senorda diskuto. Diskutebla. Pri kiu oni povas diskuti; kiu ne povas esti akceptita sen diskutado. Diskutinda. Kiu indas diskutadon. Komparu: Debati, disputi.

Dispepsio (Med.). Malbona digestado.

Disperso. Disiĝo de la radioj de la lumo.

Disponi. Uzi laŭ sia bontrovo: Vi povas disponi mian monon kaj personon.

Disputi. Vive diskuti. Disputo. Viva diskuto. Komparu: Debati.

Distanco. Interspaco: distanco de la urbo ĝis la rivero.

Distili. Purigi fluidaĵon, vaporigante kaj poste remalvarmigante ĝin: distili brandon.

Distingi. Rimarki diferencon inter du objektoj, personoj aŭ ideoj: distingi la elparoladon de diversnaciaj Esperantistoj; distingi ion de io. Distingiĝi. Fariĝi rimarkita pro eminentaj ecoj: distingiĝi por kuraĝo.

Distri. — 1. Deturni la atenton: La muziko sur la strato distris la lernantojn en la klaso. — 2. Agrable okupi la pensojn, amuzi post laboroj, ĉagrenoj: Vespera koncerto distris la kongresanojn post la laboraj kunsidoj. Distraĵo. Tio, kio distras; amuzaĵo: spektaklo, koncerto. Distrita. Ne atenta, ne scianta fiksi la atenton sur unu objekto. Komparu: Amuzo, ludo.

Distrikto. Parto de lando, de urbo, precize limigita kaj havanta unu ĉefon (administran, polican, juĝan). Distrikta. De distrikto, koncernanta distrikton: distrikta kuracisto.

Ditirambo. Entuziasme laŭda kanto aŭ versaĵo por ies honoro.

Divano. Ŝtata turka konsilantaro.

Diveni. Malkovri sekreton, veron, havante neniun bazon por motivita konkludo; Divenu, kiom da nuksoj mi havas en la mano? Komparu: Konjekti.

Divergi. (Fiz.). Flankiri unu de alia: La sunaj radioj, trapasinte konkavan lenson, divergas.

Diversa. Unu el multaj, el kiuj ĉiu apartenas al alia speco, posedas aliajn ecojn (la vorto estas uzata ordinare en la multenombro): diversaj personoj, objektoj, ideoj. En la maro vivas diversaj bestoj: fiŝoj, amfibioj, moluskoj, k.t.p. Diverseco. Eco de tiuj, kiuj estas diversaj.

Dividi. — 1. Fari partojn el tuto: dividi en partojn; dividi 10 per 2. — 2. Doni parton: dividi sian panon kun mizerulo. Divido. Ago de tiu, kiu dividas: malpaci ĉe la divido. Dividebla. Kiu povas esti dividata.

Dividendo. Parto de neta profito por unu akcio.

Divizio. Taĉmento de soldatoj, konsistanta el kelke da regimentoj (ordinare el kvar).

Do. Konkluda konjunkcio: Kion do vi intencas fari?

Docento. Instruanto en universitato, ne posedanta titolon de profesoro.

Dogmo. Neŝanĝebla, netuŝebla religia aŭ filozofia principo: La dogmoj de la katolika eklezio.

Dogo. Speco de granda, forta hundo kun malgrandaj oreloj kaj staranta vosto.

Doĝo. Ĉefo de la Genova {nun Ĝenova} kaj Venecia respubliko.

Doktoro — 1. Persono posedanta la plej altan sciencan titolon de fakultato. — 2. Kuracisto. Doktoreco. Titolo de doktoro.

Doktrino. Scienca teorio, religia dogmaro.

Dokumento. — 1. Skribaĵo, servanta kiel pruvo, kiel atesto: historia dokumento. — 2. Iu ajn objekto, servanta kiel pruvo.

Dolaro. Arĝenta monero de Unuigitaj Ŝtatoj, valoranta 5 frankojn 20 centimojn

Dolĉa. — 1. Havanta agrablan guston. kiel tiu de la sukero aŭ mielo. — 2. Agrabla por la orelo: dolĉa melodio. — 3. Delikata, aminda: dolĉa vizaĝo. Dolĉeco. Eco de tio, kio estas dolĉa. Dolĉigi. Fari ion dolĉa: dolĉigi teon.

Dolori. Kaŭzi tre malagrablan korpan senton. Vundoj doloras la malsanulon. Dolora. Kiu doloras.

Domo. Konstruaĵo por loĝi. Dometo. Malgranda, simpla domo. Domano. Loĝanto de domo.

Domaĝo. Bedaŭrinda afero: domaĝo estas aŭ domaĝe estas, ke

Domeno. — 1. Maskarada kostumo (mantelo kun kapuĉo). — 2. Ludo; 28 malgrandaj tabuletoj, dividitaj ĉiu en du partojn, surhavantajn punktojn.

Doni. Lasi al iu la uzon, ĝuon de sia objekto (ĉu provizore ĉu kiel propraĵon); doni al iu sian mantelon, doni la manon, doni la pladon al kunmanĝanto. Aldoni. Doni ion plu krom tio, kion oni jam donis. Eldoni. Publikigi kaj aranĝi la vendadon de literatura verko: La verkojn de D° Zamenhof volonte eldonas ĉiu libristo. Transdoni. Doni al iu ion, ricevitan de alia persono.

Donaci. Senpage doni kiel propraĵon: Por la baptotago la gepatroj donacis al la filo librojn. Donaco. Tio, kion oni donacas.

Dorloti. Agi kun iu tro kareseme, tro delikate, esti tro indulga: La unuenaskita infano ordinare estas dorlotata.

Dormo. Ripozo de la korpo, dum kiu ĉesas la konsciaj movoj kaj agado: La dormo similas la morton. Dormi. Esti en stato de dormo. Dormeti. Delikate, neforte dormi. Dormema. Havanta inklinon al la dormo, amanta dormi. Dormigi. Fari iun dormanta: dormigi infanon en lulilo. Ekdormi. Fariĝi dormanta: Laca homo rapide ekdormas. Dormoĉambro. Ĉambro destinita por la dormado. Maldormi. Sin deteni de la dormo en la tempo, en kiu oni ordinare dormas: maldormi starante garde, maldormi ĉe la lito de malsanulo. Sendormeco. Nenatura stato, kiam oni ne povas dormi: Sendormeco konsumas la korpon.

Dorno. Pikilo de vegetaĵoj: Ne ekzistas rozoj sen dornoj.

Dorso. — 1. Parto de la korpo, de la ŝultroj ĝis la pelvo: porti ŝarĝon sur la dorso. - 2. Posta parto de objekto: dorso de la mano, dorso de la seĝo. Dorsa. De dorso, estanta sur dorso.

Doto. Tio, kion edziniĝanta virino ricevas de la gepatroj. Doti. Doni doton: doti la filinon.

Dozo. Kvanto de medikamento, kiun oni prenas por unu fojo: granda dozo, homeopatia dozo. Dozi. Precize difini la kvanton de la prenota medikamento: La venenoj devas esti dozataj tre singarde.

Dragono. Soldato de malpeza kavalerio, kiu povas batali rajdante aŭ piedirante.

Drako. Fabela monstra flugbesto kun flamo eliranta el ia buŝego.

Drakmo. Greka monero, valoranta unu frankon.

Drakona. Tre severa: drakonaj leĝoj.

Dramo. — 1. Teatra verko, en kiu la tragedia elemento kuniĝas kun la komika. — 2. Malfeliĉo, terura okazo, katastrofo: familia dramo. Drama. De dramo, havanta ecojn de dramo.

Dramaturgo. Drama verkisto.

Dramaturgio. Teorio de la dramaj verkoj; arto skribi dramajn verkojn.

Drapo. Ŝtofo, fabrikata el lano kaj uzata por vestoj. Drapa. El drapo: drapa kurteno.

Drapiri. Kovri, ornami per multefalda ŝtofo. Drapiraĵo. Ŝtofo, drapo, per kiu oni drapiras.

Drasta. (Med.) Forte efikanta: drasta laksilo.

Draŝi. Eligi per batado la grajnojn el spikoj. Fig. Draŝi al iu la dorson = forte bati. Draŝilo. Instrumento por draŝi, konsistanta el du bastonoj, kunigitaj per rimeno. Draŝmaŝino. Maŝino por draŝi.

Drato. Metalfadeno.

Dreno. Tubo, farita ordinare el bakita argilo kaj uzata por dreni. Dreni. Sekigi malsekan grundon per subteraj tuboj, faritaj ordinare el bakita argilo.

Dresi. Instrui beston por speciala celo: dresi hundon por la ĉaso; dresi ĉevalon por la cirko. Dresisto. Homo, kies profesio estas dresi.

Drinki. Malmodere trinki vinon, bieron, k.t.p. Drinkado. Ago, konduto de tiu, kiu drinkas. Drinkulo. Persono, kiu havas la kutimon drinki. Drinkejo. Loko, butiko, kie oni trinkas brandon, bieron.

Drogo. Substanco, uzata por preparado de medikamentoj. Drogisto. Drogvendisto.

Dromedaro (Zool.). Unuĝiba kamelo.

Droni. Perei per sufokiĝo en la akvo. Dronigi. Pereigi per sufoko en la akvo. Sin dronigi. Sin memmortigi per sufoko en la akvo.

Du. La nombro 2.

Dualismo. — 1. Filozofia aŭ religia sistemo, akceptanta du principojn (la korpon kaj la animon, la principon de la bono kaj malbono), ĉiam kontraŭbatalantajn unu la alian. — 2. Politika sistemo, en kiu du tute sendependaj ŝtatoj estas kunigitaj kaj havas komunan regnestron: la aŭstrio-hungara dualismo.

Dualisto. Partiano de dualismo.

Dubi. Ne esti certa, ne scii, ĉu jes aŭ ne: dubi pri ies honesteco. Dubo. Opinio de tiu, kiu dubas. Senduba. Nedubebla, certa.

Dueli. Batali en duelo. Duelo. Antaŭpreparita batalo inter du personoj por decidi privatan malpacon. Duelanto. Batalanto en duelo.

Dueto. Muzika verko por du instrumentoj aŭ du voĉoj: kanti, ludi dueton.

Duko. Persono, posedanta nobelan titolon, kies alteco estas inter tiu de princo kaj de grafo. Duklando. Lando, regata de duko.

Dukato. Iama ora monero, valoranta 10 ĝis 12 frankojn.

Dum. — 1. Prepozicio kun la signifo: en la tempo de, en la daŭro de: dum la tagmanĝo, dum la tuta somero. — 2. Konjunkcio kun la signifo: en la tempo kiam: Dum vi dormis, li laboris. Dume. Dum tiu tempo: Oni preparas la vespermanĝon, ni dume babilu.

Dungi. Fari interkonsenton kun iu, por certigi al si lian servadon por difinita pago: dungi lakeon. Dungato. Persono dungata.

Duplikato. Kopio, dua ekzemplero de akto, de dokumento: duplikato de fakturo, duplikato de kambio.

Duro. Arĝenta hispana monero, valoranta proksimume 5 frankojn.

Duŝo. Pluvbano.

-E. Fleksio de adverboj: bone, unue, antaŭe, senprokraste.

Ebeno. Supraĵo, kiun tuŝas tuta rekta linio, kiu havas kun ĝi du komunajn punktojn. Ebena. Havanta formon de l’ ebeno: La supraĵoj de piramido estas ebenaj, la supraĵo de sfero estas kurba. Ebenaĵo. Ebena loko, ebena lando.

Ebenigi. Fari ebena: ebenigi la vojon. Komparu: Glata, plata.

-Ebl. Sufikso, esprimanta, ke io povas esti farata: manĝebla, dividebla, kredeble.

Ebono. Nigra, malmola, peza ligno: Ebonon oni uzas por mebloj, bastonoj k.t.p. Ebona. El ebono: ebona skatolo.

Ebria. Estanta sub la influo de la alkoholo: Ne donu glavon al homo ebria. Ebrieco. Stato de tiu, kiu estas ebria: Ebrieco donas forgeson. Ebriigi. Fari iun ebria. Ebriiĝi. Fariĝi ebria. Ebriulo. Persono ebria.

Eburo. Osto de la okuldento de elefanto. Ebura. El eburo: ebura tenilo.

-Ec. Sufikso, esprimanta abstraktan ideon de kvalito, de stato: moleco, infaneco. Eco. Kvalito: bonaj kaj malbonaj ecoj.

Eĉ. Adverbo, uzata por substreki ideon, por esprimi: ne nur, sed krom tio, sed pli multe…: Eĉ la bestoj aŭskultis, kiam ludis Orfeo. Oni insultis, oni eĉ batis la malfeliĉulon.

Edifi. Instigi al la pieco, al la virto: La prediko edifis ĉiujn preĝantojn. Edifa. Kiu edifas: edifa admono de l’ patro.

Edikto. Leĝo, ordono, publikigita de regnestro.

Eduki. Zorgi pri la evolucio de la fizikaj, moralaj kaj intelektaj kapabloj: eduki infanon, eduki beston. Edukato. Tiu, kiu estas edukata. Edukado. Agoj de tiu, kiu edukas. Edukiteco. Eco, stato de tiu, kiu estas edukita. Edukisto. Persono, kies okupo, specialo estas eduki. Edukejo. Institucio, kie oni edukas.

Edzo. Viro laŭleĝe ligita kun virino, por fondi kun ŝi familion. Edzino. Virino laŭleĝe ligita kun viro, por fondi kun li familion. Edziĝo. Laŭleĝa ligo de viro kun virino, por fondi familion. Edzeco. Stato de tiu, kiu estas edzo aŭ edzino. Edziĝi. Fariĝi edzo. Edziniĝi. Fariĝi edzino. Geedziĝi. Fariĝi geedza paro. Edzigi. Fari iun edzo: La gepatroj edzigis la filon. Eksedziĝo. Laŭleĝa rompo de la edziĝo.

Efekto. Impreso de arta objekto, de spektaklo, kiu forte altiras la atenton, kortuŝas: efekto de dramo, de pentraĵo, de parolado.

Efektiva. Kiu vere ekzistas, ne ŝajna: La efektiva nombro de Esperantistoj estas multe pli granda, ol tiu de l’ enskribitaj en la adresaroj. Efektivigi. Plenumi, realigi: efektivigi planon. Efektiviĝi. Plenumiĝi, realiĝi.

Efemera. Mallongedaŭra, rapide pasanta: La beleco estas efemera.

Efiki. Kaŭzi rezultaton: Post longa uzado la medikamentoj ne efikas plu. Ekzemplo efikas pli bone ol admonoj. Efiko. Ago de tio, kio efikas, rezultato de la agado. Efika. Kiu havas efikon. Efikeco. Eco de tio, kio efikas. Senefika. Kiu restas sen efiko.

-Eg. Sufikso, esprimanta pli altan, pli fortan gradon: pordo de ĉambro, pordego de domo; varma akvo = kies temperaturo estas iom pli alta, ol nia, varmega akvo = proksima al la bolado.

Egala. — 1. Same granda, sama, ne diferenca: egala nombro, egala talento. — 2. Kies partoj ne diferencas unuj de alia: egala voĉo, egala paŝado. Egalaĵo. Du egalaj grandoj, kunigitaj per la signo de la egaleco: A=B. Egaleco. Eco de tio, kio estas egala. Egali. Esti egala: Du grandoj, kiuj egalas trian, egalas unu la alian. Egaligi. Fari ion egala: egaligi la ŝancojn. Egaliĝi. Fariĝi egala. Egalvalora. Havanta saman valoron. Komparu: Analogia, parenca, simila.

Egoismo. Memamo, malvirto de persono, kiu zorgas nur pri si mem; kontraŭo de altruismo.

Egoisto. Persono, kiu amas nur sin mem, kiu zorgas nur pri si mem.

Eĥo. Sono, klare reflektita de malproksima supraĵo: eĥo de montoj.

-Ej. Sufikso, esprimanta lokon, destinitan por io: preĝejo, lernejo.

Ek-. Prefikso, esprimanta komencon de ago, momentan agon: eksalti, ekkrii.

Ekipi. Provizi per ĉio necesa, precipe por batalo: ekipi regimenton, ekipi ŝipon.

Eklektika. Kiu elektas el politikaj, filozofiaj doktrinoj tion, kio ŝajnas plej taŭga, plej proksima al la vero: eklektika aŭtoro, eklektika filozofio.

Eklektikismo. Sistemo, filozofio eklektika: Viktoro Cousin estas la ĉefo de la spiritualista eklektikismo.

Eklezio. — 1. Religia dogmaro: La katolika eklezio. — 2. Anaro de religio: forigi el eklezio per ekskomuniko.

Eklipso (Astr.). Mallumiĝo de astro: kompleta, parta eklipso de la suno, de la luno.

Ekliptiko (Astr.). Orbito de la ŝajna rondiro de la suno ĉirkaŭ la tero.

Eklogo. Idilio (en la antikva poezio).

Ekonomo. Administranto de domo, de bieno.

Ekonomio. Sistema ordo kaj ŝparemo en la elspezoj, en la administrado kaj mastrumado de domo, de monaj aferoj. Ekonomio politika. Scienco pri la produktado kaj dividado de la sociaj riĉaĵoj. Ekonomiisto. Scienculo, studanta la politikan ekonomion.

Ekrano. — 1. Kadro sur piedoj kun tuko, starigata antaŭ kamenoj. — 2. Kadro kun blanka tuko aŭ simple streĉita blanka tuko, sur kiun oni ĵetas luman bildon de objekto.

Eks-. Prefikso: iama; kiu estis, sed ne estas plu: eksoficiro.

Ekscelenco. Titolo de generaloj kaj civilaj altranguloj: Lia ekscelenco, la ministro de la eksteraj aferoj.

Ekscentra. — 1. Havanta malsaman centron: Du cirkloj estas ekscentraj, se unu ĉirkaŭas la alian, sed ĉiu havas apartan centron. — 2. Kies centro de turnado ne koincidas kun la geometria centro: Ekscentraj aparatoj estas uzataj en la vapormaŝinoj. Ekscentre. En ekscentra maniero. Ekscentreco. Eco de tio, kio estas ekscentra.

Eksceso. Tio, kio transpasas la limojn de leĝeco, bonmoreco, sobreco: ekscesoj de tirano, ekscesoj en la manĝado kaj trinkado.

Eksciti. Kaŭzi vivan agadon de io: eksciti la nervojn, eksciti la scivolemon. Ekscito. Tio, kio ekscitas: La kuracisto ordonis al la malsanulo eviti ĉiujn ekscitojn. Eksciteco. Stato de tiu, kiu estas ekscitita. Komparu: Inciti, instigi, stimuli.

Ekskluzive. — 1. Esceptinte ĉion alian: Li laboras ekskluzive por Esperanto. — 2. Ne kalkulante, ne enhavante: De Januaro ĝis Aprilo ekskluzive = Januaro, Februaro kaj Marto.

Ekskomuniki. Forigi per malbeno el la anaro de eklezio. Ekskomuniko. Ago de tiu, kiu ekskomunikas: la papa ekskomuniko.

Ekskremento. Digestitaj substancoj, eligitaj el la besta organismo.

Ekskurso. Malgranda vojaĝo, promeno por plezuro, por scienca celo: ekskurso sur montojn, botanika ekskurso.

Ekspansio. Okupo de pli vasta spaco, disvastiĝo: ekspansio de gaso, kolonia ekspansio de ŝtato, Ekspedi. Sendi al difinita loko: ekspedi leteron, komercaĵon, armeon.

Eksperimento. Esploro de fenomeno, produktata de la esploranto mem: La refrakton de la radioj de la lumo oni esploras per eksperimentoj, la eklipsojn de la suno — per observoj.

Eksperto. — 1. Homo tre sperta en io: Eksperto en la modo. — 2. Specialisto elektita de juĝantaro por esplori aferon kaj diri sian opinion pri ĝi: kuracisto eksperto.

Ekspertizo. Esploro de eksperto.

Eksplodo — 1. Subita kaj brua formiĝo de granda kvanto da gasoj: eksplodo de pulvo. - 2. Fig.: eksplodo de kolero, de ĝojo. Eksplodigi. Kaŭzi eksplodon: eksplodigi bombon. Eksplodema. Kiu facile eksplodas: Pulvo, nitroglicerino, melinito estas eksplodemaj substancoj.

Ekspluati. — 1. Fari uzon de io, havi profiton de io: ekspluati fabrikon, ekspluati siajn kapablojn. — 2. Uzi por si la fruktojn de ies laboro sen sufiĉa rekompenco: ekspluati subulon. — 3. Trouzi: ekspluati ies paciencon. Ekspluato. Ago de tiu, kiu ekspluatas.

Eksporti. Transporti en la eksterlandon la produktaĵojn de la industrio: Francujo eksportas multe da vino. Eksporta. Kiu eksportas: eksporta komerco. Eksporto. Ago de tiu, kiu eksportas. En Anglujo la importo superas la eksporton. Eksportanto. Persono, lando, kiu eksportas: La ĉefaj eksportantoj de la greno estas: Argentino, Unuigitaj Ŝtatoj, Rusujo.

Ekspozicio. Kolekto de produktaĵoj de artoj aŭ de industrio, kunmetitaj en speciala salono aŭ konstruaĵo, por esti rigardataj de la publiko: ekspozicio de belartoj, universala ekspozicio.

Ekspresa. Por speciala celo, tre rapida: ekspresa kuriero, ekspresa vagonaro.

Ekstazo. La plej alta grado de admiro, en kiu oni koncentrigas la tutan atenton sur unu objekto, tute forgesante pri ĉio alia: ama ekstazo, religia ekstazo.

Ekstemporalo. Ekzerco, traduko, farata en lernejo senprepare, sen helpo de lernolibroj.

Ekster. — 1. Loka prepozicio, esprimanta, ke io estas trans la limoj de objekto aŭ estas direktata trans ĝiajn limojn: La balkono estas ekster la ĉambro. Iri ekster la urbon. — 2. Prepozicio, esprimanta: escepte, se oni esceptas (en ĉi tiu senco ĝi estas uzata anstataŭ krom, se la lasta povas naski dubon): Ekster ĉi tiuj reguloj, ne ekzistas aliaj. Ekstera. Estanta ekster io: ekstera tavolo. Ekstere. En ekstera loko: aerumi litaĵon ekstere = ekster la loĝejo.

Ekstermi. Neniigi, detrui, plene pereigi: ekstermi la malamikojn. Ekstermo. Neniigo, detruo, plena pereigo.

Ekstra. Okazanta ekster la kutima tempo aŭ nombro; aldona; eksterordinara: ekstra eldono de gazeto, ekstra vagonaro.

Ekstrakti. Eligi, elpreni la efikajn substancojn per kuirado, solvado. Ekstrakto. Substancoj ekstraktitaj: ekstrakto de viando, ekstrakto de opio.

Ekstrema. — 1. De plej alta grado: ekstrema danĝero. — 2. Plej malproksima: la ekstrema Oriento. Ekstreme. En plej alta: ekstreme bona. Ekstremo. — 1. Plej alta grado, supro: ekstremo de senhonteco. 2. Plej malproksima parto, fino, supro: ekstremo de ŝipo. Komparu: Fino, limo.

Ekvacio. Matematika egalaĵo, enhavanta kelke da nekonatoj: ax+bx²=c.

Ekvatoro. Granda rondo perpendikulara al la akso de l’ sfero: la tera ekvatoro dividas la teron en du duonsferojn: la nordan kaj la sudan.

Ekvilibro. — 1. Stato de senmoveco de korpo, sur kiun agas du aŭ pli multe da fortoj; egalpezo: ekvilibro de pesilo. – 2. Fig.: ekvilibro de l’ animo, ekvilibro politika. Ekvilibristo. Cirka artisto, scianta konservi ekvilibron de sia persono aŭ de diversaj objektoj en speciale malfacilaj kondiĉoj: dancisto sur ŝnuro.

Ekvilibrismo. Arto de ekvilibristo.

Ekvivalento. Egalvalora objekto: la meĥanika ekvivalento de la varmo. Ekvivalenta. Egalvalora.

Ekzakta. Senerara, gusta eĉ en la plej malgrandaj detaloj (pri la kalkuloj kaj sciencoj): ekzaktaj sciencoj.

Ekzameni. — 1. Fari demandojn al lernanto aŭ kandidato por kontroli liajn sciojn: ekzameni studenton. — 2. Detale esplori: ekzameni problemon. Ekzameno. Kontrolo de scioj de lernanto aŭ kandidato per demandoj buŝaj aŭ skribaj: ekzameno por supera esperanta atesto. Ekzamenanto. Persono, kiu ekzamenas. Ekzamenato. Persono, kiun oni ekzamenas.

Ekzantemo (Med.). Ruĝaj makuloj sur la haŭto, kiuj aperas ĉe diversaj infektaj malsanoj: tifa ekzantemo.

Ekzegezo. Klarigo gramatika, historia, leĝoscienca, k.t.p. de teksto, precipe de la Biblio. Ekzegezisto. Scienculo specialisto en la ekzegezo: Renan.

Ekzekuti. Mortigi krimulon laŭ juĝa verdikto. Ekzekuto. Ago de tiu, kiu ekzekutas. Ekzekutisto. Persono, kies okupo, profesio estas ekzekuti.

Ekzemo (Med.). Haŭta malsano, karakterizata de erupcioj de la haŭto kaj de jukado.

Ekzemplo. — 1. Objekto, vorto, frazo, klariganta ĝeneralan regulon, difinon: gramatika ekzemplo. — 2. Imitinda ago, persono: doni bonan, malbonan ekzemplon; sekvi ekzemplon. Ekzemple. Kiel ekzemplon (ni citu). Komparu: Modelo.

Ekzemplero. Objekto farita laŭ ĝenerala tipo; unu objekto el aro de samspecaj: ekzemplero de libro, de gazeto.

Ekzerci. Per ripetata kaj sistema uzado doni lertecon aŭ scion: ekzerci soldatojn, ekzerci siajn piedojn, sin ekzerci. Ekzerco. Ago, problemo por ekzerci aŭ sin ekzerci: gimnastikaj ekzercoj, lingvaj ekzercoj.

Ekzili. Forigi el la loĝlando per juĝa dekreto aŭ per ordono de la regnestro. Ekzilo. Forigo el la patrolando: kondamni al ekzilo. Ekzilito. Persono, kondamnita al ekzilo, persono ekzilita.

Ekzisti. Esti, vivi, daŭri: Mi pensas, do mi ekzistas. Ekzistas urbanoj, kiuj neniam vidis kamparon. La mondo ekzistas jam multe da jarmiloj Ekzistado. Estado, vivado, daŭrado: rimedoj por ekzistado. Ekzistaĵo. Vivanta estaĵo.

El. — 1. Prepozicio,per kiu estas esprimata: a) Direkto de l’ interno de io eksteren: preni pinglon el skatolo, ĉerpi el puto. b) Materialo, ŝtofo: ringo el oro, ĉemizo el tolo. c) Unu el la kamaradoj, plej bona el ĉiuj. — 2. Prefikso, per kiu estas esprimata: a) direkto de la interno de io eksteren: eliri. b) Ĝisfina plenumo de la ago: ellerni, eltrinki.

Elasta. Kiu reprenas la antaŭan formon, kiam ĉesis agi la forto, ĝin ŝanĝinta: elasta bastono. Elasteco. Eco de tio, kio estas elasta.

Elefanto (Zool.). La plej granda kvarpiedulo dikhaŭta, kun longa movebla nazego kun fingroforma ekstremo (Elephas).

Eleganta. Bela, luksa, gustoplena, moda: eleganta vesto, eleganta homo. Elegante. En eleganta maniero. Eleganteco. Eco de tio, kio estas eleganta.

Elegio. Lirika versaĵo, plena de malĝojo, de sopiro. Elegia. Havanta ecojn de elegio: malĝoja: elegia tono. Elegie. En elegia maniero.

Elekti. — 1. Decidiĝi por unu objekto aŭ afero el multaj; preni unu objekton el multaj: elekti pomon, elekti vojon. — 2. Doni sian voĉon por unu el la kandidatoj: elekti deputaton. Elekto. Ago de tiu, kiu elektas.

Elektrizi. Elektrigi.

Elektro. Unu el la fortoj de l’ naturo, naskata de diversaj kaŭzoj (ekz. frotado de du korpoj) kaj produktanta diversajn fenomenojn (ekz. fulmon). Elektra. — 1. Elektrodevena: elektra fajrero. — 2. Kiu rilatas la elektron: elektra maŝino. Elektrigi. Liveri elektrajn ecojn; agi per elektro: elektrigi feron, elektrigi malsanulon.

Elektroforo. Aparato por konservi elektron.

Elektrolizo. Malkomponado per elektro.

Elektromotoro. Aparato aliformanta la elektran energion en meĥanikan laboron.

Elektrotekniko. Apliko de la elektro al teknikaj celoj: lumigado, telefonoj, telegrafoj.

Elektroterapio. Kuracado per la elektro.

Elemento. — 1. Korpo simpla ne malkomponebla: arĝento, azoto. — 2. La kvar elementoj: aero, fajro, tero, akvo (laŭ la opinio de la antikvaj scienculoj). — 3. La plej simplaj gravaj konoj de scienco: la elementoj de la fiziko. Elementa. Enhavanta elementojn de scienco: elementa lernolibro.

Elevatoro. Levigilo por ŝarĝoj.

Elfo. Spiritoj de la skandinava mitologio.

Eliksiro. — 1. Alkohola solvaĵo de kuracaj rimedoj. — 2. Solvaĵo posedanta miraklajn ecojn: la eliksiro de la juneco.

Elimini. Forigi, eligi, nuligi: elimini venenon el la organismo, elimini unu el la nekonatoj de ekvacio, elimini nomon el listo. Elimino. Ago de tiu, kiu eliminas.

Elipso (Geom.). Fermita kurba linio, havanta la formon de platigita cirklo: Elipso estas fermita kurba linio, en kiu la sumo de la distancoj de ĉiu ĝia punkto de du punktoj, nomataj fokusoj, estas konstanta. Elipsa. De elipso, elipsoforma: Elipsa fokuso, elipsa linio.

Elizeo. Lando de la postmorta vivado de l’ herooj, paradizo de la antikvaj Grekoj kaj Romanoj.

Elizio. Mallongigo de la artikolo per forigo de a: de l’ patro anstataŭ de la patro.

Elokventa. Posedanta la talenton bele paroli, kortuŝi, konvinki per la parolado. Elokvente. En elokventa maniero. Elokventulo. Persono elokventa. Elokventeco. Eco de tiu, kiu estas elokventa.

-Em. Sufikso, esprimanta inklinon, amon, kutimon al io: babilema, kritikema.

Emajlo. Vitrosimila fandaĵo, per kiu oni kovras fajencon, metalojn. Emajla. El emajlo. Emajli. Kovri per emajlo. Komparu: Glazuro, Lako, Poluro.

Emancipi. Sendependigi, egalrajtigi: emancipi neplenaĝan filon. La virinoj iom post iom emancipas sin. Emancipo. Ago de tiu, kiu emancipas aŭ sin emancipas.

Embaraso. Malhelpo, malfacila situacio. Embarasi. Kaŭzi embarason.

Emberizo (Zool.). Birdo el la vico de l’ paseroj (Emberiza).

Emblemo. Figuro de objekto aŭ de vivanta estaĵo, reprezentanta moralan aŭ intelektan econ: La koko estas emblemo de la vigleco. Emblema. Havanta karakteron de emblemo.

Embrazuro. Malfermaĵo en muro, en fortikaĵo, tra kiu oni pafas.

Embrio. Unua rudimento de besto en la utero de la patrino, kiam la membroj ne estas ankoraŭ diferencigitaj.

Embriologio. Scienco pri la evolucio de embrio.

Embusko. Loko, en kiu oni sin kaŝas, loko, en kiu oni kaŝas taĉmenton de soldatoj por surprize ataki malamikon. Embuski. Aranĝi embuskon.

Emerito. Oficisto, kiu traservis la difinitan nombron da jaroj kaj ricevas pension.

Emfazo. Afektita solena tono, solena akcento en la parolado: paroli kun emfazo. Komparu: Aplombo, patoso, vervo.

Emigracio. Forlaso de la patrujo por ekloĝi en alia lando.

Eminenco. Titolo de la kardinaloj.

Eminenta. Rimarkinda, distinginda, supera per sia scio aŭ arto: eminenta oratoro, diplomato.

Emocii. Movi, tuŝi la animon. Emocio. Movo de la animo.

Empirio. Sperto, kiel bazo de filozofio. Empiria. Bazita sur sperto.

Empirismo. Filozofio, bazita sur la sperto.

En. — 1. Prepozicio, per kiu estas esprimata: a) Loko, interne de kiu, kie io estas; loĝi en domo, sidi en vagono. b) Loko, internen de kiu, kien oni direktas ion, iras aŭ sin direktas: salti en vagonon, ĵeti en valizon. c) Tempo, kiam io okazas: en somero. d) Maniero: en kia maniero? en la sekvanta maniero. — 2. Prefikso, per kiu estas esprimata: Loko, kie aŭ kien: enhavi = havi en si, en meti, enskribi, enterigi.

Enciklopedio. Verko, prezentanta la konojn pri unu aŭ ĉiuj sciencoj en alfabeta ordo: enciklopedio ĝenerala, enciklopedio de la pentrarto.

Endivio (Bot.). Vegetaĵo el la familio de l’ kompozitoj, manĝata kiel salato (Cichorium endivia).

Endemio (Med.). Malsano, konstante reganta en iu lando, regiono: kretinismo.

Energio. – 1. Forto de la karaktero; forta volo, ĉiam preta kaj kapabla al agado; persistemo. – 2. (Fiz.). Kapablo plenumi laboron. Energia. Posedanta energion. Senenergia. Ne posedanta energion. Energie. En energia maniero.

Enigmo. — 1. Demando solvata, prezentita en malklaraj dusencaj frazoj: Edipo divenis la enigmon de la sfinkso. — 2. Malfacila problemo entute: la enigmoj de la naturo.

Enketo. Esploro de problemo per ekspertoj, per specialistoj, el kiuj ĉiu estas demandita aparte kaj sendepende de l’ aliaj esprimas sian opinion: internacia enketo pri la kosto de la vivado.

Entomologio. Scienco pri la insektoj.

Entomologo. Scienculo, studanta la entomologion.

Entrepreni. Preni sur sin; decidi fari ion kaj ĝin komenci: entrepreni laboron. Entrepreno. Entreprenita afero. Entreprenisto. Persono, kies okupo estas plenumo de laboroj por aliaj personoj: entreprenisto de publikaj laboroj.

Entuziasmo. Granda emocio kaj ardanta emo al io: paroli, labori kun entuziasmo. Entuziasma. Posedanta entuziasmon, karakterizata de entuziasmo. Entuziasmigi. Plenigi per entuziasmo: Esperanto entuziasmigas ĉiujn adeptojn. Entuziasmiĝi. Pleniĝi per entuziasmo.

Enuo. Malagrabla impreso de neokupiteco, de manko de intereso. Enui. Senti enuon. Enuigi. Kaŭzi enuon. Enuiga. Kiu kaŭzas enuon. Komparu: Tedi.

Envii. Senti malĝojon, malamon pro bono, sukceso, feliĉo de alia persono: envii iun, envii ion, envii ion al iu. Envio. Sento de tiu, kiu envias. Enviema. Inklina al envio. Enviinda. Kiu meritas envion. Komparu: Ĵaluzo.

Eparĥio. Distrikto, regata de greka episkopo.

Epidemio. Infekta malsano, samtempe atakanta multe da personoj en unu loko: epidemio de la ĥolero. Epidemia. Havanta ecojn de epidemio. Epidemie. En epidemia maniero.

Epidermo (Anat.). Ekstera tavolo de la haŭto.

Epigrafo. Devizo, surskribo sur konstruaĵo, tombo, literatura verko: La pariza Panteono havas la jenan epigrafon: «Al la grandaj homoj la dankema patrujo».

Epigramo. Mallonga versaĵo, frazo, esprimanta akran kritikon, mordantan ironion.

Epikurismo. — 1. Doktrino de Epikuro, ke la feliĉo konsistas en la trankvilo de la animo kaj en prudenta ĝuado de la plezuroj de l’ vivo. — 2. Volupteco, ŝatado de korpaj ĝuoj.

Epikuristo. Adepto de epikurismo.

Epilepsio (Med). Malsano, karakterizata de la perdo de l’ konscio kaj de konvulsioj. Epilepsiulo. Persono malsana je la epilepsio.

Epilogo. Fino de literatura verko: epilogo de poemo.

Episkopo. Ĉefpastro de distrikto en la katolika eklezio. Episkopeco. Titolo, posteno de episkopo. Ĉefepiskopo. Ĉefo de episkopoj de provinco, de lando.

Epistolo. Solena nomo de letero: epistolo de Sankta Johano.

Epitafo. Surskribo sur tombo.

Epiteto. Substantivo aŭ adjektivo aldonata al substantivo, por ĝin karakterizi: En la epopeoj de Homero Ateno havas la epiteton «strig-okula». Komparu: Apozicio.

Epitomo. Resumo de libro, de rakonto.

Epizodo. — 1. Intermetita fragmento en parolado, poemo, romano, ne ligita kun la ĉefa agado. — 2. Aparta fakto, okazo . La epizodoj de la Dresdena kongreso.

Epizootio (Med.). Epidemia malsano de bestoj.

Epoko. — 1. Grava momento en la historio: La Bulonja kongreso restos por ĉiam epokfaranta momento en la historio de Esperanto. — 2. Periodo, jararo: la antaŭhistoria epoko. Komparu: Periodo, stadio.

Epoleto. Signo sur la ŝultroj de la militista uniformo, montranta la rangon.

Epopeo. Poemo pri gravaj okazoj kaj heroaj agoj de unu persono aŭ de tuta nacio: la epopeoj de Homero.

Eposo. Poezio rakontanta: poemo, balado.

-Er. Sufikso, esprimanta ĉiun el la unuoj, malgrandaj partoj, elementoj, el kiuj konsistas tuto: sablero, monero.

Erari. — 1. Perdi la vojon, foriri de la ĝusta vojo, iri sur malĝusta vojo: erari en arbaro. — 2. Havi malĝustan, malveran opinion pri io, malĝuste kalkuli, malĝuste skribi: Eraras tiuj, kiuj supozas, ke la sola bazo de universala lingvo devas esti la logiko. Erari en kalkulo. Erari en la gramatiko. Eraro. Malĝusta, malvera opinio, kalkulo: gramatika eraro. Erarigi. Konduki al eraro, trompi: La eksteraĵo erarigas. Erarlumo. Delikata lumo, kiu vagas super marĉoj, tombejoj kaj alia lokoj, kie malkomponiĝas organikaj substancoj.

Eriko (Bot.). Arbeto el la samnoma familio, kun rozaj floroj (Erica).

Erinaco (Zool.). Mambesto el la familio de l’ insektomanĝaj, kies haŭto estas kovrita de pingloj (Erinaceus).

Erizipelo. Infekta malsano, karakterizata de febro kaj inflamo de la haŭto, precipe kaj plej ofte de la vizaĝo.

Ermeno (Zool.). Malgranda blanka kvarpiedulo, el la familio de l’ musteloj, kun multvalora pelto (Putorius herminea).

Ermito. — 1. Piulo vivanta sola, izolite. — 2. Homo evitanta la aliajn, amanta vivi sola. Ermita. Havanta ecojn de ermito: ermita vivo.

Erotiko. Versaĵo pri la amo. Erotika. Kiu rilatas la amon, voluptama.

Erpi. Skrapi kampon. Erpilo. Kampa skrapilo.

Erupcio. Subita, rapida eliĝo: erupcio de vulkano, erupcio de ekzaltemo.

Escepti. Ne kunpreni, ne kunkalkuli, eligi el la nombro de: la mortigistojn oni esceptis el la amnestio. Escepto. Afero esceptita: «La esceptoj konfirmas la regulojn».

Esenco. — 1. Densigita solvaĵo: vinagra esenco, roza esenco. — 2. Tio, kio prezentas la naturon de io; ĉefaj nepraj ecoj de io: la esenco de la vivo. Esenca. Havanta ecojn de esenco.

Eskadro. Ŝiparo ekspedita por milito.

Eskadrono. Taĉmento de kavalerio, parto de kavaleria regimento.

Eskarpo. Ter- aŭ masonmuro, defendanta unu flankon de kavo de fortikaĵo.

Eskorti. Akompani por gardi, por malhelpi forkuri: eskorti generalon, eskorti arestiton. Eskorto. Eskortanta aro.

Esperi. Atendi, kredi realiĝon de sia deziro: esperi heredaĵon. Espero. Stato, sento de tiu, kiu esperas. Espereble. Oni povas esperi, kredeble. Malesperi. Perdi esperon.

Esplori. Peni precize ekkoni, ekscii: esplori fenomenon, esplori malsanulon, esplori akuziton, esplori nekonatan landon. Esploro. Ago de tiu, kiu esploras.

Esploristo. Persono, kies okupo estas esplori. Esplorema. Kiu havas inklinon al esploroj. Komparu: Lerni, studi.

Esprimi. Montri siajn pensojn, siajn impresojn per gestoj aŭ vortoj: esprimi, deziron, esprimi ĝojon. Esprimo. Gestoj, vortoj de tiu, kiu esprimas.

Establi. Fondi, aranĝi: establi firmon. negocon.

Esti. — 1. Ekzisti: Mi pensas, do mi estas. — 2. Esti servas por kunigi la atributon kun la subjekto: La neĝo estas blanka. — 3. Esti servas kiel helpa verbo por formi la kunmetitajn tempojn de la aktivo kaj ĉiujn tempojn de l’ pasivo: li estis aminta, li estas amata. Estado. Stato de tio, kio estas.

Estaĵo. Tio, kio ekzistas, vivas. Estanto. estanteco. Tempo nuna. Estinto, estinteco. Tempo pasinta. Estonto, estonteco. Tempo, kiu estos.

Estetiko. Scienco pri la belo en la belartoj, en la vivo. Estetika. Konforma al estetiko, kiu rilatas la estetikon: estetika objekto, estetika sento. Estetike. En estetika maniero.

Estimi. Havi altan opinion pri ies morala valoro: Oni tre ŝatas la talenton de l’ ĵurnalisto N., sed oni ne estimas lin, ĉar li estas nehonesta homo. Estimo. Sento, opinio de tiu, kiu estimas. Estiminda. Kiu indas estimon. Malestimi. Havi malaltan opinion pri ies morala valoro: malestimi perfidulon.

Estingi. Malhelpi, ĉesigi bruladon, lumadon: estingi lumon, estingi fajron. Estingiĝi. Ĉesi bruli, ĉesi lumi.

Estro. Ĉefo, superulo, komandanto: regnestro, regimentestro, centestro. Estraro. Kuniĝo de estroj: estraro de firmo, de societo.

Estrado. Levita podio kontraŭ spektatoroj por artisto, oratoro, prezidantaro: En la esperantaj kongresoj la naciaj delegitoj okupas lokojn sur la estrado kun la prezidantaro.

Eŝafodo. Podio, sur kiu oni ekzekutas krimulojn.

-Et. Sufikso, esprimanta malaltigon, malfortigon de l’ grado: rideti = senbrue, delikate ridi sole per la esprimo de la vizaĝo.

Etaĝo. La tuto de la ĉambroj de domo, sur la sama nivelo: En Ameriko ekzistas domoj, kiuj havas pli ol dudek etaĝojn. Teretaĝo. Etaĝo sur la nivelo de la tero. Interetaĝo. Etaĝo inter la teretaĝo kaj la unua etaĝo.

Etato. — 1. Konfirmita de la estraro tabelo de konstantaj oficistoj kaj de ilia salajro. — 2. Salajro de konstanta registara oficisto. Etata. Posedanta etaton (salajron).

Etendi. — 1. Fari ion rektolinia: etendi rubandon. — 2. Direkti ion ien, farante ĝin rektolinia: etendi la manon al la ĉielo.

Etero. — 1. Subtila fluidaĵo, pleniganta laŭ la antikvuloj la kosman spacon. — 2. (Fiz.) Senpeza, elasta substanco, ĉion penetranta, en kies vibrado konsistas la lumo, varmo, elektro, k.t.p. — 3. (Ĥem.) Senkolora, tre facile vaporiĝanta fluidaĵo, devenanta de l’ ago de acido je alkoholo: Sulfura etero estas uzata kiel rekonsciiga rimedo.

Eterna. Kiu ne posedas en la tempo komencon, nek finon: Dio estas eterna. Eterneco. Daŭrado sen komenco kaj fino; daŭrado sen fino: Kio estas unu jaro kompare kun la eterneco? Eternigi. Fari ion eterna, fari ion neforgesebla: eternigi sian nomon.

Etiko. Scienco pri la principoj de la moralo. Etika. — 1. Kiu rilatas la etikon: etikaj principoj. — 2. Konforma al la etiko: etika ago.

Etiketo. — 1. Karteto, kiun oni fiksas sur sakoj, boteletoj k.t.p., por montri ilian enhavon, prezon. — 2. Kortega ceremoniaro; ceremoniaj manieroj.

Etimologio. — 1. Parto de la gramatiko pri la deveno de la vortoj. — 2. Deveno de vorto: Tre granda parto de la esperantaj vortoj posedas latinan etimologion.

Etiologio. — 1. Medicina scienco pri la kaŭzoj de l’ malsanoj. — 2. Kaŭzo de malsano: La etiologio de la kankro estas nekonata.

Etnografio. Scienco pri la popoloj, iliaj moroj, vivmaniero, legendoj, k.t.p.

Etnologio. Scienco pri la homaj rasoj.

Etologio. Scienco pri la deveno de la moroj kaj de l’ moralo.

Etudo. — 1. Muzika ekzerco en formo de muzika verko: etudoj de Chopin. — 2. Rapide farita pentraĵo, desegnaĵo, sen zorgo pri detaloj.

Eŭdiometro (Ĥem.). Aparato por la analizo kaj sintezo de gasoj.

Eŭdiometrio. Metodo de la analizo per eŭdiometro.

Eŭfemismo. Anstataŭigo per delikata esprimo: respektinda virino anstataŭ: maljuna virino.

Eŭkaristio. Sakramento de la korpo kaj sango de Kristo.

Eŭnuko. Kastrita viro — gardisto de haremo.

Eŭforbiacoj (Bot.). Familio de dukotiledonaj unupetalaj vegetaĵoj: ricino.

Evangelio. — 1. Instruo de Jezuo Kristo. — 2. Libro enhavanta la instruon de Kristo.

Evangelia. De evangelio, kiu rilatas la evangelion. Evangeliisto. Aŭtoro, kiu priskribis la vivon kaj instruon de Kristo.

Eventuala. Kiu dependas de necerta okazo; okazonta, farota, se alia fakto okazos: prepari ĉion al eventuala vojaĝo. Eventuale. Depende de necerta okazo: Skribu, eventuale telegrafu. Eventualo. Eventuala fakto, okazo: timi neniun eventualon.

Evidenta. Rimarkebla per unu ekrigardo; tute klara; tute senduba: evidenta vero, evidenta mensogo. Evidente. En evidenta maniero. Evidenteco. Eco de tio kio estas evidenta.

Eviti. Peni ne esti kun, peni ne fari: eviti babilulojn; eviti erarojn. Evitebla. Kiu povas esti evitata: neevitebla morto.

Evolucio. Serio de intersekvaj aliformiĝoj; kreskado; progresado: evolucio de feto, evolucio de lingvo.

Ezofago. Tubo, kondukanta nutraĵon de la gorĝo ĝis la stomako.

Ezoko (Zool.). Riverfiŝo manĝebla (Esox lucius).

Ezotera. Sekreta, destinita ekskluzive por la adeptoj de doktrino.

Fabo (Bot.). Vegetaĵo (legomo) el la samnoma familio, kun grandaj grajnoj (Faba).

Fabacoj (Bot.). Familio de dukotiledonaj multepetalaj vegetaĵoj: fabo, pizo, fazeolo, trifolio, akacio.

Fabelo. Rakonto pri elpensitaj, imagitaj eksterordinaraj aventuroj: fabeloj de Andersen, de Grimm. Fabela. Nekredebla, elpensita. Komparu: Fablo, legendo.

Fablo. Rakonto, plej ofte en versoj, en kiu agas kaj parolas bestoj aŭ objekto, kaj per kiu oni prezentas moralan veron: fabloj de La Fontaine. Fablisto. Verkisto de fabloj. Komparu: Fabelo, legendo.

Fabriko. Ejo kun stabloj, kie oni grandanombre produktas komercaĵojn: fabriko de tolo. Fabriki. Produkti en fabriko. Fabrikanto. Posedanto de fabriko. Fabrikado. Agoj de tiu, kiu fabrikas. Fabrikaĵo. Fabrikita objekto, fabrikita komercaĵo.

Faceto. Malgranda ebena surfaco: faceto de diamanto. Faceti. Fari facetojn sur io: faceti brilianton.

Facila. Kiu povas esti farita, plenumita sen peno: facila laboro, facila vojo. Facile. En facila maniero. Facileco. Eco de tio, kio estas facila. Malfacila. Kiu povas esti farita nur kun granda peno: malfacila tasko, malfacila problemo. Malfacilaĵo. Malfacila afero, malfacila punkto: La gramatikoj de l’ naciaj lingvoj prezentas multajn malfacilaĵojn, kiuj tute ne ekzistas en Esperanto.

Fadeno. — 1. Maldika fibro por ligi, kudri, teksi: kotona fadeno. — 2. Maldika, longa cilindroforma metala peco: telegrafa fadeno.

Faetono. Malpeza luksa malfermita kaleŝo sen pordetoj.

Fago (Bot.). Arbo el la familio de la kupuliferoj, uzata kiel hejtaĵo, por mebloj (Fagus).

Fajenco. Speco de argilo por fabriki vazojn, imitantajn la porcelanajn. Fajenca. El fajenco: fajenca telero.

Fajfi. Produkti akrajn sonojn, blovante tra funelforme kunmetitaj lipoj; produkti sonojn similajn al la ĵus priskribitaj: fajfi per la buŝo; la vento, la sago fajfas. Fajfilo. Malgranda, simpla instrumento por fajfi.

Fajli. Glatigi, tranĉi per fajlilo. Fajlilo. Ŝtala instrumento, kies supraĵo estas malglata, provizita per malaltaj dentoj por glatigi, tranĉi metalojn, lignon.

Fajro. — 1. Fizike-ĥemia fenomeno, ĉe kiu produktiĝas la lumo kaj varmo: Brulanta ligno produktas fajron. — 2. Entuziasmo, forta ekscito, forta pasio: paroli kun fajro. Verŝi oleon sur fajron = eksciti pasion jam tre fortan. Fajra. — 1. De fajro: fajra brilo. — 2. Entuziasma, pasia: fajra deziro. Fajrero. Tre malgranda parto de brulanta korpo, apartiĝinta de ĝi; forta lumo, kiu produktiĝas ĉe renkonto reciproka de du malmolaj korpoj aŭ de korpo elektrizita: ĵeti fajrerojn; elektra fajrero. Fajrujo. Loko por bruligi fajron.

Fako. — 1. Nefermita kesteto por konservi objektojn, en skribotablo, sur breto. — 2. Branĉo teknika, scienca; specialo; industria fako. Fakaro. Kesto kun fakoj.

Fakiro. Hinda asketo almozulo.

Faksimilo. Preciza reprodukto, kopio de skribo, subskribo.

Fakto. Io reale okazinta, reale ekzistanta: la faktoj de la historio. Esperanto estas fakto, kiun oni povas ŝati aŭ ne, sed kiun oni ne povas nei. Fakta. Reala, efektiva. Fakte. Reale, efektive.

Faktoro. Malsupera makleristo.

Faktorio. Kontoro de komercaj agentoj en fremda lando.

Fakturo. Detala listo de senditaj komercaĵoj.

Fakultato. Fako de universitato: medicina, matematika fakultato. Fakultatestro. Profesoro, ĉefo de fakultato.

Fali. — 1. Pro manko de subteno aŭ pro perdo de la egalpezo rapide moviĝi de supre malsupren: fali de tegmento; la neĝo falas. — 2. Morti, perei: fali en batalo. Falo. Movo de tio, kio falas. Akvofalo. Akvoj de rivero, de lago, k.t.p., falantaj de alta loko: la Niagara akvofalo. Faleti. Perdi la egalpezon, farinte malĝustan paŝon: faleti je ŝtono.

Falango. — 1. Macedonia taĉmento de lancistoj. — 2. Militista taĉmento, popolamaso.

Falbalo. Krispa zonforma peco de ŝtofo, surkudrita sur virina vesto.

Falĉi. Detranĉi grenon per falĉilo: falĉi kampon, falĉi grenon. Falĉilo. Ŝtala klingo, fiksita perpendikulare al longa ligna tenilo por detranĉi grenon. Falĉisto. Laboristo, kies specialo estas falĉi.

Faldi. Kunmeti duoble aŭ kelkoble tolon, drapon, fleksante ĝin tien kaj returnen: faldita ŝtofo, faldita vesto. Faldo. Faldita parto de ŝtofo: faldoj de jupo. Malfaldi. Refleksi ŝtofon por forigi la faldojn.

Falko (Zool.) Raba birdo, uzata por ĉasoj je malgrandaj bestoj (Falco).

Falsi. Imiti, aliigi, ŝanĝi por trompi: falsi dokumentojn, falsi vinon. Falsaĵo. Falsita objekto. Falsisto. Persono, kies okupo estas falsi: falsisto de vinoj.

Famo. Nepreciza sciigo, buŝe komunikata de unu persono al alia: famo disvastiĝas, rondiras. Fama. Konata, populara: fama verkisto.

Familio. — 1. Geedzoj kun siaj infanoj; parencaro. — 2. Grupo, aro: La holanda lingvo apartenas al la germana lingva familio. Familia. De familio, kio rilatas familion: familia domo, familia simileco. Komparu: Parenco.

Familiara. Intima, senĝena: familiaraj manieroj. Familiareco. Eco de tio, kio estas familiara. Familiare. En familiara maniero.

Fanatika. Tro fervora en politikaj aŭ religiaj aferoj kaj senindulga por personoj de l’ malsama opinio: fanatika partiano. Fanatike. En fanatika maniero. Fanatikeco. Eco de tiu, kiu estas fanatika. Fanatikulo. Persono fanatika.

Fandi. Fluidigi per la varmo: fandi metalon, buteron. Fandejo. Ejo por fandi: fandejo de ŝtalo. Fandaĵo. Objekto, produktita per fandado. Kunfandaĵo. Objekto, produktita per fandado de kelke da metaloj: La latuno estas kunfandaĵo de kupro kaj zinko.

Fanfaro. Mallonga muzika verko, esprimanta per laŭtaj sonoj triumfon, ĝojon.

Fanfaroni. Sin glori per virtoj aŭ ecoj, kiujn oni ne posedas: fanfaroni kuraĝon. Fanfaronulo. Persono fanfaronanta.

Fantazio. Artista imagkapablo: poeta fantazio. Fantazia. Kreita de fantazio, ne reala: fantazia rakonto. Fantaziulo. Persono nekonstanta, kaprica, strangulo.

Fantomo. Figuro videbla, sed nepalpebla; spirito: la fantomo de l’ patro de Hamleto. Komparu: Vizio.

Fari. Kaŭzi, ke io estu, okazu; krei, produkti: fari tablon, fari versojn, fari miraklon. Dio faris la mondon el nenio. Fariĝi. Transiri en novan staton; transiri de unu stato en alian: fariĝi maljuna, fariĝi Esperantisto. Faro. Ago de tiu, kiu faras: Juĝu laŭ faroj, ne laŭ vortoj. Bonfaro. Bona faro, faro helpanta proksimulon. Bonfaranto. Homo faranta bonon, helpanta proksimulon.

Faraono. Antikva egipta reĝo.

Farbo. Substanco koloranta, uzata en la pentrarto, tekniko k.t.p.: karmino.

Farĉo. Hakita kaj spicita viando, kiun oni metas en la internon de legomo, fiŝo k.t.p. Farĉi. Plenigi per farĉo: farĉita brasiko.

Faringo (Anat.). Kavo inter la ezofago kaj la kavo de l’ buŝo.

Farmi. Kontrakte preni por sia uzo ies teron, bienon: farmi bienon. Farmigi, farmodoni. Kontrakte doni por ies uzo sian teron, bienon. Farmanto. Persono, kiu farmas.

Farmacio. Scienco pri la medikamentoj kaj pri ilia preparado. Farmaciisto. Specialisto en la farmacio.

Farso. Neserioza teatra verko, vulgare komika.

Farti. Esti en tia aŭ alia stato de la sano: Kiel vi fartas? Farto. Stato de sano. Bonfarto. Bona stato de sano.

Faruno. Greno pulvorigita per muelado. Faruna. El faruno: faruna manĝaĵo.

Fasado. Antaŭa parto de konstruaĵo.

Fascino. Faskoj de branĉoj kaj branĉetoj por konstruo de akvobaroj, redutoj.

Fasko. Multe da samspecaj kunligitaj objektoj; ligaĵo: fasko de fojno, de greno. Komparu: Garbo.

Fasono. Maniero, modelo, laŭ kiu estas farita vesto: fasono de jupo, de ĉapelo.

Fasti. — 1. Sin deteni de manĝado, ne manĝi. — 2. Sin deteni de manĝado de viando: La katolikoj fastas dum 40 tagoj antaŭ la Pasko. Fasto. — 1. Nemanĝado, senvianda manĝado. — 2. Tempo de la fasto: la granda fasto = la fasto antaŭ la Pasko.

Fatala. — 1. Tre malsukcesa, malfeliĉa: Lia falo estis fatala, — li rompis al si la dekstran kruron. — 2. Neevitebla, nepre okazonta: la fatalaj dekretoj de l’ sorto. Fatalo. — 1. Malsukcesa okazo, neevitebla okazo. — 2. Sorto.

Fatalismo. Kredo, laŭ kiu ĉiuj okazoj estas neeviteble antaŭdestinitaj kaj la sorto de l’ homo estas antaŭfiksita: la fatalismo de l’ Mahometanoj.

Faŭko. — 1. Buŝego de rabaj bestoj. — 2. Fig.: faŭko de tunelo, de minejo.

Favo. Haŭta malsano, kaŭzata de parazito (achoryon Schoenleini) kaj karakterizata de flavaj krustoj, precipe sur la haroj de la kapo. Fava. — 1. De favo: favaj krustoj. — 2. Malsana je favo: fava hundo. Favulo. — 1. Persono malsana je favo. — 2. Insulta vorto.

Favora. — 1. Bonvola, preta helpi: favora estro. — 2. Sukcesiga: favora vento. Favore. En favora maniero. Favoro. Favora ago, favora sento. Favori. Esti favora por iu. Favorato. Persono favorata, ĝuanta favoron: favorato de princo. Malfavora. Malbonvola, malsukcesiga.

Fazo. Aparta momento de evolucio de fenomeno, periode okazanta: fazo de la luno. Komparu: Stadio.

Fazano (Zool.). Birdo kun belaj plumoj el la familio de kokbirdoj (Phasianus).

Fazeolo (Bot.). Vegetaĵo (legomo) el la familio de l’ fabacoj, rampanta, grimpanta herbo (Phaseolus).

Febro. — 1. Nenormale alta temperaturo de la korpo, kaŭzita de malsano: malaria, tifa febro. — 2. Pasio, ekscito: politika febro. Febra. Kiu havas febron. Februlo. Persono, havanta febron. Vundfebro. Febro, kaŭzita de infektita vundo.

Februaro. Dua, la plej mallonga monato de jaro.

Feĉo. Substanco, enhavanta mikroorganismojn, kaŭzantajn fermentadon de biero, ŝvelon de pasto, k.t.p.

Federacio. Ligo, kuniĝo de tute memstaraj kaj sendependaj regnoj, societoj, por komuna agado en eksteraj aferoj, kiuj koncernas ĉiujn kune.

Feino. Fantazia virina estaĵo, posedanta supernaturan povon: bonaj kaj malbonaj feinoj.

Felo. Kruda haŭto de bestoj, kun haroj. Felisto. Metiisto, kiu preparas felojn. Defelisto. Metiisto, kiu senfeligas bestojn. Komparu: Haŭto, ledo, pelto.

Feliĉo. — 1. Favoro de la sorto; favoraj cirkonstancoj; sukceso: havi feliĉon, deziri al iu feliĉon. — 2. Kaŭzita de ĝi kontenteco: Oni legas la feliĉon sur lia vizaĝo. Feliĉa. — 1. Kiu ĝuas feliĉon: feliĉa homo. — 2. Favora: feliĉaj cirkonstancoj. Feliĉigi. Fari iun feliĉa. Feliĉe. — 1. En feliĉa maniero: La ŝipo feliĉe atingis la havenon. — 2. Dank’ al feliĉa okazo, dank’ al Dio: Feliĉe, tuj venis helpo.

Felietono. — 1. Artikolo literatura, scienca, kritika, skribita en facila, eleganta stilo kaj presata ordinare en la malsupro de gazeto. — 2. Fragmento de romano, publikigata ĉiutage en ĵurnalo. Felietonisto. Ĵurnalisto, skribanta felietonojn.

Felto. Ŝtofo el lano aŭ haroj, kungluitaj kaj premegitaj: El felto oni faras ĉapelojn, ŝuojn. Felta. El felto: felta ĉapelo.

Feminismo. Emo, celado al plibonigo de la situacio de l’ virinoj en la socio, al akiro de rajtoj, egalaj al tiuj de la viroj.

Feministo. Adepto de la feminismo.

Femuro. Parto de la korpo, de la kokso ĝis la genuo. Femurosto. Osto de la femuro, la plej granda osto de la korpo.

Fendi. Perforte apartigi, disigi laŭlonge: fendi arbon, lignon. Fendo. Mallarĝa laŭlonga truo. Fendeto. Neprofunda fendo, ne trapenetranta la objekton: fendeto en dento. Komparu: Krevigi, spliti.

Fenestro. Malfermaĵo en muro por lumo kaj aero. Fenestra. De fenestro: fenestra vitro.

Fenikoptero (Zool.). Birdo el la familio de l’ lamenbekaj. (Phoenicopterus.)

Fenikso. — 1. Fabela birdo, renaskiĝanta el la propra cindro. — 2. Persono aŭ objekto tre malofta, supera, unika.

Fenkolo (Bot.). Herbo el la familio de la umbeliferoj; ĝiaj semoj estas uzataj kiel spicaĵo. (Foeniculum.)

Fenolo. Vid. Karbolo.

Fenomeno. — 1. Ĉio, kion oni perceptas per la sentoj aŭ per la konscio: astronomiaj, fizikaj, fiziologiaj fenomenoj. — 2. Eksterordinara afero, maloftaĵo: Renkonti vin estas vera fenomeno. Fenomena. Eksterordinara, malofta.

Fero (Ĥem.). Fe. Ĥemia elemento, peza metalo, uzata por plej diversaj vazoj, maŝinoj, instrumentoj. Fera. El fero: fera ŝlosilo.

Ferdeko. Horizontala platformo aŭ planko, sin etendanta de unu flanko de ŝipo al la alia, el tabuloj subtenataj de traboj.

Fermi. — 1. Kaŭzi, ke ne estu eniro: fermi pordon, fermi ĉambron, fermi iun en ĉambro. — 2. Ĉesigi: fermi kunsidon, kongreson. Fermo. Ago de tiu, kiu fermas. Malfermi. — 1. Kaŭzi, ke estu eniro, liberigi eniron: malfermi okulojn, pordon, ĉambron. — 2. Komenci: malfermi balon, kongreson. Malfermaĵo. Loko de eniro. Komparu: ŝlosi.

Fermento. Organika substanco, kaŭzanta malkomponiĝon de aliaj organikaj substancoj, ne malkomponiĝante mem. Fermenti. Malkomponiĝi sub la influo de fermento: Fermentanta alkoholo fariĝas vinagro. Fermentado. Fenomeno de la malkomponiĝo sub la influo de fermento: fermentado alkohola, vinagra.

Fervoro. Granda aktiveco, inspirita de la kredo, amo, sindonemo: fervoro de servisto, de propagandisto. Fervora. Kiu posedas fervoron: fervora adepto. Fervore. En fervora maniero.

Festo. Senlabora tago, por rememorigi gravan fakton religian aŭ politikan: Pasko, la festo de la 14 Julio en Francujo. Festi. Soleni feston, ne labori. Komparu: Soleno.

Festeno. Solena, luksa tag-, vespermanĝo: edziĝa festeno. Festeni. Partopreni en festeno.

Festono. Ornamaĵo en formo de duonkrono el floroj, verdaĵo, koloraj teksaĵoj.

Feto (Med.). Ido en la utero de l’ patrino, kiam ĝiaj membroj jam estas diferencigitaj. Komparu: Embrio.

Fetiĉo. — 1. Objekto respektegata de sovaĝuloj, kiel diaĵo. — 2. Afero, persono, tre ŝatata kaj respektata.

Fetiĉismo. Kulto de fetiĉoj.

Fezo. Malalta simpla turka ĉapo el ruĝa aŭ blanka drapo kun nigra peniko.

Fi. Interjekcio, esprimanta abomenon: Fi, kia malbona odoro!

Fiakro. Publika luebla veturilo, kaleŝo. Fiakristo. Veturigisto de fiakro.

Fianĉo. Persono, kiu faris solenan promeson edziĝi. Fianĉiĝi. Fariĝi fianĉo: fianĉiĝi kun fraŭlino. Fianĉiĝo. Solena promeso edziĝi. Fianĉino. Virino, kiu akceptis solenan promeson de viro, ke li edziĝos kun ŝi. Fianĉiniĝi. Fariĝi fianĉino. Fianĉiniĝo. Akcepto de solena promeso edziĝi. Gefianĉoj. Fianĉo kun fianĉino.

Fiasko. Kompleta malsukceso: la spektaklo faris fiaskon.

Fibro. Maldika fadeno, kiu kun samspecaj fadenoj, paralele kunmetitaj en faskoj, formas korpon de bestoj kaj vegetaĵoj: muskolaj fibroj, lignaj fibroj.

Fidi. Esti certa, trankvila, ke iu bone plenumos laboron, komision, kiun oni donis al li: Vi povas plene fidi al li: li ĉion aranĝos ne malpli bone, ol vi mem. Fido. Sento de tiu, kiu fidas. Fidinda. Kiu indas fidon: fidinda advokato. Memfido. Fido je si mem. Komparu: Konfidi.

Fidela. — 1. Konscience plenumanta sian devon: fidela servisto. — 2. Ne perfida: fidela edzo. — 3. Vera, preciza, laŭvorta, ne diferencanta de la originalo: fidela kopio, fidela traduko. Fidele. En fidela maniero. Fideleco. Eco de tiu, kiu estas fidela.

Fiera. — 1. Konscianta siajn verajn meritojn kaj virtojn: fiera pro sukceso. — 2. Tro taksanta siajn virtojn kaj meritojn kaj malŝatanta aliajn personojn: fiera superulo. Fiere. En fiera maniero. Fiereco. Eco de tiu, kiu estas fiera. Fierulo. Persono fiera.

Figo (Bot.). Frukto de l’ figarbo. Figarbo. Arbo aŭ arbeto el la familio de l’ moracoj. (Ficus, ficus carica).

Figuro. — 1. Objekto prezentanta, reproduktanta korpon: figuro marmora de poeto. — 2. Ekstera formo de korpo; aspekto: Kia stranga figuro! — 3. (Geom.). Kuniĝo de linioj, punktoj kaj surfacoj: kubo, sfero. — 4. Vorto, esprimo, uzita en alia signifo, ol ordinare, por doni pli da vivo al la stilo: metaforo, alegorio. Figura. Uzita, kiel figuro: figura esprimo. Figure. En figura maniero. Komparu: Formo.

Fiksi. Senmovigi, alligi; fari ion neŝanĝebla, konstanta: fiksi pentraĵon sur muro; fiksi regulon; fiksi okulojn sur io.

Fiktiva. Nereala, ŝajna, malvera; neekzistanta: En la listo estas multe da fiktivaj membroj. Fiktivaj kontoj de bilanco.

Filo. Ido de vira sekso rilate al la gepatroj: Kaino estis filo de Adamo kaj Eva. Filigi. Adopti. Bofilo. Edzo de filino.

Filantropo. Persono, kiu amas la homojn kaj zorgas pri ilia bono; bonfaranto.

Filantropio. Amo al la homaro kaj zorgo pri ĝia bono.

Filatelo. Scioj pri la poŝtaj markoj. Filatelisto. Specialisto en la filatelo; kolektanto de poŝtaj markoj.

Filharmonio. Institucio, por akceli la progresojn de l’ muzikarto kaj ĝian popularigon.

Filio. Institucio, dependanta de alia (ĉefa, metropola) institucio kaj anstataŭanta ĝin en alia loko: banka filio; filio de societo.

Filigrano. Tre delikata teksaĵo el oraj aŭ arĝentaj fadenoj.

Filiko (Bot.). Familio kriptogama, plejparte multjaraj herboj kun belaj grandaj folioj; en la karba epoko ili formis tutajn arbarojn. (Filix.)

Filistro. — 1. Kiu ne estas studento de universitato (esprimo de l’ germanaj studentoj). — 2. Persono, kiun interesas nur la ĉiutagaj, hejmaj aferoj, indiferenta por ĝeneralaj, altaj, noblaj aferoj.

Filoksero (Zool.). Insekto, detruanta la vinberejojn. (Phytloxera vastatrix.)

Filologo. Scienculo, kiu studas lingvojn: La fratoj Grimm estis famaj germanaj filologoj.

Filologio. Lingvoscienco.

Filozofo. Scienculo, studanta la filozofion.

Filozofio. Scienco pri la esenco de la naturo; scienco de l’ sciencoj.

Filtro. Aparato por purigi fluidaĵojn, gutigante ilin tra sorba papero, tolo, k.t.p.: La filtro de Pasteur. Filtri. Purigi per filtro.

Fino. Lasta spaca aŭ tempa limo de afero aŭ de ago; ekstremo: fino de urbo, fino de monato, fino de parolado. Fini. Alkonduki al fino. Finiĝi. Veni al fino. Komparu: Ekstremo, limo.

Finalo. (Muz.). Lasta parto de muzika verko.

Financoj. Monaj aferoj; elspezoj kaj enspezoj: financoj de ŝtato. Financa. Kiu rilatas financojn: financa ministro. Financisto. Specialisto en monaj aferoj, kondukanta grandajn monajn aferojn.

Fingro. Ekstrema movebla parto de mano aŭ de piedo: La homa mano havas kvin fingrojn: la plej granda estas dika fingro, ĝin sekvas montra, longa, ringa kaj malgranda fingro. Fingringo. Metala ĉapeleto, kiun oni metas sur la longan fingron de la dekstra mano dum la kudrado.

Firma. — 1. Forte fiksita kaj konsistanta el forte kunigitaj eroj: firma muro. — 2. Neŝanĝebla, neŝancelebla: firma volo, firma decido. Firme. En firma maniero. Firmeco. Eco de tio, kio estas firma: firmeco de konstruaĵo, firmeco de karaktero. Komparu: Fortika, masiva, solida.

Firmo. — 1. Nomo de negoco: Esperanto Verlag, Moeller und Borel. — 2. Negoco, komerca domo: granda, malnova, fidinda firmo.

Firmamento. Ĉiela arkaĵo.

Fisko. Ŝtata trezorejo. Fiska. Kiu rilatas ŝtatan trezorejon.

Fistulo. Kanalo kondukanta kaj produktanta puson.

Fiŝo (Zool.). Vivanta en la akvo vertebra besto, kiu spiras per brankoj kaj sin movas per naĝiloj: ezoko, ŝarko. Fiŝisto. Persono, kiu profesie edukas {nun: bredas}, kaptas aŭ vendas fiŝojn: Fiŝedukisto {nun: fiŝbredisto}, fiŝkaptisto, fiŝvendisto. Fiŝhoko. Hoko por kapti fiŝojn.

Fiziko. Scienco pri la fenomenoj de la naturo, en kiuj ne aliiĝas la interna strukturo de la korpoj. Fizika. Kiu rilatas la fizikon aŭ ĝiajn fenomenojn; materia: fizika leĝo, fizika strukturo. Fizikisto. Scienculo studanta la fizikon.

Fiziologio. Scienco pri la fenomenoj de la vivo de l’ bestoj, pri la funkcioj de la besta organismo. Fiziologiisto. Scienculo, studanta la fiziologion.

Fizionomio. Trajtoj de la vizaĝo, aspekto de la vizaĝo; aspekto: fizionomio sincera, malgaja. Malbona transkripcio ofte tute ŝanĝas la fizionomion de internacia vorto.

Fjordo. Mallarĝa longa golfo kun ŝtonegaj, krutaj bordoj: la fjordoj de Norvegujo.

Flago. Peco de kolora tolo aŭ de alia ŝtofo sur bastono por ornami domojn, balkonojn dum festaj, solenaj tagoj, por fari signalojn: nacia flago, admirala flago. Komparu: Standardo.

Flagri. Esti rapide movata de vento tien kaj returnen (esprimo uzata pri flamo).

Flamo. — 1. Brulantaj kaj hele lumantaj gasoj, leviĝantaj de korpo, konsumata de fajro. — 2. Pasio, entuziasmo: flamo de kolero. Flama. — 1. Brulanta kun flamoj. — 2. Pasia: flama deziro. Flami. — 1. Eligi flamojn, bruli kun flamoj: flamanta ligno. — 2. Esti regata de pasio: flami por virino. Ekflami. Komenci flami, fariĝi flamanta. Flamigi. Fari ion flamanta: flamigi fajron per blovado. Flamema. Kiu facile flamas, pasia: flamema substanco, flamema homo.

Flano. Plata bakaĵo de pasto.

Flanelo. Malpeza ŝtofo el delikata lano. Flanela. El flanelo.

Flanko. Ĉiu parto aŭ surfaco de objekto, ekster la supra kaj malsupra: antaŭa, posta, dekstra, maldekstra flanko de domo, de skatolo. Flanka. — 1. Estanta de flankoj, okupanta flankon: flanka konstruaĵo. — 2. Ne ĉefa, ne grava: flanka demando. Flanke. Ĉe flanko, apud. Flankiri. Iri al flanko, malproksimiĝi, foriri de rekta vojo.

Flari. Uzi la senton, kiu rekonas kaj distingas la odoroj: flari rozon, flari bonodoron.

Flati. Laŭdi por akiri ies favoron: La korteganoj flatas la princon. Flatema. Kiu havas inklinon flati. Flatulo. Persono flatema.

Flava. Havanta la koloron de la citrono, de velkinta folio.

Flegi. Zorgi kaj kontentigi ĉiujn bezonojn de malsanulo. Flegistino. Virino, kies metio estas flegi. Komparu: Varti.

Flegmo. Karaktero indiferenta, nesentema por emocioj, malrapidema; indiferenteco, nesentemo: paroli kun flegmo. Flegma. Karakterizata de flegmo: flegma homo, flegmaj vortoj. Flegme. En flegma maniero, kun flegmo. Flegmulo. Persono flegma.

Fleksi. — 1. Kurbigi, arkformigi: fleksi branĉon. — 2. Venki, obeigi, humiligi: fleksi obstinon, fieron. Fleksiĝi. Fariĝi fleksita. Fleksebla. Kiu povas esti fleksita: La fero estas fleksebla, la ŝtono ne estas fleksebla.

Fleksio. Gramatika finiĝo, kiu ŝanĝiĝas en la deklinacio kaj konjugacio: «i» estas la fleksio de l’ infinitivo.

Fliki. Surkudri sur truita vesto pecojn de drapo, tolo, k.t.p.: fliki malnovan ĉemizon. Flikaĵo. Peco de drapo, tolo, k.t.p., surkudrita sur truita vesto: La jako de la almozulo estis plena de diverskoloraj flikaĵoj.

Flirti. — 1. Delikate moviĝi en la aero tien kaj returnen; flugi ĉirkaŭ io tien kaj returnen: La flagoj flirtas, movataj de vento. La papilioj flirtas ĉirkaŭ la floroj. — 2. Amindumi: Ne ĉiam amas tiu, kiu flirtas. Flirto. Movoj de tio, kio flirtas; agoj, vortoj de tiu, kiu flirtas. Flirtema. Kiu facile flirtas, kiu havas inklinon al flirto.

Floko. Malgranda peco de ŝtofo, moviĝanta en la aero kaj ne tuj falanta teren: flokoj de lano, de neĝo.

Flori. — 1. Produkti, naski florojn; esti kovrita de floroj: La arboj floras en la printempo. — 2. Esti en prospera stato: Vivu, kresku kaj floru via societo! Floro. Kolora parto de vegetaĵo, enhavanta la reproduktajn organojn: La rozo estas la reĝino de la floroj. Florado. Stato, tempo, kiam la vegetaĵo floras. Ekflori. Kovriĝi de floroj, komenci flori: Post la nokta pluvo ekfloris ĉiuj arboj kaj arbetoj de nia ĝardeno.

Floreno. Aŭstria monero, valoranta du frankojn. {kp.: guldeno}.

Floso. Trabaro por surakva transporto de la ligno, el kiu ĝi konsistas. Flosi. Transporti per floso. Flosisto. Persono, kies profesio estas konduki flosojn.

Flui. Ĉe malforta kuniĝo de la eroj moviĝi malsupren: La akvo fluas en la rivero. La vino fluas tra truo en la barelo. Fluo. Movo de tio, kio fluas: La fluo de akvofalo estas tre rapida. Flua. — 1. Kiu fluas. — 2. Facila, senhalta: flua parolado. Flue. En flua maniero. Senflua. Ne posedanta fluon: La akvo de lageto estas senflua. Alfluo. Leviĝo de la akvo de l’ maro kaj ĝia fluo al la bordo. Forfluo. Malleviĝo de la mara akvo kaj ĝia fluo for de la bordo. Superfluo. Troo. Superflua. Troa, ne necesa.

Flugi. Sin movi en la aero per specialaj membroj, kiujn posedas la birdoj kaj insektoj: La birdoj povas flugi antaŭen, rondflugi kaj flugpendi. Flugo. Movoj de tio, kio flugas. Flugilo. Membro de insektoj kaj birdoj, per kiu ili sin movas en la aero.

Fluida. Kies eroj facile moviĝas unu apud alia kaj sur alia: La akvo, benzino, biero estas korpoj fluidaj. Fluidaĵo. Fluida korpo: La fiziko distingas solidaĵojn, gasojn kaj fluidaĵojn. Fluidigi. Fari ion fluida: fluidigi glacion. Fluidiĝi. Fariĝi fluida.

Fluoro (Ĥem.). Fl. Ĥemia elemento, verdete flava gaso, malkomponanta la akvon kaj formanta komponaĵojn kun ĉiuj elementoj, ekster la oksigeno.

Fluto. Muzika blovinstrumento, konsistanta el ligna truita tubo kun klavoj, kiun oni tenas horizontale kaj en kiun oni fajfblovas tra flanka truo. Flutisto. Muzikisto, kiu ludas fluton.

Foiro. Granda bazaro, aranĝata periode en antaŭfiksitaj tagoj.

Fojo. Vorto, kiu kunigita kun nombra vorto, esprimas kvanton, ripeton: unu fojon aŭ unufoje; du fojojn aŭ dufoje, k.t.p. Mi legis la artikolon du fojojn, kaj mi ne komprenis ĝin. Foje. Iam (en la pasinta tempo). Iafoje. En kelkaj momentoj, de tempo al tempo. Ĉiun fojon. En ĉiu aparta fojo. Per unu fojo. Ne prokrastante, ne haltante, per unu sola ago: Per unu fojo trahaki ŝtipon.

Fojno. Falĉita kaj sekigita herbo, uzata kiel paŝtaĵo.

Foko (Zool.). Marhundo (Phoca vitilina).

Fokuso. Punkto de optika sistemo, kie kuniĝas la radioj de la lumo.

Folio (Bot.). — 1. Kreskanta sur la trunko aŭ branĉoj plata, ordinare verda parto de vegetaĵoj: La folioj de la palmoj estas tre longaj kaj mallarĝaj. — 2. Plata ebena objekto: papera folio, kupra folio. Foliaro. La tutaĵo de la folioj de arbo: La foliaro de cipreso formas piramidon. Trifolio (Bot.). Herbo el la familio de l’ fabacoj, uzata kiel paŝtaĵo (Trifolium).

Fondi. Krei kaj aranĝi institucion: fondi societon. Fondo. Ago de tiu, kiu fondas.

Fonetiko. Parto de la gramatiko pri la sonoj de la lingvo. Fonetika. — 1. Kiu rilatas la fonetikon: fonetika teorio. — 2. Konforma al la fonetiko: fonetika ortografio. Fonetike. En fonetika maniero.

Fonografo. Aparato, kiu notas kaj reproduktas sonojn: la fonografo de Edison.

Fonometro (Fiz.). Aparato por mezuri la intensecon de sonoj.

Fonto. — 1. Loko, kie akvo aŭ alia fluidaĵo eliĝas el la tero: fonto de trinkebla akvo, fonto de petrolo. — 2. Kaŭzo, punkto de deveno; loko, kie oni prenas, akiras ion: fonto de malĝojo; fonto por aĉetoj, fonto por scienca verko.

Fontano. — 1. Akvo aŭ alia fluidaĵo ŝprucanta supren el la tero: fontanoj de petrolo. — 2. Aparato ŝpruciganta la akvon alten per la pezforto: La fontanojn oni konstruas ordinare sur placoj aŭ en ĝardenoj.

For. — 1. Interjekcio, esprimanta malestiman ordonon eliri, malproksimiĝi, flankiri: For, sendanka filo! — 2. Prepozicio (for de) esprimanta: esti malproksime de io, malproksimiĝi de io: Li estas for de tie ĉi. Li veturas for de tie ĉi. — 3. Prefikso, havanta la saman sencon, kiel la prepozicio: foresti, forporti, forpeli.

Forgesi. — 1. Perdi la memoron pro io, ne plu memori pri io: forgesi ies nomon, forgesi gramatikan regulon. — 2. Ne fari ion pro forgeso; lasi, preterlasi pro forgeso: forgesi hejme la gantojn; forgesi nomon en la listo. Forgeso. Perdo de la memoro pri io, manko de la memoro pri io. Forgesema. Kiu facile forgesas, kiu havas malbonan memoron. Forgesemo. Eco de tiu, kiu estas forgesema.

Forĝi. Doni deziratan formon al fero per la fajro kaj martelo: Forĝu feron, dum ĝi estas varmega. Forĝejo. Loko, kie oni forĝas. Forĝisto. Homo, kies metio estas forĝi. Kunforĝi. Kunigi per forĝado. Forĝebla. Kiu povas esti forĝata: forĝebla metalo.

Forko. Tenilo kun du, tri, kvar longaj dentoj ĉe la ekstremo, per kiu oni trapikas pecojn de manĝaĵo, por porti ilin al la buŝo. Forkego. Longa bastono kun du, tri, kvar longaj lignaj aŭ metalaj dentoj ĉe unu ekstremo por pajlo, fojno, k.t.p.

Formo. — 1. Vazo, kesto, en kiun oni verŝas fanditan metalon, metas paston, k.t.p., por ricevi objekton, reproduktantan la geometrian aspekton de tiu ĉi vazo, kesto: formo por kukaĵo; formo por arĝenta kandelingo. — 2. Eksteraĵo, ekstera aspekto, geometria aspekto: formo de skatolo. Formi. — 1. Doni formon; fari laŭ modelo: formi poton el argilo. — 2. Esti la materialo, el kiu io konsistas: La vaporoj formas nebulojn. Formiĝi. Ricevi formon: La tera globo formiĝis dum multe da jarcentoj. Forma. Havanta la formon de: rondforma, ondforma, pirforma, ŝipforma. Aliformiĝi. Ricevi alian formon, aliiĝi: La socio aliformiĝas evolucie kaj revolucie. Reformi. Aliformigi, plibonigi per ŝanĝoj: reformi la ŝtaton. Komparu: Figuro.

Formacio. Tavoloj de la tero, formitaj en unu geologia epoko.

Formala. Laŭforma, laŭleĝa, laŭregula; koncernanta nur la formon, ne la esencon de l’ afero: formala kontrakto; formala demando dum kunsido. Formalaĵo. Formala afero: formalaĵoj de proceso.

Formato. Formo kaj grandeco de presaĵo: formato de l’ «Fundamenta Krestomatio».

Formiko (Zool.). Insekto, vivanta en societoj, el la vico de la himenopteroj (Formica).

Formulo. — 1. Ĝenerale aplikebla, esprimita per signoj, rezultato de algebra kalkulo; scienca leĝo, mallonge esprimita per signoj: formulo de la falado de l’ korpoj. — Ĝenerale uzataj vortoj por akto, petskribo: formulo de ĵuro. Formuli. Mallonge, precize esprimi: Lerte formuli la decidotan demandon estas la plej bona maniero mallongigi la disputojn.

Forno. Masonita aŭ metala fajrujo por kuiri, baki, por fandi metalojn kaj por aliaj industriaj celoj: forno de kuirejo, de metalfandejo. Komparu: Kameno.

Forta. — 1. Kapabla venki kontraŭstaron, levi pezan korpon: forta luktisto, forta brako. - 2. Malfacile rompebla, fortika: forta ŝtofo. — Energia: forta volo. — 4. Granda, de alta grado: forta tuso, forta pluvo. Forto. — 1. Kapablo venki kontraŭstaron, levi grandan pezon; aganta kaŭzo: forto de homo; fortoj de la naturo: elektro. — 2. Energio: forto de volo. — 3. Grado: forto de febro. Fortigi. Fari ion forta: fortiga dieto. Fortulo. Homo tre forta. Perforto, superforto. Devigo per forto. Perforti, superforti. Devigi per forto.

Fortepiano. Granda muzika instrumento sur tri piedoj, kun kordoj kaj klavoj.

Fortika. Malfacile disŝirebla, malfacile rompebla, malfacile difektebla: fortika drapo, fortika muro. Fortikigi. Fari ion fortika. Fortikaĵo. Fortikigita loko, kun garnizono, por defendi la landon de invado de malamikoj: La fortikaĵojn oni konstruas precipe proksime de la landlimoj. Komparu: Firma, masiva, solida.

Forumo. — 1. Placo en la antikva Romo por diskutoj pri publikaj aferoj. — 2. Loko, kie oni traktas publikajn aferojn: La afero, longe kaŝata, fine venis sur la publikan forumon.

Fosi. Fari truojn en la tero, malfirmigi la teron per fera tranĉanta plato kun longa ligna tenilo: fosi teron, fosi truon, fosi puton. Fosilo. Instrumento por fosi: fera tranĉanta plato kun longa ligna tenilo.

Fosforo (Ĥem.). P. Ĥemia elemento, senkolora mola substanco, facile ekbruligebla, uzata por fabriki alumetojn.

Fosto. Trabo, servanta kiel subteno.

Fotografi. Fari bildojn de objektoj aŭ personoj per la ĥemia agado de la lumo sur impreseblan platon kun helpo de speciala aparato, nomata malluma kamero. Fotografaĵo. Bildo farita per fotografado. Fotografisto. Persono, kies profesio estas fotografi.

Frago (Bot.). Frukto (bero) de l’ fragujo. Fragujo. Herbo el la familio de l’ rozacoj; ĝiaj fruktoj estas manĝataj kiel deserto kaj konfitaĵo. (Fragaria vesca).

Fragmento. — 1. Peco de rompita objekto: fragmento de poto. — 2. Eltiraĵo, parto de literatura verko: Krestomatio ordinare enhavas multajn fragmentojn.

Frajo. Ovoj de fiŝoj, de ranoj: La kaviaro estas frajo de sturgoj. Fraji. Meti ovojn.

Frako. Vira ceremonia vesto kun mallarĝaj baskoj Frakulo. Persono, portanta frakon: Frakuloj estas malmultaj en niaj kongresoj.

Frakasi. — 1. Dispecigi, tute rompi kun bruo: frakasi vitron. — 2. Venki, kaŭzante grandajn perdojn al malamikoj: frakasi malamikan armeon.

Frakcio — 1. (Mat.). Parto de unuo, parto: frakcio ordinara, decimala. — 2. Partio, precipe parlamenta.

Frakseno (Bot.). Arbo el la familio de l’ oleacoj; ĝia ligno estas uzata por mebloj (Fraxinus).

Framasono. Ano de la religie-mistika societo, kies celo estas morala perfektiĝo sur la bazo de ĝenerala egaleco kaj frateco.

Frambo (Bot.). Frukto (bero) de l’ frambujo. Frambujo. Arbeto el la familio de l’ rozacoj; ĝiaj fruktoj estas uzataj por konfitaĵoj, por siropo (Rubus Idaeus).

Frandi. Kun plezuro, kun ĝuo manĝi, gustumi ion bongustan: La infanoj frandis peceton de torto. Frandema. Havanta inklinon al frandado, amanta delikatajn, bongustajn manĝojn. Frandaĵo. Delikata, bongusta manĝo.

Frangolo (Bot.). Arbeto el la familio de l’ ramnacoj; ĝiaj beroj kaj ŝelo estas uzata kiel laksiga rimedo (Rhamnus frangula).

Fra{n}ĝo. Ornamo, konsistanta el dense kunmetitaj mallongaj fadenoj, libere pendantaj ĉe rando de vesto, de meblo.

Franko. Franca monero, valoranta 80 {p}fenigojn {legu: pfenigojn, vd. tie}, 25 kopekojn.

Frapi. — 1. Bati kaj produkti mallongan sonon; bati por atentigi per la produktata sono; bati: frapi pordon. — 2. Atentigi, mirigi: Lia stranga konduto frapis ĉiujn. Frapo, frapado. Ago, agoj de tiu, kiu frapas.

Frato. Vira ido de la sama patro aŭ patrino: Abelo kaj Kaino estis fratoj. Fratino. Virina ido de la sama patro aŭ patrino. Frateco. Rilato inter fratoj; rilato kvazaŭ inter fratoj, amikeco. Fratiĝi. Fariĝi kvazaŭ fratoj, intime amikiĝi. Bofrato. Edzo de fratino; frato de edzo, frato de edzino, edzo de bofratino (edzo de fratino de edzino). Kunfrato. Kolego, kamarado.

Fraŭlo. Viro senedzina, ne edzigita. Fraŭlino. Virino senedza, ne edzinigita. Fraŭla. Senedza. Fraŭleco. Senedzeco.

Frazo. — 1. Ideo, esprimita per vortoj; kolekto de vortoj, havanta kompletan signifon: La ĉefaj partoj de la frazo estas la subjekto kaj la predikato. — 2. Paroloj sen signifo; belaj vortoj, sed ne esprimantaj la veran Opinion de la parolanto: Grandaj frazoj, malgrandaj agoj!

Fregato. Trimasta milita velŝipo; malpeza kirasa ŝipo kun unu baterio: La fregatojn anstataŭas nun la krozŝipoj.

Fremda. Venanta el alia loko aŭ lando; nekonata. Fremdulo. Homo nekonata, alilandulo. Fremdlando. Ĉiu lando ekster la patrujo, eksterlando.

Freneza. Kiu perdis la prudenton, la memkonscion: freneza homo, freneza ago. Frenezulo. Homo freneza. Freneziĝi. Fariĝi freneza: freneziĝi de timo. Frenezigi. Fari iun freneza: La alkoholo frenezigas.

Fresko. Pentraĵo, farita sur ĵus stukita muro.

Freŝa. — 1. Ĵus farita, antaŭ nelonge farita: freŝa pano, freŝa numero de gazeto. — 2. Ne eluzita, ne malbonigita, ne malkomponiĝinta: freŝa vesto, freŝa fiŝo. Freŝeco. Eco de tio, kio estas freŝa. Refreŝigi. Fari ion ree freŝa: refreŝigi bulkon.

Fringo (Zool.). Birdo el la vico de l’ paseroj (Fringilla coelebs).

Fringelo (Zool.). Birdo el la vico de la paseroj. (Fringilla spinus).

Fripono. Ruza trompisto, nehonesta homo. Friponi. Plenumi agojn de fripono. Friponaĵo. Ago de fripono.

Friso. Surmura ornamaĵo inter la arĥitravo kaj kornico.

Friti. Prepari manĝaĵon kun graso per la varmego de forno (ekstere): frititaj terpomoj. Komparu: Baki, kuiri, rosti.

Frivola. Ne serioza, havanta inklinon al vantaj aferoj, senpripensa, senkonsidera: frivola homo, frivola ago. Frivole. En frivola maniero. Frivoleco. Eco de tio, kio estas frivola: la frivoleco de la virina karaktero.

Frizi. Arte kombi harojn, farante krispojn, buklojn. Frizisto. Homo, kies profesio estas frizi, kombi harojn.

Fromaĝo. Manĝaĵo, produktata el fermentinta kazeo: svisa, holanda fromaĝo.

Fronto. Antaŭa parto de konstruaĵo, de militista taĉmento.

Frontono. Triangula ornamaĵo super la kornico de fronto.

Frosto. Malvarmo de tia grado, ke ĝi glaciigas la akvon: La tropikaj landoj ne konas la froston.

Froti. Movi tien kaj returnen, premante unu korpon sur alia: froti pargeton per vakso. Komparu: Grati, skrapi, viŝi.

Frua. Okazanta en tempo proksima al la komenca momento: frua mateno, frua printempo, frua morto. Frue. En frua tempo. Malfrua. Okazanta en tempo malproksima de la komenca momento, de la interkonsentita ĝusta momento: malfrua vizito. Malfrui. Veni malfrue, okazi malfrue: Akurata homo neniam malfruas. La horloĝo malfruas kvin minutojn. Trofrua. Okazanta tro frue: trofrua decido. Frumatene. En frua mateno.

Frugilego (Zool.). Birdo el la familio. de l’ korvoj (Corvus frugilegus).

Frukto. — 1. Produktaĵo de l’ vegetaĵoj, sekvanta la floron kaj enhavanta la semon: pomo, oranĝo, pruno. — 2. Rezultato: frukto de laboro. Fruktodona, fruktoporta. Donanta multe da fruktoj: fruktodona tero, fruktodona arbo; fruktodona laboro. Senfrukta. Ne havanta, ne donanta fruktojn.

Frunto. Supra parto de l’ vizaĝo, de la harlimo ĝis la brovoj: Alta frunto montras ofte grandan inteligentecon. Sulkigi la frunton.

Ftizo (Med.). Tuberkulozo, precipe tuberkulozo de la pulmoj. Ftizulo. Homo malsana je la tuberkulozo de la pulmoj.

Fugo. Muzika verko, en kiu temo ludita de unu instrumento estas ripetata de aliaj: La fugoj de Bach.

Fuksino. Anilina ruĝa farbo.

Fulardo. — 1. Malpeza silka ŝtofo por vestoj, kravatoj, k.t.p. — 2. Koltuko.

Fulgo. Nigra densa substanco de la karbono, ne komplete forbrulinta: La fulgo amasiĝas en la kamentuboj. Nigra kiel fulgo.

Fulmo. Grandega fajrero, produktata de la elektro de la nuboj: Fulmo lumigis la malluman ĉielon. Fulmotondro. Granda pluvo, akompanata de vento, fulmoj kaj tondroj: La fulmotondroj estas oftaj somere. Komparu: Ventego. Fulmas. Aperas fulmoj, fulmoj lumigas: Fulmas, sed oni ne aŭdas la tondrojn.

Fumo. Miksaĵo de gaso, vaporo kaj subtilaj solidaj substancoj, leviĝantaj de brulanta korpo: Fumo leviĝas de la kamentubo. Fumi. Enspiri kaj elspiri la fumon de tabako: fumi cigaron. Oni petas ne fumi. Fumiĝi. Eligi fumon: Brulanta ligno fumiĝas. Fumaĵi. Saturi per fumo por fari konservebla: fumaĵi ŝinkon, fiŝon.

Fundo. — 1. La plej malalta parto de kavo, solida parto sub granda amaso da akvo: fundo de valo, de rivero. — 2. Malsupra plato de vazo, de barelo. — 3. Parto plej malproksima de la eniro: fundo de ĉambro. — 4. Kio estas kaŝita en la animo: Dio vidas la fundojn de l’ koroj. — 5. La plej alta grado de malsukceso: La fundo de l’ mizero. Surfundaĵo. Solidaj substancoj, falintaj sur la fundon el solvaĵo, el miksaĵo de solidoj kaj fluidoj: ŝlimo.

Fundamento. — 1. Subtera masonaĵo, sur kiu oni konstruas: la fundamento de domo. — 2. Esenco, ĉefa principo, bazo: La fundamento de Esperanto. Fundamenta. — 1. De fundamento, kiu apartenas al fundamento: fundamenta ŝtono. — 2. Ĉefa, grava: fundamenta vero. Komparu: Bazo.

Funebro. — 1. Malĝojo, kaŭzita de la morto, de granda malfeliĉo: familia funebro, nacia funebro. — 2. Eksteraj signoj de funebro: porti funebron = porti funebrajn vestojn. — 3. Tempo de la funebro: La funebro daŭras unu jaron. Funebra. — 1. Kiu rilatas la funebron: funebra ceremonio. 2. Malĝoja: funebra mieno. Funebri. Malĝoji pro la morto, pro granda malfeliĉo; plori ion: funebri la morton de la patro.

Funelo. Vazo supre larĝa, mallarĝiĝanta en tubon, por transverŝi fluidaĵojn.

Fungo (Bot.). Kriptogama vegetaĵo sen klorofilo; multaj el ili estas manĝeblaj, multaj venenaj, kaŭzas malsanojn de l’ homoj, bestoj kaj vegetaĵoj, detruas la lignon, k.t.p. (Fungus).

Funkcio, — 1. Agado. dum la plenumo de sia specialo, de sia tasko: funkcio de episkopo. — 2. Agado de organo, de maŝino: La penso estas funkcio de la cerbo. Funkcii. Plenumi sian funkcion: La maŝino funkcias bone. Komparu: Devo, komisio, tasko.

Funto. Mezuro de la pezo (en diversaj landoj malsama): La germana funto pezas 500 gramojn.

Furaĝo. Nutraĵo por brutoj.

Furio. Diino de venĝo.

Furiozo. Granda, nehaltigata kolero. Furioza. Kiu estas en la stato de furiozo. Furiozi. Esti en la stato de furiozo.

Furunko. Malgranda dolora tumoro de la haŭto, kaŭzita de inflamo de la subhaŭta histo.

Fusteno. Ŝtofo el lino kaj kotono, kun unu malglata flanko.

Fuŝi. Malbone fari ion: fuŝi veston. Fuŝulo. Persono, kiu fuŝas.

Futo. Mezuro de la longeco (en diversaj landoj malsama): La angla futo egalas 30 centimetrojn.

Gabio. Cilindra korbo sen fundo, uzata por rapida aranĝo de redutoj.

Gado (Zool.). Speco de ostfiŝo, ĉefa nutraĵo de la norduloj (Gadas).

Gaja. Ekscitita de agrablaj sentoj kaj montranta sian kontentecon per gestoj, rido: gaja homo, gaja junularo. Gaje. En gaja maniero. Gajeco. Stato de tiu, kiu estas gaja. Gajigi. Fari iun gaja: La rakonto gajigis ĉiujn. Malgaja. Ekscitita de malagrablaj sentoj. Malgajeco. Stato de tiu, kiu estas malgaja. Malgajigi. Fari iun malgaja. Komparu: Ĝoja.

Gajlo. Tumoro sur la folioj de l’ kverko, kaŭzita de piko de vespo: El gajloj oni fabrikas inkon.

Gajni. Akiri ion aŭ bonan rezultaton en io, sukcesi en io, kio tute aŭ grandaparte dependas de sorto: gajni en kartludo, en loterio; gajni batalon. Malgajni. Perdi ion, malsukcesi en io, kio tute aŭ parte dependas de sorto: malgajni veton. Komparu: Profiti.

Galo. Sekrecio de la hepato: maldolĉa, verdeflava digesta suko.

Galanterio. Malgrandaj luksaj objektoj por ornamo de loĝejo, de vesto: statuetoj, speguloj.

Galantino. Vianda manĝaĵo, ornamita per la propra gelateno.

Galeno. Mineralo, konsistanta el plumbo, sulfuro kaj arĝento.

Galero. Komerca aŭ milita ŝipo de la mezaj jarcentoj. En Francujo iam la remistoj de galeroj estis krimuloj, ligitaj al la bordoj per ĉenoj: galeroj = punlaboro, malfacila, teda laboro.

Galerio. — 1. Teatra balkono kun benkoj por la spektatoroj. — 2. Longa, mallarĝa salono kun kolonoj; longa, mallarĝa subteraĵo: galerio de minejo. — 3. Kolekto de objektoj de arto, de kuriozaĵoj: galerio de pentraĵoj.

Galiumo (Ĥem.). Ga. Ĥemia elemento, malofta metalo, parenca kun zinko.

Galono. Densa rubando el arĝento, oro, por ornamo de vesto, de kurteno: galonoj de oficira uniformo.

Galopo. La plej rapida kuro de l’ ĉevalo; tre rapida kuro. Galopi. Tre rapide kuri. Galope. En galopa kuro; tre rapide.

Galoŝo. Piedvesto, plej ofte kaŭĉuka, kiun oni metas sur la ŝuon por gardi la piedon de la malsekeco.

Galvana (Fiz.). Kiu rilatas la elektron, devenantan de ĥemiaj fenomenoj.

Galvanismo (Fiz.). Elektraj fenomenoj, devenantaj de ĥemiaj fenomenoj.

Galvanometro (Fiz). Aparato por mezuri la forton de la galvana fluo per la devio de magneta vergeto.

Galvanoplastiko. Apliko de la galvana fluo por kovri objektojn per maldika tavolo de metalo, antaŭe solvita.

Gamo. Serio de muzikaj notoj, ordigitaj en la natura vico de l’ tonoj: Ĉiuj gamoj ricevas la nomon de la komenca noto.

Gamaŝo. Vesto, kiu kovras la malsupron de la kruro kaj la supron de la ŝuo.

Ganglio. Nerva nodo.

Gangreno. — 1. Detruo, morto de membro aŭ organo, kaŭzita de lezo de la nutrado, de la bakterioj: La gangreno estas ofta en la militaj hospitaloj dum la militiro. — 2. Malvirteco: morala gangreno.

Ganto. Vesto de la mano: ledaj, lanaj gantoj. Ĵeti la ganton = inviti al batalo. Levi la ganton = akcepti la inviton al batalo.

Garantii. — 1. Preni sur sin la respondecon: garantii por komercaĵo, por arestito, por prunto. — 2. Firme aserti: Li garantias, ke morgaŭ estos bela vetero. Garantio. Respondeco de tiu, kiu garantias; garantianta objekto: pruntgarantio.

Garbo. Fasko de greno: tritika garbo, Garbejo. Konstruaĵo por greno, fojno, pajlo.

Gardi. Zorgi pri ies sendanĝereco: gardi personon, konstruaĵon, postenon; sin gardi. Gardisto. Homo, kies okupo estas gardi. Gardejo. Gardista posteno. Gardostaranto. Gardisto dum la plenumado de sia funkcio. Antaŭgardi. Neebligi la danĝeron antaŭ ĝia apero: La vakcino antaŭgardas de la variolo. La asekuro antaŭgardas de la perdoj. Antaŭgarda. Kiu antaŭgardas: antaŭgarda vakcino. Singardema. Zorgema pri sia sendanĝereco.

Gardenio (Bot.). Vegetaĵo el la familio de l’ rubiacoj (Gardenia).

Gargari. Lavi la buŝon, la gorĝon per fluidaĵo, kiun oni skuas en ili per elspirata aero: gargari la gorĝon per borika acido.

Garni. Ornami veston per puntoj, galonoj; ornami manĝaĵon per legomoj, arte dismetitaj. Garnaĵo. Garnanta objekto: kotleto kun garnaĵo.

Garnizono. Militistaro, gardanta urbon, fortikaĵon.

Garolo (Zool.). Birdo el la familio de l’ korvoj (Garrulus glandarius).

Gaso (Fiz.). Korpo, kiu ne havas propran formon kaj kies eroj havas la emon sin malproksimigi unu de alia: aero, lumiga gaso.

Gasometro. Instrumento por mezuri la kvanton de produktita aŭ konsumita gaso.

Gasto. — 1. Vizitanto aŭ amiko, akceptata en la hejmo aŭ ĉe la tablo de alia: Gasto en la domo — Dio en la domo (pola proverbo). 2. Loĝanto en hotelo, vizitanto en restoracio. Gasti. Resti kiel gasto, loĝi kiel gasto: gasti tutan tagon. Gastama. Volonte, afable akceptanta gastojn: gastama homo, gastama lando. Gastigi. Akcepti, loĝigi kiel gaston. Gastejo. Ejo. kie oni gastigas por pago; simpla, senkomforta ejo, kie oni povas loĝi kaj manĝi por pago.

Gastronomo. Specialisto en la kuirarto; amanto de luksaj, delikataj manĝoj.

Gastronomio. Kuirarto.

Gavoto. Iama franca danco.

Gazo. Travidebla, malpeza ŝtofo silka, lina.

Gazelo (Zool.). Remaĉulo el la familio de l’ antilopoj (Antilope dorcas).

Gazeto. Periode aperanta presaĵo de konstanta formato kun aktualaĵoj, literaturaĵoj: gazeto ĉiutaga, semajna, dusemajna, duonmonata. monata, dumonata. Gazetaro. Tutaĵo de la gazetoj de urbo, de lando; literaturo de la gazetoj: La gazetaro amike akceptis la aperon de nia revuo.

Ge-. Prefikso por derivi nomojn esprimatajn ambaŭ seksojn kune, precipe edziĝan paron: gepatroj — patro kaj patrino, geonkloj = onklo kaj onklino, gefianĉoj = fianĉo kaj fianĉino.

Geheno. Infero (Biblia esprimo).

Gelateno. Besta gluo, produktata el la histoj.

Gemo. Polurita multekosta ŝtono.

Genciano (Bot.). Herba vegetaĵo el la samnoma familio (Gentiana).

Genealogio. Tabelo de la deveno kaj parenceco de la membroj de gento: Ofte oni prezentas la genealogion en formo de arbo genealogia arbo.

Generacio. Tutaĵo de l’ homoj samtempe vivantaj: La nuntempa generacio malamas la militon.

Generalo. — 1. Supera militista ĉefo, komandanta armeon, korpuson de armeo. — 2. Ĉefo: generalo de la jezuitoj.

Genezo. — 1. La unua libro de la Biblio pri la komenco de la mondo. — 2. Deveno.

Genio. — 1. Diaĵo, laŭ la opinio de la antikvuloj, protektanta ĉiun homon: bona, malbona genio. — 2. La plej alta grado de homaj kapabloj, precipe kreanta kapablo en la sciencoj kaj artoj: Por krei lingvon internacian necesa estis la genio de Zamenhof. Genia. Kiu posedas genion: genia homo, genia verko. Geniulo. Homo genia.

Genitivo (Gram.). Dua kazo de la deklinacio, formata en Esperanto per la prepozicio de kaj esprimanta posedon, kvaliton, k.t.p.: libro de l’ patro, homo de grandaj kapabloj.

Genoto (Zool.). Rabobesto el la familio de l’ ursoj, kun bela pelto (Genetta).

Gento. — 1. Posteularo de unu praantaŭulo, kune vivanta kaj komandata de unu ĉefo; subdivido de nacio: sovaĝaj gentoj de Afriko; la gento de Judo. — 2. Subdivido de familio (en la natursciencoj): tipo, klaso, vico, familio, gento, speco.

Genuo (Anat.). Parto de la korpo, kie la femuro kuniĝas kun la kruro. Genui. Stari sur la genuoj: genui antaŭ altaro. Ekgenui, genufleksi. Stariĝi sur la genuoj.

Geodezio. Scienco pri la mezurado de la surfaco de la tero.

Geognozio. Scienco pri la strukturo de la tera ŝelo kaj pri ĝiaj ŝtonegoj.

Geografo. Scienculo, studanta la geografion; specialisto en la geografio.

Geografio. Scienco pri la tero, kiel parto de la universo kaj loĝloko de la homo: geografio matematika, fizika kaj politika.

Geologo. Scienculo studanta la geologion; specialisto en Ja geologio.

Geologio. Scienco pri la evolucio kaj strukturo de la tero, de la momento de la malmoliĝo de la tera ŝelo ĝis la nuna tempo.

Geometro. Scienculo, studanta la geometrion; specialisto en la geometrio.

Geometrio. Matematika scienco pri la figuroj, pri la mezurado de ilia surfaco kaj volumeno.

Geranio (Bot.). Vegetaĵo (arbetoj, herboj) el la familio de geraniacoj kun belaj floroj (Geranium).

Geraniacoj (Bot.). Familio de dukotiledonaj multepetalaj vegetaĵoj: geranio.

Gerundio (Gram.). Formo de la latina konjugacio, havanta sencon de substantivo, devenanta de verbo: ars scribendi — la arto de l’ skribado.

Gesto. Movo de la korpo, precipe de la mano kaj brako, akompananta la paroladon aŭ ĝin anstataŭanta: nea, jesa gesto; gesto de miro. Gesti. Fari gestojn.

Giganto. Grandegulo, grandega objekto: homo giganto, monto giganto. Giganta. Grandega.

Gildo. Divido, kategorio, korporacio de la komercistoj: En Rusujo la komercistoj estas dividataj en du gildojn; al la unua apartenas la posedantoj de grandaj komercaj firmoj, la bankieroj, k.t.p.

Gilotino. Aparato por senkapigo de l’ kondamnitoj al la morto. Gilotini. Senkapigi per gilotino.

Gimnastiko. Ekzercado de la fortoj kaj de la lerteco per movoj de la korpo: La gimnastiko ludas gravan roton en la edukado de l’ junuloj. Gimnastika. Kiu rilatas al la gimnastiko: gimnastikaj ekzercoj. Gimnastiki. Ekzerci per la gimnastiko: gimnastiki la brakojn. Gimnastikejo. Ejo por la gimnastiko. Gimnastikisto. Specialisto en la gimnastiko.

Gimnazio. Mezgrada lernejo, liceo. Gimnaziano. Lernanto en gimnazio.

Gineo. Angla ora monero, neekzistanta plu, valoranta 21 ŝilingojn.

Gipso (Ĥem.). Sulfato de kalko. Gipsi. Ŝmiri per gipso, aldoni gipson al solvaĵo, surŝuti per gipso: gipsi kamenon; gipsi vinon; gipsi kampon.

Girlando. Kunplektaĵo de floroj kaj folioj en formo de ŝnuro.

Gitaro. Muzika instrumento kun ses kordoj, kiun oni ludas, pinĉante la kordojn per la fingroj.

Glacio. Akvo aŭ alia fluidaĵo solidigita de la frosto. Glaciaĵo. Sukeraĵo, konsistanta el glaciigita kremo kun aŭ sen aldonoj: krema, ĉokolada glaciaĵo. Glaciigi. Solidigi per la malvarmo: La frosto glaciigis la tagon. Glaciiĝi. — 1. Fariĝi glacio: la Meza Maro neniam glaciiĝas. — 2. Senti grandan malvarmon: En la suno hodiaŭ estas tre varme, kaj en la ombro oni glaciiĝas. Glaciejo. Konstanta granda amaso de glacio sur montoj.

Gladi. Glatigi per varmega metalo: gladi tolaĵon, veston. Gladilo. Instrumento por gladi. Gladistino. Virino, kies profesio estas gladi.

Gladiatoro. Luktisto en la cirkoj de la antikva Romo: Cezaro, salutas vin la mortontoj, t.e. la gladiatoroj.

Glano (Bot.). Frukto de l’ kverko.

Glando. Organo, kies funkcio estas produkti sekrecion: hepato, salivaj glandoj.

Glaso. Vitra vazo por trinki: Meze granda glaso enhavas 200 kub. centimetrojn.

Glata. Kies partoj ne superstaras unu alian, sur kiu oni povas libere konduki la manon: glata papero, glata tolo. Glatigi. Fari ion glata: glatigi lignon per rabotilo, per fajlilo. Malglata. Kies partoj superstaras unu alian: Fusteno estas malglata ŝtofo. Komparu: Ebena, plata.

Glavo. Longa hakarmilo kun unutranĉa aŭ dutranĉa klingo. Komparu: Rapiro, sabro, spado.

Glazuro. Rapide malmoliĝanta fandaĵo, solvaĵo, per kiu oni kovras diversajn objektojn por fari ilin pli fortikaj (ne penetreblaj por la aero, akvo) aŭ pli glataj, brilantaj. Glazuri. Kovri per glazuro: glazurita poto. Komparu: Emajlo, lako, poluro.

Glicerino (Ĥem.). C₃H₈O₃. Densa, dolĉa fluidaĵo, solvebla en akvo. Ĝi estas ekstraktata el grasoj kaj uzata por ŝmiri la haŭton, por fabriki dinamiton, por konservi fruktojn, k.t.p.

Glicirizo (Bot.). Vegetaĵo el la familio de l’ fabacoj; el ĝia dolĉa radiko oni ekstraktas sukon, kiu estas uzata kiel medikamento kontraŭ la tuso, por dolĉigi medikamentojn, bieron (Glycyrrhiza).

Glikozo (Ĥem.). Vinbera sukero.

Glimo. Diafana mineralo, uzata anstataŭ fenestra vitro.

Gliptoteko. Muzeo de statuoj kaj skulptaĵoj.

Gliti. — 1. Facile moviĝi sur glata supraĵo: Ŝtono glitas sur glacio. — 2. Perdi la egalpezon sur glata supraĵo: gliti kaj fali sur kota vojo. Glitiga. Kiu igas iun gliti: glitiga trotuaro. Glitkuri. Gliti sur glacio por amuzo, por sporto. Glitilo. Ligna aŭ metala plando kun ŝtala klingo, sur kiu oni glitas. Glitveturilo. Veturilo sen radoj por gliti sur la neĝo aŭ glacio.

Globo. Objekto sferforma: La tero ne estas perfekta globo, kvankam oni nomas ĝin terglobo. Komparu: Kuglo.

Gloro. La plej alta opinio de la plimulto pri la meritoj, virtoj, talento: La gloro venas ofte nur post la morto de verkisto. Glori. Honori per gloro: Estu glorata la nomo de Dio! Malgloro. La plej malalta opinio pri la morala aŭ intelekta valoro: akiri malgloron per friponaĵoj. Glorkrono. Luma cirklo, per kiu la pentristoj ordinare ĉirkaŭas la kapojn de l’ sanktuloj; aŭreolo.

Gloso. Klarigo de la senco de vorto per surmarĝena noto; komentario. Glosaro. Vortaro de arĥaikaj aŭ specialaj vortoj, uzitaj de aŭtoro.

Gluo. Densa fluida substanco, uzata por firme kunigi du objektojn: gumo araba. Glui. Kunigi per gluo. Alglui. Glui malgrandan objekton je granda: alglui poŝtmarkon. Kunglui. Glui du objektojn proksimume same grandajn: kunglui du paperajn foliojn. Malglui. Liberigi objekton, kunigitan kun alia objekto per gluo: malglui poŝtan markon.

Gluti. Per la movoj de la muskoloj de la gorĝo transporti el la buŝo en la ezofagon kaj stomakon: gluti manĝaĵon, pilolon.

Gnomo. Fabela estaĵo, gardanta trezorojn en la interno de la tero.

Gnomono. Sunhorloĝo, kompaso.

Gobio (Zool.). Speco de riverfiŝo. (Gobio).

Goeleto. Malgranda dumasta velŝipo.

Golfo. Parto de maro, de oceano, eniĝinta en kontinenton: la Biskaja golfo.

Gondolo. Longa, plata ŝipeto, uzata precipe en Venecio. Gondolisto. Remisto de gondolo.

Gonoreo (Med.). Inflamo de la muka membrano de la uretro aŭ de unu el la najbaraj organoj, kun pusa sekrecio.

Gorĝo. Interna parto de la kolo, la kavo post la buŝo.

Gorilo (Zool.). La plej granda simio, el la familio de l’ homosimilaj (Gorilla).

Gotika (Arĥitekt.). Karakterizata de akrepintaj arkaĵoj: Notre-Dame de Paris estas gotika konstruaĵo.

Gracia. Posedanta harmonian strukturon, harmoniajn proporciojn: gracia knabino. Gracieco. Eco de tio, kio estas gracia. Malgracia. Posedanta senharmoniajn proporciojn.

Grado. — 1. Ĉiu el la 360 partoj de la cirklo: Grado = 60 minut. — 2. Divido de la termometra skalo: 10 gradoj super la nulo. — 3. Mezuro de eco: gradoj de komparo, la plej alta grado de kolero. Gradigi. Dividi en gradojn; dismeti, ordigi laŭ grado: gradigi termometron, gradigitaj legaĵoj. Grade. Laŭ grado.

Grafo. Persono posedanta nobelan titolon, kies alteco estas inter tiu de princo kaj barono. Graflando. Provinco, regata de grafo.

Grafiko. Reproduktado de objektoj per linioj kaj figuroj: La alfabeto de Esperanto plej bone konservas la grafikon kaj la fonetikon de l’ internaciaj vortoj.

Grafito. Grize-nigra, mola speco de karbono, uzata precipe por la fabrikado de krajonoj.

Grafologo. Specialisto en la grafologio.

Grafologio. Arto ekkoni la karakteron de persono per la esploro de lia skribo.

Grajno. — 1. Malgranda seka frukto aŭ semo, precipe de greno: grajno de tritiko, de pipro. — 2. Objekto, similanta grajnon: hajla grajno. Komparu: Greno, kerno, semo.

Graki. Eligi sonojn, kiel la korniko.

Gramo. Pezunuo de la metra sistemo: pezo de unu kuba centimetro de distilita akvo, ĉe la temperaturo de ĝia plej granda denseco.

Gramatiko. Scienco, instruanta korekte skribi kaj paroli; verko, enhavanta regulojn de la gramatiko. Gramatika. Kiu rilatas la gramatikon: gramatika regulo.

Graminacoj (Bot.). Familio de unukotiledonaj vegetaĵoj: tritiko, sekalo, hordeo, aveno, maizo.

Granato (Bot.). Frukto de l’ granatarbo. Granatujo. Arbo el la familio de l’ mirtacoj (Punica granatum).

Granda. — 1. Kiu okupas multe da spaco; kies dimensioj superas la ordinarajn: granda domo, granda monto. — 2. De alta grado, forta, glora, supera: granda kuraĝo, granda vento, granda verkisto. Grandigi. Fari ion granda. Grandiĝi. Fariĝi granda, kreski. Pligrandigi. Fari ion pli granda. Pligrandiĝi. Fariĝi pli granda. Grandeco. Eco de tio, kio estas granda. Grandanima. Kies moralaj ecoj superas tiujn de ordinaraj homoj: Grandanima homo ne estas venĝema. Trograndigi. Preterpasi la ĝustan gradon; troi: La raporto trograndigis la danĝeron. Malgranda. — 1. Kiu okupas malmulte da spaco; kies dimensioj malsuperas la ordinarajn: malgranda skatolo. — 2. De malalta grado. Malgrandigi. Fari ion malgranda. Plimalgrandigi. Fari ion pli malgranda. Grandega. Tre granda, kolosa, giganta. Grandegulo. Homo, kies kresko multe superas la ordinaran; koloso, giganto. Malgrandega. Tre malgranda; kies grandeco multe malsuperas la ordinaran. Malgrandegulo. Homo, kies kresko multe malsuperas la ordinaran; pigmeo. Pogrande. En grandaj kvantoj: vendi pogrande. Pomalgrande. En malgrandaj kvantoj: vendi pomalgrande.

Grandioza. Faranta fortan impreson per sia grandeco: grandioza kongreso.

Granito. Tre malmola ŝtonego, konsistanta el feldspato, glimo kaj kvarco, kaj uzata por pavimoj, konstruaĵoj. Granita. El granito: granita muro.

Graso. Facile ŝmirebla kaj fandebla substanco de la korpo de l’ bestoj. Grasa. Konsistanta el graso; havanta multe da graso, dika: grasa histo; grasa homo, grasa porko. Grasigi. Fari ion grasa: grasigi anseron. Grasiĝi. Fariĝi grasa: Ne grasiĝas tiu, kiu multe laboras. Komparu: Lardo, sebo.

Grati. Movi ien kaj returnen akran, pintan objekton, ungon sur la supraĵo de alia objekto: grati al iu la vizaĝon; grati la jukantan haŭton. Komparu: Froti, skrapi, viŝi.

Gratuli. Esprimi sian kontentecon, diri komplimentojn al iu pro lia sukceso: gratuli iun; gratuli pro io. Gratulo: Vortoj de tiu, kiu gratulas. Komparu: Bondeziri.

Grava. Havanta grandan influon, grandajn sekvojn: grava persono; grava demando, grava malsano. Unueco estas la plej grava bazo de la internacia lingvo. Grave. En grava maniero. Graveco. Eco de tio, kio estas grava. Komparu: Serioza.

Graveda. Portanta idon en la utero: graveda virino. Gravedigi. Fari inon graveda. Gravediĝi. Fariĝi graveda.

Gravuri. Fari desegnaĵojn sur ligno, metalo, marmoro per speciala ŝtala instrumento. Gravuraĵo. Gravurita desegnaĵo. Gravurilo. Ŝtala akrepinta instrumento por gravuri. Gravuristo. Homo, kies profesio estas gravuri.

Grenado. Malgranda kava globo, plenigita per pulvo, kun meĉo, kiun oni ĵetas per la mano aŭ kanono, por ke ĝi eksplodu meze de la malamikoj.

Greno. Vegetaĵo, el kies grajnoj oni faras panon; ĝiaj grajnoj: tritiko, sekalo, aveno, hordeo. Grenejo. Ejo, kie oni konservas draŝitan grenon. Komparu: Grajno, kerno, semo.

Grio. Greno, muelita en grandajn erojn kaj liberigita de l’ ŝeloj: tritika, hordea grio. Komparu: Kaĉo.

Grifo. Fabela besto kun leona korpo, kun kapo kaj flugiloj de aglo.

Grifelo. Ardeza krajono.

Grilo (Zool.). Insekto el la familio de la rektoflugilaj, vivanta en fendoj kaj poroj, faranta bruon per la frotado de la flugiloj (Grjllus).

Grimaco. Neordinara, nenatura mieno: grimaco de malkontenteco. Grimaci. Fari grimacojn.

Grimpi. Malfacile, kun granda peno supreniri, sin helpante per la manoj kaj piedoj: grimpi sur monton, grimpi sur arbon. Komparu: Rampi.

Grinco. Malagrabla sono, produktata ĉe frotado de du malmolaj korpoj: grinco de fero sur vitro. Grinci. Fari grincon. Grincigi. Fari ion grincanta: grincigi la dentojn.

Gripo (Med.). Febra epidemia malsano, karakterizata de febro, de doloroj en ĉiuj membroj, de nazkataro kaj tuso; influenco.

Griza. Havanta koloron, kiu estas miksaĵo de blanka kaj nigra: grizaj haroj. Nokte ĉiuj katoj estas grizaj. Grizhara. Havanta harojn, grizajn de la maljuneco.

Grogo. Trinkaĵo el varmega akvo kun alkoholo, rumo.

Groso (Bot.). Frukto (bero) de l’ grosujo. Grosujo. Arbeto el la familio de l’ saksifragacoj kun glataj aŭ lanugaj beroj (Ribes grossularia).

Groŝo. Malgranda monero: Ne valori eĉ unu groŝon.

Groto. Kaverno en ŝtonego, artefarita kaverno.

Groteska. Ridinda per sia nenatureco: groteska vesto.

Gruo (Zool.). Migranta birdo el la vico de l’ longpiedaj (Grus cinereus).

Grumo. Juna lakeo, akompananta la sinjoron dum ĉevala promenado.

Grumbli. Murmuri por montri sian malkontentecon.

Grundo. Tero rilate al ĝia taŭgeco por la kreskado de l’ vegetaĵoj.

Grunti. Fari sonon kiel la porko.

Grupo. Kunmetaĵo de samspecaj objektoj; aro de personoj, havantaj la samajn opiniojn, celojn: fotografia grupo, politika grupo. Grupigi. Kunigi, ordigi en grupon.

Gruzo. Dispecetigitaj ŝtonoj, brikoj de rompita muro.

Guano. Sterko de maraj birdoj de la Suda Ameriko.

Gubernio. Administracia parto de lando: Polujo estis dividita en 10 guberniojn.

Gudro. Densa fluida substanco, restaĵo, de la distilado de ligno, de karbo. Gudri. Ŝmiri per gudro: Oni gudras la ŝnurojn por gardi ilin de la malsekeco.

Gufo (Zool.). Nokta rabobirdo el la familio de l’ strigoj (Bubo maximus).

Guldeno. Aŭstria monero, valoranta 2 frankojn.

Gumo. Gluanta suko de arboj: araba gumo, elasta gumo. Gumi. Ŝmiri per gumo, aldoni gumon: gumi la randon de koverto, gumi akvon.

Gumiguto. Sekigita rezina suko de arbo, kreskanta en Hindujo, uzata kiel flava farbo.

Gurdo. Malgranda orgeno, ludata per turnilo.

Gusto. — 1. Sento, ekscitata en specialaj nervoj de la lango per la manĝado: sala gusto, acida gusto. — 2. Estetika kapablo: artista gusto. Bongusta. Posedanta bonan, agrablan guston: bongusta frukto. Sengusta. Ne posedanta guston: sengusta viando. Gustumi. Provi la guston: gustumi supon.

Guto. Malgranda sfera ero de fluidaĵo: Eĉ guto malgranda konstante frapante traboras la monton granitan. Guti. Fali, flui en gutoj: Post pluvo la akvo gutas de la folioj de l’ arboj. Gutado. Falado, fluado de gutoj.

Gutaperko. Simila al kaŭĉuko, malmoliĝinta suko de hinda arbo.

Guverni. Eduki, instrui fremdan infanon, kunvivante kun ĝi. Guvernisto. Viro, kies profesio estas guverni. Guvernistino. Virino, kies profesio estas guverni.

Gvardio. Plej bonaj, speciale elektitaj taĉmentoj de armeo, precipe tiuj, kies tasko estas gardi la reĝon.

Gvidi. Akompani, konduki iun, por montri al li la vojon, la vidindaĵojn: gvidi sur montoj, gvidi en muzeo. Gvidanto. Persono, kiu gvidas. Gvidisto. Persono, kies profesio estas gvidi. Gvidlibro. Libro kun informoj por la vojaĝantoj: Tutmonde estas konataj ia gvidlibroj de Baedeker. Komparu: Konduki.

Ĝardeno. Loko, ordinare ĉirkaŭbarita, kie oni kulturas kreskaĵojn por plezuro aŭ profito: legoma ĝardeno, frukta ĝardeno. Ĝardena. De ĝardeno, kreskanta en ĝardeno: ĝardena pordo, ĝardena fruktarbo. Ĝardenisto. Homo, kiu zorgas pri ĝardeno.

Ĝemi. Esprimi sian doloron per plendaj sonoj: La vundito ĝemas. Ĝemo: Sonoj de tiu, kiu ĝemas.

Ĝeni. Malhelpi agi, malhelpi paroli per moralaj motivoj: Lia ĉeesto ĝenas min. Sin ĝeni. Esti embarasata, honti ion fari. Senĝena. Senceremonia: senĝena vizito.

Ĝenerala. Kiu rilatas tuton, ĉiujn; kiu ampleksas ĉiujn, apartenas al ĉiuj: ĝenerala kunveno, ĝenerala opinio. Ĝeneraligi. Fari ion ĝenerala: ĝeneraligi regulon. Komparu: Komuna, universala.

Ĝentila. Obeanta la regulojn de la konveneco, bonmaniera: ĝentila homo, ĝentila ago. Ĝentile. En ĝentila maniero. Ĝentileco. Eco de tio. kio estas ĝentila: La afableco estas eco kunnaskita, la ĝentileco akirita.

Ĝermo. — 1. Vegetaĵo ĵus elkreskinta el la semo. — 2. Unua stadio, komenco, deveno: la ĝermo de la afero. Ĝermi. Komenci kreski: La tritiko jam ĝermas.

Ĝi. Pronomo de la tria persono, uzata kiam oni parolas pri objektoj, ideoj, aŭ pri infanoj kaj bestoj, kies sekso ne estas konata. Ĝia. De ĝi, apartenanta al ĝi: Esperanto kaj ĝia historio.

Ĝibo. Kurbaĵo de la dorso. Ĝiba. Havanta ĝibon: unuĝiba, duĝiba kamelo. Ĝibulo. Persono havanta ĝibon.

Ĝino. Junipera brando.

Ĝirafo. (Zool.). Duhufa remaĉulo kun tre longa kolo kaj kun la antaŭaj piedoj pli longaj, ol la postaj (Cametopardalis giraffa).

Ĝiro. Surskribo sur la posta flanko de kambio, transdonanta ĝin al tria persono. surskribo; garantianta kambion. Ĝiri. Fari ĝiron. Ĝiranto. Persono, kiu ĝiras.

Ĝis. — 1. Prepozicio esprimanta, ke ago, movo atingas punkton en la spaco aŭ tempo: grimpi ĝis la supro de monto, de la mateno ĝis la vespero. — 2. Prefikso kun la sama senco: ĝisiri, ĝisvivi.

Ĝoji. Havi agrablan senton, kaŭzitan de la posedo de bono reala aŭ imagata: ĝoji pro la sukceso. Ĝojo. Agrabla sento, kaŭzita de la posedo de bono reala aŭ imagata. Ĝojigi. Fari iun ĝoja: La bona novaĵo ĝojigis ĉiujn. Malĝoji. Havi malagrablan senton, kaŭzitan de malfeliĉo: Kiu ne malĝojos post la morto de bona amiko? Malĝojigi. Fari iun malĝoja: La maldiligenteco de la filo malĝojigas la gepatrojn. Komparu: Gaja.

Ĝui. Havi plezuron de io: ĝui freŝan aeron, ĝui la vivon. Ĝuo. Sento de tiu, kiu ĝuas. Ĝuamo. Amo de ĝuoj, inklino al ĝuoj.

Ĝusta. Konforma al la leĝoj, reguloj, scienco, celoj: ĝusta esprimo, ĝusta procedo, ĝusta ago. Ĝusteco. Eco de tio, kio estas ĝusta. Ĝustatempe. En ĝusta tempo. Komparu: Justa, prava.

Ha. Interjekcio, imitanta la ridon: Laŭte sonis la rido: ha, ha, ha!

Hajduko — 1. Soldato de la hungara piedistaro. — 2. Lakeo en hungara kostumo.

Hajlo. Glaciiĝinta pluvo, falanta en grajnoj. Hajlas. Hajlo falas. Hajlero. Grajno de hajlo.

Haki. Tranĉi per batoj de akra, peza ilo: haki arbon, haki viandon; haki per glavo. Hakilo. Ilo por haki: hakilo de ĉarpentisto.

Halo. Konstruaĵo sen muroj, konsistanta nur el tegmento sur kolonoj, kie oni vendas komercaĵojn.

Haladzo. Malbonodora venena gaso, eliĝanta el brulanta korpo: memmortigo per haladzo. Haladzi Eligi haladzon.

Halebardo. Lanco kun hakilo.

Halti. Ĉesi iri, ĉesi paroli, ĉesi agi: Post dekhora marŝo la regimento haltis. Dum la dormo la funkcioj de l’ organismo ne haltas. La oratoro haltis, interrompita de granda bruo. Halto. Ago, stato de tio, kio haltis. Senhalta. Kiu ne haltas: Dum la tria kongreso oni aranĝis senhaltan veturadon tra Londono. Haltigi. Kaŭzi halton; malhelpi iri, paroli, agi: haltigi preterpasanton; haltigi parolanton. Haltigilo. {nun: bremso}. Aparato por haltigi veturilojn.

Haltero. Aparato por gimnastikaj ekzercoj, konsistanta el du feraj aŭ lignaj globoj kunigitaj per mallonga tenilo.

Halucinacio. Sintrompo, konsistanta en vidado aŭ aŭdado de neekzistantaj objektoj: Halucinaciojn havas nur februloj kaj psike malsanaj.

Hamako. Ŝnura reto aŭ tola tuko, pendigata horizontale, uzata kiel lito.

Hamstro (Zool.). Besto el la familio de l’ musoj (Cricetus frumentarius).

Hanzo. {nun: hanso} Potenca komerca asocio de kelkdeko da urboj en la mezaj jarcentoj.

Haro. Fadenforma elasta elkreskaĵo de la besta kaj homa korpo, pli aŭ malpli dense kovranta kelkajn ĝiajn partojn: blondaj, grizaj haroj. Harligo. Kunplektitaj kapharoj de l’ virino: La virinoj portas la harojn ordinare en unu aŭ du harligoj. Senhara. Ne havanta harojn; perdinta harojn: Senhara, kiel la genuo. Senharaĵo. Parto de la kapo, perdinta la harojn: brili, kiel senharaĵo. Senharulo. Homo, perdinta kapharojn. Senhariĝi. Perdi la kapharojn: La viroj senhariĝas pli ofte, ol la virinoj. Kolhararo. Longaj haroj, pendantaj de la kolo de bestoj: La leonino ne posedas kolhararon. Lipharoj. Haroj sur la supra lipo de l’ viroj. Vangharoj. Haroj sur la vangoj de l’ viroj. Okulharoj. Haroj, elkreskantaj el la rando de l’ palpebro.

Hardi. — 1. Fari la feron pli fortika, brulvarmigante ĝin kaj poste malvarmigante en akvo. — 2. Fari iun nesentema por moralaj aŭ fizikaj kontraŭaĵoj; fortigi la karakteron: hardita per bataloj, per malfeliĉoj.

Haremo. Aparta loĝejo por virinoj ĉe la mahometanoj.

Haringo (Zool.). Mara ostfiŝo (Clupea harengus).

Harmonio. — 1. Agrabla por la orelo sinsekvo de tonoj: muzika harmonio. — 2. Konformeco de la partoj de tuto: harmonio de l’ universo. — 3. Paco, interkonsento: En nia societo regas plena harmonio. Harmonie. En harmonia maniero. Harmonia. Karakterizata de harmonio.

Harmoniko. Muzika instrumento kun blovilo, movata per la dekstra mano, kaj kun klavaro, ludata per la maldekstra.

Harmoniumo. Muzika instrumento kun blovilo, klavoj kaj pedaloj, imitanta la sonojn de l’ orgeno.

Harpo. Triangula muzika instrumento, staranta sur unu piedo, kun kordoj de malsama longeco, kiujn oni pinĉas per la fingroj de ambaŭ manoj. Harpisto. Harpa ludisto.

Harpuno. Sagforma lanco kun longa ŝnuro por la fiŝkaptado de grandaj fiŝoj, balenoj.

Haŭbizo. Granda mallonga kanono.

Haŭto. Membrano, kovranta la korpon de l’ homo kaj de multaj bestoj. Senhaŭtigi. Forigi de io la haŭton: senhaŭtigi angilon.

Havi. Longedaŭre teni en sia dispono, en si objekton materian aŭ nematerian, senton, econ: havi domon, havi konfidon, havi kapdoloron, havi tridek jarojn. Havo. Tio, kion oni havas, propraĵo: Ju pli da havo, des pli da amikoj. Enhavi. Havi en si: La tria volumo enhavas ĉiujn komediojn de Ŝekspir. La preĝejo povas enhavi mil personojn. Enhavo. Objektoj enhavataj: enhavo de libro. Komparu: Posedi.

Haveno. Golfeto de rivero aŭ de maro, kie la ŝipoj povas sendanĝere resti, ĵetinte ankron.

Hazardo. — 1. Ludo, kies rezultato dependas de okazo, de feliĉo, kaj ne de la lerteco de l’ partoprenantoj kaj kies ĉefa celo estas gajni monon: ruleto. — 2. Okazo, sendependa de niaj penoj, de nia volo: Hazardo estas malbona gardo. Hazarda. Bazita sur hazardo: hazarda ludo, hazarda solvo de problemo. Komparu: Akcidento, okazo.

He. Interjekcio por alvoki, por turni la atenton.

Hedero (Bot.). Arbeto el la familio de la araliacoj, grimpanta, plantata por ornamo (Hedera helix).

Hejmo. Loko, loĝejo, kie oni vivas konstante, kie oni estas ĉe si: La migruloj kaj vaguloj ne posedas hejmon. Hejme. En la hejmo: Ĉu la sinjorino estas hejme? Hejmen. En la hejmon, al la hejmo: Ni iru hejmen.

Hejti. Bruligi lignon, karbon, por plialtigi la temperaturon de ĉambro, loĝejo: hejti kamenon per briketoj, hejti ĉambron.

Hekatombo. — 1. Ofero el cent bovoj en la antikva Grekujo. — 2. Mortigo de granda nombro da homoj: La modernaj bataloj estas veraj hekatomboj.

Heksametro. Verso, konsistanta el ses eroj (daktiloj kaj spondeoj) kaj uzata en la epopeoj: En la heksametro de Valienne {legu: Valjen’} nur la antaŭlasta ero estas spondeo.

Hektaro. Kvadrata hektometro: Hektaro estas uzata, kiel mezuro de grandaj surfacoj.

Hektografo. Aparato por multfoja kopiado de skribaĵoj aŭ desegnaĵoj, faritaj per speciala inko; la kopianta substanco estas miksaĵo de gelateno kun glicerino. Hektografi. Fari kopiojn per hektografo: hektografita raporto.

Hektogramo. Cent gramoj.

Hektolitro. Cent litroj.

Hektometro. Cent metroj.

Hela. — 1. Forte lumanta: hela fajro, hela tago. — 2. Havanta multe da blanko, malforte kolorita: hela bluo. Malhela. Malforte lumanta; havanta malmulte da blanko, forte kolorita: malhela nokto; malhela ruĝo. Heleco. Eco de tio, kio estas hela. Komparu: Brila, Klara.

Heleboro (Bot.). Herbo el la familio de l’ ranunkolacoj, plantata por ornamo; ĝia radiko estas venena (Helleborus).

Helena. Antikve greka: la helena arto. Helenigi. Fari ion greka; doni al io grekan karakteron: La venkoj de Aleksandro Granda helenegis multajn orientajn popolojn. Helenisto. Specialisto en la greka lingvo, en la greka historio.

Helenismo. La antikva greka civilizacio.

Helio (Ĥem.). Ĥemia elemento, gaso trovata en gasoj, ekstraktataj el kelkaj maloftaj mineralaj.

Helico. Ŝraŭbforma linio, ŝraŭbforma movilo: helico de ŝipo.

Heliko (Zool.). Molusko kun spirala konko (Helix).

Helpi. Faciligi ies taskon, laboron, prenante sur sin parton da ĝi: helpi amikon, helpi laboron. Helpo. Ago de tiu, kiu helpas: Ne rifuzu al mi vian multvaloran helpon. Helpa. Kiu helpas: internacia helpa lingvo. Helpema. Kiu volonte helpas. Malhelpi. Malfaciligi, malrapidigi ies taskon, laboron per kontraŭaj agoj: Bruo malhelpas aŭdi paroladon. Malhelpo. Ago de tiu, kiu malhelpas. Kunhelpo. Helpo en komuna afero.

Hemikranio (Med.). Doloro de unu flanko de la kapo.

Hemipteroj (Zool.). Vico de insektoj, kies antaŭaj flugiloj havas malmolan bazan parton: cimo (Hemiptera).

Hemorojdoj (Med.). Ŝvelo de vejnoj de la rekta intesto.

Hepato (Anat.). Granda glando, produktanta la galon.

Heraldiko. Scienco pri la blazonoj.

Herbo (Bot.). Vegetaĵo kun unuobla trunketo, kiu neniam ligniĝas. — Paŝtaĵo de multaj bestoj: herbomanĝantaj bestoj, malbonaj herboj = herboj malutilaj en la terkulturado. Herbejo. Loko, kie kreskas herbo.

Herbario. Kolekto de sekigitaj vegetaĵoj (por instruaj celoj).

Heredi. Ricevi, konforme al la leĝo, propraĵon de mortinta parenco: heredi de amerika onklo. Heredo. Tio, kion oni heredas: riĉa heredo. Senheredigi. Senigi iun de heredo: senheredigi malobean filon.

Herezo. Doktrino, kontraŭa al la religiaj dogmoj, precipe en la katolika eklezio: la herezo de Hus. Herezulo. Homo, kiu proklamas, kredas herezon: En la mezaj jarcentoj oni bruligadis la herezulojn.

Hermafrodito. Duseksa estaĵo.

Hermetika. Perfekte, nepenetreble fermita. Hermetike En hermetika maniero.

Hernio (Med.). Eliĝo de intesto sub la haŭton tra la membrano, ĝin kovranta.

Heroo. — 1. Homo distingiĝanta per la grandeco de l’ animo, per eksterordinaraj faroj: milita heroo, heroo de sindonemo. — 2. Ĉefa persono de literatura verko: heroo de romano. Heroa. De heroo, karakterizanta heroon: heroa ago. Heroaĵo. Heroa ago: la heroaĵoj de Aĥilo. Heroeco. Eco de heroo.

Heroldo. Militisto, kies rolo estas anonci tre gravajn faktojn: proklamon de milito, kronsolenon k.t.p.

Heterogena. De malsama naturo, de malsama deveno.

Hetmano. Generalo de kozakoj.

Hiacinto (Bot.). Bulba vegetaĵo el la familio de l’ liliacoj kun diverskoloraj, bonodoraj floroj (Hyacinthus).

Hibrido. Estaĵo devenanta de du malsamaj specoj, de du rasoj: mulo. Hibrida. Devenanta de du malsamaj specoj, de du rasoj.

Hidro. — 1. (Zool.). Speco de polipo (Hydra). — 2. (Mit.). Fabela monstro kun naŭ kapoj.

Hidrargo (Ĥem.). Hg. Ĥemia elemento, arĝentosimila fluida metalo, uzata por la termometroj, barometroj, por fabrikado de speguloj, k.t.p.

Hidrofobio (Med.). Timo de l’ akvo, karakterizanta la rabiajn homojn; rabio. Hidrofobia. Timanta la akvan, rabia.

Hidrogeno (Ĥem.). H. Ĥemia elemento, la plej malpeza gaso, senkolora, facile brulanta; en kombinaĵo kun la oksigeno ĝi formas la akvon.

Hidrometrio. Scienco pri la akvo.

Hidropatio (Med.). Kuracado per la akvo.

Hidropso (Med.). Eliĝo de la fluidaj partoj de l’ sango el la vazoj en la histojn aŭ kavojn de l’ korpo, sen inflamo.

Hidroskopo. Instrumento por malkovri subteran akvon.

Hidrostatiko. Parto de la fiziko pri la ekvilibro de la fluidoj.

Hidroterapio (Med.). Kuracado per la akvo.

Hieno (Zool.). Nokta raba mambesto (Hyaena).

Hierarĥio. Gradigo en la oficoj, postenoj ekleziaj, militistaj aŭ civilaj: La kardinaloj okupas la plej altan rangon, post la papo, en la katolika hierarĥio.

Hieraŭ. En la tago pasinta, la plej proksima al la hodiaŭa. Hieraŭa. Okazinta hieraŭ. Antaŭhieraŭ. Du tagojn antaŭ la hodiaŭa.

Hieroglifo. — 1. Skribaj signoj de la antikvaj Egiptanoj. — 2. Tute nelegebla skribo.

Higieno. Scienco pri la konservado de la sano. Higiena. De higieno: konforma al la higieno: higiena traktato; higiena vivo.

Higrometro. Instrumento por mezuri la malsekecon de l’ aero.

Higrometrio. Scienco pri la mezurado de la malsekeco de la aero.

Himenopteroj (Zool.). Vico de insektoj, kies antaŭaj kaj postaj membranaj flugiloj estas kunigitaj kaj dum la flugado agas kvazaŭ unu paro: abeloj (Hymenoptera).

Himno. Kanto gloranta Dion; kanto de admiro, esprimo de admiro.

Hiperbolo. — 1 . (Mat.). Kurba linio, kies distancoj de du fiksitaj punktoj prezentas konstantan diferencon. — 2. Stila figuro, per kiu oni trograndigas por plifortigi la impreson: Kiam sonas lia potenca voĉo, la muroj tremas.

Hipertrofio (Med.). Nenormala grandiĝo, evolucio de histo aŭ organo: hipertrofio de la koro.

Hipnoto. Speco de dormo, kaŭzita per artaj procedoj, en kiu la dormanto perdas la propran volon kaj obeas aŭtomate al la volo de la dormiganto. Hipnota. Kiu rilatas la hipnoton: hipnota dormo, hipnotaj procedoj. Hipnotigi. Dormigi per hipnotaj procedoj. Hipnotiganto. Persono, kiu hipnotigas. Hipnotigato. Persono, kiun oni hipnotigas. Hipnotigisto. Persono, kies specialo estas hipnotigi.

Hipodromo. Loko por rajdado, por ĉevalaj vetkuroj.

Hipoĥondrio. Malgaja stato de la animo kun senkaŭza timo pri la sano. Hipoĥondriulo. Homo, suferanta la hipoĥondrion.

Hipokriti. Ŝajnigi neposedatan virton, esti nesincera. Hipokrita. Kiu ŝajnigas neposedatan virton; nesincera. Hipokrite. En hipokrita maniero. Hipokriteco. Eco de tiu, kiu estas hipokrita. Hipokritulo. Homo hipokrita.

Hipopotamo (Zool.). Granda dikhaŭta mambesto, vivanta en la riveroj kaj lagoj de Afriko (Hippopotamus).

Hipoteko. Jura institucio, garantianta la rajtojn de la posedanto de nemovebla havo kaj de ĝiaj kreditoroj.

Hipotenuzo (Geom.). Latero kontraŭa al la orto de ortangula triangulo: La kvadrato de la hipotenuzo egalas la sumon de la kvadratoj de la du aliaj lateroj.

Hipotezo. Tezo kredebla, sed nepruvebla por klarigi fenomenojn, kiujn la scienco ne povas ankoraŭ ekzakte klarigi.

Hirta. Rekte staranta (pri la haroj).

Hirudo (Zool.). Parazita ringvermo sangsuĉa (Hirudo).

Hirundo (Zool.). Migranta birdo el la vico de l’ paseroj (Hirundo).

Hiskiamo (Bot.). Venena vegetaĵo el la familio de l’ solanacoj, uzata kiel narkota rimedo (Hyosciamus niger).

Hisopo (Bot.) Mielporta vegetaĵo el la familio de l’ labiacoj, uzata en la medicino (Hyssopus officinalis).

Histerio (Med.). Nerva malsano, karakterizata de patologiaj simptomoj de la intelekto, sentemo kaj movoj, sen anatomiaj ŝanĝoj. Histeria. De histerio, karakterizata de histerio, devenanta de histerio: histeria simptomo, histeria virino, histeria ago.

Historio. Rakonto pri gravaj memorindaj faktoj: La historio de la mezaj jarcentoj. Historia. — 1. Kiu rilatas historion; pri historio: historia verko. — 2. Efektiva, notita de la historio: historia fakto. — 3. Pri kiu oni posedas fidindajn sciigojn: historiaj tempoj. Historiisto. Verkisto historia, specialisto en la historio: Herodoto.

Histriko (Zool.). Mambesto el la vico de l’ mordantaj, kies haŭto estas kovrita de longaj pingloj (Hystrix).

Histriono. Arlekeno, amuzanta la publikon per vulgaraj komikaĵoj.

Ho. Interjekcio de la miro, de l’ ĉagreno: Ho, ho, ho, kia ĉapelo! Ho ve, li mortis.

Hobojo. Muzika ligna blovinstrumento kun duobla langeto kaj klavoj. Hobojisto. Hoboja ludisto.

Hodiaŭ. En la tago, kiu estas nun: Hodiaŭ por mono, morgaŭ senpage. Hodiaŭa. Okazanta, estanta hodiaŭ: hodiaŭa kunsido. Hodiaŭo. Hodiaŭa tago.

Hoko. Kurbigita fera peco, per kiu oni ion altiras, aŭ sur kiu oni ion pendigas. Fiŝhoko. Hoko por fiŝkapti. Pordhoko. Hoko, sur kiu estas pendigita kaj sur kiu turniĝas pordo.

Holdo. Interno de ŝipo de la fundo ĝis la ferdeko.

Homo. Supera mambesto, karakterizata de vertikala teniĝo, alta inteligenteco kaj parolkapablo: Homaro. La homa gento: bonfaranto de la homaro. Homama. Amanta la homojn, zorganta pri ilia feliĉo: homama persono, homama ago. Senhoma. Neloĝata de homoj: senhoma insulo.

Homeopatio (Med.). Kuraca metodo, aplikanta tre malgrandajn dozojn de rimedoj, kiuj en granda dozo kaŭzus malsanon, analogian al la kuracata. Homeopatia. Kiu rilatas la homeopation; tre malgranda (pri la kvanto): homeopatia kuracado; homeopatia kvanto.

Homeopato. Kuracisto adepto de l’ homeopatio.

Homogena. Kies ĉiuj partoj havas saman naturon, konsiston.

Homologia. — 1. (Ĥem.). Kies strukturo havas la saman ĥemian formulon kaj la samajn ĥemiajn ecojn: La homologiaj acidoj: C_nH_2nO₂. — 2. (Biol.). Samforma, samstruktura, sed servanta al diversaj celoj fiziologiaj ĉe malsamaj bestoj aŭ vegetaĵoj: La piedoj de l’ kvarpiedulo kaj la naĝilo de l’ fiŝo estas organoj homologiaj.

Homonimo. Vorto, kiu havas la saman formon (ortografion) kun alia, sed malsaman sencon: diamanto (brilianto) kaj diamanto (amanta Dion).

Honesta. Respektanta fremdan propraĵon, ne trompanta: honesta trovinto de perdita monujo; honesta komercisto. Honeste. En honesta maniero. Honesteco. Eco de tiu, kiu estas honesta. Malhonesta. Ne respektanta fremdan propraĵon, trompanta. Malhonestaĵo. Malhonesta ago.

Honoro. — 1. Reputacio, estimo, bazita sur neriproĉindeco de ies karaktero, agoj. — 2. Signo, pruvo de alta estimo, ŝato. Honori. Doni al iu pruvon de alta estimo, de ŝato: honori iun per elekto, honori kunvenon per sia ĉeesto. Honora. Bazita sur honoro: honora ofico.

Honorario. Sumo unufoje pagata por laboro, servo en t. n. liberaj profesioj: honorario de kuracisto, de advokato. Komparu: Salajro.

Honto. Malagrabla sento, kaŭzita de la konscio pri malhonesta, malbona ago, pri maldeca ago aŭ stato: ruĝiĝi de honto. Honti. Senti honton. Hontigi. Fari iun hontanta: La vortoj de la instruisto hontigis la maldiligentan knabon. Hontinda. Kiu indas honton: hontinta ago. Senhonta. Ne sentanta honton: senhonta homo, senhontaj vortoj. Hontema. Kiu facile hontas: hontema knabino.

Horo. 24-ono de tago; momento de l’ tago: Kioma horo estas? Malfrua horo. Ĉiuhore. En ĉiu horo.

Hordeo (Bot.). Vegetaĵo el la familio de l’ graminacoj, kies grajnoj estas uzataj kiel paŝtaĵo, por produktado de pano, biero (Hordeum).

Horizonto. Parto de la tera surfaco, videbla al observanto; la limo de tiu ĉi parto, la loko, kie la tero ŝajnas kuniĝi kun la ĉielo: vasta horizonto; aperi sur la horizonto.

Horizontala. Paralela al la surfaco de la senmova akvo: horizontala ebenaĵo, linio.

Horloĝo. Instrumento por mezuri la tempon kaj montri la horojn: poŝhorloĝo, murhorloĝo, turhorloĝo, vekhorloĝo. Horloĝisto. Fabrikanto, rebonigisto de l’ horloĝoj.

Horoskopo. Antaŭdiro de l’ astrologo pri la estonta sorto de infano laŭ la stato de la ĉielo en la momento de ĝia naskiĝo; antaŭdiro.

Hortensio (Bot.). Arbeto el la familio de l’ saksifragacoj kun belaj floroj (Hydrangea hortensium).

Hortulano (Zool.). Birdo el la vico de la paseroj (Emberiza hortulana).

Hospitalo. Malsanulejo.

Hostio. Oblato, kiun la pastro sanktigas dum la meso kaj disdonas kiel komunion.

Hotelo. Meblita domo, kie fremduloj loĝas por difinita pago, ordinare dum mallonga tempo. Hotelmastro. Posedanto, administranto de hotelo.

Hufo. Korna ekstremo de l’ piedoj de multaj bestoj: hufo de ĉevalo, de bovo. Unuhufulo. Kies hufo ne estas fendita: La ĉevalo estas unuhufulo, la bovo — duhufulo. Hufofero. Arkforma fera peco, kiun oni najlas al la piedoj de la ĉevaloj.

Humo. Tero miksita kun malkomponiĝintaj vegetaĵoj.

Humana. Posedanta la noblajn ecojn de l’ homo, kompatema, bonfaranta, helpema: humana persono, humana ago. Humane. En humana maniero. Humaneco. Eco de tio, kio estas humana. Humanigi. Fari ion humana: humanigi sovaĝulon.

Humanismo. Doktrino, akceptanta la antikvajn greke-romanajn sciencojn, artojn kaj literaturon, kiel la plej bonan rimedon, edukantan kaj perfektigantan la homan intelekton.

Humanisto. Specialisto en la klasikaj lingvoj kaj literaturoj.

Humero (Anat.). Osto de la brako.

Humila. Opinianta sian situacion malalta kaj montranta tion per siaj manieroj kaj konduto: humila servisto. Humile. En humila maniero. Humiligi. Fari iun humila. Humileco. Eco de tiu, kiu estas humila. Malhumila. Havanta tro altan opinion pri si mem kaj montranta tion per sia konduto; aroganta. Malhumileco. Eco de tiu, kiu estas malhumila. Komparu: Modesta.

Humoro. Stato de la animo: bona humoro, gaja humoro. Humoraĵo. Gajiga neserioza literatura verko: «La libro de l’ humoraĵo» de Lengyel.

Hundo (Zool.). Hejma kvarpieda besto, karakterizata de la fideleco al la homo, alta inteligenteco kaj flarsento: ĉashundo, gardohundo, ĉambrohundo (Canis domesticus).

Hura. Interjekcio de ĝoja aklamo; milita ekkrio antaŭ atako.

Husaro. Soldato de malpeza kavalerio, havanta uniformon, similan al la hungara.

Huzo (Zool.). Mara fiŝo el la familio de la sturgoj (Acipenser huso).

Ĥameleono (Zool.). Kolorŝanĝa lacerto. (Chamaeleo).

Ĥaoso. — 1. Primitiva stato de la universo, laŭ la greka mitologio, kiam ĉiuj elementoj estis intermiksitaj. — 2. Senordo: ĥaoso en diskuto. Ĥaosa. Senorda. Ĥaose. En ĥaosa maniero.

Ĥemio. Scienco pri la simplaj korpoj, iliaj komponaĵoj kaj pri la fenomenoj, en kiuj ŝanĝiĝas la interna strukturo de la korpoj. Ĥemia. Kiu rilatas la ĥemion: ĥemia fenomeno. Ĥemiaĵo. Ĥemia produktaĵo.

Ĥimero. — 1. Monstro de la greka mitologio kun tri kapoj kaj serpenta vosto. — 2. Io nerealigebla: Multaj nomas la ideon de la internacia lingvo ĥimero. Ĥimera. Nerealigebla: ĥimera projekto.

Ĥirurgo. Kuracisto. specialisto en la ĥirurgio.

Ĥirurgio. Parto de la medicino, kuracanta per la operacioj.

Ĥolero. Epidemia, tre danĝera malsano, karakterizata de vomado, laksado kaj fortaj doloroj de l’ intestoj.

Ĥoro. Aro de personoj kunkantantaj. Ĥorejo. Loko en la preĝejo, kie estas la orgeno kaj kie kantas la preĝeja ĥoro. Ĥoristo. Ano de ĥoro.

Ĥromotipio. Presado per koloroj.

I. Finiĝo de la aktiva infinitivo: fari, esti.

Ia. Adjektiva pronomo, esprimanta nedifinitan kvaliton, nedifinitajn ecojn: ia stranga ĵargono.

Ial. Pro ia kaŭzo (malofte uzata).

Iam. En iu tempo: Iam ni estis amikoj. Iama. Kiu estis iam: iama oficiro.

Ibiso (Zool.). Birdo el la vico de l’ longkruraj (Ibis).

-Id. Sufikso por derivi nomojn kun la signifo: infano, filo, naskito: bovido, reĝido, Napoleonido. Ido. Infano, filo, naskito, posteulo.

Ideo. — 1. Imago pri tio, kion oni ne povas senti: ideo de la bono. — 2. Opinio, por kiu oni estas preta batali; alta celo: morti por ideo. Samideano. Havanta la saman altan celon, la samajn ideojn: La Esperantistoj sin nomas ordinare samideanoj.

Ideala. Perfekta en la plej alta grado, en neatingebla grado: ideala beleco. Idealo. — 1. Io ideala: La artisto devas celi la idealon. — 2. La plej alta nobla celo: la idealoj de la homaro. Idealigi. Fari ion idealo, prezenti kiel idealon; tro alte taksi: La pentristo ofte idealigas sian modelon.

Idealismo. — 1. Celado al la perfekteco sen zorgoj pri la reala vivo. — 2. Filozofia doktrino, laŭ kiu la objektoj de la mondo ekzistas nur en niaj sentoj.

Idealisto. — 1. Homo, kiu celas al la perfekteco, ne zorgante pri la reala vivo. — 2. Adepto de la filozofia doktrino de la idealismo.

Identa. Tute sama: identa projekto. Idente. En identa maniero. Identeco. Eco de tio, kio estas identa. Identigi. Fari ion identa, opinii identa, prezenti kiel identa: Eĉ en la demokrataj regnoj oni ne devas identigi la registaron kun la popolo.

Ideografio. Skribo, uzanta anstataŭ literoj signojn, prezentantajn la ideojn kaj objektojn: la ĥina skribo.

Idilio. — 1. Versaĵo prezentanta la vivon en la kamparo, la vivon kaj amon de la paŝtistoj. — 2. Naiva amo: La idilio de Paŭlo kaj Virginio.

Idiomo. Lingvo, dialekto.

Idioto. — 1. Homo ne posedanta inteligentecon kaŭze de cerbaj lezoj. — 2. Homo tute neinteligenta, tre malsaĝa.

Idiotismo. Nelogika esprimo, uzata en unu lingvo kaj ne ekzistanta en aliaj: En Esperanto oni devas eviti idiotismojn, kiuj ne estas internacie kompreneblaj.

Idolo. — 1. Statuo, prezentanta estaĵon aŭ objekton, honoratan kiel dio. — 2. Objekto de adoro: Ŝi estas lia idolo. Idolano, idolisto. Adepto de iu ajn religio, ekster la kristana, hebrea kaj mahometana.

Ie. En iu loko: Mi jam vidis vin ie, sed kie, mi ne memoras.

Iel. Iamaniere: Peni iel klarigi la aferon.

Ies. De iu, apartenanta al iu: En la antaŭĉambro restis ies ĉapelo.

-Ig. Sufikso, por derivi vortojn kun la senco: fari ion ia; kaŭzi, ke io estu ia: blankigi, pendigi, edzigi.

Ignamo (Bot.). Grimpanta vegetaĵo el la familio de l’ dioskoreacoj, kies radiko estas uzata por nutraĵo en la tropikaj landoj (Dioscorea).

Ignori. Ne scii: Li ignoras, kio okazis. Ignoranto. Homo neklera: Kiom da ignorantoj diskutas pri la internacia lingvo!

-Iĝ, Sufikso, por derivi vortojn kun la neŭtra senco: esti farata io, esti farata iu: blankiĝi, turniĝi, edziĝi.

Iĥtiokolo. Gluo, fabrikata el la naĝveziko de kelkaj fiŝoj (sturgo).

-Il. Sufikso por derivi nomojn de objektoj, kiuj estas uzataj por plenumi agon, esprimitan de la radiko: tondilo, hakilo. Ilo. Instrumento, aparato, maŝino.

Ili. Pronomo de la tria persono de l’ multenombro.

Ilumini. Lumigi per simetrie dismetitaj lumoj okaze de festo, de soleno: ilumini urbon. Ilumino. Iluminanta lumigo.

Iluminacio. Ilumino.

Ilustri. Klarigi, ornami tekston per desegnaĵoj: ilustrita revuo. Ilustraĵo. Ilustranta desegnaĵo. Ilustristo. Desegnisto, faranta ilustraĵojn.

Iluzio. — 1. Senttrompo, konsistanta en vidado aŭ aŭdado de objektoj alie, ol ili estas efektive. — 2. Io nereala, ĥimero. Iluzia. Bazita sur senttrompo, sur eraro.

Imagi. Spirite vidi ion: Imagu nian ĝojon! Imago. Spirita vido. Imaga. Kiu rilatas imagon.

Imiti. Fari aŭ peni fari same, kiel faras iu alia: imiti sian instruiston, imiti verkiston. Imitaĵo. Objekto imitita: imitaĵo de poemo, imitaĵo de oro.

Imperfekto (Gram.). Formo de la pasinta tempo, esprimanta agon aŭ staton longedaŭran, ripetatan aŭ samtempan kun alia pasinta tempo.

Imperio. Granda, grava regno, regata de estro, posedanta la plej altan titolon: la Roma imperio, la Germana imperio. Imperia. Apartenanta al imperio: imperia krono. Imperiestro. Regnestro de imperio: la imperiestro Francisko Jozefo.

Imperialo. Loko por veturantoj sur la tegmento de vagono.

Imperialismo. Emo al la fondo de imperio kaj al la regado de la mondo.

Imperialisto. Adepto de la imperialismo.

Impertinenta. Parolanta aŭ kondutanta malrespekte, malĝentile: impertinenta persono, impertinenta tono. Impertinente. En impertinenta maniero. Impertinenteco. Eco de tio, kio estas impertinenta.

Impliki. — 1. Malliberigi, malhelpi la movojn de io, senorde volvante ĉirkaŭ ĝi fadenojn: La kato implikis siajn piedojn en volvaĵo de kotono.- 2. Malfaciligi, kompliki ia solvon per senordaj procedoj: impliki la kalkulojn; impliki iun en malagrablan aferon.

Imponi. Kaŭzi respekton, admiron: Lia persisto imponas al ĉiuj.

Importi. Venigi komercaĵojn de eksterlando: Anglujo importas la grenon de diversaj landoj.

Imposto. Pago de la regnanoj por la bezonoj de l’ regno aŭ urbo: direktaj kaj nedirektaj impostoj. Limimposto. Pago por eksterlandaj komercaĵoj ĉe la trapaso de la landlimo. Limimpostejo. Ejo kie oni revizas la pakaĵojn de la vojaĝantoj kaj la importatajn komercaĵojn kaj akceptas la pagon por ili.

Impotenta. Perdinta la viran seksan forton.

Impreso. Influo je la sentoj, je la koro, je la spirito: La parolado faris grandan impreson. Impresi. Fari impreson. Komparu: Efekto.

Impresario. Entreprenisto de cirkaj, teatraj spektakloj, de koncertoj.

Improvizi. — 1. Deklami versaĵon ĵus senprepare verkitan; diri senprepare paroladon. — 2. Fari ion senprepare: improvizi tagmanĝon por neatenditaj gastoj.

Impulso. Forto, motivo, kiu igas nin ion fari.

Imputi. Atribui ion mallaŭdindan: imputi al iu anonimon.

Imuna. Ŝirmita kontraŭ infekta malsano. Imuneco. Eco de tiu, kiu estas imuna. Imunigi. Fari iun imuna: imunigi kontraŭ la variolo per vakcino.

-In. Sufikso por derivi de la viraj nomoj tiujn de la alia sekso: patro, patrino; kolombo, kolombino.

Inaŭguracio. Solena malfermo, solena komenco: inaŭguracio de establaĵo.

Incenso. Aroma rezino, bruligata dum religiaj ceremonioj. Incensi. Honori per incenso: incensi altaron.

Inciti. Eksciti ies koleron per agoj, malagrablaj al li: inciti hundon, forprenante de ĝi oston.

-Ind. Sufikso por derivi vortojn kun la senco: kiu meritas, meritanta: leginda, konfidinda, mirinda.

Indekso. Tabelo, redaktita en alfabeta ordo.

Indieno. Delikata multkolora katuno.

Indiferenta. — 1. Kiu prezentas neniun motivon por prefero, pri kiu oni ne zorgas: Kion vi faros, tio estas por mi indiferenta. - 2. Por kiu io estas indiferenta; kiu ne interesiĝas pri io: homo indiferenta por la belartoj. Indiferenteco. Eco de tiu, kiu estas indiferenta. Komparu: Apatia.

Indigo. Blua farbo, produktata el samnoma arbo.

Indigni. Senti koleron kaj malestimon pro nejusta, nenobla ago. Indigno. Sento de tiu, kiu indignas: esprimi indignon. Indignigi. Kaŭzi ies indignon.

Indiĝeno. Kies antaŭuloj loĝas la landon de tempo nememorebla: La Eŭropanoj ekstermis multajn indiĝenojn de Ameriko.

Indikativo (Gram.). Modo de la verboj, per kiu oni esprimas agon aŭ staton en maniero certa, absoluta.

Indiumo (Ĥem.). In. Arĝente blanka metalo.

Individuo. — 1. Unuopa estaĵo, persono rilate al la speco, aro, al kiu ĝi apartenas. — 2. Persono nekonata, pri kiu oni parolas senrespekte: Kiu venis? Iu suspektinda individuo. Individua. Persona, apartenanta al individuo, karakterizanta individuon: individua opinio. Individue. En individua maniero. Individueco. Eco, karakterizanta individuon.

Indukcio. — 1. Filozofia maniero de rezonado, faranta ĝeneralajn konkludojn el apartaj faktoj. — 2. Produkto de elektra fluo per magneto aŭ per alia elektra fluo. Indukcia. Bazita sur indukcio, devenanta de indukcio.

Indulgenco. Absolvo kompleta aŭ parta de la pekoj per la katolika eklezio.

Indulgi. Agi nesevere kontraŭ ies pekoj, eraroj: La gepatroj ofte tro indulgas siajn infanojn Indulgo. Agmaniero de tiu, kiu indulgas. Indulge. En indulga maniero. Indulgema. Kiu havas la inklinon indulgi.

Industrio. Produktado de riĉaĵoj per ferkulturo, per fabrikado de komercaĵoj el krudaj substancoj. Industria. — 1. Kiu rilatas la industrion, de la industrio: industria ekspozicio. — 2. Kun floranta industrio: Anglujo estas industria lando.

Inerta. Senmova, neagema: inerta kadavro, inerta homo. Inerte. En inerta maniero. Inerteco. — 1. Eco de tio, kio estas inerta. — 2. (Fiz.). Ĝenerala eco de la korpoj konservi sian staton de la senmoveco aŭ movo.

Infano. — 1. Homa estaĵo rilate al siaj gepatroj. — 2. Homa estaĵo de juna aĝo (ĝis la deka, dek kvina jaro). Infana. — 1. De infano: infana preĝo. — 2. Por infano: infana ĉapelo. — 3. Karakterizanta infanon: infana ago. Infane. En infana maniero. Infaneco. Infana aĝo: en la plej frua infaneco. Infanaĵo. Infana ago.

Infanterio. Pieda militistaro.

Infekti. Transdoni la ĝermon de malsano: infekti per la tuŝo, infekti per la puso. Infekta. Kiu transdonas la infektantan ĝermon: infekta malsano.

Infero. — 1. Loko, kie la pekuloj suferas eternan punon post la morto. — 2. Loko de granda sufero, de granda senordo: Ĉi tiu domo estas infero! Infera. — 1. Kiu apartenas al la infero: La inferaj pordoj. — 2. Karakterizata de malamo, malico: infera ruzo.

Infinitivo (Gram.). Modo, esprimanta verban ideon en ĝenerala, nedifinita maniero: bati, dormi. Agrable estas ripozi post la laboro. Li promesis silenti.

Inflamo. Malsana fenomeno, okazanta en la homa kaj besta organismo kaj karakterizata de ŝvelo, ruĝeco, doloro kaj altiĝo de la temperaturo.

Influi. Havi efikon je la volo de alia persono: Bona ekzemplo influas pli forte ol admono. Influo. Efiko je la volo.

Influenco. Epidemia malsano, karakterizata de febro, de doloroj en ĉiuj membroj, de nazkataro kaj tuso; gripo.

Informi. Doni sciigojn, klarigojn: informi pri la kondiĉoj de la ekzameno. Informo Sciigo, klarigo. Informiĝi. Peti, postuli informojn.

Infuzi. Meti substancon en varman fluidaĵon por ekstrakti el ĝi sukon: infuzi teon. Infuzaĵo. Solvaĵo, medikamento, preparita per la infuzado.

-Ing. Sufikso por derivi vortojn, esprimantajn objekton, en kiun oni enigas, fiksas ekstremon de alia objekto: En plumingo oni fiksas plumon por skribi, en cigaringo cigaron por fumi.

Ingveno (Anat.). Parto de la korpo inter la supro de la femuro kaj la malsupro de la ventro.

Inĝeniero. Homo, kiu kun la helpo de la aplikita matematiko kondukas kaj direktas la konstruon de la pontoj, vojoj, maŝinoj, fortikaĵoj k.t.p.

Iniciati. Unua proponi kaj fari ion.

Iniciativo. Iniciato, iniciatkapablo: homo sen iniciativo.

Iniciatoro. Iniciatinto.

Injekti. Enkonduki per speciala instrumento fluidaĵon sub la haŭton aŭ en kavon de la korpo: injekti morfinon. Injektilo. Instrumento kun akrepinta, tre maldika fintubo, por injekti.

Inko. Kolora fluidaĵo por skribi: nigra inko, ruĝa inko, kopia inko. Inkujo. Malgranda vazo por la inko.

Inklino. Emo, natura celado de la karaktero al io: inklino al la krimo. Inklina. Kiu havas inklinon. Inklinigi. Fari iun inklina. Inkliniĝi. Fariĝi inklina.

Inkluzive. Kalkulante ankaŭ: de la lundo ĝis la merkredo inkluzive = lunde, marde kaj merkrede.

Inkognito. Konservo de sekreto pri sia nomo kaj situacio: Inkognito dum la vojaĝoj liberigas la reĝojn de lacigaj kaj enuigaj festenoj. Inkognite. Konservante sekreton pri sia nomo kaj situacio: vojaĝi inkognite.

Inkubo. Teruranta fantomo de la sonĝo.

Inkvizicio. Pastra tribunalo de la mezaj jarcentoj por juĝi kaj puni la herezulojn.

Inkvizitoro. Membro de la inkvizicio.

Inokuli. Enkonduki en la organismon ĝermon de infekta malsano per tranĉo aŭ piko, por imunigi: inokuli variolon, inokuli rabion.

Insekto (Zool.). Granda klaso de artropodoj sespiedaj (pli ol 200,000 specoj): muŝo, abelo.

Insidi. Per ruzo kaj trompo sekrete malutili, peni malutili: insidi kontraŭ la virto de virino. Insido. Ago de tiu, kiu insidas. Insida. Bazita sur insido. Inside. En insida maniero. Insidema. Havanta inklinon al insido.

Insigno. Blazono; signo de povo, de ofico: reĝa krono.

Insisti. Firme resti ĉe sia opinio kaj postuli de aliaj agojn konformajn al ĝi; ne cedi al la opinio de aliaj: insisti pri la graveco de la unueco en la internacia lingvo. Komparu: Obstini, persisti.

Inspekti. Kontroli la laboron de oficistoj, laboristoj. Komparu: Kontroli, revizi.

Inspektoro. Supera oficisto, kies funkcio estas kontroli.

Inspiri. Naskigi penson, planon: inspiri al iu temon por literatura verko. Komparu: Sugesti.

Instali. — 1. Solene enkonduki en oficon, okupon: instali direktoron. — 2. Meti en la ĝusta loko kaj definitive aranĝi por la agado: instali maŝinon. Instalo. Ago de tiu, kiu instalas.

Instanco. Grado de la juĝa povo: apelacio al supera instanco.

Instigi. Morale puŝi al ago: La flama deziro proksimigi la momenton de la fina venko instigas ĉiujn Esperantistojn al la laboro por nia ideo. Instigo. Ago de tiu, kiu instigas. Komparu: Eksciti, stimuli.

Instinkto. Interna, senkonsidera impulso por ago: la instinkto de l’ bestoj. Instinkte. Per instinkto.

Institucio. Publika aŭ privata fondaĵo, organizaĵo: juraj institucioj.

Instituto. Nomo de diversaj institucioj, precipe lernejaj: instituto de inĝenieroj; franca instituto = franca akademiaro.

Instrui. Konigi al iu sciencon, doni lecionojn: instrui infanon; instrui matematikon; instrui al infano la gramatikon. Instrua. Kiu instruas: La eraroj de aliaj personoj malofte estas instruaj por ni. Instruado. Agoj de tiu, kiu instruas.

Instrukcio. Ordonoj kaj informoj, laŭ kiuj io devas esti farita: doni instrukcion al ambasadoro, al sendito.

Instrumento. Ilo, servanta kiel helpo la artoj, sciencoj, metioj: muzika instrumento, matematika, serurista. Komparu: Aparato. Maŝino.

Insulo. Tero, de ĉiuj flankoj ĉirkaŭita de l’ akvo. Insulano. Loĝanto de insulo: La Angloj estas insulanoj. Insularo. Kolekto de najbaraj insuloj; arĥipelago: La Filipina insularo. Duoninsulo. Tero, de kelke da flankoj ĉirkaŭita de la akvo, kaj de unu kunigita kun la kontinento: la Balkana duoninsulo.

Insulti. Diri al iu ofendajn, maldecajn vortojn: For de ĉi tie fripono, porko! Insulto. Vortoj de tiu, kiu insultas.

-Int. Finiĝo de l’ aktiva participo de la pasinta tempo: farinta, fininte.

Integrala. Ne apartigebla, nedividebla, tuta, kompleta: integrala parto de tuto.

Intelekto. Kapablo pensi: La bestoj ne posedas intelekton. Intelekta. Kiu rilatas la intelekton.

Inteligenta. Posedanta spiritajn kapablojn. Inteligenteco. Eco de tiu, kiu estas inteligenta.

Intenci. Fiksi siajn pensojn sur io, por ĝin fari. Intenco. Stato de l’ animo de tiu, kiu intencas: Ne sufiĉas bonaj intencoj. Komparu: Plano, projekto.

Intendanto. Persono administranta domon, bienon: intendanto de princa palaco.

Intensa. Kondukata kun streĉitaj fortoj: intensa laboro, intensa terkulturado. Intense. En intensa maniero. Intenseco. Eco de tio, kio estas intensa.

Inter. — 1. Prepozicio por esprimi: havante de unu flanko unu objekton kaj de alia alian, sed restante ekster ĉiu aparte; en la nombro de: La tablo staras inter la pordo kaj fenestro. Venis cent personoj, inter ili dek infanoj. — 2. Prefikso por esprimi: reciproke, unu je alia: interparoli, interkonsenti.

Interdikto. Papa malpermeso al pastro plenumi liajn funkciojn.

Interesi. Veki la scivolon; esti grava por iu: La lingvistikaj demandoj interesas multajn Esperantistojn. Intereso. Efiko de tio, kio interesas: intereso de libro; intereso de leganto. Interesa. Kiu interesas: interesa romano. Interesiĝi. Havi scivolon por io: interesiĝi je la botaniko.

Interjekcio. Vorto, uzata kiel ekkrio kaj esprimanta sentojn: ah! ho ve!

Intermiti. Halti kaj rekomenciĝi en egalaj intertempoj. Intermita. Kiu intermitas: intermita febro, intermita fontano. Intermite. En intermitanta maniero.

Interna. — 1. Ĉirkaŭita de la limoj, de la surfacoj de fermita spaco; estanta en fermita spaco: interna korto, interna malsano. — 2. Morala, spirita, idea: la interna senco de la esperantismo. — 3. Koncernanta la landon mem, ne ĝiajn rilatojn kun aliaj landoj: ministro de la internaj aferoj. Interno. Interna spaco: interno de la ŝipo. Internaĵo. Objekto, estanta en la interno: La koro, pulmoj, intestoj estas internaĵoj de la homa korpo.

Interpelacio. Demando, farita de deputato en parlamento al ministro, por ricevi klarigon pri agoj de la registaro.

Interpreti. Traduki al fremdulo ion el lingvo, kiun li ne komprenas: La Esperantistoj ĉie bonege interpretas al la samideanoj. Interpretisto. Homo, kies profesio estas interpreti.

Interpunkcio. Signo, por kiu oni apartigas du frazojn aŭ du vortojn de frazo: punkto, komo.

Intervjuo. Interparolo de ĵurnalisto kun eminenta persono, por ekscii la detalojn de ĝia vivo, ĝiajn opiniojn.

Intesto. Digesta kanalo de la homa kaj besta organismo: maldika kaj dika intesto.

Intima. — 1. Al kiu oni povas ĉion konfidi, por kiu oni ne havas sekretojn: intima amiko. — 2. Kiun oni povas konfidi nur al bona amiko, sekreta: intima interparolo. Intime. En intima maniero. Intimeco. Eco de tio, kio estas intima.

Intrigi. Ruze, sekrete agi por utili al si kaj malutili al aliaj. Intrigo. — 1. Ago de tiu, kiu intrigas: Dum la parlamentaj elektoj ĉie regas intrigoj kaj kalumnioj. — 2. Impliko de la cirkonstancoj, prezentanta la bazon de dramo, de romano. Intrigema. Havanta inklinon al intrigoj. Intriganto. Homo, kiu intrigas.

Invadi. Eniri en fremdan landon kun armiloj por ĝin konkiri. Invado. Ago de tiu, kiu invadas: La invadoj de l’ barbaroj detruis la Roman Imperion.

Invalido. Soldato, homo, ne kapabla plu servi pro la maljuna aĝo aŭ kripleco. Invalida. Ne kapabla plu servi pro la maljuna aĝo aŭ kripleco. Invalideco. Stato de tiu, kiu estas invalida.

Inventaro. Tabelo de objektoj, apartenantaj al persono, al institucio: inventaro de bieno, de fabriko.

Inversa. Kontraŭa al la ordinara, al la reala direkto de l’ objektoj: La spegulo donas inversan bildon de la objektoj.

Investi. Solene enkonduki en plenumotan oficon.

Investituro. Rajto de la reĝoj en la mezaj jarcentoj elekti kaj investi la episkopojn: La papo Gregoro VII kaj la imperiestro Henriko IV akre batalis pro la investituro.

Inviti. Ĝentile peti iun veni: inviti al tagmanĝo, al edziĝa festeno. Invito. Ago, vortoj de tiu, kiu invitas,

Io. Objekto, afero, ideo nedifinita: Io falis de la tegmento. Io malhelpas min dormi.

Iom. la nombro, ia kvanto; ian nombron, kvanton: Trinki iom da teo.

Iri. — 1. Sin movi per la piedoj: iri sur la strato. — 2. Moviĝi: horloĝo, maŝino iras. — 3. Progresi, esti en stato: La afero iras bone. Antaŭiri. Iri antaŭ io, esti sekvata de io: La avangardo antaŭiras la armeon. Deiri. Iri de io kaj flankiĝi de ĝi: Deiri de la vojo. Foriri. Iri for de io kaj ĝin forlasi: Foriri de la urbo. Ekiri. Komenci la iradon: Post trihora ripozo la taĉmento ekiris. Eliri. Iri el io kaj veni eksteren: Eliri el la ĉambro. Eniri. Iri en ion kaj veni internen: Eniri en la preĝejon. Eniro. — 1. Ago de tiu, kiu eniras. — 2. Loko, tra kiu oni eniras: La kavo havas du enirojn. Rondiri. Iri ĉirkaŭ io, farante rondon, cirklon, regulan fermitan linion: La tera globo turniĝas ĉirkaŭ sia akso kaj rondiras ĉirkaŭ la suno. Subiri. Iri kaj veni sub ion; iri kaj veni sub la horizonton: Subiri tegmenton. La suno ĉiutage leviĝas kaj subiras. Suriri. Iri kaj veni sur ion: Suriri tegmenton. Trairi. Iri tra io kaj atingi ĝian ekstremon: trairi ĝardenon. Transiri. Iri trans ion kaj atingi ĝian alian flankon: transiri riveron. Irilo. Longa bastono kun flanka breteto (piedingo), por marŝi super la tero.

Irido (Bot.) Unukotiledona vegetaĵo (Iris).

Iridio (Ĥem.). Ir. Griza, tre malmola kaj fortika metalo, trovata kun plateno en kelkaj mineraloj, uzata por produktado de modelaj mezuriloj, por pintoj de ŝtalaj instrumentoj, k.t.p.

Iriso. Ronda membrano de la okulo, kun truo en la centro: Oni nomas la koloron de la okuloj laŭ la koloro de ilia iriso.

Ironio. Moka parolmaniero, kies esprimoj havas kontraŭan sencon al tio, kion oni volas diri. Ironia. Bazita sur ironio. Ironie. En ironia maniero.

-Is. Finiĝo de la pasinta tempo de l’ aktivo.

Islamo. Mahometana religio.

-Ist. Sufikso por derivi nomojn de la personoj, kies konstanta okupo, profesio, metio, specialo estas tio, kion esprimas la radiko: forĝisto, telegrafisto, dentisto.

Istmo. Mallarĝa tero, kuniganta du kontinentojn: Panamo.

-It. Finiĝo de la pasiva participo de la pasinta tempo: skribita, kaŝite.

Iu. — 1. Pronomo persona nedifinita. uzata kiam oni parolas pri unu el multaj personoj sendepende de ĝia kvalito: Iu venis. — 2. Adjektiva pronomo nedifinita kun la sama signifo: iuj personoj, iuj bestoj, iuj tabloj.

Izoli. Apartigi; malhelpi interrilatojn: izoli leprulon. Izolilo. Aparato por izoli elektrigitajn objektojn.

J. Finiĝo de la multenombro: patroj, bonaj, kelkaj, ĉiuj.

Ja. Jesanta konjunkcio: estas fakto, ekzistas neniu dubo: Vi ja scias.

Jaguaro (Zool.). Raba mambesto el la familio de l’ katoj (Felis onca).

Jaĥto. Malpeza eleganta promenŝipo.

Jako. Mallonga vesto, kovranta la supran parton de la korpo, sen baskoj.

Jam. Antaŭ la nuna momento; antaŭ pli aŭ malpli longa tempo; de pli aŭ malpli longa tempo: Mi jam diris tion al vi. La verko jam estas preta.

Jambo. Versmezuro, konsistanta el du silaboj: la unua mallonga, la dua longa, aŭ la unua neakcentita, la dua akcentita.

Janiĉaro. Soldato de la iama turka gvardio, konsistanta el junuloj, rabitaj en fremdaj landoj kaj perforte konvertitaj al la islamo.

Januaro. Unua monato de la jaro:

Jaro. Tempo, dum kiu la tero faras sian rondiron ĉirkaŭ la suno — 365 kaj unu kvarono da tago. Centjaro, jarcento. — 1. ento da jaroj. — 2. Numerita centjara periodo, kalkulita de la jaro de l’ naskiĝo de Jezuo Kristo: Esperanto estis kreita en la XIX jarcento. Ĉiujare . En ĉiu jaro. Jarkolekto. Kolekto de ĉiuj numeroj de gazeto, aperintaj dum unu jaro. Jarlibro. Verko, enhavanta resumon de l’ faktoj, okazintaj dum unu jaro, statistikajn sciigojn, k.t.p. Superjaro. Jaro enhavanta 366 tagojn.

Jasmeno (Bot.). Arbeto el la familio de l’ oleacoj, kun belaj bonodoraj floroj (Jasminium).

Je. Prepozicio, kun nedifinita signifo, uzata en la okazoj, kiam la senco de frazo ne montras klare, kiun prepozicion oni devas uzi: preni iun per la mano, je la ŝultro, malsana je la stomako, je la tria horo, abunda je ornamaĵoj.

Jen. Vorto, uzata por montri ion proksiman en la spaco aŭ en la tempo: Jen la libro, kiun vi serĉas. Jen kion mi diros al vi. Jen… jen. Montras rapidan ŝanĝon de stato: unue… tuj poste…: La infano jen ploras, jen ridas. Jeno. Ĉi tio; tio, kio sekvas: Mi volas komuniki al vi la jenon.

Jes. Partikulo, uzata por montri, ke oni konsentas, aŭ ke la parolanto esta prava: Ĉu vi venos hodiaŭ? Jes, mi venos. Jesa. Konsentanta, aprobanta: jesa respondo. Jesi. Respondi jese, konfirmi.

Jezuito. — 1. Membro de la religia societo, fondita de Lojola. — 2. Homo ruza, hipokrita.

Jodo (Ĥem.). 1. Ĥemia elemento, malhele griza solida substanco kun metala brilo; ĝi estas uzata en la medicino, fotografado.

Ju … des. Konjunkcio, por esprimi ideon, paralele kun kies varioj alia ideo varias en sama grado: Ju pli multe la drinkulo trinkas, des pli forte li soifas.

Jubileo. Datreveno de grava fakto (ordinare dudek kvina, kvindeka, centa): La 25-jara jubileo de Esperanto.

Judaismo. Religio de la Hebreoj.

Jufto. Bova nepenetrebla ledo, ŝmirita de la interna flanko per gudro.

Jugo. — 1. Transversa ligna peco, metata sur la kolo de jungbovoj. — 2. Transversa lanco, ligita al du aliaj, vertikale fiksitaj en la tero, sub kiu la antikvaj Romanoj devigis trairi la venkitajn malamikojn. — 3. Sklava laboro, sklaveco.

Juglando (Bot.). Nukso de l’ juglandujo. Juglandujo. Arbo el la samnoma familio, kun multvalora ligno kaj oleoriĉaj manĝeblaj nuksoj (Jugtans regia).

Juĝi. Esplori, ĉu iu estas kulpa aŭ senkulpa, prava aŭ malprava: juĝi krimulon. Juĝo. Ago de tiu, kiu juĝas: juĝo de Dio, la lasta juĝo. Juĝisto. Homo, oficisto, kies okupo estas juĝi. Juĝejo. Domo, ĉambro, kie oni juĝas.

Juki. Kaŭzi malagrablan senton en la haŭto, kvazaŭ de multenombraj delikataj pikoj: grati la jukantan vangon.

Julio. Sepa monato de la jaro.

Juna. Kiu ankoraŭ nelonge vivas: juna virino. Juneco. — 1. Eco, stato de tiu, kiu estas juna. — 2. Tempo, dum kiu oni estas juna: La juneco ne longe daŭras. Junulo. Juna homo. Junulino. Juna virino. Junigi. Fari iun juna: La amo junigas. Maljuna. Kiu jam longe vivas: maljuna avo. Maljuneco. — 1. Stato de tiu, kiu estas maljuna. — 2. Tempo, dum kiu oni estas maljuna: En la maljuneco oni estas singardema. maljunulo. Maljuna homo: griza maljunulo. Maljunulino. Maljuna virino. Maljunigi. Fari iun maljuna: La ĉagrenoj maljunigas. Maljuniĝi. Fariĝi maljuna: Post la morto de sia edzino li tute maljuniĝis. Komparu: Nova.

Jungi. Alligi bruton al la tirota, veturigota objekto: jungi ĉevalon al veturilo.

Junio. Sesa monato de l’ jaro.

Junipero (Bot.). Arbeto aŭ arbo el la familio de l’ koniferoj, ĉiam verda; ĝiaj beroj estas uzataj por brando, en la popola medicino (Juniperus).

Junko (Bot.). Unukotiledona vegetaĵo, uzata por matoj, korboj (Spartium junceum).

Jupo. Virina vesto, kovranta la malsupran parton de la korpo, de la zono ĝis la piedoj. Subjupo. Jupo, portata sub la ekstera jupo.

Juro. Leĝoscienco. Juristo. Specialisto en la leĝaj kaj juĝaj aferoj.

Justa. Kiu kondamnas la kulpan kaj proklamas prava la senkulpan justa juĝo. Juste. En justa maniero. Justeco. Eco de tio, kio estas justa. Maljusta. Kiu kondamnas la senkulpan kaj senkulpigas la kulpan. Maljuste. En maljusta maniero. Maljustaĵo. Maljusta ago. Komparu: Gusta, prava.

Juto. Ŝtofo el hinda kanabo.

Juvelo. Malgranda, luksa objekto kun multekostaj ŝtonoj, portata por ornamo: broĉo. Juvelisto. Homo, kies profesio estas fari juvelojn. Juvelujo. Skatolo por juveloj.

Ĵaketo. — 1. Surtuto kun unu vico de butonoj. — 2. Mallonga ekstera virina vesto, malvaste ĉirkaŭanta la talion.

Ĵaluza. Sentanta malamon, malĝojon pro timo, ke oni senigos lin de lia bono, sukceso; amanta kun maltrankvilo, ke la amata persono preferas iun alian: ĵaluza pri sia gloro; ĵaluza, kiel Otelo. Ĵaluze. En ĵaluza maniero. Ĵaluzo. Sento de tiu, kiu estas ĵaluza: La ĵaluzo estas vera turmento. Komparu: Envio.

Ĵargono. Kripligita lingvo, konsistanta el aliigitaj vortoj de unu aŭ de kelke da lingvoj.

Ĵaŭdo. Kvina tago de la semajno (se la dimanĉo estas la unua).

Ĵeti. Vivege formovi de si tra la aero: ĵeti ŝtonon sur tegmenton. Ĵetkubo. Malgranda kubo, kies ĉiu flanko havas 1 ĝis 6 punktojn, por ĵetadi en ludo.

Ĵokeo. Homo, kies profesio estas rajdi en la ĉevalaj vetkuroj.

Ĵongli. Lerte ĵeti en la aeron diversajn objektojn, kiujn oni reĵetas kaptinte ilin. Ĵonglisto. Cirka artisto, kiu ĵonglas.

Ĵuri. Alvoki dion aŭ ion sanktan, kiel atestanton, ke oni diras la veron: ĵuri per la nomo de l’ patrino. Ĵuro. Vortoj de tiu, kiu ĵuras. Ĵurpromeso. Solena promeso kun ĵuro, ke oni faros ion aŭ ne faros: ĵurpromeso de monaĥo; ĵurpromeso ne drinki plu. Ĵurrompo. Neplenumo de ĵuro.

Ĵurnalo. Ĉiutaga gazeto. Ĵurnalisto. Kunlaboranto de ĵurnalo.

Ĵus. Antaŭ tre mallonga tempo: Mi ĵus legis.

Kabalo. Mistera instruo de la antikvaj Hebreoj, miksaĵo de religio, filozofio kaj magio.

Kabano. Simpla dometo (de l’ kamparanoj, sur la montoj).

Kabineto. Ĉambro, destinita al spirita laboro: kabineto de direktoro, de ministro, de kuracisto.

Kablo. Fasko de metalaj fadenoj, kovritaj per izoliloj: telegrafa, telefona kablo.

Kabrioleto. Malpeza unuĉevala kaleŝo.

Kaĉo. Kuirita grio.

Kadavro. Korpo de mortinta homo aŭ besto: La kadavroj kovris la tutan kampon de la batalo.

Kadenco. Takto, ritmo en la muziko, en la versoj.

Kadeto. Junulo, studanta en oficira lernejo.

Kadmio (Ĥem.). Cd. Ĥemia elemento, blanka metalo, trovata en mineraloj kun zinko.

Kadro. Lignaj, metalaj pecoj, ĉirkaŭantaj pentraĵon, fenestron: Ofte la kadro valoras pli multe, ol la pentraĵo. Enkadrigi. Meti en kadron, ĉirkaŭi per kadro: enkadrigi portreton.

Kaduka. Malforta, malsanema de la maljuneco: kaduka maljunulo. Kadukeco. Eco, stato de tio, kio estas kaduka. Kadukulo. Kaduka homo. Kadukulejo. Domo por kadukuloj.

Kafo. Grajnoj de l’ kafarbo kaj trinkaĵo, preparita el tiaj grajnoj. Kafarbo (Bot.). Araba arbo el la familio de l’ rubiacoj, transplantita Brazilujon, Cejlonon k.t.p., kies fruktoj enhavas po du grajnoj (Coffea arabica). Kafejo. Loko, kie oni trinkas kafon, teon, bieron, k.t.p., legas gazetojn.

Kaftano. Longa turka vesto.

Kaĝo. Skatolo, kesto el metala reto, el kradoj, por enfermi birdojn, sovaĝajn bestojn: leono en kaĝo.

Kahelo. Plato el bakita kaj. glazurita argilo, uzata por kamenoj.

Kaj. Konjunkcio, liganta aŭ kontraŭmetanta du vortojn aŭ frazojn: Muelisto, lia filo kaj azeno. Mi laboras, kaj li dormas.

Kajo. Apudborda strato, trotuaro; vojo inter la akvo kaj domoj.

Kajero. Kelke da falditaj kaj kunkudritaj paperaj folioj: kajeroj de lernanto; eldonaĵo, aperanta en kajeroj.

Kajuto. Ĉambreto de ŝipo: kajuto de la kapitano, de pasaĝero.

Kakao. Grajnoj de la kakaujo, el kiuj oni faras la ĉokoladon. Kakaujo (Bot.). Arbo el la familio de l’ malvacoj, kreskanta en la Centra Ameriko (Theobroma Cacao).

Kakatuo (Zool.). Speco de papago (Cacatua).

Kakto (Bot.). Amerika vegetaĵo el la samnoma familio kun neregule dikiĝintaj verdaj trunketoj kaj dornosimilaj folioj, kun belaj floroj (Cactus).

Kalo. Dikiĝinta kaj malmoliĝinta haŭto: kaloj sur la manfingroj de la laboristoj; kaloj sur la piedfingroj.

Kalandri. Glatigi lavitan kaj sekigitan tolaĵon, premante ĝin per rulcilindroj. Kalandrilo. Maŝino por kalandri.

Kalcio (Ĥem). Ca. Ĥemia elemento, flava metalo; ĝia kombinaĵo kun oksigeno — kalko estas uzata kiel mortero.

Kaldrono. Granda metala vazo, en kiu oni boligas, kuiras.

Kalejdoskopo. Optika ludaparato, donanta simetriajn bildojn, senĉese ŝanĝiĝantajn.

Kalendaro. Sistemo de l’ tempkalkulado: Ĉiuj civilizitaj popoloj akceptis jam de longe la Gregorian kalendaron, per kiu la papo Gregorio XIII anstataŭigis en la jaro 1582 la Julian kalendaron.

Kalendulo (Bot.) Vegetaĵo el la familio de l’ kompozitoj, kun belaj floroj (Calendula).

Kaleŝo. Kovrita luksa veturilo por personoj.

Kalio (Ĥem.) K. Ĥemia elemento, alkalia mineralo; ĝiaj saloj: kalinitrato (salpetro); kalibromido uzata en la medicino k.t.p.

Kalfatri. Ŝtopi fendojn de ŝipo per stupo kaj gudro.

Kalibro. Diametro de cilindra, de sfera objekto: kalibro de pafilo, de kuglo, kanono de granda kalibro.

Kalifo. Regnestro de Arabujo post la morto de Mahometo.

Kaliko. Trinkvazo pli larĝa supre, sur piedo.

Kalikoto. Glata, densa kotona teksaĵo, similanta la tolon.

Kalko (Ĥem.). Kalcioksido, substanco uzata kiel mortero. Komparu: Cemento, mortero, stuko.

Kalkano. Posta parto de la homa piedo: la kalkano de Aĥilo. Kalkanumo. Posta parto de la ŝuo sub la plando.

Kalkuli. — 1. Serĉi la nombron de objektoj: kalkuli sian monon; kalkuli la voĉojn por kaj kontraŭ la propono. — 2. Fari matematikan operacion: kalkuli la jaran profiton, konante la sumon kaj la procenton. Kalkulo. Procedo, operacio, per kiu oni kalkulas. Kalkulema. Kiu havas inklinon al la kalkuloj; ne malavara. Alkalkuli. Aldoni per la kalkulo: alkalkuli la poŝtajn spezojn. Dekalkuli. Depreni per la kalkulo: dekalkuli la rabaton. Kalkulebla. Kiu povas esti kalkulita: La steloj de la serena ĉielo ŝajnas nekalkuleblaj.

Kalomelo (Ĥem.). Hg₂Cl₂. Hidrargo-klorido, blanka pulvoro, uzata kiel laksiga rimedo, kontraŭ la sifiliso.

Kalsono. Tola, kalikota pantalono, portata sub la jupo, sub la pantalono.

Kalumnii. Komuniki mensogajn sciigojn, malutilajn por ies honoro aŭ reputacio. Kalumnio. Vortoj de tiu, kiu kalumnias. Kalumniulo. Homo, kiu kalumnias.

Kamarado. Kunulo, kolego, samideano.

Kambio. Dokumento pri prunto, skribita sur speciala stampita papero.

Kameo. Juvela ŝtono kun konveksa skulptaĵo.

Kamelo (Zool.). Remaĉanta mambesto kun unu aŭ du ĝiboj de la dorso (Camelus).

Kamelio (Bot.). Arbeto el la familio de la ternostremiacoj, kun belaj floroj (Camellia).

Kameno. Masonita aŭ metala fajrujo por hejti. Kamentubo. Tubo, tra kiu eliĝas la fumo de la kameno. Kamentubisto. Homo, kies okupo estas purigi la kamentubojn. Komparu: Forno.

Kamero. Senfenestra ĉambro.

Kamerlingo. Kardinalo, administranta la katolikan eklezion dum la elektado de nova papo.

Kamforo. Blanka aroma substanco, tre facile vaporiĝanta, ekstraktata el samnoma arbo kaj uzata en la medicino, pirotekniko, kontraŭ tineoj.

Kamizolo. Vesto de la supra parto de la korpo, ordinare trikita el lano, kun manikoj, portata sur aŭ sub la ĉemizo. Komparu: Veŝto.

Kamloto. Vulgara lana teksaĵo.

Kamomilo (Bot.). Herbo el la familio de l’ kompozitoj, kies floroj estas uzataj en la medicino (Chamomilla).

Kampo. Ebena tera areo, precipe kulturebla tera areo: tritika kampo, kampo de batalo. Kamparo. Aro de kultureblaj kampoj (kiel la malo de la urbo). Kamparano. Loĝanto de kamparo, neinstruita terkulturisto.

Kano (Bot.). Alta herbo el la familio de la graminacoj, kies sekigitaj trunketoj estas tre fortikaj, flekseblaj kaj uzataj, kiel bastonoj, por mebloj (Phragmites).

Kanabo (Bot.). Herbo el la familio de la kanabacoj, el kies fadenoj oni faras teksaĵojn. (Cannabis sativa).

Kanabacoj (Bot.). Familio de dukotiledonaj senpetalaj vegetaĵoj: kanabo.

Kanabeno (Zool.). Birdo el la vico de l’ paseroj (Fringilla linota).

Kanajlo. Senhonora, senhonesta homo.

Kanalo. Artefarita akva defluejo: urbaj kanaloj por la malpuraĵoj; la Sueza kanalo.

Kanalizi. Konstrui kanalojn, provizi per kanaloj: kanalizi urbon.

Kanapo. Longa apogseĝo por kelke da personoj.

Kanario (Zool.). Kantanta birdo el la vico de l’ paseroj (Passer canarius).

Kanastro. Speco de forta tabako.

Kancelario. Oficeja ĉambro, en kiu oni akceptas la klientojn, donas kaj prenas dokumentojn k.t.p.

Kanceliero. Plej alta ŝtata oficisto: kanceliero de la Germana imperio.

Kando. Purigita, kristaligita diafana sukero.

Kandelo. Vaksa, stearina lumigilo kun meĉo. Kandelingo. Ingo por fiksi kandelon.

Kandelabro. Luksa kandelingo kun kelke da brakoj.

Kandidato. Deziranta ricevi vakantan oficon, postenon kaj komunikanta pri sia deziro: kandidato je parlamento. Kandidati. Kiel kandidato klopodi ricevi oficon, postenon. Komparu: Aspiranto.

Kaneli. Fari neprofundan mallarĝan sulkon sur metalo, ligno, muro. Kanelo. Neprofunda mallarĝa sulko sur metalo, ligno, muro.

Kanguro (Zool.). Speco de saltanta sakbesto (Macropus).

Kanibalo. Hommanĝanta homo.

Kanibalismo. Hommanĝado: La kanibalismo ekzistas ankoraŭ inter sovaĝaj popoloj de Afriko.

Kankro (Zool.). Speco de krustuloj (Astacus).

Kanono. Granda pulvopafilo, muntita sur speciala veturilo, sur ŝipo k.t.p.: sieĝa, kampa kanono. Kanoni. Pafi per kanono. Kanonado. Pafado per kanonoj.

Kanono. {Reli.}. Eklezia leĝo.

Kanoniko. Supera pastro de la katolika eklezio.

Kanonizi. Soleneproklami iun sanktulo.

Kanti. — 1. Eligi voĉe melodiajn sonojn aŭ vortojn: kanti operan arion. — 2. Glori per kanto: Kantu diino koleron de la Peleido Aĥilo. Kanto. Tio, kion oni kantas. Kantado. Kantarto.

Kantarido (Zool.). Insekto de aŭreverda koloro; sekigita kaj pulvorigita ĝi estas uzata en la medicino por vezikplastroj (Lytta vesicatoria).

Kantato. Poezia verko kun muziko por glori iun.

Kantino. Malgranda butiko, kie oni vendas trinkaĵojn kaj manĝaĵojn al soldatoj, laboristoj, lernantoj.

Kantono. Svisa distrikto, posedanta propran registaron kaj prezentanta sendependan federacian regnon.

Kantoro. Preĝeja ĉefa kantisto.

Kanvaso. Maldensa, retsimila teksaĵo, sur kiu oni brodas.

Kapo. — 1. Supra parto de la homa korpo kaj antaŭa de la besta, enhavanta la cerbon kaj la organojn de la superaj sentoj. — 2. Supra, kapforma parto de objekto: kapo de pinglo. — 3. Inteligenteco, spiritĉeesto: havi bonan kapon, perdi la kapon. Kapturniĝo. Sento de manko de la egalpezo en la spaco, kiam al ni ŝajnas, ke ĉiuj objektoj turniĝas ĉirkaŭ ni.

Kapabla. Kiu povas ion fari; kiu havas la ecojn, fortojn necesajn por ion fari. Kapablo. Forto, eco necesa por ion fari: kapablo por la matematiko. Malkapabla. Kiu tute ne posedas kapablon: malkapabla administranto.

Kapitulaci. Sin konfesi venkita kaj transdoni la fortikaĵon, urbon al la malamiko. Kapitulaco. Ago de tiu, kiu kapitulacas.

Kapelo. Malgranda preĝejo aŭ parto de preĝejo, posedanta altaron kaj prezentanta apartan tuton.

Kapelo. Orkestro. Kapelestro. Ĉefo, direktanta kapelon.

Kaperi. Kapti malamikan ŝipon. Kaperŝipo. Ŝipo por kapti malamikajn ŝipojn.

Kapitalo. Mona sumo, donanta renton. Kapitalisto. Persono, posedanta kapitalon; riĉa homo.

Kapitano. — 1. Oficiro, ĉefo de parto de regimento. — 2. Ŝipestro.

Kapitelo. Skulptita plivastigita supro de kolono.

Kapitolo. Antikva citadelo de Romo.

Kapono. Kastrita grasigita koko.

Kaporo (Bot.). Arbeto el la familio de la kaporacoj, kies burĝonoj estas konservataj en vinagro kaj uzataj kiel spicaĵo (Capparis spinosa).

Kaporacoj (Bot.). Familio de dukotiledonaj vegetaĵoj: kaporo.

Kaporalo. Supera infanteria suboficiro.

Kapoto. Mantelo kun kapuĉo.

Kapro (Zool.). Duhufa kvarpiedulo kun malgranda barbo (Capra).

Kapreolo (Zool.). Mambesto el la familio de l’ cervoj (Cervus capreolus).

Kaprico. Subita senkonsidera deziro; subita senmotiva ŝanĝo de opinio: infana kaprico. Kaprice. En kaprica maniero. Kaprica. Kiu havas kapricojn.

Kaprikorno. Stelaro de l’ zodiako, kie la suno estas la 22-an de decembro.

Kaprifoliacoj (Bot.). Familio de dukotiledonaj unupetalaj vegetaĵoj: lonicero, sambuko, viburno.

Kapstano. Levilo, konsistanta el vertikala cilindro, ĉirkaŭ kiu volviĝas ŝnuro: La kapstano estas uzata por eltiri ankrojn.

Kapsulo. Kovraĵo por malbongustaj medikamentoj: oblata, gelatena kapsulo.

Kapti. — 1. Atingi ion forkurantan; atingi kaj firme teni ion forkurantan: kapti leporon. — 2. Preni ion per rapida movo: Li kaptis la ĉapelon de la tablo kaj forkuris. Kaptilo. Aparato por kapti: birdkaptilo. Militkaptito. Milita malliberulo. Kaptaĵo. Tio, kion oni kaptis, akiro.

Kapuceno. Katolika monaĥo, apartenanta al almozpetanta societo de Sankta Francisko kaj portanta veston de cinama koloro kun pinta kapuĉo.

Kapuĉo. Kapvesto, alkudrita al mantelo.

Kara. — 1. Amata: Mia kara Patrino! — 2. De alta prezo, kiu multe kostas: kara loĝejo. Karulo. Persono amata. Malkara. De malalta prezo.

Karabeno. Mallonga milita pulvopafilo.

Karafo. Vitra larĝbaza vazo por akvo, vino.

Karaktero. Individuaj ecoj, trajtoj de animo: nobla karaktero.

Karakterizi. Montri, difini la ĉefajn individuajn ecojn: La kaŝitaj pensoj plej bone karakterizas la homon. Karakteriza. Kiu karakterizas: karakterizaj trajtoj.

Karamboli. En la bilarda ludo tuŝi per sia globo la du aliajn. Karambolo. Ago de tiu, kiu karambolas.

Karamelo. Sukero fandita kaj parte malkomponita per la fajro.

Karaso (Zool.). Manĝebla fiŝo. vivanta en la senflua akvo, el la familio de l’ karpoj (Carassius vulgaris).

Karato. — 1. Unuo de la pezo de l’ perloj kaj diamantoj = 20 centigram. — 2. Proporcio de la oro en miksaĵo: La pura oro estas oro de 24 karatoj.

Karavano. Aro de kunvojaĝantaj pilgrimantoj, komercistoj, kun iliaj ŝarĝbestoj.

Karbo. Nigra malmola substanco, konsistanta el karbono preskaŭ pura, uzata por hejti.

Karbolo (Ĥem.). C₆H₅OH. Senkolora kristala substanco kun akra, malagrabla odoro, uzata kiel desinfekta rimedo.

Karbono (Ĥem.). C. Ĥemia elemento, el kiu konsistas karbo, fulgo, grafito, diamanto kaj kiun enhavas ĉiuj vivantaj estaĵoj (bestoj, vegetaĵoj).

Karbunkolo (Med.). Infekta malsano, karakterizata de abscesoj de la haŭto.

Karcero. Ĉambro por arestitoj por mallonga tempo.

Kardo (Bot.). Malbona herbo el la familio de l’ kompozitoj (Carduus).

Kardelo (Zool.). Birdo el la vico de la paseroj (Fringilta carduelis).

Kardinalo. Plej alta pastro post la papo.

Karesi. Delikate, ame tuŝi: La patrino karesas la infanon. Kareso. Ago de tiu, kiu karesas. Karesa. Kiu karesas: karesa tuŝo, karesa vorto. Karese. En karesa maniero. Karesema. Kiu havas inklinon al la karesoj.

Kariero. Okupo, profesio, elektita por la tuta vivo.

Karikaturo. Desegnaĵo, pentraĵo, ridindiganta iun per komika troigo: politika karikaturo.

Kariofilo (Bot.). Arbo el la familio de la mirtacoj, kies sekigitaj burĝonoj estas uzataj kiel spicaĵo kaj por produktado de aroma oleo (Caryophyllus aromaticus.)

Kariolo. Malpeza durada homveturilo.

Karmezino. Malhela ruĝo.

Karmino. Ruĝa farbo, produktata el la koĉenilo.

Karno. Muskoloj de vivanta estaĵo: La sago trapenetris ĝis la karno. Komparu: Viando.

Karnavalo. Tempo, destinita por amuzaĵoj, de la festo de l’ Tri Reĝoj ĝis la Cindromerkredo.

Karoo. Unu el la kvar koloroj de la ludkartoj, markita per malgrandaj ruĝaj kvadratoj.

Karobo (Bot.). Frukto de karobarbo.

Karobarbo. Arbo el la familio de la fabacoj (Ceratonia siliqua).

Karoto (Bot.). Vegetaĵo el la familio de la umbeliferoj, kun manĝebla radiko (Daucus carota).

Karpo (Zool.). Speco de manĝebla riverfiŝo (Cyprinus carpio).

Karpeno (Bot.). Arbo el la familio de la kupuliferoj, kies ligno estas uzata por mebloj (Carpinus betulus).

Karto. Dika papera folio aŭ folieto kun desegnaĵo aŭ surskribo: vizitkarto, poŝtkarto, ludkarto, geografia karto. Komparu: Bileto.

Kartavi. Elparoli r per la gorĝo: Multaj Francoj kartavas.

Kartelo. Interkonsento de industriistoj de la sama fako por gardi siajn interesojn.

Kartilago (Anat.). Histo blanka, malmola kaj elasta, kiu kovras la ekstremojn de l’ ostoj.

Kartografio. Arto fari la geografiajn kartojn.

Kartoĉo. Kanona pafaĵo, konsistanta el kugloj, pecoj de plumbo k.t.p.

Kartono. Dika papero, kiun oni uzas por skatoloj, bindaĵoj, k.t.p.

Kartuŝo. Kartona aŭ metala cilindro, enhavanta la pafaĵon de pulvopafilo, de pistoleto, k.t.p.

Karuselo. — 1. Iamaj rajdludoj de l’ kavaliroj; rondrajdado. — 2. Granda ligna disko, turniĝanta ĉirkaŭ vertikala akso, kun benkoj kaj ĉevaloj por rondveturado.

Kaso. Kesto, ĉambro, en kiu oni konservas la monon; loko, kie oni akceptas kaj pagas monon. Kasisto. Oficisto, kiu pagas kaj akceptas monon en kaso.

Kasacio. Leĝa nuligo: kasacio de verdikto, de testamento.

Kaserolo. Metala, ordinare kupra, kuirvazo kun tenilo. Komparu: Poto.

Kasko. Metala kapkovraĵo de soldatoj.

Kaskado. Malgranda akvofalo.

Kasto. Fermita popola klaso, el kiu oni ne povas transiri en alian klason, nek edziĝi kun ano de alia klaso: La kastoj ekzistas ankoraŭ en Hindujo.

Kastelo. Fortikigita loĝloko. Kastelmastro. Administranto de kastelo.

Kastoro (Zool.). Mambesto kun bela pelto, vivanta en societoj kaj konstruanta loĝejojn (Castor fiber).

Kastri. Forigi la seksan glandon: kastrita ĉevalo. Kastrito. Homo kastrita: La kastritoj kantas soprane.

Kaŝi. Forigi de ies okuloj, de ies scio; fari netrovebla, sekreta: kaŝi objekton, kaŝi penson. Kaŝo. Ago de tiu, kiu kaŝas. Kaŝema. Kiu havas inklinon al kaŝado, al sekretoj. Kaŝejo. Loko, kie oni kaŝas aŭ sin kaŝas. Malkaŝi. Konigi sekreton, konfesi.

Kaŝaloto (Zool.). Mambesto el la vico de l’ balenfiŝoj (Physeter macrocephalus).

Kaŝtano. Frukto de kaŝtanujo. Kaŝtanujo. Arbo el la familio de l’ kupuliferoj (Castanea vesca).

Kato (Zool.). Hejmigita raba mambesto (Felis domestica).

Katafalko. Podio kun ŝtupoj, sur kiu oni metas la ĉerkon kun la mortinto.

Katakombo. Subtera tombejo.

Katalepsio (Med.). Nerva patologia stato, karakterizata de kompleta rigideco de la korpo, perdo de la sentemo kaj de memvolaj movoj. Katalepsia. Kiu rilatas la katalepsion: katalepsia dormo. Katalepsiulo. Homo, kiu havas la katalepsion.

Katalogo. Tabelo de objektoj de kolekto, de biblioteko: katalogo de muzeo. Katalogi. Fari katalogon, noti en katalogo: katalogi sian bibliotekon.

Kataplasmo. Kuiritaj varmaj semoj, branoj k.t.p., kiujn oni surmetas en saketo sur la korpon, por rapidigi la maturiĝon de l’ furunkoj, abscesoj.

Kataro. Inflamo de muka membrano: kataro de l’ nazo, kataro de l’ stomako.

Katarakto. Akvofalo, kaskado: La kataraktoj de Nilo.

Katarakto (Med.). Malklariĝo de la okula lenso, kaŭzanta blindecon.

Katastrofo. Subita malfeliĉa akcidento: fervoja katastrofo.

Katedro. Podio por profesoro.

Katedralo. Ĉefa episkopa preĝejo.

Kategorio. Klaso de samspecaj objektoj aŭ ideoj. Kategoria. Senkondiĉa, firma, decida: kategoria respondo. Kategorie. En kategoria maniero.

Kateĥismo. Populara lernolibro, konsistanta el demandoj kaj respondoj, precipe tiel redaktita lernolibro de religio.

Katenoj. Ĉeno por malliberigi krimulon. Kateni. Malliberigi per katenoj, surmeti katenojn: kateni mortiginton.

Katolicismo. Katolika religio.

Katolika. Apartenanta al la kristana eklezio, kies ĉefo estas la papo: katolika dogmo, katolika preĝejo. Katoliko. Homo de la katolika religio. Katolikeco. Eco de tiu, kiu estas katolika.

Katuno. Malpeza kotona teksaĵo kun surpresitaj desegnaĵoj.

Kaŭcio. Monsumo garantianta la plenumon de interkonsento, de kontrakto.

Kaŭĉuko. Elasta substanco, konsistanta el malmoliĝinta suko de kelkaj amerikaj arboj kaj lianoj: El kaŭĉuko oni faras kaloŝojn.

Kaŭri. Sidi sur la kalkanoj.

Kaŭterizi (Med.). Brulvundi por kuracaj celoj per fajro aŭ per ĥemiaj rimedoj.

Kaŭzo. Tio, kio faris, ke io ekzistas aŭ okazas; tio, de kio io devenas kaj sen kio ĝi ne ekzistus; kialo: kaŭzo de milito, de malsano. Kaŭzi. Esti la kaŭzo de io: kaŭzi malordon.

Kavo. Malplenaĵo en solida korpo, en la interno de korpo aŭ de organo: kavo en tero, kavo de l’ koro.

Kavalerio. Milita rajdistaro.

Kavaliro. En la mezaj jarcentoj — ano de la militista nobelaro, ricevinta la titolon en speciala solena ceremonio: migranta kavaliro.

Kavalkado. Aro de personoj, kune rajdantaj por plezuro.

Kaverno. Profunda kavo sub la tero: La antaŭhistoriaj homoj loĝis en kavernoj. Komparu: Groto.

Kaviaro. Frandaĵo, konsistanta el salita sturga frajo.

Kazo. Unu el la formoj de la deklinacio de la substantivoj, pronomoj aŭ adjektivoj: nominativo, akuzativo. La latina lingvo posedis ses kazojn. Komparu: Okazo.

Kazeo. Densa, solidiĝinta parto de lakto, el kiu oni faras la fromaĝon. Kazeiĝi. Fariĝi kazeo.

Kazeino. Albumina parto de la lakto.

Kazemato. Arkaĵa subteraĵo de citadelo, kie oni tenas la eksplodemajn substancojn, malliberulojn.

Kazerno. Konstruaĵo, destinita por loĝejo de la soldatoj.

Kazino. Konstruaĵo por publikaj kunvenoj kaj amuzaĵoj, precipe en la kuraclokoj.

K.c. Kaj ceteraj.

Ke. Konjunkcio de: — 1. Komplementaj frazoj: scii, diri, esperi, ke iu venos. — 2. Cirkonstancaj frazoj: tial ke (kaŭzo), por ke (celo), tiel ke (maniero), kondiĉe ke.

Keglo. Ligna koloneto, kiun oni penas renversi per ligna globo: ludi keglojn.

Kelo. Subtera spaco, en kiu oni gardas kaj konservas vinon, nutraĵon.

Kelke. Nedifinita nombro (pli ol unu, malpli ol dek): Venis kelke da gastoj. Kelka. Nedifinita pronomo, esprimanta parton el tuto: kelkaj homoj kredas, ke la vero ĉiam venkas.

Kelnero. Servisto, kiu alportas la manĝaĵojn kaj trinkaĵojn en la restoracioj, kafejoj.

Keno. Rezinoriĉa ligno.

Kenopodiacoj (Bot.). Familio de dukotiledonaj senpetalaj vegetaĵoj: beto, spinaco.

Kepo. Militista ĉapo, mallarĝiĝanta supren, kun larĝa horizontala ŝirmilo.

Kero. Unu el la kvar koloroj de la ludkartoj, markita per malgrandaj ruĝaj koroj.

Kerno. Tre malmola parto en la interno de fruktoj: la kerno de pruno. Komparu: Grajno, greno, semo.

Kerubo. — 1. Anĝelo de la plej «alta» ĉiela horo. — 2. Ĉarma infano.

Kesto. Kvarangula, ordinare ligna ujo: kesto por karbo. Poŝta kesto. Kesto, en kiun oni ĵetas la leterojn, destinitajn por la poŝto. Tirkesto. Tirebla kesto de tablo, komodo, k.t.p.

Kia. Demanda kaj relativa adjektiva pronomo de l’ kvalito: Kian drapon vi deziras, dikan aŭ maldikan? Kia ago, tia pago.

Kial. Pro kia kaŭzo: Kial vi ne venis?

Kiam. En kiu tempo: Kiam vi finos vian laboron? Kiam oni dormas, oni ne pekas.

Kie. En kiu loko: Kie vi pasigos la someron? Rikolti tie, kie oni ne semis.

Kiel. — 1. Kiamaniere: Kiel vi klarigas al la lernantoj la uzadon de «si»? Kiel vi agos, tiel oni reagos. — 2. En kia grado: Kiel alta estas la monto?

Kies. De kiu, apartenanta al kiu: Kies verkon vi legas nun? Kies panon oni manĝas, ties agojn oni laŭdas.

Kilo. Ĉefa trabo de ŝipo, okupanta ĝian tutan longon.

Kilogramo. Mil gramoj. Kilogramometro. Unuo, esprimanta la laboron, necesan por levi unu kilogramon al la alteco de unu metro.

Kilolitro. Mil litroj.

Kilometro. Mil metroj.

Kinematografo. Projekcia aparato, ĵetanta sur ekranon moviĝantajn bildojn.

Kinino. Senkolora kristala substanco ekstraktata el la ŝelo de la samnoma arbo kaj uzata kontraŭ la febro.

Kio. Demanda kaj relativa pronomo por objektoj, aferoj, ideoj: Kio falis de la tegmento? Kio okazis? Redonu tion, kion vi prenis.

Kiom. Kia nombro, kia kvanto; kian nombron, kvanton: Kiom da gastoj venos? Kiom da lingvoj vi parolas? Kiom da kapoj, tiom da ĉapoj.

Kiraso. Armaĵo natura aŭ artefarita, kovranta kaj ŝirmanta la korpon: kiraso de soldato, de ŝipo, de testudo {nun: kiraso de testudo = karapaco}.

Kirli. Rondturni fluidaĵon per bastoneto: kirli ovojn, acidan lakton. Kirlo. Rondturno: akvokirlo, ventokirlo. Kirlilo. Bastoneto, instrumento por kirli.

Kirŝo. Brando, farata el ĉerizoj kaj merizoj.

Kiso. Delikata tuŝo per lipoj, kiel esprimo de la amo aŭ respekto. Kisi. Delikate tuŝi per la lipoj, por esprimi la amon aŭ respekton: kisi iun, kisi manon, kisi iun je la mano. Kisado. Ripetitaj kisoj.

Kitelo. Vasta longa tola vesto por la viroj. Komparu: Bluzo, burnuso, mantelo.

Kiu. — 1. Pronomo persona, demanda kaj relativa: Kiu venis? Salutu ĉiujn, kiujn vi renkontos. — 2. Adjektiva pronomo, demanda kaj relativa: En kiu urbo vi loĝas? Mi loĝas en Madrido. Kiun kordon vi tuŝos, tiu eksonos.

Klaĉi. Paroli malbone pri iu kun la intenco malutili al lia reputacio.

Klafto. Mezuro de la longeco —1,95 m.

Klaki. Fari sekan mallongan sonon, kiel ekzemple brubatante la manojn.

Klapo. Ligna, metala aŭ leda kovraĵo por enlasi internen fluidaĵon, gason kaj malhelpi ĝin eliĝi, aŭ por ellasi ĝin kaj malhelpi eniĝi: klapo de vapormaŝino.

Klara. — 1. Pura kaj travidebla: klara akvo. — 2. Facile komprenebla: klara esprimo. Klare. En klara maniero. Klareco. Eco de tio, kio estas klara: klareco de vino, de frazo. Klarigi. Fari ion klara,: klarigi fluidaĵon, proponon. Klariĝi. Fariĝi klara. Klarigebla Kiu povas esti klarigita. Malklara. — 1. Malpura kaj netravidebla, — 2. Malfacile komprenebla.

Klarneto. Muzika ligna blovinstrumento kun beko kaj klavoj. Klarnetisto. Klarneta ludisto.

Klaso. Grupo de vivantaj estaĵoj aŭ objektoj, arigitaj laŭ la rango, naturo: klaso de lernejo, de socio, de vagonaro, de bestoj aŭ vegetaĵoj.

Klasifiki. Grupigi laŭ klasoj: klasifiki la sciencojn. Klasifiko. Grupigo laŭ klasoj.

Klasika. — 1. Konforma al la maniero de la antikvaj grekaj kaj latinaj aŭtoroj kaj artistoj: la klasika kaj la romantika literaturo. — 2. Antikva greka kaj latina (lingvo): la klasikaj lingvoj. — 3. Tre bona, modela, imitinda: klasika stilo. Klasike. En klasika maniero. Klasikeco. Eco de tio, kio estas klasika. Klasikulo. Klasika aŭtoro.

Klavo. Tabuleto aŭ butono, kiun oni premas aŭ frapas por ludi instrumenton: klavo de fortepiano {nun: piano}, klavo de skribmaŝino. Klavaro. Vico, vicoj de klavoj de instrumento.