– Слухайце, забілі нашага Фердынанда, – сказала Швейку яго служанка.

Швейк некалькі гадоў таму назад, пасля таго як ваенна-медыцынская камісія канчаткова прызнала яго ідыётам, пакінуў вайсковую службу і цяпер жыў з продажу сабак, брыдкіх беспародных мяшанцаў, якім ён прыдумляў фальшывыя радаслоўныя.

Апрача таго, ён быў хворы на раматус і ў гэтую хвіліну якраз мазаў калені ападэльдокам.

– Якога Фердынанда, пані Мюлер? – спытаў Швейк, не перастаючы масіраваць калені. – Я ведаю двух Фердынандаў. Адзін быў служкам у фармацэўта Прушы і аднойчы, памыліўшыся, выпіў бутэльку нейкай вадкасці для росту валасоў; ды ведаю яшчэ Фердынанда Кокашку, што падбірае на вуліцах сабачыя кучкі. Абодвух ніколькі не шкада.

– Не, васпан мой, пана эрцгерцага Фердынанда, таго, што жыў у Конапішце, такога тоўстага, набожнага…

– Ежыш Марыя! – ускрыкнуў Швейк. – Вось табе маеш! I дзе ж гэта з ім, панам эрцгерцагам, сталася?

– Прыстукнулі яго ў Сараеве. Быццам бы з рэвальвера. Ён там ехаў са сваёй эрцгерцагіняй у аўтамабілі.

– Вось бачыце, пані Мюлер, у аўтамабілі! О, такі пан можа сабе гэта дазволіць. Відаць, нават не падумаў, што такая язда аўтамабілем можа кепска закончыцца. Да таго ж, у Сараеве! А Сараева, пані Мюлер, – у Босніі… Гэта, напэўна, падкопы туркаў – не варта было нам адбіраць у іх Боснію і Герцагавіну. Дык вось яно як, пані Мюлер. Эрцгерцаг, значыцца, ужо аддаў богу душу. Доўга пакутаваў?

– Пан эрцгерцаг быў гатоў адразу, васпан. Вядома, з рэвальверам жарты кароткія. Нядаўна ў нас, у Нуслях, адзін пан забаўляўся рэвальверам, дык перастраляў усю сям’ю ды яшчэ дворніка, які прыйшоў паглядзець, хто там страляе на чацвёртым паверсе.

– Ёсць такія рэвальверы, пані Мюлер, што хоць трэсні, з яго не стрэліш. I такіх сістэм – безліч. Але ж для пана эрцгерцага, напэўна, купілі што-небудзь найлепшае. Магу пабіцца аб заклад, пані Мюлер, што той чалавек, які страляў, з такой нагоды і прыадзеўся як мае быць. Вядома, страляць у эрцгерцага – надта цяжкая праца. Гэта зусім не тое, што браканьеру стрэліць у лесніка. Тут галоўнае ў тым, як да яго падабрацца. Да такога вяльможы ў лахманах не падыдзеш. Тут мусіш ісці ў цыліндры, каб цябе да пары да часу не схапіў паліцэйскі.

– Ды, кажуць, ён там не адзін быў.

– Гэта само сабой, пані Мюлер, – сказаў Швейк, заканчваючы масаж калена. – Калі б вы, да прыкладу, хацелі забіць пана эрцгерцага або пана імператара, дык абавязкова з кім-небудзь параіліся б. Галава добра, а дзве лепш. Адзін параіць адно, другі – другое, і «справа пойдзе на лад», як пяецца ў нашым гімне. Галоўнае – пранюхаць момант, калі такі магнат паедзе міма. Гэта акурат так, як з тым панам Люкені, што праткнуў нашу нябожчыцу Альжбету* напільнікам. Памятаеце, ён яшчэ з ёй пагульваў. Вось і вер потым людзям! З таго часу ніводная імператрыца не ходзіць гуляць. I гэта яшчэ чакае многіх. Вось убачыце, пані Мюлер, яшчэ дабяруцца да рускага цара і царыцы, а можа, не прывядзі бог, і да пана імператара, калі пачалі з дзядзькі*. У яго, старога чалавека, ворагаў болей, чым у Фердынанда. Нядаўна ў карчме адзін пан сказаў, што надыдзе час, і ўсе гэтыя імператары пасыплюцца адзін за адным, і ім нават дзяржаўная пракуратура не дапаможа. Потым выявілася, што гэтаму пану няма чым плаціць за піва, і карчмар вымушаны быў выклікаць паліцыю, за што ён заляпіў карчмару аплявуху, а паліцэйскаму – дзве. Потым яго адвезлі ў кашы, каб ачомаўся*. Такія вось, пані Мюлер, у нас справы. Значыцца, яшчэ адна страта для Аўстрыі. Калі я служыў у войску, дык адзін пехацінец застрэліў капітана. Зарадзіў стрэльбу і пайшоў у канцылярыю. Там сказалі, што ў канцылярыі яму рабіць няма чаго, а ён усё даводзіў, што конча павінен гаварыць з капітанам. Капітан выйшаў і пазбавіў яго водпуску з казармы, а ён узяў стрэльбу і – бах яму проста ў сэрца! Куля прабіла пана капітана навылёт ды яшчэ нарабіла шкоды ў канцылярыі: раскалола пляшку з чарнілам, і яно заліло службовыя паперы.

– I што было таму салдату? – счакаўшы хвіліну, спытала пані Мюлер, калі Швейк ужо апранаўся.

– Павесіўся на падцяжках, – сказаў Швейк, чысцячы свой кацялок. – А падцяжкі былі не ягоныя, ён іх пазычыў у турэмнага стоража. Сказаў, што ў яго, нібыта, штаны не трымаюцца. Не чакаць жа яму, пакуль яго расстраляюць. Яно ж, пані Мюлер, вядома, у каго ў такім становішчы галава не пойдзе кругам. Стоража разжалавалі і ўляпілі шэсць месяцаў. Але ён іх недаседзеў – уцёк у Швейцарыю і зараз там служыць прапаведнікам у нейкай царкве. Сумленных людзей сёння мала, пані Мюлер. Я думаю, што і пан эрцгерцаг Фердынанд у тым самым Сараеве памыліўся ў тым чалавеку, які яго застрэліў. Убачыўшы таго пана, ён, пэўна, падумаў, што гэта прыстойны чалавек, бо прывячае яго. А той тым часам яго – бах! Адну ўсадзіў ці некалькі?

– У газетах пішуць, васпан, што пан эрцгерцаг быў як рэшата. Той выпусціў у яго ўсе патроны.

– Гэта робіцца вельмі хутка, пані Мюлер. Страшэнна хутка. Для такой справы я купіў бы браўнінг: выглядае нібы цацка, але за дзве хвіліны можна перастраляць з яго дваццаць эрцгерцагаў, усё роўна, ці худых, ці тоўстых. Зрэшты, між намі кажучы, пані Мюлер, у тоўстага пана эрцгерцага трапіць было лягчэй, чым у худога. Можа, памятаеце, як у Партугаліі падстрэлілі іхняга караля*? Таксама быў надта тоўсты. Вы ж разумееце, кароль худы не будзе. Ну, я пайду ў шынок «Ля келіха», і калі прыйдуць па таго тэр’ера, за якога я ўжо ўзяў задатак, то скажыце, што я трымаю яго на псярні ў вёсцы, што нядаўна падрэзаў яму вушы і пакуль яны не загояцца, перавозіць яго нельга, бо застудзіцца. Ключ аддайце брамніцы.

У шынку «Ля келіха» сядзеў толькі адзін наведнік – агент тайнай паліцыі Брэтшнайдэр. Шынкар Палівец мыў падносы, і Брэтшнайдэр марна спрабаваў завязаць з ім сур’ёзную размову.

Палівец быў вядомы грубіян, кожнае другое слова ў яго было «азадак» або «дзярмо». Але пры гэтым ён быў чалавек начытаны і ўсім раіў пачытаць, што напісаў на гэты конт Віктор Гюго, калі расказваў, як адказала старая напалеонаўская гвардыя англічанам у бітве пры Ватэрлоо*.

– Неблагое лета ў нас сёлета, – распачаў сур’ёзную гаворку Брэтшнайдэр.

– Цана ўсяму гэтаму дзярмо! – адказаў Палівец, укладваючы падносы на паліцу.

– У Сараеве нам здорава насалілі! – са слабай надзеяй вымавіў Брэтшнайдэр.

– У якім «Сараеве»? – перапытаў Палівец. – У нусельскай карчме? Там кожны дзень бойка. Адно слова – Нуслі!

– У баснійскім Сараеве, пане шынкар. Там застрэлілі эрцгерцага Фердынанда. Што вы на гэта скажаце?

– Я ў такія справы не лезу. З такімі справамі хай яны ўсе пацалуюць мяне ў азадак, – ветліва адказаў пан Палівец, закурваючы люльку. – Умяшаешся ў такую справу, і можаш лёгка скруціць сабе галаву. Я дробны гандляр. Калі да мяне прыходзіць чалавек, заказвае піва, я яму і наліваю. А нейкае там Сараева, палітыка або нябожчык эрцгерцаг – гэта не для нас, гэта Панкрацам* пахне.

Брэтшнайдэр замоўк і расчаравана агледзеў пусты шынок.

– Тут некалі вісеў партрэт пана імператара, – праз хвіліну загаварыў ён зноў. – Якраз там, дзе цяпер люстра.

– Так-так, вы праўду кажаце, – адказаў пан Палівец, – вісеў. Ды толькі на яго мухі паскудзілі, дык я занёс яго на гарышча. Ведаеце, яшчэ хто-небудзь займее ахвоту зрабіць на гэты конт заўвагу, і могуць быць непрыемнасці. На якое ліха мне гэта патрэбна?

– У Сараеве, напэўна, вельмі брыдка было, пан шынкар?

На гэтае хітрае пытанне, пастаўленае проста ў лоб, пан Палівец адказаў надзвычай асцярожна:

– Так, у гэты час у Босніі і Герцагавіне страшэнная гарачыня. Калі я там служыў, дык нашаму обер-лейтэнанту даводзілася класці лёд на галаву.

– У якім палку вы служылі, пане шынкар?

– Я такіх дробязей не помню, я ніколі не цікавіўся такой брыдотай, – адказаў пан Палівец. – Я ўвогуле чалавек не цікаўны. Залішняя цікаўнасць толькі на шкоду.

Тайны агент Брэтшнайдэр канчаткова замоўк, і яго пахмурны твар ажывіўся толькі з прыходам Швейка, які, увайшоўшы ў шынок, заказаў сабе піва, заўважыўшы:

– У Вене сёння таксама жалоба.

У вачах Брэтшнайдэра засвяцілася надзея, і ён хутка прамовіў:

– У Канопішці вывесілі дзесяць чорных сцягоў.

– А павінна быць дванаццаць, – сказаў Швейк, адпіўшы з куфля.

– Чаму вы думаеце, што дванаццаць? – спытаў Брэтшнайдэр.

– Для роўнага ліку – тузін. Так лягчэй лічыць, ды і на тузін дзешавей выходзіць, – адказаў Швейк.

Запанавала цішыня, якую парушыў сам Швейк, уздыхнуўшы:

– Дык, значыцца, ён ужо там, ля трона божага, дай яму божа вечны спачын! Нават не дачакаўся, пакуль стане імператарам. Калі я служыў у войску, дык адзін генерал упаў з каня і моцна пабіўся. Хацелі яму дапамагчы, уссадзіць на каня, паглядзелі, а ён – мёртвы. А чакаў павышэння – цаляў у фельдмаршалы. Здарылася гэта з ім на аглядзе войск. Гэтыя агляды ніколі не даводзяць да дабра. Відаць, і ў Сараеве быў нейкі агляд. Памятаю, як на адным такім аглядзе ў мяне не хапіла дваццатага гузіка на мундзіры. За гэта мяне пасадзілі на два тыдні ў адзіночку. I два дні я, нібы той Лазар, быў звязаны «казлом»*. Што ж, у войску павінна быць дысцыпліна. Іначай ніхто ні на кога не зважаў бы. Наш обер-лейтэнант Макавец заўсёды нам гаварыў: «Дысцыпліна, ёлупні, неабходная рэч, без яе вы, як малпы, на дрэвы палезеце. А вайсковая служба вас, ёлупні, у людзі выведзе!» I хіба ж не праўда? Уявіце сабе парк, скажам, на Карлавай плошчы, і на кожным дрэве па адным салдаце без усякай дысцыпліны. Гэта мяне вельмі палохае.

– У Сараеве, – гнуў сваё Брэтшнайдэр, – гэта ўсё справа рук сербаў.

– Памыляецеся, – адказаў Швейк. – Гэта зрабілі туркі. З-за Босніі і Герцагавіны.

I Швейк выказаў свой погляд на знешнюю палітыку Аўстрыі на Балканах: туркі ў 1912 годзе прайгралі вайну з Сербіяй, Балгарыяй і Грэцыяй; яны хацелі, каб Аўстрыя ім дапамагала, а калі гэта ў іх не атрымалася, застукалі Фердынанда.

– Ты туркаў любіш? – звярнуўся Швейк да шынкара Паліўца. – Ты любіш гэтых нехрышчоных сабак, га? Не любіш жа?

– Для мяне кожны наведнік госць, хоць бы і турак, – сказаў Палівец. – Мы, гандляры, палітыкай не займаемся. Заплаці за піва, сядзі ў шынку і вярзі, што хочаш, – такое ў мяне правіла. Ці нашага Фердынанда забіў чэх ці турак, католік ці магаметанін, анархіст ці младачэх*, – мне ўсё роўна.

– Добра, пан шынкар, – прагаварыў Брэтшнайдэр, зноў пачынаючы траціць надзею, што каго-небудзь з гэтых двух удасца падлавіць на слове, – але ж прызнайце, што гэта вялікая страта для Аўстрыі.

Замест шынкара адказаў Швейк:

– Вядома, страта, што тут гаварыць. Страшэнная страта. Фердынанда не заменіш якім-небудзь асталопам. Толькі яму трэба было б быць яшчэ таўсцейшым.

– Што вы хочаце гэтым сказаць? – пажвавеў Брэтшнайдэр.

– Што хачу сказаць? – ахвотна перапытаў Швейк. – Вось што. Калі б ён быў таўсцейшы, то яго ўжо даўно хапіў бы паралюш, яшчэ калі ён у Канопішці ганяў баб, якія ў яго маёнтку збіралі галлё і грыбы, і не давялося б яму паміраць такой ганебнай смерцю. Падумаць толькі – дзядзька імператара, а яго прыстукнулі! Гэта ж ганьба, ва ўсіх газетах пішуць! У нас у Будзеёвіцах некалькі гадоў назад на базары ўсчалася невялікая бойка і пракалолі аднаго гандляра жывёлаю, нейкага Бржэціслава Людвіка. А ў яго быў сын Багуслаў, дык той куды б ні прыйшоў прадаваць парасят, ніхто ў яго ніколі нічога не купляў. Ды кожны, бывала, скажа: «Гэта сын таго, што на базары праткнулі, таксама, відаць, добры круцель». Дык, ведаеце, дайшоў да таго, што ў Крумлаве скочыў з моста ў Влтаву, а потым прыйшлося яго выцягваць, прыйшлося ўваскрашаць, прыйшлося ваду з яго выпампоўваць, а ўсё ж давялося яму сканаць на руках у лекара пасля таго, як той нешта яму ўпырснуў. – Дзіўныя ў вас параўнанні, – шматзначна сказаў Брэтшнайдэр, – спачатку вы гаворыце пра Фердынанда, а потым пра гандляра быдлам.

– Зусім не дзіўныя, – пачаў апраўдвацца Швейк. – Крый мяне божа, каб я хацеў каго-небудзь з кім-небудзь параўноўваць! Пан шынкар мяне ведае. Праўда ж, я нікога ні з кім не параўноўваў? Я толькі не хацеў бы быць у скуры ўдавы эрцгерцага. Што яна цяпер будзе рабіць? Дзеці – сіроты, маёнтак у Канопішці – без гаспадара. Выходзіць зноў за якога-небудзь эрцгерцага? Які толк? Паедзе з ім зноў у Сараева і зробіцца ўдавой другі раз… Вось некалі ў Зліве каля Глубокай жыў адзін ляснік з надта брыдкім прозвішчам – Піндзюр. Браканьеры яго застрэлілі, і засталася пасля яго ўдава з двума дзеткамі. Праз год яна выйшла замуж зноў за лесніка, Пепіка Шаўлавага з Мыдлавар, яго таксама ўходалі. Выйшла ў трэці раз – і зноў. жа за лесніка і кажа: «Трэцім разам – лепшым часам. Калі і цяпер не пашанцуе, дык і не ведаю, што рабіць». Ну, вядома, і гэтага прыстукнулі, а ў яе ад гэтых леснікоў было ўжо шасцёра дзяцей. Пайшла яна ў Глубокую, у канцылярыю князя, пабедавала там, што няма ў яе шчасця з леснікамі, і ёй там сасваталі Яраша, вартаўніка сажалкі, з Ражыц. I – што вы скажаце! – утапілі і яго ў час лоўлі рыбы! I ад яго ў яе ўжо двое дзяцей. Потым яна выйшла за канавала з Воднян, дык той аднойчы ўначы цюкнуў яе сякераю і добраахвотна здаўся паліцыі. Калі потым яго ў Пісеку пры акруговым судзе вешалі, ён укусіў святара ў нос і заявіў, што наогул ні аб чым не шкадуе, а таксама сказаў нешта агіднае пра пана імператара.

– А вы не ведаеце, што ён пра яго сказаў? – з надзеяй у голасе спытаў Брэтшнайдэр.

– Гэтага я вам сказаць не магу, гэтага яшчэ ніхто не адважваўся паўтарыць. Але словы былі, відаць, настолькі жахлівыя, што адзін з чыноўнікаў, які пры гэтым быў, з’ехаў з глуздоў, і яго да сённяшняга дня трымаюць у ізаляцыі, каб шыла не выйшла з мяшка. Гэта была не звычайная знявага пана імператара, як бывае па п’янцы.

– А як зневажаюць пана імператара па п’янцы? – спытаў Брэтшнайдэр.

– Прашу вас, панове, пагаварыць пра нешта іншае, – не сцярпеў шынкар Палівец. – Я, ведаеце, гэтага не люблю. Хто-небудзь потым набрэша, а чалавеку адны непрыемнасці.

– Як зневажаюць пана імператара па п’янцы? – перапытаў Швейк. – Усяляк. Напіцеся, загадайце зайграць вам аўстрыйскі гімн і самі ўбачыце, чаго нагаворыце. Навыдумляеце пра пана імператара столькі, што калі б толькі палова была праўда, хапіла б яму ганьбы на ўсё жыццё. А ён, стары дзядуля, дальбог, гэтага не заслужыў. Заўважце: сына Рудольфа ён страціў у раннім веку, у поўнай мужчынскай моцы, жонку Альжбету праткнулі напільнікам, потым страціў брата Яна Орта*, а брата – мексіканскага імператара – застрэлілі ў нейкай цытадэлі каля сцяны*. Цяпер зноў, на схіле веку, падстрэлілі дзядзьку. Гэта ж трэба мець жалезныя нервы. I пасля ўсяго гэтага згадае пра яго які-небудзь п’янчуга і пачне языком мянціць. Калі цяпер што-небудзь грымне, пайду добраахвотнікам і буду служыць пану імператару, пакуль мяне не разарве якой бомбай!

Швейк грунтоўна сербануў з куфля і працягваў:

– Вы думаеце, пан імператар усё гэта так пакіне? Вы яшчэ мала яго ведаеце. Вайна з туркамі абавязкова павінна быць. «Забілі майго дзядзьку, дык я заеду вам у морду! * Будзе вайна як піць даць. Сербія і Расія нам у гэтай вайне дапамогуць. Будзе разня!

Швейк у хвіліну свайго прароцтва быў чароўны. Яго прастадушны ўсмешлівы твар натхнёна ззяў, як поўня. I ўсё яму зараз было проста і ясна.

– Можа стацца, – працягваў ён маляваць будучыню Аўстрыі, – што на нас у выпадку вайны з Турцыяй нападуць немцы, бо немцы і туркі – супольнікі. Гэта такія паскуднікі, якіх свет не бачыў. Але мы можам хаўрусаваць з Францыяй, якая з семдзесят першага года точыць зубы на Германію. I ўсё пойдзе, як па мазаных колах. Вайна будзе, і больш я вам нічога не скажу.

Брэтшнайдэр устаў і ўрачыста прамовіў:

– Больш вам нічога гаварыць і не трэба. Выйдзіце са мной на калідор, я вам нешта скажу.

Швейк выйшаў за тайным агентам у калідор, дзе яго чакаў невялікі неспадзяванак: яго сусед па століку паказаў яму арла* і заявіў, што Швейк арыштаваны і ён неадкладна адвядзе яго ў паліцэйскую ўправу. Швейк паспрабаваў вытлумачыць, што пан, напэўна, памыляецца, бо ён нічым не правініўся і не вымавіў ніводнага слова, якое магло б каго-небудзь зняважыць.

Аднак Брэтшнайдэр заявіў, што ў сапраўднасці Швейк учыніў некалькі злачынстваў, сярод якіх мела месца і дзяржаўная здрада.

Потым абодва вярнуліся ў шынок, і Швейк сказаў Паліўцу:

– Я выпіў пяць куфляў піва і з’еў рагалік з сасіскай. Дай мне яшчэ чарку слівавіцы, і я пайду, бо мяне арыштавалі.

Брэтшнайдэр нейкі час пазіраў на Паліўца, потым паказаў арла і яму і спытаў:

– Вы жанаты?

– Так.

– А ці можа ваша жонка замест вас весці гандаль у час вашай адсутнасці?

– Можа.

– Тады ўсё ў парадку, пан шынкар, – весела сказаў Брэтшнайдэр. – Паклічце сюды вашу жонку і перадайце ёй усе справы. Увечары за вамі прыедзем.

– Не бяры да галавы, – суцяшаў шынкара Швейк. – Я арыштаваны ўсяго толькі за дзяржаўную здраду.

– А я за што? – бедаваў пан Палівец. – Я ж быў такі асцярожны!

Брэтшнайдэр усміхнуўся і з выглядам пераможцы сказаў:

– За тое, што вы сказалі, быццам на пана імператара паскудзілі мухі. Вам гэтага пана імператара выб’юць з галавы.

Швейк пакінуў шынок «Ля келіха» ў суправаджэнні агента тайнай паліцыі. Калі яны выйшлі на вуліцу, Швейк, зазіраючы яму ў твар, са сваёй дабрадушнай усмешкай спытаў:

– Мне сысці з ходніка?

– Навошта?

– Я думаю, калі я арыштаваны, то не маю права ісці па ходніку.

Уваходзячы ў браму паліцэйскай управы, Швейк зазначыў:

– Добра прабавілі час! Вы часта бываеце ў шынку «Ля келіха»?

У той час, калі Швейка вялі ў канцылярыю паліцыі, у шынку «Ля келіха» пан Палівец перадаваў справы сваёй заплаканай жонцы, на свой лад яе суцяшаючы:

– Не плач, не хліпай! Што яны могуць мне зрабіць за абгаджаны партрэт пана імператара?

Такім вабным, прынадным чынам уступіў у сусветную вайну ўдалы салдат Швейк. Гісторыкаў будзе цікавіць, як мог ён так далёка зазірнуць у будучыню. Калі пазней сітуацыя разгарнулася інакш, чым ён меркаваў «Ля келіха», то мы павінны мець на ўвазе, што ён не атрымаў нават азоў дыпламатычнай адукацыі.

Замах у Сараеве напоўніў паліцэйскую ўправу шматлікімі ахвярамі. Іх прыводзілі адну за адной, і стары інспектар у канцылярыі, дзе прымалі арыштаваных, дабрадушна гаварыў ім:

– Гэты Фердынанд вам бокам выйдзе!

Калі Швейка замкнулі ў адной са шматлікіх камер другога паверха, ён знайшоў там кампанію з шасці чалавек. Пяцёра з іх сядзелі наўкол стала, а ў кутку на ложку, цураючыся іх, сядзеў шосты – мужчына сярэдняга ўзросту.

Швейк пачаў распытваць аднаго за адным, за што яны сядзяць. Ад тых пяці, што сядзелі ўкруг стала, ён атрымаў амаль адяолькавыя адказы:

– З-за Сараева.

– З-за Фердынанда.

– З-за гэтага забойства эрцгерцага.

– За Фердынанда.

– За тое, што ў Сараеве кокнулі пана эрцгерцага. Шосты, які трымаўся ўбаку ад астатніх, сказаў, што ён не хоча мець з імі нічога агульнага, каб яго ні ў чым такім не западозрылі, бо ён сядзіць тут усяго толькі за спробу забойства голіцкага селяніна з мэтай крадзяжу.

Швейк падсеў да грамады змоўшчыкаў, якія ўжо ў дзесяты раз апавядалі адзін аднаму, як трапілі сюды.

Усе, апрача аднаго, былі схоплены або ў карчме, або ў шынку, або ў кавярні. Выключэннем быў надзвычай тоўсты пан у акулярах, з заплаканымі вачамі, якога арыштавалі ва ўласным доме, бо за два дні да замаху ў Сараеве ён плаціў «У Брэйшкі» па рахунку за двух сербскіх студэнтаў-тэхнікаў і, звыш таго, быў заўважаны дэтэктывам Брыксі п’яным у таварыстве тых жа студэнтаў у «Манмартры» на Ржэцезавай вуліцы, дзе, як арыштаваны сам пацвердзіў у пратаколе сваім подпісам, таксама расплочваўся за іх.

На папярэднім следстве ў паліцэйскай управе на ўсе пытанні ён верашчаў адну і тую ж стэрэатыпную фразу:

– У мяне крама пісьмовых тавараў!

На што атрымліваў гэткі ж стэрэатыпны адказ:

– Гэта для вас не апраўданне.

Невысокі пан, якога заграблі ў карчме, быў выкладчыкам гісторыі і расказваў карчмару гісторыю розных замахаў. Яго ўзялі якраз у той момант, калі ён заканчваў псіхалагічны аналіз замахоўцаў словамі:

– Ідэя замаху простая, як калумбава яйка.

– Гэтак жа, як і тое, што вас чакае Панкрац, – дапоўніў яго вывад паліцэйскі камісар на допыце.

Трэці змоўшчык быў старшынёй дабрачыннага таварыства ў Годкавічках «Дабралюб». У дзень замаху «Дабралюб» ладзіў у садзе гулянне з канцэртам. Прыйшоў жандарскі вахмістр і запатрабаваў, каб удзельнікі свята разыходзіліся, бо Аўстрыя ў жалобе, на што старшыня «Дабралюба» прастадушна адказаў:

– Пачакайце хвілінку, пакуль дайграюць «Гэй, славяне»*.

Цяпер ён сядзеў, звесіўшы галаву, і бубніў:

– У жніўні перавыбары прэзідыума праўлення. Калі да таго часу я не вярнуся дадому, можа здарыцца, што мяне не выберуць. А я старшынюю ўжо дзесяты год! Такой ганьбы я не перажыву!

Дзіўную штуку ўрэзаў нябожчык Фердынанд з чацвёртым арыштантам, чалавекам адкрытага характару і бездакорнай сумленнасці. Цэлых два дні ён пазбягаў якой бы там ні было гаворкі пра Фердынанда і толькі вечарам у кавярні за мар’яжам ён, б’ючы жалудовага караля казырнай бубновай сямёркай, сказаў:

– Сем куль, як у Сараеве!

У пятага, які, паводле ягонага ж прызнання, сядзеў «за тое, што ў Сараеве кокнулі пана эрцгерцага», яшчэ сёння валасы ад жаху стаялі дуба і была ўскалмачана барада, так што яго галава нагадвала стаеннага пінчара. Ён быў арыштаваны ў кавярні, дзе не прамовіў ніводнага слова, нават не чытаў газет, у якіх пісалі пра забойства Фердынанда; ён сядзеў за сталом ў поўнай адзіноце, як раптам да яго падсеў нейкі пан, і хутка спытаў:

– Вы чыталі пра гэта?

– Не чытаў.

– А ведаеце пра гэта?

– Не ведаю.

– А ведаеце, пра што пішуць?

– Не ведаю і не цікаўлюся.

– Але ж усё гэта павінна было вас зацікавіць.

– Не ведаю, што там павінна было б мяне зацікавіць. Я выкуру сігару, вып’ю некалькі куфляў піва, павячэраю. А газет я не чытаю. Газеты хлусяць. Навошта мне яшчэ нервавацца.

– Значыцца, вас не цікавіць нават гэтае забойства ў Сараеве?

– Мяне ўвогуле не цікавяць ніякія забойствы – ні ў Празе, ні ў Вене, ні ў Сараеве ці ў Лондане. На тое ёсць розныя ўстановы, суды і паліцыя. Калі каго заб’юць, то так яму і трэба. Ці можна ж быць такім цюхцяем, каб даць сябе забіць?

Гэта былі яго апошнія словы. З гэтага часу ён праз кожныя пяць хвілін толькі голасна паўтараў:

– Я не вінаваты! Я не вінаваты!

Гэтыя словы ён паўтараў і ў браме паліцэйскай управы, іх ён будзе паўтараць і тады, калі яго павязуць у пражскі крымінальны суд, і з гэтымі ж словамі ён увойдзе ў сваю турэмную камеру.

Выслухаўшы ўсе гэтыя страшныя змоўніцкія гісторыі, Швейк палічыў, што будзе дарэчы высветліць вязням усю безнадзейнасць іх становішча.

– Кепскія нашы справы, – пачаў ён сваё суцяшальнае слова. – Гэта няпраўда, быццам вам, усім нам, нічога за гэта не будзе. Навошта ж тады паліцыя, як не для таго, каб караць нас за наш доўгі язык? Калі ўжо надышоў такі небяспечны час, што страляюць у эрцгерцагаў, то няма чаго здзіўляцца, што цябе вядуць у паліцыю. Усё гэта дзеля бляску, каб Фердынанду перад пахаваннем зрабіць рэкламу. Чым болей нас тут збяруць, тым лепей для нас, бо нам будзе весялей. Калі я служыў у войску, пасадзілі ў нас неяк палову роты. А колькі невінаватых людзей бывае асуджана – і не толькі ў войску, але і грамадзянскімі судамі! Памятаю, аднойчы асудзілі жанчыну за тое, што задушыла сваіх нованароджаных двайнят. Хоць яна і бажылася, што не магла яна задушыць двайнят, бо ў яе нарадзілася толькі адна дзяўчынка, якую ёй удалося задушыць зусім бязбольна, яе ўсё-такі асудзілі за забойства дваіх дзяцей. Або возьмем, да прыкладу, таго бязвіннага цыгана з Забегліц, што ў калядную ноч узламаў крамку дробнага тавару. Ён кляўся, што зайшоў пагрэцца, але гэта яму не дапамагло. Калі ўжо трапіў у лапы правасуддзя, справы дрэнь. Але што зробіш? Трэба ўсё-такі прызнаць, што не ўсе людзі такія паганцы, як мы часам мяркуем. Але як сёння адрозніш прыстойнага чалавека ад прахвоста, асабліва ў такі сур’ёзны час, калі нават Фердынанда цюкнулі? У нас таксама, калі я служыў у войску ў Будзеёвіцах, застрэлілі неяк сабаку ў лесе за вучэбным пляцам. А сабака быў капітанаў. Калі капітан пра гэта даведаўся, то выклікаў нас усіх, пастроіў і кажа: «Хай выйдзе наперад кожны дзесяты». Я, само сабой, аказаўся дзесятым. Сталі мы па стойцы «смірна» і «не маргні». Капітан ходзіць наўкола нас і гаворыць: «Вы нягоднікі! Нікчэмнікі! Паганцы! Гіены плямістыя! Усіх бы вас за гэтага сабаку ў адзіночку! Пасячы вас на кавалкі! Перастраляць! Нарабіць з вас адбіўных катлет! Ведайце, літасці не будзе, усіх на два тыдні ўпяку ў казармы!» Бачыце, тады гаворка ішла толькі пра маленькага сабачку, а цяпер жа пра самога эрцгерцага. Тут трэба нагнаць такога страху, каб жалоба была як мае быць.

– Я не вінаваты, я не вінаваты! – паўтараў ускудлачаны чалавек.

– Ісус Хрыстос быў таксама невінаваты, – сказаў Швейк, – а яго ўсё-такі ўкрыжавалі. Нідзе ніхто ніколі не зважаў на лёс бязвіннага чалавека «Maul halten und weiter dienen», як чаўплі нам у войску. Так яно найлепей і спакойней.

Швейк лёг на ложак і спакойна заснуў.

Тым часам прывялі двух новенькіх. Адзін з іх быў басніец. Ён хадзіў па камеры, скрыгаў зубамі і праз кожнае слова мацюкаўся. Яго мучыла думка, што ў паліцэйскай управе згубіцца яго латок з таварам. Другі навічок быў шынкар Палівец, які, убачыўшы свайго знаёмага Швейка, пабудзіў яго і трагічным голасам усклікнуў:

– I я ўжо тут!

Швейк сардэчна паціснуў яму руку і сказаў:

– Шчыра рады. Я ведаў, што той пан стрымае слова, калі паабяцаў, што па вас прыйдуць. Такая акуратнасць – рэч добрая.

Аднак пан Палівец заўважыў, што такая акуратнасць гроша меднага не варта, і ціха спытаў Швейка, ці не злодзеі астатнія арыштаваныя: яму як гандляру гэта магло пашкодзіць. Швейк яму растлумачыў, што ўсе, апрача аднаго, які пасаджаны за спробу забойства селяніна з Голіц, адносяцца да іх гурту – сядзяць з-за эрцгерцага.

Пан Палівец пакрыўдзіўся і сказаў, што ён тут не з-за нейкага недапечанага эрцгерцага, а з-за самога пана імператара. Усе зацікавіліся, і ён расказаў, як мухі запаскудзілі пана імператара.

– Запэцкалі мне яго, шэльмы, – закончыў ён аповед пра свае нягоды, – і вось давялі мяне да крыміналу. Я гэтым мухам не дарую, – прыгразіў ён.

Швейк зноў было ўлёгся прыдрамнуць, але спаў нядоўга – па яго прыйшлі, каб адвесці на допыт.

Падымаючыся па лесвіцы ў трэці аддзел на допыт, Швейк без нараканняў нёс свой крыж на Галгофу, нават не заўважаючы свайго пакутніцтва. Убачыўшы надпіс: «Пляваць на лесвіцы забараняецца», ён папрасіў у вартавога дазволіць плюнуць у плявальніцу і, ззяючы сваёй прастакаватасцю, увайшоў у канцылярыю са словамі:

– Добры вечар вам усім, людзі добрыя! Замест адказу нехта даў яму пад рэбры і падштурхнуў да стала, за якім сядзеў пан з халодным службовым выразам твару. Ён крыважэрна зірнуў на Швейка і сказаў:

– Не стройце з сябе дурня.

– Нічога не зробіш, – сур’ёзна адказаў Швейк. – Мяне вызвалілі ад вайсковай службы за ідыятызм. Спецыяльная камісія афіцыяльна прызнала мяне ідыётам. Я афіцыяльны ідыёт.

Пан з тварам злачынцы заскрыгаў зубамі.

– Здзейсненыя вамі ўчынкі, у якіх вас абвінавачваюць, сведчаць аб тым, што ў вас галава варыць.

I ён тут жа пералічыў Швейку цэлы шэраг розных злачынстваў, пачынаючы дзяржаўнай здрадай і канчаючы знявагай яго вялікасці і членаў пануючага дома. У цэнтр гэтай процьмы злачынстваў была пастаўлена ўхвала забойства эрцгерцага Фердынанда, адкуль адгаліноўвалася новая гронка злачынстваў, сярод якіх зырка зіхацела падбухторванне да бунту, паколькі ўсё гэта адбывалася ў грамадскім месцы.

– Што вы на гэта скажаце? – пераможна спытаў пан з лютым выразам твару.

– Мнагавата, – бязвінна адказаў Швейк. – Што задужа – нездарова.

– Вось бачыце, вы самі прызнаяце…

– Я прызнаю ўсё. Строгасць павінна быць, без яе ніхто нікуды б не дайшоў. Я, калі служыў у войску…

– Маўчаць! – гаркнуў паліцэйскі камісар на Швейка. – Гаварыце толькі тады, калі вас запытаюць! Разумееце?

– Яшчэ б не разумець, – сказаў Швейк. – Асмелюся далажыць, разумею і ўсё, што вы маеце ласку сказаць, магу ўцяміць.

– З кім маеце зносіны?

– Ca сваёй служанкай, ваша міласць.

– А ці маеце каго знаёмага ў мясцовых палітычных колах?

– А як жа, паночку, маю. Купляю вячэрні выпуск «Нацыянальнай палітыкі», «сучку»*.

– Вон! – зароў на Швейка пан са зверскім выразам твару.

Калі Швейка выводзілі з канцылярыі, ён сказаў:

– Дабранач, ваша міласць.

Вярнуўшыся ў сваю камеру, Швейк паведаміў астатнім, што гэткі допыт толькі смех адзін.

– Трохі там на вас накрычаць, а пад канец выганяць. Раней, – працягваў Швейк, – бывала горш. Я некалі чытаў у адной кнізе, што абвінавачаныя, каб давесці сваю бязвіннасць, павінны былі хадзіць па распаленым жалезе і піць расплаўлены свінец. А калі і пасля гэтага не сазнаваліся, то насоўвалі на ногі іспанскія боты і падымалі на дыбу або падсмальвалі бакі пажарнай паходняй, як гэта зрабілі са святым Янам Непамуцкім*. Той, нібыта, галасіў пры гэтым так, быццам яго нажом рэзалі, і не пераставаў верашчаць да таго часу, пакуль яго не скінулі з Элішчынага моста*. Такіх прыкладаў безліч. А потым чалавека чвартавалі або саджалі на кол дзе-небудзь каля Музея. А калі асуджанага проста кідалі ў склеп, каб замарыць голадам, то ён адчуваў сябе так, нібы нанава нарадзіўся. Цяпер сядзець у турме – адна прыемнасць, – нахвальваў вязніцу Швейк. – Ні табе чвартавання, ні іспанскіх ботаў, ложкі маем, стол маем, лаўкі маем, адзін на адным не сядзім, поліўку атрымліваем, хлеб даюць, збан вады прынясуць, прыбіральня пад носам. Ва ўсім відзён прагрэс. Праўда, трохі далекавата хадзіць на допыт – аж па трох лесвіцах падымацца на паверх вышэй, але затое на лесвіцах чыста і жыццё віруе: аднаго вядуць сюды, другога – туды, і маладых, і старых, і мужчын, і жанчын. Радуешся, што ты, прынамсі, тут не адзін. Кожны спакойна ідзе сваёй дарогай, і не даводзіцца баяцца, што ў канцылярыі яму скажуць: «Мы тут параіліся, і заўтра вы будзеце расчвартаваны або спалены, паводле вашага ўласнага выбару». Вядома, гэта быў бы цяжкі выбар! I я думаю, панове, што шмат хто з вас у такі момант проста аслупянеў бы. Так, цяпер умовы змяніліся на нашу карысць.

Швейк толькі закончыў сваю прамову ў абарону турэмнага ўтрымання грамадзян, як наглядчык адчыніў дзверы ікрыкнуў:

– Швейк, апранайцеся і ідзіце на допыт!

– Я, канечне, апрануся, – адказаў Швейк, – супраць гэтага я нічога не маю, але баюся, што тут нейкая памылка. Мяне ўжо адзін раз выгналі з допыту. I потым, я баюся, што астатнія паны, якія тут сядзяць са мной, пачнуць гневацца на мяне за тое, што я іду на допыт другі раз запар, а яны яшчэ ні разу за гэты вечар не былі.

– Вылазь і не балбачы! – пачулася ў адказ на Швейкава джэнтльменства.

Зноў Швейк апынуўся перад панам злачыннага тыпу, які без усякіх акалічнасцей спытаў цвёрда і рашуча:

– Вы прызнаяцеся ва ўсім?

Швейк утаропіў свае добрыя блакітныя вочы на няўмольнага чалавека і мякка сказаў:

– Калі вы жадаеце, ваша міласць, каб я прызнаўся, то я прызнаюся. Мне гэта не пашкодзіць. Але калі вы скажаце: «Швейк, не прызнавайцеся ні ў чым», дык я буду выкручвацца, хоць крой мяне на кавалкі.

Суровы пан нешта напісаў на пратаколе і, падаючы Швейку пяро, сказаў яму падпісацца. I Швейк падпісаў паказанні Брэтшнайдэра з такім дадаткам:

Падпісаўшыся, Швейк звярнуўся да суровага пана:

– Яшчэ што-небудзь падпісаць? Ці лепей прыйсці ранкам?

– Ранкам вас павязуць у крымінальны суд, – пачуў ён у адказ.

– А ў колькі часу, ваша міласць? Каб, крый мяне божа, не праспаць?

– Вон! – зноў зароў пан з другога боку стала, перад якім стаяў Швейк.

Вяртаючыся да свайго новага, закратаванага жытла, Швейк сказаў свайму канваіру:

– Тут усё ідзе як па пісаным.

Як толькі за ім замкнулі дзверы, таварышы па камеры засыпалі яго самымі рознымі пытаннямі, на якія Швейк проста і выразна адказаў:

– Я толькі што прызнаўся, што, відаць, гэта я забіў эрцгерцага Фердынанда.

Шасцёра мужчын у жаху пахаваліся пад вашывыя коўдры, толькі басніец сказаў:

– Сардэчна вітаю!

Мосцячыся на ложку, Швейк заўважыў:

– Кепска, што ў нас няма будзільніка. Раніцою яго ўсё-такі пабудзілі і без будзільніка, і роўна ў шэсць Швейка ўжо адвезлі ў паліцэйскім фургоне ў абласны крымінальны суд.

– Ранняя птушка дзюбку калупае, а позняя вочкі прадзірае, – сказаў Швейк сваім спадарожнікам, калі фургон выязджаў з брамы паліцэйскай управы.

Чыстыя ўтульныя пакойчыкі абласнога крымінальнага суда зрабілі на Швейка найлепшае ўражанне: пабеленыя сцены, пафарбаваныя ў чорны колер краты і сам тоўсты пан Дэмарціні – старшы наглядчык следчай турмы з фіялетавымі пятліцамі і кантам на форменнай фуражцы. Фіялетавы колер прадпісаны не толькі тут, але і пры набажэнскіх абрадах у вялікапосную сераду і перадвелікодную пятніцу.

Паўтарылася славутая гісторыя часоў рымскага панавання над Іерусалімам. Вязняў выводзілі і ставілі перад Пілатам 1914 года ўнізе, у сутарэнні, а следчыя, сучасныя пілаты, замест таго, каб сумленна ўмыць рукі, пасылалі да Тайсіга* па папрыку і пльзеньскае піва і адпраўлялі новых і новых абвінавачаных у дзяржаўную пракуратуру.

Тут, як правіла, знікала ўсякая логіка і перамагаў параграф, душыў параграф, ідыётнічаў параграф, пырскаў слінай параграф, смяяўся параграф, пагражаў параграф, забіваў і не дараваў параграф. Гэта былі жанглёры законамі, жрацы мёртвай літары закона, пажыральнікі абвінавачаных, тыгры аўстрыйскіх джунгляў, якія разлічваюць свой скок на абвінавачанага паводле колькасці параграфаў.

Выключэнне складалі некалькі чалавек (гэтак жа, як і ў паліцэйскай управе), якія ставіліся да закона не надта сур’ёзна. Бо і сярод куколю часам знойдуцца зерні пшаніцы.

Да аднаго з такіх паноў прывялі на допыт Швейка. Гэта быў пажылы дабрадушны чалавек, які некалі, дапытваючы вядомага забойцу Валеша, не забываў яму прапаноўваць: «Будзьце ласкавы прысесці, пане Валеш, вось якраз вольнае крэсла».

Калі прывялі Швейка, суддзя з уласцівай яму далікатнасцю папрасіў яго сесці і сказаў:

– Дык вы, значыцца, і ёсць той самы Швейк?

– Я думаю, што і павінен ім быць, – адказаў Швейк, – бо мой тата быў Швейк, і матуля пані Швейкава. Я не магу зрабіць ім такую ганьбу, адмовіўшыся ад свайго прозвішча.

Лагодная ўсмешка мільганула на твары следчага.

– Але ж вы і натварылі бог ведае чаго! У вас на сумленні шмат сяготаго.

– У мяне на сумленні заўсёды шмат чаго, – сказаў Швейк, усміхаючыся яшчэ больш лагодна, чым сам пан судовы следчы. – У мяне на сумленні, можа, яшчэ больш, чым у вас, ваша міласць.

– Гэта відаць з пратакола, які вы падпісалі, – не менш ласкавым голасам прамовіў судовы следчы. – Ці не рабілі на вас які-небудзь націск у паліцыі?

– Ды дзе там, ваша міласць. Я сам іх спытаў, ці трэба падпісаць, і калі сказалі падпісваць, то я паслухаўся. Не буду ж я з імі біцца з-за свайго ўласнага подпісу. Толькі б сабе на шкоду. Ва ўсім павінен быць парадак.

– Вы, пан Швейк, адчуваеце сябе поўнасцю здаровым?

– Поўнасцю здаровым то не, ваша міласць, у мяне раматус, нашароўваюся ападэльдокам.

Стары пан зноў ласкава ўсміхнуўся.

– А што б вы сказалі, калі б мы вас накіравалі на агляд да судовых лекараў?

– Я думаю, што мне не так ужо блага, каб паны лекары трацілі на мяне час. Мяне ўжо агледзеў адзін доктар у паліцэйскай управе, ці няма ў мяне трыперу.

– Ведаеце, пане Швейк, мы ўсё ж паспрабуем звярнуцца да судовых лекараў. Складзём камісію, пасадзім вас у папярэдняе зняволенне, а вы тым часам добра сабе адпачнеце. Вось яшчэ адно пытанне. З пратаколу вынікае, што вы заяўлялі, быццам хутка выбухне вайна, і пашыралі гэтую думку. Ці так гэта?

– Выбухне як змаргнуць, ваша міласць, пане саветнік.

– А ці не бывае ў вас часам прыпадкаў падучай хваробы?

– Гэтага, прабачце, няма. Але аднойчы на мяне ледзьве не зваліўся аўтамабіль на Карлавай плошчы. Але тое было ўжо некалькі гадоў назад.

На гэтым допыт быў закончаны. Швейк падаў пану судоваму следчаму руку і, вярнуўшыся ў свой пакойчык, сказаў суседзям:

– Дык, значыцца, мяяе з-за забойства эрцгерцага Фердынанда будуць аглядаць судовыя лекары.

– Мяне таксама аглядалі судовыя лекары, – сказаў малады чалавек, – гэта было тады, калі я за крадзеж дываноў трапіў пад суд прысяжных. Прызналі мяне прыдуркаватым. Цяпер я прапіў паравую малатарню, і мне нічога не зробяць. Учора мой адвакат сказаў, што калі ўжо адзін раз мяне прызналі прыдуркам, то мне гэта будзе на карысць усё жыццё.

– Я гэтым судовым дактарам ані не веру, – заўважыў пан інтэлігентнага выгляду. – Калі я аднаго разу падрабіў вэксалі, то на ўсякі выпадак хадзіў на лекцыі доктара Гевероха*, а калі мяне злавілі, дык я сімуляваў паралітыка акурат так, як іх апісваў доктар Геверох: укусіў аднаго судовага лекара з камісіі за нагу, выпіў з чарніліцы атрамант і на вачах усёй камісіі, прашу прабачэння, панове, нарабіў у кутку. Але якраз за тое, што я ўкусіў аднаго з членаў гэтай камісіі, мяне прызналі зусім здаровым, і гэта мяне загубіла.

– Я гэтых аглядаў ніколькі не баюся, – заявіў Швейк. – Калі я служыў у войску, дык мяне аглядаў адзін ветэрынар, і скончылася ўсё вельмі добра.

– Судовыя лекары – падлы, – азваўся скурчаны чалавечак. – Нядаўна неяк выпадкова выкапалі на маім лузе шкілет, і судовыя лекары прызналі, што гэтага чалавека забілі нейкім тупым прадметам па галаве сорак гадоў назад. Мне трыццаць восем гадоў, а мяне пасадзілі, хаця ў мяне ёсць пасведчанне аб хрышчэнні, выпіска з метрычнай кнігі і прыпісное сведчанне.

– Я думаю, – сказаў Швейк, – што на ўсё мы павінны глядзець з пункту гледжання сумленнасці. Кожны можа памыліцца, а калі больш пра нешта думаеш, то хутчэй памылішся. Ды і лекары – таксама людзі, а людзям уласціва памыляцца. Вось быў аднойчы выпадак: адзін чалавек уначы знайшоў напаўзамерзлага шалёнага сабаку, узяў яго з сабой дадому і сунуў жонцы ў пасцель. Сабака сагрэўся, аджыў і пакусаў усю сям’ю, а самага маленькага ў калысцы разарваў і зжэр. Прывяду яшчэ прыклад, як памыліўся адзін паліцэйскі сабака ў Кладне – аўчарка вядомага ротмістра Ротэра. Ротмістр Ротэр дрэсіраваў сабак і трэніраваў іх на валацугах да таго часу, пакуль усе бадзягі не пачалі Кладзенскі край абмінаць. Тады Ротэр загадаў, каб жандары, хоць лопні, прывялі якога-небудзь падазронага чалавека. Аднойчы яму і прывялі даволі слушна апранутага чалавека, якога знайшлі ў Ланскіх лясах. Ён там сядзеў на пні. Ротэр тут жа загадаў адрэзаць кавалак крыса ад яго пінжака і даў яго панюхаць сабакам-сышчыкам. Потым таго чалавека адвялі да нейкай цагельні і пусцілі па яго слядах тых самых намуштраваных сабак, яны яго знайшлі і прывялі назад. Потым гэтаму чалавеку загадалі залезці па лесвіцы на гарышча, скакаць праз сцяну, кінуцца ў сажалку, а сабак спусцілі за ім. Урэшце высветлілася, што чалавек той быў дэпутат-радыкал, ён выехаў пагуляць у Ланскія лясы, бо яму апрыкрылі парламенцкія дэбаты. Таму я і кажу, што людзі могуць і памыліцца, нават няхай сабе ён вучоны ці неадукаваны дурыла. Памыляюцца і міністры.

Судова-медыцынская камісія, якая павінна была вырашыць, ці павінен Швейк, прымаючы пад увагу яго псіхічны стан, несці адказнасць за ўсё тыя злачынствы, у якіх ён абвінавачваецца, складалася з трох надзвычай сур’ёзных паноў, прычым погляды аднаго ні ў чым не сыходзіліся з поглядамі двух іншых. Тут былі прадстаўлены тры розныя навуковыя школы псіхіятраў.

I калі ў выпадку Швейка ўсталявалася поўная згода паміж трыма супрацьлеглымі навуковымі лагерамі, то гэта можна вытлумачыць толькі тым велізарным уражаннем, якое на ўсю камісію зрабіў Швейк, калі, увайшоўшы ў залу, дзе павінны былі даследаваць стан яго псіхікі, і заўважыўшы на сцяне партрэт аўстрыйскага імператара, выкрыкнуў: «Панове, няхай жыве імператар Франц-Іосіф Першы!»

Справа была зусім відавочная. Пасля гэтай спантаннай заявы Швейка адпаў цэлы шэраг пытанняў, засталося толькі некалькі найважнейшых. Адказы на іх павінны былі пацвердзіць першапачатковую думку пра Швейка, складзеную на падставе сістэмы доктара псіхіятрыі Калерсона, доктара Гевероха і англічаніна Уікінга*.

– Радый цяжэйшы за свінец?

– Я іх, прабачце, не ўзважваў, – са сваёй мілай усмешкай адказаў Швейк.

– Ці верыце вы ў канец свету?

– Спачатку я павінен гэты канец убачыць, – нядбайна кінуў Швейк. – Але, ва ўсякім выпадку, заўтра я яго яшчэ не прычакаю.

– Вы змаглі б вылічыць дыяметр зямнога шара?

– Прабачце, не здолеў бы, – адказаў Швейк. – Але, панове, я таксама хацеў бы загадаць вам адну загадку. Перад вамі чатырохпавярховы дом, на кожным паверсе па восем акон, на даху два акны і два коміны, на кожным паверсе па два кватаранты. А цяпер, панове, адкажыце, у якім годзе памерла ў дворніка яго маці?

Судовыя лекары шматзначна пераглянуліся, тым не менш адзін з іх задаў яшчэ такое пытанне:

– Ці не ведаеце вы, якая найбольшая глыбіня ў Ціхім акіяне?

– Гэтага, прабачце, не ведаю, – быў адказ. – Але думаю, што будзе глыбей, чым пад Вышаградскай скалой на Влтаве*.

– Дастаткова? – коратка спытаў старшыня камісіі.

Але адзін з яе членаў папрасіў дазволу задаць яшчэ наступнае пытанне:

– Колькі будзе, калі памножыць дванаццаць тысяч восемсот дзевяноста сем на трынаццаць тысяч восемсот шэсцьдзесят тры?

– Семсот дзевяноста дзевяць, – не міргнуўшы вокам, адказаў Швейк.

– Думаю, гэтага зусім дастаткова, – падвёў вынік старшыня камісіі. – Можаце адвесці абвінавачанага на яго месца.

– Дзякуй вам, панове, – пачціва сказаў Швейк, – з мяне таксама зусім дастаткова.

Калі Швейк адышоў, калегія трох прыйшла да ўзгодненай высновы: Швейк – круглы дурань і ідыёт паводле ўсіх законаў прыроды, адкрытых славутымі вучонымі-псіхіятрамі. У вывадзе для судовага следчага, паміж іншым, стаяла:

У той час як складалася гэтая выснова, Швейк расказваў сваім таварышам па турме:

– На Фердынанда наплявалі, а балбаталі са мной пра яшчэ большую лухту. Напрыканцы мы сказалі адно аднаму, што пагаварылі дастаткова, і разышліся.

– Я не веру нікому, – зазначыў скурчаны чалавечак, на лузе якога выпадкова выкапалі шкілет, – усё гэта адно жульніцтва.

– I без жульніцтва не абыдзешся, – запярэчыў Швейк, укладваючыся на сяннік. – Калі б усе людзі клапаціліся толькі пра добрае самапачуванне іншых, то перабіліся б паміж сабой яшчэ хутчэй.

Калі пазней Швейк расказваў пра сваё знаходжанне ў доме вар’ятаў, то адзываўся аб ім з незвычайнай пахвалой.

– Дапраўды, не ведаю, чаму гэтыя вар’яты злуюцца, што іх там трымаюць. Там можна поўзаць голым па падлозе, выць як шакал, шалець і кусацца. Калі б хто-небудзь зрабіў тое ж самае дзе-небудзь на вуліцы, дык людзі б дзівіліся, а там гэта самая звычайная рэч. Taм такая вольніца, якая і сацыялістам ніколі не снілася. Там можна выдаваць сябе і за госпада бога, і за панну Марыю, і за рымскага папу, і за англійскага караля, і за пана імператара, і за святога Вацлава*. (Праўда, гэты апошні ўвесь час быў звязаны і ляжаў голы ў адзіночцы.) Яшчэ там быў адзін, што крычаў, быццам ён архіепіскап, але гэты нічога не рабіў, толькі жраў ды яшчэ сеё-тое, што з гэтым звязана, але там ніхто гэтага не саромеецца. А адзін дык выдаваў сябе нават за Кірыла і Мяфодзія, каб атрымліваць двайную порцыю. I яшчэ адзін мужык лічыў сябе цяжарным і запрашаў усіх на хрэсьбіны. Шмат было там шахматыстаў, палітыкаў, рыбаловаў, скаўтаў, калекцыянераў паштовых марак і фатографаў-аматараў. Адзін сядзеў там з-за нейкіх старых гаршкоў, якія ён называў урнамі. Другога трымалі ўвесь час ва ўціхамірвальнай сарочцы, каб не мог вылічыць, калі будзе канец свету. Сышоўся я там і з некалькімі прафесарамі. Адзін з іх усё хадзіў за мною і тлумачыў, піто прарадзіма цыганоў была ў Крканошах*, а другі даводзіў, што ў сярэдзіне зямнога шара ёсць яшчэ адзін шар, нашмат большы, чым знадворны. У вар’ятні кожны мог гаварыць усё, што ў галаве закруціла, якраз як у парламенце. Аднаго разу там узяліся расказваць казкі ды пабіліся, калі занадта блага абышліся з нейкай прынцэсай. Найбольш буяным быў адзін пан, які выдаваў сябе за шаснаццаты том навуковага слоўніка і прасіў, каб яго разгарнулі і знайшлі выраз «пераплётнае шыла», бо іначай яму канец. Супакоіўся ён толькі тады, калі на яго надзелі ўціхамірвальную сарочку. Тады ён пачаў хваліцца, што патрапіў у пераплётны прэс і прасіў зрабіць яму модны абрэз. Увогуле там жылося, як у раі. Можаце сабе галёкаць, раўці, спяваць, плакаць, бляяць, вішчаць, скакаць на адной назе, маліцца, куляцца, поўзаць на карачках, бегаць наўкола, танцаваць, гойсаць, сядзець цэлымі днямі на кукішках і лазіць на сцяну, і ніхто не падыдзе і не скажа: «Гэтак рабіць нельга, гэта непрыстойна, вы павінны саромецца, вы ж культурны чалавек». Але, праўду сказаць, там былі толькі ціха звар’яцелыя. Паўтараю, надта добра там было, і тыя некалькі дзён, што я правёў у вар’ятні, былі найлепшымі днямі майго жыцця.

I сапраўды, нават сам прыём, які аказалі Швейку ў вар’ятні, калі яго прывезлі на абследаванне з крымінальнага суда, пераўзышоў усе чаканні. Напачатку яго распранулі дагала, потым далі халат і павялі купацца, па-сяброўску падхапіўшы падпашкі, прычым адзін з санітараў забаўляў яго яўрэйскімі анекдотамі. У купальні яго апусцілі ў ванну з цёплай вадой, затым выцягнулі адтуль і паставілі пад халодны душ. Гэта паўтарылі з ім тройчы, потым спыталі, як яму гэта спадабалася. Швейк адказаў, што гэта лепей, чым у лазнях каля Карлава моста і што ён надта любіць купацца.

– Калі вы яшчэ астрыжаце мне ногці і валасы, то не ведаю, чаго мне будзе не хапаць для поўнага шчасця, – дадаў ён, міла ўсміхаючыся.

Яго жаданне было выканана. Затым Швейка грунтоўна расцерлі губкай, захінулі ў прасцірадла і аднеслі ў першае аддзяленне на ложак, дзе яго ўклалі, прыкрылі коўдрай і папрасілі заснуць.

Швейк яшчэ і зараз успамінае гэты час з любасцю:

– Уявіце сабе, мяне неслі, неслі да самага ложка, і ў гэтыя хвіліны я быў на вяршыні шчасця.

На пасцелі Швейк заснуў сном праведніка. Потым яго пабудзілі і прапанавалі кубак малака і булачку. Булачка была загадзя разрэзана на маленькія кавалачкі, і пакуль адзін з санітараў трымаў Швейка за абедзве рукі, другі макаў лустачкі булкі ў малако і карміў яго накшталт таго, як кормяць клёцкамі гусей.

Потым Швейка ўзялі падпашкі і адвялі ў прыбіральню, дзе папрасілі выканаць малую і вялікую фізіялагічныя патрэбы.

Пра гэтую цудоўную хвіліну Швейк расказвае з захапленнем. Мы не адважваемся паўтарыць яго аповед пра тое, што з ім потым рабілі. Прывядзём толькі адно яго выказванне: «Адзін з іх трымаў мяне пры гэтым на руках».

Затым яго прывялі назад, паклалі ў пасцель і зноў папрасілі заснуць. Праз некаторы час яго пабудзілі і адвялі ў кабінет для абследавання, дзе Швейк, стоячы зусім голы перад двума лекарамі, прыгадаў слаўныя часы прызыву ў войска, і мімаволі з яго вуснаў сарвалася:

– Tauglich!

– Што вы сказалі? – спытаў адзін з лекараў. – Зрабіце пяць крокаў наперад і пяць назад.

Швейк зрабіў дзесяць.

– Я ж вам сказаў, – заўважыў лекар, – каб вы зрабілі пяць.

– Мне колькі тых лішніх крокаў зрабіць не шкада, – сказаў Швейк.

Пасля гэтага лекары папрасілі, каб Швейк сеў у крэсла, а адзін з іх некалькі разоў стукнуў яго па калене, штосьці сказаў другому, што рэфлексы зусім нармальныя, але той пакруціў галавой і пачаў сам кляпаць Швейка па калене, у той час як першы падымаў Швейку павекі і аглядаў яго зрэнкі. Потым яны адышліся да стала і перакінуліся некалькімі лацінскімі выразамі.

– Слухайце, вы ўмееце спяваць? – спытаў адзін. – Ці не маглі б вы нам заспяваць якую-небудзь песню?

– З задавальненнем, – адказаў Швейк, – хаця ў мяне няма ні голасу, ні музыкальнага слыху, але дзеля вас паспрабую, калі вам захацелася пазабаўляцца.

I Швейк завёў:

– Далей не памятаю, – працягваў Швейк, – калі хочаце, дык заспяваю:

– А далей таксама не ведаю, – уздыхнуў Швейк. – Ведаю яшчэ першы куплет з «Дзе радзіма мая?»* і потым «Віндышгрэц* і іншыя паны генералы з узыходам сонца бітву пачыналі» ды яшчэ некалькі простанародных песень накшталт «Божа, беражы імператара»*, «Ішлі мы проста ў Ярамер»* і «Дастойна ёсць…»

Абодва лекары пераглянуліся, і адзін з іх задаў Швейку пытанне:

– Ці даследавалі ўжо калі-небудзь раней ваш псіхічны стан?

– У войску, – урачыста, з гонарам адказаў Швейк. – Паны вайсковыя лекары прызналі мяне хранічным ідыётам.

– Мне здаецца, вы сімулянт! – раскрычаўся раптам на Швейка другі лекар.

– Зусім не сімулянт, панове! – абараняўся Швейк. – Я самы сапраўдны балбес, можаце даведацца ў канцылярыі Дзевяноста першага палка ў Чэшскіх Будзеёвіцах альбо ва Управе запасных у Карліне.

Старшы лекар безнадзейна махнуў рукой і, паказваючы на Швейка, сказаў санітарам:

– Вярніце гэтаму чалавек яго вопратку і перадайце яго ў трэцяе аддзяленне на першы калідор. Потым адзін з вас няхай вернецца і аднясе ўсе дакументы на яго ў канцылярыю. Ды скажыце там, каб вырашалі хутчэй, каб ён доўга на карку ў нас не сядзеў.

Лекары яшчэ раз кінулі пагардлівы позірк на Швейка, які, ветліва кланяючыся, пачціва адступаў да дзвярэй. На пытанне аднаго з санітараў, што ён тут дурня строіць, Швейк адказаў:

– Я ж не апрануты, зусім голы, дык і не хачу паказваць панам тое, што прымусіла б іх думаць, быццам я грубіян або нахабнік.

З той хвіліны, як санітары атрымалі загад вярнуць Швейку яго адзенне, яны ўжо не звярталі на яго ніякай увагі, загадалі яму апрануцца, і адзін з іх адвёў яго ў трэцяе аддзяленне. Там Швейка пратрымалі некалькі дзён, і пакуль канцылярыя афармляла яго выпіску з вар’яцкага дома, ён меў магчымасць праводзіць свае назіранні. Расчараваныя лекары далі яму такое вызначэнне: «Прыдуркаваты сімулянт».

З той прычыны, што Швейка выпісалі з бальніцы перад абедам, не абышлося без малой звадкі. Швейк заявіў, што ўжо калі яго выкідваюць з вар’ятні, то не маюць права пазбаўляць абеду.

Канец звадцы паклаў выкліканы брамнікам паліцэйскі, які адвёў Швейка ў паліцэйскі камісарыят на Салмавай вуліцы.

Пасля цудоўных прамяністых дзён у вар’ятні да Швейка прыйшлі ліхія часіны, поўныя нягод і праследаванняў. Паліцэйскі інспектар Браўн абставіў сцэну спаткання са Швейкам у суровым стылі рымскіх намеснікаў эпохі любага яму імператара Нерона. I гэтак жа люта, як у свой час намеснікі вымаўлялі: «Кіньце гэтага шэльму хрысціяніна львам!» – інспектар Браўн сказаў:

– За краты яго!

Ні слоўка болей, ні слоўка меней. Толькі вочы пана паліцэйскага інспектара Браўна заззялі ад асаблівай, ненармальнай насалоды. Швейк пакланіўся і з годнасцю сказаў:

– Да вашых паслуг, панове. Я лічу, што «краты» гэта тое ж, што і «адзіночка», а гэта не так ужо і кепска.

– Ну, у нас тут не надта раскашуешся, – ухмыльнуўся паліцэйскі інспектар, на што Швейк адказаў:

– Я чалавек сціплы і заўсёды буду ўдзячны за тое, што вы для мяне робіце.

У ізалятары на нарах сядзеў нейкі задуменны чалавек. Па яго апатычным поглядзе было відаць, што яму не верыцца, быццам дзверы адчынялі для таго, каб выпусціць яго на волю.

– Маё шанаванне, васпане, – сказаў Швейк, сядаючы да яго на нары. – Не скажаце, колькі зараз часу?

– Мяне гэта не абыходзіць, – вымавіў задуменны чалавек.

– А тут не так ужо блага, – паспрабаваў завязаць размову Швейк. – Нары з габляванага дрэва.

Сур’ёзны пан не адказаў, устаў і пачаў хутка хадзіць у вузкім катушку паміж дзвярыма і нарамі, нібы спяшаўся нешта ўратаваць.

Тым часам Швейк з цікавасцю разглядаў надпісы, выдрапаныя на сценах. Адзін з іх належаў невядомаму вязню, які перад богам і людзьмі даў зарок змагацца з паліцыяй не на жыццё, а на смерць. Тэкст абвяшчаў: «Вы заплаціце за ўсё!» Другі арыштант пісаў: «Ідзіце вы да д’ябла, пеўні!»* Трэці проста канстатаваў факт: «Тут сядзеў 5 чэрвеня 1913 года, са мной абыходзіліся слушна. Ёзаф Марачак, гандляр з Вршовіц». А быў і надпіс, які ўзрушваў сваёй глыбінёй: «Злітуйся, вялікі божа!»

A пад гэтым: «Пацалуйце мяне ў с…»

Літара «с» аднак была закрэслена, а збоку вялікімі літарамі напісана «СКЛАДКУ». Побач нейкая паэтычная душа прыпісала верш:

Пан, які бегаў ад дзвярэй да нараў, быццам спаборнічаў у марафонскім забегу, нарэшце, задыхаўшыся, спыніўся, сеў на ранейшае месца і, абхапіўшы галаву рукамі, раптам загаласіў:

– Пусціце мяне адсюль!.. Не, яны мяне не пусцяць, – сказаў ён сам сабе, – не, не пусцяць. Я тут ужо з ранку, з шасці гадзін.

На яго раптам напала ахвота гаварыць. Ён падняўся са свайго месца і звярнуўся да Швейка:

– Ці няма ў вас выпадкам дзягі, каб скончыць усё гэта назаўжды?

– З вялікай прыемнасцю магу вам паслужыць, – адказаў Швейк, адпінаючы дзягу. – Я яшчэ ніколі не бачыў, як вешаюцца ў адзіночцы на рамяні… Толькі адно мне прыкра, – працягваў ён, агледзеўшыся наўкола, – што тут няма ніводнага крука. Аконная ручка вас не вытрымае. Хіба што павесіцеся на нарах, укленчыўшы, як гэта зрабіў манах з Эмаўзскага кляштара, павесіўшыся на распяцці з-за маладой яўрэйкі. Я самазабойцаў вельмі люблю, так што з богам…

Пануры пан, якому Швейк сунуў дзягу ў руку, паглядзеў на гэтую дзягу, адкінуў яе ў кут і заплакаў, размазваючы бруднымі рукамі слёзы па твары і лямантуючы:

– У мяне дзеткі, а я тут за п’янства і распусны лад жыцця. Ежыш Марыя! Бедная мая жонка! А што мне скажуць на службе! У мяне дзетачкі, а я тут за п’янства і распусту! – I гэтак далей, без канца.

Нарэшце ён як быццам крыху супакоіўся, падышоў да дзвярэй і пачаў біць у іх нагамі і кулакамі. За дзвярыма пачуліся крокі, азваўся голас:

– Чаго вы хочаце?

– Выпусціце мяне! – прамовіў ён такім голасам, нібыта яму заставалася толькі легчы і памерці.

– Куды? – прагучала пытанне з таго боку дзвярэй.

– На працу, – адказаў няшчасны бацька, муж, чыноўнік, п’яніца і распуснік.

Пачуўся смех, жудасны смех у цішыні калідора, і крокі зноў аціхлі.

– Здаецца мне, што гэты пан вас люта ненавідзіць, калі так смяецца з вас, – сказаў Швейк, калі чалавек, безнадзейна махнуўшы рукой, сеў побач. – Гэткі турэмшчык, калі раззлуецца, здольны на ўсё. Сядзіце сабе ціха, калі ўжо расхацелі вешацца, і пачакайце, як пойдуць справы далей. Калі вы, як кажаце, чыноўнік, жанаты і ў вас ёсць дзеці, то ўсё гэта сапраўды жахліва. Вы, калі не памыляюся, упэўнены, што вас выкінуць са службы?

– Не магу вам сказаць, – уздыхнуў той. – Я ўжо і сам не ведаю, чаго навырабляў. Толькі помню, што мяне аднекуль выкінулі, але я хацеў вярнуцца, каб закурыць сігару. А ўсё пачыналася так добра… Бачыце, начальнік нашага аддзела спраўляў свае імяніны і паклікаў нас у адзін вінны шынок, потым мы трапілі ў другі, у трэці, у чацвёрты, у пяты, у шосты, у сёмы, у восьмы, у дзевяты…

– Ці не жадаеце, каб я дапамог вам лічыць? – падахвоціўся Швейк. – Я ў гэтай справе кумекаю. Аднойчы я за адну ноч пабыў у дваццаці васьмі месцах, але трэба аддаць належнае, нідзе болей за тры куфлі не піў.

– Карацей кажучы, – працягваў няшчасны падначалены таго начальніка, які так пышна святкаваў свае імяніны, – калі мы абышлі з тузін розных шыночкаў, то спахапіліся, што наш начальнік недзе згубіўся, хаця мы яго загадзя прывязалі на вяровачку і вадзілі за сабой, як сабачку. Дык мы тады пайшлі яго ўсюды шукаць і нарэшце ўсе паразгублялі адзін аднаго. Я апынуўся ў адной з начных кавярань на Вінаградах, у вельмі слушнай установе, дзе піў нейкі лікёр проста з бутэлькі. Што я потым рабіў – не памятаю… Ведаю толькі, што ўжо тут, у камісарыяце, калі мяне сюды прывялі, абодва паліцэйскія рапартавалі, што я напіўся, паводзіў сябе непрыстойна, пабіў адну даму, разрэзаў сцізорыкам чужы капялюш, які зняў з вешалкі, разагнаў жаночую капэлу, перад усімі абвінаваціў обер-кельнера ў крадзяжы дваццаці крон, разбіў мармуровую дошку ля століка, за якім сядзеў, і знарок плюнуў незнаёмаму пану за суседнім столікам у чорную каву. Больш я нічога не зрабіў… прынамсі, не памятаю, каб я яшчэ што-небудзь выкінуў… Іпаверце, я такі прыстойны, інтэлігентны чалавек і ні аб чым іншым не думаю, як толькі аб сваёй сям’і. Што вы на гэта скажаце? Я ж зусім не задзіра які, скандаліст!

– I шмат вам давялося прыкласці працы, каб раскалашмаціць тую мармуровую дошку? – пацікавіўся Швейк замест адказу. – Ці вы яе раскалолі адным махам?

– Адразу, – адказаў інтэлігентны пан.

– Тады вы прапалі, – задуменна вымавіў Швейк. – Вам дакажуць, што вы да гэтага рыхтаваліся шляхам працяглых практыкаванняў. А кава таго незнаёмага пана, у якую вы плюнулі, была без рому ці з ромам?

I, не чакаючы адказу, высветліў:

– Калі была з ромам, то горш, таму што даражэй. На судзе ўсё падлічваюць і складваюць разам, каб цягнула на злачынства.

– На судзе… – маладушна прашаптаў шаноўны галава сям’і і, звесіўшы галаву, упаў у той непрыемны стан, калі чалавека адольваюць дакоры сумлення.

– А дома ведаюць, што вы арыштаваны, або пачакаюць, калі пра гэта будзе ў газетах? – спытаў Швейк.

– Вы лічыце, што гэта будзе ў газетах? – наіўна спытала ахвяра імянін свайго начальніка.

– Больш чым упэўнены, – прагучаў шчыры адказ, бо Швейк ніколі не меў звычаю утойваць што-небудзь ад суразмоўцы. – Чытачам газет такія звесткі надта падабаюцца. Я сам люблю чытаць гэтую рубрыку пра п’яніц і іх буянства. Нядаўна ў шынку «Ля келіха» адзін госць выкінуў штуку: сам сабе разбіў куфлем галаву. Падкінуў яго ўгару і падставіў галаву. Яго адвезлі, а раніцой мы ўжо чыталі пра гэта ў газетах. Альбо яшчэ выпадак. У Бендлаўцы* я аднойчы даў аплявуху аднаму факелынчыку з пахавальнага бюро, а ён мне аддзячыў тым жа. Каб нас памірыць, вымушаны былі абодвух пасадзіць пад замок, і тут жа з’явілася нататка ў газетах. I яшчэ. У кавярні «У мерцвяка» адзін саветнік разбіў два сподачкі. Дык, думаеце, яго пашкадавалі? На другі дзень таксама красаваўся ў газетах… Вам застаецца толькі адно: паслаць з турмы ў газету абвяржэнне, што апублікаваная нататка вас не датычыць і што з панам, які носіць ваша прозвішча, вы не звязаны ніякімі ні сваяцкімі, ні іншымі адносінамі. А дадому пашліце запіску, каб гэтае абвяржэнне выразалі і схавалі, – потым вы можаце яго прачытаць, калі адсядзіце тэрмін пакарання. Вам не холадна? – спагадліва спытаў Швейк, заўважыўшы, што інтэлігентны пан дрыжыць. – У гэтым годзе канец лета нешта халаднаваты.

– Прапашчы я чалавек! – загаласіў кампаньён Швейка. – Ляснула маё павышэнне!

– Гэта як піць даць, – ахвотна пагадзіўся Швейк. – Калі вас пасля вязніцы назад на службу не прымуць, не ведаю, як хутка знойдзеце вы іншае месца, таму што ўсюды, нават калі б вы захацелі працаваць у скуралупа, запатрабуюць ад вас даведку аб добрых паводзінах. Так-так, хвіліны асалоды, якія вы сабе дазволілі, будуць вам дорага каштаваць. А з чаго будзе жыць ваша жонка з дзеткамі, пакуль вы будзеце сядзець? Ці, можа, ёй давядзецца пайсці з торбай па свеце і вучыць дзетак рознай распусце?

Пачуўся ўсхліп:

– Бедныя мае дзеткі! Бедная мая жонка! Грэшнік, які стаў на шлях пакаяння, устаў і разгаварыўся аб сваіх дзетках: у яго іх пяцёра, самаму старэйшаму дванаццаць гадоў, ён у скаўтах, п’е толькі ваду і мог бы служыць прыкладам свайму бацьку, які праштрафіўся ўпершыню ў жыцці.

– Ён, значыцца, у скаўтах, – усклікнуў Швейк. – Люблю слухаць пра скаўтаў. Аднойчы ў Мыдлаварах, каля Злівы, у раёне Глубокай, акруга Чэшскія Будзеёвіцы, якраз калі наш Дзевяноста першы полк быў там на вучэннях, сяляне з навакольных вёсак наладзілі аблаву на скаўтаў, якіх занадта многа развялося ў грамадскім лесе. Трох схапілі. I калі вязалі найменшага з іх, ён так скавытаў і плакаў, што мы, загартаваныя салдаты, не маглі без жалю на яго глядзець і палічылі за лепшае адысціся ўбок. Пакуль гэтых скаўтаў вязалі, яны пакусалі васьмярых сялян. Потым у старасты пад бізунамі яны прызналіся, што ва ўсёй акрузе няма таго лугу, які б яны не вытапталі, выграваючыся на сонцы. I заадно прызналіся ў тым, што каля Ражыц якраз перад жнівом чыста выпадкова згарэла паласа жыта, калі яны ў тым жыце пяклі на ражне сарну, да якой з нажом падкраліся ў грамадскім лесе. Потым на іх лежбішчы ў лесе знайшлі болей за паўцэнтнера абгрызеных касцей рознай хатняй птушкі і лясных звяроў, вялікае мноства вішнёвых костачак, безліч агрызкаў недаспелых яблыкаў і ўсялякага іншага дабра.

Аднак няшчасны бацька скаўта ўсё ж не мог супакоіцца.

– Што я нарабіў! – бедаваў ён. – Загубіў сваю рэпутацыю назаўсёды!

– Што і казаць, – пацвердзіў Швейк з уласцівай яму шчырасцю. – Пасля таго, што здарылася, ваша рэпутацыя загублена на ўсё жыццё, бо калі пра гэты выпадак будуць чытаць у газетах вашы знаёмыя, то, будзьце ўпэўнены, што сеё-тое яны яшчэ і дададуць ад сябе. Так яно ўжо вядзецца, так што вы не звяртайце на гэта ўвагі. Людзей з падмочанай ці загубленай рэпутацыяй на свеце, бадай, разоў у дзесяць болей, чым тых, хто з чыстым сумленнем. Гэта мізэрная дробязь.

Тут на калідоры пачуліся грузныя крокі, загрымеў у замку ключ, расчыніліся дзверы, паліцэйскі выклікаў Швейка.

– Прабачце, – па-рыцарску нагадаў Швейк, – я тут толькі з дванаццаці гадзін дня, а гэты пан яшчэ з шасці гадзін раніцы. Я не вельмі каб спяшаўся.

Замест адказу моцная рука паліцэйскага выцягнула яго ў калідор, і Швейк моўчкі паплёўся па лесвіцы на другі паверх. У пакоі за сталом сядзеў тоўсты паліцэйскі камісар з бадзёрым выразам на твары. Ён звярнуўся да Швейка:

– Дык вы, значыцца, і ёсць той Швейк? Як вы сюды трапілі?

– Самым звычайным спосабам, – адказаў Швейк. – Я прыйшоў сюды ў суправаджэнні паліцэйскага, бо не мог дазволіць, каб мяне выгналі з вар’ятні без абеду. Я ім не шлюха з вуліцы.

– Ведаеце што, Швейк? – ласкава сказаў камісар. – Навошта нам тут, на Салмавай вуліцы, з вамі спрачацца? Ці не было б лепей, калі б мы вас накіравалі ў паліцэйскую ўправу?

– Вы, як гаворыцца, гаспадар сітуацыі, – задаволена сказаў Швейк. – А прайсціся ўвечары да паліцэйскай управы – гэта невялікая, але надта прыемная прагулка.

– Ну, я рады, што мы з вамі пагадзіліся, – весела падсумаваў паліцэйскі камісар. – Заўсёды лепей дамовіцца, ці не так, Швейк?

– Я таксама заўсёды вельмі ахвотна раюся з людзьмі, – падхапіў Швейк. – Паверце, пан камісар, я ніколі не забуду вашае ласкі.

Пачціва пакланіўшыся, ён спусціўся з паліцэйскім уніз, у стражніцу, і праз чвэрць гадзіны яго ўжо можна было бачыць на рагу Бчнай вуліцы і Карлавай плошчы ў суправаджэнні другога паліцэйскага, які прыціскаў пад пахай даволі тоўстую кнігу з нямецкім надпісам: «Arestantenbuch».

Ha рагу Спаленай вуліцы Швейк з яго канваірам натрапілі на гурт людзей, якія тоўпіліся перад расклеенай аб’явай.

– Гэта маніфест пана імператара пра аб’яўленне вайны, – сказаў паліцэйскі Швейку.

– Я гэта прадказваў, – сказаў Швейк. – Але ў вар’ятні пра гэта яшчэ не ведаюць, хаця маглі б ведаць з першакрыніц.

– Што вы хочаце гэтым сказаць? – спытаў паліцэйскі Швейка.

– Там жа сядзіць шмат паноў афіцэраў, – растлумачыў Швейк, а калі яны падышлі да новага гурту, які таксама ціснуўся да маніфеста, Швейк крыкнуў:

– Імператару Францу-Іосіфу слава! Вайну мы выйграем!

Нехта з натхнёнага натоўпу адным ударам збіў яму кацялок на вушы, і ў такім выглядзе на вачах у вялікай грамады людзей удалы салдат Швейк зноў пабрыў у браму паліцэйскай управы.

– Гэтую вайну мы абавязкова выйграем, я паўтараю гэта яшчэ раз, панове, – з гэтымі словамі Швейк развітаўся з натоўпам, які яшчэ крыху правёў яго.

Некалі, у далёкія ад нас часы, да Еўропы даляцела неабвержнае выслоўе аб тым, што заўтрашні дзень разбурыць самыя смелыя планы сённяшняга дня.

Ад будовы паліцэйскай управы патыхала духам чужой народу ўлады. Яна прыдзірліва сачыла за тым, наколькі захоплена ставіцца насельніцтва да аб’яўлення вайны. За выключэннем некалькіх чалавек, якія не адракліся ад свайго народа, вымушанага сыходзіць крывёю за абсалютна чужыя яму інтарэсы, паліцэйская ўправа ўяўляла сабой маляўнічае зборышча бюракратаў-драпежнікаў, што не ашчаджалі турмаў і шыбеніц у імкненні апраўдаць існаванне мудрагелістых параграфаў. Пры гэтым драпежныя бюракраты абыходзіліся са сваімі ахвярамі са з’едлівай ветлівасцю, загадзя ўзважваючы кожнае сваё слова.

– Мне вельмі шкада, – сказаў адзін з гэтых чорнажоўтых драпежнікаў, калі да яго прывялі Швейка, – што вы зноў трапілі ў нашы рукі. Мы думалі, што вы выправіцеся, але мы памыліліся.

Швейк моўчкі ківаў галавой, зрабіўшы пры гэтым такі наіўны выгляд, што чорнажоўты драпежнік* дапытліва ўгледзеўся ў яго і рэзка кінуў:

– Не прыкідвайцеся дурнем!

Аднак тут жа перайшоў на ласкавейшы тон:

– Нам, сапраўды, вельмі непрыемна трымаць вас у турме. Але, на маю думку, ваша віна не такая ўжо страшная, бо пры вашым невялікім розуме не сумняваемся, што вас падбухторылі. Скажыце мне, пан Швейк, хто іменна вас падгаварыў на такую дурасць?

Швейк пракашляўся і адказаў:

– Прабачце, але ні пра якую дурасць я не ведаю.

– А хіба ж гэта не дурасць, пане Швейк, – узяў драпежнік штучна-бацькоўскі тон, – калі вы, паводле сведчання паліцэйскага, які прывёў вас сюды, сабралі натоўп перад наклееным на рагу маніфестам аб вайне і распальвалі яго выкрыкамі: «Няхай жыве імператар Франц-Іосіф! Гэтую вайну мы выйграем!»

– Я не мог больш бяздзейнічаць, – заявіў Швейк, упіраючы свае добрыя вочы ў зрэнкі інквізітара. – Я расхваляваўся, убачыўшы, што ўсе чытаюць гэты маніфест аб вайне і не праяўляюць ніякай радасці. Ніякіх табе воклічаў, ніякіх «ура», увогуле нічога, пан саветнік. Быццам бы іх гэта зусім не датычыць. I тут я, стары салдат Дзевяноста першага палка, не змог на гэта спакойна глядзець і выкрыкнуў тыя словы. Калі б вы былі на маім месцы, то, на маю думку, зрабілі б тое самае. Калі ўжо аб’яўлена вайна, дык мы павінны яе выйграць і павінны ўзносіць славу пану імператару. Ніхто не пераканае мяне ў адваротным.

Спляжаны Швейкам чорнажоўты драпежнік не вынес яго погляду бязвіннага ягняці і, апусціўшы вочы ў свае паперы, вымавіў:

– Я цалкам зразумеў бы ваш запал, калі б ён быў праяўлены пры іншых акалічнасцях. Вы самі добра ведаеце, што вас вёў паліцэйскі, так што ваш патрыятызм мог і нават павінен быў успрымацца публікай не ўсур’ёз, а хутчэй з іроніяй.

– Ісці пад канвоем паліцэйскага, – адказаў Швейк, – гэта цяжкі момант у жыцці кожнага чалавека. Але калі чалавек нават у гэты момант не забывае, што належыць рабіць у часвайны, то гэты чалавек не такі ўжо благі.

Чорнажоўты драпежнік нешта прабурчаў і яшчэ раз паглядзеў Швейку проста ў вочы. Швейк адказаў сваім чыстым, мяккім, сціплым і пяшчотным поглядам. З хвіліну яны пільна ўзіраліся адзін у аднаго.

– Каб вас чорт узяў! – прамармытала нарэшце чыноўніцкая морда, – калі вы яшчэ хоць раз трапіце сюды, то я ўвогуле ні пра што пытаць не буду, а тут жа адпраўлю вас у вайсковы суд у Градчаны*. Зразумелі?

I перш чым ён пачаў лаяцца, Швейк падскочыў да яго, пацалаваў у руку і сказаў:

– Няхай вам пан бог аддзячыць за ласку! Калі вам калі-небудзь спатрэбіцца чыстакроўны сабачка, зрабіце ласку, звярніцеся да мяне. Я гандлюю сабакамі.

Так Швейк зноў апынуўся на волі. Па дарозе дамоў ён разважаў аб тым, ці не зайсці яму спачатку ў піўную «Ля келіха», і ўрэшце адчыніў тыя ж дзверы, з якіх не так даўно выйшаў у суправаджэнні дэтэктыва Брэтшяайдэра.

У піўнушцы панавала магільная цішыня. Там было некалькі наведнікаў, і сярод іх стораж з касцела святога Апалінара. Твары ва ўсіх былі панурыя. За стойкай сядзела шынкарка, жонка Паліўца, і тупа глядзела на піўныя краны.

– Вось я і вярнуўся! – весела сказаў Швейк. – Дайце мне куфлік піва. А дзе ж наш пан Палівец? Пэўна, ужо таксама дома?

Замест таго, каб адказаць, пані Паліўцава залілася слязьмі і, усхліпваючы за кожным словам, прастагнала:

– Яму… далі… дзесяць гадоў… тыдзень… таму назад…

– Бачыш, як яно, – сказаў Швейк. – Значыцца, сем дзён у яго ўжо за плячыма.

– Ён быў такі асцярожны, – плакала гаспадыня. – Ён сам гэта заўсёды пра сябе гаварыў…

Наведнікі ля стойкі ўпарта маўчалі, быццам тут яшчэ блукаў дух Паліўца і схіляў да большай асцярожнасці.

– Асцярожнасць – маці мудрасці, – сказаў Швейк, сядаючы да стала з куфлем піва, дзе ў пене ўтварыліся маленькія дзірачкі там, дзе капнулі слёзы пані Паліўцавай, калі яна несла піва на стол. – Цяперашні час такі, што даводзіцца быць асцярожным.

– Учора ў нас было два пахаванні, – перавёў гаворку на іншае стораж ад святога Апалінара.

– Пэўна, нехта памёр! – заўважыў другі наведнік.

Трэці спытаў:

– Пахаванне было з катафалкам?

– Хацеў бы я ведаць, – сказаў Швейк, – якімі будуць вайсковыя пахаванні ў час вайны?

Наведнікі падняліся, расплаціліся і ціха выйшлі. Швейк застаўся сам-насам з пані Паліўцавай.

– Ніколі не думаў, – вымавіў Швейк, – што бязвіннага чалавека засудзяць на дзесяць гадоў… Што аднаго невінаватага асудзілі на пяць гадоў, гэта я чуў, але каб на дзесяць – гэта крыху занадта.

– Што ж, калі мой прызнаўся, – усхліпвала Паліўцава. – Як гаварыў тут пра тых мух і партрэт, так паўтараў і ў паліцэйскай управе, і на судзе. Я была сведкай, але пра што я магла сведчыць, калі мне сказалі, што я маю права адмовіцца ад паказанняў, бо знаходжуся ў сваяцкіх адносінах са сваім мужам.

Я так збаялася гэтых сваяцкіх адносін, каб з гэтага яшчэ чаго благога не выйшла, што ўвогуле адмовілася даваць паказанні. А ён, небарак, так на мяне паглядзеў, да смерці не забуду тыя яго вочы… А потым, пасля прысуду, калі яго адводзілі, крыкнуў ім там, на лесвіцы, нібы зусім не ў сваім розуме: «Няхай жыве вольная думка!»

– А пан Брэтшнайдэр сюды болей не ходзіць? – спытаў Швейк.

– Быў некалькі разоў, – адказала шынкарка. – Вып’е адзіндва куфлі, спытае мяне, хто сюды ходзіць, і слухае, як мае госці расказваюць пра футбол. Яны заўсёды, як толькі яго ўбачаць, гавораць толькі пра футбол, а яго аж калоціць ад гэтага, вось-вось, здаецца, ашалее і пачне курчыцца ў сутаргах. За ўвесь гэты час злавіў на вуду толькі аднаго абіўшчыка з Папярочнай вуліцы.

– Гэта справа натрэніраванасці, – зазначыў Швейк. – Абіўшчык быў, відаць, невялікага розуму чалавек?

– Ды як мой муж, – адказала з плачам гаспадыня. – Той яго пытаў, ці страляў бы ён у сербаў. Абіўшчык адказаў, што не ўмее страляць, што толькі раз быў у ціры і прастраляў там карону*. Тут мы ўсе і пачулі, як пан Брэтшнайдэр прамовіў, выцягнуўшы сваю запісную кніжку: «Ты глядзі, яшчэ адна ёмкая дзяржаўная здрада!» – і выйшаў з гэтым абіўшчыкам з Папярочнай вуліцы, і той ужо не вярнуўся.

– Шмат хто з іх не вяртаецца, – сказаў Швейк. – Дайце мне рому.

Швейк заказваў ужо другую чарку рому, калі ў шынок увайшоў тайны агент Брэтшнайдэр. Кінуўшы беглы позірк на пусты шынок і заказаўшы сабе піва, ён падсеў да Швейка і пачаў чакаць, ці не скажа той чаго.

Швейк зняў з вешалкі адну з газет і, прагледзеўшы апошнюю старонку з аб’явамі, азваўся:

– Глядзіцетка, нейкі Чымперс са Страшкава, дом нумар пяць, паштовае аддзяленне Рачыневес, прадае сядзібу з трыма дзесяцінамі ворыва. Школа ёсць, і чыгунка побач.

Брэтшнайдэр нервова забарабаніў пальцамі па стале і звярнуўся да Швейка:

– Мне дзіўна, чаму гэта вас цікавіць гэтая сядзіба, пан Швейк?

– Ах, гэта вы? – усклікнуў Швейк, падаючы яму руку. – А я вас адразу не пазнаў, у мяне вельмі благая памяць. У апошні раз мы рассталіся, дай бог памяць, у прыёмнай канцылярыі паліцэйскай управы. Што вы з таго часу робіце? Ці часта заходзіце сюды?

– Сёння я прыйшоў, каб убачыць вас, – сказаў Брэтшнайдэр. – У паліцэйскай управе мне паведамілі, што вы гандлюеце сабакамі. Мне патрэбен добры пінчар або шпіц ці нешта такое падобнае…

– Усё гэта мы можам вам справіць, – адказаў Швейк. – Хацелі б жывёліну чыстакроўную ці такую, што з вуліцы?

– Я аддаў бы перавагу чыстакроўнаму сабаку, – адказаў Брэтшнайдэр.

– А чаму б вам не займець паліцэйскага сабаку? – спытаў Швейк. – Такога, што сам бы ўсё высачыў і навёў на след злачішства? У аднаго разніка ў Вршовіцах ёсць такі сабака, ён цягае яго вазок. Гэты пёс працуе яўна не па спецыяльнасці.

– Я хацеў бы шпіца, – стрымана зазначыў Брэтшнайдэр, – шпіца, які б не кусаўся.

– Значыцца, вы жадаеце бяззубага шпіца? – удакладніў Швейк. – Ёсць у мяне адзін такі – у Дэйвіцах, у аднаго карчмара.

– Не, можа, лепей пінчара… – нерашуча вымавіў Брэтшнайдэр, кіналагічныя веды якога былі самымі зачаткавымі. Каб не загад з паліцэйскай управы, ён пра сабак ніколі нічога і не даведаўся б.

Але атрыманы загад быў выразны і неаспрэчны: пазнаёміцца са Швейкам бліжэй на глебе гандлю сабакамі. З гэтай мэтаю Брэтшнайдэр меў права выдаткаваць сродкі на куплю сабак.

– Пінчары бываюць буйнейшыя і драбнейшыя, – тлумачыў Швейк. – Прымеціў я тут двух маленькіх і трох большых. Усіх пяцярых можна на каленях трымаць. Mary ix горача парэкамендаваць вам.

– Гэта мне, бадай, падышло б, – заявіў Брэтшнайдэр. – А колькі каштуе адзін?

– У залежнасці ад велічыні, – адказаў Швейк, – усё залежыць ад велічыні. Пінчар не цяля. У пінчараў якраз наадварот: чым меншы, тым даражэйшы.

– Я ўзяў бы большага, старажавога, – сказаў Брэтшнайдэр, баючыся спустошыць сакрэтны фонд паліцыі.

– Добра, – згадзіўся Швейк, – большых магу вам саступіць па пяцьдзесят крон, самых буйных – па сорак пяць. Але мы забыліся пра адну рэч: вам шчанят ці дарослых; ды яшчэ – сабак або сучак?

– Мне ўсё адно, – махнуў рукой Брэтшнайдэр, якому абрыдлі ўсе гэтыя незнаёмыя праблемы, – дастаньце мне ix, і заўтра ў сем гадзін вечара я да вас зайду.

– Прыходзьце, будуць вам сабакі, – суха адказаў Швейк. – Але ў такім выпадку я мушу прасіць у вас задатак – трыццаць крон.

– З задавальненнем! – пагадзіўся Брэтшнайдэр, адлічваючы грошы. – А цяпер давайце вып’ем з вамі па чвэртцы віна за мой кошт.

Калі яны выпілі, Швейк таксама заказаў чвэртку віна за свой кошт, потым узяў Брэтшнайдэр, заклікаючы не баяцца яго, бо ён зараз не на службе, і таму Швейк можа спакойна размаўляць з ім пра палітыку.

Швейк заўважыў, што ў карчме ён пра палітыку ніколі не гаворыць, што ўся гэтая палітыка – занятак для малых дзяцей.

Брэтшнайдэр, наадварот, прытрымліваўся самых рэвалюцыйных поглядаў. Ён заяўляў, што кожная слабая дзяржава асуджана на пагібель, і пытаўся ў Швейка, які яго погляд на гэтыя рэчы.

Швейк адказаў, што з дзяржавай ён ніякіх спраў не меў, але аднаго разу ён даглядаў кволага шчанюка сенбернара, ён карміў яго нават ‘салдацкімі сухарамі, але шчанюк усё роўна здох.

Калі выпілі па пятай чвэртцы, Брэтшнайдэр аб’явіў сябе анархістам і пачаў дапытвацца ў Швейка, у якую арганізацыю яму запісацца.

Швейк расказаў, што аднойчы нейкі анархіст купіў у яго ў растэрміноўку за сто крон леанберга, але да гэтага часу не аддаў апошняга ўзносу.

За шостай чвэрткай Брэтшнайдэр выступіў за рэвалюцыю і супраць мабілізацыі, на што Швейк, нахіліўшыся да яго, шапнуў на вуха:

– Толькі што ўвайшоў нейкі наведнік. Калі ён пачуе вас, могуць быць непрыемнасці. Бачыце, шынкарка ўжо плача.

Пані Паліўцава, сапраўды, плакала на сваім крэсле за стойкай.

– Чаго вы плачаце, пані шынкарка? – спытаў Брэтшнайдэр. – Праз тры месяцы мы пераможам, будзе амністыя, ваш муж вернецца, і мы яшчэ наладзім у вас хвацкую пагулянку! А, можа, вы лічыце, што мы не пераможам? – звярнуўся ён да Швейка.

– Навошта перажоўваць адно і тое ж? – сказаў Швейк. – Павінны перамагчы – і баста! А мне ўжо трэба збірацца дадому.

Швейк расплаціўся і вярнуўся да сваёй старой служанкі пані Мюлер, якая вельмі спалохалася, убачыўшы, што мужчына, які адмыкае ключом дзверы ў хату, не хто іншы, як Швейк.

– А я, васпан, думала, што вы вернецеся толькі праз некалькі гадоў, – сказала яна са звыклай шчырасцю. – I я тут… з літасці… узяла ў жыльцы аднаго швейцара з начной кавярні, бо ў нас тут тройчы быў вобыск, і, калі нічога не знайшлі, сказалі, што вы прапалі, бо вы несусветны злачынца.

Швейк хутка пераканаўся, што незнаёмец уладкаваўся з усімі выгодамі: спаў на яго ложку і быў нават настолькі ўважлівы і ветлівы, што задаволіўся толькі паловай, а другую саступаў нейкаму даўгавалосаму стварэнню, якое з удзячнасці спала, абняўшы яго за шыю. На падлозе вакол ложка валяліся ўперамешку часткі мужчынскага і жаночага гардэроба. Па гэтым хаосе было відаць, што швейцар з начной кавярні вярнуўся ўчора са сваёй дамай у надта вясёлым настроі.

– Пане, – гаварыў Швейк, трасучы няпрошанага чужаніцу, – як бы вы не спазніліся на абед. Мне будзе надта непрыемна, калі вы потым скажаце, што я вас выкінуў у такі час, калі ўжо нідзе не здабудзеш нічога на абед.

Швейцар так разаспаўся, што мінула нямала часу, пакуль ён не асэнсаваў, што вярнуўся дадому ўласнік ложка і выстаўляе свае правы на яго.

Паводле звычкі ўсіх швейцараў начных кавярань, і гэты выказаўся ў тым сэнсе, што аддубасіць кожнага, хто паспрабуе яго будзіць, і намерыўся спаць далей.

Тым часам Швейк сабраў часткі яго гардэроба, прынёс іх да ложка і, энергічна патрапаўшы швейцара, сказаў:

– Калі вы не адзенецеся, дык я паспрабую выкінуць вас на вуліцу так, як вы ёсць. Для вас гэта будзе вялікай выгодай вылецець адсюль апранутым.

– Я збіраўся спаць да васьмі вечара, – пралепятаў азадачаны швейцар, нацягваючы штаны. – Я плачу гаспадыні за ложак па дзве кроны ў дзень і магу вадзіць паненак з кавярні. Маржанка, уставай!

Прыладжваючы каўнерык і завязваючы галыптук, ён ужо настолькі ачомаўся, што пачаў запэўніваць Швейка, нібыта начная кавярня «Мімоза» – сапраўды адна з самых прыстойных начных устаноў, куды маюць доступ толькі дамы, у якіх жоўты білет у поўным парадку, і сардэчна запрашаў Швейка ў адведзіны.

Аднак яго сяброўка засталася вельмі незадаволена Швейкам і ўжыла некалькі надта велікасвецкіх выразаў, з якіх самымі прыстойнымі былі: «Ёлупень», «Яловая галава».

Пасля таго, як няпрошаныя жыльцы пакінулі хату, Швейк пайшоў ва кухню ўладжваць адносіны з пані Мюлер, але не знайшоў ніякіх яе слядоў, апрача кавалачка паперы, на якім алоўкам было надрапана некалькі слоў нязграбным почыркам пані Мюлер: «Прабачце, васпан, я вас болей не ўбачу, бо кідаюся з акна».

– Хлусіць, – сказаў Швейк і сабраўся чакаць. Праз паўгадзіны ў кухню ўпаўзла няшчасная пані Мюлер, і па прыгнечаным выразе яе твару было відаць, што яна чакае ад Швейка слоў уцехі.

– Калі вы хочаце выкінуцца з акна, – сказаў Швейк, – то ідзіце ў пакой, акно я расчыніў. Скакаць з кухоннага я б вам не раіў, таму што вы ўпадзяце ў сад на ружы, паламаеце ўсе кусты і будзеце вымушаны за ўсё заплаціць. А з таго акна вы надзвычай удала зляціце на ходнік і, калі вам пашчасціць, скруціце сабе шыю. Калі ж не пашанцуе, то вы толькі пераламаеце сабе рэбры, рукі і ногі, і вам давядзецца плаціць за ляжанне ў бальніцы.

Пані Мюлер залілася слязамі, ціха пайшла ў пакой Швейка… зачыніла акно і, вярнуўшыся, сказала:

– Дзьме, а пры вашым, васпан, раматусе гэта нядобра.

Затым, паслаўшы пасцель і з незвычайнай стараннасцю прыбраўшы ўсё да ладу, яна вярнулася са слязьмі на вачах, у кухню і далажыла Швейку:

– Тыя два шчанючкі, васпан, што былі ў нас на двары, здохлі, а сенбернар уцёк, калі тут рабілі вобыск.

– О божа! – усклікнуў Швейк. – Ён можа ўліпнуць у гісторыю! Цяпер яго, напэўна, будзе высочваць паліцыя.

– Ён укусіў аднаго з паноў паліцэйскіх камісараў, калі той у час вобыску выцягваў яго з-пад ложка, – працягвала пані Мюлер. – Спачатку адзін з гэтых паноў сказаў, што там, пад ложкам, хтосьці ёсць, дык імем закона сенбернару было загадана вылезці, а ён ніяк не хацеў, вось яго і выцягнулі. Сенбернар кідаўся іх зжэрці, а потым вылецеў за дзверы і больш не вярнуўся. Мяне таксама дапытвалі, цікавіліся, хто да нас ходзіць, ці не атрымліваем грошай з-за мяжы, а потым пачалі намякаць, што я дурніца, калі я ім сказала, што грошы з-за мяжы прыходзяць зрэдку, апошні раз ад пана настаўніка з Брно – памятаеце, шэсцьдзесят крон задатку за ангорскую кошку, вы пра яе давалі аб’яву ў газету «Народні поліціка», а замест яе ў Брно ў скрынцы зпад фінікаў паслалі сляпога шчанюка фокстэр’ера. Потым са мной гутарылі вельмі ласкава і рэкамендавалі мне ў кватаранты, каб я адна дома не баялася, гэтага швейцара з начной кавярні, якога вы выкінулі…

– Страшэнна не шанцуе мне з гэтымі органамі ўлады, пані Мюлер, – уздыхнуў Швейк. – Вось убачыце, колькі іх прыйдзе сюды купляць сабак.

Не ведаю, ці расшыфравалі тыя, хто пасля перавароту праглядаў паліцэйскі архіў, артыкулы выдаткаў сакрэтнага фонду дзяржаўнай паліцыі, дзе значылася: С. – 40 к., Ф. – 50 к., Л. – 80 к. і гэтак далей, але яны жорстка памыляліся, калі думалі, што С, Ф. і Л. – ініцыялы нейкіх асоб, якія за 40, 50, 80 і г. д. крон прадавалі чэшскі народ чорнажоўтаму арлу.*

У сапраўднасці ж С. азначала сенбернара, Ф. – фокстэр’ера, а Л. – леанберга. Усіх гэтых сабак Брэтшнайдэр прывёў ад Швейка ў паліцэйскую ўправу.

Гэта былі брыдкія страшыдлы, якія не мелі нічога агульнага ні з адным з тых чыстакроўных сабак, за якіх Швейк выдаваў іх Брэтшнайдэру.

Заходзіў да Швейка купіць сабаку і сам дэтэктыў Калоўс*… і вярнуўся з сапраўднай пачварай, якая нагадвала плямістую гіену, хаця ў яе і была грыва шатландскай аўчаркі. А ў артыкуле сакрэтнага фонду дабавілася новая адзнака: Д. – 90 к. Гэтая пачвара павінна была адыгрываць ролю дога.

Але нават Калоўсу не ўдалося нічога выведаць ад Швейка, гэтак жа, зрэшты, як і Брэтшнайдэру. Самыя тонкія палітычныя размовы Швейк пераводзіў на лячэнне сабачай чумы ў шчанюкоў, а расстаўленне самых хітрых пастак канчалася тым, што Брэтшнайдэр адводзіў з сабой яшчэ адно страшыдла – самага неймавернага мяшанца.

I ўсё ж прыйшоў канец славутаму дэтэктыву Брэтшнайдэру. Калі ў яго кватэры сабралася ажно сем такіх пачвар, ён замкнуўся з імі ў заднім пакоі і не даваў ім нічога есці, пакуль сабакі не зжэрлі яго самога. Ён быў настолькі сумленны, што пазбавіў казну выдаткаў на сваё пахаванне.

У паліцэйскай управе ў яго паслужны спіс у графу «Прасоўванне па службе» былі ўнесены наступныя поўныя трагізму словы: «Сажраны ўласнымі сабакамі».

Даведаўшыся пазней аб гэтым трагічным здарэнні, Швейк сказаў:

– Не магу ўзяць у розум, як яго збяруць разам перад страшным судом.

У тыя часы, калі лясы на рацэ Раб у Галіцыі бачылі, як уцякалі аўстрыйскія войскі, а на поўдні, у Сербіі, аўстрыйскім дывізіям, адной за другой, добра давалі дыхту, што яны ўжо даўно заслужылі, аўстрыйскае ваеннае міністэрства ўзгадала і пра Швейка, спадзеючыся, што ён дапаможа манархіі выкараскацца з той лужыны, у якую яна села.

Калі Швейку прынеслі позву аб тым, што ён праз тыдзень павінен з’явіцца на Стршалецкі востраў для медыцынскага агляду, ён якраз ляжаў у ложку: пачаўся прыступ раматусу. Пані Мюлер гатавала яму на кухні каву.

– Пані Мюлер, – пачуўся з пакоя ціхі Швейкаў голас, – пані Мюлер, падыдзіце на хвілінку.

Калі служанка падышла да ложка, Швейк тым жа ціхім голасам вымавіў:

– Прысядзьце, пані Мюлер.

У голасе яго было нешта таямнічае і ўрачыстае. Калі пані Мюлер села, Швейк, узняўшыся на ложку, аб’явіў:

– Я іду на вайну!

– Панна Марыя! – усклікнула пані Мюлер. – Што вы там будзеце рабіць?

– Змагацца! – замагільным голасам адказаў Швейк. – У Аўстрыі справы дрэнь. Зверху лезуць на Кракаў, а знізу – на Венгрыю. Нас малоцяць, як цапамі жыта, куды ні кінь вокам. Таму мяне і клічуць у войска. Яшчэ ўчора я чытаў вам у газеце, што «дарагую айчыну зацягнулі хмары».

– Але ж вы не можаце нат варухнуцца!

– Гэта не перашкодзіць, пані Мюлер, я паеду на вайну ў вазку. Вы ведаеце пана кандытара за рогам вуліцы? У яго ёсць такі вазок. Ён у ім некалькі гадоў назад вывозіў на свежае паветра свайго кульгавага дзядулю, страшэннага злосніка. Вы, пані Мюлер, адвезяце мяне ў гэтым вазку ў войска.

Пані Мюлер заплакала.

– Ці не збегаць мне да лекара, васпан?

– Нікуды не трэба хадзіць, пані Мюлер. Я цалкам прыдатны на гарматнае мяса, вось толькі ногі… Але з Аўстрыяй ужо настолькі кепска, што кожны калека павінен заняць сваё месца ў страі. Спакойна гатуйце каву.

I ў той час, калі заплаканая і расчуленая пані Мюлер цадзіла каву, удалы салдат Швейк спяваў, лежачы ў ложку:

Спалоханая пані Мюлер пад уражаннем жудаснага баявога спеву забылася на каву і, калоцячыся ўсім целам, слухала, як удалы салдат Швейк зноў зацягнуў на сваім ложку:

– Богам прашу вас, – пачуўся жаласны голас з кухні, але Швейк сваю баявую песню даспяваў да канца:

Грошыкі ў кішэні, кухня дармавая! Хто яшчэ ў дывізіі весялей гуляе! Гоп, гоп, гоп!

Пані Мюлер выскачыла за дзверы і пабегла да доктара. Вярнулася яна праз гадзіну, калі Швейк ужо задрамаў. Абудзіў яго тоўсты пан, які, паклаўшы яму руку на лоб, гаварыў:

– Не бойцеся, я доктар Павэк з Вінаградаў. Пакажыце вашу руку. Гэты тэрмометр суньце сабе пад паху. Так, пакажыце язык. Яшчэ. Высуньце язык… Ад чаго памерлі ваш тата і ваша мама?

Такім чынам, у той час як Вена змагалася за тое, каб усе народы Аўстра-Венгрыі паказвалі найярчэйшыя прыклады вернасці і адданасці, доктар Павэк прапісаў Швейку супраць яго патрыятычнага натхнення бром і параіў мужнаму і сумленнаму салдату не думаць пра вайну.

– Ляжыце сабе спакойна, а заўтра я зайду яшчэ раз.

Калі на другі дзень доктар прыйшоў зноў, то яшчэ на кухні спытаў пані Мюлер, як сябе адчувае пацыент.

– Яму, пане доктар, горш, – адказала яна са шчырым смуткам. – Уначы, калі яго прыхапіў раматус, ён, прабачце, спяваў аўстрыйскі гімн.

Доктар Павэк палічыў неабходным адрэагаваць на гэту новую праяву лаяльнасці пацыента павышанай дозай брому. На трэці дзень пані Мюлер паведаміла лекару, што Швейку яшчэ горш.

– Пасля абеду, пан доктар, ён паслаў па карту ваенных дзеянняў, а ўначы трызніў, што Аўстрыя выйграе вайну.

– А парашкі прымае строга паводле ўказанняў?

– Па іх яшчэ, пан доктар, і не пасылаў. Накінуўшыся на Швейка з градам папрокаў і за пэўніўшы яго, што ніколі больш не прыйдзе лячыць чалавека, які адхіляе яго прынцып лячэння бромам, доктар Павэк пайшоў.

Заставалася яшчэ два дні да таго тэрміну, калі Швейк павінен быў аб’явіцца перад прызыўной камісіяй. За гэты час Швейк зрабіў налеясную падрыхтоўку: паслаў пані Мюлер, па-першае, купіць форменную фуражку, па-другое, пазычыць у кандытара за рагом вазок, у якім той некалі вывозіў падыхаць свежым паветрам свайго кульгавага дзядулю-злосніка. Потым Швейк успомніў, што яму патрэбны мыліцы. На шчасце, кандытар захоўваў як сямейную рэліквію і дзедавы мыліцы. Не хапала толькі букеціка кветак, які носяць рэкруты. Але і букет расстаралася яму пані Мюлер, якая за гэтыя дні моцна змізарнела, і дзе ні была, там і плакала.

Такім чынам, у той памятны дзень на пражскай вуліцы з’явіўся кранальны прыклад сапраўднага патрыятызму. Старая жанчына штурхала перад сабой вазок, у якім сядзеў мужчына ў вайсковай фуражцы з бліскучай кукардай і размахваў мыліцамі. На яго пінжаку красаваўся стракаты рэкруцкі букецік кветак. Чалавек гэты, час ад часу размахваючы мыліцамі, крычаў на ўсю вуліцу:

– На Белград! На Белград!

За ім ішоў натоўп, які ўтварыўся з невялікай чародкі людзей, што сабралася перад домам, адкуль Швейк выехаў на вайну. Швейк мог адзначыць, што некаторыя паліцэйскія на скрыжаваннях вуліц аддавалі яму чэсць. На Вацлаўскай плошчы натоўп вакол вазка са Швейкам павялічыўся на некалькі соцень чалавек, а на рагу Кракаўскай вуліцы быў падбіты нейкі бурш у студэнцкай шапачцы, які закрычаў Швейку:

– Heil! Nieder mit den Serben!

Ha рагу Водзічкавай вуліцы ў натоўп урэзалася конная паліцыя і разагнала яго. Калі Швейк паказаў паліцэйскаму інспектару сваю павестку, дзе чорным па белым было зазначана, што сёння ён павінен з’явіцца ў прызыўную камісію, той быў крыху збянтэжаны, і, каб пазбегнуць скандалу, загадаў двум конным паліцэйскім правесці вазок са Швейкам на Стршалецкі востраў.

Пра ўсе гэтыя падзеі ў «Пражскай афіцыяльнай газеце» з’явіўся наступны артыкул:

У гэтым жа духу пісаў і «Прагер Тагеблат»*, дзе артыкул заканчваўся такімі словамі: «Калеку-добраахвотніка праводзіў натоўп немцаў, якія сваім целам ахоўвалі яго ад самасуду чэшскіх агентаў Антанты».

«Багемія»*, публікуючы такое ж паведамленне, патрабавала, каб калекапатрыёт быў узнагароджаны, і аб’явіла, што рэдакцыя газеты прыме ад нямецкіх грамадзян падарункі для невядомага героя.

Аднак калі гэтыя тры газеты лічылі, што чэшская зямля не магла даць больш высакароднага грамадзяніна, то прызыўная камісія гэтага погляду не падзяляла. Асабліва старшы вайсковы ўрач Баўтцэ. Гэта быў няўмольны чалавек, які ва ўсім бачыў круцельскія спробы ўнікнуць вайсковай службы, фронта, кулі і шрапнелі. Вядомы яго вырак: «Das ganze tschechische Volk ist eine Simulantenbande». За дзесяць тыдняў сваёй дзейнасці ён з 11 000 грамадзян 10 999 прызнаў сімулянтамі і выкрыў бы і таго адзінаццацітысячнага, каб гэтага шчасліўца не хапіў паралюш у той самы момант, калі доктар закрычаў на яго: «Kehrt euch!»

– Аднясіце гэтага сімулянта! – сказаў Баўтцэ, пераканаўшыся, што той памёр.

I менавіта перад ім у той незабыўны дзень стаў Швейк, зусім голы, як і ўсе астатнія, сарамліва прыкрываючы сваю галізну мыліцамі, на якія абапіраўся.

– Das ist wirklich ein besonderes Feigenblatt, – сказаў Баўтцэ, – такіх фігавых лісткоў у раі не было.

– Камісаваны па ідыятызму, – абвясціў фельдфебель, зазірнуўшы ў яго паперы.

– А яшчэ на што скардзіцеся? – спытаў Баўтцэ.

– Асмелюся далажыць, у мяне раматус, але служыць пану імператару буду да апошняй кроплі крыві, – сціпла сказаў Швейк. – У мяне ацякаюць калені.

Баўтцэ кінуў на ўдалага салдата Швейка дзіўны погляд і зароў:

– Sie sind ein Simulant!»

I, звяртаючыся да фельдфебеля, з ледзяным спакоем сказаў:

– Den Kerl sogleich einsperren.

Два салдаты з прымкнутымі штыкамі павялі Швейка ў гарнізонную турму. Швейк ішоў на мыліцах і са страхам адчуваў, што яго раматус праходзіць. Пані Мюлер чакала Швейка з вазком на мосце, але, убачыўшы яго паміж двума штыкамі, заплакала і ціха адышла ад вазка, каб ужо ніколі да яго не вяртацца.

A ўдалы салдат Швейк сціпла ішоў у суправаджэнні ўзброеных абаронцаў дзяржавы. Штыкі ззялі на сонцы, і на Малай Стране перад помнікам Радзецкаму* Швейк звярнуўся да натоўпу, які яго праводзіў:

– На Белград! На Белград!

I маршал Радзецкі задуменна глядзеў са свайго п’едэстала на ўдалага салдата Швейка, які з рэкруцкім букецікам на пінжаку кульгаў на старых мыліцах.

Нейкі салідны пан тлумачыў людзям, якія стоўпіліся вакол яго, што вядуць «дызенціра».

У гэтую вялікую эпоху вайсковыя ўрачы вылузваліся са скуры, каб выгнаць з сімулянтаў д’ябла сабатажу і вярнуць іх зноў у лона арміі. Была ўведзена шматступенная сістэма пакут для сімулянтаў і людзей, западозраных у тым, што яны сімулянты: сухотнікаў, рэўматыкаў, людзей з кілой, запаленнем нырак і іншымі хваробамі.

Катаванне, якому паддавалі сімулянтаў, было сістэматызавана, і градацыя пакут была наступная: 1. Строгая дыета: уранку і ўвечары па кубку чаю на працягу трох дзён; акрамя таго, усім, незалежна ад таго, на што скардзяцца, давалі аспірын, каб сімулянтаў кідала ў пот.

2. Хінін у парашку ў конскіх дозах, каб не думалі, што вайсковая служба – мёд. Гэта называлася «лізнуць хіны».

3. Прамыванне страўніка двойчы ў дзень літрам цёплай вады.

4. Клісцір з мыльнай вады і гліцэрыну.

5. Загортванне ў змочанае халоднай вадой прасцірадла.

Былі мужныя людзі, якія прайшлі праз усе пяць ступеняў пакут – іх адвезлі ў простых трунах на вайсковыя могілкі. Але трапляліся і маладушныя, што як толькі даходзіла справа да клісціра, заяўлялі, нібыта ім ужо лепей і яны не жадаюць нічога іншага, як толькі з першым жа маршавым батальёнам скіравацца ў акопы.

Швейка змясцілі ў бальнічны барак пры гарнізоннай турме якраз сярод такіх маладушных сімулянтаў.

– Я болей не вытрымаю, – сказаў яму сусед па ложку, якога толькі што прывялі з працэдурнага пакою, дзе яму ўжо ў другі раз прамылі страўнік. Чалавек гэты сімуляваў блізарукасць.

– Заўтра ж еду ў полк, – вырашыў сусед злева, якому толькі што ставілі клісцір; гэты сімуляваў, што глухі як пень.

На ложку ля дзвярэй паміраў адзін сухотнік.

– Гэта ўжо трэці на гэтым тыдні, – адзначыў сусед з правага боку, – а што ў цябе?

– У мяне раматус, – адказаў Швейк, і тут жа выбухнуў шчыры смех усіх прысутных. Рагатаў нават і ледзьве жывы сухотнік, які «сімуляваў» туберкулёз.

– З раматусам ты, брат, да нас не лезь, – сур’ёзна папярэдзіў Швейка тоўсты сімулянт, – да раматусу тут ставяцца гэтак жа, як да мазалёў. У мяне малакроўе, выразана палова страўніка і пяць рабрын, і ніхто гэтаму не верыць. Тут быў нават адзін глуханямы – два тыдні яго загортвалі кожныя паўгадзіны ў мокрую халодную прасціну, кожны дзень яму ставілі клісцір і пампавалі страўнік. Ужо ўсе санітары лічылі, што ён выйграў і хутка пойдзе дамоў, ды дзе там – лекар прапісаў яму нешта рвотнае. Гэта магло зусім падарваць яго сілы – і ён змаладушнічаў. «Не магу, кажа, болей прыкідвацца. Вярнуліся да мяне і мова, і слых». Усе хворыя ўпрошвалі, каб ён не губіў сябе, але ён стаяў на сваім: маўляў, чуе і гаворыць, як усе астатнія. Так ён і далажыў раніцай пры абходзе.

– Але доўга трымаўся, – заўважыў адзін, які сімуляваў, быццам у яго адна нага карацейшая за другую на цэлых дзесяць сантыметраў, – не раўня таму, што з паралюшам. Дастаткова было трох парашкоў хініну, аднаго клісціра і аднадзённага паста. Прызнаўся яшчэ да выпампоўвання страўніка. I ад паралюшу і следу не засталося. Даўжэй за ўсіх трымаўся той, пакусаны шалёным сабакам. Кусаўся, выў, вытвараў усё дасканала, але ніяк не мог дамагчыся пены каля рота. Мы яму дапамагалі як маглі, перад абходам казыталі па цэлай гадзіне; бывала, увесь ссінее, сутаргі зводзяць, а пены ля рота як няма, дык і няма. Гэта было жахліва! I калі ў час ранішняга абходу ён здаўся, нам было яго вельмі шкада. Выцягнуўся каля ложка, як свечка, аддаў чэсць і кажа: «Асмелюся далажыць, пане старшы ўрач, той сабака, які мяне ўкусіў, быў не шалёны». Старшы ўрач паглядзеў на яго так, што пакусаны аж закалаціўся ўсім целам і дадаў: «Асмелюся далажыць, пане старшы ўрач, мяне ўвогуле ніякі сабака не кусаў, гэта я сам сябе ўкусіў у руку». Пасля гэтага прызнання яго абвінавацілі ў членашкодніцтве – хацеў пракусіць сабе руку, каб не трапіць на фронт.

– Усе хваробы, дзе патрабуецца пена ля рота, вельмі цяжка сімуляваць, – сказаў тоўсты сімулянт. – Вось, напрыклад, падучая хвароба. Быў тут адзін з падучкай, то заўсёды нам гаварыў, што лішні прыпадак не пашкодзіць, і падаў па дзесяць разоў на дзень. Ён выгінаўся ў курчах, сціскаў кулакі, вытрэшчваў вочы пад самы лоб, біўся аб падлогу, высоўваў язык як лапату. Карацей кажучы, эпілепсія была цудоўная, першакласная, самая непадробная. Але ні з таго, ні з сяго селі ў яго дзве скулы на шыі і дзве на спіне, і мінуліся курчы і біццё аб падлогу, бо не мог ні галавы павярнуць, ні шыі, не мог нават легчы. Паднялася тэмпература, і ў час абходу ў стане трызнення ва ўсім прызнаўся. Ды і нам усім з гэтымі яго скуламі нявесела было: з-за іх ён праляжаў з намі яшчэ тры дні, і яму была прызначана другая дыета: ранкам – кава з булачкай, на абед – суп, кнедлікі з падліўкай, увечары – каша або суп. I нам, з пустымі вычышчанымі страўнікамі, на поўнай дыеце, прыйшлося глядзець, як гэты мужык жарэ, чвякае, сапе і, перажраўшы, адрыгае. Гэтым ён падвёў трох іншых, з парокам сэрца. Тыя таксама прызналіся.

– Лягчэй за ўсё, – прамовіў адзін з сімулянтаў, – сімуляваць шаленства. Побач у палаце ляжаць два настаўнікі. Адзін безупынна, і ўдзень, і ўночы, крычыць: «Вогнішча Джардана Бруна яшчэ дыміцца, аднавіце працэс Галілея!» А другі брэша: спачатку тры разы памалу «гаў, гаў, гаў», потым пяць разоў хутка «гаў-гаў-гаў-гаў-гаў», а потым зноў павольна – і так бесперастанку. Абодва вытрымалі больш за тры тыдні… Я спачатку таксама хацеў разыграць блазна, звар’яцелага на рэлігійнай глебе, і чытаць казані пра бязгрэшнасць папы. Але ўрэшце ў аднаго цырульніка на Малай Стране набыў сабе за пятнаццаць крон рак страўніка.

– Я знаю аднаго камінара з Бржэўнава, – уставіў адзін пацыент, – ён вам за дзесяць крон зробіць такую гарачку, што з акна выскачыце.

– Гэта што, – сказаў трэці. – У Вршовіцах ёсць адна бабка-павітуха, якая за дваццаць крон вывіхне вам нагу так спрытна, што будзеце калекам да самай смерці.

– Мне вывіхнулі нагу за пяцёрку, – пачуўся голас з ложка ля акна. – За пяць крон грашыма і тры куфлі піва.

– Мне мая хвароба абышлася ўжо больш чым у дзвесце крон, – заявіў яго сусед, сухі, як тычка. – Назавіце мне такую атруту, якой бы я не паспытаў, – не знойдзеце. Я жывы склад розных відаў атруты. Я піў сулему, удыхаў ртутную пару, грыз ныш’як, курыў опіум, пасыпаў хлеб морфіем, глытаў стрыхнін, піў раствор фосфару ў серавугляродзе і пікрынавую кіслату. Я сапсаваў сабе печань, лёгкія, ныркі, жоўцевы пузыр, мозг, сэрца і кішкі. Ніхто ўжо не ведае, што ў мяне за хвароба.

– Найлепей, – высветліў нехта каля дзвярэй, – упырснуць сабе пад скуру ў руку газу. Майму стрыечнаму брату пашанцавала: яму адрэзалі руку па локаць, і цяпер яму напляваць на ўсю вайсковую службу.

– Вось бачыце, – сказаў Швейк, – усё гэта кожны з нас павінен перацярпець у імя яго вялікасці імператара. I выпампоўванне страўніка, і клісцір. Калі некалькі гадоў таму назад я быў на службе, у нашым палку, бывала яшчэ горш. Хворага звязвалі «ў козлы» і кідалі ў халодную, каб вылечыўся. Там не было ніякіх ложкаў з сеннікамі, як тут, альбо плявальніц. Адны голыя нары, і на іх хворыя. Неяк ляжаў там адзін з самым сапраўдным тыфам, а другі побач з чорнай воспай. Абодва былі звязаны «ў козлы», а палкавы лекар іх біў выспяччам па бруху за тое, што, маўляў, сімулянты. Але калі абодва салдаты памерлі, справа дайшла да парламенту і трапіла ў газеты. Тут нам адразу забаранілі чытаць тыя газеты і нават абшукалі нашы куфэркі, ці няма ў каго газет. А мне заўсёды так пашанцуе, што ва ўсім палку ні ў кога не знайшлі, толькі ў мяне. Ну, павялі да камандзіра палка. А наш палкоўнік такі доўбень – царства яму нябеснае! – закрычаў на мяне, каб я стаяў смірна і прызнаўся, хто напісаў у тыя газеты, а не, дык ён мне раскроіць морду ад вуха да вуха і будзе трымаць у турме, пакуль не счарнею. Потым прыйшоў палкавы ўрач, махаў мне кулаком пад носам і крычаў: «Sie werfluchter Hund, Sie schäbiges Wesen, Sie unglückliches Mistvieh! Сацыялістычнае быдла!» А я пазіраю ім проста ў вочы, вокам не звяду і маўчу, як рыба. Правую руку – пад казырок, левую – па шве! Бегалі яны вакол мяне, як сабакі, гаўкалі на мяне, а я – хоць бы хны, маўчу, аддаю чэсць, а левая рука – па шву. Лютавалі яны так з паўгадзіны, потым палкоўнік падбег да мяне і як зараве: «Ты ідыёт ці не ідыёт?» – «Так точна, пан палкоўнік, ідыёт». – «На тры тыдні пад строгі арышт, два посных дні на тыдзень, месяц карцэру ў казарме, на двое сутак у козлы! Пад замок зараз жа і не даваць яму жэрці! Звязаць яго! Паказаць яму, што дзяржаве ідыёты не патрэбны. Мы табе, мярзотнік, выб’ем з мазгаўні газеты!» На гэтым палкоўнік сваю казань закончыў. А пакуль я сядзеў пад арыштам, у казарме тварыліся дзівосы. Палкоўнік увогуле забараніў салдатам чытаць, нават «Пражскую афіцыйную газету». У салдацкай крамцы забаронена было нават загортваць у газеты сасіскі і сыр. I вось з гэтага часу салдаты і пачалі чытаць. Наш полк адразу зрабіўся самым начытаным. Мы чыталі ўсе газеты, і ў кожнай роце складалі вершыкі і песенькі супраць пана палкоўніка. А калі што-небудзь здаралася ў палку, заўсёды знаходзіўся які-небудзь дабрадзей, які даваў у газету нататку пад назвай «Катаванне салдат». Мала таго, пісалі дэпутатам у Вену, каб яны іх прыструнілі, а тыя пачалі падаваць запыты ў парламент – адзін за адным – пра тое, што наш палкоўнік – звер і да таго падобнае. Нейкі міністр паслаў да нас камісію, каб гэта расследаваць, і ў выніку Франта Генчл з Глубокай атрымаў два гады турмы, бо гэта менавіта ён паскардзіўся ў Вену дэпутатам парламента на палкоўніка, які даў яму поўху на вучэбным пляцы. Калі камісія выехала, палкоўнік выстраіў усіх нас, увесь полк, і аб’явіў, што салдат ёсць салдат, ён павінен трымаць язык за зубамі і служыць, а калі каму гэта не падабаецца, то гэта парушэнне субардынацыі. «А вы, нягоднікі, думалі, што вам камісія паможа? – сказаў палкоўнік. – Хрэн яна вам дапамагла! А цяпер хай кожная рота прамаршыруе перада мной і на ўвесь голас паўторыць тое, што я сказаў!» I мы ішлі, рота за ротай, раўненне направа, на палкоўніка, рука на рамяні вінтоўкі, і гарлапанілі што моцы: «Мы, нягоднікі, думалі, што нам гэта камісія дапаможа. Хрэн яна нам дапамагла!» Пан палкоўнік рагатаў, аж за пуза хапаўся. Але вось пачала дэфіліраваць адзінаццатая рота. Ідзе, адбіваючы крок, але падыходзіць да палкоўніка і ні мур-мур. Маўчыць, ані гуку. Палкоўнік пачырванеў, як рак, і завярнуў яе назад, каб паўтарыла ўсё спачатку. Адзінаццатая зноў маршыруе і маўчыць. Праходзіць рад за радам, усе дзёрзка глядзяць у вочы палкоўніку. «Ruht!» – камандуе палкоўнік, а сам кідаецца па двары, хвошча сябе плёткай па боце, а потым раптам спыніўся ды як загалосіць: «Abtreten!» Сеў на сваю клячу і – за браму.’Чакалі мы, чакалі, што ж будзе з адзінаццатай, а нічога не робіцца. Чакаем дзень, Другі, тыдзень – і ўсё нічога. Палкоўнік у казармах увогуле не з’явіўся, а салдаты і рады былі, ды і унтэры, і афіцэры таксама. Нарэшце нам прыслалі новага палкоўніка, а пра старога расказвалі, што ён апынуўся ў нейкім санаторыі, бо ўласнаручна напісаў допіс пану імператару, што адзінаццатая рота ўзбунтавалася.

Набліжаўся час пасляабедзеннага абходу. Ваенны лекар Грунштэйн хадзіў ад ложка да ложка, а за ім фельчар з нататнікам.

– Мацуна!

– Тут!

– Клісцір і аспірын.

– Покарны!

– Тут.

– Прамыванне страўніка.

– Коваржык!

– Тут.

– Клісцір і аспірын.

– Коцятка!

– Тут.

– Прамыванне страўніка і хінін.

I так аднаго за адным – механічна, груба і без літасці.

– Швейк!

– Тут.

Доктар Грунштэйн зірнуў на навічка.

– На што скардзіцеся?

– Асмелюся далажыць, у мяне раматус! Доктар Грунштэйн за час сваёй практыкі прывык размаўляць з хворымі іранічна, і гэта дзейнічала мацней, чым крык.

– Ага, рэўматызм… – сказаў ён Швейку. – Гэта сапраўды цяжкая хвароба. I трэба ж захварэць на рэўматызм якраз у час сусветнай вайны, калі неабходна ісці на фронт! Я думаю, гэта вас страшэнна засмучае!

– Асмелюся далажыць, пане старшы ўрач, страшэнна засмучае.

– Бачыце, яго гэта засмучае. Вельмі міла з вашага боку, што з вашым рэўматызмам вы звярнуліся да нас менавіта цяпер. У мірны час скача сабе, небарак, як казляня, а як выбухне вайна, адразу з’яўляецца рэўматызм і калені ўжо не служаць! Як у вас калені, не баляць?

– Асмелюся далажыць, баляць.

– I ўсю ноч не можаце заснуць, ці не праўда? Рэўматызм – вельмі небяспечная, пакутлівая і цяжкая хвароба. У нас наконт рэўматызму ёсць вялікі вопыт: строгая дыета і іншыя нашы спосабы лячэння даюць вельмі добрыя вынікі. Тут вы ачуняеце раней, чым у Пешцявах, і так замаршыруеце на фронт, што толькі пыл курэць будзе!

I, звяртаючыся да фельчара, старшы лекар сказаў:

– Пішыце: «Швейк, строгая дыета, два разы на дзень прамыванне страўніка і раз на дзень клісцір». А як будзе далей, пабачым. Пакуль што адвядзіце яго ў працэдурны кабінет, прамыйце страўнік і пастаўце, калі ачухаецца, клісцір, ды такі, каб усіх святых успомніў, каб ягоны рэўматызм спалохаўся і прапаў.

Павярнуўшыся тварам да астатніх ложкаў, доктар Грунштэйн сказаў прамову, поўную прыгожых і разумовых сентэнцый.

– Не думайце, што перад вамі вейкі асёл, якому можна наставіць нос. Я ведаю, што ўсе вы асталопы і хочаце дэзерціраваць з арміі, і паводле гэтага я з вамі абыходжуся. Я ў сваім жыцці бачыў сотні і сотні такіх ваяк, як вы. У той час як іх таварышы змагаліся ва фронце, явы мерыліся валяцца ў ложку, жыраваць па шпітальных харчах і чакаць, калі скончыцца вайна. Але яны страшэнна пралічыліся! I вы ўсе прагадаеце! Нават праз дваццаць гадоў вы будзеце енчыць, калі вам прысніцца, як вы тут у мяне сімулявалі!

– Дазвольце далажыць, пане старшы ўрач, – пачуўся ціхі голас з ложка ля акна, – я ўжо зусім здаровы. Я ўжо ноччу заўважыў, што задуха ў мяне прайшла.

– Ваша прозвішча?

– Коваржык. Асмелюся далажыць, мне быў прапісаны клісцір.

– Добра. Клісцір вы атрымаеце на дарогу, – вырашыў доктар Грунштэйн, – каб потым не скардзіліся, што мы вас тут не лячылі. Так, а цяпер усе хворыя, якіх я назваў, ідзіце за сяржантам і атрымайце ўсё, што кожнаму належыць.

Кожны атрымаў прызначаную яму салідную порцыю. Некаторыя спрабавалі ўздзейнічаць на выканаўцу лекарскага загаду просьбамі альбо пагрозамі: маўляў, яны самі запішуцца ў санітары і, можа стацца, калі-небудзь сённяшнія медыкі самі трапяць да іх у рукі, але Швейк трымаўся мужна.

– Не шкадуй мяне, – падахвочваў ён халуя, што ставіў яму клісцір, – памятай прысягу. Нават калі б тут ляжаў твой бацька або родны брат, пастаў яму клісцір – і ўсё тут. Не забывай, што на гэтых клісцірах трымаецца Аўстрыя. Перамога за намі!

На другі дзень у час абходу доктар Грунштэйн спытаў Швейка, як яму падабаецца ў шпіталі. Швейк адказаў, што гэта ўстанова добраўпарадкаваная і высокапаважаная. За ўзнагароду ён атрымаў тое ж, што і ўчора, і ў дадатак яшчэ аспірын і тры парашкі хініну. Усё гэта ўсыпалі ў ваду і загадалі адразу ж выпіць.

Сам Сакрат не піў сваю чашу з балігаловам так спакойна, як піў хінін Швейк, на якім доктар Грунштэйн выпрабаваў усе віды катаванняў. Калі Швейка ў прысутнасці лекара загортвалі ў халоднае мокрае прасцірадла, ён на пытанне доктара Грунштэйна, як яму гэта падабаецца, адказаў:

– Асмелюся далажыць, пане старшы ўрач, прыкладна гэтак жа, як у купальні ці на марскім курорце.

– Рэўматызм яшчэ не прайшоў?

– Асмелюся далажыць, пане старшы ўрач, ніяк не хоча праходзіць.

Швейка паддалі новым катаванням.

У гэты час удава генерала пяхоты барона фон Батцангейма прыкладвала неверагодныя намаганні, каб адшукаць таго салдата, пра якога нядаўна газета «Багемія» пісала, што ён, калека, загадаў везці сябе за інвалідным вазку ў ваенную камісію і крычаў: «На Белград!» Гэта патрыятычнае выступленне дало падставу рэдакцыі «Багеміі» заклікаць чытачоў наладзіць збор сродкаў на карысць лаяльнага героя-калекі.

Нарэшце пасля запыту ў паліцэйскай управе было высветлена, што прозвішча гэтага салдата Швейк. Далей шукаць ужо было лёгка. Баранеса фон Батцангейм узяла з сабой кампаньёнку і камердынера з кашом і скіравалася ў шпіталь у Градчаны.

Небарака баранеса ведаць не ведала, што гэта такое ляжаць у шпіталі пры гарнізоннай турме. Яе візітная картка расчыніла перад ёю дзверы турмы, а ў канцылярыі да яе паставіліся выключна прыязна і праз пяць хвілін яна ўжо ведала, што «der brave Soldat» Швейк, пра якога яна распытвала, ляжыць у трэцім бараку, ложак № 17. Яе суправаджаў доктар Грунштэйн, які зусім ачмурэў ад гэтага візіту.

Швейк пасля звыклага штодзённага тура, прызначанага доктарам Грунштэйнам, якраз сядзеў на ложку, абкружаны грамадой схуднелых і згаладалых сімулянтаў, якія да гэтага часу не здаліся і ўпарта працягвалі змагацца са строгай дыетай доктара Грунштэйна. Калі б хто іх паслухаў, то падумаў бы, што апынуўся сярод кулінараў вышэйшай кухарскай школы або на нейкіх гастранамічных курсах.

– Нават самыя звычайныя свіныя скваркі можна есці, пакуль яны цёплыя, – апавядаў адзін, які ляжаў з «застарэлым катарам страўніка». – Калі сала пачне сквірчэць, адцісні іх, пасалі, паперчы, і тады, скажу я вам, ніякія гусіныя скваркі з імі не зраўнуюцца.

– Вы гэта пра гусіныя скваркі дарэмна, – сказаў хворы на рак страўніка, – нічога няма лепей за гусіныя скваркі! Ну, куды там да іх скваркам са свінога сала! Вядома, гусіныя скваркі павінны смажыцца да таго часу, пакуль не зробяцца залатымі. Так робяць яўрэі – возьмуць тлустую гусь, здымуць са скуры сала і вытопліваюць.

– Здаецца, вы памыляецеся наконт свіных скварак, – зазначыў сусед Швейка. – Само сабой, я гавару пра скваркі з хатняга свінога сала. Іх так і называюць – хатнія скваркі. Яны не павінны быць ні карычневымі, ні залатымі, а чымсьці сярэднім. Такія скваркі не павінны быць ні занадта мяккімі, ні занадта цвёрдымі. Не павінны яны і хрусцець. Калі хрусцяць, то, значыцца, перасмажаныя. Яны павінны раставаць на языку… але ў вас не павінна ўзнікаць уражанне, што сала цячэ па барадзе…

– А хто з вас каштаваў скваркі з конскага сала? – азваўся нечы голас, якому ніхто не адказаў, бо ўбег фельчар.

– Усе ў ложкі! Сюды ідзе нейкая вялікая княгіня. Не вытыркайце з-пад коўдры свае брудныя ногі!

Нават вялікая княгіня не магла б увайсці так урачыста, як гэта зрабіла баранеса фон Батцангейм. За ёй цягнулася цэлая працэсія: тут быў і бухгалтар шпіталя, які ў гэтым візіце бачыў таемную руку рэвізіі, якая можа адкінуць яго ад сытай кармушкі ў тыле ва ўладу шрапнелі і драцяных загарод перадавой пазіцыі. Ён быў белы. Яшчэ больш белы быў сам доктар Грунштэйн. Перад вачыма ў яго скакала маленькая візітная картка старой баранесы з тытулам «удава генерала» і ўсё, што магло быць звязана з гэтым тытулам: уплывовыя сувязі, пратэкцыі, скаргі, перавод на фронт і іншыя жахлівыя рэчы.

– Гэта Швейк, – сказаў доктар са штучным спакоем, падводзячы баранесу да ложка Швейка. – Усё пераносіць вельмі цярпліва.

Баранеса фон Батцангейм села на прыстаўленае да Швейкавага ложка крэсла і сказала:

– Чэскі зальдат, допры зальдат, калека зальдат, храбры зальдат. Я вельмі люблю чэскі аўстрыец. – Пры гэтым яна гладзіла яго па няголеным твары. – Я чыталь усё ў газета. Я вам прынесла гамаць, курыць, смактаць… Чэскі зальдат, допры зальдат! Johann, kommen Sie hier!

Камердынер з ускалмачанымі валасамі прыцягнуў да ложка вялізны кош. Кампаньёнка баранесы, высокая пані з заплаканым тварам, прысела на Швейкаў ложак і пачала папраўляць яму за спінай падушку, набітую саломай, з цвёрдай упэўненасцю, што так трэба рабіць каля ложка параненых герояў.

Баранеса тым часам даставала з каша падарункі. Цэлы тузін смажаных куранят, загорнутых у ружовую шаўкавістую паперу і перавязаных чорнажоўтай шаўковай стужкай, дзве бутэлькі нейкага лікёру вайсковай вытворчасці з этыкеткай «Gott, strafe England!», на этыкетцы з другога боку былі прадстаўлены Франц Іосіф і Вільгельм, якія трымаліся за рукі, быццам у нейкай дзіцячай гульні, потым баранеса выцягнула тры бутэлькі віна для тых, хто папраўляецца, і дзве скрынкі сігарэт. Усё гэта яна элегантна разлажыла на вольным ложку побач са Швейкам, дзе потым з’явілася кніга ў прыгожым пераплёце «Абразкі з жыцця нашага манарха», якую напісаў заслужаны галоўны рэдактар нашай афіцыяльнай газеты «Чэхаславацкая рэспубліка»; рэдактар наскрозь бачыў старога Франціка.

Апынуліся на ложку і пліткі шакаладу з тым жа надпісам «Gott, strafe England!» і зноў з выявай аўстрыйскага і германскага імператараў. Але на шакаладзе імператары ўжо не трымаліся за рукі, а стаялі асобна, адвярнуўшыся спінамі адзін ад аднаго. Была яшчэ прыгожая двайная зубная шчотка з надпісам «Viribus unitis», каб кожны, хто будзе чысціць ёю зубы, успамінаў Аўстрыю. Элегантным і надта важным для фронта і акопаў быў поўны манікюрны набор, на футляры якога быў малюнак: над разрывамі шрапнелі чалавек у шышаку бяжыць, выставіўшы перад сабой штык. Пад малюнкам стаяла: «Für Gott, Kaiser und Faterland!»

Пачак пячэння быў без малюнка, але затое з вершам:

О Аўстрыя, хай у прасцяг Развяваецца твой сцяг! Ці вецер дзьме, ці гром грыміць, Вечна Аўстрыя стаіць!

Верш быў надрукаваны на адным баку пачка па-нямецку, на другім па-чэшску.

Апошнім падарункам быў гаршчок з белым гіяцынтам. Калі ўсё гэта было разложана на ложку, баранеса фон Батцангейм не магла стрымаць слёз ад замілавання. У некалькіх згаладнелых сімулянтаў таксама пацякла… слінка. Кампаньёнка, падпіраючы Швейка са спіны, таксама праслязілася. Было ціха, як у касцёле. Цішыню раптам парушыў Швейк, які, склаўшы рукі, загаварыў:

– Ойча наш, які на небе, хай свяціцца імя тваё, хай прыйдзе царства тваё… Пардон, спадарыня, не так. Я хацеў сказаць: «Пане божа, ойча нябесны, блаславі нам гэтыя дары, якія ад шчодрасці тваёй спажываць будзем. Аман!»

Пасля гэтых слоў ён узяў з ложка курыцу і накінуўся на яе пад спалоханым поглядам доктара Грунштэйна.

– Ах, як яму смачна, зальдаціку! – захоплена прашаптала доктару Грунштэйну старая баранеса. – Ён ужо здаровы і можа паехаць на фронт. Я сапраўды вельмі рада, што ўсё гэта яму прыйшлося даспадобы.

Потым яна хадзіла ад ложка да ложка і раздавала ўсім сігарэты і шакаладныя цукеркі і пасля свайго абходу вярнулася да Швейка. Пагладзіла яго са словамі «Behüt euch Gott» і выйшла з усёй світай за дзверы.

Пакуль доктар Грунштэйн праводзіў баранесу, Швейк раздаў куранят, якія былі праглынуты пацыентамі з такой хуткасцю, што, вярнуўшыся, доктар знайшоў замест іх толькі кучу касцей, абгрызеных так чыста, быццам кураняты жывымі трапілі ў гняздо сцярвятнікаў і іх косці некалькі месяцаў пражыла сонца.

Зніклі і вайсковы лікёр і тры бутэлькі віна. Канулі ў страўніках пацыентаў пліткі шакаладу і пачак пячэння. Нехта выпіў нават флакон лаку для ногцяў з манікюрнага набору, а нехта надкусіў прыкладзеную да зубной шчоткі зубную пасту.

Доктар Грунштэйн зноў прыняў баявую паставу і выступіў з доўгай прамовай. У яго камень спаў з сэрца, калі візіт закончыўся. Куча абгрызеных касцей пераканала яго ў тым, што ўсе пацыенты непапраўныя сімулянты.

– Салдаты, – сказаў ён, – калі б у вас было хоць трохі розуму, вы б усяго гэтага не чапалі, а падумалі б: «Калі мы гэта зжаром, то старшы ўрач не паверыць, што мы цяжка хворыя». А цяпер вы самі даказалі, што не даражыце маёй дабратой. Я вам пампую страўнікі, стаўлю клісціры, стараюся трымаць на строгай дыеце, а вы так перагружаеце страўнік! Хочаце нажыць катар страўніка, ці што? Дык памыляецеся! Перш чым вашы страўнікі паспеюць гэта пераварыць, я вычышчу іх так грунтоўна, што вы будзеце помніць пра гэта да самай смерці і дзецям сваім раскажаце, як аднойчы нажэрліся куранят і іншых ласункаў і як гэта не ўтрымалася ў страўніку і чвэрткі гадзіны, бо вам усё своечасова выпампавалі. А ну, за мной па адным! Не забывайце, што я не такі асёл, як вы, я трохі разумнейшы, чым вы ўсе, разам узятыя. Апрача таго, аб’яўляю, што заўтра прышлю да вас камісію. Занадта доўга вы тут качаецеся. I ніхто з вас не хворы, калі за пяць хвілін вы можаце так засвінячыць страўнік, як гэта вам толькі што ўдалося зрабіць… Дык наперад марш!

Калі чарга дайшла да Швейка, доктар Грунштэйн паглядзеў на яго і, прыгадаўшы сённяшні візіт, спытаў:

– Вы знаёмы з пані баранесай?

– Гэта мая мачаха, – спакойна адказаў Швейк. – У маленстве яна мяне падкінула, а цяпер зноў знайшла…

Доктар Грунштэйн сказаў лаканічна:

– Потым пастаўце Швейку дадатковы клісцір. Увечары на ложках было панура. Толькі некалькі гадзін таму назад ва ўсіх страўніках былі розныя добрыя смачныя рэчы, а зараз там пераліваўся рэдзенькі чай са скарынкай хлеба.

Нумар 21 каля акна ціха вымавіў:

– Ці паверыце, хлопцы, але смажаных куранят я люблю больш, чым печаных.

Нехта прабурчаў:

– Зрабіце яму цёмную! – Але ўсе так аслаблі пасля няўдалага пачастунку, што ніхто не скрануўся з месца.

Доктар Грунштэйн стрымаў слова. Яшчэ да абеду прыйшло некалькі вайсковых лекараў са славутай медыцынскай камісіі. З важным выглядам яны абыходзілі рады ложкаў, і не было чуваць нічога іншага, як толькі: «Пакажы язык!» Швейк высунуў язык настолькі далёка, што яго твар перасмыкнуўся ў дурнаватую грымасу, а вочы самі сабой заплюшчыліся.

– Асмелюся далажыць, пане штабны ўрач, далей язык не высоўваецца.

Тут паміж Швейкам і камісіяй усчалася цікавая дыскусія. Швейк запэўніваў, што зрабіў гэтую заўвагу, баючыся, каб лекары не падумалі, што ён ад іх хавае язык.

Члены камісіі рэзка разышліся ў сваіх ацэнках стану Швейка. Палова з іх сцвярджала, што Швейк – «ein blöder Kerl», у той час як другая палова лічыла, што ён прахвост і здзекуецца з вайсковай службы.

– Каб вас гром забіў! – вызверыўся на Швейка старшыня камісіі.

– Мы вас выведзем на чыстую ваду!

Швейк пазіраў на ўсю камісію з боскім спакоем. Галоўны штабны лекар падышоў да Швейка ўсутыч.

– Хацеў бы я ведаць, пра што вы, марская свіння, зараз думаеце?

– Асмелюся далажыць, што я ўвогуле не думаю.

– Himmeldonnerwetter! – загалёкаў адзін з членаў камісіі, бразгаючы шабляй, – ён увогуле не думае. Чаму ж гэта вы, сіямскі слон, не думаеце?

– Асмелюся далажыць, я таму не думаю, што ў войску гэта салдатам забаронена. Калі я некалькі гадоў таму назад служыў у Дзевяноста першым палку, дык наш пан капітан заўсёды нам гаварыў, што салдат не павінен сам думаць, за яго думаюць яго камандзіры. Як толькі салдат пачынае думаць, гэта ўжо не салдат, а нейкая вашывая поскудзь, расцяпа. Разважанні ніколі не даводзяць…

– Маўчаць! – перабіў Швейка раз’юшаны старшыня камісіі. – Пра вас мы ўжо маем звесткі. Вы зусім не ідыёт, Швейк, вы хітры, пранырлівы прахвост, вы круцель, нягоднік, разумееце?

– Так точна, разумею!

– Я вам ужо сказаў маўчаць! Вы чулі?

– Так точна, чуў, маўчаць.

– Himmelherrhott! Дык і маўчыце, калі я загадаў. Вы ж добра ведаеце, што не маеце права мянціць языком.

– Так точна, ведаю, што не маю права мянціць языком.

Паны вайскоўцы пераглянуліся і паклікалі фельдфебеля.

– Гэтага тыпа адвядзіце ўніз у канцылярыю, – паказваючы на Швейка, загадаў галоўны штабны лекар, – і чакайце нашага рашэння. У гарнізоннай турме яму гэтыя тарыбары выб’юць з галавы. Хлапчына здаровы, як бугай, сімуляцыяй займаецца ды яшчэ разводзіць балбатню і строіць жартачкі са сваіх начальнікаў. Ён думае, што мы тут толькі для пацехі, што вайсковая служба – смешкі. Вам, Швейк, у гарнізоннай турме пакажуць, што вайсковая служба – зусім не забава.

Адыходзячы з фельдфебелем у канцылярыю, Швейк па дарозе мармытаў:

У той час, як у канцылярыі дзяжурны афіцэр крычаў на Швейка, што такіх дзецюкоў трэба расстрэльваць, наверсе, у бальнічных палатах, камісія вынішчала сімулянтаў. З сямідзесяці пацыентаў ацалела толькі двое: адзін – у якога нага была адарвана снарадам, а другі – з сапраўднай кастаедай. Толькі гэтыя двое не пачулі слоўца «tauglich», а ўсе астатнія, не выключаючы і трох паміраючых сухотнікаў, былі прызнаны годнымі для палявой службы.

Галоўны штабны ўрач не прамінуў выпадку сказаць прамову. Яна была пераплецена самай разнастайнай лаянкай і даволі кароткая. Усе – быдла і гной, і толькі ў тым выпадку, калі будуць мужна змагацца за пана імператара, то могуць вярнуцца ў людское грамадства, і тады пасля вайны ім даруюць, што яны хацелі выкруціцца ад вайсковай службы і сімулявалі. Але сам ён у гэта не верыць і думае, што ўсіх чакае вяроўка.

Нейкі малады вайсковы лекар, чыстая і пакуль не сапсаваная душа, папрасіў у галоўнага штабнога ўрача слова. Яго прамова адрознівалася ад прамовы яго начальніка аптымізмам і наіўнасцю. Ён гаварыў па-нямецку.

Ён доўга малоў языком аб тым, што, нібыта, кожны з іх, хто пакіне лазарэт і вернецца ў свой полк, на фронт, павінен быць пераможцам і рыцарам. Ён перакананы, што яны будуць па-майстэрску абыходзіцца са зброяй і будуць сумленнымі пры ўсіх акалічнасцях: і на вайне, і ў асабістым жыцці, што сваёю крывёю яны апладняць шырокія палі славы аўстрыйскай манархіі і годна выканаюць задачу, якую ім вызначыла гісторыя.

Потым у калідоры галоўны штабны ўрач сказаў гэтаму наіўнаму маладому чалавеку:

– Пане калега, магу вас запэўніць, што вашы словы пойдуць марна. Ці гаварыць з імі па-анёльску, ці па-д’ябальску, ім усё адно. Гэта адна хеўра!

Апошнім прыстанішчам для людзей, якія не хацелі ісці на вайну, была гарнізонная турма. Я ведаў аднаго няштатнага прафесара-матэматыка, які не хацеў страляць з гармат, то стрэльнуў гадзіннік у аднаго надпаручніка, каб толькі трапіць у гарнізонную турму. Зрабіў ён гэта, добра ўсё разважыўшы. Вайна яму не імпанавала і яго не зачароўвала. Страляць у непрыяцеля і забіваць шрапнеллю і снарадамі гэткіх жа няшчасных, як ён сам, няштатных выкладчыкаў матэматыкі ён лічыў бязглуздзіцай.

Спачатку даследавалі яго псіхічны стан, а калі ён заявіў, што мэтай крадзяжу было асабістае ўзбагачэнне, яго адправілі ў гарнізонную турму. Там такіх, як ён, было шмат. Ідэалісты і неідэалісты. Людзі, якія лічылі вайсковую службу крыніцай асабістых даходаў: розныя бухгалтары, тылавыя і франтавыя, якія махлявалі з правіянтам і салдацкім жалаваннем, дробныя злодзеі, якія ў тысячу разоў былі болей сумленныя, чым тыя махляры, якія іх сюды пасадзілі. Тут, у гарнізоннай турме, сядзелі і салдаты за розныя ўчынкі чыста вайсковага характару: парушэнне дысцыпліны, спроба ўсчаць бунт, дэзерцірства. Асаблівую групу складалі палітычныя, з якіх восемдзесят працэнтаў было ні ў чым не вінаватых, дзевяноста дзевяць працэнтаў з іх было асуджана.

Апарат вайсковых суддзяў быў раскошны. Такі судовы апарат ёсць у кожнай дзяржавы, якая знаходзіцца напярэдадні агульнага палітычнага, эканамічнага і маральнага заняпаду. Бляск былой моцы і славы ахоўваўся судамі і паліцыяй, жандармерыяй і прадажнай хеўрай даносчыкаў. У кожнай вайсковай часці Аўстрыя мела сваіх шпіцляў, якія выдавалі сваіх сяброў, тых, з якімі спалі на адных нарах, а на маршы дзяліліся кавалкам хлеба.

Усё новы матэрыял пастаўляла ў гарнізонную турму і дзяржаўная паліцыя. Вайсковая цэнзура скіроўвала сюды аўтараў ліставання паміж фронтам і тымі, хто ў роспачы заставаўся дома, і вайсковы суд паяў ім па дванаццаць гадоў турмы за словы ўцехі або за апісанне галечы, якая панавала на радзіме салдата.

З Градчанскай турмы адна з дарог вяла праз Бржэўнаў на Мотальскі пляц. Наперадзе ў суправаджэнні салдат ішоў чалавек з кандаламі на руках, а за ім ехала падвода з дамавінай. На Мотальскім пляцы гучала каманда: «An! Feuer!» і па ўсіх палках і батальёнах зачытвалі палкавы загад аб тым, што яшчэ адзін расстраляны за «бунт», усчаты з-за таго, што ў час прызыву капітан сек шабляй яго жонку, што ніяк не магла адарвацца ад мужа.

A ў гарнізоннай турме тройца: штабны турэмны наглядчык Славік, капітан Лінгарт і фельдфебель Ржэпа, празваны «катам», апраўдвалі сваё прызначэнне. Колькі людзей закалацілі яны ў адзіночках! Магчыма, капітан Лінгарт і сёння у рэспубліцы застаецца па-ранейшаму капітанам. Тады я жадаў бы, каб яму залічылі гады службы ў гарнізоннай турме. Славіку і Кліму дзяржаўная паліцыя ўжо залічыла іх стаж. Ржэпа зноў зрабіўся цывільным і надалей выконвае сваё рамяство майстра-муляра. Можа, нават з’яўляецца членам патрыятычных таварыстваў у рэспубліцы.

Штабны наглядчык Славік у рэспубліцы зрабіўся злодзеем і зараз сядзіць у турме. Не змог, небарака, уладкавацца ў рэспубліцы гэтак жа прывольна, як іншыя паны вайскоўцы.

Зусім натуральна, што штабны наглядчык Славік, прымаючы Швейка, кінуў на яго погляд, поўны нямога папроку.

– Мы табе, хлопец, жыццё тут асалодзім як мае быць. I табе, і ўсім, хто папаўся ў нашы рукі. А нашы рукі – гэта вам не дамскія ручкі.

I каб дадаць вагі сваім словам, ён прыклаў свой здаравенны жылісты кулак Швейку да носа і сказаў:

– Панюхай, чым пахне, падлюга! Швейк панюхаў і сказаў:

– Такім кулаком я не хацеў бы атрымаць па носе. Пахне могілкамі.

Спакойная, разважлівая гаворка Швейка спадабалася штабному турэмнаму наглядчыку.

– Гэй ты! – раўнуў ён, тыцнуўшы Швейка кулаком у жывот. – Стой смірна! Што ў цябе ў кішэнях? Калі маеш сігарэты, то можаш пакінуць іх сабе, а грошы давай сюды, каб не ўкралі. Больш няма? Сапраўды няма? Не хлусі! Хлусня караецца.

– Куды яго сунем? – спытаў фельдфебель Ржэпа.

– У шаснаццатую, – вырашыў наглядчык, – да беспарточнікаў. Хіба не бачыце, што напісаў на суправаджальнай паперы капітан Лінгарт: «Streng behüten, beobachten».

– Так, так, – звярнуўся ён урачыста да Швейка, – з ліхадзеямі і абыходак ліхі. А калі хто ўзбунтуецца, таго кінем у адзіночку, а там пераламаем усе рэбры і хай ляжыць, пакуль не здохне. Маем такое права. Памятаеце, Ржэпа, як мы расправіліся з тым мясніком?

– Ну і задаў ён нам працы! – летуценна вымавіў фельдфебель Ржэпа. – Во быў здаравенны! Я таптаў яго больш як пяць хвілін, пакуль рэбры не затрашчалі і не палілася кроў з рота. А ён потым яшчэ дзён дзесяць жыў. Жывучы быў, падла!

– Бачыш, мярзотнік, як у нас распраўляюцца з тымі, хто ўздумае бунтаваць або ўцякаць, – закончыў свой педагагічны выклад штабны турэмны наглядчык Славік. – Гэта ўсё роўна як самазабойства, якое ў нас таксама караецца. Альбо не прывядзі бог, табе, гад, узбрыдзе ў галаву скардзіцца, калі прыйдзе інспекцыя! Калі тое здарыцца і прыйдзе інспекцыя ды спытае: «Ці маеце нейкія скаргі?», дык ты, смярдзючая жаба, павінен стаць ва фронт, узяць пад казырок і адрапартаваць: «Асмелюся далажыць, не маю, усім задаволены». Ну, як ты скажаш, мярзотнік, паўтары!

– Асмелюся далажыць, не маю, усім задаволены, – паўтарыў Швейк з такім мілым выразам твару, што штабны наглядчык дапусціў памылку, палічыўшы гэта шчырай стараннасцю і пачцівасцю.

– Дык распранайся да сподняга і пойдзем у шаснаццатую, – сказаў ён ласкава, не дадаўшы, як звычайна, ні «гнюса», ні «нікчэмніка», ні «мярзотніка».

У шаснаццатай Швейк убачыў два дзесяткі мужчын у сподніках. Тут сядзелі ўсе, у каго ў паперах было зазначана: «Streng behüten, beobachten». За імі вельмі старанна наглядалі, каб яны не ўцяклі.

Калі б споднікі былі чыстыя, а на вокнах не было кратаў, то на першы погляд магло здацца, што вы трапілі ў прылазнік.

Швейка прыняў ад фельдфебеля стараста, даўно не голены мужык у расхлістанай кашулі. Ён запісаў яго прозвішча на кавалку паперы, які вісеў на сцяне, і сказаў:

– Заўтра ў нас відовішча – павядуць у капліцу на казань. Мы ўсе будзем стаяць там у адных сподніках якраз пад самай кафедрай. Во будзе забава!

Як і ва ўсіх вязніцах і каталажках, у гарнізоннай турме была свая капліца, якая цешылася ў арыштантаў вялікай папулярнасцю. Зусім не таму, што прымусовае наведванне турэмнай капліцы набліжала вязняў да бога або яны больш даведваліся пра дабрадзейнасць. Пра такое глупства не магло быць і гаворкі. Проста набажэнства і казань былі паратункам ад гарнізоннай нуды. Не ў тым была справа, што ты стаў бліжэй да бога, а ў тым, што па дарозе ты мог спадзявацца знайсці – на лесвіцы або ў двары – адкінуты акурак сігарэты ці сігары.

Ды яшчэ сама казань была для ўсіх забавай і пацехай. Фельдкурат* Ота Кац быў вельмі мілы чалавек. Усё набажэнства ён вёў надта арыгінальным спосабам. Ён мяняў увесь парадак святой імшы, а калі быў здорава пад чаркаю, прыдумляў зусім новыя модлы, новую святую імшу, свой уласны рытуал, – словам, нешта такое, чаго да гэтага часу ніколі нідзе не было.

A колькі пацехі было, калі ён паслізнецца і бухнецца разам з чашай і святымі дарамі, а ўголас вінаваціць міністранта* з арыштаваных у тым, што той знарок падставіў ножку, а потым тут жа, перад усімі святынямі, улепіць гэтаму міністранту адзіночку і «шпангле»*. А пакаранаму радасць, бо ўсё гэта ўваходзіць у праграму камедыі ў турэмнай капліцы. Яму далі вялікую ролю, і ён яе з ахвотай выконвае.

Фельдкурат Ота Кац, узорны вайсковы святар, быў яўрэем. Зрэшты, у гэтым не было нічога дзіўнага: архіепіскап Кон таксама быў яўрэем. Але ў фельдкурата Ота Каца мінулае было яшчэ больш стракатым, чым у славутага архіепіскапа Кона. Ота Кац вучыўся ў гандлёвай акадэміі і некалі быў залічаны ў войска як вальнапісаны. Ён так тонка разбіраўся ў вэксальным праве і ў саміх вэксалях, што за адзін год давёў фірму «Кац і кампанія» да банкруцтва, ды такога, што старому Кацу давялося з’ехаць у Паўночную Амерыку, правёўшы спачатку некаторыя камбінацыі з паперамі сваіх крэдытораў, праўда, без іх ведама, як і без ведама свайго кампаньёна, якому прыйшлося выехаць у Аргенціну.

Калі малады тады Ота Кац бескарысліва падзяліў фірму «Кац і К°» паміж Паўночнай і Паўднёвай Амерыкамі, то апынуўся ў становішчы чалавека, які ніадкуль не чакае спадчыны, не ведае, куды галаву прытуліць і якому застаецца толькі вайсковая служба.

Аднак вальнапісанаму Ота Кацу прыйшла ў галаву яшчэ адна бліскучая штуковіна. Ён ахрысціўся. Звярнуўся да Хрыста з даверам і ўпэўненасцю, што той дапаможа яму зрабіць кар’еру, і разглядаў сваё хрышчэнне як камерцыйную здзелку паміж сабой і сынам божым.

Яго ўрачыста хрысцілі ў Эмаўзскім кляштары. I экзамен на афіцэра прайшоў паспяхова, і новенькі хрысціянін Ота Кац застаўся на вайсковай службе. Спачатку яму здавалася, што справы пойдуць добра, і ён нават збіраўся запісацца на штабныя курсы, але аднаго разу напіўся, пайшоў у манастыр і прамяняў шаблю на манаскую сутану. Пасля аўдыенцыі ў архіепіскапа ў Градчанах ён трапіў у семінарыю. Перад сваім пасвячэннем ён нажлукціўся, як бэля, у адным надта прыстойным «доме з жаночай абслугай» і проста з віру раскошы і забавы скіраваўся на пасвячэнне ў духоўны сан. Пасля пасвячэння ён пайшоў у полк шукаць пратэкцыі і, калі яго прызначылі фельдкуратам, купіў сабе каня і гарцаваў на ім па Празе і з найвялікшай ахвотай прымаў удзел ва ўсіх папойках афіцэраў свайго палка.

На лесвіцы дома, дзе ён кватараваў, вельмі часта гучалі кленічы незадаволеных крэдытораў. Ота Кац вадзіў да сябе дзевак з вуліцы ці пасылаў па іх свайго дзеншчыка. Ён вельмі любіў гуляць у карты, і хадзілі небеспадстаўныя чуткі, што гуляе ён нячыста, але нікому не ўдавалася давесці, што ў шырокім рукаве яго сутаны быў схаваны туз. У афіцэрскіх колах яго звалі святым айцом. Да казані ён ніколі не рыхтаваўся, чым адрозніваўся ад свайго папярэдніка, які раней таксама наведваў гарнізонную турму. Таму засела ў галаву, што салдат, пасаджаных у турму, можна выправіць казанямі з кафедры. Гэты высокапаважаны пастар набожна закочваў вочы і гаварыў арыштантам пра неабходнасць рэформы законаў аб прастытутках, матках-адзіночках і выхаванні пазашлюбных дзяцей. Яго нудныя казані мелі абстрактны характар і ніяк не былі звязаны з сучасным становішчам спраў.

Ота Кац, наадварот, сваімі казанямі весяліў усіх.

Надышоў урачысты момант, калі шаснаццатую камеру павялі ў сподніках, бо дазволіць арыштантам надзець штаны было рызыкоўна – раптам нехта ўцячэ. Дваццаць анёлкаў у белых сподніках паставілі перад самой кафедрай. Некаторыя з тых, каму ўсміхнулася фартуна, жавалі знойдзеныя па дарозе акуркі, бо не мелі куды іх схаваць – у сподніках кішэняў не было. Астатнія арыштанты стаялі наўкола і любаваліся выглядам дваццаці пар сподяікаў.

На кафедру, пазвоньваючы шпорамі, узлез фельдкурат.

– Habacht! – скамандаваў ён. – На малітву! Усім паўтараць за мной, што я буду гаварыць! А ты там, з-заду, хам, не смаркайся ў кулак, ты ў храме божым, а то загадаю пасадзіць у карцар! Мусіць, ужо забыліся, недавяркі, «Ойча наш»? Ану, паспрабуем… Я так і ведаў, што не пойдзе. Дзе ўжо там «Ойча наш»! Вам бы зараз па дзве пайкі мяса ды з фасолевым гарнірам, легчы на бруха і калупаць у носе, не думаючы пра пана бога. Ці не праўда?

Ён паглядзеў з кафедры ўніз на дваццаць белых анёлаў у сподніках – як і ўсе астатнія, яны знайшлі сабе занятак – забаўляліся. У задніх радах гулялі ў «мяса»*.

– Вельмі цікава, – шапнуў Швейк свайму суседу, на якім ляжала падазрэнне, што ён за тры кроны адсек свайму таварышу сякерай усе пальцы на руцэ, каб той вызваліўся ад вайсковай службы.

– Ці тое яшчэ будзе! – адказаў сусед. – Ён сёння здорава нажлукціўся, значыцца, зноў будзе балакаць пра цярністы шлях грэху.

Сапраўды, фельдкурат сёння быў у надта добрым настроі. Сам не ведаючы, навошта, ён увесь час перагінаўся з кафедры і мала не страціў раўнавагі і не зваліўся ўніз.

– Вы, лайдакі, ніколі нічому не навучыцеся, – вяшчаў фельдкурат. – Я за тое, каб вас усіх пастраляць. Вы добра мяне зразумелі? Я заяўляю з гэтага божага месца, нікчэмнікі, таму што бог ёсць быціе… якое вас не баіцца, а так возьме вас у работу, што вы ачмурэеце, бо вы не хочаце звярнуцца да Хрыста і лепей будзеце ісці цярністым шляхам грэху…

– Вово, дайшоў. Добра ж насмактаўся! – радасна зашаптаў Швейку сусед.

– Цярністы шлях грэху – гэта, дурні вы бязглуздыя, шлях барацьбы з распустай. Вы, марнатраўныя сыны, якія любяць ашывацца ў адзіночках замест таго, каб вярнуцца да айца нашага, скіруйце пагляды вашы да нябёсаў і вы пераможаце, і мір паселіцца ў душах вашых, грубіяны… Я папрасіў бы, там, з-заду, не чмыхаць! Вы не жарабцы і не ў стайні знаходзіцеся, а ў храме божым. Памятайце, вы, быдла, што вы – людзі і павінны скрозь цёмны морак сучаснасці скіраваць пагляды ў далёкую прастору вечнасці і ведаць, што ўсё тут часовае, адзін толькі бог – на векі вечныя. Sehr gut, nicht wahr, meine Herren? А калі вы думаеце, што я буду дзень і ноч маліцца за вас, каб міласэрны бог, дуралеі, удыхнуў сваю душу ў вашы халодныя сэрцы і ў сваёй святой ласцы дараваў грахі вашы, то памыляецеся! Я вас у райскія шаты не павяду. Чуеце, што я гавару, вы там, у сподніках?

Дваццаць споднікаў паглядзелі ўгару і ў адзін голас адказалі:

– Так точна, чуем.

– Мала толькі чуць, – працягваў сваю казань фельдкурат. – Вы не ўмееце маліцца і думаеце, што ходзяць у касцёл толькі дзеля пацехі, быццам тут нейкі тэатр ці кіно. Я гэта выб’ю ў вас з галавы, каб вы не думалі, што я прыйшоў сюды вас забаўляць ці прыносіць вам нейкую радасць. Я рассаджаю вас па адзіночках, вось што я зраблю. I ўсё-такі вы мяне калі-небудзь успомніце і скажаце: «Ён жадаў нам дабра»…

Сярод двух дзесяткаў споднікаў пачуўся ўсхліп. Гэта зайшоўся ад плачу Швейк.

Фельдкурат зірнуў уніз. Там стаяў Швейк і цёр вочы кулаком.

– Хай кожны з вас бярэ прыклад з. гэтага чалавека, – працягваў фельдкурат, паказваючы на Швейка. – Што ён робіць? Плача. Не плач, кажу я табе, не плач! Ты хочаш выправіцца? Гэта табе, даражэнькі, так лёгка не ўдасца. Зараз ты плачаш, а вернешся ў сваю камеру і зноў будзеш гэткім жа нягоднікам, як і раней… Сёння мы бачым, як заплакаў адзін з вас, ён хоча стаць на шлях дабрачыннасці, а што робіце вы, астатнія? Нічога не робіце! Адзін нешта жуе, нібыта ў яго бацькі былі жвачныя жывёліны, а другі ў храме божым шукае вошай у сарочцы. Наглядчык, вы зусім не сочыце за парадкам!

Фельдкурат спусціўся з кафедры і адышоўся ў рызніцу, куды ўслед за ім паплёўся і наглядчык. Праз хвіліну наглядчык выйшаў, выцягнуў Швейка з гурта дваццаці споднікаў і адвёў у рызніцу.

Фельдкурат, выгодна ўладкаваўшыся на стале, скручваў сабе сігарэту. Калі Швейк увайшоў, фельдкурат сказаў:

– Ага, вось і вы. Я тут усё добра абдумаў і лічу, што я вас раскусіў як след. Разумееш, мужык? Гэта першы выпадак, калі ў мяне ў касцёле нехта разрумзаўся.

Ён саскочыў са стала і, тузаючы Швейка за плячо, крыкнуў, стоячы пад вялікім пахмурным абразом Францыска Салескага*:

– Прызнайся, лайдак, што ты распусціў нюні толькі так сабе, для пацехі!

Францішак Салескі дапытліва глядзеў з абраза на Швейка. А з другога боку з другога абраза на Швейка здзіўлена пазіраў нейкі мучанік, якому ў зад уваткнулі зуб’е пілы, і нейкія невядомыя рымскія легіянеры старанна яго пілавалі. На твары пакутніка не відаць было ні пакуты, ні задавальнення ад мучаніцкага лёсу, адно здзіўленне, нібы ён хацеў сказаць: «Як гэта я да гэтага дайшоў, і што вы, панове, са мной робіце?»

– Так точна, пане фельдкурат, – разважліва сказаў Швейк, ставячы ўсё на карту, – перад абліччам усемагутнага бога і вашым, дастойны ойча, прызнаю, што я хліпаў сапраўды толькі дзеля смеху. Я бачыў, што ў вашай казані не хапае выпраўленага грэшніка, вось я і вырашыў даць вам гэтую радасць, каб вы не думалі, што ўжо не знойдзецца ніводнага прыстойнага чалавека. Ды і сам хацеў пацешыцца, каб стала лягчэй на душы.

Фельдкурат цікаўна паглядзеў на прастадушны твар Швейка.

– Вы мне пачынаеце падабацца, – сказаў фельдкурат, зноў сядаючы на стол. – Якога палка? – спытаў ён, ікаючы.

– Асмелюся далажыць, пане фельдкурат, што належу і не належу да Дзевяноста першага палка і ўвогуле не ведаю, што са мной робіцца.

– А за што тут седзіцё? – спытаў фельдкурат, не перастаючы ікаць.

– Асмелюся далажыць, пане фельдкурат, я сапраўды не ведаю, за што тут сяджу. Але я не скарджуся на тое, што сяджу. Мне проста не пашанцавала. Я ўсё стараюся як лепей, а ў мяне ўсё выходзіць на горшае, як у таго мучаніка на іконе.

Фельдкурат паглядзеў на ікону, усміхнуўся і сказаў:

– Дальбог, вы мне падабаецеся! Трэба будзе мне спытаць пра вас у следчага. I хопіць аб гэтым. Kehrt euch! Abtreten!

Вярнуўшыся ў родную сям’ю беспарточнікаў каля кафедры, Швейк на пытанне, што хацеў ад яго фельдкурат, адказаў вельмі суха і коратка:

– Зусім акасеў.

За наступнай місіяй фельдкурата – святой імшой – усе сачылі з незвычайнай увагай і непрытоенай сімпатыяй. Адзін арыштант нават пабіўся аб заклад, што фельдкурат упусціць чашу з дарамі. Ён паставіў усю сваю пайку хлеба супраць дзвюх аплявух і выйграў.

Фельдкурат, які так хораша ажыццявіў на практыцы старадаўнюю традыцыю наведваць вязняў, вярнуўся ў рызніцу, пераапрануўся, загадаў наліць сабе царкоўнага віна з вялікай аплеценай бутлі, выпіў і з дапамогай рыжага міністранта сеў на свайго верхавога каня, прывязанага ў двары, але, успомніўшы пра Швейка, злез з каня і пайшоў у канцылярыю да следчага Берніса.

Вайсковы следчы Берніс быў чалавек свецкі, прывабны танцор і распуснік, які страшэнна нудзіўся на службе і пісаў па-нямецку альбомныя вершы, каб, як надарыцца выпадак, мець іх заўсёды напагатове. Бн з’яўляўся найважнейшым звяном усяго апарату вайсковага суда, бо ў яго руках была засяроджана настолькі велізарная колькасць заблытаных пратаколаў і актаў, што ён выклікаў да сябе павагу ўсяго ваенна-палявога суда ў Градчанах.

– Servus, – сказаў фельдкурат, падаючы яму руку. – Як маешся?

– Не вельмі што, – адказаў вайсковы следчы Берніс. – Пераблыталі тут мне матэрыялы, цяпер у іх сам чорт не разбярэцца. Учора я паслаў па начальству ўжо апрацаваны матэрыял на аднаго дзецюка па абвінавачанні ў мяцяжы, а мне ўсё вярнулі назад, маўляў, таму, што гаворка павінна ісці не пра мяцеж, а пра крадзеж кансерваў. Ды яшчэ нібыта я паставіў на справе не той нумар. I як яны гэта разгледзелі, адзін бог ведае.

Вайсковы следчы плюнуў.

– Ходзіш яшчэ гуляць у карты? – спытаў фельдкурат.

– Прайграўся ўшчэнт. Апошнім разам гулялі мы з палкоўнікам, з тым пляшывым, у макао, дык я спусціў яму ўсё, як у бяздонную бочку. Затое прыкмеціў тут адну маладзічку… А ты што робіш, святы ойча?

– Мне патрэбен дзяншчык, – сказаў фельдкурат. – Апошні дзяншчык у мяне быў стары бухгалтар, без адукацыі, але быдла першакласнае. Вечна ныў і ўзносіў модлы, каб бог засцярог яго ад бяды, дык я яго і паслаў з маршавым батальёнам на фронт. Кажуць, што ўвесь гэты батальён быў пасечаны, як на бойні. А сёння я знайшоў аднаго дзецюка, які ў час казані, дзеля смеху, расплакаўся. Якраз такі мне і патрэбен. Прозвішча яго Швейк, а сядзіць у шаснаццатай. Я хацеў бы даведацца, за што яго пасадзілі і ці можна што-небудзь зрабіць, каб я мог яго адтуль забраць?

Следчы пачаў корпацца ў шуфлядах стала, шукаць справу Швейка, але, як заўсёды, не мог нічога знайсці.

– Відаць, у капітана Лінгарта, – сказаў ён пасля доўгіх пошукаў. – Чорт яго ведае, куды ў мяне прападаюць усе гэтыя справы. Я, напэўна, адаслаў іх Лінгарту. Зараз я яму затэлефаную. Алё, гаворыць следчы, надпаручнік Берніс. Пане капітан, скажыце, калі ласка, ці няма там у вас папер адносна нейкага Швейка. Павінны быць у мяне? Дзіўна… Я сам ад вас прымаў? Сапраўды дзіўна… Сядзіць у шаснаццатай… Я ведаю, пан капітан, што шаснаццатая ў мяне. Але я думаў, што паперы наконт Швейка валяюцца дзе-небудзь у вас… Што? Вы просіце з вамі так не гаварыць? У вас нічога не валяецца? Алё! Алё!

Следчы Берніс, збянтэжаны, прысеў да стала і пачаў асуджаць непарадак у вядзенні следства. Паміж ім і капітанам Лінгартам даўно ўжо існавала непрыязнасць, якую яны надта паслядоўна павялічвалі. Калі папера па ведамстве Лінтарта трапляла ў рукі Берніса, то Берніс засоўваў яе так далёка, што ніхто ўжо знайсці не мог. Тое ж самае рабіў Лінгарт з паперамі, якія пасылаліся Бернісу. З-за гэтай узаемнай нялюбасці прападалі і дадаткі да спраў.

(Справа Швейка была знойдзена ў архіве вайскова-палявога суда толькі пасля перавароту з наступнай нататкай: «Збіраўся скінуць маску крывадушнасці і адкрыта выступіць супраць асобы пана імператара і нашай дзяржавы». Справа Швейка была засунута сярод папер нейкага Бзафа Коўдзелы. На вокладцы справы быў пастаўлены крыжык, а пад ім: «Прыведзена ў выкананне» і дата.) – Значыцца, Швейк у мяне згубіўся, – сказаў следчы Берніс. – Я загадаю выклікаць яго сюды і, калі ён не прызнаецца ні ў чым, дык адпушчу і загадаю адвесці да цябе, а астатняе ты ўжо сам уладкуеш у палку.

Пасля таго як фельдкурат пайшоў, следчы Берніс загадаў прывесці Швейка, але прымусіў яго чакаць каля дзвярэй, бо якраз у гэты момант атрымаў тэлефанаграму з паліцэйскай управы.

Швейк тым часам разглядаў канцылярыю вайсковага следчага. Нельга сказаць, каб яна рабіла прыемнае ўражанне, асабліва фатаграфіі розных экзекуцый, праведзеных арміяй у Галіцыі і Сербіі. Гэта былі мастацкія фатаграфіі спаленых хат і асмаленых дрэў, галіны якіх сагнуліся пад цяжарам павешаных. Асабліва прыгожая была фатаграфія павешанай сям’і з Сербіі: маленькі хлопчык, бацька і маці. Два салдаты з вінтоўкамі ахоўваюць дрэва, на якім вісіць некалькі чалавек, а на пярэднім плане ў паставе пераможцы стаіць афіцэр, курыць сігарэту. Удалечыні відаць дзеючая палявая кухня.

– Ну, дык што там у вас, Швейк? – спытаў следчы Берніс. – Чаго вы там нарабілі? Прызнаецеся ці будзеце чакаць, пакуль складзём на вас абвінаваўчы акт? Так не выйдзе! Не думайце, што вы перад нейкім такім судом, дзе следства вядуць цывільныя ёлупні. У нас суд вайсковы! Адзіным вашым паратункам ад строгай і справядлівай кары можа быць толькі поўнае прызнанне.

У следчага Берніса быў адмысловы метад на выпадак, калі згубіцца матэрыял супраць абвінавачанага. Як бачыце, нічога асаблівага ў гэтым метадзе не было, таму можна не здзіўляцца, што вынікі такога расследавання і допыту заўсёды былі роўныя нулю.

Следчы Берніс лічыў сябе настолькі праніклівым, што, не маючы матэрыялу супраць абвінавачанага, не ведаючы, у чым яго вінавацяць і за што ўвогуле ён сядзіць у турме, з адных толькі назіранняў за паводзінамі і фізіяноміяй прыведзенага на допыт рабіў вывад, за што гэтага чалавека трымаюць пад замком. Яго празорлівасць і веданне людзей былі такія глыбокія, што аднаго цыгана, які трапіў у гарнізонную турму свайго палка за крадзеж некалькіх тузінаў бялізны (ён быў на пабягушках у каптэнармуса), Берніс абвінаваціў у палітычных злачынствах, нібыта ён у нейкай карчме гутарыў з салдатамі аб стварэнні самастойнай дзяржавы чэшскага і славацкага народаў на чале з каралём-славянінам.

– Мы маем дакументы, – гаварыў ён няшчаснаму цыгану, – і вам не застаецца нічога іншага, як прызнацца, у якой карчме вы гэта гаварылі, якога палка былі тыя салдаты, што вас слухалі, і калі гэта адбывалася.

Няшчасны цыган выдумаў і дату, і карчму, і полк, з якога былі яго ўяўныя слухачы, а калі вяртаўся з допыту, проста ўцёк з турмы.

– Вы не хочаце ні ў чым прызнацца, – спытаў следчы Верніс, пакуль Швейк захоўваў магільнае маўчанне. – Вы не хочаце сказаць, чаму вы апынуліся тут, за што вас пасадзілі? Але ж, прынамсі, мне вы маглі б гэта сказаць, перш чым я вам сам вылажу. Папярэджваю вас яшчэ раз, прызнайцеся. Вам жа лепей будзе, бо аблегчыць расследаванне і зменшыць пакаранне.

– Асмелюся далажыць, – прагучаў нарэшце дабрадушны голас Швейка, – я тут, у гарнізоннай турме, быццам знайдыш.

– Як гэта?

– Асмелюся далажыць, магу высветліць вельмі проста. На нашай вуліцы жыве вугальшчык, і ў яго быў зусім бязвінны двухгадовы хлопчык. Затэпаў гэты хлопчык з Вінаградаў аж да Лібені*, сеў на тратуары – тут яго і знайшоў паліцэйскі. Адвёў ён хлопчыка ў участак, а там яго пасадзілі пад замок. Падумаць толькі – двухгадовае дзіця! Бачыце, хлопчык быў зусім без віны, а яго ўсё ж пасадзілі. Нават калі б ён умеў гаварыць, то не ведаў бы, што адказаць на пытанне, за што яго пасадзілі. Прыблізна так і са мной. Я гэткі ж знайдыш.

Праніклівы погляд следчага акінуў паставу і аблічча Швейка і разбіўся аб іх. Ад усёй гэтай істоты, што стаяла перад следчым, павявала такой абыякавасцю і такой цнатлівасцю, што Берніс пачаў раздражнёна хадзіць па канцылярыі і калі б не абяцанне фельдкурату паслаць яму Швейка, то чорт ведае, чым бы ўсё кончылася.

Нарэшце, следчы спыніўся каля свайго стала.

– Паслухайце, – сказаў ён Швейку, які безуважна глядзеў перад сабой, – калі вы яшчэ хоць раз трапіце мне на вочы, то доўга будзеце пра гэта помніць… Адвядзіце яго!

Пакуль Швейка вялі назад у шаснаццатую, Берніс выклікаў да сябе наглядчыка Славіка.

– Надалей, да наступных указанняў, Швейк перадаецца ў веданне пана фельдкурата Каца, – коратка загадаў ён. – Падрыхтаваць пропуск. Адвесці Швейка з двума канвойнымі да пана фельдкурата.

– Загадаеце яму на дарожку надзець кайданы, пан надпаручнік?

Следчы ляснуў кулаком па стале:

– Вы – асёл. Я ж ясна сказаў: падрыхтаваць пропуск!

Але наглядчык усё ж вырашыў пакінуць Швейка яшчэ хоць на адну ноч у гарнізоннай турме, каб ён як след пакарыстаўся яе выгодамі.

У восем гадзін Швейка выклікалі і загадалі ісці ў канцылярыю.

– З левага боку ля дзвярэй канцылярыі стаіць плявальніца, там бываюць акуркі, – навучаў Швейка адзін з арыштантаў. – I на другім паверсе таксама пройдзеш міма адной. Лесвіцу мятуць у дзевяць, дык сёе-тое яшчэ можна будзе знайсці.

Але Швейк не апраўдаў іх спадзяванняў. Болей у шаснаццатую ён не вярнуўся. Дзевятнаццаць споднікаў разважалі ды меркавалі аб гэтым самае рознае. Нейкі рабаціністы апалчэнец, які вызначаўся самай буйнай фантазіяй, аб’явіў, што Швейк страляў у свайго капітана і сёння яго павялі на Мотальскі пляц на расстрэл.

Здаралася, што Швейк цэлымі дяямі не бачыў пастыра салдацкіх душ. Фельдкурат свае непасрэдныя абавязкі перамяжаў з папойкамі і надта рэдка прыходзіў дадому, а калі і прыходзіў, то ўвесь брудны і перапэцканы, як марцовы кот пасля прагулкі па стрэхах.

Вярнуўшыся дамоў, фельдкурат, калі ён яшчэ мог што-небудзь вымавіць, перад сном гутарыў са Швейкам на ўзвышаныя тэмы: пра духоўны экстаз і радасць мыслення, а часам нават спрабаваў гаварыць вершам, цытаваць Гейнэ.

Швейк адслужыў з фельдкуратам яшчэ адну палявую імшу ў сапёраў, куды памылкова быў запрошаны яшчэ адзін фельдкурат, былы настаўнік закона божага, надзвычай набожны чалавек. Ён надта здзіўлена зіркнуў на свайго калегу, калі той прапанаваў яму глынуць каньяку з Швейкавай пляшкі, якую ён заўсёды насіў на такія рэлігійныя цырымоніі.

– Неблагі каньяк, – падахвоціў калегу фельдкурат Ота Кац. – Выпіце і едзьце сабе дадому. Я ўжо сам тут усё ўладжу, бо мне трэба пабыць на свежым паветры, а то неяк галава баліць.

Набожны фельдкурат, пакруціўшы галавой, паехаў, а Кац, як заўсёды, бліскуча выканаў сваю ролю. На гэты раз ён ператварыў у божую кроў віно з содавай вадой, прычым кожнае трэцяе слова ў яго было «і гэтак далей» і «безумоўна».

– Салдаты! Сёння вы ад’язджаеце на фронт і гэтак далей. Звярніцеся ж сэрцамі вашымі да бога і гэтак далей. Безумоўна. Ніхто з вас не ведае, што з вамі будзе. Безумоўна. I гэтак далей.

Тым не менш палявая імша закончылася без усялякіх непрыемнасцей – хораша і весела. Сапёры пазабавіліся ад душы.

Калі Швейк з фельдкуратам дабраліся дамоў, высветлілася, што недзе па дарозе яны згубілі дараносіцу.

– Не мае значэння, – сказаў Швейк. – Першыя хрысціяне служылі святую імшу і без дараносіцы. Калі мы дадзім у газету аб’яву аб страце дараносіцы, то сумленны чалавек, які яе знойдзе, захоча ад нас узнагароды. Калі б гэта былі грошы, то наўрад ці хто вярнуў бы іх… Зрэшты, такія людзі яшчэ сустракаюцца. У нас у палку ў Будзеёвіцах служыў адзін салдат, добры хлапец, але прасцяк. Знайшоў ён неяк на вуліцы шэсцьсот крон і здаў ix у паліцыю. Нават у газетах пра яго пісалі, які ён сумленны чалавек. Але ж і сораму ён зведаў! Ніхто з ім і размаўляць не хацеў, усе яго ўнікалі. «Дурань ты, якое глупства зрабіў. За гэта ты ўсё жыццё саромецца будзеш, калі ў табе яшчэ кропля сумлення засталася». У яго была дзяўчына, дык і тая перастала з ім размаўляць. А калі ён прыехаў дамоў у водпуск, то яго сябры з-за гэтай гісторыі выкінулі яго ў час танцаў з карчмы. Хлопец пачаў сохнуць, браць усё да галавы і ўрэшце кінуўся пад поезд. А вось яшчэ. Аднойчы кравец з нашай вуліцы знайшоў залаты пярсцёнак. Людзі яго папярэджвалі, каб ён не аддаваў яго ў паліцыю, але яго было не ўгаварыць. У паліцыі сустрэлі яго надзвычай ласкава, маўляў, заява аб згубе залатога пярсцёнка з брыльянтамі ужо да іх паступіла. Але потым паглядзелі на камень ды і кажуць: «Чалавеча, дык гэта ж шкло, а не брыльянт. Колькі ж вам далі за брыльянт? Ведаем мы такіх сумленных знаходцаў». Урэшце высветлілася, што яшчэ адзін чалавек згубіў залаты пярсцёнак з фальшывым брыльянтам, нейкую там сямейную рэліквію. Але краўцу давялося ўсё ж адседзець тры дні, бо ён у дрэнным настроі дапусціў знявагу паліцыі. Законную ўзнагароду ён усё-такі атрымаў, дзесяць працэнтаў, гэта значыць, адну крону дзесяць гелераў – цана таму барахлу была усяго дванаццаць крон. Але кравец гэтую законную ўзнагароду шпурлянуў у твар уласніку пярсцёнка, той падаў у суд за знявагу асобы, і з краўца спагналі дзесяць крон штрафу. Пасля гэтага кравец усюды гаварыў, што з кожнага сумленнага чалавека за яго знаходку трэба браць дваццаць пяць крон штрафу, такіх, маўляў, трэба біць да пасінення і лупцаваць публічна, каб людзі ведалі, што рабіць у падобных выпадках. Думаю, што нашу дараносіцу ніхто назад не прынясе, хаця на ёй і ёсць з-заду палкавая пячатка. З вайсковымі рэчамі ніхто не захоча мець справу. Хутчэй закінуць у ваду, каб не было лішняга клопату… Учора ў шынку «Ля залатога вянка» разгаварыўся я з адным вайскоўцам, яму ўжо пяцьдзесят шэсць гадоў. Ён прыехаў у Новую Паку даведацца ў акруговай управе, чаму ў яго рэквізавалі брычку. Па дарозе назад, калі яго ўжо выкінулі з акруговай управы, ён прыпыніўся паглядзець на вайсковы абоз, які толькі што прыбыў і стаяў на плошчы. Нейкі малады чалавек – ён вёз кансервы для арміі – папрасіў яго на хвілінку пасцерагчы коней, ды болей і не прыйшоў. Калі абоз крануўся, майму знаёмаму давялося разам з усімі ехаць аж да Венгрыі, а ў Венгрыі ён сам папрасіў аднаго пачакаць каля воза, тым толькі і ўратаваўся, а то б і ў Сербію зацягнулі. Прыехаў хворы ад перапалоху і цяпер з вайсковымі справамі не хоча болей мець нічога агульнага.

Увечары прыйшоў да ix у адведкі набожны фельдкурат, той самы, які ранкам хацеў таксама служыць палявую імшу. Гэта быў фанатык, які імкнуўся кожнага чалавека наблізіць да бога. Яшчэ будучы выкладчыкам закона божага, ён развіваў рэлігійныя пачуцці ў дзяцей з дапамогай аплявух, і газеты часам пісалі пра яго нататкі з загалоўкамі накшталт: «Жорсткі законавучыцель» або «Законавучыцель, які раздае аплявухі». Але ён быў перакананы, што дзіця найлепей засвоіць катэхізіс толькі паводле сістэмы лупцоўкі розгамі. Набожны фельдкурат накульгваў на адну нагу – вынік сустрэчы з бацькам аднаго з вучняў. Законавучыцель надаваў аплявух яго сыну за тое, што шкаляр усумніўся ў існаванні святой тройцы. I атрымаў тры аплявухі, адну – за бога-айца, другую – за бога-сына і трэцюю – за святога духа. Сёння былы настаўнік закона божага прыйшоў наставіць свайго калегу Каца на правільны шлях. Ён пачаў з таго, што сказаў яму:

– Дзіўна, што я не бачу ў вас распяцця. Дзе вы моліцеся і дзе ваш малітоўнік?

Кац усміхнуўся.

– Малітоўнік у мяне на кухні. Швейк! Прынясіце яго сюды і адгарніце на трэцяй старонцы.

Швейк пайшоў на кухню, і адтуль пачулася – адно за адным – трохразовае бахканне – гэта ён адкаркоўваў бутэлькі.

Набожны фельдкурат быў ашаломлены, калі на стале з’явіліся тры бутэлькі.

– Гэта лёгкае царкоўнае віно, пане калега, – сказаў Кац. – Рыслінг, вельмі добрай якасці. На смак нагадвае мозельскае.

– Я ніць не буду, – упарта заявіў набожны фельдкурат. – Я прыйшоў абудзіць у вашай душы высокія пачуцці.

– Дык у вас жа, пане калега, перасохне ў горле, – сказаў Кац. – Выпіце, а я паслухаю. Я чалавек надта памяркоўны, магу выслухаць і чужыя погляды.

Набожны фельдкурат крыху адпіў і вытарашчыў вочы.

– Чартоўскі добрае віно, пане калега, ці не праўда? – спытаў Кац.

Фанатык цвёрда заявіў:

– Я заўважаю, што вы брыдка гаворыце.

– Прывычка, – адказаў Кац. – Часам нават лаўлю сябе на блюзнерстве. Швейк, наліце пану фельдкурату. Mary вас запэўніць, што лаюся таксама ў бога, у крыж, у неба і прычасце. Паслужыце ў войску столькі, як я, і вы насабачыцеся. Гэта зусім няцяжка, і нам, духоўным, усё надта блізка: неба, бог, крыж, прычасце. I гучыць прыгожа, і з прафесіяй звязана, праўда? Піце, пан калега!

Былы законавучыцель машынальна выпіў. Відаць было, што ён хоча нешта сказаць, але не можа – збіраецца з думкамі.

– Піце, пане калега, – працягваў Кац, – вышэй галаву, не сядзіце такі сумны, быццам праз пяць хвілін вас павінны павесіць. Піце, калега! Швейк, наліце пану фельдкурату каньяку, мне здаецца, што яму нядобра.

Ачуўшыся, набожны фельдкурат зашаптаў:

– Набажэнства – гэта разумовае разважанне… Хто не верыць у існаванне святой тройцы…

– Швейк, – перапыніў яго Кац, – наліце пану фельдкурату яшчэ чарку каньяку, хай ён апамятаецца. Раскажыце яму што-небудзь, Швейк.

– У Влашыме, асмелюся далажыць, паяе фельдкурат, – сказаў Швейк, – быў адзін святар. Калі яго былая эканомка ўцякла разам з сынком і грашыма, ён наняў сабе другую служанку. А гэты святар на старасці гадоў узяўся за вывучэнне святога Аўгусціна, якога прылічаюць да святых айцоў царквы, і дачытаўся да таго, што той, хто верыць у антыподаў, павінен быць пракляты. Паклікаў ён сваю служанку і кажа ёй: «Паслухайце, вы мне неяк сказалі, што ваш сын – слесар па рамонту машын, і што ён выехаў у Аўстралію. Значыцца, ён стаў антыподам, а святы Аўгусцін загадвае кожнага, хто верыць у антыподаў, праклясці. «Ойча, – узмалілася жанчына, – ды мой жа сын пасылае мне з Аўстраліі лісты і грошы». «Гэта насланнё д’ябла, – гаворыць на гэта пан святар. – Паводле святога Аўгусціна ніякай Аўстраліі не існуе. Гэта вас антыхрыст збівае з панталыку». У нядзелю ён яе на людзях пракляў і крычаў, што ніякай Аўстраліі не існуе. Так яго з касцёла і адвезлі ў вар’ятню. Туды шмат каму не пашкодзіла б. У манастыры урсулінак ёсць бутэлечка з малаком Панны Марыі, якім яна карміла Ісусіка, а ў сірацінцы пад Бенешавам, калі туды прывезлі святую лурдскую* ваду, тых сіротак прахапіў такі панос, што свет не бачыў.

У набожнага фельдкурата замітусілася ў вачах, і апамятаўся ён толькі пасля новай чаркі каньяку, які яму ўдарыў у галаву.

Прыжмурыўшы вочы, ён спытаў Каца:

– Вы не верыце ў бязгрэшнае зачацце Панны Марыі, не верыце, што палец святога Іаана Хрысціцеля, які захоўваецца ў піярыстаў, сапраўдны? А ўвогуле вы верыце ў бога? А калі вы не верыце, то чаму вы фельдкурат?

– Пане калега, – адказаў Кац, паблажліва ляпаючы яго па спіне, – пакуль дзяржава прызнае, што салдаты перш чым пайсці паміраць у баі, маюць патрэбу ў блаславенні божым, пасада фельдкурата з’яўляецца добра аплочваемым заняткам, пры якім не перапрацуешся. Мне гэта падыходзіць больш, чым бегаць па пляцы ці хадзіць на манеўры. Раней я атрымліваў загады ад начальства, а цяпер раблю што хачу. Я прадстаўнік таго, хто не існуе, і сам адыгрываю ролю бога. Калі не захачу каму-небудзь дараваць грахі, дык і не дарую, хоць бы мяне прасілі на каленях. Зрэшты, такіх знайшлося б чартоўскі мала.

– Люблю пана бога, – азваўся фельдкурат, пачынаючы ікаць, – вельмі люблю. Дайце мне трохі віна. Я пана бога шаную, – працягваў ён, – надта яго шаную і паважаю. Нікога так не паважаю, як яго!

Ён стукнуў кулаком па стале, аж бутэлькі падскочылі.

– Бог, – узвышаная незямная існасць, дасканалая ва ўсіх адносінах. Гэта сонечная з’ява, і ніхто мяне не зможа абвергнуць. I святога Ёзафа я шаную, усіх святых я шаную, апрача святога Серапіёна. У яго такое агіднае імя!

– Ён мог бы папрасіць аб змене імя, – заўважыў Швейк.

– I святую Людмілу люблю, і святога Бернарда, – працягваў былы настаўнік закона божага. – Ён выратаваў шмат падарожнікаў на Сен-Гатардзе. У яго на шыі бутэлька з каньяком, і ён адшуквае засыпаных снегам.

Забава атрымала новы накірунак, набожны фельдкурат пачаў плесці лухту.

– Дзетак я шаную, іх свята 28 снежня, а Ірада ненавіджу. Калі курыца спіць, дык свежых яек не чакай.

Ён засмяяўся і заспяваў: «Святы божа, святы моцны…», але адразу ж перапыніў свой спеў і, звяртаючыся да Каца, рэзка спытаў:

– Вы не верыце, што 15 жніўня свята Успення панны Марыі?

Забава была ў поўным разгары. З’явіліся яшчэ бутэлькі, і час ад часу чуўся голас Каца:

– Скажы, што не верыш у бога, бо не налью. Здавалася, што вяртаюцца часы праследавання першых хрысціян. Былы прапаведнік закона божага спяваў нейкую песню пакутнікаў рымскай арэны і галасіў:

– Веру ў пана бога і не адракуся ад яго! Забяры сваё віно! Mагу і сам па яго паслаць.

Нарэшце яго ўклалі ў ложак. Але перш чым заснуць, ён абвясціў, узняўшы правую руку, як для прысягі:

– Веру ў бога-айца, сына і святога духа! Прынясіце мне малітоўнік!

Швейк сунуў яму ў рукі першую, Якая трапіла пад руку, кнігу з тых, што ляжалі на начным століку гаспадара, і набожны фельдкурат заснуў з «Дэкамеронам» Бакача ў руцэ.

Фельдкурат Ота Кац задуменна сядзеў над цыркулярам, які яму толькі што прынеслі з казармаў. Гэта быў загад вайсковага міністэрства: «Гэтым вайсковае міністэрства адмяняе на час ваенных дзеянняў усе пастановы наконт саборавання воінаў, што дзейнічалі да гэтага часу. Да ведама і выканання вайсковага духавенства вызначаюцца наступныя правілы: 1. Сабораванне на фронце адмяняецца.

2. Цяжкахворым і параненым не дазваляецца з мэтай саборавання перамяшчацца ў тыл. Чынам вайсковага духавенства ставіцца ў абавязак вінаватых у парушэнні гэтага неадкладна перадаваць у адпаведныя вайсковыя ўстановы на прадмет далейшага пакарання.

3. У тылавых вайсковых шпіталях сабораванне можа быць праведзена ў групавым парадку на падставе вываду вайсковых лекараў, паколькі ўказаны абрад не парушае працы названых устаноў.

4. У выключных выпадках Управа тылавых вайсковых шпіталяў можа дазволіць некаторым асобам у тыле прыняць сабораванне.

5. Чыны вайсковага духавенства абавязаны па выкліку Управы вайсковых шпіталяў праводзіць сабораванне тым, каму Управа прапануе прыняць сабораванне».

Фельдкурат яшчэ раз перачытаў адносіну, у якой яму паведамлялася, што заўтра ён павінен з’явіцца ў вайсковы шпіталь на Карлавай плошчы для саборавання цяжкапараненых.

– Паслухайце, Швейк, – паклікаў фельдкурат, – ці не свінства гэта? Як быццам ва ўсёй Празе адзіны фельдкурат – гэта я. Чаму туды не пашлюць таго набожнага святара, які нядаўна ў нас начаваў? Давядзецца нам ехаць на Карлаву плошчу сабораваць. Я ўжо забыўся, як гэта робіцца.

– Дык давайце купім катэхізіс, пан фельдкурат. Там пра гэта будзе, – сказаў Швейк. – Катэхізіс для духоўных пастыраў – гэта як даведнік для чужаземцаў. Вось у Эмаўзскім кляштары працаваў адзін чалавек памочнікам садоўніка. I захацеў ён стаць паслушнікам, атрымаць расу і не драць свайго адзення. Для гэтага ён мусіў купіць катэхізіс і вывучыць, як трэба хрысціцца, хто адзіны ўбярогся ад першароднага грэху, што азначае мець чыстае сумленне і іншыя такія дробязі. А потым ён прагуляў палову ўраджаю агуркоў з кляштарнага агарода і з ганьбай вылецеў з кляштара. Калі я з ім сустрэўся, ён мне і кажа: «Агуркі я мог прадаць і без катэхізісу».

Калі Швейк купіў катэхізіс і прынёс яго фельдкурату, той, гартаючы яго, сказаў:

– Ну вось, апошняе памазанне можа рабіць толькі святар і толькі ялеем, асвячоным епіскапам. Як бачыце, Швейк, вы самі сабораваць не можаце. А прачытайце мне, як гэта робіцца.

Швейк прачытаў:

– «…робіцца так: святар памазае органы пачуццяў хворага, адначасова чытаючы малітву: «Праз гэтае святое памазанне і ў сваёй найвялікшай міласэрнасці няхай даруе табе Бог усё, што завініў ты зрокам, слыхам, нюхам, смакам, мовай, дотыкам і хадой сваёй».

– Хацеў бы я ведаць, Швейк, – сказаў фельдкурат, – як можна саграшыць дотыкам. Вы не можаце мне гэта вытлумачыць?

– Ды шмат як, пане фельдкурат; пашнарыць, напрыклад, у чужой кішэні альбо на пагулянках, дзе танцуюць… Вы ж разумееце, якія там выкідваюць штучкі.

– А хадой, Швейк?

– Гэта калі хто пачне чыкільгаць, каб людзі паспачувалі.

– А нюхам?

– Калі не даспадобы які-небудзь смурод.

– А смакам?

– Калі хто смакуе гулі з дзяўчатамі.

– А мовай?

– Ну, гэта ўжо разам са слыхам, пан фельдкурат: калі адзін балабоніць, а другі яго слухае.

Пасля гэтых філасофскіх разважанняў фельдкурат змоўк, а потым зноў звярнуўся да Швейка:

– Значыцца, так – нам патрэбен асвячоны епіскапам ялей. Вось вам дзесяць крон, купіце бутэлечку. У інтэнданцтве, відаць, такога ялею няма.

Швейк выправіўся ў дарогу па ялей, асвячоны епіскапам. Адшукаць яго было больш цяжка, чым жывую ваду ў казках Божаны Немцавай*. Швейк пабыў у некалькіх аптэкарскіх крамах, але, як толькі вымаўляў: «Папрашу бутэлечку ялею, асвячонага епіскапам», усюды альбо падымалі на смех, альбо спалохана хаваліся пад прылавак, хаця Швейк гаварыў надзвычай сур’ёзна. Ён вырашыў паспрабаваць шчасця ў аптэках. У першай лабаранту загадалі Швейка вывесці, у другой збіраліся выклікаць па тэлефоне карэту хуткай дапамогі, а ў трэцяй правізар сказаў, што патрэбны ялей, пэўна, знойдзецца ў фірме Полак на складзе на Длоўгай вуліцы.

У фірме Полак на Длоўгай вуліцы сапраўды ішоў бойкі гандаль. Ніводнага пакупніка не адпускалі, не выканаўшы яго жадання. Калі пакупнік прасіў капайскі бальзам*, яму налівалі тарпатыну, і сыходзіла за першы гатунак. Калі Швейк прыйшоў і папрасіў асвячонага епіскапам ялею за дзесяць крон, гаспадар сказаў прадаўцу:

– Пан Таўхен, наліце яму сто грамаў канаплянага алею нумар тры.

A прадавец, загортваючы бутэлечку ў паперу, сказаў Швейку чыста па-гандлярску:

– У нас усё першага гатунку. Спатрэбяцца пэндзлі, лакі, пакост – будзьце ласкавы, звяртайцеся да нас. Фірма салідная, абслужым па першым разрадзе…

– Ну, ялей у нас ёсць, – вымавіў Швейк урачыста, вярнуўшыся з фірмы Полак, – канапляны алей нумар тры, першы гатунак. Можна памазаць хоць цэлы батальён. Фірма салідная. Прадае таксама пакост, лакі і пэндзлі. Яшчэ нам патрэбен званочак.

– А званочак навошта, Швейк?

– Званіць па дарозе, каб людзі скідалі шапкі, калі мы паедзем з панам богам і з канапляным алеем нумар тры. Так яно робіцца, і шмат каго з тых, хто не звяртаў на гэта ўвагі і не здымаў шапку, потым арыштавалі. У Жыжкаве адзін святар пабіў сляпога за тое, што той не зняў шапкі. Гэтага сляпога яшчэ і пасадзілі, бо на судзе яму даказалі, што ён толькі сляпы, а не глуханямы, і што, значыцца, звон чуў і спакушаў іншых, хаця тое здарылася ўначы. Іншым разам нас людзі і не заўважылі б, а цяпер будуць перад намі шапкаваць. Калі вы, пан фельдкурат, не маеце нічога супраць, я ў момант здабуду.

Атрымаўшы дазвол, Швейк праз паўгадзіны прынёс званочак.

– Гэта ад брамы заезнага дома «У Кржыжкаў», – сказаў ён. – Усяго пяць хвілін страху, а чакаць давялося доўга, бо ўвесь час людзі снавалі.

– Я пайду ў кавярню, калі хто прыйдзе, няхай пачакае.

Прыблізна праз гадзіну прыйшоў пажылы сівы чалавек з суровым выглядам. Трымаўся ён надзвычай прама. Глядзеў так, быццам быў пасланы лёсам знішчыць нашу бедную планету і сцерці яе сляды ў сусвеце. Гаварыў ён суха, рэзка і строга.

– Дома? Пайшоў у нейкую кавярню? Прасіў пачакаць? Добра, буду чакаць аж да раніцы. На кавярню ён грошы мае, а даўгі плаціць, то не мае! Святар называецца! Цьфу ты, чорт!

I ён плюнуў у кухні на падлогу.

– Не плюйце тут у нас, пане! – адрэагаваў Швейк, з цікавасцю ўзіраючыся ў незнаёмага.

– I яшчэ раз плюну, бачыце, вось так! – упарта трымаўся свайго строгі пан, плюючы на падлогу зноў. – Як яму не сорамна! А яшчэ вайсковы святар!.. Ганьба!

– Калі вы чалавек выхаваны, – заўважыў яму Швейк, – то кінеце сваю прывычку пляваць у чужой кватэры. Ці, можа, вы думаеце, што калі пачалася сусветная вайна, то вы ўсё можаце сабе дазволіць? Вы павінны паводзіць сябе слушна, а не як валацуга. Вы павінны паводзіць сябе далікатна, гаварыць ветліва, а не распускацца, як грубіян нейкі. Вы – цывільны балбес!

Строгі пан падскочыў у крэсле і, закалаціўшыся ад злосці, закрычаў:

– Што вы сабе дазваляеце! Я нявыхаваны чалавек? Дык хто я тады, га? Скажыце…

– Вы дрэнь! Вось хто, – адказаў Швейк, гледзячы яму ў вочы. – Плюе на падлогу, нібы ён у трамваі, у поездзе ці недзе ў грамадскім месцы. Я заўсёды здзіўляўся, чаму там усюды вісяць цыдулькі: «Пляваць на падлогу забараняецца», а цяпер бачу, што гэта з-за вас. Відаць, вас усюды надта добра ведаюць.

Строгі пан пачаў мяняцца з твару і паспрабаваў адказаць градам лаянак, адрасаваных Швейку і фельдкурату.

– Вы закончылі сваю казань? – спакойна спытаў Швейк, калі адгучаў апошні кленіч: «Абодва вы нягоднікі, які пастух, такая і чарада». – А можа, вы хочаце яшчэ нешта дадаць, перш чым паляціце са сходаў?

З той прычыны, што строгі пан настолькі знясіліўся, што яму не прыйшла ў галаву ніводная новая лаянка, і таму замоўк, Швейк палічыў, што дарэмна ён будзе чакаць дадаткаў. Ён расчыніў дзверы, паставіў строгага пана на парогу тварам да лесвіцы і… за такі ўдар не пасаромеўся б найлепшы гулец самай знакамітай футбольнай каманды міжнароднага класа.

A следам за строгім панам па сходах нёсся Швейкаў голас:

– У наступны раз, калі пойдзеце ў адведкі да прыстойных людзей, будзеце паводзіць сябе слушна.

Строгі пан доўга яшчэ хадзіў па-над вокнамі, чакаючы фельдкурата, а Швейк праз адчыненае акно назіраў за ім.

Нарэшце госць дачакаўся. Фельдкурат адвёў яго ў пакой і пасадзіў у крэсла насупраць сябе.

Швейк моўчкі прынёс плявальніцу і паставіў яе перад госцем.

– Што вы робіце, Швейк?

– Асмелюся далажыць, пан фельдкурат, з гэтым панам ужо была невялікая непрыемнасць з-за яго плявання на падлогу.

– Пакіньце нас адных, Швейк, нам сёе-тое трэба ўладзіць паміж сабой.

Швейк выцягнуўся і аддаў чэсць.

– Слухаюся, пан фельдкурат, пакідаю вас адных. I пайшоў на кухню. У пакоі пачалася надта цікавая размова.

– Вы прыйшлі атрымаць грошы па вэксалю, калі не памыляюся? – спытаў фельдкурат свайго госця.

– Так, і спадзяюся… Фельдкурат уздыхнуў.

– Ведаеце, часта здараецца, што трапляеш у такую сітуацыю, калі застаецца толькі спадзявацца. О, як прыгожа гучыць гэтае слова «спадзяванне» з таго трылісніку, які ўзвышае чалавека над хаосам жыцця: «вера», «спадзяванне», «любоў»…

– Я спадзяюся, пан фельдкурат, што сума…

– Бясспрэчна, шаноўны пане, – перапыніў яго фельдкурат, – я магу паўтарыць яшчэ раз, што слова «спадзяванне» дае чалавеку сілу ў яго жыццёвай барацьбе. Не губляйце надзеі і вы. Як гэта цудоўна: мець пэўны ідэал, быць бязвінным, чыстым стварэннем, якое пазычае грошы пад вэксаль і мае надзею, што атрымае іх назад своечасова. Спадзявацца, увесь час спадзявацца, штоя выплачу вам тысячу дзвесце крон, калі ў мяне ў кішэні няма і сотні.

– Значыцца, вы… – пачаў заікацца госць.

– Значыцца, я, – адказаў фельдкурат.

На твары госця зноў з’явіўся ўпарты і злосны выраз.

– Пане, гэта жульніцтва, – сказаў ён, устаючы.

– Супакойцеся, шаноўны…

– Гэта жульніцтва! – упарта крычаў госць. – Вы ашукалі мой давер.

– Пане, – сказаў фельдкурат, – вам, несумненна, пойдзе на карысць перамена паветра. Тут занадта душна. Швейк, – крыкнуў ён у кухню, – гэтаму пану прыйшоў час выйсці на свежае паветра.

– Асмелюся далажыць, пан фельдкурат, – пачулася з кухні, – я гэтага пана ўжо адзін раз выкідваў.

– Паўтарыць! – прагучаў загад, які быў выкананы хутка, імкліва і крута.

– Добра, што мы адчапіліся ад яго, пакуль ён не паспеў наскандаліць. У Малешыцах жыў адзін карчмар. Грамацей, які на ўсе выпадкі жыцця меў выслоўі са Святога пісьма, і, калі ён часам некага лупцаваў, то заўсёды прымаўляў: «Хто шкадуе бізуноў, той ненавідзіць сына свайго, а хто каго любіць, той таго чубіць. I своечасова. Я табе пакажу, як біцца ў мяне ў карчме!»

На свеце існуе нямала настырных людзей, да якіх належаў і пан, двойчы выкінуты з кватэры фельдкурата. Толькі згатавалі вячэру, як нехта пазваніў. Швейк пайшоў адчыніць, неўзабаве вярнуўся і далажыў:

– Ён зноў тут, пан фельдкурат. Я пакуль што замкнуў яго ў вашым пакоі, каб мы маглі спакойна павячэраць.

– Нядобра ў вас атрымліваецца, Швейк, – сказаў фельдкурат. – Госць у дом, бог у дом. За даўнім часам на баляванні прыводзілі пачварных вырадкаў, каб яны забаўлялі застолле. Прывядзіце яго сюды, хай ён нас пазабавіць.

Праз хвіліну Швейк вярнуўся з настырным панам. Пан панура глядзеў перад сабой.

– Сядайце, – ветліва прапанаваў фельдкурат. – Мы якраз канчаем вячэру. Толькі што елі амара і ласося, а цяпер будзе яечня з шынкай. Чаму нам не баляваць, калі ёсць яшчэ людзі, якія пазычаюць нам грошы?

– Спадзяюся, я тут не для жартаў, – вымавіў пануры пан. – Я тут сёння ўжо ў трэці раз. Спадзяюся, што цяпер усё высветліцца.

– Асмелюся далажыць, пан фельдкурат, – заўважыў Швейк, – гэта ж сапраўдная гідра! Зусім як Боўшак з Лібні. Васемнаццаць разоў за вечар яго выкідвалі з піўной «Экснер» і кожны раз ён вяртаўся, быццам бы люльку забыўся. Ён лез у вокны, дзверы, праз кухню, цераз сцяну ў піўнуху, праз склеп да стойкі, дзе наліваюць піва, і, відаць, спусціўся б праз комін, калі б яго не знялі са страхі пажарныя. Такі быў настырны, што мог стаць міністрам або дэпутатам. Ну, далі яму дыхту як належыць.

Настойлівы пан, нібы не дбаючы таго, пра што ішла гаворка, упарта паўтараў:

– Я хачу ўрэшце высветліць справу і прашу мяне выслухаць.

– Гэта вам дазваляецца, – сказаў фельдкурат, – гаварыце, шаноўны. Гаварыце, колькі захочаце, а мы пакуль працягнем нашу гулянку. Спадзяюся, гэта не будзе вам замінаць расказваць? Швейк, нясіце на стол!

– Як вам вядома, – сказаў упарты пан, – зараз лютуе вайна. Я пазычыў вам гэтую суму да вайны, і калі б не вайна, то я не настойваў бы на выплаце.

Ён выцягнуў з кішэні свой нататнік і працягваў:

– У мяне ўсё запісана. Надпаручнік Яната быў мне вінен семсот крон і, не дбаючы ніколькі пра гэта, асмеліўся загінуць на фронце. Паручнік Прашак трапіў у палон на рускім фронце, а вінен мне быў дзве тысячы крон. Капітан Віхтэрле, пазычыўшы гэткую ж суму, дазволіў сябе забіць уласнымі салдатамі пад Равай Рускай. Надпаручнік Махек захоплены ў палон у Сербіі, вінен мне тысячу пяцьсот. I такіх кліентаў у мяне запісана шмат. Адзін гіне ў Карпатах з маім неаплочаным вэксалем, другі бяжыць у палон, той топіцца ў Сербіі, гэты канае ў шпіталі ў Венгрыі. Цяпер вы разумееце маю асцярогу? Гэтая вайна мяне загубіць, калі я не буду энергічны і няўмольны. Вы можаце запярэчыць, што ніякая небяспека вам не пагражае.

Ён тыцнуў фельдкурату пад нос свой блакнот.

– Глядзіце: фельчар Маціяш тыдзень назад памёр у Брно ў заразным шпіталі. Хоць валасы на сабе рві! Не заплаціў мне тысячу восемсот крон і ідзе ў халерны барак сабораваць нейкага хворага, які яму не ішоў, не ехаў.

– Гэта быў яго абавязак, мілы пане, – сказаў фельдкурат. – Заўтра я таксама іду сабораваць.

– I таксама ў халерны барак, – удакладніў Швейк. – Вы можаце пайсці з намі, каб на свае вочы ўбачыць, што азначае ахвяраваць сабой.

– Пан фельдкурат, – працягваў настойлівы пан, – паверце, я ў адчайным становішчы! Хіба вайна вядзецца дзеля таго, каб зжыць са свету ўсіх маіх даўжнікоў?

– Калі вас прызавуць у войска і адправяць на фронт, – зноў заўважыў Швейк, – дык мы з панам фельдкуратам адслужым святую імшу, каб вас з ласкі боскай разарвала першым жа снарадам.

– Пане, я гавару сур’ёзна, – бубніла гідра фельдкурату, – я патрабую, каб ваш слуга не лез у нашы справы і не перашкаджаў нам пакончыць з імі.

– Прабачце, пан фельдкурат, – азваўся Швейк, – дапраўды, загадайце мне, калі ласка, каб я не ўтыкаўся ў вашы справы, іначай я па-ранейшаму буду абараняць вашы інтарэсы, як і належыць кожнаму сумленнаму салдату. Гэты пан кажа чыстую праўду – яму хочацца выйсці адсюль самому, ды і я не вялікі ахвотнік да розных авантур, я чалавек прыстойны.

– Швейк, мяне ўжо гэта пачынае нудзіць, – адказаў фельдкурат, нібы не заўважаючы прысутнасці госця. – Я думаў, што гэты чалавек нас пазабавіць, будзе нам расказваць якія-небудзь анекдоты, а ён патрабуе, каб я вам загадаў не ўкліньвацца ў нашы справы, хаця вы ўжо двойчы мелі з ім што рабіць. У такі вечар, напярэдадні такой вялікай рэлігійнай падзеі, калі ўсе мае пачуванні я павінен звярнуць да бога, ён турбуе мяне якойсьці дурацкай гісторыяй з нейкімі мізэрнымі тысячай двумастамі крон, адводзіць мяне ад выпрабавання свайго сумлення, ад бога і хоча, каб я яшчэ раз сказаў, што цяпер яму нічога не дам. Я не хачу з ім болей размаўляць, каб не сапсаваць гэты святы вечар! Скажыце яму, Швейк: «Пан фельдкурат вам нічога не аддасць».

Швейк выканаў загад, прагалёкаўшы гэтыя словы госцю ў самае вуха. Аднак настырны госць працягваў сядзець.

– Швейк, – сказаў фельдкурат, – спытайце яго, як доўга ён збіраецца тут тырчаць.

– Я не скрануся з месца, пакуль вы мне не заплаціце, – упарта бубніла гідра.

Фельдкурат устаў і, падышоўшы да акна, сказаў:

– У такім выпадку я перадаю яго вам, Швейк. Рабіце з ім, што хочаце.

– Пайшлі, васпан, – прапанаваў Швейк, схапіўшы прыкрага госця за плячо. Трэцім разам, лепшым часам.

I паўтарыў сваё практыкаванне хутка і элегантна пад пахавальны марш, які барабаніў пальцамі па аконнай шыбе фельдкурат.

Вечар, прысвечаны набожнаму роздуму, прайшоў некалькі фаз. Фельдкурат так горача імкнуўся да бога, што яшчэ ў дванаццаць гадзін ночы з яго кватэры чуўся спеў:

Яму падпяваў удалы салдат Швейк.

У вайсковым шпіталі апошняга памазання чакалі двое: стары маёр і афіцэр запаса, банкаўскі чыноўнік. Абодва атрымалі ў Карпатах кулю ў жывот і ляжалі побач. Аднак уначы перад памазаннем абодва яны памерлі, і калі ранкам у шпіталь прыбылі фельдкурат са Швейкам абодва афіцэры ляжалі з пачарнелымі тварамі, як гэта бывае з усімі, хто памірае ад удушша.

– Такую ўрачыстасць мы падрыхтавалі, пан фельдкурат, а яны нам усю абедню сапсавалі, – бедаваў Швейк, калі ў канцылярыі ім паведамілі, што гэтым дваім ужо не патрабуецца нічога.

I сапраўды, урачыстасць была падрыхтавана на ўсе сто. Ехалі на дрожках, Швейк званіў, а фельдкурат трымаў у руцэ бутэлечку з алеем, загорнутую ў сурвэтку і з сур’ёзным выглядам жагнаў ёю прыхожых, якія здымалі шапкі. Праўда, было іх не так і многа, хаця Швейк і стараўся нарабіць сваім званочкам як мага болей гвалту. За дрожкамі бегла некалькі хлапчукоў, адзін з якіх сеў з-заду, на што ўсе астатнія ў адзін голас закрычалі:

– Ззаду, з-заду!

Швейк званіў, рамізнік адмахваў пугай назад, па хлапчаняці, на Водзічкавай вуліцы дрожкі нагнала брамніца, член кангрэгацыі святой Марыі, на поўным хаду прыняла ад фельдкурата дар божы, перажагналася і плюнула:

– Нясуцца з гэтым панам богам, як чэрці! – і задыханая, вярнулася на сваё старое месца.

Званочак больш за ўсіх непакоіў рамізніцкую кабылу, якой ён, відаць, нагадваў нешта з мінулага яе жыцця. Яна бесперастанку азіралася назад і час ад часу рабіла спробы затанцаваць на бруку.

Гэта і была ўся тая ўрачыстасць, пра якую гаварыў Швейк.

Фельдкурат тым часам прайшоў у канцылярыю ўладкаваць фінансавы бок апошняга памазання і прад’явіў рахункаводу шпіталя рахунак, паводле якога вайсковае міністэрства павінна было выплаціць яму сто пяцьдзесят крон за асвячоны ялей і дарогу. Паміж начальнікам шпіталя і фельдкуратам пачалася спрэчка, у часе якой фельдкурат некалькі разоў біў кулаком па стале і крычаў:

– Вы не думайце, пан капітан, што апошняе памазанне робіцца задарма. Калі драгунскага афіцэра камандзіруюць на конезавод за коньмі, дык яму плацяць камандзіровачныя. Я, дапраўды, шкадую, што гэтыя двое параненых не дачакаліся апошняга памазання. Вам бы гэта абышлося яшчэ на пяцьдзесят крон даражэй.

…Назад ехалі ўжо без усякай урачыстасці.

– У наступны раз няхай едзе сабораваць хто хоча, – гаварыў фельдкурат. – Даводзіцца таргавацца з-за кожнай душы, якую жадаеш выратаваць. Толькі бухгалтэрыяй і займаюцца! Свалата!

Заўважыўшы ў руках Швейка бутэлечку з «асвячоным» алеем, ён спахмурнеў.

– Лепей за ўсё будзе, калі вы, Швейк, гэтым алеем змажаце боты мне і сабе.

– Я яшчэ паспрабую змазаць гэтым і замок у дзвярах, – дадаў Швейк, – а то ён страшэнна рыпіць, калі вы ноччу вяртаецеся дамоў.

Так, не пачаўшыся, скончылася апошняе памазанне.

Палкоўнік Фрыдрых Краўс фон Цылергут (паводле нейкай вёсачкі ў Зальцбургу*, якую яго продкі прапілі яшчэ ў васемнаццатым стагоддзі) быў страшэнны боўдзіла. Расказваючы пра самыя звычайныя рэчы, ён заўсёды пры гэтым пытаўся, ці ўсе яго добра разумеюць, хаця гаворка вялася пра самыя прымітыўныя паняцці: «Вось гэта, панове, акно. Ці ведаеце вы, што такое акно?» Або: «Дарога, паабапал якой выкапаны канавы, называецца шаша. Так, панове. Ці ведаеце вы, што такое канава? Канава – гэта паглыбленне, якое выкапана значнай колькасцю рабочых. Так. Працуюць яны рыдлёўкамі. Вы ведаеце, што такое рыдлёўка?»

Ён хварэў на манію ўсё вытлумачваць і рабіў гэта з тым жа запалам, з якім вынаходнік расказвае пра сваё вынаходства.

«Кніга, панове, – гэта шмат нарэзаных у чвэртку аркушаў паперы рознага фармату, надрукаваных і складзеных разам, пераплеценых і склееных клейстарам. Так. А ці ведаеце вы, панове, што такое клейстар? Клейстар – гэта клей».

Палкоўнік быў настолькі безнадзейна тупы, што афіцэры, заўважыўшы яго здалёк, збочвалі, каб не выслухваць ад яго, што вуліца складаецца з ходніка і бруку і што ходнік – гэта прыўзнятая над брукам панель уздоўж фасада дома. А фасад дома – гэта тая частка, якую відаць з бруку або з ходніка. Заднюю ж частку дома з ходніка мы не бачым, у чым можам тут жа пераканацца, сышоўшы на брук.

Аднойчы ён нават падахвоціўся тут жа прадэманстраваць гэты цікавы дослед, але, на шчасце, яго пераехала машына. З таго часу ён здурнеў яшчэ больш. Ён спыняў афіцэраў і заводзіў з імі бясконцыя размовы пра амлеты, сонца, тэрмометры, пампушкі, вокны і паштовыя маркі.

Сапраўды, было дзіўна, як гэты боўдзіла мог даволі хутка прасоўвацца па службе і карыстацца заступніцтвам вельмі ўплывовых асоб, напрыклад, карпуснога генерала, які праштурхоўваў палкоўніка наверх, ведаючы яго поўную бяздарнасць у ваеннай справе. На манеўрах палкоўнік вытварыў са сваім палком найцікавейшыя дзівосы: ніколі нікуды не паспяваў своечасова, вадзіў полк на кулямёты калонамі, а некалькі гадоў назад на манеўрах у Паўднёвай Чэхіі ў прысутнасці імператара ён разам з палком наогул знік, трапіў з ім недзе аж у Маравію, дзе праблукаў яшчэ некалькі дзён пасля таго, як манеўры закончыліся і салдаты ўжо адлежваліся ў казармах. Яму і гэта сышло з рук.

Сяброўскія адносіны з карпусным генералам і іншымі гэткімі ж тупымі вайсковымі саноўнікамі старой Аўстрыі прынеслі яму розныя ўзнагароды і ордэны, якімі ён быў удастоены, уласна кажучы, ні за што, хаця лічыў сябе лепшым салдатам нашага часу, тэарэтыкам стратэгіі і знаўцам усёй вайсковай прамудрасці.

Ён быў надзвычай помслівы і губіў тых з падначаленых афіцэраў, якія яму чым-небудзь не падабаліся, а калі хто-небудзь з іх збіраўся жаніцца, то, перасылаючы іх прашэнні па начальству, дадаваў ад сябе вельмі благія характарыстыкі на іх.

У палкоўніка не хапала паловы левага вуха, якое яму адсек у дні яго маладосці праціўнік на дуэлі, што ўзнікла з-за простай канстатацыі факта, што Фрыдрых Краўс фон Цылергут – страшэнны дурань.

…Закончыўшы заняткі ў школе для вальнапісаных, надпаручнік Лукаш выйшаў на прагулку з Максам.

– Дазволю сабе папярэдзіць вас, пан обер-лейтэнант, – клапатліва прамовіў Швейк, – будзьце асцярожней з сабакам, каб ён у вас не ўцёк. Ён можа засумаваць па сваім старым доме і паказаць хвост, калі вы яго адвяжаце. А таксама не раіў бы вадзіць яго праз Гаўлічкаву плошчу. Там блукае надта злы сабака з мясной крамы. Страшэнна куслівы. Як убачыць у сваім раёне чужога сабаку – кідаецца на яго, гатовы разарваць, баіцца, каб ён у яго чаго не зжэр.

Макс весела паскокваў і блытаўся пад нагамі ў надпаручніка, намотваючы павадок на шаблю, – увогуле, праяўляў сваю радасць ад таго, што ідзе на прагулку.

Яны выйшлі на вуліцу, і надпаручнік Лукаш скіраваўся на Пршыкапы, дзе ў яго было прызначана спатканне з адной дамай да рагу Панскай* вуліцы. Надпаручнік паглыбіўся ў разважанні аб службовых справах.

Непадалёк ад Панскай вуліцы яго развагі былі перапынены строгім «Halt!» Адначасова з гэтым воклічам сабака пачаў рвацца ў надпаручніка з рук, нацягваючы павадок, і з радасным брэхам кінуўся да чалавека, які вымавіў гэтае строгае «Halt!».

Перад надпаручнікам стаяў палкоўнік Краўс фон Цылергут. Лукаш узяў пад казырок, спыніўся і пачаў апраўдвацца тым, што не бачыў яго.

– Пан надпаручнік, – грозным голасам пачаў палкоўнік Краўс, – малодшыя афіцэры абавязаны аддаваць чэсць старшым. Гэта не адменена. А падругое, з якіх гэта часоў паны афіцэры пачалі хадзіць на прагулкі з крадзенымі сабакамі? Так, з крадзенымі! Сабака, які належыць іншаму, – крадзены сабака.

– Гэты сабака, пан палкоўнік… – паспрабаваў было запярэчыць надпаручнік Лукаш.

– …належыць мне, пан надпаручнік! – груба абарваў яго палкоўнік. – Гэта мой Фокс.

A Фокс, або Макс, успомніўшы свайго старога гаспадара, зусім выкінуў са свайго сэрца новага і, вырваўшыся ад яго, скакаў на палкоўніка, выказваючы такую радасць, на якую здольны закаханы гімназіст-шасцікласнік, які знайшоў разуменне ў свайго ідэала.

– Хадзіць з крадзенымі сабакамі, пан надпаручнік, ніяк не спалучаецца з гонарам афіцэра. Вы не ведалі? Афіцэр не мае права купляць сабаку, не пераканаўшыся, што гэтая купля не будзе мець благіх вынікаў, – грымеў палкоўнік Краўс, гладзячы Фокса-Макса, які з подласці пачаў гыркаць на надпаручніка і выскаляць зубы, нібыта палкоўнік нацкоўваў яго на надпаручніка: «Узяць, узяць яго!»

– Пан надпаручнік, – працягваў палкоўнік, – ці лічыце вы для сябе магчымым ездзіць на крадзеным кані? Ці прачыталі вы маю аб’яву ў «Багеміі» і «Тагеблаце» аб тым, што ў мяне прапаў пінчар? А можа, вы ўвогуле не чытаеце аб’яў, якія ваш палкоўнік дае ў газеты?

Палкоўнік пляснуў рукамі.

– Ай-ай, якія цяпер маладыя афіцэры! Дзе дысцыпліна? Палкоўнік дае аб’явы, а надпаручнік іх не чытае!

«З’ездзіць бы табе разы два па мордзе, старая порхаўка», – думаў надпаручнік, гледзячы на бакенбарды палкоўніка, якія рабілі яго падобным да арангутана.

– Пройдземся на хвіліну, – сказаў палкоўнік, і яны пайшлі, працягваючы прыемную размову.

– На фронце, пан надпаручнік, з вамі такая рэч у другі раз не здарыцца. Прагульвацца ў тыле з крадзенымі сабакамі, безумоўна, вельмі непрыгожа. Так-так! Прагульвацца з сабакамі свайго начальніка! У той час як мы штодня губляем на полі бою сотні афіцэраў… А тым часам аб’явы не чытаюцца. Я мог бы даваць аб’явы аб прапажы сабакі сто гадоў запар. Дзвесце гадоў! Трыста гадоў!!!

Палкоўнік шумна высмаркаўся, што ў яго было заўсёды адзнакай моцнага раздражнення і, сказаўшы: «Можаце сабе прагульвацца далей!» – павярнуўся і пайшоў, злосна сцябаючы плёткай па крыссі свайго афіцэрскага шыняля.

Надпаручнік Лукаш перайшоў на процілеглы бок вуліцы і зноў пачуў «Halt!». Гэта палкоўнік затрымаў нейкага няшчаснага пехтура, які, задумаўшыся пра пакінутую дома маці, не заўважыў яго. Абзываючы салдата марскім страшыдлам, палкоўнік уласнаручна цягнуў яго ў казармы для прыкладнага пакарання.

«Што мне зрабіць з гэтым Швейкам?» – думаў надпаручнік. – Разаб’ю яму морду! Але ж не, гэтага яму мала. Нарэзаць яму са спіны рамянёў, дык і гэтага яму, мярзотніку, мала!»

Не дбаючы ўжо аб спатканні з дамай, раз’юшаны надпаручнік пайшоў дадому.

«Я яго заб’ю, жывёліну!» – сказаў ён сам сабе, садзячыся ў трамвай.

Тым часам удалы салдат Швейк быў цалкам заняты размовай з веставым. Ён прынёс надпаручніку паперы на подпіс і чакаў яго.

Швейк частаваў яго кавай. Размова ішла пра тое, што Аўстрыя неўзабаве мусіць здырдзіцца. Гаварылася пра гэта, як пра нешта, што разумеецца само сабой. Гутарка ўключала цэлы шэраг выракаў, і кожнае слова суд несумненна вызначыў бы як доказ дзяржаўнай здрады, і абодвух павесілі б.

– Пан імператар, пэўна, зусім ачмурэў ад усяго гэтага, – заявіў Швейк. – Разумным ён не быў ніколі, а гэтая вайна яго зусім даканае.

– Прыдурак ён! – упэўнена абвясціў салдат з казармы. – Дурны, як палена. Ён, бадай, і не ведае, што ідзе вайна. Можа, яму пасаромеліся пра гэта сказаць. А яго подпіс на маніфесце да сваіх народаў – адно жульніцтва. Надрукавалі без яго ведама – ён увогуле ўжо нічога не цяміць… Хутчэй бы ўжо нам далі добрай лупцоўкі, каб Аўстрыя супакоілася.

Размова працягвалася ў тым жа ключы, пакуль нарэшце Швейк не вынес Аўстрыі канчатковага прысуду: «Такой ідыёцкай манархіі не павінна быць на свеце», а салдат дапоўніў гэты прысуд практычным вывадам:

– Як толькі траплю на фронт, дык тут жа дам драла.

Так яны працягвалі выказваць погляды простага чалавека на сусветную вайну. Салдат з казармы сказаў, што ў Празе ходзяць чуткі, быццам каля Нахада* ўжо чуваць гарматную страляніну і быццам бы рускі цар хутка будзе ў Кракаве.

Потым пачалі ўспамінаць войны старых часоў, іШвейк сур’ёзна даводзіў, што калі тады ў абложаны горад закідвалі смярдзючыя гаршкі, то таксама не мёд было ваяваць у такім смуродзе.

Швейк расказаў бы яшчэ што-небудзь, не меней цікавае і павучальнае, калі б размову не перапыніў прыход надпаручніка Лукаша.

Кінуўшы на Швейка страшны, знішчальны позірк, ён падпісаў паперы і, адпусціўшы салдата, кіўнуў галавой Швейку, каб той ішоў з ім у пакой.

Вочы надпаручніка сыпалі маланкі. Сеўшы ў крэсла і гледзячы на Швейка, ён разважаў аб тым, калі пачаць лічыць яму рэбры.

«Спачатку дам яму разы два па мордзе, – думаў надпаручнік, – потым расквашу нос і абарву вушы, а далей відаць будзе».

На яго шчыра і добрасардэчна глядзелі добрыя, бязвінныя вочы Швейка, які адважыўся парушыць зацішак перад бурай словамі:

– Асмелюся далажыць, пан обер-лейтэнант, што вы засталіся без кошкі. Яна зжэрла ваксу і дазволіла сабе здохнуць. Я кінуў яе ў склеп, але не ў наш, а ў суседскі. Такой прыгожай і ласкавай ангорскай кошачкі вы ўжо не знойдзеце!

«Што мне з ім рабіць? – мільганула ў галаве надпаручніка. – Божа мілы, які ў яго тупы выгляд!»

A добрыя, наіўныя вочы Швейка працягвалі ззяць мяккай цеплынёй, якая сведчыла аб поўнай душэўнай раўнавазе: «Усё, маўляў, у парадку, нічога асаблівага не здарылася, а калі што і здарылася, дык і гэта звычайная рэч, бо павінна ж часам нешта здарацца».

Надпаручнік Лукаш ускочыў, але не ўдарыў Швейка, як раней задумаў. Ен замахаў яму кулаком пад носам і зароў:

– Швейк! Вы ўкралі сабаку!

– Асмелюся далажыць, пан обер-лейтэнант, што за апошні час ні пра якое такое здарэнне мне невядома. Дазволю сабе заўважыць, пан обер-лейтэнант, што пасля абеду вы з Максам пайшлі на прагулку, і я ніяк не мог яго ўкрасці. Мне адразу падалося, што нешта стрэслася, калі вы вярнуліся без сабакі. Гэта, як гаворыцца, сітуацыя. На Спаленай вуліцы жыве майстар, які вырабляе скураныя торбачкі, яго клічуць Кунеш. Дык варта яму толькі выйсці з сабакам на прагулку, як ён тут жа яго страціць. Звычайна ён пакідаў сабаку ў піўной альбо ў яго сабаку кралі ці пазычалі і не вярталі…

– Маўчаць, Швейк! Асёл, дубіна, чорт бы вас узяў! Вы альбо страшэнны нягоднік, альбо вярблюд і тупагаловы балбес. Вы гэтыя жартачкі са мной кіньце! Адкуль вы прывялі сабаку? Дзе вы яго знайшлі? Ці ведаеце вы, што ён належыць нашаму камандзіру палка? Ён толькі што адабраў яго ў мяне. Гэта ганьба на ўвесь свет. Скажыце праўду – укралі вы яго ці не?

– Не, пан обер-лейтэнант, я яго не краў.

– А ведалі, што сабака крадзены?

– Так точна, пан обер-лейтэнант. Ведаў, што сабака крадзены.

– Швейк! Ежыш Марыя! Himmel Kergott! Я вас застрэлю! Вы жывёліна! Асёл! Дрэнь! Няўжо вы такі ідыёт?

– Так точна, пан обер-лейтэнант, такі!

– Навошта вы мне прывялі крадзенага сабаку? Навошта вы гэтага шэльму прыцягнулі ў дом?

– Каб прынесці вам радасць, пан обер-лейтэнант. I Швейкавы вочы дабрадушна і пяшчотна зазірнулі ў твар надпаручніка. Надпаручнік упаў у крэсла і застагнаў:

– За што мяне бог карае з гэтай жывёлінай?

У ціхай роспачы сядзеў надпаручнік у крэсле, адчуваючы, што ў яго няма сілы не толькі заехаць Швейку ў морду, але нават скруціць сабе сігарэту. Сам не ведаючы навошта, ён паслаў Швейка па газеты «Багемія» і «Тагеблат» і загадаў прачытаць палкоўнікаву аб’яву аб прапажы сабакі.

Швейк вярнуўся з газетамі, разгорнутымі на старонцы аб’яў. Ён увесь ззяў і радасна абвясціў:

– Ёсць, пан обер-лейтэнант! Пан палкоўнік так маляўніча апісвае гэтага скрадзенага пінчара, што аж прыемна пачытаць, ды яшчэ абяцае ўзнагароду ў сто крон таму, хто яго прывядзе. Неблагая ўзнагарода. Звычайна ў такіх выпадках даюць пяцьдзесят крон. Нейкі Божацех з Кошыржаў толькі гэтым і карміўся. Украдзе гэтак сабаку, а потым шукае ў газетных аб’явах, які сабака збег, і тут жа ідзе да ўладальніка. Аднойчы ён украў пагляднага чорнага шпіца, а гаспадар аб’явы не дае. Дык тады ён сам паспрабаваў даваць аб’явы ў газетах. Прасадзіў на аб’явы цэлую пяцёрку, аж нарэшце знайшоўся гаспадар і сказаў, што гэта сапраўды яго сабака, ён у яго прапаў і ўжо яго не шукалі, бо страціў ён веру ў людское сумленне. Цяпер жа бачыць, што ёсць яшчэ на свеце сумленныя людзі, і гэта яго надта радуе. Ён прынцыпова супраць таго, каб узнагароджваць за сумленнасць, але ён дорыць яму на памяць сваю кніжку пра догляд некаторых садовых кветак. Небарака Божацех узяў чорнага шпіца за заднія лапы і трэснуў ім таго пана па галаве і з таго часу зарокся даваць аб’явы ў газеты. Лепей сабаку прадаць на псярню, калі яго ніхто не шукае праз газеты.

– Ідзіце спаць, Швейк, – загадаў надпаручнік, – вы здольны плесці лухту аж да раніцы.

Сам надпаручнік таксама пайшоў спаць, а ўначы яму прывярзлося, што Швейк украў каня ў наследніка трона і прывёў яго да Лукаша, а наследнік трона на аглядзе пазнаў гэтага каня, калі няшчасны надпаручнік Лукаш на ім красаваўся перад сваёй ротай.

Раніцай надпаручніку было так нядобра, як пасля разгульнай начы, калі ў дадатак яму яшчэ надавалі па галаве. Абудзіў яго стук у дзверы, і на парозе з’явіўся дабрадушны твар Швейка з запытаннем, калі ён павінен надпаручніка пабудзіць.

– Вон, быдла! – прастагнаў надпаручнік. – Проста жах!

Калі надпаручнік усё ж устаў, Швейк падаў яму сняданак і ўразіў новым пытаннем:

– Асмелюся запытаць, пан обер-лейтэнант, ці не хацелі б вы, каб я прыдбаў якога-небудзь сабачку?

– Ведаеце, Швейк, у мяне ўзнікае вялікая ахвота аддаць вас пад палявы суд, – уздыхнуўшы, сказаў надпаручнік. – Але ж там вас апраўдаюць, бо такога несусветнага балбеса ў жыцці сваім не бачылі. Паглядзіце на сябе ў люстра. Вас не нудзіць ад ідыёцкага выразу вашага твару? Вы – найдурнейшая гульня прыроды, якую я калі-небудзь бачыў. Ну, скажыце праўду, Швейк, вы сам сабе падабаецеся?

– Асмелюся далажыць, пан обер-лейтэнант, не падабаюся. Я ў гэтым люстры нейкі гузаваты, ці што? Ды і люстра неадшліфаванае. Вунь у кітайца Станека* люстра было пукатае, і калі хто ў яго глядзеўся, таго сапраўды вярнула на ваніты. Рот – гэтак, галава – як памыйніца, чэрава – як у п’янчугі каноніка, карацей – фігура! Ішоў міма генерал-губернатар, зірнуў на сябе, і ў той жа момант люстра вымушаны былі зняць.

Надпаручнік адвярнуўся, уздыхнуў і палічыў за лепшае заняцца замест Швейка кавай з вяршкамі.

Швейк ужо завіхаўся на кухні, і надпаручнік Лукаш пачуў яго спеў:

I потым:

«Табе дык сапраўды ўсюды прыём харошы, мярзотніку», – падумаў надпаручнік і плюнуў. У дзвярах паказалася галава Швейка.

– Асмелюся далажыць, пан обер-лейтэнант, тут прыйшлі з казармы па вас. Вы павінны неадкладна прыбыць да пана палкоўніка. Веставы чакае.

I фамільярна дадаў:

– Відаць, гэта з-за сабачкі.

Калі веставы ў пярэдняй хацеў далажыць аб мэце свайго прыходу, надпаручнік здаўленым голасам вымавіў:

– Чуў ужо.

I выйшаў, кінуўшы на Швейка знішчальны погляд.

Гэта быў не рапарт, а нешта значна горшае. Калі надпаручнік увайшоў у кабінет палкоўніка, той, насуплены, сядзеў у крэсле.

– Два гады таму назад, пан надпаручнік, – сказаў ён, – вы прасілі аб пераводзе ў Будзеёвіцы ў Дзевяноста першы полк. Ці ведаеце вы, дзе знаходзяцца Будзеёвіцы? На Влтаве, так, на Влтаве, а ў яе там упадае Огржэ або нешта падобнае. Горад вялікі, я сказаў бы, гасцінны і, калі не памыляюся, мае набярэжную. Вы ведаеце, што такое набярэжная? Набярэжная – гэта сцяна, узведзеная пад вадой. Так. Зрэшты, гэта сюды не стасуецца. Мы там праводзілі манеўры.

Палкоўнік замоўк і, гледзячы ў чарніліцу, хутка перайшоў на іншую тэму.

– Мой сабака ў вас зусім сапсаваўся – нічога не хоча жэрці. Ну, вось табе, у чарніліцы муха! Гэта дзіўна – мухі падаюць у чарніліцу зімой. Непарадак!

«Ды гавары ты, нарэшце, дзядок паганы!» – падумаў надпаручнік.

Палкоўнік устаў і некалькі разоў прайшоўся па кабінеце.

– Я доўга думаў, пан надпаручнік, што, уласна кажучы, я магу зрабіць, каб такія рэчы больш не маглі паўтарыцца, і тут я ўспомніў, што вы хацелі перавесціся ў Дзевяноста першы полк. Нядаўна галоўнае камандаванне паведаміла, што ў Дзевяноста першым палку адчуваецца востры недахоп афіцэрскага складу, бо ўсіх павыбівалі сербы. Даю вам слова гонару, што праз тры дні вы будзеце ў Дзевяноста першым палку ў Будзеёвіцах, дзе фарміруюцца маршавыя батальёны. Не трэба дзякаваць. Войску патрабуюцца афіцэры, якія…

I, не ведаючы, што яшчэ сказаць, ён зірнуў на гадзіннік і вымавіў:

– Зараз палова адзінаццатай, самы час ісці на палкавы рапарт.

На гэтым прыемная размова была закончана, і ў надпаручніка адлягло ад сэрца, калі ён выйшаў з кабінета. Надпаручнік скіраваўся ў школу для вальнапісаных, дзе заявіў, што ў бліжэйшыя дні ён ад’язджае на фронт і з гэтай нагоды ладзіць развітальную вечарыну.

Вярнуўшыся дадому, ён шматзначна спытаў Швейка:

– Ці ведаеце вы, Швейк, што такое маршавы батальён?

– Асмелюся далажыць, пан надпаручнік, што марш-батальён гэта маршбат, а маршавая рота – маршрота. Мы гэта заўсёды скарачаем.

– Дык вось, Швейк, – урачыста прамовіў надпаручнік, – аб’яўляю, што вы разам са мной паедзеце з маршбатам, калі вам падабаецца такое скарачэнне. Але не думайце, што на фронце вы будзеце выкідваць такія ж конікі, як тут. Вы рады?

– Так точна, пан обер-лейтэнант, надзвычай рады, – адказаў удалы салдат Швейк. – Гэта будзе нешта надта велічнае, калі мы з вамі абодва складзём свае галовы за пана імператара і яго найсвятлейшае сямейства!

Заканчваючы першую частку кнігі «Прыгоды ўдалага салдата Швейка» («У тыле»), паведамляю чытачам, што неўзабаве выйдуць дзве наступныя часткі: «На фронце» і «У палоне». У гэтых частках салдаты і цывільнае насельніцтва таксама будуць гаварыць і дзейнічаць гэтак жа, як яны гавораць і дзейнічаюць у жыцці.

Жыццё – не школа для навучання свецкім манерам. Кожны гаворыць так, як на тое здатны. Цырымоніймайстар доктар Гут* гаворыць не так, як уласнік шынка «Ля келіха» Палівец. А наш раман – не дапаможнік для паляпшэння салоннай маралі і не навуковая кніга аб тым, якія выразы дапускаюцца ў прыстойным грамадстве. Гэта – гістарычнае адлюстраванне пэўнай эпохі.

Калі неабходна ўжыць які-небудзь моцны выраз, які быў вымаўлены ў сапраўднасці, я, не вагаючыся, падаю яго так, як ён гучаў. Змякчаць выразы або выкарыстоўваць шматкроп’е лічу самай неразумнай крывадушнасцю, бо такія словы ўжываюць нават у парламентах.

Слушна было калісьці сказана, што добра выхаваны чалавек можа чытаць усё.

Некалькі гадоў назад я чытаў рэцэнзію на адну аповесць. Крытык абураўся тым, што аўтар напісаў: «Ён высмаркаўся і выцер нос». Гэта, быццам бы, супярэчыць усяму эстэтычнаму і ўзвышанаму, што павінна даваць народу літаратура.

Гэта толькі адзін невялікі прыклад таго, якія аслы нараджаюцца на нашай зямлі.

Карыстаючыся нагодай, паведамляю, што шынкар Палівец жывы. Ён перачакаў вайну ў турме і застаўся гэткім жа, якім быў у час нягоды з партрэтам імператара Франца Іосіфа.

Прачытаўшы пра сябе ў кніжцы, ён прыйшоў да мяне ў адведкі і потым купіў больш як дваццаць экземпляраў першага выпуску, раздаў іх сваім знаёмым, чым садзейнічаў пашырэнню гэтай кнігі.

Ён быў шчыра рады таму, што я напісаў пра яго як пра вядомага брыдкаслова.

– Мяне ўжо ніхто не пераробіць, – сказаў ён мне, – я ўсё жыццё гаварыў груба, але гаварыў тое, што думаў, і буду гаварыць так і надалей. З-за нейкага там асла я сабе на раток не павешу замок. Цяпер я ўжо зрабіўся славутым.

Яго самапавага сапраўды павялічылася. Яго слава грунтуецца на некалькіх моцных выразах. Гэта яго цалкам задавальняе. Не шукаючы нейкіх асаблівых слоў, проста і сумленна ён выказаў пратэст чэшскага чалавека супраць рабалепства, сам пра тое не ведаючы. Непавага да імператара і прыстойных выразаў была ў яго ў крыві.

Ота Кац таксама жывы. Гэта сапраўдны партрэт фельдкурата. Пасля перавароту ён кінуў свой занятак, выйшаў з царквы – сёння ён робіць давераным на фабрыцы бронзы і фарбаў у Паўночнай Чэхіі. Ён напісаў мне доўгі ліст, у якім пагражаў, што расквітаецца са мной. А справа ў тым, што адна нямецкая газета апублікавала пераклад раздзела, дзе ён выведзены такім, якім быў у сапраўднасці. Я наведаў яго, і ўсё ўладзілася надзвычай добра. У дзве гадзіны ночы ён ужо не мог стаяць на нагах, але ўсё прамаўляў і прыгаворваў: «Я – Ота Кац, фельдкурат! А вы – гіпсавыя галовы!»

Вельмі многа людзей тыпу нябожчыка Брэтшнайдэра, дзяржаўнага дэтэктыва старой Аўстрыі, і сёння шнырыць па рэспубліцы. Іх надта цікавіць тое, хто што гаворыць.

Не ведаю, ці ўдасца мне дасягнуць гэтай кнігай таго, чаго я хацеў. Ужо тая акалічнасць, што я чуў, як адзін чалавек аблаяў другога: «Ты дурны, як Швейк», сведчыць якраз пра нешта супрацьлеглае. Аднак калі слова «Швейк» зробіцца новай лаянкай у пышным вянку брыдкіх слоў, то мне застаецца задаволіцца гэткім узбагачэннем чэшскай мовы.

У адным з купэ другога класа хуткага поезда Прага – Чэшскія Будзеёвіцы ехала трое пасажыраў: надпаручнік Лукаш, насупраць яго пажылы, зусім лысы пан і Швейк. Апошні ціха стаяў каля дзвярэй і рыхтаваўся выслухаць чарговы струмень кленічаў надпаручніка Лукаша, які, не дбаючы на прысутнасць лысага пана, усю дарогу крычаў, што Швейк – жывёліна ці нешта накшталт гэтага.

Гаворка ішла пра дробязь: колькасць чамаданаў, якімі павінен быў апекавацца Швейк.

– «Укралі ў нас чамадан!» – перадражніваў Швейка надпаручнік. – Хіба так гавораць, нягоднік?

– Асмелюся далажыць, пане надпаручнік, – ціха азваўся Швейк, – яго сапраўды ўкралі. На вакзале заўсёды швэндаецца шмат жулікаў, і я думаю, што аднаму з іх ваш чамадан, несумненна, спадабаўся і гэты тып, несумненна, выкарыстаў момант, калі я адышоўся ад чамадана далажыць вам, што з нашым багажом усё ў парадку. Менавіта ў гэты зручны момант і мог быць украдзены ваш чамадан. Якраз такія моманты яны і ловяць. Два гады таму назад на Паўночна-заходнім вакзале ў адной панечкі ўкралі дзіцячы вазок разам з дзяўчынкай у пярынцы, але злодзеі былі настолькі шляхетныя, што здалі дзяўчынку ў паліцыю на нашай вуліцы, заявіўшы, што яе, нібыта, знайшлі падкінутую ў варотах. Потым газеты з гэтай беднай панечкі зрабілі маці-зладзейку. – I Швейк пераканана заявіў:

– На вакзалах заўсёды кралі і будуць красці, не іначай.

– Я перакананы, Швейк, – сказаў надпаручнік, – што калі-небудзь вы надта кепска скончыце. Я ўсё яшчэ ніяк не магу зразумець, ці вы строіце з сябе дурня, ці дурнем і нарадзіліся. Што было ў тым чамадане?

– Увогуле нічога асаблівага, – адказаў Швейк, не спускаючы вачэй з голага чэрапа цывільнага, што сядзеў насупраць надпаручніка і, здавалася, ніколькі не цікавіўся гэтай гісторыяй і чытаў «Нойе Фрайе Прэсэ»*. – У гэтым чамадане было толькі люстэрка з ваннага пакоя і жалезная вешалка з пярэдняй, так што мы, уласна кажучы, не пацярпелі ніякіях страт, бо і люстра і вешалка належалі гаспадару дома. – Убачыўшы папераджальны жэст надпаручніка, Швейк працягваў ласкавым тонам:

– Асмелюся далажыць, пан обер-лейтэнант, пра тое, што чамадан украдуць, я наперад нічога не ведаў, а што да люстра і вешалкі, то я заявіў гаспадару, што мы яму ўсё аддадзім, калі вернемся з фронту. У варожых краінах гэтых люстраў і вешалак колькі хочаш, так што і ў гэтым выпадку ні мы, ні гаспадар дома не панясём ніякай страты. Як толькі мы зоймем які-небудзь горад…

– Цыц! – страшным голасам перабіў яго надпаручнік. – Я вас калі-небудзь аддам пад палявы суд. Думайце, што гаворыце, калі ў вас яшчэ засталася хоць кропля розуму! Іншы за тысячу гадоў не нагародзіць столькі глупстваў, колькі вы за гэтыя некалькі тыдняў. Спадзяюся, што хоць гэта вы заўважылі?

– Так точна, пан обер-лейтэнант, гэта я заўважыў.

У мяне, як гаворыцца, вельмі развіты талент да назіранняў, але толькі тады, калі ўжо позна і непрыемнасць ужо адбылася. Мне не шанцуе гэтак жа, як нейкаму Нехлебу з Неказанкі, які хадзіў у карчму «Суччын гай». Дык той заўсёды хацеў быць дабрадзеем і з суботы пачаць новае жыццё, а на другі дзень заўсёды гаварыў: «А пад раніцу, сябры, я заўважаю, што ляжу на нарах!»* I заўжды гэтая бяда спасцігала яго, як толькі ён надумаецца, што ціхамірна пойдзе сабе дадому, а пад канец высвятляецца, што ён паламаў дзе-небудзь плот або выпраг каня ў рамізніка, або спрабаваў прачысціць сваю люльку пеўневым пяром з султана на шлеме паліцэйскага патрульнага. Нехлеба ад усяго гэтага быў у адчаі, а найбольш яго прыгнятала тое, што няўдачы праследавалі ўвесь яго род. Неяк яго дзед скіраваўся ў вандроўку…

– Дайце мне спакой, Швейк, з вашымі байкамі!

– Асмелюся далажыць, пан обер-лейтэнант, усё, што я зараз гавару, святая праўда. Значыцца, пайшоў яго дзядуля ў вандроўку…

– Швейк, – ускіпеў надпаручнік, – яшчэ раз загадваю вам не плесці пры мне лухту, я нічога не хачу болей слухаць. Як толькі прыедзем у Будзеёвіцы, я з вамі разбяруся. Вы ведаеце, Швейк, што я пасаджу вас пад арышт?

– Не, пан обер-лейтэнант, не ведаю, – мякка сказаў Швейк. – Вы на гэта яшчэ ні разу не намякалі.

Надпаручнік мімаволі скрыгануў зубамі, уздыхнуў, дастаў з кішэні шыняля «Багемію» і пачаў чытаць паведамленні пра грандыёзныя перамогі і пра дзеянні германскай падводнай лодкі «Е» на Міжземным моры. Калі ён дайшоў да паведамлення пра новае германскае вынаходства – разбурэнне гарадоў пры дапамозе спецыяльных бомбаў, якія скідаюцца з аэрапланаў і выбухаюць тры разы запар, яго ўвагу прыцягнуў голас Швейка, які загаварыў з лысым панам:

– Выбачайце, пане, ці не будзеце вы пан Пуркрабак, агент банка «Славія»?

Не атрымаўшы адказу ад лысага пасажыра, Швейк звярнуўся да надпаручніка:

– Асмелюся далажыць, пан обер-лейтэнант, аднаго разу я чытаў у газетах, што ў нармальнага чалавека павінна быць на галаве прыкладна ад шасцідзесяці да сямідзесяці тысяч валасоў і што чорныя валасы бываюць больш рэдкія, пра што сведчыць мноства прыкладаў. А адзін фельчар, – працягваў ён няўмольна, – гаварыў у кавярні «У Шпіракаў», што валасы выпадаюць з-за моцнага душэўнага ўзрушэння ў першыя шэсць тыдняў пасля нараджэння.

I тут адбылося нешта жахлівае. Лысы пан накінуўся на Швейка з крыкам:

– Marsch heraus, Sie Schweinkerl! – i наддаў яму нагою так, што Швейк вылецеў у калідор. Вярнуўшыся ў купэ, лысы пан паднёс надпаручніку невялічкую неспадзяванку – назваў яму сябе.

Швейк трошкі памыліўся. Лысы індывід быў не панам Пуркрабакам, агентам банка «Славія», а ўсяго толькі генералам фон Шварцбургам. Генерал-маёр у цывільным адзенні рабіў інспекцыйную паездку па гарнізонах і зараз рыхтаваўся застаць знянацку Будзеёвіцы.

Гэта быў самы страшны з усіх генералаў-інспектараў, якія калі-небудзь нараджаліся на свет. Заўважыўшы дзе-небудзь непарадак, ён пачынаў такую гаворку з начальнікам гарнізона:

– Рэвальвер у вас ёсць?

– Ёсць.

– Добра! На вашым месцы я ведаў бы, што з ім рабіць, бо тут, я бачу, не гарнізон, а чарада свіней.

I сапраўды, пасля яго інспекцыйнай паездкі то тут, то там хто-небудзь заўсёды страляўся. Генерал фон Шварцбург з задавальненнем канстатаваў:

– Так і павінна быць. Гэта сапраўдны салдат. Здавалася, яму было не даспадобы, калі пасля яго інспекцыі хоць хто-небудзь заставаўся жывы. I яшчэ ў яго была манія пераводзіць афіцэраў на самыя паскудныя месцы. Дастаткова было якой-небудзь нікчэмнай дробязі, каб афіцэр развітаўся са сваім гарнізонам і ад’язджаў на чарнагорскую мяжу або ў які-небудзь безнадзейна прапіты гарнізон у брудным глухім закутку Галіцыі.

– Пан надпаручнік, – спытаў генерал, – у якім кадэцкім вучылішчы вы навучаліся?

– У пражскім.

– Значыцца, вы вучыліся ў кадэцкім вучылішчы і ані не ведаеце, што афіцэр адказвае за свайго падначаленага. Вельмі добра. Па-другое, вы паводзіце сябе з вашым дзеншчыком, як з блізкім сябрам. Дазваляеце яму гаварыць нават тады, калі яго не пытаюць. Гэта яшчэ лепей! Па-трэцяе, вы дазваляеце яму абражаць ваша начальства. Вось гэта ўжо лепш за ўсё! I з усяго гэтага я раблю некаторыя вывады. Як ваша прозвішча, пан надпаручнік?

– Лукаш.

– У якім палку служыце?

– Я служыў…

– Дзякую. Не пра тое гаворка, дзе вы служылі. Я хачу ведаць, дзе вы служыце зараз.

– У Дзевяноста першым пяхотным палку, пан генерал-маёр. Мяне перавялі…

– Вас перавялі? I цудоўна зрабілі. Вам не пашкодзіць разам з Дзевяноста першым палком як мага хутчэй убачыць баявыя пазіцыі.

– На гэта ўжо ёсць загад, пан генерал-маёр. Тут генерал-маёр прачытаў лекцыю аб тым, што, паводле яго назіранняў, за апошнія гады афіцэры пачалі размаўляць са сваімі падначаленымі занадта па-таварыску і што ён у гэтым бачыць небяспеку распаўсюджвання некаторых дэмакратычных прынцыпаў. Салдата трэба трымаць у страху, ён павінен дрыжаць перад сваім начальствам, баяцца яго. Афіцэры павінны трымаць салдат на адлегласці дзесяці крокаў ад сябе і не дазваляць ім мець уласную думку і ўвогуле думаць. У гэтым і ёсць пагібельная памылка апошніх гадоў. Раней ніжнія чыны баяліся афіцэраў як агню, а зараз… – Генерал-маёр безнадзейна махнуў рукою. – Зараз большасць афіцэраў цацкаюцца са сваімі салдатамі. Вось што я хачу сказаць.

Генерал-маёр зноў узяўся за сваю газету і паглыбіўся ў чытанне. надпаручнік Лукаш, збялелы, выйшаў у калідор разлічыцца са Швейкам. Той стаяў каля акна з такім шчаслівым і ціхамірным выразам твару, які можа быць толькі ў чатырохтыднёвага дзіцяці, якое насмакталася і салодка спіць.

Надпаручнік спыніўся і кіўнуў Швейку, паказаўшы на пустое купэ. Потым увайшоў следам за Швейкам і зачыніў дзверы.

– Швейк, – пачаў ён урачыста, – нарэшце надышоў момант, калі вы атрымаеце ад мяне некалькі аплявух, ды такіх, якіх яшчэ свет не бачыў! Што гэта вас собіла прыставаць да гэтага пляшывага пана? Ведаеце, хто ён такі? Гэта генерал-маёр фон Шварцбург! Швейк прыняў выгляд пакутніка.

– Асмелюся далажыць, пан обер-лейтэнант, я ніколі ў жыцці нават і ў думках сваіх не хацеў каго-небудзь абразіць. I я ўвогуле не маю ніякага ўяўлення пра нейкага пана генерал-маёра. Ён сапраўды выліты пан Пуркрабак, агент банка «Славія”. Той хадзіў да нас у шынок і аднойчы, калі ён заснуў за сталом, нейкі добразычлівец напісаў яму на лысіне хімічным алоўкам: «Гэтым дазваляем сабе прапанаваць вам паводле прыкладзенага тарыфу ІІІс свае паслугі ў назапашванні пасагу і забеспячэнні вашых дзетак шляхам страхавання жыцця». Ну, як звычайна, усе пайшлі, а я з ім застаўся адзін. Мне, вядома, заўсёды не шанцуе. Калі ён праспаўся і зірнуў у люстра, дык так раззлаваўся і падумаў, што гэта напісаў я, і таксама хацеў надаваць мне аплявух.

Слоўца «таксама» зляцела з вуснаў Швейка так міла, з такім мяккім папрокам, што ў надпаручніка апусцілася рука. А Швейк працягваў:

– З-за такой маленькай памылкі таму пану не варта злавацца. У яго сапраўды павінна быць ад шасцідзесці да сямідзесяці тысяч валасоў, як было сказана ў артыкуле «Што павінна быць у нармальнага чалавека». Мне і не ў галаве, што на свеце існуе нейкі пляшывы генерал-маёр. Выйшла, як кажуць, трагічная памылка, якая можа здарыцца з кожным, калі адзін што-небудзь скажа, а другі адразу прычэпіцца. Гадоў колькі таму назад расказваў нам кравец Гіўл пра падобны выпадак са свайго жыцця. Ехаў ён са Штырыі, дзе займаўся кравецтвам, у Прагу і вёз с сабой кумпяк, які купіў у Марыборы*. Як ехалі ў поездзе, ён яшчэ падумаў, што ён адзіны з пасажыраў – чэх. Калі праязджалі праз Святы Моржыц, кравец пачаў адкройваць ад таго кумпяка лустачкі, а пан, што сядзеў насупраць, пачаў кідаць на вяндліну такія замілаваныя погляды, што ў яго і слінка пацякла. Бачыць гэта кравец Гіўл ды і кажа ўголас: «Ты, нікчэмны нягоднік, таксама хацеў бы пажраць». А той пан адказвае яму па-чэшску: «Вядома, пажраў бы, калі б ты даў». Ну, і ўплялі яны разам увесь кумпяк, яшчэ не даязджаючы да Чэшскіх Будзеёвіц. А звалі таго пана Войцех Раўс.

Надпаручнік Лукаш паглядзеў на Швейка і выйшаў з купэ. Толькі ён сеў на сваё месца, як у дзвярах паказаўся адкрыты твар Швейка:

– Асмелюся далажыць, пан обер-лейтэнант, праз пяць хвілін мы ў Табары. Поезд стаіць пяць хвілін. Ці не загадаеце заказаць чаго-небудзь на снеданне? Калісьці тут прадавалі надта добрую…

Надпаручнік усхапіўся, як шалёны, і ў калідоры сказаў Швейку:

– Яшчэ раз папярэджваю, што чым радзей вы будзеце трапляцца мне на вочы, тым лепей. Я быў бы проста шчаслівы, калі б вас зусім не бачыў, і будзьце ўпэўнены, я аб гэтым паклапачуся. Не паказвайцеся мне на вочы ўвогуле! Згіньце з вачэй, вы, жывёліна, ёлупень!

– Слухаюся, пан обер-лейтэнант!

Швейк аддаў чэсць, павярнуўся па-вайсковаму і пайшоў у канец вагона, дзе сеў у кутку на месцы правадніка і завёў размову з нейкім чыгуначнікам:

– Магу я вас пра нешта спытаць? Чыгуначнік, не выказваючы ніякай ахвоты да гу таркі, апатычна кіўнуў галавою.

– Хадзіў неяк да мяне, – пачаў Швейк, – адзін добры хлопец, прозвішча яго было Гофман. Ён запэўніваў, што вось гэтыя тармазы ў выпадку трывогі ніколі не дзейнічаюць і калі пацягнуць за ручку, то нічога не атрымаецца. Я, праўду кажучы, ніколі такімі рэчамі не цікавіўся, але калі ўжо сёння я кінуў вока на гэты тармазны апарат, то хацеў бы ведаць, што тут да чаго, а раптам гэта калі-небудзь і спатрэбіцца.

Швейк устаў і разам з чыгуначнікам падышоў да тормаза з надпісам «У выпадку небяспекі».

Чыгуначнік палічыў сваім абавязкам высветліць Швейку, як працуе ўвесь механізм аварыйнага тармажэння*.

– Гэта ён вам правільна сказаў, што трэба пацягнуць за гэтую ручку, але схлусіў, што механізм не дзейнічае. Поезд безумоўна спыніцца, бо тормаз праз усе вагоны злучаны з паравозам. Аварыйны тормаз павінен дзейнічаць.

Пры гэтай размове абодва трымалі рукі на дзяржанні рычага, і застаецца загадкай, як так здарылася, што ручка адцягнулася назад і поезд спыніўся.

Абодва ніяк не маглі прыйсці да згоды, хто, уласна, падаў сігнал трывогі. Швейк паўтараў, што ён не мог гэтага зрабіць, бо ён не які-небудзь гарэзнік з вуліцы.

– Я сам здзіўляюся, – дабрадушна гаварыў ён кандуктару, – чаму гэта поезд без нічога ніякага раптам спыніўся. Ехаў, ехаў і раптам – стоп! Мне гэта яшчэ больш прыкра, чым вам.

Нейкі важны пан выступіў у абарону чыгуначніка і заяўляў, што чуў, як салдат першы пачаў гаворку пра аварыйныя тармазы.

Швейк насуперак гэтаму сцвярджаў, што ён чалавек сумленны і ніяк не зацікаўлены ў затрымцы поезда, бо едзе на перадавую.

– Начальнік станцыі вам усё растлумачыць, – вырашыў кандуктар, – гэта вам будзе каштаваць дваццаці крон.

Тым часам пасажыры павыходзілі з вагонаў, пачуўся свісток обер-кандуктара, і нейкая дама ў паніцы пабегла з куфэркам праз лінію ў поле.

– Што ж, і варта, – разважыў Швейк, захоўваючы поўны спакой, – дваццаць крон – гэта нават танна. Аднойчы, калі пан імператар наведаў Жыжкаў, дык нейкі Франта Шнор спыніў яго карэту, укленчыў перад панам імператарам проста на бруку. Потым паліцэйскі камісар гэтага раёна з плачам папракаў пана Шнора, што яму не варта было гэта рабіць у яго раёне, а лепей бы на суседняй вуліцы, бо яна ўжо адносіцца да раёна камісара Краўзэ, і там выказваць свае пачуцці. Потым таго пана Шнора пасадзілі.

Швейк агледзеўся якраз у той момант, калі да кола яго слухачоў далучыўся обер-кандуктар.

– Дык давайце паедзем далей, – сказаў Швейк. – Няма нічога добрага ў тым, што поезд спыняецца. Калі б гэта здарылася ў мірны час, то бог з ім, на здароўе, але калі ўжо вайна, то ўсім трэба ведаць, што ў кожным поездзе едуць вайсковыя асобы: генерал-маёры, обер-лейтэнанты, дзеншчыкі. Кожнае такое спазненне – рэч небяспечная. Напалеон пры Ватэрлоо спазніўся на пяць хвілін і сеў у лужыну са ўсёй сваёй славай.

У гэтую хвіліну праз грамаду слухачоў прадзіраўся надпаручнік Лукаш. Збялелы, як палатно, ён не мог нічога вымавіць, апрача аднаго:

– Швейк!

Швейк узяў пад казырок і адрапартаваў:

– Асмелюся далажыць, пан обер-лейтэнант, на мяне звалілі, што я спыніў поезд. Надта ўжо дзіўныя пломбы ў чыгуначнага ведамства на аварыйных тармазах! Да іх лепей не падыходзіць, іначай наклічаш бяду і з цябе яшчэ спагоняць дваццаць крон, як з мяне.

Обер-кандуктар выйшаў, даў сігнал, і поезд крануўся.

Пасажыры разышліся па сваіх купэ, надпаручнік Лукаш не прамовіў болей ні слова і таксама сеў на сваё месца. Швейк, чыгуначны служачы і кандуктар засталіся адны. Кандуктар выцягнуў запісную кніжку і стаў складаць пратакол пра здарэнне. Чыгуначнік варожа глядзеў на Швейка. Той яго спакойна спытаў:

– Даўно вы служыце на чыгунцы?

З той прычыны, што чыгуначнік не адказаў, Швейк аб’явіў, што ведаў нейкага Францішка Млічка з Угржынаўкі пад Прагай, які таксама аднаго разу пацягнуў за ручку такога аварыйнага тормаза і так спалохаўся, што анямеў. Здольнасць гаварыць вярнулася да яго толькі праз два тыдні, калі ён прыйшоў у Госціварж да садоўніка Ванака ў адведзіны, пабіўся там і аб яго абламалі кнут.

– Гэта адбылося, – дадаў Швейк, – у 1912 годзе, у маі месяцы.

Чыгуначны служачы адамкнуў дзверы клазета і зачыніўся ў ім. Ca Швейкам застаўся кандуктар, які пачаў вымагаць у яго дваццаць крон штрафу, падкрэсліваючы, што ў адваротным выпадку здасць яго ў Табары начальніку станцыі.

– Добра, – сказаў Швейк, – я люблю пагаварыць з адукаванымі людзьмі і буду рады пазнаёміцца з табарскім начальнікам станцыі.

Швейк выцягнуў з кішэні гімнасцёркі люльку, закурыў і, выпускаючы едкі дым салдацкага тытуню, працягваў:

– Некалькі гадоў назад у Світаве начальнікам станцыі быў пан Вагнер. Ох, быў жывадзёр! Даймаў падначаленых і прыціскаў іх як толькі мог, а больш за ўсяго насядаў на стрэлачніка Юнгвірта, пакуль небарака з роспачы не пабег тапіцца. Але перад тым як скончыць з сабою, напісаў начальніку станцыі ліст з пагрозай, што будзе прыходзіць страшыць яго па начах. Я, далібог, не хлушу! Так і зрабіў. Сядзіць наш начальнік уначы каля тэлеграфнага апарата, як раптам званок, і начальнік прымае тэлеграму: «Як маешся, нягоднік? Юнгвірт». Гэтак працягвалася цэлы тыдзень, і начальнік станцыі пачаў пасылаць ва ўсіх кірунках у адказ гэтаму прывіду наступную службовую тэлеграму: «Прабач мне, Юнгвірт». А ўначы апарат выстуквае яму такі адказ: «Павесься на семафоры каля моста». I пан начальнік яго паслухаўся. Потым за гэта арыштавалі тэлеграфіста суседняй станцыі. Бачыце, паміж небам і зямлёй адбываюцца такія рэчы, пра якія мы не маем ніякага ўяўлення.

Поезд падышоў да табарскага вакзала, і Швейк перад тым як у суправаджэнні кандуктара сысці з поезда, далажыў, як і належыць, надпаручніку Лукашу:

– Асмелюся далажыць, пан обер-лейтэнант, мяне вядуць да начальніка станцыі.

Надпаручнік Лукаш не адказаў. Ім авалодала поўная апатыя. «А, напляваць мне на ўсё, – пранеслася ў яго ў галаве, – і на Швейка, і на лысага генерал-маёра, што сядзіць насупраць. Сядзець сабе спакойна, у Будзеёвіцах сысці з поезда, аб’явіцца ў казармах і накіравацца на фронт з першай жа маршавай ротай. На фронце схапіць першую кулю і збавіцца ад гэтага мізэрнага свету, па якім швэндаецца такое пудзіла, як Швейк».

Калі поезд крануўся, надпаручнік Лукаш выглянуў у акно і ўбачыў на пероне Швейка, занятага сур’ёзнай размовай з начальнікам станцыі. Швейк быў акружаны грамадой людзей, сярод якіх можна было заўважыць і некалькі чыгуначных мундзіраў.

Надпаручнік Лукаш уздыхнуў. Але гэта не быў уздых спачування. Калі ён убачыў, што Швейк застаўся на пероне, у яго камень спаў з сэрца. Нават лысы генерал-маёр ужо не здаваўся яму такім агідным/ страшылішчам.

Поезд ужо даўно пыхкаў у кірунку Чэшскіх Будзеёвіц, а на пероне табарскага вакзала людзей вакол Швейка не меншала. Швейк даводзіў, што ён невінаваты, і настолькі пераканаў натоўп, што адна пані заявіла:

– Зноў да салдаціка чапляюцца.

Натоўп згадзіўся з гэтай думкай, а адзін пан звярнуўся да начальніка станцыі з прапановай, што ён заплаціць за Швейка штраф, бо перакананы, што гэты салдат невінаваты.

– Вы толькі зірніце на яго, – спасылаўся ён на бязвінны выраз твару Швейка.

Але прыйшоў жандар, вывеў з грамады нейкага грамадзяніна, арыштаваў яго і павёў са словамі: «Вы за гэта адкажаце! Я вам пакажу, як падбухторваць людзей! Я пакажу, як заяўляць, што «нельга патрабаваць ад салдат перамогі Аўстрыі, калі з імі так абыходзяцца».

Няшчасны грамадзянін не знайшоў у сваё апраўданне нічога іншага, як шчыра заявіць, што ён – мяснік ля Старой вежы і «не тое хацеў сказаць».

Тым часам добры чалавек, які верыў у невінаватасць Швейка, заплаціў за яго ў канцылярыі дваццаць крон штрафу, павёў Швейка ў рэстаран трэцяга класа, дзе пачаставаў півам, і, высветліўшы, што ўсе пасведчанні і вайсковы літэр знаходзяцца ў надпаручніка Лукаша, велікадушна даў яму пяць крон на білет і далейшыя выдаткі.

Адыходзячы, ён даверліва сказаў Швейку:

– Калі трапіце, салдат, да рускіх у палон, то перадайце маё прывітанне півавару Земану ў Здалбунове. Я вам зараз запішу сваё прозвішча. Будзьце разважлівым і доўга на фронце не баўцеся.

– Пра гэта не турбуйцеся, – сказаў Швейк. – Яно заўсёды цікава паглядзець замежны край задарма.

Швейк застаўся сядзець адзін за столікам, памалу прапіваючы пяцёрку, атрыманую ад шляхетнага дабрадзея. А на пероне ў гэты час людзі, якія не былі пры размове Швейка з начальнікам станцыі, а толькі здалёк бачылі натоўп, расказвалі, што злавілі шпіёна, які фатаграфаваў вакзал. Аднак гэта абвяргала адна пані, якая сцвярджала, што не было ніякага шпіёна, а проста, як яна чула, адзін драгун каля жаночай прыбіральні засек афіцэра за тое, што той ламаўся туды за яго каханай, якая праводзіла таго драгуна.

Гэтым выдумкам і байкам, характэрным для нервознасці ваеннага часу, паклалі канец жандары, якія ачысцілі перон.

A Швейк піў сабе паціху, з пяшчотай думаючы пра свайго надпаручніка: «Што ён будзе рабіць, калі прыедзе ў Чэшскія Будзеёвіцы, а ва ўсім поездзе не знойдзе свайго дзеншчыка?»

Няма нічога дзіўнага, што пры такім занятку пяцёрка пакрысе раставала, і Швейк павольна, але пэўна адразаў сабе шлях у Чэшскія Будзеёвіцы, і з кожным куфлем піва скарачалася магчымасць набыць сабе білет…

– Ihre Dokumenten, фашы дакумент? – так прыгожа звярнуўся да Швейка начальнік патруля, фельдфебель, з якім было чацвёра салдат са штыкамі. – Я фас пачыць уфесь час сядзець, піць, не ехаць, толькі піць!

– Няма ў мяне дакументаў, даражэнькі, – адказаў Швейк, – пан обер-лейтэнант Лукаш, полк нумар дзевяноста адзін, павёз іх з сабой, а я застаўся тут на вакзале.

– Was ist das Wort тарашэнькі»? – спытаў фельдфебель у аднаго са сваіх салдат, старога апалчэнца. Той, відаць, знарок усё перакручваў пры тлумачэнні фельдфебелю, таму спакойна адказаў:

– «Даражэнькі» – das ist wie «Herr Feldwebl». Фельдфебель працягнуў сваю размову са Швейкам.

– Такумент пафінен мець кошны зальдат. Пез такумент пасадзіць auf Bahnhofs Militär kommando…

Швейка завялі ў камендатуру пры станцыі. Каравульнае памяшканне было аздоблена літаграфіямі, якія вайсковае міністэрства ў той час рассылала па ўсіх установах, дзе бывалі салдаты, па казармах і вайсковых вучылішчах. Першай увагу ўдалага салдата Швейка прыцягнула карціна, на якой, згодна надпісу, камандзір узвода Францішак Гамель і камандзіры аддзяленняў Паўльгарт і Бахмайер Дваццаць першага стралковага яго вялікасці палка заклікаюць салдат да стойкасці. На другой сцяне вісеў лубок з надпісам:

Ніжэй, направа, вісеў плакат:

Тэксты да гэткіх плакатаў з выдуманымі выключнымі прыкладамі складалі прызваныя ў войска нямецкія журналісты. Такімі плакатамі старая неразумная Аўстрыя хацела натхніць салдат, якія, аднак, нічога гэтага не чыталі. А калі ім такія выключныя ўзоры мужнасці прысылалі на фронт у выглядзе брашур, яны круцілі з іх самакруткі альбо знаходзілі ім яшчэ лепшы спосаб ужывання, адпаведны мастацкай вартасці і духу гэтых «прыкладаў мужнасці».

Пакуль фельдфебель хадзіў шукаць якога-небудзь афіцэра, Швейк прачытаў на плакаце:

Санітары адносілі цяжкараненых да санітарных павозак, што стаялі напагатове ў непрыкметнай лагчыне. Як толькі яны напаўняліся, цяжкараненых накіроўвалі на перавязачны пункт. Рускія, выявіўшы месцазнаходжанне санітарнага атрада, пачалі яго абстрэльваць снарадамі. Конь абознага возчыка імператарскага 3-га санітарнага абознага эскадрона Ёзафа Бонга быў забіты асколкам снарада. «Бедны мой Гнедка, прыйшоў табе канец!» – бедаваў Бонг. У гэты момант ён сам быў паранены асколкам снарада. Але, нягледзячы на гэта, выпраг забітага каня і адцягнуў цяжкую вялікую павозку ў сховішча. Потым ён вярнуўся за збруяй свайго забітага каня. Рускія працягвалі абстрэльваць лагчыну. «Страляйце, страляйце, праклятыя ліхадзеі, я ўсё роўна не пакіну тут збруі», і з гэтымі словамі пачаў здымаць з каня вупраж. Нарэшце ён дацягнуўся са збруяй каня да павозак. Тут ён выслухаў лаянку санітараў за яго доўгую адсутнасць. «Я не хацеў аддаць збрую – яна ж амаль новая. Шкада, падумаў я. У нас і так лішняй няма», – апраўдваўся адважны салдат, ад’язджаючы на перавязачны пункт, толькі там ён заявіў аб тым, што паранены. Неўзабаве яго ротмістр аздобіў яму грудзі сярэбраным медалём «За храбрасць».

Дачытаўшы плакат і бачачы, што фельдфебель яшчэ не вяртаецца, Швейк звярнуўся да апалчэнцаў у каравульным памяшканні:

– Які яскравы прыклад мужнасці! Калі так пойдзе далей, у нас у войску будзе толькі новая конская збруя. Калі я жыў у Празе, то ў «Пражскай афіцыйнай газеце» таксама чытаў пра адну абозную гісторыю, яшчэ лепшую за гэту. Там расказвалася пра вальнапісанага доктара Ёзафа Вояна. Ён служыў у Галіцыі, у Сёмым егерскім палку. Калі справа дайшла да штыкавога бою, папала яму ў галаву куля. Панеслі яго на перавязачны пункт, дык ён як закрычыць, што не дасца перавязваць з-за такой драпіны, і зноў са сваім узводам палез у атаку, але гранатай яму адарвала ступню. Зноў хацелі яго занесці, але ён схапіў палку і пакульгаў да лініі бою і палкай пачаў адбівацца ад непрыяцеля. I тут прыляцела новая граната і адарвала яму руку – акурат тую, у якой ён трымаў палку! Тады ён бярэ гэтую палку ў другую руку і раве, што гэтага ім не даруе! Бог яго ведае, чым бы ўсё гэта скончылася, калі б яго канчаткова не забіла шрапнеллю. Калі яму адарвала галаву, дык пакуль яна кацілася, яшчэ паспела выкрыкнуць: «Абавязак выканай, салдат, ты свой, нават калі смерць лунае над табой!»

– Чаго толькі не напішуць у газетах! – зазначыў адзін з апалчэнцаў. – Але каб гэткі пісака трапіў сюды, то атупеў бы.

Апалчэнец сплюнуў.

– У нас у Чаславе быў у палку адзін рэдактар з Вены, немец. Служыў прапаршчыкам. Па-чэшску з намі не хацеў размаўляць, але калі прыкамандзіравалі яго да маршавай роты, дзе былі скрозь адны чэхі, то адразу ж загаварыў па-чэшску.

У дзвярах паказаўся сярдзіты твар фельдфебеля.

– Wenn man soll drei Minuten weg, da hört man nichts andere, als: «па-цэшску, цэхі».

Выходзячы (відаць, у буфет), капрал сказаў, паказваючы на Швейка, каб той гэтага вашывага нягодніка адвёў да паручніка, як толькі той прыйдзе.

– Пан лейтэнант, відаць, зноў забаўляецца з тэлеграфісткай са станцыі, – сказаў унтэр-афіцэр, калі фельдфебель выйшаў. – Прыстае да яе вось ужо чатыры тыдні і кожны дзень прыходзіць з тэлеграфа злы, як чорт, і гаворыць пра яе:

– Das ist aber eine Hure, sie will nicht mit mir schlafen.

У паручніка i на гэты раз злосці былі поўныя косці – чутно было, як ён ляпае па стале кнігамі.

– Нічога, браце, не зробіш, мусіш ісці да яго, – паспачуваў Швейку унтэр. – Праз яго рукі прайшло ўжо нямала салдат – і старых, і маладых. – I павёў Швейка ў канцылярыю, дзе за сталом, на якім былі раскіданы паперы, сядзеў малады паручнік надта лютага выгляду.

Убачыўшы Швейка ў суправаджэнні унтэр-а, ён шматабяцальна працягнуў:

– Ага!

Унтэр-афіцэр адрапартаваў:

– Маю гонар далажыць, пан лейтэнант, гэты чалавек быў выяўлены на вакзале без дакументаў.

Паручнік кіўнуў галавою з такім выглядам, быццам ужо некалькі гадоў назад прадбачыў, што ў гэты дзень і ў гэтую гадзіну Швейка вылавяць без дакументаў. Зрэшты, кожны, хто ў гэтую хвіліну зірнуў бы на Швейка, не мог бы не падумаць, што дапускаць у такога чалавека з такім абліччам існаванне якіх бы там ні было дакументаў – рэч немагчымая. У Швейка быў такі выгляд, нібыта ён спаў з неба ці з нейкай іншай планеты і з наіўным здзіўленнем узіраецца ў новы, незнаёмы яму свет, дзе ад яго патрабуюць такую невядомую яму недарэчнасць, як дакументы.

Паручнік, гледзячы на Швейка, хвіліну разважаў, што сказаць. Нарэшце спытаў:

– Што вы рабілі на вакзале?

– Асмелюся далажыць, пан лейтэнант, я чакаў поезда на Чэшскія Будзеёвіцы, каб прыбыць у свой Дзевяноста першы полк да надпаручніка Лукаша, у якога я з’яўляюся дзеншчыком і якога мне давялося пакінуць, бо мяне выправілі да начальніка станцыі наконт штрафу. Падазравалі, што я спыніў хуткі поезд з дапамогай аварыйнага тормаза.

– Ашалець можна! – гаркнуў паручнік. – Гаварыце складна, коратка і не вярзіце лухты!

– Асмелюся далажыць, пан лейтэнант, ужо з той хвіліны, калі мы з панам обер-лейтэнантам Лукашам садзіліся ў той поезд, які павінен быў адвезці нас як мага хутчэй у наш Дзевяноста першы пяхотны полк, нам не пашанцавала: спачатку прапаў чамадан, потым, каб не зблытаць, нейкі пан генерал-маёр, зусім лысы…

– Himmelherrgott! – уздыхнуў паручнік.

– Асмелюся далажыць, пан лейтэнант, трэба, каб з мяне ўсё лезла, як з дзіравага мяшка, каб было поўнае ўяўленне аб усіх падзеях, як заўсёды гаварыў нябожчык шавец Петрлік, калі загадваў свайму хлапчуку скінуць штаны перад тым, як адлупцаваць яго папругай.

Паручнік злосна соп, а Швейк працягваў:

– Я чамусьці не спадабаўся таму лысаму пану генерал-маёру, і таму пан обер-лейтэнант Лукаш, у якога я служу дзеншчыком, выслаў мяне ў калідор. А ў калідоры мяне потым абвінавацілі, што я зрабіў тое, пра што я вам ужо дакладваў. Пакуль гэтая справа высвятлялася, я застаўся на пероне адзін. Поезд пайшоў, пан обер-лейтэнант з чамаданамі і з усімі – і сваімі, і маімі – дакументамі паехаў таксама, і я застаўся без дакументаў і тырчаў там, як горкі сіраціна.

Швейк акінуў паручніка такім расчуленым і такім пяшчотным поглядам, што той зразумеў: усё, што ён чуе ад гэтага дзецюка, які робіць уражанне прыроджанага дурня – усё гэта чыстая праўда.

Тады паручнік пералічыў Швейку ўсе паязды, якія прайшлі на Будзеёвіцы пасля хуткага, і задаў пытанне, чаму Швейк усе гэтыя паязды правароніў.

– Асмелюся далажыць, пан лейтэнант, – адказаў Швейк, дабрадушна ўсміхаючыся, – пакуль я чакаў наступнага поезда, здарылася такая нягода, што я сеў за столік піць піва, ну, і піў: куфель за куфлем, куфель за куфлем…

«Такога асла я яшчэ не бачыў, – падумаў паручнік. – Ва ўсім прызнаецца. Колькі іх прайшло праз мае рукі, і ніхто ні ў чым, нават самым яўным, не прызнаваўся, а гэты спакойненька заяўляе: «Прамаргаў усе паязды, таму што піў піва, куфель за куфлем».

Усе свае меркаванні ён абагуліў у адной фразе, з якой і звярнуўся да Швейка:

– Вы, голубе, дэгенерат. Ведаеце, што такое «дэгенерат»?

– У нас на рагу Боішце і Кацяржынскай вуліцы, асмелюся далажыць, таксама жыў адзін дэгенерат. Бацька ў яго быў польскі граф, а маці – бабка-павітуха. Удзень ён падмятаў вуліцы, а ў шынках не дазваляў сябе называць іначай, як пан граф.

Парўчнік палічыў за лепшае нейкім чынам усё гэта скончыць і, падкрэсліваючы кожнае слова, прамовіў:

– Вось што я скажу вам, вы, блазан, дурыла: ідзіце зараз жа ў касу, купіце сабе білет і едзьце ў Будзеёвіцы. Калі я яшчэ хоць раз убачу вас тут, я буду абыходзіцца з вамі як з дэзерцірам. Abtreten!

З той прычыны, што Швейк не скрануўся з месца, трымаючы руку пад казырок, паручнік закрычаў:

– Marsch hinaus, вы чулі, abtreten. Паланек, адвядзіце гэтага дурнога салдата да касы і купіце яму білет да Чэшскіх Будзеёвіц!

Праз хвіліну унтэр-афіцэр Паланек зноў аб’явіўся ў канцылярыі. Праз прыадчыненыя дзверы з-за яго выглядваў дабрадушны твар Швейка.

– Што яшчэ там?

– Асмелюся далажыць, пан лейтэнант, – таямніча зашаптаў унтэр Паланек, – у яго няма грошай на дарогу, і ў мяне таксама. А задарма яго везці не хочуць, бо ў яго няма воінскіх дакументаў на тое, што ён едзе ў полк.

Паручнік не прымусіў сябе чакаць з саламонавым рашэннем цяжкога пытання.

– Дык няхай ідзе пехатой, – вырашыў ён, – і няхай яго ў палку пасадзяць за спазненне. Хто з ім тут будзе важдацца?

– Нічога не зробіш, прыяцель, – сказаў Паланек Швейку, выходзячы з канцылярыі. – Хочаш не хочаш, а мусіш, дружака, ісці пехатой да Будзеёвіц. Там у нас, у каравульным памяшканні, ляжыць акраец хлеба, мы дадзім яго табе на дарогу.

Праз паўгадзіны пасля таго, як Швейка напаілі яшчэ чорнай кавай і далі на дарогу, апрача акрайца хлеба, і пачак салдацкага тытуню, ён цёмнай ноччу выйшаў з Табара, напяваючы старую салдацкую песню:

Чорт ведае, як яно так здарылася, але ўдалы салдат Швейк замест таго, каб ісці на поўдзень, на Будзеёвіцы, пайшоў сабе роўненька на захад.

Ён ішоў па занесенай снегам шашы, па марозе, захінуўшыся ў свой шынель, быццам апошні грэнадзёр з напалеонаўскай гвардыі пасля выправы на Маскву, з той толькі розніцай, што Швейк весела спяваў:

I ў замеценых снегам лясах у начной цішыні далёка разносілася рэха, аж у вёсках брахалі сабакі.

Калі Швейку абрыдла спяваць, ён сеў на кучу друзу каля дарогі, закурыў люльку і, адпачыўшы, пабрыў далей, насустрач новым прыгодам будзеёвіцкага анабазісу*.

Антычны палкаводзец Ксенафонт прайшоў усю Малую Азію і быў бог ведае дзе, абыходзячыся без геаграфічнай карты. Старажытныя готы рабілі свае выправы, таксама не ведаючы тапаграфіі. Ісці безупынна наперад, прабірацца незнаёмымі краямі, быць абкружаным ворагамі, якія чакаюць першага зручнага моманту, каб скруціць табе карак і ўсё ж ісці наперад, – вось што такое паходанабазіс. У каго галава была не булава, як у Ксенафонта ці як у разбойнікаў розных плямёнаў, якія прыйшлі ў Еўропу аж бог ведае адкуль, з берагоў не то Каспійекага, не то Азоўскага мора, тыя ў паходзе рабілі проста цуды.

Рымскія легіёны Цэзара, зноў жа без усякіх геаграфічных картаў, прайшлі далёка на поўнач, да Гальскага мора, а вяртацца ў Рым вырашылі другой дарогай, каб яшчэ пашукаць сабе прыгод, і паспяхова прыбылі ў Рым. Пэўна, з таго часу і пайшла прымаўка, што ўсе дарогі вядуць у Рым.

Гэтак жа ўсе дарогі вядуць у Чэшскія Будзеёвіцы. У гэтым быў цалкам перакананы ўдалы салдат Швейк, калі замест будзеёвіцкіх ускраін убачыў вёску Мілеўска. Аднак ён, не прыпыняючыся, пайшоў далей, бо ніякае Мілеўска не павінна перашкодзіць удаламу салдату дабрацца да Чэшскіх Будзеёвіц.

Такім чынам, праз некаторы час Швейк апынуўся ў раёне Кветава, на захад ад Мілеўска. Ён ужо вычарпаў увесь свой запас салдацкіх паходных песень і быў вымушаны пры падыходзе да Кветава паўтарыць адну з іх:

Па дарозе з Кветава ў Враж, якая вяла ўвесь час на захад, са Швейкам загаварыла бабулька-сялянка, што вярталася з касцёла дамоў.

– Добры дзень, салдацік, куды намерыліся?

– Іду я, матухна, у свой полк, у Будзеёвіцы, – адказаў Швейк, – на вайну на гэную.

– To вы ж не так ідзяце, салдацік! – спалохалася бабулька. – Гэнак вам туды ніяк не патрапіць. Калі ісці ўсцяж гэтай дарогай, то праз Враж патрапіце роўненька на Клатавы.

– Я думаю, – сказаў з пашанотай Швейк, – што да Будзеёвіц можна дайсці і праз Клатавы. Гэта, праўда, ладны кавалак шляху, асабліва для чалавека, які спяшаецца ў свой полк і баіцца, як бы праз сваю добрую волю з’явіцца ў тэрмін не прыдбаць яшчэ і непрыемнасцей.

– Быў у нас таксама адзін такі ўтрапёны, – уздыхнула бабулька, – звалі яго Тонічак Машак. Мусіў ён ехаць у Пльзень у апалчэнне. Ён – маёй пляменніцы сваяк. Ну, паехаў. А праз тыдзень яго ўжо шукалі жандары, бо да свайго палка ён так і не даехаў. А яшчэ праз тыдзень аб’явіўся ў нас у простай вопратцы, невайсковай. «У водпуск, кажа, прыехаў». А стараста паслаў па жандараў, і тыя яго з водпуску і пацягнулі… Ужо з фронту напісаў, быццам паранены, адной нагі няма.

Старая жанчына доўга спагадліва глядзела на Швейка:

– Вунь там, салдацік, у тым ляску пасядзеце пакуль што, а я заціркі прынясу пагрэцца. Хата вунь наша, адгэтуль відаць – за лясочкам направа. Праз нашу вёску вам лепей не ісці, жандары ў нас усё роўна, як ястрабы, віжуюць. Проста праз лясок ідзіце да Мальчына. Чыжова, салдацік, абмініце – жандары там жывадзёры, усё дзізянціраў ловяць. Потым ідзіце лесам на Седлец каля Гораждзевіц. Там жандар добры, кожнага праз вёску прапусціць. Паперы ж нейкія з сабой ёсць?

– Няма, матухна.

– Тады і праз Седлец лепей не ісці. Ідзіце праз Радамышль, але старайцеся прыйсці туды ўвечары, жандары ў карчме будуць сядзець. За Фларыянам* на вуліцы Долейшай знойдзеце дамок, унізе ён сінім памаляваны. Спытайце там дзеда Меліхарка. Ён мне брат. Яму перадайце ад мяне паклон, а ён вам скажа, як прайсці да Будзеёвіц.

Швейк чакаў у ляску больш як паўгадзіны. Потым ён грэўся бульбянай поліўкай, што прынесла бабулька ў гаршку, захінутым у падушку, каб не астыла. А старая кабета тым часам дастала з клуначка акрайчык хлеба і кавалак сала, запіхала гэта ўсё Швейку ў кішэнь, перахрысціла Яго і сказала, што ў яе на вайне два ўнукі. Потым яна яшчэ раз падрабязна паўтарыла, праз якія вёскі яму ісці, а якія абмінаць; нарэшце, дастала з кішэні спадніцы крону і дала Швейку, каб ён купіў сабе ў Мальчыне гарэлкі на дарогу, бо адтуль да Радамышля не блізкі свет.

Паслухаўшыся старой, Швейк пайшоў, абыходзячы Чыжова, у Радамышль, на ўсход, бо вырашыў, што павінен папасці ў Будзеёвіцы з любой старонкі свету.

Увечары Швейк прыйшоў у Радамышль. На Долейшай вуліцы за Фларыянам знайшоў гаспадара Меліхарка. Швейк перадаў яму паклон ад сястры з Вража, але гэта на яго ніяк не падзейнічала. Ён увесь час патрабаваў, каб Швейк паказаў дакументы. Ён быў яўна прадузятым чалавекам, бо ўсё гаварыў пра валацуг, разбойнікаў і злодзеяў, мноства якіх бадзяецца па ўсім Пісецкім краі.

– Уцячэ гэткі з вайсковай службы, яму, бач, служыць не хочацца, вось і швэндаецца па ўсім наваколлі, дзе зможа – там украдзе, – выразна гаварыў ён, гледзячы Швейку ў вочы. – I кожны строіць з сябе такое бязвіннае дзіця, быццам да пяці злічыць не можа. Так-так, не ўсе любяць праўду, – дадаў ён, бачачы, што Швейк падымаецца з лаўкі. – Калі б у чалавека сумленне было чыстае, дык ён бы і пасядзеў, і дакументы паказаў. А вось калі няма…

– Бывайце, дзядуля.

– I ты бывай. У другі раз шукай дурнейшага… I доўга яшчэ, калі Швейк ужо схаваўся ў цемры, дзядок не пераставаў бурчаць: «Кажа, што ідзе ў Будзеёвіцы, у полк. Гэта з Табара! I спачатку, прайдзісвет, брыдзе ў Гораждзевіцы, а адтуль толькі ў Пісек. Ды гэта ж падарожжа вакол свету!

Швейк зноў ішоў усю ноч і толькі недзе каля Пуціма знайшоў у полі стог. Адгробшы сабе саломы, ён зусім побач з сабой пачуў голас:

– З якога палка? Куды чорт нясе?

– З Дзевяноста першага, іду ў Будзеёвіцы.

– А чаго табе так туды рупіць?

– У мяне там мой обер-лейтэнант.

Пачуўся смех, смяяўся не адзін, а трое. Калі смех аціх, Швейк спытаў, з якога палка яны. Выявілася, што двое з Трыццаць пятага, а адзін, артылерыст, таксама з Будзеёвіц. Тыя, што з Трыццаць пятага, уцяклі з маршавага батальёна з месяц назад, перададпраўкай на фронт, а артылерыст – з самой мабілізацыі беглы. Ён тутэйшы, з Пуціма, і гэты стог – ягоны. Начуе ён заўсёды тут, а ўчора знайшоў у лесе тых дваіх і забраў іх да сябе, у стог.

Усе трое разлічвалі, што вайна праз месяцдва скончыцца. Яны былі ўпэўнены, што рускія ўжо за Будапештам і ў Маравіі. У Пуціме пра гэта ўсе гавораць. Заўтра, яшчэ на золку, маці артылерыста прынясе снедаць, а потым хлопцы з Трыццаць пятага пойдуць на Страканіцы, у аднаго з іх там цётка, а ў яе ў гарах за Сушыцай жыве знаёмы, у знаёмага ёсць тартак, дзе можна схавацца.

– А ты, з Дзевяноста першага, калі хочаш, пайшлі з намі, – прапанавалі яны Швейку. – Наплюй ты на свайго обер-лейтэнанта.

– Не, гэта не так лёгка зрабіць, – адказаў Швейк, закопваючыся глыбей у стог.

Калі ён раніцай абудзіўся, нікога ўжо не было. Хтосьці – відаць, артылерыст, паклаў да ног Швейка акраец хлеба на дарогу.

Швейк пайшоў лясамі. Непадалёк ад Шцекна ён сустрэўся са старым валацугам, які прывітаў яго, як старога прыяцеля, глытком гарэлкі.

– У гэтай адзежы не хадзі, – павучаў ён Швейка, – твая вайсковая форма можа цябе падвесці пад манастыр. Зараз усюды поўна жандараў, і жабраваць у такім уборы нельга. Нас цяпер жандары не ловяць, як раней; зараз шукаюць вас. Толькі вас і вывіжоўваюць, – паўтарыў ён з такой упэўненасцю, што Швейк вырашыў лепей не заікацца пра Дзевяноста першы полк.

– Куды цяпер мерышся? – спытаў праз хвіліну валацуга, калі абодва закурылі люлькі і няспешна абыходзілі вёску.

– У Будзеёвіцы.

– Божа мілы! – жахнуўся валацуга. – Ды цябе там заграбуць у адзін момант. Азірнуцца не паспееш! Табе цывільную вопратку трэба, ды ўсю рваную; вось пойдзем праз Страканіцы, Валынь і Дуб і там абавязкова расстараемся табе апранаху. У Страканіцах яшчэ шмат сумленных дурняў, якія, часам, не замыкаюць дзвярэй нанач, а ўдзень увогуле ніхто не замыкаецца. Пойдзе хто-небудзь з іх пабалакаць да суседа – вось табе і цывільная адзежа. Боты ёсць… Шынель стары?

– Стары.

– Ну, яго можна пакінуць – у вёсцы ходзяць у шынялях. Патрэбны штаны і пінжачок… Сёння пойдзем у Страканіцы, – развіваў ён свой план. – Адтуль гадзіны чатыры хады да шварцэнбергскай аўчарні, там у мяне пастух знаёмы – дзед адзін. Там пераначуем, а ранкам рушым у Страканіцы і там сцягнем дзе-небудзь цывільнае.

У аўчарні Швейк пазнаёміўся з сімпатычным дзядулем, які памятаў яшчэ апавяданні свайго дзеда пра французскія паходы. Пастух быў гадоў на дваццаць старэйшы за старога валацугу і таму зваў яго, як і Швейка, «хлапец».

– Дык бачыце, хлопцы, – пачаў дзед, калі ўсе расселіся вакол печы, у якой варылася бульба ў мундзірах. – Мой дзед тады, як гэты твой салдат, таксама дэзерціраваў. Але ў Воднянах яго злавілі ды так адлупцавалі, што з азадку толькі шматкі засталіся. Яму яшчэ пашанцавала. А вось сын Яраша, дзед старога Яраша, стоража сажалкі з Ражыц, што каля Процівіна, быў расстраляны ў Пісеку за ўцёкі. Ды перш чым расстраляць, яго прагналі скрозь строй і ўляпілі шэсцьсот удараў палкамі, так што смерць была для яго палёгкай і збавеннем. А ты калі збег? – звярнуўся ён са слязьмі на вачах да Швейка.

– Пасля мабілізацыі, калі нас адвялі ў казармы, – адказаў Швейк, разумеючы, што нельга пляміць мундзір перад старым пастухом.

– Пералез цераз сцяну? – спытаў з цікаўнасцю стары пастух, відаць, аднаўляючы ў памяці апавяданне свайго дзеда, як той таксама лазіў праз сцяну казармы.

– Іначай нельга было, дзядуля.

– Варта была моцная? I страляла?

– Страляла, дзядуля.

– А цяпер куды шыбуеш?

– Ды вось, зусім з глузду з’ехаў! – адказаў за Швейка валацуга. – Напрамілы бог хоча ў Будзеёвіцы. Вы ж бачыце, чалавек ён малады, неразумны, вось і, лезе на ражон. Давядзецца мне яго ўзяць у вучні. Сцягнем якую-небудзь цывільную адзежыну, і ўсё будзе ў парадку! Да вясны неяк пераб’ёмся, а ўвесну наймёмся працаваць у сялян. У гэтым годзе чакаецца вялікая патрэба ў людзях, бо голад. Усіх валацуг, чутно, згоняць на палявыя работы. Я думаю, лепей пайсці добраахвотна. Людзей застанецца мала, усіх пераб’юць.

– Думаеш, у гэтым годзе вайна не закончыцца? – спытаў пастух.

– Твая праўда, хлопец! Доўгія войны ўжо былі. Напалеонаўская, потым, як нам расказвалі, шведскія войны, сямігадовыя войны. А людзі самі заслужылі гэтыя войны. Пан бог ужо не мог больш бачыць таго, як усе заганарыліся. Ужо бараніна ім не даспадобы, ужо і яе не хацелі жэрці. Падавай ім толькі свініну ды птушку, ды ўсё на масле ды на сале. А вось калі зноў пачнуць варыць лебяду, як у часы напалеонаўскай вайны, то прыйдуць да розуму. А наша панства то ўвогуле ад сыці шалее. Стары князь Шварцэнберг ездзіў у карэце, а малады князь, смаркач, прасмярдзеў усю акругу сваім аўтамабілем. Хай пан бог яму гэтым бензінам морду змажа!

У гаршку з бульбай булькала вада. Стары пастух, памаўчаўшы хвіліну, па-прарочы сказаў:

– Не выйграе гэту вайну наш пан імператар. Які ў народа можа быць ваенны дух, калі правіцель не каранаваўся*, як кажа настаўнік са Страканіц.

– Можа, ён гэта цяпер як-небудзь учыніць? – заўважыў валацуга.

– Цяпер, хлопец, усім на гэта начхаць, – раздражнёна кінуў пастух, – паглядзі на маіх суседзяў, як сыдуцца ўнізе, у Скочыцах. У кожнага хоць хто-небудзь ды ёсць на вайне. Ты паслухаў бы, як яны гавораць! Пасля вайны, нібыта, не будзе ні імператарскіх палацаў, ні саміх імператараў, і ў князёў адбяруць іх маёнткі. Ужо нейкага Коржынка за такія словы заграблі жандары: маўляў, падбухторвае людзей. Дві што гаварыць, сёння ў жандараў усе правы.

I пакуль пастух адцэджваў бульбу і наліваў у міску кіслага авечага малака, валацуга падзяліўся сваімі ўспамінамі, як жандары паказвалі свае правы:

– У Ліпніцы* жандарскі вахмістр жыў каля самага замка, кватараваў проста ў жандарскім аддзяленні. А я, стары дурань, трымаўся той думкі, што жандарская ўправа павінна заўсёды стаяць на відным месцы, на плошчы альбо дзе-небудзь накшталт гэтага, а зусім не ў глухім завулку. Іду сабе ўскраінай горада, на шыльды не гляджу, дом за домам, аж у адным такім барачку адчыняю дзверы на другім паверсе і абвяшчаю: «Прыніжана npanty, падайце беднаму вандроўніку…» і раптам… А паночкі мае! Ногі ў мяне спруцянелі, гляджу: жандарскае аддзяленне. Каля сцяны – вінтоўкі, на стале – распяцце, на шафе – рэестры, над сталом – пан імператар у мяне ўтаропіўся. Не паспеў я і пікнуць, падскочыў да мяне вахмістр і адвесіў такую аплявуху, што паляцеў я па драўляных сходах да самага нізу, ды так і не спыняўся аж да самых Кейжліц. Вось якія ў жандараў правы!

Усе накінуліся на яду і хутка паклаліся спаць на лаўках у натопленай святліцы.

Пасярод ночы Швейк устаў, ціха апрануўся і выйшаў. На ўсходзе выплываў месячык, і пры яго яшчэ слабым святле Швейк пакрочыў на ўсход, паўтараючы сам сабе: «Не можа таго быць, каб я не патрапіў у тыя Будзеёвіцы».

Выходзячы з лесу, Швейк убачыў справа нейкі горад, таму ён павярнуў на поўнач, потым зноў на поўдзень, дзе зноў паказаўся якісьці горад. (Гэта былі Водняны.) Швейк спрытна абышоў яго лугавінамі, і ранішняе сонца прывітала яго на заснежаных схілах над Процівінам.

– Наперад! – загадаў сам сабе ўдалы салдат Швейк. – Абавязак кліча! Я павінен патрапіць у Будзеёвіцы.

Але з няшчаснай нагоды замест таго каб пайсці ад Процівіна на поўдзень – на Будзеёвіцы, Швейк пакрочыў на поўнач – на Пісек.

Пад поўдзень ён убачыў перад сабой вёску і, спускаючыся з невялікага ўзгорка, падумаў: «Так далей справа не пойдзе. Запытаю я, як ісці ў Будзеёвіцы».

Увайшоўшы ў вёску, Швейк быў вельмі здзіўлены, убачыўшы на слупе каля першай хаты надпіс «Вёска Пуцім».

– Ежыш Марыя! – уздыхнуў Швейк. – Значыцца, я зноў у Пуціме, дзе начаваў у стозе!

I болей ужо нічому не дзівіўся, калі за сажалкай з пафарбаванага ў белы колер дамка, на якім вісела курыца (як тут называлі дзяржаўнага арла), выйшаў жандар, як павук, які збіраецца аглядзець сваю павуціну.

Жандар падышоў усутыч да Швейка і толькі спытаў:

– Куды?

– У Будзеёвіцы.

Жандар саркастычна ўсміхнуўся:

– Вы ж ідзяце з Будзеёвіц! Вашы Будзеёвіцы вы пакінулі за спінай.

I павалок Швейка ў аддзяленне.

Пуцімскі жандарскі вахмістр быў вядомы ва ўсім наваколлі тым, што дзейнічаў хутка, пранікліва і вельмі тактоўна. Ён ніколі не лаяў затрыманых або арыштаваных, але так дасканала карыстаўся перакрыжаваным допытам, што прызнаваўся і невінаваты. Два жандары ў аддзяленні прыстасаваліся да яго метадаў, і перакрыжаваны допыт заўсёды выклікаў шырокія ўсмешкі ўсяго жандарскага аддзялення.

– Майстэрства крыміналістыкі ў тым, каб быць хітрым і разам з тым ласкавым, – заўсёды гаварыў сваім падначаленым вахмістр. – Крычаць на чалавека – справа марная. З падазронымі і абвінавачанымі трэба абыходзіцца далікатна, але прытым старацца патапіць ix у патопе пытанняў.

– Рады вас вітаць, салдаце, – сказаў Швейку жандарскі вахмістр. – Сядайце ў нас, вы ж, пэўна, здарожыліся. Раскажыце ж нам, куды вы кіруеце свой шлях.

Швейк паўтарыў, што ідзе ў Будзёёвіцы, у свой полк.

– Тады вы, відаць, збіліся з дарогі, – усміхаючыся, сказаў вахмістр. – Рэч у тым, што вы ідзяце з Чэшскіх Будзеёвіц. Mary вас запэўніць. У вас над галавой вісіць карта Чэхіі. Зірніце, салдат. На поўдзень ад нас – Процівін. На поўдзень ад Процівіна – Глубока, а яшчэ далей на поўдзень – Чэшске Будзеёвіцы. Значыцца, вы ідзяце не ў Будзеёвіцы, а з Будзеёвіц.

Вахмістр ласкава паглядзеў на Швейка. Той спакойна, з годнасцю адказаў:

– А ўсё-такі я іду ў Будзеёвіцы.

Гэта прагучала мацней, чым галілеева «А ўсё-такі яна круціцца!», бо Галілей, напэўна ж, вымавіў гэтыя словы будучы надта разгневаным.

– Ведаеце што, салдат, – усё гэтак жа ласкава гаварыў Швейку вахмістр. – Я павінен вас папярэдзіць, ды вы і самі нарэшце пераканаецеся ў тым, што ўсялякае адмаўленне ад праўды ўскладняе вам прызнанне.

– Бясспрэчна, вы маеце рацыю, – сказаў Швейк. – Усялякае адмаўленне ўскладняе маё прызнанне, і наадварот.

– Ну вось, вы самі да гэтага прыходзіце. Раскажыце мне шчыра, адкуль вы выйшлі, калі ўжо накіраваліся ў нашы Будзеёвіцы. Гавару знарок «нашы», бо, як відаць, павінны быць нейкія іншыя Будзеёвіцы, якія знаходзяцца недзе на поўнач ад Пуціма і да гэтага часу не нанесены ні на адну карту.

– Я выйшаў з Табара.

– А што вы рабілі ў Табары?

– Чакаў поезда на Будзеёвіцы.

– Чаму ж вы не паехалі поездам да Будзеёвіц?

– Таму што ў мяне не было білета.

– А чаму вам як салдату не выдалі вайсковы білет бясплатна?

– Бо пры мне не было ніякіх дакументаў.

– Ах, вось яно! – пераможна ўсклікнуў вахмістр, звяртаючыся да аднаго з жандараў. – Ён не такі дурны, як прыкідваецца. Спрабуе замесці сляды.

Вахмістр пачаў зноў, як бы недачуўшы апошніх слоў наконт дакументаў.

– Значыцца, вы выйшлі з Табара. Куды ж вы ішлі?

– У Чэшске Будзеёвіцы.

Выраз твару вахмістра зрабіўся больш строгім, і погляд яго спыніўся на карце.

– Вы можаце паказаць на карце, як вы ішлі ў Будзеёвіцы?

– Я ўсіх мясцін не памятаю. Толькі памятаю, што ў Пуціме я ўжо адзін раз быў.

Увесь персанал жандарскага аддзялення шматзначна пераглянуўся, а вахмістр працягваў дапытвацца:

– Значыцца, у Табары вы былі на вакзале. Што ў вас пры сабе ў кішэнях? Павымайце ўсё.

Пасля таго як Швейка грунтоўна абшукалі і нічога не знайшлі, апрача люлькі і запалак, вахмістр спытаў:

– Скажыце мне, чаму ў вас няма нічога, ну, зусім нічога?

– Таму што мне нічога і не трэба.

– Ах ты, божухна! – уздыхнуў вахмістр. – Ну і пакута мне з вамі! Вы сказалі, што аднойчы ўжо былі ў Пуціме. Што вы тады тут рабілі?

– Ішоў паўз Пуцім у Будзеёвіцы.

– Вось бачыце, як вы блытаеце. Вы кажаце, што вы ішлі ў Будзеёвіцы, у той час, як мы вам давялі, што вы ідзяце з Будзеёвіц.

– Мусіць, я даў кругаля.

Вахмістр зноў абмяняўся выразнымі поглядамі з усімі жандарамі.

– Гэтыя вашы кругалі наводзяць на думку, што вы проста швэндаецеся па ўсёй акрузе. Як доўга вы затрымліваліся на вакзале ў Табары?

– Да адыходу апошняга поезда на Будзеёвіцы.

– А што вы там рабілі?

– Размаўляў з салдатамі.

Вахмістр кінуў на жандарскі персанал шматзначны погляд.

– А пра што вы, напрыклад, размаўлялі? Пра што ў іх пыталіся?

– Я іх пытаў, якога яны палка і куды едуць.

– Выдатна. А ці не пыталіся вы ў іх, напрыклад, колькі штыкоў у палку і як ён падраздзяляецца?

– Пра гэта я не пытаў, бо сам даўно ведаю напамяць.

– Значыцца, вы дасканала праінфармаваны пра ўнутраную будову нашай арміі?

– Безумоўна, пан вахмістр.

Тут вахмістр выкінуў апошні козыр, з пераможным выглядам азіраючыся на сваіх жандараў:

– Вы гаворыце па-руску?

– Не.

Вахмістр кіўнуў галавой яфрэйтару, і, калі абодва выйшлі ў суседні пакой, ён, узбуджаны сваёй перамогай, упэўнена абвясціў, паціраючы рукі:

– Вы чулі? Ён не гаворыць па-руску! Хлапчына, відаць, бывалы, прабеглы! Прызнаўся ва ўсім, апрача самага галоўнага. Заўтра ж адправім яго ў акруговае, у Пісек. Сутнасць крыміналістыкі – гэта хітрасць і ласка. Вы бачылі, як я ўтапіў яго ў патопе пытанняў? I хто б мог падумаць! Выглядае тупым і дурным, але на такіх людзей трэба з хітрасцю. Пакуль што яго пасадзіце дзе-небудзь, а я пайду складу пратакол.

Аж да самага вечара вахмістр пісаў пратакол, у кожным сказе якога тырчала слова «spionageverdächtig», і з яго твару не сыходзіла прыемная ўсмешка. Скончыўшы пісаць, ён выклікаў жандара-яфрэйтара.

– Далі гэтаму непрыяцельскаму афіцэру паесці?

– Паводле вашага загаду, пан вахмістр, стравай забяспечваюцца толькі тыя, хто быў прыведзены і дапытаны да дванаццаці гадзін.

– Але ў адным выпадку мы маем справу з рэдкім выключэннем, – важна сказаў вахмістр, – гэта нейкі старшы афіцэр, відаць, штабны. Вы ж разумееце, рускія не пашлюць сюды дзеля шпіянажу якога-небудзь яфрэйтара. Пашліце каго-небудзь у шынок «У кацяняці» па нейкі абед для яго. Калі ўжо абедаў няма, няхай нешта згатуюць. I няхай падрыхтуюць чай з ромам, і ўсё пашлюць сюды. Толькі не гаварыце, для каго. Увогуле нікому ні слоўца, каго мы затрымалі. Гэта ваенная тайна. Што ён робіць?

– Папрасіў крыху тытуню, сядзіць у дзяжурцы і прыкідваецца такім спакойным, нібыта знаходзіцца ў сябе дома. «У вас, кажа, надта цёпла. А печ у вас не дыміць? Мне, кажа, тут у вас вельмі падабаецца. Калі печ пачне дыміць, то вы, кажа, пазавіце камінара, каб прачысціў комін. Але няхай, кажа, прачысціць яго пад вечар, а не тады, як сонца стаіць над комінам».

– Тонка працуе, – голасам, поўным захаплення, вымавіў вахмістр, – робіць выгляд, што гэта яго не датычыць. А ведае ж, што будзе расстраляны. Такога чалавека трэба паважаць, хоць ён і вораг, бо ён ідзе на пэўную смерць. Не ведаю, ці мог бы хто-небудзь з нас так трымацца. Можа б, завагаліся, дрогнулі, паддаліся б слабасці. А ён спакойна сядзіць і гаворыць: «У вас тут надта цёпла, і печ у вас не дыміць».

Яфрэйтар прывёў Швейка, і вахмістр, па-прыяцельску кіўнуўшы яму на крэсла, пачаў з пытання, ці ёсць у яго бацькі.

– Няма.

«Тым лепей, – падумаў вахмістр, – прынамсі, не будзе каму плакаць па няшчасным». Ён паглядзеў на дабрадушны Швейкаў твар і раптам пад наплывам цёплых пачуццяў паляпаў яго па плячы, нахіліўся ніжэй і спытаў бацькоўскім тонам:

– Ну, а як вам падабаецца ў нас, у Чэхіі?

– Мне ў Чэхіі ўсюды падабаецца, – адказаў Швейк. – Усюды ў маёй вандроўцы мне трапляліся вельмі добрыя людзі.

Вахмістр кіўнуў галавой у знак згоды.

– Люд у нас добры і мілы. Якая-небудзь там бойка альбо крадзеж не лічацца. Я тут ужо пятнаццаць гадоў, і, калі так палічыць, то на адзін год прыпадае па тры чвэрці забойства.

– Вы маеце на ўвазе незавершанае забойства? – спытаў Швейк.

– Не-не, зусім не тое. За пятнаццаць гадоў мы расследавалі толькі адзінаццаць забойстваў. Пяць было з мэтай крадзяжу, а шэсць астатніх – звычайныя, няма пра што гаварыць.

Вахмістр памаўчаў, а потым зноў перайшоў да свайго метаду вядзення допыту:

– А што вы меркавалі рабіць у Будзеёвіцах?

– Прыступіць да нясення службы ў Дзевяноста першым палку.

Вахмістр адаслаў Швейка зноў у дзяжурку, а сам хуценька, каб не забыць, прыпісаў да свайго рапарту ў Пісецкую акруговую жандарскую ўправу: «Дасканала валодае чэшскай мовай. Меў намер у Будзеёвіцах пранікнуць у Дзевяноста першы полк».

Ён радасна пацёр рукі. Вахмістр радаваўся багаццю сабранага ім матэрыялу і вынікам свайго метаду расследавання. Гледзячы на старонкі свайго рапарту, ён самазадаволена ўсміхнуўся, выцягнуў са свайго пісьмовага стала сакрэтны цыркуляр Галоўнай Пражскай жандарскай управы са звычайным надпісам: «Зусім сакрэтна» і перачытаў яшчэ раз: «Усім жандармскім аддзяленням прадпісваецца з надзвычайнай пільнасцю сачыць за ўсімі асобамі, якія праходзяць праз іх раёны. Перагрупоўка нашых войск ва Усходняй Галіцыі дала магчымасць некаторым рускім воінскім часцям, пераваліўшы праз Карпаты, заняць пазіцыі ў аўстрыйскіх землях, вынікам чаго было перамяшчэнне фронту глыбей на захад ад меж дзяржавы. Гэтае новае становішча дазволіла рускім разведчыкам пранікнуць глыбока ў тыл краіны, асабліва ў Сілезію і Маравію, адкуль, паводле сакрэтных даных, вялікая колькасць рускіх разведчыкаў пранікла ў Чэхію. Вызначана, што сярод іх шмат рускіх чэхаў, якія выхоўваліся ў рускай акадэміі генеральнага штаба і, дасканала валодаючы чэшскай мовай, з’яўляюцца асабліва небяспечнымі разведчыкамі, бо могуць і безумоўна будуць весці здрадніцкую прапаганду і сярод чэшскага насельніцтва. Таму Галоўная жандарская ўправа загадвае затрымліваць усіх падазроных асоб і павысіць пільнасць асабліва ў тых месцах, дзе паблізу знаходзяцца гарнізоны, вайсковыя пункты і чыгуначныя станцыі, праз якія праходзяць вайсковыя эшалоны. Затрыманых неадкладна абшукваць і адпраўляць далей па інстанцыі».

Жандарскі вахмістр Фландэрка зноў самазадаволена ўсміхнуўся і паклаў сакрэтны цыркуляр у папку з надпісам «Сакрэтныя распараджэнні».

Іх было шмат. Іх выпрацоўвала Міністэрства ўнутраных спраў сумесна з Міністэрствам абароны, якому падпарадкоўвалася жандармерыя. У Галоўнай жандарскай управе іх не паспявалі размнажаць і рассылаць.

Кожны дзень прыносіў новыя інструкцыі, указанні, распараджэнні і апытальныя лісты.

Патанаючы ў мностве вынаходак Міністэрства ўнутраных спраў, вахмістр Фландэрка меў велізарную колькасць «хвастоў» і на анкеты адказваў стэрэатыпна: у яго ўсё ў парадку, а лаяльнасць мясцовага насельніцтва адносіцца да катэгорыі IIa.

Для ацэнкі лаяльнасці насельніцтва ў адносінах да манархіі Міністэрства ўнутраных спраў вынайшла такую лесвіцу катэгорый:

Рымская чацвёрка ў спалучэнні з «а» азначала дзяржаўнага здрадніка і пятлю, з «Ь» – канцэнтрацыйны лагер, а з «с» – высачыць і пасадзіць.

У пісьмовым стале вахмістра захоўваліся самыя розныя друкаваныя загады і рэестры. Улада хацела ведаць, што пра яе думае кожны грамадзянін.

A акруговая жандарская ўправа штодня бамбардзіравала яго запытаннямі, чаму да гэтага часу няма адказу на анкету пад нумарам 72345 j/88992, як выконваецца інструкцыя пад нумарам 87453/822gfеп, якія практычныя вынікі ўказання пад нумарам 1292 о/г і г. д.

Найбольш клопатаў яму прычыніла інструкцыя аб тым, як вербаваць сярод мясцовага насельніцтва платных даносчыкаў і паведамляльнікаў. Падумаўшы, ён вырашыў узяць сабе на службу вясковага падпаска, калеку па мянушцы «Пепік-Скоч». Гэта быў крэтын, які заўсёды падскокваў, пачуўшы сваю мянушку, адна з тых убогіх, прыродай і людзьмі занядбаных істот, які за некалькі залатых у год і за мізэрныя харчы пасвіў вясковы статак.

Вахмістр загадаў яго паклікаць і сказаў яму:

– Ведаеш, Пепік, хто такі «стары Прохазка»?

– Мее…

– Не мычы. Запомні: так называюць пана імператара. Ведаеш, хто пан імператар?

– Гэта пан імпелатал…

– Добра, Пепік! Дык запомні: калі пачуеш, калі ходзіш па хатах абедаць, як хто-небудзь скажа, што пан імператар жывёліна ці нешта накшталт гэтага, то адразу бяжы да мяне і раскажы. За гэта атрымаеш ад мяне дваццаць гелераў. А калі пачуеш, як хто-небудзь скажа, што мы прайграем вайну, то зноў прыходзь да мяне, разумееш? Скажаш, хто гэта гаварыў, і зноў атрымаеш дваццаць гелераў. Але калі даведаюся, што ты нешта ўтойваеш, то будзе табе кепска. Забяру і адвязу ў Пісек. А цяпер скоч! – Пепік скочыў, а вахмістр даў яму сорак гелераў і, задаволены сабой, напісаў рапарт у акруговую жандарскую акругу, што завербаваў паведамляльніка.

На другі дзень прыйшоў да яго святар і па сакрэту паведаміў, што раніцай ён спаткаў за вёскай падпаска Пепіка-Скоч і той яму сказаў: «Васа міласць, учола пан вахмістл гавалыў, што пан імпелатал жывёліна, а вайну мы плайглаем. Мее… Гоп!»

Пасля далейшага высвятлення справы ў размове са святаром вахмістр загадаў арыштаваць вясковага пастуха. Пазней градчанскі суд за дзяржаўную здраду асудзіў яго на дванаццаць гадоў. Ен быў абвінавачаны ў небяспечных і здрадніцкіх рэйдах, падбухторванні, абразе яго вялікасці і яшчэ ў некалькіх злачынствах і ўчынках.

Пепік-Скоч трымаўся на судзе як на пашы альбо сярод суседзяў, на ўсе пытанні мычаў, як каза, а пасля вынясення прысуду крыкнуў: «Мее… Гоп!» – і скочыў. За гэта ён быў пакараны ў дысцыплінарным парадку: цвёрды ложак, адзіночка і тры дні ў тыдзень на хлеб і ваду.

З таго часу ў вахмістра не было паведамляльніка, і ён вымушаны быў задаволіцца тым, што выдумаў аднаго сам, паведаміў начальству выдуманае імя і такім чынам павысіў свой заробак на пяцьдзесят крон, якія прапіваў у шынку «У кацяняці». Пасля дзясятагакуфля піва яго пачыналі даймаць папрокі сумлення, піва горкла на вуснах, і ён чуў ад суседзяў адно: «Нешта сёння наш вахмістр невясёлы, не так, як раней». Тады ён ішоў дадому, а пасля яго адыходу хто-небудзь заўсёды прамовіць: «Пэўна, нашы ў Сербіі зноў наклалі ў штаны – вахмістр сёння надта негаваркі».

A вахмістр дома запаўняў адну са шматлікіх анкет: «Настрой сярод насельніцтва – Іа…»

I часта для пана вахмістра надыходзілі доўгія, бяссонныя ночы – ён увесь час чакаў рэвізіі і расследаванняў. Яму мроілася пятля, яго вядуць да шыбеніцы, і ў самы апошні момант сам міністр абароны пытаецца ў яго зпад шыбеніцы: «Вахмістр, а дзе адказ на 1789678 / ₂₃₇₉₂ х, у, z?»

Але цяпер зусім іншая рэч! Цяпер жандарскі вахмістр Фландэрка не сумняваўся, што начальнік акруговай жандарскай управы паляпае яго па плячы і скажа: «Віншую вас, пан вахмістр».

Жандарскі вахмістр маляваў у сваім уяўленні прывабныя абразкі, у звілінах яго чыноўніцкага мозгу вырасталі і праходзілі перад вачыма ўзнагароды, хуткія павышэнні, высокая ацэнка яго крыміналістычных здольнасцей, што адкрывала яму шлях да кар’еры.

Вахмістр выклікаў яфрэйтара і спытаў яго:

– Абед дасталі?

– Прынеслі яму вэнджанай свініны з капустай і кнедлікам, супу ўжо не было. Выпіў шклянку гарбаты і хоча яшчэ адну.

– Хай вып’е! – велікадушна дазволіў вахмістр. – Калі нап’ецца чаю, прывядзіце яго да мяне.

Праз паўгадзіны яфрэйтар прывёў Швейка, сытага і, як заўсёды, задаволенага.

– Ну як? – спытаў вахмістр. – Абед быў смачны?

– Абед нішто сабе, пан вахмістр. Але што да капусты, то яе магло быць і болей. Але што тут зробіш, я ведаю, што вы на мяне не разлічвалі. Вяндліна была добрая, відаць, хатняга вэнджання, ад надворнай свінні. I гарбата з ромам была даспадобы.

Вахмістр паглядзеў на Швейка і пачаў:

– А праўда, што ў Расіі шмат п’юць гарбаты? I ром там таксама ёсць?

– Ром ва ўсім свеце ёсць, пан вахмістр.

«Не выкручвайся, галубок, – падумаў вахмістр. – Раней трэба было думаць, што гаворыш!». I даверліва, нахіліўшыся да Швейка, спытаў:

– А прыгожанькія дзяўчаткі ў Расіі ёсць?

– Прыгожанькія дзяўчаткі ва ўсім свеце маюцца, пан вахмістр.

Гэйш ты яго, – зноў падумаў вахмістр. – Усё-такі стараецца як-небудзь вывернуцца» – і выпаліў як з гарматы сорак другога калібру:

– Што вы збіраліся рабіць у Дзевяноста першым палку?

– Ісці з ім на фронт.

Вахмістр з задавальненнем паглядзеў на Швейка і падумаў: «Правільна! Найлепшы спосаб патрапіць у Расію».

– Сапраўды, вельмі добра задумана! – захоплена сказаў вахмістр, назіраючы, якое ўражанне зробяць яго словы на Швейка, але не здолеў вычытаць з іх нічога, апрача абсалютнага спакою.

«Гэйш, і вокам не маргне, – жахнуўся ў душы вахмістр. – Глядзі ты, як іх вымуштравалі. Быў бы я ў яго становішчы, у мяне б пасля гэтых слоў калені дрыжалі».

– Раніцай мы адвязём вас у Пісек, – кінуў ён як бы мімаходзь. – Вы калі-небудзь былі ў Пісеку?

– У 1910 годзе на імператарскіх манеўрах. Усмешка на твары вахмістра пасля гэтага адказу зрабілася яшчэ больш прыемнай і пераможнай. Ён адчуваў, што ў сваёй сістэме допыту пераўзышоў самога сябе.

– Вы былі там на працягу ўсіх манеўраў?

– Канечне, пан вахмістр, у якасці пехацінца. Швейк працягваў глядзець на вахмістра, які не мог уседзець ад радасці: гэтае прызнанне неабходна было тут жа ўвесці ў рапарт. Ён выклікаў яфрэйтара і загадаў адвесці Швейка, а сам дапоўніў свой рапарт: «Яго план быў такі: пранікнуўшы ў шэрагі Дзевявоста першага палка, ён хацеў адразу прасіцца ва фронт, там ён пры першай жа магчымасці перабег бы ў Расію, бо прыйшоў да вываду, што вяртанне туды іншым спосабам немагчыма з-за пільнасці нашых органаў. Зусім зразумела, што ў Дзевяноста першым пях. палку ён мог бы ўкараніцца найлепшым чынам, бо, паводле яго паказанняў, здабытых шляхам працяглага перакрыжаванага допыту, ён яшчэ ў 1910 годзе ўдзельнічаў у якасці радавога пехацінца ў імператарскіх манеўрах у аколіцах Пісека, з чаго відаць, што ў сваёй галіне ён праявіў вялікія здольнасці. Дазволю сабе падкрэсліць, што сабраныя абвінавачанні з’яўляюцца вынікам маёй сістэмы перакрыжаванага допыту».

На парозе з’явіўся яфрэйтар:

– Пан вахмістр! Ён хоча ў прыбіральню.

– Bajonett auf! – скамандаваў вахмістр. – Але не, прывядзіце яго сюды.

– Вы хочаце ў прыбіральню? – ласкава спытаў вахмістр Швейка. – А ці не крыецца тут нешта большае?

– Так точна, пан вахмістр, – адказаў Швейк. – Мне трэба якраз па-большаму.

– Глядзіце, каб у гэтым не было чаго-небудзь іншага, – шматзначна сказаў вахмістр, прыпінаючы службовы рэвальвер. – Я пайду з вамі!

– У мяне вельмі добры рэвальвер, – сказаў ён Швейку па дарозе, – сямізарадны, з дакладным боем.

Аднак перш чым выйсці на двор, падазваў яфрэйтара і ціха сказаў яму:

– Прымкніце штык і, калі ён увойдзе ў прыбіральню, станьце з-заду яе. Каб ён нам не пракапаў ход праз памыйную яму.

Прыбіральня была звычайнай малой драўлянай будкай, якая маркотна стаяла пасярод двара непадалёк ад кучы гною. Гэта была прыбіральня-ветэран, куды хадзілі па патрэбе цэлыя пакаленні. Цяпер тут сядзеў Швейк, прытрымліваючы адной рукой вяровачку ад дзвярэй, між тым як з-заду праз акенца яфрэйтар глядзеў яму ў азадак, каб Швейк не зрабіў падкопу.

A ястрабіныя вочы жандарскага вахмістра ўпіраліся ў дзверы: вахмістр абдумваў, у якую нагу яму страляць, калі Швейк паспрабуе ўцячы.

Але дзверы ціхутка адчыніліся, і з іх выйшаў задаволены Швейк. Ён пацікавіўся ў вахмістра:

– Ці не занадта доўга я там прабыў? Ці не затрымаў вас?

– О, ніколькі, ніколькі, – адказаў вахмістр і падумаў: «Якія яны ўсё-такі далікатныя, ветлівыя людзі. Ведае ж, што яго чакае, але застаецца ветлівым да апошняй хвіліны – трэба аддаць належнае. Ці мог бы хто з нашых так трымацца на яго месцы?»

Вахмістр застаўся ў каравульным памяшканні і сеў поруч са Швейкам на пустым ложку жандара Рампы, які стаяў у нарадзе. Вахмістр закурыў, даў набіць люльку і Швейку, яфрэйтар падкінуў дроў у печку, і жандарскае аддзяленне ператварылася ў найпрыемнейшае месцейка на зямным шары.

Усе маўчалі. Вахмістр доўга аб нечым думаў, нарэшце звярнуўся да яфрэйтара:

– Па-мойму, вешаць шпіёнаў няправільна. Чалавек, які ахвяруе сабой у імя абавязку, за сваю, так бы мовіць, радзіму, заслугоўвае ганаровай смерці ад кулі. Як вы думаеце, пан яфрэйтар?

– Вядома, лепей яго не вешаць, а расстраляць, – згадзіўся яфрэйтар. – Скажам, паслалі б мяне і сказалі: «Вы павінны выведаць, колькі ў рускіх кулямётаў у іх кулямётным аддзяленні». Дык пераапрануўся б і пайшоў. I за гэта мяне вешаць, як нейкага разбойнага забойцу?

Яфрэйтар так расхваляваўся, што ўстаў і абвясціў:

– Я патрабую, каб мяне расстралялі і пахавалі з вайсковымі ўшанаваннямі!

– Вось тут і загваздка, – сказаў Швейк. – Калі чалавек не дурны, дык яму ніколі нічога не дакажуць.

– Дакажуць! – з націскам сказаў вахмістр. – Бо яны таксама не дурныя, і ў іх ёсць свая сістэма. Вы самі ў гэтым пераканаецеся.

– Пераканаецеся, – паўтарыў ён больш мірным тонам, дадаўшы да сваіх слоў ветлую ўсмешку. – Як ні круціся, а ў нас не выкруцішся, праўда, пан яфрэйтар?

Яфрэйтар кіўнуў галавой у знак згоды і заўважыў, што ёсць некаторыя, у якіх справа даўно прайграна, і ім ніякая маска абсалютнага спакою не дапаможа; чым больш спакойным нехта выглядае, тым больш гэта яго выдае.

– У вас мая школа, яфрэйтар! – з гонарам прамовіў вахмістр. – Спакой – гэта мыльная бурбалка, але штучны спакой – гэта corpus delicti.

I, перапыніўшы выклад сваёй тэорыі, ён звярнуўся да яфрэйтара:

– А што мы сёння будзем мець на вячэру?

– А хіба вы, пан вахмістр сёння ў карчму не пойдзеце?

Тут перад вахмістрам паўстала новая складаная праблема, якую трэба было неадкладна вырашыць.

Што, калі арыштаваны, скарыстаўшы яго начную адсутнасць, збяжыць? Яфрэйтар, праўда, чалавек надзейны і асцярожны, але ад яго ўжо збеглі двое валацуг. (Фактычна ж было так: яфрэйтару не хацелася цягнуцца з імі да Пісека ў завіруху, дык ён і адпусціў ix у полі каля Ражыц, для праформы пульнуўшы ў паветра.) – Пашлём нашу бабку па вячэру. А піва яна будзе насіць нам у збане, – вырашыў вахмістр цяжкую задачу. – Хай бабка крыху пабегае.

I бабка Пейзлерка, якая ім услугоўвала, сапраўды, набегалася за той вечар. I калі яна ў чарговы раз прыплялася ў карчму і сказала, што пан вахмістр просіць прыслаць яму бутэльку кунтушоўкі*, цярпенне цікаўнага карчмара лопнула.

– Хто там у іх? Ды нейкі падазроны чалавек, – адказала на яго пытанне бабка. – Я калі адыходзіла, абодва сядзелі з ім у абдымку, а пан вахмістр гладзіў яго па галаве і прымаўляў: «Хлопча ты мой залаты, славянскі, шпіёнчык ты мой славянскі!..»

A потым, калі было далёка за поўнач, жандарскае аддзяленне пачало нагадваць нейкі шалман: яфрэйтар спаў, голасна прыхропваючы і расцягнуўшыся на ложку ў чым быў – у поўнай форме; насупраць сядзеў вахмістр з рэшткамі кунтушоўкі на дне бутэлькі і абдымаў Швейка за шыю, слёзы цяклі па яго загарэлым твары, вусы зліпліся ад кунтушоўкі, і ён мармытаў:

– Ну, прызнайся, што ў Расіі няма такой добрай кунтушоўкі. Скажы, каб я мог спакойна заснуць. Прызнайся, як мужчына мужчыну!

– Няма.

Вахмістр заваліўся на Швейка:

– Усцешыў ты мяне, прызнаўся. Так і павінна быць на допыце. Калі ўжо ты вінаваты, навошта адпірацца?

Ён падняўся і, хістаючыся з боку ў бок, з пустой бутэлькай у руцэ пайшоў у свой пакой, мармычучы:

– Калі бб я аддразу не ттрапіў на пправільны шлях, магло б аттрымацца зусім не ттое.

Перш чым зваліцца ў мундзіры на ложак, ён дастаў з пісьмовага стала свой рапарт і паспрабаваў дапоўніць яго новым матэрыялам: «Я павінен дадаць, што руская кунтушоўка, на падставе параграфа 56…».

Ён паставіў кляксу, злізнуў яе і, бязглузда ўсміхаючыся, зваліўся на пасцель і заснуў, як калода.

Пад раніцу жандарскі яфрэйтар, які спаў на ложку ля процілеглай сцяны, узняў такі храп з прысвістам, што Швейк прачнуўся. Праспявалі пеўні, узышло сонца, і бабка Пейзлерка, выспаўшыся пасля начной беганіны, прыйшла затапіць у печы. Бабка ўзняла трывогу і сцягнула яфрэйтара і Швейка з ложкаў. Яфрэйтару яна сказала:

– Хоць бы пасаромеліся спаць апранутымі, як божая жывёла. – А Швейку зрабіла заўвагу, каб ён зашпіліў штаны, калі бачыць перад сабой жанчыну.

Нарэшце яна прымусіла заспанага яфрэйтара пайсці пабудзіць вахмістра і сказаць яму, што гэта непарадак так доўга дрыхнуць.

– Ну і ў кампанію вы трапілі, – бурчала бабка, звяртаючыся да Швейка, пакуль яфрэйтар будзіў вахмістра. – Такія жлуктачы, адзін горш за другога. Саміх сябе прапілі б.

Вахмістра ледзьве разбудзілі. Яфрэйтару трэба было прыкласці нямала сілы, каб пераканаць яго, што ўжо раніца.

Нарэшце ён ачомаўся, працёр вочы і з цяжкасцю пачаў прыгадваць учарашні вечар. Раптам яму прыйшла ў галаву жахлівая думка, якую ён выказаў, мутным поглядам пазіраючы на яфрэйтара:

– Ён у нас уцёк?!

– Ды што вы, ён чалавек сумленны. Яфрэйтар дакорліва паглядзеў на свайго начальніка:

– Калі б вы толькі ведалі, пан вахмістр, што вы ўчора гаварылі, якую бяседу з ім вялі!

I, нахіляючыся да самага вуха вахмістра, зашаптаў:

– Што ўсе мы – чэхі і рускія – адной славянскай крыві, што Мікалай Мікалаевіч* на наступным тыдні будзе ў Пршэраве*, што Аўстрыя не ўтрымаецца, што ён пры далейшым следстве павінен усё адмаўляць і плесці розную лухту, пакуль яго не вызваляць казакі. Яшчэ вы яму гаварылі, што вельмі хутка ўсё разваліцца, будзе, як на гусіцкіх войнах, сяляне пойдуць з цапамі на Вену, што пан імператар немагушчы дзядок і хутка ногі працягне, імператар Вільгельм – звер. Потым вы абяцалі пасылаць яму ў вязніцу грошы для падтрымкі, і яшчэ шмат чаго нагаварылі.

Вахмістр паглядзеў на яфрэйтара:

– А я помню, – сказаў ён, – як вы гаварылі, што мы супраць рускіх кураняты, і нават пры бабцы галёкалі: «Няхай жыве Расія!».

Яфрэйтар спыніўся каля акна і, барабанячы пальцам па шыбе, заявіў:

– Ды і вы таксама, пан вахмістр, пры бабцы, на рот замок не вешалі. Помню, што вы ёй сказалі: «Бабка, памятайце, што кожны кароль ці імператар рупіцца толькі аб сваёй кішэні, таму і вайна ідзе».

Абодва замоўклі. Працяглае маўчанне нарэшце парушыў вахмістр:

– Я заўсёды гаварыў, што алкаголь – наша згуба. Вам многа піць нельга, а вы п’яце. А што, калі б ён у нас уцёк? Чым бы мы з вамі апраўдаліся? О божа, як трашчыць галава! Гавару вам, пан яфрэйтар, – працягваў вахмістр, – іменна таму, што ён не збег, робіцца зразумела, што гэта рафінаваны шпік і небяспечны шпік.

Зноў запанавала цішыня. Нарэшце вахмістр загадаў паклікаць бабку.

– Слухайце, бабка, – сказаў вахмістр Пейзлерцы, строга гледзячы ёй у вочы. – Знайдзіце дзе-небудзь распяцце на падстаўцы і прынясіце яго сюды.

Затым вахмістр выцягнуў са стала дзве свечкі, на якіх былі сляды сургуча, і, калі бабка прычыкільгала з распяццем, ён паставіў крыж пасярод свечак на край стала, запаліў свечкі і ўрачыста сказаў:

– Сядайце, бабка.

Бабка Пейзлерка, аслупянеўшы ад здзіўлення, упала на канапу і спалохана пазірала на вахмістра, свечкі і распяцце. Бабку ахапіў страх, і было відаць, як трасуцца ў яе калені і складзеныя на пярэдніку рукі.

Вахмістр з важным выглядам двойчы прайшоўся паўз яе, потым спыніўся і ўрачыста прамовіў:

– Учора вечарам вы былі сведкай вялікай падзеі, бабуля. Можа быць, што ваш дурны розум гэтага не разумее. Той салдат – гэта разведчык, шпіён, бабка!

– Ежыш Марыя! – усклікнула Пейзлерка.

– Ціха, бабуля! Дзеля таго, каб выведаць ад яго некаторыя рэчы, мы вымушаны былі гаварыць розныя такія глупствы. Вы ж, напэўна, чулі, якія дзіўныя размовы мы вялі?

– Чула, чула, – дрыготкім голасам вымавіла бабка.

– Усё гэта мы гаварылі, бабка, толькі дзеля таго, каб ён нам пачаў давяраць і прызнаўся. I нам гэта ўдалося. Мы выцягнулі з яго ўсё. Раскусілі галубка.

Вахмістр перапыніў сваю прамову, каб паправіць кнот на свечках, і важна працягваў, строга гледзячы на Пейзлерку:

– Вы, бабуля, прысутнічалі пры гэтым і тым самым дапушчаны да таямніц. Гэта дзяржаўная таямніца, вы не маеце права нікому аб гэтым нават слоўцам абмовіцца. Нават на смяротным ложы вы не павінны пра гэта гаварыць, бо вас не змогуць пахаваць на могілках.

– Ежыш Марыя, святы Ёзаф! – забедавала Пейзлерка. – I навошта я, няшчасная, сюды прыйшла!

– Не равіце, бабка! Устаньце, падыдзіце да святога распяцця, складзіце два пальцы правай рукі і падыміце іх. Будзеце прысягаць. Паўтарайце за мной…

Бабка зусім разгубілася, у яе трэсліся рукі і ногі. Яна падняла руку са складзенымі пальцамі, а жандарскі вахмістр урачыста вымаўляў:

– Прысягаю ўсемагутнаму богу і вам, пан вахмістр, што пра тое што я тут бачыла і чула, я нічога нікому да самай сваёй смерці не скажу ні слова, нават калі ў мяне будуць пытацца. I няхай паможа мне ў гэтым бог!

– Цяпер пацалуйце крыж, – загадаў вахмістр, калі Пейзлерка, голасна хліпаючы, паўтарыла прысягу і паважна перажагналася. – Так, а зараз аднясіце распяцце туды, дзе яго пазычылі, і скажыце там, што яно было мне патрэбна для допыту.

Ашаломленая Пейзлерка на дыбачках выслізнула з пакоя з распяццем у руках, і праз акно было відаць, як яна безупынку азіраецца на жандарскае аддзяленне, быццам жадаючы пераканацца, што гэта быў не сон і яна сапраўды перажыла нешта жахлівае ў сваім жыцці.

Вахмістр тым часам успомніў, што ён забыўся дапытаць Швейка яшчэ аб адной рэчы. Ён загадаў прывесці Швейка і спытаў яго:

– Фатаграфаваць умееце?

– Умею.

– А чаму не носіце з сабой апарата?

– Таму што яго ў мяне няма, – прагучаў шчыры і выразны адказ.

– А калі б ён у вас быў, вы фатаграфавалі б?

– Што пра тое гаварыць, чаго не мае быць, – прастадушна адказаў Швейк, спакойна ставячыся да пытальнага погляду вахмістра, у якога так разбалелася галава, што ён не мог прыдумаць ніякага іншага пытання, апрача як:

– Ці цяжка фатаграфаваць вакзалы?

– Лягчэй, чым што-небудзь іншае, – адказаў Швейк. – Бачыце, вакзал не рухаецца, а стаіць на адным месцы, і яму не трэба гаварыць: «Зрабіце прыемную ўсмешку».

Цяпер вахмістр мог дапоўніць свой рапарт: «У дадатак да майго паведамлення № 2172 даношу…» У гэтым дадатку вахмістр распісаўся ўсмак: «Пры перакрыжаваным допыце арыштаваны, паміж іншым, паказаў, што ўмее фатаграфаваць і ахвотней за ўсё вакзалы. Хаця фатаграфічнага апарата пры ім не выяўлена, але ёсць падазрэнне, што ён яго недзе хавае, а з сабой не носіць, каб не выклікаць падазрэнне, пра што сведчыць і яго ўласнае прызнанне, што ён бы фатаграфаваў, калі б меў пры сабе апарат…»

З пахмелля вахмістр у сваім данясенні ўсё больш і больш заблытваўся. Далей ён пісаў: «Паводле ўласнага прызнання арыштаванага вынікае, што толькі адсутнасць пры сабе апарата перашкодзіла яму фатаграфаваць вакзальныя будынкі і наогул месцы, якія маюць стратэгічнае значэнне. Не выклікае ніякага сумнення, што ён учыніў бы гэта, калі б вышэйпамянёны фатаграфічны апарат, які ён схаваў, быў пры ім. Толькі дзякуючы той акалічнасці, што апарата пры ім не выяўлена, ніякіх фатаграфій знойдзена ў яго не было».

Вахмістр быў вельмі задаволены і з вялікай пыхай прачытаў свой твор яфрэйтару.

– Няблага атрымалася, – сказаў ён. – Цяпер прывядзіце да мяне гэтага нашага, час ужо з ім канчаць.

– Так. Пан яфрэйтар адвядзе вас у акруговую жандарскую ўправу ў Пісек, – сказаў ён з важнай мінай Швейку. – Паводле правілаў, належыць надзець на вас кайданы, але з той прычыны, што я лічу вас прыстойным чалавекам, кайданоў надзяваць на вас мы не будзем. Я ўпэўнены, што і па дарозе вы не зробіце спробы ўцячы.

Вахмістр, відаць, крануты дабрадушнасцю, напісанай на твары Швейка, дадаў:

– I не ўспамінайце мяне ліхам.

– Бывайце, – мякка сказаў Швейк. – Дзякуй вам, пан вахмістр, за ўсё, што вы для мяне зрабілі. А надарыцца нагода, я напішу вам. Калі ж дарога прывядзе мяне сюды зноў, я абавязкова ў вас прыпынюся.

Швейк з яфрэйтарам выйшлі на шашу, і той, хто іх спаткаў бы, то, убачыўшы, як яны захоплены сяброўскай размовай, вырашыў бы, што гэта старыя знаёмыя выпадкова сустрэліся па дарозе ў горад, выбраўшыся ў касцёл.

Яны падыходзілі да заезнага дому.

– Сёння страшэнна дзьме, – сказаў яфрэйтар. – Я думаю, што нам кілішак не пашкодзіць. Не гаварыце там нікому, што я вяду вас у Пісек. Гэта дзяржаўная тайна. Нельга дапусціць панікі. У ваенны час паніка – жахлівая рэч.

– Я паніку пашыраць не буду, – сказаў Швейк і сапраўды паводзіў сябе адпаведна.

Калі гаспадар заезнага дому разгаварыўся з імі, Швейк, паказаўшы на яфрэйтара, сказаў:

– Вось брат кажа, што праз гадзіну будзем у Пісеку.

– А што, ваш брат у адпачынку? – спытаў цікаўны карчмар у яфрэйтара.

Той, не маргнуўшы, тут жа знайшоўся:

– Сёння ў яго адпачынак канчаецца.

Калі карчмар адышоўся, яфрэйтар, падміргваючы Швейку, сказаў:

– Як мы яго абхітрылі! Галоўнае, не падымаць панікі. Час ваенны.

Перад тым як увайсці ў заезны дом, яфрэйтар абвясціў, што кілішак яму не пашкодзіць, але паддаўся залішняму аптымізму і не зважаў на колькасць гэтых кілішкаў. Пасля дванаццаці кілішкаў ён голасна і рашуча абвясціў, што да трох гадзін начальнік акруговай жандарскай управы абедае, таму не мае сэнсу прыходзіць туды раней, тым больш што ўсчынаецца завіруха. Калі яны прыйдуць у Пісек у чатыры гадзіны вечара, то часу застанецца аж занадта. Трэба радавацца, што сядзім у цяпле, заключыў ён, там, у акопах, у такую слоту куды горш, чым тут, ля печы.

Ад вялікай старой кафлянай печы павявала цяплом, і яфрэйтар вырашыў гэтае знешняе цяпло дапоўніць цяплом унутраным з дапамогай розных настоек, салодкіх і моцных, як гаворыцца ў Галіцыі. У гаспадара іх было восем гатункаў, ад нуды і самоты ён піў іх па чарзе пад завыванне мяцеліцы, якая гула за кожным вуглом яго хаты.

Ужо сцямнела, калі яфрэйтар вырашыў скіравацца разам са Швейкам у дарогу. З-за мяцеліцы нічога не было відаць. Яфрэйтар толькі паўтараў:

– Ідзі роўненька наўсцяж да самага Пісека.

Калі ён вымавіў гэта ў трэці раз, голас яго пачуўся ўжо не з шашы, а аднекуль знізу, куды ён скаціўся па снезе. Дапамагаючы сабе вінтоўкай, ён з цяжкасцю выкараскаўся зноў на дарогу. Швейк пачуў яго здушаны смех: «Ну, і коўзанка!» Аднак праз хвіліну яго ўжо зноў не было чуваць: ён зноў з’ехаў па адхону, зароўшы так, што заглушыў завыванні ветру:

– Упаду, паніка!

Яфрэйтар ператварыўся ў працавітага муравейку, які, аднекуль зваліўшыся, упарта лезе нагару. Пяць разоў паўтараў яфрэйтар спробы ўзлезці на шашу і, параўняўшыся нарэшце са Швейкам, тужліва прамовіў:

– Я вас зараз мог вельмі лёгка згубіць.

– Не паддавайцеся паніцы, пан яфрэйтар, – сказаў Швейк. – Мы зробім найлепш, калі прывяжамся адзін да аднаго. Тады вы не страціце мяне, а я вас. Ручныя кайданы пры вас?

– Кожны жандар павінен мець пры сабе ручныя кайданы, – важка сказаў яфрэйтар, спатыкаючыся вакол Швейка. – Гэта хлеб наш надзённы.

– Тады давайце прыпнёмся, – прапанаваў Швейк, – спроба не хвароба.

Майстэрскім рухам яфрэйтар замкнуў адно кольца ручных кайданоў на руцэ Швейка, а другое – на сваёй. Цяпер яны спалучыліся неразлучна, як сіямскія двайняты. Абодва спатыкаліся, але не маглі раз’яднацца, і яфрэйтар цягнуў Швейка праз груды камянёў, а калі падаў, то валіў разам і Швейка. Пры гэтым кайданы ўразаліся ім у рукі так, што нарэшце яфрэйтар узмаліўся: так далей не пойдзе, трэба адчапіцца. Пасля доўгіх марных намаганняў вызваліць сябе і Швейка ад жалязяк яфрэйтар уздыхнуў:

– Мы злучаны на векі вечныя.

– Амін, – дадаў Швейк, і абодва працягвалі цяжкі шлях.

Яфрэйтар упаў у дэпрэсію. Пасля доўгіх пакут позна вечарам яны дацягнуліся да Пісека. На лесвіцы ў жандарскай управе яфрэйтар прыгнечана сказаў Швейку:

– Страшна тое, што мы не можам адзін ад аднаго адчапіцца. I сапраўды, было ад чаго адчайвацца. Дзяжурны вахмістр паслаў па начальніка ўправы ротмістра Кеніга. Першае, што сказаў ротмістр, было:

– Дыхніце на мяне. Цяпер зразумела.

Дзякуючы свайму тонкаму, спрактыкаванаму нюху Кеніг хутка і беспамылкова ацаніў стан яфрэйтара:

– Так! Ром, кунтушоўка, «чорт»*, рабінаўка, арэхаўка, вішнёўка і ванільная настойка. Пан вахмістр, – звярнуўся ён да свайго падначаленага, – вы бачыце прыклад таго, як не павінен выглядаць жандар. Так сябе паводзіць – гэта ўчынак, які будзе разбірацца ў вайсковым судзе. Прыкаваць сябе кайданамі да арыштанта і прыйсці ў дыміну п’яным! Улезці сюды ў такім свінскім выглядзе! Зніміце з іх гэтыя жалязякі!

Яфрэйтар вольнай левай рукой узяў пад казырок.

– Што? – спытаў ротмістр.

– Асмелюся далажыць, пан ротмістр, прынёс данясенне.

– Данясенне пра вас самога пойдзе ў суд, – коратка сказаў ротмістр. – Пан вахмістр, пасадзіць абодвух! Заўтра ранкам прывядзіце іх да мяне на допыт, а данясенне з Пуціма прачытайце і прышліце да мяне на кватэру.

Пісецкі ротмістр Кеніг быў тыповы чыноўнік: ён паслядоўна прыдзіраўся да падначаленых і быў закончаным бюракратам.

У падпарадкаваных яму жандарскіх аддзяленнях ніколі не маглі сказаць, што хмару пранесла, яна вярталася з кожным новым пасланнем, падпісаным ротмістрам. Цэлымі днямі напралёт ён сыпаў вымовы, напамінкі і рассылаў іх па ўсёй акрузе.

A зверху, з Міністэрства абароны, яго самога бамбардзіравалі загадамі, у якіх строга ўказвалася, што, паводле звестак вайсковага міністэрства, салдаты, прызваныя з Пісецкай акругі, перабягаюць да непрыяцеля, і падганялі, каб ён больш пільна сачыў за лаяльнасцю насельніцтва. Выглядала ўсё гэта жахліва. Жанчыны з навакольных вёсак ішлі праводзіць сваіх мужоў на вайну, і ротмістр ведаў, што гэтыя мужы абяцалі сваім жонкам, што не дадуць сябе забіць за пана імператара.

Чорна-жоўтыя далягляды пачалі зацягвацца хмарамі рэвалюцыі. У Сербіі і на Карпатах салдаты цэлымі батальёнамі пераходзілі да непрыяцеля. Здаліся Дваццаць восьмы і Адзінаццаты палкі. Да апошняга былі прыпісаны жыхары Пісецкай акругі. У гэтай атмасферы пярэдадня бунту прыехалі рэкруты з Воднян са штучнымі чорнымі гваздзікамі. Праз пісецкі вакзал праязджалі салдаты з Прагі і кідалі назад сігарэты і шакаладкі, якія ім падавалі ў цялячыя вагоны пісецкія дамы з вышэйшых колаў.

Ротмістр быў цвёрда перакананы, што ён стаіць на варце айчыны, што ён нешта ратуе і што ўсе жандары з падначаленых яму аддзяленняў – лянівы зброд, эгаісты, падлюгі, ашуканцы, якія ні ў чым, акрамя гарэлкі, піва і віна, не разбіраюцца, і, не маючы дастатковых сродкаў на п’янства, бяруць хабар і памалу, але ўпэўнена расхістваюць Аўстрыю. Адзіны чалавек, якому ён давяраў, быў яго ўласны вахмістр, які, аднак, у карчме заўсёды прызнаваўся: «Дык сёння я зноў строіў кепікі з нашага старога дурня».

Ротмістр вывучаў данясенне жандарскага вахмістра з Пуціма пра Швейка, а перад ім стаяў яго вахмістр Мацейка і ў душы пасылаў ротмістра з яго данясеннямі як мага далей, бо ўнізе ў піўной «Ля Атавы» яго чакае партыя ў «шнопс».

– Я нядаўна гаварыў вам, Мацейка, – сказаў ротмістр, – што самы вялікі дурань, якога я калі-небудзь ведаў, гэта вахмістр з Процівіна. Але, мяркуючы па гэтым данясенні, пуцімскі вахмістр далёка перасягнуў таго. Салдат, якога прывёў гэты лайдак і прапойца яфрэйтар (памятаеце, яны былі звязаны разам, як два сабакі), ніякі не шпіён. Гэта самы звычайны дэзерцір. Вахмістр у сваім данясенні нясе такую бязглуздзіцу, што кожнае малое дзіця з першага погляду разбярэцца: аўтар нажлукціўся як мае быць. Прывядзіце зараз жа гэтага салдата, – загадаў ён, яшчэ раз зірнуўшы ў данясенне з Пуціма. – Ніколі ў жыцці я не бачыў такога ідыёцкага набору слоў.

I ротмістр пачаў распавядаць пра тое, што жандары не звяртаюць увагі на загады і па тым, як складаюцца данясенні, відаць, што кожны вахмістр строіць жарты з начальства і стараецца толькі заблытаць справу.

Калі зверху ўкажуць, што не выключана мажлівасць з’яўлення ў іх раёне разведчыкаў, то жандарскія вахмістры пачынаюць выпрацоўваць гэтых разведчыкаў гуртам. Калі вайна яшчэ нейкі час патрывае, то ўсе жандарскія аддзяленні ператворацца ў вар’ятні. Няхай канцылярыя дасць тэлеграму ў Пуцім, каб вахмістр заўтра ж прыбыў у Пісек. Ён выб’е ў яго з галавы тую «падзею велізарнай важнасці», пра якую ён піша ў самым пачатку свайго данясення.

– З якога палка вы дэзерціравалі? – прывітаў ротмістр Швейка.

– Ні з якога палка.

Ротмістр паглядзеў на Швейка і ўбачыў на яго твары столькі бесклапотнасці, што спытаў:

– Дзе вы здабылі абмундзіраванне?

– Кожнаму салдату, калі яго прызываюць на вайсковую службу, выдаецца абмундзіраванне, – з мяккай усмешкай адказаў Швейк. – Я служу ў Дзевяноста першым палку і не толькі не дэзерціраваў са свайго палка, а наадварот.

Гэтае слова «наадварот» ён вымавіў з такім націскам, што ротмістр з паказным спачуваннем іранічна спытаў:

– Як гэта «наадварот»?

– Зусім проста, – растлумачыў Швейк. – Я іду ў свой полк, шукаю яго, а не ўцякаю ад яго. Я ні пра што іншае не думаю, як толькі хутчэй дабрацца да свайго палка. Я зрабіўся зусім нервозны ад таго, што я, відаць, аддаляюся ад Чэшскіх Будзеёвіц. Толькі падумаць, што цэлы полк мяне чакае! Пан вахмістр у Пуціме паказаў на карце, што Будзеёвіцы знаходзяцца на поўдні, а замест гэтага скіраваў мяне на поўнач.

Ротмістр толькі махнуў рукой, нібы хацеў сказаць: «Ён здатны і на горшыя рэчы, чым скіроўваць людзей на поўнач».

– Значыцца, вы не можаце знайсці свой полк? – спытаў ён. – Вы яго шукалі?

Швейк высветліў яму ўсю сітуацыю. Назваў Табар і ўсе мясціны, праз якія ён ішоў да Будзеёвіц, з вялікім натхненнем апісаў сваю барацьбу з лёсам, расказаў ротмістру аб тым, як ён усімі сіламі імкнуўся прабіцца праз усе перашкоды да свайго Дзевяноста першага палка ў Будзеёвіцы і як усе яго намаганні былі марнымі.

Швейк гаварыў з запалам, а ротмістр машынальна крэсліў алоўкам на паперы зачараванае кола, з якога ўдалы салдат Швейк не мог вырвацца да свайго палка.

– Геркулесава праца, – сказаў нарэшце ротмістр, які з замілаваннем выслухаў прызнанне Швейка ў тым, што яго засмучае такое спазненне і немагчымасць папасці ў полк. – Я ўяўляю сабе гэтае грандыёзнае відовішча, калі вы кружылі вакол Пуціма!

– Усё ўжо магло высветліцца, калі б не гэты пан вахмістр у няшчасным Пуціме. Ён не спытаў у мяне ні імя, ні нумар палка, і ўсё яму здавалася неяк надта дзіўным. Ён павінен быў загадаць адправіць мяне ў Будзеёвіцы, а там бы ў казармах яму сказалі, ці той я Швейк, які шукае свой полк, ці я нейкі падазроны чалавек. Сёння я ўжо мог другі дзень праводзіць у сваім палку і выконваць свае воінскія абавязкі.

– Чаму ж вы ў Пуціме не сказалі, што адбылося непаразуменне?

– Я бачыў, што з ім гаварыць – марная справа. Як гаварыў стары шынкар Рампа на Вінаградах, бывае, што на чалавека нойдзе такое аслупяненне, што ён робіцца глухі да ўсяго, як бервяно. Гэта стары Рампа гаварыў тады, калі ў яго прасілі пазычыць грошы.

Ротмістр, доўга не думаючы, прыйшоў да вываду, што чалавек, які імкнецца папасці ў свой полк і прыдумляе для гэтага цэлае кругасветнае падарожжа, з’яўляецца проста дэгенератам і, захоўваючы ўсё хараство канцылярскага стылю, прадыктаваў машыністцы наступнае:

Дарога з Пісеку да Будзеёвіц Швейку не сцягнулася. Яго спадарожнікам быў малады жандарнавічок, які не спускаў са Швейка вачэй і страшэнна баяўся, як бы той не ўцёк. Усю дарогу ён вырашаў цяжкую задачу: «Што рабіць, калі яму раптам захочацца ў прыбіральню па вялікай ці малой патрэбе?»

Пытанне было вырашана тым, што ў выпадку патрэбы жандар вырашыў браць Швейка з сабой.

Па дарозе ад вакзала да Марыянскіх казармаў у Будзеёвіцах жандар таксама пільна сачыў за Швейкам і кожны раз, набліжаючыся да вугла ці скрыжавання, як бы паміж іншым апавядаў Швейку, колькі выдаюць баявых патронаў канвойнаму; у адказ на гэта Швейк выказваў сваё перакананне ў тым, што ніводны жандар не будзе страляць на вуліцы, каб не нарабіць бяды.

Так, спрачаючыся між сабою, яны і дабраліся да казармаў.

Надпаручнік Лукаш ужо другі дзень быў дзяжурным па казармах. Ён сядзеў у канцылярыі за сталом, нічога не прадчуваючы, калі да яго прывялі Швейка і прынеслі адпаведныя паперы.

– Асмелюся далажыць, пан обер-лейтэнант, я зноў тут, – урачыста ззяючы, вымавіў Швейк і ўзяў пад казырок.

Гэтую сцэну назіраў прапаршчык Коцятка, які потым расказваў, што, пачуўшы голас Швейка, надпаручнік Лукаш падскочыў, схапіўся за галаву і ўпаў наўзнак на рукі Коцяткі. Калі яго прывялі да прытомнасці, Швейк, які ўвесь гэты час стаяў выцягнуўшыся, з рукой ля казырка, паўтарыў яшчэ раз:

– Асмелюся далажыць, пан обер-лейтэнант, я зноў тут.

Спалатнелы надпаручнік Лукаш дрыготкай рукой узяў паперы, якія датычылі Швейка, падпісаў іх, папрасіў усіх выйсці і, запэўніўшы жандара, што ўсё ў парадку, замкнуўся са Швейкам у канцылярыі.

Так закончыўся будзеёвіцкі паход-анабазіс Швейка. Безумоўна, Швейк, калі б яго не пазбавілі свабоды перамяшчэння, сам дайшоў бы да Будзеёвіц. Калі казённыя ўстановы пахваляюцца, што гэта яны даставілі Швейка да месца службы, то гэта памылка. Пры яго энергіі і неўтаймаванай ахвоце ваяваць умяшанне ўлад было толькі палкай у колах.

Швейк і надпаручнік Лукаш глядзелі адзін аднаму ў вочы. У вачах надпаручніка было нешта страшнае – пагроза і адчай, Швейк жа глядзеў на надпаручніка пяшчотна і замілавана, як на страчаную і зноў знойдзеную каханую.

У канцылярыі было ціха, як у касцёле. Чутны былі толькі нечыя крокі ў калідоры. Нейкі добрасумленны вальнапісаны, які з-за прастуды застаўся дома, што было відаць па яго голасе, гугнявячы зубрыў: «Як належыць прымаць членаў найсвятлейшай сям’і пры наведанні імі цытадэляў».

– Заткніцеся там! – крыкнуў у калідор надпаручнік. – Ідзіце да ўсіх д’яблаў! Калі ў вас гарачка, дык ляжыце дома ў ложку.

Было чуваць, як старанны вальнапісаны аддаляецца і яго гугнявы голас сціхае недзе ў канцы калідора.

A надпаручнік Лукаш і Швейк працягвалі моўчкі глядзець адзін на аднаго, пакуль нарэшце надпаручнік не сказаў са злой іроніяй:

– Шчыра вітаю вас, Швейк, у Чэшскіх Будзеёвіцах! Каму наканавана быць павешаным, той не патоне. Ордэр на ваш арышт ужо выпісаны, і заўтра вы будзеце на рапарце ў палку. Я з-за вас перажываць ужо не буду. Досыць я з вамі адпакутаваў. Маё цярпенне лопнула. Калі падумаю, што я мог так доўга жыць побач з такім ідыётам, як вы…

Надпаручнік пачаў хадзіць па канцылярыі:

– Не, гэта жахліва! Здзіўляюся, што я да гэтага часу вас не прыстрэліў. Што б мне за гэта было? Нічога. Мяне б апраўдалі. Гэта вы разумееце?

– Так точна, пан надпаручнік, цалкам разумею.

– Не пачынайце зноў, Швейк, гэтыя вашы ідыёцкія выбрыкі, а то і сапраўды нешта здарыцца! Мы, нарэшце, пакладзём канец вашым штучкам. Вы зайшлі ў сваёй дурасці так далёка, што ўсё, нарэшце, лопнула.

Надпаручнік Лукаш пацёр рукі:

– Цяпер вам, Швейк, гамон!

Затым ён вярнуўся да свайго стала, напісаў на карталюшцы некалькі радкоў, выклікаў вартавога і загадаў яму адвесці Швейка да прафоса*, а прафосу перадаць гэтую карталюшку.

Швейка павялі праз двор, а надпаручнік з няўтоенай радасцю глядзеў, як прафос адмыкае дзверы з чорна-жоўтай шыльдачкай «Regimentsarrest», як Швейк знікае за гэтымі дзвярыма і як прафос праз хвіліну выходзіць адтуль адзін.

– Дзякаваць богу, – падумаў надпаручнік услых, – нарэшце ён там!

У цёмнай вязніцы Марыянскіх казармаў, куды кінулі Швейка, яго сардэчна прывітаў тоўсты вальнапісаны, які валяўся на саломенным матрацы. Ён быў адзіным вязнем, сядзеў ужо другі дзень і страшэнна нудзіўся. На Швейкава пытанне, за што ён сядзіць, ён адказаў, што за дробязь. Ноччу на плошчы з аркамі ён у п’яным выглядзе памылкова даў па карку аднаму паручніку-артылерысту. Строга кажучы, нават не даў па карку, а збіў з галавы фуражку. Здарылася гэта так: артылерыст стаяў уначы пад аркай і, відаць, чакаў прастытутку. Вальнапісаны, да якога паручнік стаяў спінай, палічыў, што гэта яго знаёмы, вальнапісаны Францішак Матэрна.

– Якраз такі ж карапуз, – расказваў ён Швейку. – Я падкраўся да яго з-заду, збіў з яго фуражку і гавару: «Прывітанне, Франта!» А гэты дурыла давай свістаць патрулю, ну, мяне і адвялі. Магчыма, дапусціў вальнапісаны, – што ў гэтай штурханіне яму і папала некалькі разоў па карку, але, па-мойму, гэта нічога не мяняе, таму што тут памылка яўная. Ен сам прызнае, што я сказаў: «Прывітанне, Франта», а яго хрысцілі Антонам. Мне можа пашкодзіць толькі тое, што я збег са шпіталя… Калі мяне прызывалі, я загадзя зняў пакой тут, у Будзеёвіцах, і пастараўся займець раматус. Тры разы засаб я напіваўся, а потым ішоў за горад, клаўся ў канаву пад дажджом і здымаў боты. Але гэта не памагала. Потым я цэлы тыдзень зімнімі начамі купаўся ў Мальпы*, але дамогся адваротнага. Я так, дарагі мой, загартаваўся, што мог цэлую ноч спаць на снезе на двары таго дома, дзе я жыў, і калі мяне раніцай будзілі сямейнікі, ногі ў мяне былі цёплыя, быццам я ляжаў у пантофлях. Нарэшце пазнаёміўся «Ля ружы» з адным інвалідам з Глубокай, і ён мне сказаў, каб я зайшоў да яго ў нядзелю ў адведзіны, і паабяцаў, што на другі дзень ногі ў мяне будуць, як вёдры. У яго дома быў шпрыц і іголка. I я сапраўды ледзьве дайшоў з Глубокай дамоў. Не ашукаў, залатая душа! Нарэшце-ткі займеў я мышачны раматус. Адразу ж у шпіталь – і справе канец! Хай не думаюць, што, калі мяне пашлюць на фронт, я хоць адзін раз стрэлю. Уся армія разбіта паралюшам. Хочаце, я навучу вас пляваць у столь? Піва любіце? Магу вам параіць цудоўную ваду, вунь там, у збане. Акрамя таго, магу парэкамендаваць ад нуды пісаць вершы. Я тут ужо стварыў цэлую эпапею:

– А прафос – нягоднік, – працягваў тоўсты вальнапісаны. Пазаўчора я даў яму пяць крон, каб ён купіў мне сігарэт, а ён, мярзотнік, сёння раніцай заявіў мне, што тут курыць нельга, бо ў яго могуць быць непрыемнасці. А гэтыя пяць крон ён мне аддасць, калі атрымае грошы. Я, прыяцель, сёння не веру нікому. Найлепшыя заклікі страцілі сэнс. Абкрадаць вязня! Нягоднік, хуліган, падлюга, здраднік!

Пасля гэтага вальнапісаны задаў пытанне Швейку, у чым яго віна.

– Шукаў свой полк? – перапытаў вальнапісаны. – Неблагі тур. Табар – Мілеўска – Кветаў – Враж – Мальчын – Чыжова – Седлец – Гораждзевіцы – Валынь – Дуб – Волняны – Процівін – Пуцім – Пісек – Будзеёвіцы… Цярністы шлях! I вы заўтра на рапарт? О, браце, мы сыдземся на эшафоце! Заўтра наш палкоўнік Шрэдэр зноў парадуецца. Вы нават уявіць сабе не можаце, як на яго дзейнічаюць палкавыя здарэнні. Лётае па ўсім двары, як барбос, які згубіў гаспадара, з высунутым языком, як у дохлай клячы.

Дзверы адчыніліся, і з’явіўся прафос, які прынёс чвэрць пайкі салдацкага хлеба на абодвух і свежую ваду.

Нават не ўстаўшы з сенніка, вальнапісаны вітаў прафоса наступнымі словамі:

– Як гэта ўзвышана і слаўна наведваць вязняў, о, святая Агнеса* Дзевяноста першага палка! Вітаем цябе, анёл дабрачыннасці, чыё сэрца напоўнена спачуваннем. Ты абцяжараны кашамі страў і напояў, якія павінны ўціхамірыць наша гора. Мы ніколі не забудзем твайго дабрадзейства. Ты – прамень святла ў нашай цёмнай вязніцы!

– На палкавым рапарце вам будзе не да жартаў, – прабурчаў прафос.

Ён выйшаў, стукнуўшы дзвярыма.

– Дабранач, пан прафос, – крыкнуў вальнапісаны. – Жадаю вам прыемных сноў. Напрыклад, пра тое, што вы аддалі мне пяць крон, якія я вам даў на пакупку сігарэт і якія вы прапілі за маё здароўе. Спіце салодка, страшылішча! А я перад сном прысвячу некалькі хвілін выкладу аб тым, як з кожным днём пашыраюцца заалагічныя веды унтэр-афіцэраў і афіцэраў. За апошні час мы можам назіраць, як у нашых найбольш прагрэсіўных вайсковых колах уводзяцца новыя найменні для навабранцаў. У адзінаццатай роце капрал Альтгоф ужывае выраз «энгадзінская каза», яфрэйтар Мюлер, немец-настаўнік з Кашперскіх гор, называе навабранцаў чэшскімі смярдзючкамі, фельдфебель Зондэрнумер – аслінымі жабамі і йоркшырскімі кнырамі і абяцае кожнаму навабранцу набіць з яго чучала. Калі фельдфебель Зондэрнумер заводзіць гаворку пра «свінскую банду», ён хуценька дадае дагэтага «die tschechische», каб немцы не пакрыўдзіліся і не аднеслі гэта на сябе. Аднойчы я чуў размову яфрэйтара Мюлера з капралам Альтгофам наконт навучання апалчэнцаў. У гэтай размове пераважалі такія словы, як «ein Paar Ohrfeigen». Спачатку я падумаў, што яны пасварыліся і нямецкае ваеннае адзінства распадаецца, але вельмі памыліўся. Гаворка ішла пра салдат. «Калі гэтакая чэшская свіння, – аўтарытэтна павучаў капрал Альтгоф, – нават пасля трыццаці раз «nieder!» не можа навучыцца стаяць роўна, як свечка, то мала яму даць два разы ў морду. Трэба яшчэ тыцнуць кулаком у пуза, збіць яму фуражку на вушы, скамандаваць «кругом», а калі павернецца, дык паддаць выспяткам у зад. Убачыш, як ён пасля гэтага пачне выцягвацца ва фронт! I як будзе рагатаць прапаршчык Даўэрлінг. Ведаеш, у Вайсковым міністэрстве выйшла кніга «Drill oder Erziehung», з якой Даўэрлінг вычытаў, што на салдат трэба ўздзейнічаць тэрорам. Ступень поспеху залежыць ад ступені тэрору. Даўэрлінг, карыстаючыся гэтым прынцыпам, заўсёды дасягаў поспехаў. Салдаты, каб не чуць яго ляманту, цэлымі аддзяленнямі падавалі рапарты аб захворваннях, што, аднак, не заўсёды мела поспех. Той, хто падаваў рапарт аб хваробе, атрымліваў тры дні «verschärft». Дарэчы, ці вядома вам, што такое ўзмоцнены арышт? Вас цэлы дзень ганяюць па пляцы, а нанач замыкаюць у карцэры. Такім чынам хворых у роце Даўэрлінга не стала. Усе хворыя сядзелі ў карцэры. Даўэрлінг захоўвае на вучэнні гэткі нязмушаны казарменны тон: ён пачынае са слова «свіння» і канчае дзіўным заалагічным тэрмінам «свінскі сабака». Пры ўсім гэтым ён вельмі ліберальны і дае салдатам права выбару. Напрыклад, ён гаворыць: «Выбірай, слон, у морду альбо тры дні ўзмоцненага арышту?» Калі салдат выбірае тры дні ўзмоцненага арышту, Даўэрлінг дае яму звыш таго два разы ў морду і дадае тлумачэнне: «Баішся, ты, палахлівец, за свой лыч, а што будзеш рабіць, калі загрыміць цяжкая артылерыя?»

Любімым і найбольш дзейсным сродкам у Даўэрлінга служаць лекцыі, на якія ён склікае ўсіх салдат-чэхаў, ён гаворыць пра ваенныя задачы Аўстрыі, прычым высвятляе агульныя прынцыпы вайсковага выхавання ад штанглі* да расстрэлу альбо павешання. На пачатку зімы, яшчэ да таго, як мяне паклалі ў шпіталь, нас муштравалі на пляцы каля адзінаццатай роты. Даўэрлінг даў каманду «Вольна!» і выдаў прамову для рэкрутаў-чэхаў.

– Я ведаю, – пачаў ён, – што ўсе вы нягоднікі і трэба выбіць вам дурноцце з галавы. З вашай чэшскай мовай вам толькі да шыбеніцы дабірацца. Наш вярхоўны галоўнакамандуючы* – таксама немец. Чуеце? Nieder!

Усе ляглі, а Даўэрлінг ходзіць панад імі і красамоўнічае: «Nieder» застанецца «nieder», хоць вы, банда, у гэтым балоце патонеце. «Nieder» – такая каманда існавала яшчэ ў Старажытным Рыме, тады служыць павінны былі ўсе ад сямнаццаці гадоў і трыццаць гадоў службы праводзілі ў полі, а не качаліся ў казармах, як свінні. I мова ў войску была адна. Паны рымскія афіцэры не пацярпелі б, калі б салдаты загаварылі па-этруску! Я таксама патрабую, каб вы мне адказвалі па-нямецку, а не на вашай паскуднай гаворцы. Бачыце, як вам хораша ляжаць у брудзе. А цяпер падумайце, што я зраблю, калі каму-небудзь з вас не захацелася б болей ляжаць, і ён устаў? Што я зрабіў бы? Я разарваў бы яму рот да вушэй, бо гэта з’яўляецца парушэннем субардынацыі, бунтам, невыкананнем абавязкаў салдата, парушэннем статуту і дысцыпліны, з чаго вынікае, што такога парушальніка чакае вяроўка…».

Гэты ёлуп Даўэрлінг пагнаў аднойчы на батальённы рапарт аднаго салдата за тое, што той быццам бы знарок не аддаў яму, прапаршчыку Даўэрлінгу, чэсць, калі ён у нядзелю пасля абеду ехаў у фіякры з нейкай паненкай. Што тады пачалося, на тым рапарце! Як потым расказвалі унтэры, старшы пісар уцёк з паперамі аж у калідор, а маёр гарлаў на Даўэрлінга: «Я цябе пытаю, што гэта такое? Батальённы рапарт – гэта не Schweinfest. Як ён мог вас бачыць, калі вы ехалі па плошчы? Не памятаеце, што вы самі некалі вучылі:аддаюць чэсць афіцэру, які ідзе або едзе насустрач, а гэта не азначае, што салдат павінен круціць галавой, як варона, каб заўважыць пана прапаршчыка, які едзе па плошчы. Маўчаць, прашу вас. Батальённы рапарт – завядзёнка вельмі сур’ёзная. Больш не прыставайце да мяне з такімі глупствамі! Вальнапісаны пазяхнуў:

– Нам трэба выспацца перад палкавым рапартам. Я хацеў хоць бы часткова паведаміць вам, як жывецца нам у палку. Палкоўнік Шрэдэр не любіць маёра Венцэля, і ўвогуле дзіўны тып. Капітан Сагнер, які загадвае вучэбнай камандай вальнапісаных, лічыць Шрэдэра сапраўдным салдатам, хаця палкоўнік Шрэдэр нічога не баіцца так, як адпраўкі на фронт. Сагнер – стрэляны верабей, гэтак жа, як і Шрэдэр, ён не надта любіць афіцэраў запасу, называе іх цывільнымі смярдзючкамі. Вальнапісаных ён адносіць да разраду дзікай жывёлы: іх, маўляў, яшчэ трэба ператварыць у ваенныя машыны, прышыць ім зорачкі і паслаць на фронт, каб іх там перабілі замест шляхетных кадравых афіцэраў, якіх трэба захаваць на племя. Увогуле, – сказаў вальнапісаны, укрываючыся коўдрай, усё ў арміі смярдзіць гнілізнай. Перапалоханыя масы яшчэ не ўцямілі шмат чаго вакол сябе і з вытрашчанымі вачыма дазваляюць сябе забіваць, сячы на кавалкі. Трапіць у такога куля, а ён толькі прашэпча: «Мамачка…» Герояў не відаць, а ёсць толькі забойная жывёла і разнікі ў генеральных штабах. I ўсё ж такі калі-небудзь усё гэта ўзбунтуецца, і будзе слаўная бойка! Што ж, няхай жыве армія! Дабранач!

Вальнапісаны заціх, потым пачаў круціцца пад коўдрай і нарэшце спытаў:

– Спіце, прыяцель?

– Не сплю, – адказаў Швейк са свайго ложка, – разважаю…

– I аб чым жа вы разважаеце, прыяцель?

– Аб вялікім сярэбраным медалі «За храбрасць», які атрымаў сталяр з Ваўравай вуліцы на Кралаўскіх Вінаградах, нехта Млічка, бо ён быў першы з усяго я палка, каму адарвала снарадам нагу. Ён атрымаў бясплатна штучную нагу і пачаў усюды выхваляцца сваім медалём і тым, што ён нібыта самы галоўны інвалід у палку. Аднойчы прыйшоў ён у шынок «Апалон» на Вінаградах і ўвязаўся ў сварку з мяснікамі з бойняў. У бойцы яму адарвалі штучную нагу і трахнулі ёй па галаве, а той, што яе адарваў, не ведаў, што яна штучная, і з перапуду абамлеў. Ва ўчастку сталяру нагу зноў прыладкавалі, але з таго часу Млічка раззлаваўся на свой вялікі сярэбраны медаль «За храбрасць» і панёс яго закладваць у ламбард. Там яго і затрымалі, і пачаліся непрыемнасці. Існуе нейкі адмысловы суд гонару для інвалідаў вайны, дык гэты суд пастанавіў сярэбраны медаль у яго адабраць ды ў дадатак адабраць і нагу…

– Як гэта?

– Вельмі проста. Аднойчы прыйшла да яго камісія і абвясціла, што ён няварты насіць штучную нагу, адчапілі яе і аднеслі.

– А вось пацеха, – працягваў Швейк, – калі сваякі салдата, які загінуў на вайне, атрымліваюць медаль з прыпіскай, што вам надаецца гэты медаль і павесьце яго дзе-небудзь на бачным месцы. На Божацехавай вуліцы на Вышаградзе адзін раззлаваны бацька, які падумаў, што ўлады над ім здзекуюцца, павесіў такі медаль у прыбіральні. А яна была ў яго агульная з адным паліцэйскім, і той данёс на яго як на дзяржаўнага здрадніка. Ох, і давялося паскакаць небараку!

– З гэтага вынікае, – сказаў вальнапісаны, – што за славай гнацца не варта. Нядаўна ў Вене выдалі «Памятку вальнапісанага», там у чэшскім перакладзе змешчаны такі захапляючы верш:

– З той прычыны, што, па-мойму, баявы дух у нас падае, – сказаў пасля невялікай паўзы вальнапісаны, – я прапаную, дарагі друг, праспяваць у гэтую цёмную ноч у цішыні нашай вязніцы песню пра кананіра Ябурку. Гэта падыме баявы дух. Але трэба так крычаць, каб чулі ва ўсіх Марыянскіх казармах. Таму прапаную падысці да дзвярэй.

I праз хвіліну з арыштанцкага памяшкання пачуўся такі лямант, што ў калідоры задрыжалі шыбы:

На двары пачуліся крокі і галасы.

– Гэта прафос, – сказаў вальнапісаны. – А з ім лейтэнант Пелікан, ён сёння дзяжурны. Раней ён быў статыстыкам у адной страхавой кампаніі. У яго мы стрэльнем сігарэт. Давайце раўнём яшчэ раз.

Зноў грымнула:

Hе паспелі расчыніцца дзверы, як прафос, відаць, падагнаны прысутнасцю дзяжурнага афіцэра, рэзка закрычаў:

– Тут вам не звярынец!

– Пардон, – адказаў вальнапісаны, – тут філіял Рудальфінума*. Канцэрт на карысць арыштантаў. Толькі што закончыўся першы нумар праграмы «Сімфонія вайны».

– Спыніце гэта, – вымавіў паручнік Пелікан з напускной строгасцю. – Я думаю, вы ведаеце, што ў дзевяць гадзін вы павінны класціся спаць, а не ўсчынаць гвалт. Ваш канцэртны нумар чуваць аж на плошчы.

– Асмелюся далажыць, пан лейтэнант, – сказаў вальнапісаны, – мы не падрыхтаваліся, як належыць, і, можа, таму маецца нейкая дысгармонія.

– Ён гэта робіць кожны вечар, – стараўся пад’юдзіць паручніка супраць свайго ворага прафос, – і ўвогуле паводзіць сябе страшна неінтэлігентна.

– Пан лейтэнант, – звярнуўся вальнапісаны, – дазвольце пагаварыць з вамі сам-насам. Хай прафос пачакае за дзвярыма.

Калі прафос выйшаў, вальнапісаны фамільярна вымавіў:

– Сыпні ты нам сігарэт, Франта. «Спорт*? I ты, лейтэнант, не знайшоў нічога лепшага? Ну, пакуль што дзякую. Яшчэ б запалкі…

– «Спорт», – сказаў ён зняважліва, як паручнік выйшаў. – I ў нястачы чалавек павінен імкнуцца да ўзвышанага. Курыце, прыяцель, на дабранач. Заўтра нас чакае страшны суд.

Перад сном вальнапісаны не прамінуў праспяваць:

Калі вальнапісаны маляваў Швейку палкоўніка Шрэдэра як жорсткага звера, то памыляўся, бо палкоўнік Шрэдэр усё ж меў нейкае пачуццё справядлівасці, якое больш выразна праяўлялася, калі ён быў задаволены таварыствам афіцэраў, з якімі праводзіў вечар у рэстаране. Але калі не быў задаволены…

У той час як вальнапісаны займаўся знішчальнай крытыкай становішча ў казармах, палкоўнік сядзеў у рэстаране ў кампаніі афіцэраў і слухаў, як надпаручнік Крэчман, вярнуўшыся з Сербіі параненым у нагу(яго баданула карова), расказваў пра атаку на сербскія пазіцыі: ён назіраў гэта, седзячы ў штабе:

– I вось выскачылі з акопаў. Па ўсёй лініі ў два кіламетры пералязаюць праз драцяныя загароды і кідаюцца на ворага. Ручныя гранаты за поясам, процівагазы, вінтоўкі наперавес, гатовыя і да стральбы, і да штыкавога ўдару. Свішчуць кулі. Вось падае салдат, якраз калі выскоквае з акопа, другі падае на брустверы, трэці – зрабіўшы некалькі крокаў, але процьма цел таварышаў імчыцца наперад з крыкам «ура», наперад у хмары дыму і пылу. Непрыяцель страляе з усіх бакоў, з акопаў, з варонак ад снарадаў і цэліцца ў нас з кулямётаў. I зноў падаюць салдаты. Наш узвод спрабуе захапіць непрыяцельскі кулямёт. Адны падаюць, але другія ўжо наперадзе. Ура! Падае афіцэр. Ужо не чуваць вінтовак пяхоты, рыхтуецца нешта жахлівае… Зноў падае цэлы ўзвод. Зноў гіне цэлы ўзвод. Б’юць непрыяцельскія кулямёты: «тратата, ратата!» Падае… Прабачце, я далей не магу, я п’яны…

Афіцэр з хворай нагой замоўк і, тупа гледзячы перад сабой, працягваў сядзець у крэсле.

Адзін з маладых афіцэраў занадта голасна, каб палкоўнік пачуў і пераканаўся цвёрдасці яго вайсковага духу, прапаноўваў:

– Сухотных варта пасылаць на фронт, гэта ім толькі пойдзе на карысць, ды яно і лепей, калі загінуць хворыя, чым траціць здаровых.

Палкоўнік усміхаўся. Але раптам ён насупіўся і, звяртаючыся да маёра Венцэля, сказаў:

– Дзівіць мяне, што надпаручнік Лукаш унікае нашай кампаніі. З таго часу, як ён прыехаў, яшчэ ні разу не быў сярод нас.

– Вершы піша, – кпліва азваўся капітан Сагнер. – не паспеў прыехаць, як ужо закахаўся ў жонку інжынера Шрэйтэра.

Палкоўнік па-ранейшаму пахмурна глядзеў перад сабой:

– Гавораць, ён хораша спявае куплеты.

– Яшчэ ў кадэцкім корпусе ён забаўляў нас куплетамі, – адказаў капітан Сагнер. – А колькі анекдотаў ведае! I чаму ён сюды не ходзіць?

Палкоўнік пайшоў дадому ў самым кепскім настроі. На другі дзень настрой яшчэ пагоршыўся, бо ў газетах, якія ён чытаў яшчэ ў ложку, у зводках з тэатра ваенных дзеянняў штораз натыкаўся на фразу: «Нашы войскі адышлі на загадзя падрыхтаваныя пазіцыі». Пад уражаннем ад прачытанага палкоўнік у дзесяць гадзін раніцы прыступіў да выканання функцыі, якую вальнапісаны, відаць, правільна назваў страшным судом.

Швейк і вальнапісаны стаялі на двары і чакалі палкоўніка. Усе былі ў поўным зборы: унтэр-афіцэры, дзяжурны афіцэр, палкавы ад’ютант і пісар з палкавой канцылярыі са справамі аб вінавайцах, якіх чакаў меч правасуддзя – палкавы рапарт. Нарэшце ў суправаджэнні начальніка каманды вальнапісаных капітана Сагнера паказаўся нахмураны палкоўнік. Ён нервова сцёбаў плёткай па халявах сваіх высокіх ботаў.

Прыняўшы рапарт, палкоўнік у магільнай цішыні прайшоўся некалькі разоў міма Швейка і вальнапісанага, якія рабілі «раўненне направа» і «раўненне налева» ў залежнасці ад таго, на якім флангу знаходзіўся палкоўнік. Яны рабілі гэтае раўненне так старанна, што маглі скруціць сабе шыр, а палкоўнік праходжваўся даволі доўга. Нарэшце палкоўнік спыніўся перад вальнапісаным.

Той адрапартаваў:

– Вальнапісаны…

– Ведаю, – коратка кінуў палкоўнік, – вырадак з вальнапісаных. Кім вы былі да вайны? Вывучалі класічную філасофію? Гэта значыць, інтэлігент-прапойца… Пан капітан, – загадаў ён Сагнеру, – прывядзіце сюды ўсю каманду вальнапісаных. Вядома, – працягваў палкоўнік, зноў звяртаючыся да вальнапісанага, – перад намі яго міласць студэнт класічнай філасофіі, і з ім нам даводзіцца пэцкацца. Кругом! Так і ведаў. Складкі на шынялі не ў парадку, быццам ён ідзе ад шлюхі або качаўся ў бардэлі. Пачакайце ў мяне, галубок, я вам пакажу!

Каманда вальнапісаных увайшла ў двор. «У кapэ!» – скамандаваў палкоўнік, і каманда абступіла яго і падсудных цесным квадратам.

– Паглядзіце на гэтага дзецюка, – рваў глотку палкоўнік, паказваючы плёткай на вальнапісанага. – Ён прапіў ваш гонар, гонар вальнапісаных, гатовых стаць дастойнымі афіцэрамі, якія павядуць сваіх салдат да славы на полі бітвы. А куды павёў бы сваіх салдат гэты п’янтос? З карчмы да карчмы! Увесь салдацкі ром ён выжлукціў бы сам. Што вы можаце сказаць у апраўданне? Нічога. Палюбуйцеся на яго! Нават у сваё апраўданне ён не можа сказаць ані слова, а да арміі вывучаў класічную філасофію! Сапраўды, класічны выпадак! – Апошнія словы палкоўнік вымавіў знарок павольна і плюнуў:

– Класічны філосаф, які, налізаўшыся, збівае па начах фуражкі з афіцэраў. Яшчэ шчасце, што гэта быў нейкі афіцэр з артылерыстаў.

У апошніх словах палкоўніка была засяроджана ўся варожасць Дзевяноста першага палка да будзеёвіцкай артылерыі. Бяда была таму артылерысту, які трапляў уначы ў рукі патруля пяхотнага палка, і наадварот. Бойкі ўзгараліся ў «Порт-Артуры», «Каля ружы» і ў шматлікіх іншых вясёлых установах сталіцы Паўднёвай Чэхіі.

– Тым не менш, – працягваў палкоўнік, – гэткі ўчынак заслугоўвае суровага пакарання, гэты ліхадзей павінен быць выключаны з школы вальнапісаных, ён павінен быць маральна знішчаны. Даволі цярпець такіх інтэлігентаў у арміі! Regimentskanzlei!

Палкавы пісар з важным выглядам падышоў, трымаючы справы і аловак.

Запанавала цішыня, як у зале суда, калі судзяць забойцу і старшыня прамаўляе: «Абвяшчаецца прысуд…».

Менавіта гэткім тонам палкоўнік абвясціў:

– Вальнапісаны Марак прысуджваецца да трох тыдняў строгага арышту і пасля адбыцця пакарання адсылаецца на кухню абіраць бульбу!

I, павярнуўшыся да каманды вальнапісаных, скамандаваў: «Пастроіцца ў калону!» Чуваць было, як каманда хутка перастройвалася па чатыры ў рад і адыходзіла. Палкоўнік пры гэтым зрабіў капітану Сагнеру заўвагу, што каманда не надта гучна адбівае крок.

– Крокі павінны грымець, пан капітан. I яшчэ, ледзьве не забыўся, – дадаў палкоўнік. – Аб’явіце ім, што ўся каманда вальнапісаных пазбаўляецца водпуску на пяць дзён, каб не забыла свайго былога калегу, гэтага нягодніка Марака.

A нягоднік Марак стаяў побач са Швейкам і выглядаў надзвычай задаволеным. Лепшага для сябе ён не мог і чакаць. Значна прыемней стругаць на кухні бульбу, ляпіць кнедлікі і абіраць мяса з рабрыны, чым пад ураганным агнём праціўніка, наклаўшы поўныя споднікі, галёкаць: «Einzelnabfallen! Bajonett auf!».

Вярнуўшыся ад капітана Сагнера, палкоўнік Шрэдэр спыніўся перад Швейкам і ўважліва на яго паглядзеў. У гэтую хвіліну Швейкаў выгляд больш за ўсё характарызавалі яго круглы ўсмешлівы твар і вялікія вушы, што тырчалі з-пад насунутай на лоб фуражкі. У вачах стаялі пытанні: «Няўжо я чаго-небудзь навырабляў?» і «У чым жа можа быць мая віна?»

Палкоўнік абагуліў свае назіранні ў адно пытанне, якое задаў пісару з палкавой канцылярыі:

– Ідыёт? – і ўбачыў, як раскрываецца рот на гэтым дабрадушным твары.

– Так точна, пан палкоўнік, ідыёт, – адказаў за пісара Швейк.

Палкоўнік кіўнуў галавой ад’ютанту і адышоўся з ім убок. Затым ён падазваў палкавога пісара, і яны праглядзелі матэрыял на Швейка.

– Ага! – сказаў палкоўнік Шрэдэр. – Гэта, значыцца, дзяншчык надпаручніка Лукаша, што прапаў у Табары, паводле рапарту надпаручніка. На маю думку, паны афіцэры павінны самі выхоўваць сваіх дзеншчыкоў. Калі пан надпаручнік Лукаш выбраў сабе за дзеншчыка такога ідыёта, хай і пакутуе з ім сам. Вольнага часу ў яго дастаткова, калі ён нікуды не ходзіць. Вы таксама ніколі не бачылі яго ў нашым таварыстве? Ну, бачыце самі. Значыцца, у яго досыць часу, каб выгнаць дурыкі з галавы свайго дзеншчыка.

Палкоўнік Шрэдэр падышоў да Швейка і, дзівячыся на яго дабрадушны твар, сказаў:

– На тры дні строгага арышту, жывёліна бязмозгая! Пасля адбыцця пакарання з’явіцца да надпаручніка Лукаша.

Такім чынам, Швейк зноў спаткаўся з вальнапісаным на палкавой гаўптвахце, а надпаручнік Лукаш меў велізарную радасць, калі палкоўнік выклікаў яго да сябе і сказаў:

– Пан надпаручнік, з тыдзень назад пасля свайго прыбыцця ў полк вы падалі мне рапарт аб прыкамандзіраванні да вас дзеншчыка, бо ранейшы дзяншчык прапаў у вас на табарскім вакзале. Але з прычыны таго, што ён вярнуўся…

– Пан палкоўнік, – умольна вымавіў надпаручнік.

– … я вырашыў, – цвёрда сказаў палкоўнік, – пасадзіць яго на тры дні, пасля чаго пашлю да вас…

Ашаломлены надпаручнік Лукаш, хістаючыся, выйшаў з кабінета палкоўніка.

Швейк з вялікім задавальненнем правёў тры дні ў таварыстве вальнапісанага Марака. Штовечар яны ладзілі на нарах патрыятычныя выступленні. Увечары з гаўптвахты азывалася: «Вожа, беражы гасудара», потым «Prinz Eugen, der edle Ritter».

Потым спявалі цэлы шэраг салдацкіх песень, а калі прыходзіў прафос, яго віталі адрасаванай яму одай:

Над нарамі вальнапісаны намаляваў прафоса і пад ім напісаў тэкст старадаўняй песенькі:

I пакуль абодва дражнілі прафоса, як у Севільі дражняць чырвонай хусткай андалузскага быка, надпаручнік Лукаш тужліва чакаў, калі да яго з’явіцца Швейк і адрапартуе, што прыступае да выканання сваіх абавязкаў.

Дзевяноста першы полк пераводзілі ў горад Мост на Літаве – Кірай-Хіду*.

Швейк прасядзеў пад арыштам тры дні. За тры гадзіны да тэрміну вызвалення яго разам з вальнапісаным адвялі на галоўную гаўптвахту, а адтуль пад канвоем накіравалі на вакзал.

– Даўно ўжо было вядома, што нас пераводзяць у Венгрыю, – сказаў Швейку па дарозе вальнапісаны. – Там будуць сфарміраваны маршавыя батальёны, нашы салдаты напрактыкуюцца ў стральбе, пераб’юцца з мадзьярамі, а потым мы весела скіруемся ў Карпаты. А тут, у Будзеёвіцах, размесціцца мадзьярскі гарнізон, і пачнецца змешванне плямёнаў. Існуе такая тэорыя, што гвалтаванне дзяўчат іншай нацыянальнасці – лепшы сродак супраць выраджэння. У часы Трыццацігадовай вайны гэтак рабілі шведы і іспанцы, пры Напалеоне – французы, а цяпер тое ж самае будуць рабіць мадзьяры ў Будзеёвіцкім краі. I, канечне ж, гэта не будзе выглядаць грубым гвалтам. З цягам часу ўсё выйдзе само сабой, адбудзецца просты абмен: чэшскі салдат пераспіць з венгерскай паненкай, а бедная чэшская дзяўчына прыме да сябе мадзьярскага ганведа. Праз некалькі стагоддзяў антраполагі будуць здзіўляцца, адкуль у народа, які жыве на берагах Мальшы, з’явіліся такія скуластыя твары.

– Перакрыжаванае спарванне, – заўважыў Швейк, – гэта ўвогуле цікавая рэч. У Празе жыве кельнер – негр Крысціян. Яго бацька быў абісінскім каралём і потым выступаў у Празе ў цырку на Штваніцы*. У яго закахалася адна настаўніца, якая пісала вершыкі пра пастушкоў і раўчукі. Настаўніца пайшла з ім у мэбляваныя пакоі і «ўпала ў блуд» з ім, як гаворыцца ў свяшчэнным пісанні. I як жа яна здзівілася, калі ў яе нарадзіўся зусім белы хлопчык! Але праз два тыдні ён пачаў рабіцца шэрым. Шарэў, шарэў, а яшчэ праз месяц пачаў чарнець. Праз паўгода хлапчук быў чорны, як яго тата – абісінскі кароль. Маці пайшла з ім у клініку скурных хвароб прасіць, каб яго неяк адбялілі, але ёй сказалі, што ў хлопчыка сапраўдная арапская скура, і тут ужо нічога нельга зрабіць. Настаўніца ад усяго гэтага страціла розум і пачала дасылаць ва ўсе часопісы просьбы параіць ёй які-небудзь сродак супраць арапаў. Яе адвезлі ў Кацяржынкі*, а малога арапа аддалі ў сіроцкі дом. Потым ён вывучыўся на кельнера і танцаваў у начных кавярнях. Цяпер у яго паспяхова нараджаюцца чэхі-мулаты, але ўжо не такія чорныя, як ён сам. Адзін фельчар, які заходжваў ў шынок «Ля келіха», аднаго разу нам расказваў, што з афарбоўкай не ўсё так проста: ад такога мяшанца нараджаюцца зноў мяшанцы, якіх ужо не адрозніш ад белых людзей, але раптам, у нейкім там калене, можа з’явіцца негр. Уявіце сабе такі скандал: вы жэніцеся з якой-небудзь паненкай. Белая, гадаўка, абсалютна, але раптам, калі ласка, нараджае вам негра! А калі за дзевяць месяцаў да гэтага яна хадзіла без вас у вар’етэ і глядзела спаборніцтвы па атлетыцы з удзелам негра, то зразумела, што такая акалічнасць вас прымусіць задумацца.

– Ваш выпадак з неграм Крысціянам неабходна абмеркаваць і з вайсковага пункту гледжання, – сказаў вальнапісаны. – Дапусцім, што гэтага негра прызвалі, а ён пражскі і, значыцца, прыпісаны да Дваццаць восьмага палка. А вы, напэўна ж, чулі, што Дваццаць восьмы полк перайшоў да рускіх. Вось бы здзівіліся рускія, узяўшы ў палон негра Крысціяна. Рускія газеты, вядома, напісалі б, што Аўстрыя гоніць на вайну свае каланіяльныя войскі (якіх у яе няма) і што Аўстрыя вымушана кінуць у пекла вайны чарнаскурыя рэзервы.

– А казалі ж, што ў Аўстрыі ёсць калоніі, – прамовіў Швейк, – нібыта недзе на поўначы. Нейкая там Зямля імператара Франца-Іосіфа.

– Кіньце, хлопцы, – умяшаўся салдат з канвою, – лясы тачыць пра нейкую Зямлю Франца-Іосіфа. Гэта небяспечна. Самае лепшае – не называць імён.

– А вы зірніце на карту, – перабіў яго вальнапісаны, – сапраўды існуе Зямля Франца-Іосіфа, нашага ўсяміласцівага манарха, імператара. Паводле статыстыкі там адзін толькі лёд, які і вывозіцца адтуль на ледаколах, што належаць пражскім халадзільнікам. Наша ледзяная прамысловасць заслужыла і за мяжой высокую ацэнку і павагу, бо справа гэтая даволі прыбытковая, хаця і небяспечная. Найбольшая небяспека падсцерагае пры экспартаванні лёду з Зямлі Франца-Іосіфа, пры пераправе яго цераз Палярны круг. Вы, вядома, уяўляеце гэта?

Салдат з канвою нешта прамармытаў, а капрал, начальнік канвою, падышоў бліжэй і пачаў прыслухоўвацца да выкладу вальнапісанага. Той з важным выглядам працягваў:

– Гэтая адзіная аўстрыйская калонія можа забяспечыць лёдам усю Еўропу і з’яўляецца буйным эканамічным фактарам. Праўда, каланізацыя ідзе даволі марудна, бо каланісты або зусім не выказваюць жадання туды ехаць, або там замярзаюць. Тым не менш з паляпшэннем кліматычных умоў, у чым вельмі зацікаўлены міністэрства гандлю і міністэрства замежных спраў, ёсць надзея, што вялікія ледніковыя плошчы будуць належным чынам выкарыстаны. Некалькі добра абсталяваных гатэляў прывабяць мноства турыстаў. Вядома, для зручнасці неабходна будзе пракласці турысцкія маршруты і сцежкі паміж ільдзінамі і намаляваць на ледніках турысцкія знакі – паказальнікі дарог. Адзіная цяжкасць – эскімосы, якія перашкаджаюць працы нашых мясцовых органаў…

Капрал з цікавасцю слухаў. Да арміі ён быў батраком. Грубы, невялікага розуму чалавек, ён прымаў на веру ўсё тое, пра што не меў ніякага разумення. Яго ідэалам было даслужыцца да фельдфебеля.

– Мужыкі-эскімосы не хочуць вучыцца нямецкай мове, – працягваў вальнапісаны, – хаця міністэрства асветы, пан капрал, збудавала для іх школы, нягледзячы на вялікія выдаткі і ахвяры, калі замерзла пяць будаўнікоў…

– Муляры выратаваліся, – перабіў яго Швейк, – яны грэліся тым, што курылі люлькі.

– Не ўсе, – запярэчыў вальнапісаны, – з двума здарылася няшчасце. Яны забыліся зацягвацца, люлькі патухлі, і небаракаў мусілі закапаць у лёд. Але школу ўсё-такі пабудавалі – з лядовых цаглін і жалезабетону. Разам вельмі добра трымаецца! Але эскімосы расклалі наўкола школы вогнішчы з абломкаў умёрзлых у лёд гандлёвых караблёў; лёд, на якім стаяла школа, растаў, і ўся школа правалілася ў мора разам з дырэктарам і прадстаўніком урада, які павінен быў на другі дзень прысутнічаць пры ўрачыстым асвячэнні школы. Толькі чутно было, як ён, ужо ў вадзе па горла, крыкнуў: «Gott, strafe England». Цяпер туды, напэўна, пашлюць войскі, каб яны навялі ў эскімосаў парадак. Праўда, з імі змагацца цяжка. Найбольш нашаму войску будуць шкодзіць прыручаныя белыя мядзведзі.

– Гэтага яшчэ не хапала, – глыбакадумна зазначыў капрал. – I без таго вайсковых вынаходстваў занадта многа. Возьмем, да прыкладу, маскі для атручвання газам. Нацягнеш яе сабе на галаву – і тут жа атручаны, як нас вучылі ў унтэр-афіцэрскай школе.

– Яны вас толькі страшылі, – адазваўся Швейк. – Салдат не павінен баяцца нічога ў свеце. Калі, напрыклад, у баі зваліўся ў прыбіральню, абліжыся і ідзі далей у атаку. А да атрутных газаў усе, хто пажыў у казарме, прывучаны, асабліва пасля салдацкага хлеба ды гароху з крупамі. Але, кажуць, рускія нядаўна вынайшлі нешта супраць унтэр-афіцэраў.

– Гэта, пэўна, тыя асаблівыя электрычныя токі, – дадаў вальнапісаны. – Пасля злучэння з зорачкамі на каўняры унтэр-афіцэра адбываецца выбух, бо зорачкі з цэлулоіду. Новая бяда на нашу галаву!

Капрал і да арміі быў добры асёл, але і ён, нарэшце, зразумеў, што з яго кпяць, і перайшоў у галаву канвою.

Яны ўжо набліжаліся да вакзала, дзе жыхары Будзеёвіц развітваліся са сваім палком.

Нягледзячы на тое што развітанне не мела афіцыйнага характару, уся плошча перад вакзалам была запоўнена людзьмі, якія чакалі прыходу войска.

Увага Швейка засяродзілася на скопішчы людзей, якія стаялі шпалерамі. I як заўсёды бывае, так здарылася і цяпер: прыкладныя салдаты ішлі з-заду, а тыя, што пад канвоем, – спераду. Прыкладнымі салдатамі пазней наб’юць таварныя вагоны, а Швейка і вальнапісанага пасадзяць у адмысловы арыштанцкі вагон, які заўсёды чапляюць у вайсковых саставах адразу ж за штабнымі вагонамі. I месца ў такім арыштанцкім возе процьма.

Швейк не мог утрымацца, каб не выкрыкнуць у натоўп: «Наздар!» і не памахаць фуражкай. Гэта падзейнічала ўнушальна, і прывітанне было голасна падхоплена, вокліч «Наздар!» разносіўся ўсё далей і загрымеў перад вакзалам. Адтуль данеслася:

– Ідуць!

Шэсце набліжалася. Швейк прыветліва махаў натоўпу рукой з-пад штыкоў канвойных. Вальнапісаны сур’ёзна трымаў руку пад казырок.

Так яны прайшлі да вакзала. Вайсковы поезд ужо быў пададзены. Аркестр стралковага палка збіраўся было грымнуць ім насустрач «Божа, беражы імператара», бо капельмайстар быў збіты з панталыку нечаканай маніфестацыяй. На шчасце, якраз у гэтую хвіліну падаспеў у сваім чорным кацялку обер-фельдкурат з Сёмай кавалерыйскай дывізіі, патэр Лаціна, і пачаў наводзіць парадак.

– Halt! – крыкнуў обер-фельдкурат, вырваўшы з рук капельмайстра дырыжорскую палачку.

– Куды? – строга спытаў ён капрала, які зусім разгубіўся і не ведаў, што яму зараз рабіць.

Замест яго дабрадушна адказаў Швейк:

– Нас вязуць у Брук, пан обер-фельдкурат. Калі хочаце, можаце ехаць з намі.

– I паеду! – заявіў патэр Лаціна і, азірнуўшыся на эскорт, дадаў:

– Хто гаворыць, што я не магу ехаць? Vorwärts! Marsch!

Апынуўшыся ў арыштанцкім вагоне, обер-фельдкурат лёг на лаўцы, а дабрадзей Швейк зняў свой шынель і паклаў яго патэру Лаціне пад галаву.

Вальнапісаны, звяртаючыся да перапалоханага капрала, ціха заўважыў:

– Обер-фельдкуратам трэба дагаджаць.

Патэр Лаціна, выгодна выцягнуўшыся на лаўцы, пачаў распавядаць:

– Рагу з грыбкамі, панове, атрымліваецца найлепш, калі пакласці грыбкоў паболей. Але перад гэтым грыбкі трэба абавязкова падсмажыць з цыбуляю і толькі потым пакласці туды лаўровага лісту і цыбулі.

– Цыбулю вы мелі ласку пакласці раней, – заўважыў вальнапісаны.

Капрал кінуў на яго поўны адчаю погляд, бо ў патэры Лаціне ён бачыў хоць і п’янае, але ўсё ж начальства.

Патэр працягваў мармытаць як праз сон:

– Усё залежыць ад прыпраў, ад таго, якіх прыпраў і ў якой колькасці пакласці. Каб не пераперчыць, не… – Ён гаварыў усё цішэй і цішэй, – не перагваздзічыць, не пералімоніць, не перамуска…

Ён не дагаварыў і заснуў, то прысвістваючы носам, то прыхропваючы.

Аслупянелы капрал утаропіўся ў яго ў той час, як канвойныя цішком пасміхаліся.

– Абудзіцца не хутка, – вымавіў Швейк. – Нажлукціўся як мае быць. Будзе дрыхнуць да самага Брука…

Капрал з няшчасным выглядам прамармытаў:

– Мне трэба было б пайсці заявіць.

– Гэта давядзецца адставіць, – сказаў вальнапісаны. – Вы начальнік канвою і не маеце права аддаляцца ад нас. Апрача таго, вы не маеце права адсылаць нікога з канвою з данясеннем, калі ў вас няма замены. Як бачаце, становішча цяжкае. Выстраліць у паветра, каб сюды хто-небудзь падышоў, таксама няможна – тут пакуль нічога не здарылася. З другога ж боку, ёсць правіла, паводле якога ў арыштанцкім вагоне не павінна быць нікога, апрача арыштантаў і канвою, сюды пастароннім уваход строга забаронены. А калі б вы захацелі замесці сляды свайго ўчынку і непрыкметна на хаду скінуць з поезда обер-фельдкурата, таксама не выйдзе, бо ёсць сведкі, якія бачылі, што вы ўпусцілі яго ў вагон, дзе яму быць не належыць. Гэта, пане капрал, пахне разжалаваннем.

Капрал нерашуча запярэчыў, што не ён жа ўпусціў у вагон старшага палявога святара, а той сам да іх далучыўся, усё ж такі фельдкурат – яго начальства.

– Тут адзін начальнік – вы, – цвёрда сказаў вальнапісаны, а Швейк дадаў:

– Нават калі б сам пан імператар захацеў далучыцца, вы б не мелі права гэта дазволіць. Гэта, як на варце, калі інспекцыйны афіцэр падыходзіць да рэкрута, які стаіць на пасту, і просіць яго збегаць па сігарэты, а той яшчэ пачынае распытваць, якога гатунку сігарэты прынесці. За такое саджаюць у крэпасць.

Капрал нясмела зазначыў, што гэта ж Швейк першы прапанаваў обер-фельдкурату ехаць з імі.

– Я, пане капрал, магу сабе гэта дазволіць, – адказаў Швейк, – бо я ідыёт, але ад вас гэтага ніхто не мог бы чакаць.

– Ці даўно вы служыце на звыштэрміновай? – як бы мімаходзь спытаў капрала вальнапісаны.

– Трэці год. Цяпер мяне павінны ўзвесці ва ўзводныя.

– На гэтых спадзяваннях можаце паставіць крыж, – цынічна сказаў вальнапісаны. – Я ўжо гаварыў, што тут пахне разжалаваннем.

– Увогуле то ўсё роўна, – азваўся Швейк, – заб’юць цябе ўзводным ці простым радавым. Праўда, разжалаваных, як чуваць, суюць у першыя шэрагі.

– Дзіўна, што ў нас яшчэ не з’явілася інспекцыя, – сказаў капралу вальнапісаны. – Згодна з правіламі, вы павінны былі далажыць пра нас каменданту поезда яшчэ на вакзале, а не важдацца з нейкім п’яным обер-фельдкуратам.

Няшчасны капрал зацята маўчаў, гледзячы, як бягуць назад тэлеграфныя слупы.

– Як толькі я падумаю, што нікому пра нас не далажылі, – сказаў яхідны вальнапісаны, – і што на бліжэйшай жа станцыі да нас немінуча ўлезе камендант поезда, ва мне закіпае салдацкая кроў. Быццам мы нейкія…

– Цыганы, – падхапіў Швейк, – або валацугі. Выглядае так, быццам мы баімся свету божага і нідзе не аб’яўляемся, каб нас не арыштавалі. Самі бачыце, пан капрал, вазіць арыштантаў – гэта не жартачкі. Пра нас трэба клапаціцца. Мы не звычайныя салдаты, якія вымушаны самі пра сябе клапаціцца. Нам усё трэба прынесці аж пад нос, на тое існуюць правілы і параграфы, якіх неабходна прытрымлівацца, інакш не будзе ніякага парадку. «Арыштаваны чалавек усё роўна што дзіця ў пялёнках, – гаварыў адзін мой знаёмы недавярак, – яго трэба даглядаць, каб ён не прастыў, каб не хваляваўся, каб быў задаволены сваім лёсам і каб ніхто бедака не пакрыўдзіў…» Зрэшты, – сказаў праз хвіліну Швейк, па-прыяцельску пазіраючы на капрала, – калі будзе адзінаццаць гадзін, дык мне ласкава скажыце.

Капрал пытальна паглядзеў на Швейка.

– Вы, пан капрал, відаць, хочаце мяне спытаць, навошта вы мне павінны сказаць, калі будзе адзінаццаць гадзін? Рэч у тым, пан капрал, што з адзінаццаці гадзін маё месца – у таварным вагоне, – удакладніў Швейк і працягваў урачыстым тонам:

– Я быў на палкавым рапарце асуджаны на тры дні. Да адбыцця пакарання я прыступіў у адзінаццаць гадзін і, значыцца, сёння ў адзінаццаць гадзін я павінен быць вызвалены. З адзінаццаці гадзін мне тут няма чаго рабіць. Ніводны салдат не можа затрымлівацца пад арыштам болей, чым яму належыць, бо на вайсковай службе неабходна захоўваць дысцыпліну і парадак, пан капрал.

Пасля гэтага ўдару няшчасны капрал доўга не мог апамятацца. Нарэшце ён асцярожна запярэчыў, што не атрымаў ніякіх казённых папер на гэты конт.

– Даражэнькі пан капрал, – сказаў вальнапісаны, – паперы самі да начальніка канвою не прыйдуць. Калі гара не ідзе да Магамета, то начальнік канвою павінен ісці па іх сам. Вы зараз апынуліся ў новай сітуацыі. Вы не маеце ніякага права затрымліваць каго-небудзь, хто павінен выйсці на волю. З другога боку, згодна з дзеючымі правіламі, ніхто не мае права пакінуць арыштанцкі вагон. Праўду кажучы, я не ведаю, як вы выкараскаецеся з гэтага паганага становішча. А яно чым далей, тым горш. Зараз палова адзінаццатай.

Вальнапісаны схаваў гадзіннік у кішэню.

– Вельмі мне цікава, пан капрал, што вы будзеце рабіць праз паўгадзіны.

– Праз паўгадзіны маё месца ў цялячым вагоне, – летуценна паўтарыў Швейк.

Знішчаны, збіты з панталыку капрал звярнуўся да яго:

– Калі б вы маглі пагадзіцца… я думаю, што тут значна выгодней, чым у таварняку. Я спадзяюся… Яго перапыніў обер-фельдкурат, які крыкнуў у сне:

– Пабольш падліўкі!

– Спі, спі, – з добрай усмешкай сказаў Швейк, падкладваючы яму пад галаву крысо шыняля, якое спадала з лаўкі. – Прыемных табе сноў пра жратву.

Вальнапісаны заспяваў:

Спі, засні, маё дзіцятка, Засынае наша хатка. Бог з табою будзе спаць, Люлечку анёл люляць, Спі, дзіцятка, спі…

Прыгнечаны капрал ужо ні на што не рэагаваў. Ён тупа ўзіраўся ў ландшафт за акном і даў поўную волю дэзарганізацыі ў арыштанцкім купэ. Вальнапісаны хвіліну аб нечым думаў, а потым звярнуўся да няшчаснага капрала:

– Ці ведаеце вы пра часопіс «Свет жывёлы»*?

– Гэты часопіс у нашай вёсцы выпісваў карчмар, – адказаў капрал з яўнай радасцю, што гаворка пераходзіць на іншую тэму. – Страшэнна любіў санскіх коз, а яны ў яго ўсе падохлі, таму ён і прасіў парады ў тым часопісе.

– Дарагі сябар, – сказаў вальнапісаны, – я зараз раскажу вам гісторыю, якая надзвычай пераканаўча даводзіць, што ад памылак ніхто не застрахаваны. Я раскажу вам аповесць пра «Свет жывёлы», што дапаможа вам забыць сённяшнія ваенныя нягоды.

Якім чынам я стаў тады рэдактарам «Свету жывёлы», гэтага надта цікавага часопіса, нейкі час і для мяне самога было даволі складанай загадкай. Потым я прыйшоў да вываду, што мог учыніць гэта толькі не ў сваім розуме. Так далёка завялі мяне сяброўскія пачуцці да старога прыяцеля Гаека, які добрасумленна рэдагаваў гэты часопіс, пакуль не закахаўся ў дачку ўладальніка часопіса, пана Фукса. Той прагнаў Гаека пры ўмове, што ён падшукае яму якога-небудзь прыстойнага рэдактара.

Як бачыце, тады былі даволі дзіўныя ўмовы найму і звальнення.

Калі мой прыяцель Гаек адрэкамендаваў мяне ўласніку выдання, той вельмі ласкава мяне прыняў і пацікавіўся, ці маю я ўвогуле якое-небудзь уяўленне пра жывёл, а таксама, ці знаёмы я з птушкагадоўляй, развядзеннем сабак, з трусагадоўляй, пчалярствам, ці змагу я перакладаць з замежных часопісаў спецыяльныя артыкулы пра жывёл, ці ўмею я карыстацца Брэмам і пісаць перадавыя артыкулы з жыцця жывёл у сувязі з каталіцкім календаром, пераменамі надвор’я, са скачкамі, з дрэсіроўкай паліцэйскіх сабак, нацыянальнымі і царкоўнымі святамі, карацей, ці ёсць у мяне журналісцкі кругагляд і здольнасць выкарыстаць яго ў кароткім, але змястоўным перадавым артыкуле.

Я заявіў, што план правільнага вядзення такога часопіса, як «Свет жывёлы», мной ужо даўно абдуманы і што ўсе яго аддзелы і рубрыкі я змагу належным чынам рэдагаваць, бо маю ўсе неабходныя веды ў названых галінах. Далей сказаў, што мяркую завесці новыя раздзелы, напрыклад «Вясёлы куток жывёлы», «Жывёлы пра жывёл», вядома ў цеснай сувязі з палітычнай сітуацыяй, і падносіць чытачу сюрпрыз за сюрпрызам, каб яны не маглі апамятацца. Рубрыка «Хроніка жывёлы» будзе чаргавацца з «Новай праграмай вырашэння праблем свойскай жывёлы» і «Рухам сярод жывёлы».

Магу сказаць, што я стараўся як мог і сваю «ўрадавую» праграму выканаў, наколькі хапала маіх здольнасцей, яшчэ больш: я прыйшоў да адкрыцця, што ў сваіх артыкулах пераўзышоў самога сябе.

Жадаючы паднесці грамадству нешта новае, я выдумляў жывёлін сам. Я зыходзіў з таго прынцыпу, што, напрыклад, слон, тыгр, леў, малпа, крот, конь, свіння і г. д. даўным-даўно вядомы кожнаму з чытачоў «Свету жывёлы» і што неабходна ўзрушыць чытача чым-небудзь новым, якімі-небудзь новымі адкрыццямі. Для пачатку я пусціў «сярністага кіта». Гэты новы від кіта быў велічынёй з траску і меў пузыр, напоўнены мурашынай кіслатой, і асаблівую клааку, з якой сярністы кіт выпускаў з выбухамі адмысловую кіслату – яна дурна п’яніла дробную рыбку, якая рабілася здабычай гэтага кіта. Пазней адзін англійскі вучоны, не помню, якое я тады прыдумаў яму прозвішча, назваў гэтую кіслату «кітовай». Кітовы тлушч быў усім вядомы, але новая кітовая кіслата выклікала цікавасць, і некалькі чытачоў запытала рэдакцыю, якая фірма выпрацоўвае гэтую кіслату ў чыстым вы

Mary вас запэўніць, што чытачы «Свету жывёлы» наогул вельмі цікаўныя.

Неўзабаве пасля сярністага кіта я адкрыў цэлы шэраг іншых жывёл. Назаву сярод іх «благуна пранырлівага» – млекакормячае з сямейства кенгуру, «быка спажыўнага» – прататып нашай каровы і «інфузорыю сепіевую», якую я вызначыў як від грызуноў. З кожным днём у мяне прыбаўляліся ўсё новыя і новыя жывёліны. Я сам быў здзіўлены сваімі поспехамі ў гэтай галіне. Ніколі б не падумаў, што Брэм у яго кнізе «Жыццё жывёл» мог прапусціць столькі жывёлін. Ці ведалі Брэм і ўсе яго паслядоўнікі пра майго кажана з вострава Ісландыя, так званага «кажана заморскага», або пра майго свойскага ката з вяршыні гары Кіліманджара пад назвай «пачуха аленевая зласлівая»?

Але раптам падпісчыкі «Свету жывёлы» пачалі непакоіцца. Падставай для гэтага паслужылі мае дробныя нататкі пра пчалярства і птушкагадоўлю. У гэтых публікацыях я развіў некалькі сваіх новых тэорый, якія выклікалі агульны перапалох, бо пасля маіх надта простых парад пчаляра Пазоўрака хапіў паралюш, а на Шумаве і ў Падкрканошах* усе пчолы загінулі. На свойскую птушку таксама напаў мор, карацей кажучы, усё і ўсюды дохла. Падпісчыкі пісалі мне лісты з пагрозамі і адмаўляліся ад падпіскі. Я накінуўся на дзікіх птушак. Яшчэ і сёння я памятаю наш канфлікт з рэдактарам «Сельскага агляду», дэпутатам клерыкалам Ёзафам М. Кадлчакам. Усё пачалося з таго, што я выразаў з англійскага часопіса «Country Life» абразок нейкай птахі, якая сядзела на арэхавым дрэве*. Я назваў яе «арэхаўкай» – гэтак жа як, не вагаючыся, назваў бы птушку, што сядзіць на рабіне, «рабінаўкай». Лагічна, ці не праўда? Але што тут пачалося! Кадлчак напаў на мяне ў адкрытым лісце, пераконваючы, што гэта сойка, а ніякая не «арэхаўка», і што «арэхаўка» – гэта літаральны пераклад з нямецкага Eichelhäher.

Я адказаў яму лістом, у якім выклаў усю сваю тэорыю наконт «арэхаўкі», перасыпаючы тэкст лаянкай і цытатамі з Брэма, прыдуманымі мной. Дэпутат Кадлчак адказаў мне перадавым артыкулам у «Сельскім аглядзе».

Мой шэф, пан Фукс, сядзеў, як заўсёды, у кавярні і чытаў мясцовыя газеты, бо ў апошні час пачаў сачыць за нататкамі і рэцэнзіямі на мае займальныя артыкулы ў «Свеце жывёлы». Калі я ўвайшоў у кавярню, ён паказаў на «Сельскі агляд», які ляжаў перад ім, і нешта ціха вымавіў, пазіраючы на мяне сумнымі вачыма. Гэты сум у яго вачах стаў апошнім часам звычайнай з’явай.

Я прачытаў уголас перад усёй публікай: «Паважаная рэдакцыя!

Я заўважыў, што ваш часопіс уводзіць нязвыклую і неабгрунтаваную тэрміналогію, мала дбаючы аб чысціні чэшскай мовы, і прыдумвае розных новых жывёлін. Я ўжо ўказваў, што замест агульнапрынятай і старадаўняй назвы «сойка» ваш рэдактар уводзіць назву «жалудоўка», што з’яўляецца даслоўным перакладам нямецкага тэрміну Eichelhäher – «сойка».

– Сойка, – з адчаем у голасе паўтарыў за мной уласнік часопіса.

«У адказ на гэта я атрымаў ад рздактара вашага часопіса «Свет жывёлы» ліст, напісаны ў надзвычай грубым, задзірлівым тоне. Пасля хамскага выпаду вашага рэдактара я лічу неабходным паставіць яго да ганебнага слупа. Паўтараю яшчэ раз, што недапушчальна выдумляць новыя назвы, зыходзячы з перакладу, калі мы маем усім вядомую айчынную назву «сойка».

– Так, сойка, – з яшчэ большым адчаем у голасе вымавіў мой шэф.

Я спакойна чытаю далей, не даючы сябе перапыніць: «Калі неспецыяліст і хуліган бярэцца не за сваю справу, то гэта проста нахабства. Хто калі называў сойку арэхаўкай?»

– Сойку, – уздыхнуў мой выдавец, схапіўшыся за галаву, – дайце сюды газету, я дачытаю.

Я спалохаўся, пачуўшы, што выдавец у час чытання пачаў хрыпець.

– Груздзяк, або дрозд турэцкі, – прахрыпеў ён, – усё роўна застанецца ў чэшскім перакладзе чорным драздом, а шэры дрозд – шэрым.

– Шэрага дразда варта было б назваць ядлаўцовікам або ядлаўцоўкай, – заўважыў я.

Пан Фукс пляснуў газетай аб стол і залез пад більярд, прахрыпеўшы апошнія словы артыкула: «Turdus, груздзяк!»

– Ніякай сойкі, – гарлапаніў ён з-пад більярда. – Арэхаўка! Укушу, панове!

Ледзьве яго выцягнулі, а на трэці дзень ён сканаў у вузкім сямейным коле ад запалення мозгу.

Вальнапісаны памаўчаў, а потым з’едліва сказаў капралу:

– Гэтым я хацеў сказаць, што кожны чалавек можа апынуцца ў далікатным становішчы і што чалавеку ўласціва памыляцца.

З усяго гэтага капрал зразумеў толькі адно, што яго папракаюць у памылках, і, адвярнуўшыся да акна, пачаў панура глядзець, як адбягае дарога. Канвойныя бязглузда глядзелі адзін на аднаго. Больш за ўсіх зацікавіўся аповедам вальнапісанага Швейк.

– Няма нічога тайнага, што не зрабілася б яўным, – пачаў ён. – Вось і гэтая дурная сойка – не арэхаўка. Але вельмі цікава, што ёсць людзі, якія на такія рэчы клююць. Выдумаць жывёліну, сапраўды, не так лёгка, але паказваць такую выдуманую жывёліну – яшчэ цяжэй. Некалькі гадоў таму назад нейкі Местэк у Празе выявіў сірэну і паказваў яе на вуліцы Гаўлічка, на Вінаградах, за шырмай. У шырме была дзірка, і кожны ў паўцемры мог бачыць самае звычайнае канапэ, на якім качалася маладзіца з Жыжкава. Ногі ў яе былі загорнуты ў зялёны газ, што павінна было азначаць хвост, валасы пафарбаваны ў зялёны колер, на руках рукавіцы з кардоннымі плаўнікамі, таксама зялёнымі, а на хрыбце вяровачкай быў прывязаны нейкі штурвал, ці што. Дзецям да шаснаццаці гадоў уваход быў забаронены, а каму было больш за шаснаццаць, тыя плацілі за ўваход, і ўсім вельмі падабалася, што ў сірэны шырокі азадак, а на ім напісана: «Да пабачэння!» А што да грудзей, тут быў поўны правал: віселі ў яе аж да самага пупка, як у старой шлюндры. У сем гадзін вечара Местэк зачыняў панараму і гаварыў: «Сірэна, можаце ісці дадому». Яна пераапраналася, і ў дзесяць вечара яе ўжо можна было бачыць на Табарскай вуліцы. Яна праходжвалася і кожнаму пану, якога напаткала, неўпрыкмет прапаноўвала: «Прыгажунчык, хадзем са мной папесцімся». Але жоўтага білета ў яе не было, і яе ў час аблавы разам з іншымі гэткімі ж «мышкамі» пан Драшнер арыштаваў, і гешэфт Местэка прыкрыўся.

У гэты момант обер-фельдкурат упаў з лаўкі і працягваў спаць на падлозе. Капрал разгублена паглядзеў на яго і ў поўнай цішыні пачаў усцягваць яго назад, на лаўку. Ніхто не кінуўся яму на дапамогу. Відаць было, што капрал страціў усякі аўтарытэт, і калі ён слабым, безнадзейным голасам сказаў:

– Хоць бы хто памог… – канвойныя толькі зірнулі на яго, але ніхто не паварушыўся.

– Вам трэба было пакінуць яго там, дзе быў, і хай дрыхне, – сказаў Швейк. – Я са сваім фельдкуратам менавіта так і рабіў. Дзе толькі ён не дрых!..

Капрал раптам адчуў прыліў рашучасці. Жадаючы паказаць, хто тут начальнік, ён груба сказаў Швейку:

– Заткніце сваю глотку і не балбачыце! Кожны дзяншчык туды ж лезе са сваёй балбатнёй! Ты, клоп!

– Правільна, а вы, пан капрал, бог, – адказаў Швейк, са спакоем філосафа, які хацеў бы ўсталяваць мір на ўсім свеце і дзеля гэтага ўблытваецца ў зацятую палеміку. – Вы маці божая журботная.

– Божа мой! – склаўшы рукі, як для малітвы, усклікнуў вальнапісаны. – Напоўні нашы сэрцы любоўю да ўсіх малодшых афіцэраў, каб не глядзелі мы на іх з агідаю! Благаславі нашу саборнасць у гэтай арыштанцкай яме на колах!

Капрал пачырванеў і ўскочыў з месца:

– Я забараняю ўсякія заўвагі, вы, вальнапісаны!

– Вы ні ў чым не вінаваты, – супакойваў яго вальнапісаны. – Пры мностве родаў і відаў жывёлін прырода адмовіла ім у інтэлекце, вы самі, напэўна, чулі пра людское глупства. Ці не было б лепей, калі б вы нарадзіліся іншым млекакормячым і не насілі б ідыёцкага імя чалавека і капрала?

– Я вас пасаджу! – адчайна выкрыкнуў капрал.

– Пэўна, вы хацелі б мяне пасадзіць за тое, што я вас зняважыў. Але гэта была б хлусня, бо пры вашым разумовым багажы вы ўвогуле не можаце спасцігнуць знявагі ў маіх словах, тым болей, што вы, магу пабіцца аб заклад на што хочаце, нават нічога з нашай размовы не запомнілі.

– Несумненна, – пацвердзіў Швейк. – Ніхто не сказаў вам ні слоўка, якое вы маглі б неяк не так зразумець. Заўсёды блага канчаецца, калі хто-небудзь адчуе сябе зняважаным. Сядзеў я аднаго разу ў начной кавярні «Тунель». Гаварылі пра арангутанаў. I сядзеў там разам з намі адзін марак, ён апавядаў, што арангутана часта не адрозніш ад якога-небудзь барадатага грамадзяніна, бо ў арангутана ўся морда зарасла патламі, «як, кажа, вунь у таго пана за суседнім сталом». Мы ўсе азірнуліся, а барадаты пан падышоў да марака ды як дасць яму аплявуху. А марак бутэлькай з-пад піва разбіў яму галаву. Барадаты пан зваліўся і застаўся ляжаць без памяці, а мы з мараком развіталіся, бо ён адразу адышоў, калі ўбачыў, што ён таго пана ледзьве не забіў. Потым мы яго ажывілі, чаго не трэба было рабіць, бо пасля свайго ўваскрэсення ён тут жа паклікаў паліцыю. I хоць мы былі богу душой не вінаваты, паліцыя адвяла нас усіх ва ўчастак. Там ён дзёўб адно і тое ж, што мы яго палічылі арангутанам і ўвесь час толькі пра яго і гаварылі. Мы настойвалі, што нічога такога не было і што ён не арангутан. А ён сваё, што, маўляў, сам усё чуў. Я папрасіў пана камісара, каб ён сам яму ўсё высветліў. Камісар пачаў яму падобраму высвятляць, а той не даў яму гаварыць і заявіў, што камісар з намі адна шайка-лейка. Тады камісар загадаў яго пасадзіць за краты, каб той працверазіўся, а мы хацелі было вярнуцца ў «Тунель», але не змаглі, бо нас таксама пасадзілі пад замок. Вось бачыце, пан капрал, у што можа вырасці маленькае, ледзь прыкметнае непаразуменне, на якое і слоў шкада траціць. У Вокраўгліцах жыў адзін грамадзянін, дык ён пакрыўдзіўся, калі ў Нямецкім Бродзе яго назвалі тыгровай змяёй. Такіх слоў, за якія нельга караць, даволі многа. Што, калі б вам, напрыклад, сказалі, што вы – андатра, ці маглі б вы за гэта на нас злавацца?

^Капрал зароў. Пасля гэтага рыку ў капрала настала поўная дэпрэсія. Ён сеў на лаўку, і яго вадзяністыя, невыразныя вочы ўтаропіліся ўдалячынь, на лясы і горы.

Вайсковы поезд падыходзіў да станцыі, дзе інспекцыя павінна была абходзіць вагоны. Поезд спыніўся.

– Так і ведаў, – сказаў няўмольны вальнапісаны, – інспекцыя ўжо тут…

У вагон увайшла інспекцыя.

Начальнікам вайсковага поезда штаб прызначыў афіцэра запасу доктара матэматычных навук Мраза.

На такія дурныя службы заўсёды прызначалі афіцэраў запасу. У доктара Мраза ад сваёй пасады розум за розум заходзіў. Ён вечна не мог далічыцца аднаго вагона, хаця да вайны быў выкладчыкам матэматыкі ў рэальным вучылішчы. Акрамя таго, на апошняй станцыі выяўлялася, што аб’яўлены склад каманды па асобных вагонах разыходзіўся з колькасцю людзей пасля пасадкі на Будзеёвіцкім вакзале. Невядома адкуль узяліся дзве лішнія палявыя кухні. Мурашкі бегалі ў яго па спіне, калі ён канстатаваў, што коні невядомым спосабам размножыліся. У спіску афіцэраў у яго не хапала двух кадэтаў. У пярэднім вагоне, дзе знаходзілася палкавая канцылярыя, ніяк не маглі знайсці пішучую машынку. Ад усяго гэтага хаосу ў яго разбалелася галава, ён прыняў ужо тры парашкі аспірыну і зараз інспектаваў поезд з хваравітым выразам на твары.

Увайшоўшы разам са сваім суправаджальнікам у арыштанцкае купэ, ён праглядзеў паперы і прыняў рапарт ад няшчаснага капрала, што той вязе двух арыштантаў і што ў яго столькі і столькі чалавек каманды. Затым начальнік поезда параўнаў правільнасць рапарта з данымі ў дакументах і азірнуўся навокал.

– А гэта каго вы везяце з сабою? – строга спытаў ён, паказваючы на обер-фельдкурата, які спаў на жываце, задзірыста выставіўшы заднюю частку на інспектараў.

– Асмелюся далажыць, пан лейтэнант, – пачаў заікацца капрал. – Гэты… гэ…

– Які яшчэ «гэтыгэ»? – забурчаў доктар Мраз. – Выказвайцеся дакладней.

– Асмелюся далажыць, пан лейтэнант, – адказаў за капрала Швейк, – чалавек, які спіць на жываце, нейкі п’яны обер-фельдкурат. Ён да нас прыстаў і ўлез сюды, у вагон, а выкінуць яго мы не маглі, бо ён у нас начальнік, і гэта было б парушэннем субардынацыі. Відаць, ён зблытаў штабны вагон з арыштанцкім.

Доктар Мраз уздыхнуў і паглядзеў у свае паперы.

Пра нейкага обер-фельдкурата, які павінен быў ехаць гэтым поездам у Брук, не было і паміну. У доктара Мраза пачало торгацца вока. На папярэдняй станцыі у яго раптам дадаліся коні, а цяпер ні з таго, ні з сяго ў арыштанцкім купэ аб’явіўся обер-фельдкурат.

Начальнік поезда не прыдумаў нічога лепшага, як загадаць капралу, каб той перавярнуў соннага обер-фельдкурата на спіну, бо ў гэтай паставе немагчыма было вызначыць яго асобу.

Капрал пасля доўгіх намаганняў перакуліў обер-фельдкурата на спіну, прычым той абудзіўся і, убачыўшы перад сабой афіцэра, сказаў:

– А, Фрэдзі, здароў! Што новага? Вячэра гатова? Пасля гэтага ён зноў заплюшчыў вочы і адвярнуўся да сцяны. Доктар Мраз умомант пазнаў учарашняга абжору з афіцэрскага сходу, вядомага аб’ядалу на ўсіх афіцэрскіх банкетах, і ціха ўздыхнуў:

– За гэта вы пойдзеце на рапарт, – сказаў ён капралу і скіраваўся да выхаду.

Швейк затрымаў яго:

– Асмелюся далажыць, пан лейтэнант, я тут не павінен ехаць. Я быў асуджаны да арышту на тры дні, у адзінаццаць гадзін мой тэрмін выйшаў, і цяпер я павінен знаходзіцца разам з усімі ў цялячым вагоне. З прычыны таго, што адзінаццаць гадзін ужо даўно мінула, прашу вас, пан лейтэнант, або высадзіць мяне, або перавесці ў цялячы вагон, дзе мне належыць быць, альбо накіраваць да пана обер-лейтэнанта Лукаша.

– Ваша прозвішча? – спытаў Мраз, зазіраючы зноў у свае паперы.

– Швейк Ёзаф, пан лейтэнант.

– Гм, значыцца, вы той самы вядомы Швейк, – сказаў Мраз. – Сапраўды, вы павінны былі выйсці з-пад арышту ў адзінаццаць, але пан надпаручнік Лукаш прасіў мяне не выпускаць вас да самага Брука для пэўнасці, каб па дарозе вы чаго-небудзь не натварылі.

Пасля адыходу інспекцыі капрал не змог устрымацца ад з’едлівай заўвагі:

– Ну што, Швейк, ні храна не дапамагло вам, што вы звярнуліся да вышэйшай інстанцыі. Калі захачу, магу вамі абодвума печ затапіць. Я вас абодвух магу ў турму запраторыць.

– За што ж, галубок? – наіўна спытаў вальнапісаны.

– Гэта ўжо мая справа, – дадаваў сабе адвагі капрал.

– Ваша справа? – перапытаў з усмешкай вальнапісаны. – Гэтак жа, як і наша. Гэта, як у картах: «Грошы вашы будуць нашы». Хутчэй за ўсё, сказаў бы я, на вас падзейнічала ўказанне на тое, што вы пойдзеце на рапарт, і таму вы пачынаеце на нас крычаць, злоўжываючы службовым становішчам.

– Грубіяны вы, вось што я вам скажу! – абазваўся капрал, набраўшыся адвагі.

– Не будзьце і вы такім грозным, – узяў слова вальнапісаны. – Падумайце лепей, як вы кончыце. Толькі што інспекцыя вам сказала, што вы павінны з’явіцца на рапарт. Для такой сур’ёзнай справы варта было б падрыхтавацца як належыць і падумаць аб сэнсе капральскага існавання. Што вы такое ў параўнанні з сусветам, калі прыняць пад увагу, што самая блізкая нерухомая зорка знаходзіцца ад гэтага вайсковага поезда на адлегласці ў дзвесце семдзесят пяць тысяч разоў большай, чым сонца, і яе паралакс роўны адной дугавой секундзе. Калі б вы знаходзіліся ў сусвеце ў выглядзе нерухомай зоркі, вы, несумненна, былі б занадта нікчэмным, каб вас можна было ўбачыць нават у найлепшы астранамічны тэлескоп.

– У такім выпадку, – зазначыў Швейк, – пан капрал можа ганарыцца тым, што ніхто не можа яго змерыць. Што б ні здарылася з ім на рапарце, пан капрал павінен заставацца спакойным і не хвалявацца, бо любое хваляванне шкодзіць здароўю, а ў час вайны кожны павінен берагчыся. Ведаў я аднаго вугальшчыка, звалі яго Францішак Шквор. У пачатку вайны мы з ім сядзелі ў паліцыі ў Празе за дзяржаўную здраду. Потым яго пакаралі смерцю. Калі яго на допыце спыталі, ці няма ў яго якіх-небудзь пярэчанняў супраць пратакола, ён сказаў:

За гэта яго пасадзілі ў цёмную адзіночку і не далі яму два дні нічога ні есці, ні піць, а потым зноў павялі на допыт. Але ён стаяў ва сваім: «Хай было, як было, бо як-небудзь ды было: і ніколі не было, каб як-небудзь не было». Яго адправілі ў ваенны суд, і, можа быць, што і на шыбеніцу ён ішоў з гэтымі ж словамі.

– Цяпер, кажуць, шмат каго вешаюць і расстрэльваюць, – сказаў адзін з канвойных. – Нядаўна нам на пляцы зачытвалі загад, што ў Мотале расстралялі аднаго запаснога, Кудрну, за тое, што ён ускіпеў, развітваючыся з жонкай у Бенешове, калі капітан секануў шабляй яго хлопчыка, што сядзеў на руках у маці. Усіх палітычных увогуле арыштоўваюць. Аднаго рэдактара з Маравіі расстралялі. Ротны казаў нам, што і астатніх гэта чакае.

– Усяму ёсць межы, – двухсэнсоўна сказаў вальнапісаны.

– Ваша праўда, – азваўся капрал. – Гэтым рэдактарам так і трэба. Яны толькі падбухторваюць народ. Як у пазамінулым годзе, калі я быў яшчэ яфрэйтарам, пад маёй камандай быў адзін рэдактар. Ён мяне іначай, чым ганьбай арміі, не называў. А калі я яго вучыў рабіць вольныя практыкаванні да сёмага поту, ён заўсёды гаварыў: «Прапту паважаць ува мне чалавека». Я яму і паказаў, што такое «чалавек». Аднаго разу, калі па ўсім двары казармы стаялі лужы, падвёў яго да такой лужы і загадаў: «Nieder!». I мусіў дзяцюк падаць у лужу, ажно пырскі ляцелі, як у купальні. А пасля абеду на ім усё зноў павінна было блішчаць, а мундзір ззяць як шклечка. Вось ён і чысціў, крактаў, а чысціў, ды яшчэ розныя заўвагі пры гэтым рабіў. На другі дзень ён зноў быў выпацканы ў гразь як свіння, а я стаю над ім і гавару: «Так, пане рэдактар, дык хто ж вышэй: ганьба арміі або ваш «чалавек»? Гэта быў сапраўдны інтэлігент.

Капрал пераможна паглядзеў на вальнапісанага і працягваў:

– Яму спаролі нашыўкі вальнапісанага якраз за яго адукаванасць, бо ён, бачыце, пісаў у газеты пра здзекі з салдат. Але як з яго не здзекавацца, калі такі вучоны чалавек, а не здолее разабраць затвор у вінтоўкі, хоць яму дзесяць разоў паказвай. А калі яму скамандуюць: «Раўненне налева», ён, быццам на злосць, верне свой кумпал направа і пазірае на цябе, як варона. Прыёмаў з вінтоўкай не ведае, не разумее, за што раней брацца: за рэмень ці за патранташ. Углядаецца ў цябе, як баран на новыя вароты, калі яму пакажаш, што рука павінна саслізнуць уніз. Не ведаў нават, на якім плячы носяць вінтоўку; казыраў, як малпа. А павароты пры маршыроўцы – пажалься, божа!

Капрал плюнуў.

– Я знарок выдаў яму надта ржавую вінтоўку, каб навучыўся чысціць, ён яе цёр-цёр, але калі б нават купіў сабе на два кіло кудзелі болей, усё роўна б не вычысціў. Чым больш чысціў, тым горш, вінтоўка ржавела яшчэ болей, і ўсе здзіўляліся, як можна давесці вінтоўку да такога стану – адна ржа. Наш капітан заўсёды гаварыў, што з яго салдата не будзе, лепей было б яму павесіцца, чым есці задарма салдацкі хлеб. А ён толькі міргае з-пад сваіх акуляраў. Для яго вялікім святам быў той дзень, калі ён не трапляў у нарад ці ў карцэр. У такі дзень ён звычайна пісаў свае артыкульчыкі ў газеты аб тым, як здзекуюцца з салдат, пакуль у яго куфэрку не зрабілі вобыск. Паночку мой, колькі ў яго там было кніг! Усё толькі пра раззбраенне і пра мір паміж народамі. За гэта яго адправілі ў гарнізонную турму, і з таго часу мы мелі ад яго спакой, але ён раптам з’явіўся ў нас зноў, але ўжо ў канцылярыі, дзе выпісваў салдатам пайкі, яго туды і запраторылі, каб ён з імі не стыкаўся. Такі быў сумны канец гэтага інтэлігента. А мог бы стаць вялікім панам, калі б па сваёй дурасці не страціў правы вальнапісанага. Мог бы ўжо быць лейтэнантам. Капрал уздыхнуў.

– Нават складкі на шынялі не ўмеў убіраць. А з Прагі заказваў сабе розныя вадкасці і мазі для чысткі гузікаў, а яны ўсё роўна былі рыжыя. А языком мянціць умеў, і калі пачаў рабіць у канцылярыі, нічога іншага не рабіў, толькі філасофстваваў. Ёя і раней гэта любіў. Аднойчы, калі ён так разважаў над лужай, куды яму потым давялося пляснуцца па камандзе «nieder», я яму сказаў: «Калі пачынаюць балбатаць пра чалавека ды пра гразь, дык я прыгадваю, што чалавек быў створаны з гразі, значыцца, там яму і месца».

Выгаварыўшыся, капрал, вельмі задаволены сабой, пачаў чакаць, што на гэта скажа вальнапісаны. Аднак адгукнуўся Швейк:

– За гэткія рэчы, за прычэпкі некалькі гадоў таму назад у Трыццаць шостым палку нейкі Конічак закалоў капрала, а потым сябе. Нават у газетах пісалі. У капрала на целе было каля трыццаці колатых ран, з якіх больш за тузін было смяротных. А салдат пасля гэтага сеў на мёртвага капрала і, седзячы на ім, закалоў і сябе. Іншы выпадак здарыўся некалькі гадоў назад у Далмацыі. Там капрала зарэзалі, і дасюль невядома, хто гэта зрабіў. Потым я ведаю яшчэ адзін выпадак з капралам Рэйманекам з Семдзесят першага палка…

Прыемнае расказванне было перапынена голасным крактаннем з лаўкі, на якой спаў обер-фельдкурат Лаціна.

Патэр прачынаўся ва ўсёй сваёй красе і годнасці. Яго абуджэнне суправаджалася тымі ж з’явамі, што і ранішняе абуджэнне маладога волата Гарганцюа, апісанае старым вясёлым Раблэ.

Нарэшце патэр сеў і здзіўлена спытаў:

– Што за чорт, дзе гэта я?

Капрал лісліва адказаў вайсковаму начальству:

– Асмелюся далажыць, пан обер-фельдкурат, вы маеце ласку знаходзіцца ў арыштанцкім вагоне.

На твары патэра мільганула здзіўленне. Хвіліну ён сядзеў моўчкі і засяроджана думаў, але марна. Паміж падзеямі мінулай ночы і абуджэннем у вагоне з закратаванымі вокнамі прасціралася мора няпэўнасці. На рэшце ён спытаў капрала, які ўсё яшчэ стаяў перад ім ва ўгодлівай паставе:

– А па чыйму загаду мяне, як нейкага…

– Асмелюся далажыць, без загаду, пан обер-фельдкурат.

Патэр устаў і пачаў хадзіць паміж лаўкамі, мармычучы, што ён тут чагосьці не разумее. Потым ён зноў сеў і спытаў:

– А куды мы, уласна, едзем?

– Асмелюся далажыць, у Брук.

– А навошта нам у Брук?

– Асмелюся далажыць, туды пераведзены ўвесь наш Дзевяноста першы полк.

Патэр зноў пачаў напружана думаць аб тым, што з ім здарылася, як ён трапіў у вагон і навошта ён, уласна кажучы, едзе ў Брук менавіта з Дзевяноста першым палком і пад канвоем. Нарэшце, ён настолькі працверазеў, што зразумеў, што перад ім сядзіць вальнапісаны, і звярнуўся да яго з пытаннем:

– Вы чалавек інтэлігентны; можа, вы мне высветліце проста, без хітрыкаў, як гэта я трапіў да вас?

– Ахвотна, – па-прыяцельску сказаў вальнапісаны. – Проста раніцай пры пасадцы ў вагоны вы далучыліся да нас, бо былі пад градусам.

Капрал строга паглядзеў на вальнапісанага.

– Вы ўлезлі да нас у вагон, – працягваў вальнапісаны, – вось і ўся гісторыя. Вы ляглі на лаўку, а Швейк падклаў вам пад галаву свой шынель. На папярэдняй станцыі пры праверцы поезда вас запісалі ў пералік афіцэраў, якія знаходзяцца ў поездзе. Вы былі, так бы мовіць, афіцыйна выяўлены, і з-за гэтага наш капрал павінен будзе з’явіцца на рапарт.

– Так, так, – уздыхнуў патэр. – Пэўна, на наступнай станцыі мне варта перасесці ў штабны вагон. Не ведаеце, падавалі ўжо абед?

– Абед будзе толькі ў Вене, пан обер-фельдкурат, – уставіў слова капрал.

– Дык гэта вы падклалі мне пад галаву шынель? – звярнуўся патэр да Швейка. – Сардэчна вам дзякую.

– Не заслужыў я ніякай падзякі, – адказаў Швейк. – Я дзейнічаў так, як павінен дзейнічаць кожны салдат, калі бачыць, што ў начальства няма нічога пад галавой і што яно… так сказаць… Кожны салдат павінен шанаваць сваё начальства, нават калі яно не ў стане… У мяне з фельдкуратамі вялікі вопыт, бо я быў дзеншчыком у фельдкурата Ота Каца. Гэта народ вясёлы і сардэчны.

Обер-фельдкурат у прыступе дэмакратызму, выкліканым учарашняй папойкай, выцягнуў сігарэту і падаў яе Швейку:

– Зацягвайся! А ты, – звярнуўся ён да капрала, – з-за мяне павінен пайсці на рапарт? Нічога не бойся, я заступлюся, нічога табе не будзе. А цябе, – сказаў ён Швейку, – я вазьму з сабой; будзеш жыць у мяне, як у Хрыста за пазухай.

Яго ахапіў новы прыступ велікадушнасці, ён паабяцаў усім цэлы мех даброт: вальнапісанаму – купіць шакаладу, канвойным – рому, капрала падмеўся перавесці ў фатаграфічны аддзел пры штабе Сёмай кавалерыйскай дывізіі і запэўніваў усіх, што ён іх вызваліць і ніколі пра іх не забудзе. I тут жа пачаў частаваць сігарэтамі са свайго партсігара не толькі Швейка, але і астатніх, заявіўшы, што дазваляе ўсім арыштаваным курыць, і абяцаў паклапаціцца аб тым, каб ім усім пакаранне было скарочана і яны вярнуліся да нармальнага вайсковага жыцця.

– He хачу, каб вы мяне ўспаміналі ліхам, – сказаў ён. – Знаёмства ў мяне многа, і са мною не прападзяце. Увогуле вы ствараеце ўражанне людзей слушных, якіх пан бог любіць. Калі вы саграшылі, то за свае грахі вы пакараны, і, як я бачу, вы цярпліва і пакорна церпіце выпрабаванні, пасланыя вам богам.

– На падставе чаго вам вызначылі кару? – звярнуўся ён да Швейка.

Бог наслаў на мяне кару, – набожна адказаў Швейк, – выбраўшы сваёй прыладай палкавы рапарт, пан обер-фельдкурат, з нагоды спазнення ў полк не па маёй віне.

– Бог бясконца міласэрны і справядлівы, – урачыста сказаў обер-фельдкурат. – Ён ведае, каго карае, бо гэтым паказвае нам сваё прадбачанне і ўсёмагутнасць. А вы за што седзіцё, вальнапісаны?

– Міласэрнаму богу пажадана было наслаць на мяне раматус, – адказаў вальнапісаны, – і я заганарыўся. Пасля адбыцця пакарання буду пасланы на кухню.

– Што бог ні робіць, усё на лепшае выходзіць, – натхнёна абвясціў патэр, пачуўшы пра кухню, – прыстойны чалавек і там можа зрабіць кар’еру. Інтэлігентных людзей трэба прызначаць менавіта на кухню для большай магчымасці камбінацый, бо сутнасць не ў тым, як гатаваць, а ў тым, каб з любасцю ўсё гэта камбінаваць, напрыклад, прыправы і да таго падобнае. Я хацеў бы вас бачыць у афіцэрскай кухні. Чалавек неінтэлігентны можа сябе знайсці ў якім-небудзь звычайным занятку, але ў кухарскім майстэрстве гэта адразу адчуваецца.

Фельдкурат памаўчаў і перавёў размову на кухарскія праблемы ў Старым і Новым запавеце, нагадаўшы, што ў тыя часы асабліва дбалі пра майстэрства прыгатавання смачных страў пасля богаслужэнняў і царкоўных урачыстасцей. Затым ён папрасіў усіх што-небудзь праспяваць, і Швейк, як заўсёды, недарэчы зацягнуў:

Але обер-фельдкурат не разгневаўся.

– Калі б у нас было хоць трохі рому, то і віна не трэба, – сказаў ён, зусім па-сяброўску ўсміхаючыся, – а што да Марыны, то яе мы адпусцілі б, таму што яна толькі ўвяла б у грэх.

Капрал абачліва палез у кішэню шыняля і выцягнуў адтуль плоскую пляшку з ромам.

– Асмелюся прапанаваць, пан обер-фельдкурат, – ціха вымавіў ён, і адчувалася, якую ахвяру ён прыносіць, – калі не пагрэбуеце.

– Не пагрэбую, хлопча, – адказаў радасным тонам патэр, – п’ю за наша шчаслівае падарожжа.

– Ежыш Марыя! – уздыхнуў капрал, бачачы, як пасля ёмкага глытка обер-фельдкурата знікла паўпляшкі.

– Вы, хлопча, – сказаў обер-фельдкурат капралу, – упамінаеце імя боскае марна. За гэта ён вас павінен пакараць. – Патэр зноў добра глынуў з пляшкі і, падаючы яе Швейку, па-камандзірску загадаў:

– Дакончыць!

– У войску як у войску, – дабрадушна сказаў Швейк капралу, вяртаючы яму пустую пляшку. У вачах капрала з’явіўся той дзіўны бляск, які можяа заўважыць толькі ў псіхічна хворага чалавека.

– А цяпер я крышачку прыдрамну да Вены, – сказаў обер-фельдкурат. – Разбудзіце мяне, як толькі прыедзем у Вену. А вы, – звярнуўся ён да Швейка, – схадзіце на кухню афіцэрскай сталовай, вазьміце прыбор і прынясіце мне абед. Скажыце там, што для пана обер-фельдкурата Лаціны. Пастарайцеся атрымаць падвойную порцыю. Потым прынясіце мне бутэльку віна ды захапіце з сабой кацялок, каб у яго налілі рому.

Патэр Лаціна пачаў шнарыць у кішэнях.

– Паслухайце, – сказаў ён капралу, – у мяне няма дробных, пазычце мне залаты. Так, вазьміце. Як прозвішча? Швейк? Вось вам на дарогу. Капрал, пазычце мне яшчэ адзін залаты. Гэты залаты вы, Швейк, атрымаеце, калі добра пастараецеся. Апрача таго, хай вам дадуць сігарэт і сігар. Калі будуць выдаваць шакалад, дык таксама захапіце падвойную порцыю, а калі кансервы, то сачыце, каб вам далі вэнджаны язык або гусіную пячонку. А калі будзе швейцарскі сыр, дык пастарайцеся, каб вам далі не з краю, а калі венгерскую каўбасу, не бярыце кончык, лепей з сярэдзіны, ды каб сакавіты кавалачак.

Обер-фельдкурат выцягнуўся на лаўцы і праз хвіліну заснуў.

– Гм. Кажа, дробных няма, – сказаў Швейк. – Гэта мне нагадвае нейкага Млічку, муляра з Дэйвіц. У таго таксама ніколі не было дробных, а завяз у буйных махінацыях па шыю і трапіў у турму за жульніцтва. Буйныя прапіў, а дробных у яго не было.

– У Семдзесят першым палку, – азваўся адзін з канваіраў, – капітан прапіў да вайны ўсю палкавую касу і вымушаны быў падаць у адстаўку, а зараз ён зноў – капітан. Адзін фельдфебель нагрэў казну на сукне, з якога шыюць пятліцы. Украў больш за дваццаць рулонаў, а цяпер падпрапаршчыкам. А аднаго простага пехацінца нядаўна ў Сербіі расстралялі за тое, што ён адразу з’еў цэлую банку кансерваў, якую атрымаў на тры дні.

– Гэта сюды не адносіцца, – запярэчыў капрал. – Але хіба справядліва пазычыць у беднага капрала два залатых, каб даць на чай…

– Вазьміце ваш залаты, – сказаў Швейк. – Не хачу ўзбагачацца за ваш кошт. А калі ён мне аддасць і той другі залаты, я вам таксама яго вярну, каб вы не плакалі. Вас павінна было цешыць, што вайсковы начальнік пазычае ў вас грошы на выдаткі.

Поезд падыходзіў да Вены. Тыя, хто не спаў, глядзелі з акна на драцяныя загароды і ўмацаванні пад Венай, якія зрабілі на ўсіх сумнае ўражанне; нават безупыннае галёканне ў вагонах, дзе ехалі аўчары з Кашперскіх гор, сціхла пад непрыемным пачуццём, якое выклікаў калючы дрот вакол Вены.

– Усё ў парадку, – заўважыў Швейк, гледзячы на акопы, – усё ў поўным парадку. Толькі венцы павінны быць вельмі асцярожнымі – можна лёгка разадраць штаны, выязджаючы за горад. Увогуле ж, – працягваў Швейк, – Вена – вельмі важны горад. Калі некалькі гадоў назад я быў у Вене, я больш за ўсё любіў хадзіць у звярынец глядзець на малпаў, але калі прыязджае якая-небудзь асоба з імператарскага палаца, то тады нікога за кардон не пускаюць. Быў са мной адзін кравец з дзесятага раёна, дык яго арыштавалі якраз за тое, што ён хацеў чаго б там ні каштавала паглядзець на гэтых малпаў.

– А вы былі і ў палацы? – спытаў капрал.

– Там вельмі прыгожа, – адказаў Швейк. – Я там не быў, але мне расказваў адзін, які там быў. Самае там прыгожае – гэта палацавая варта. Кожны стражнік, нібыта, павінен быць вышынёй у два метры, а, выходзячы ў адстаўку, атрымлівае трафіку*. А прынцэс там як смецця.

Поезд мінуў нейкі вакзал, адтуль данесліся, паступова сціхаючы, гукі аўстрыйскага гімна. Капэла, відаць, была выслана на станцыю памылкова, бо поезд толькі праз даволі працяглы час спыніўся на іншым вакзале, дзе ўжо былі падрыхтаваны і ўрачыстая сустрэча і абед. Гэтыя ўрачыстыя сустрэчы, праўда, ужо былі не такія, як на пачатку вайны, калі салдаты па дарозе на фронт аб’ядаліся на кожнай станцыі і калі іх паўсюль віталі дзяўчаткі ў дурацкіх белых сукенках з яшчэ больш дурацкімі абліччамі і такімі ж дурацкімі букетамі. Яшчэ дурнейшымі былі прамовы тых дам, мужы якіх строілі з сябе заўзятых патрыётаў і рэспубліканцаў.

Урачыстая дэлегацыя для сустрэчы вайсковага эшалона ў Вене складалася з трох пань – членаў аўстрыйскага таварыства Чырвонага Крыжа, дзвюх дам з нейкага вайсковага гуртка венскіх жанчын і дзяўчат, аднаго афіцыйнага прадстаўніка венскага магістрату і аднаго вайскоўца. На іх тварах было відаць стому – вайсковыя эшалоны ішлі ўдзень і ўначы, санітарныя паязды з раненымі прыбывалі кожную гадзіну, на станцыях штохвіліны перакідвалі з адной лініі на другую паязды з палоннымі, і пры ўсім гэтым павінны былі прысутнічаць члены розных таварыстваў і карпарацый. З дня ў дзень было адно і тое ж, і першапачатковы запал змяніўся пазяханнем.

З цялячых вагонаў выглядвалі салдаты з выразам безнадзейнасці на тварах, як у тых, што ідуць на шыбеніцу…

Потым быў дадзены загад па ротах ісці па абед да палявых кухняў, якія стаялі за вакзалам. Там жа была і афіцэрская кухня, куды пашыбаваў Швейк выконваць даручэнне обер-фельдкурата. Вальнапісаны застаўся ў вагоне і чакаў, пакуль яго накормяць, – два канваіры пайшлі па абед на ўвесь арыштанцкі вагон.

Швейк даручэнне выканаў як належыць, а пераходзячы пуці, убачыў надпаручніка Лукаша, які праходжваўся паміж калеямі, спадзеючыся, што ў афіцэрскай кухні і на яго долю што-небудзь дастанецца.

Надпаручнік Лукаш знаходзіўся ў даволі непрыемнай сітуацыі, бо часова ў яго з надпаручнікам Кіршнерам быў адзін дзяншчык на дваіх. Гэты хлапец клапаціўся толькі пра свайго гаспадара і праводзіў поўны сабатаж, калі справа датычыла надпаручніка Лукаша.

– Каму гэта вы несяце? – спытаў прыгнечаны надпаручнік, калі Швейк паклаў на зямлю цэлую кучу рэчаў, загорнутых у шынель, – усё, што ён вымантачыў у афіцэрскай кухні.

Швейк на хвілінку разгубіўся, але хутка прыйшоў да розуму і са шчаслівым ззяннем на твары спакойна адказаў:

– Асмелюся далажыць, пан обер-лейтэнант, гэта для вас. Толькі я не ведаю, дзе ваша купэ, і яшчэ не ведаю, ці не будзе камендант поезда пярэчыць супраць таго, каб я ехаў з вамі, бо ён – сапраўдная свіння.

Надпаручнік Лукаш пытальна зірнуў на Швейка, а той дабрадушна і канфідэнцыяльна працягваў:

– Сапраўды, гэта свіння, пан обер-лейтэнант. Калі ён абходзіў поезд, я яму тут жа далажыў, што ўжо адзінаццаць гадзін, я свой тэрмін адседзеў і цяпер павінен ехаць у цялячым вагоне альбо з вамі. А ён мяне надта груба адшыў: маўляў, заставайся там, дзе сядзіш, прынамсі, не зганьбіш пана надпаручніка. Пан надпаручнік! – пакутна скрывіўся Швейк. – Быццам бы я вас, пан обер-лейтэнант, калі-небудзь зганьбіў!

Надпаручнік Лукаш уздыхнуў.

– Дальбог, я ніколі не прынёс вам ганьбы, – працягваў Швейк. – А калі што і здарылася, то гэта была чыстая выпадковасць, «вышэйшая сіла», як гаварыў стары Ванічак з Пелгржымава, калі яго пасадзілі ў трыццаць шосты раз. Ніколі я нічога не зрабіў знарок, я заўсёды хацеў зрабіць усё як мага лепей і спрытней, і не мая віна ў тым, што не было з гэтага для нас абодвух ніякай карысці, а толькі адны турботы і пакуты.

– Толькі не плачце, Швейк, – мякка сказаў надпаручнік Лукаш, калі абодва набліжаліся да штабнога вагона, – я зраблю ўсё, каб вы зноў былі са мной.

– Асмелюся далажыць, пан обер-лейтэнант, я не плачу. Мне толькі надта шкада, што мы абодва самыя разняшчасныя людзі на гэтай вайне і ва ўсім свеце, хаця абодва ні ў чым не вінаваты. Які жорсткі да нас лёс, калі падумаю, што я, колькі жыву, такі старанны…

– Супакойцеся, Швейк.

– Асмелюся далажыць, пан обер-лейтэнант, што калі б не было субардынацыі, я сказаў бы, што нізашто не змагу супакоіцца, але, згодна з вашым загадам, магу сказаць, што я ўжо зусім супакоіўся.

– Дык ужо, Швейк, лезьце ў вагон.

– Так точна, ужо лезу, пан обер-лейтэнант.

Над вайсковым лагерам у Мосце панавала начная цішыня. У бараках салдаты калаціліся ад холаду ў той час, калі ў натопленых бараках для афіцэраў насцеж адчынялі вокны.

Каля асобных аб’ектаў, дзе была пастаўлена варта, час ад часу чуліся крокі вартавых, якія хадой адганялі сон.

Унізе над ракой ззялі агні завода мясных кансерваў яго імператарскай вялікасці. Там і ўдзень і ўначы перапрацоўвалі на кансервы ўсялякія адкіды. Калі вецер дзьмуў з боку завода, у лагеры стаяў смурод ад гнілых сухажылляў, капытоў і касцей, з якіх варылі супавыя кансервы.

У адным з афіцэрскіх баракаў Швейк чакаў уначы свайго надпаручніка Лукаша, які вечарам пайшоў у гарадскі тэатр і дасюль не вярнуўся. Швейк сядзеў на пасланай пасцелі надпаручніка, а насупраць на стуле сядзеў дзяншчык маёра Венцэля.

Маёр Венцэль вярнуўся з фронту ў полк, пасля чаго як у Сербіі, на Дрыне*, была бліскуча Даказана яго поўная бяздарнасць. Гаварылі, што. ён загадаў разабраць і знішчыць пантонны мост, перш чым палова яго батальёна пераправілася на той бераг. Зараз ён быў прызначаны начальнікам вайсковага стрэльбішча ў КірайХідзе і, апрача таго, нечым загадваў у гаспадарчай частцы лагера. Сярод афіцэраў пагаворвалі, што гэта дапаможа маёру Венцэлю зноў стаць на ногі. Пакоі Лукаша і Венцэля знаходзіліся ў адным калідоры.

Дзяншчык маёра Венцэля, Мікулашак, мізэрны, васпаваты хлапец, калыхаў нагамі і лаяўся:

– Дзіўлюся я, што майго старога грыба яшчэ няма. Хацеў бы я ведаць, дзе гэта мой стары дзядуля цэлую ночку швэндаецца. Даў бы мне ключ ад пакоя, дык я заваліўся б у ложак і сім-тым павесяліў Душу. У яго там віна процьма.

– Ён, быццам бы, крадзе, – вымавіў Швейк, выгодна курачы сігарэты свайго гаспадара, бо той забараніў яму пыхкаць з люлькі ў пакоі. – Ты ж, напэўна, мусіш ведаць, адкуль у вас віно?

– Куды ён загадае, туды і іду, – тонкім галаском адказаў Мікулашак. – Напіша патрабаванне на віно для лазарэта, а я атрымаю і нясу дадому.

– А калі б ён табе загадаў абакрасці палкавую касу, ты таксама зрабіў бы гэта? – спытаў Швейк. – Тут, за яго спінай, ты яго разносіш, а перад ім дрыжыш, як асінавы ліст.

Мікулашак заміргаў сваімі вузенькімі вачыма:

– Я б яшчэ падумаў..

– Няма чаго тут думаць, блазнюк ты яшчэ! – раскрычаўся на яго Швейк і раптам замоўк: расчыніліся дзверы, і ўвайшоў надпаручнік Лукаш. Ён быў у надта вясёлым настроі, што можна было лёгка заўважыць па яго фуражцы, насунутай задам наперад.

Мікулашак так спалохаўся, што забыўся саскочыць з пасцелі, і аддаваў чэсць седзячы, да таго ж не зважаючы на тое, што на ім няма фуражкі.

– Маю гонар далажыць, пан обер-лейтэнант, усё ў поўным парадку, – адрапартаваў Швейк, прыняўшы паставу «смірна» па ўсіх правілах, хаця трымаў у зубах сігарэту.

Не звяртаючы на Швейка ніякай увагі, надпаручнік Лукаш скіраваўся проста на Мікулашака, які, вылупіўшы вочы, сачыў за кожным яго рухам, усё яшчэ седзячы на стале з рукой пад казырок.

– Надпаручнік Лукаш, – адрэкамендаваўся ён, падыходзячы да Мікулашака не зусім цвёрдым крокам. – А як ваша прозвішча?

Мікулашак маўчаў. Лукаш падсунуў крэсла, сеў на яго перад Мікулашакам і, узіраючыся ў яго, сказаў:

– Швейк, прынясіце мне з чамадана службовы рэвальвер.

Увесь час, пакуль Швейк капаўся ў чамадане, Мікулашак маўчаў і толькі з жахам глядзеў на надпаручніка. Калі б ён у гэтыя хвіліны мог зразумець, што сядзіць на стале, ён бы жахнуўся яшчэ больш, бо яго ногі датыкаліся да каленяў надпаручніка, які сядзеў насупраць.

– Як завуць, пытаюся я ў вас? – загарланіў надпаручнік, гледзячы знізу ўверх на Мікулашака.

Але той працягваў маўчаць. Як ён пазней тлумачыў, пры нечаканым прыходзе надпаручніка ён проста аслупянеў, хацеў было саскочыць і не змог, хацеў адказаць – і не змрг, хацеў апусціць руку, але не ўдавалася.

– Асмелюся далажыць, пан обер-лейтэнант, – пачуўся голас Швейка. – Рэвальвер не зараджаны.

– Дык зарадзіце яго.

– Асмелюся далажыць, пан обер-лейтэнант, няма ніводнага патрона, ды і цяжка будзе потым гэтага зняць са стала. З вашага дазволу, пан обер-лейтэнант, я хачу сказаць, што гэта Мікулашак, дзяншчык пана маёра Венцэля. У яго заўсёды язык адымаецца, як толькі ўбачыць каго-небудзь з паноў афіцэраў. Ён увогуле саромеецца гаварыць. Такое занядбанае дзіця! Пан маёр Венцэль заўсёды пакідае яго ў калідоры, калі сам ідзе ў горад. Вось ён, небарака, і бадзяецца па дзеншчыках. Хоць бы якая прычына была палохацца, ён жа нічога такога не натварыў.

Швейк плюнуў, у яго тоне, якім ён гаварыў пра Мікулашака, адчувалася поўная пагарда да палахлівасці Мікулашака і яго несалдацкіх паводзін.

– Выкіньце яго, Швейк.

Швейк сцягнуў са стала Мікулашака, які па-ранейшаму бязглузда лупіў вочы на надпаручніка, вывеў яго ў калідор, зачыніў за сабою дзверы і сказаў яму:

– Дык вось, дурыла ты гэткі, я выратаваў табе жыццё. Калі вернецца пан маёр Венцэль, ты за гэта ціхутка прынясеш мне бутэльку віна. Я не жартую. Я табе сапраўды выратаваў жыццё. Калі мой надпаручнік наліжацца, то справы дрэнь. Толькі я магу з ім саўладаць і ніхто іншы.

– Я… – пачаў было Мікулашак.

– Смурод ты, – пагардліва кінуў Швейк. – Сядзь на парозе і чакай, пакуль прыйдзе твой маёр Венцэль.

– Нарэшце вы вярнуліся, – прывітаў Швейка надпаручнік Лукаш. – Я хачу з вамі пагаварыць. Ды не выцягвайцеся вы перада мной ва фронт. Сядайце, Швейк, і кіньце гэтае «слухаюся». Маўчыце і слухайце ўважліва. Ці ведаеце вы, дзе ў Кірай-Хідзе знаходзіцца вуліца Шапроньі? Ды кіньце вы сваё «асмелюся далажыць, пане обер-лейтэнант, не ведаю». Не ведаеце, дык так і скажыце: «не ведаю» – і баста! Запішыце сабе на паперцы: вуліца Шапроньі, нумар шаснаццаць. У гэтым доме ўнізе скабяны гандаль. Крама належыць аднаму мадзьяру па прозвішчы Какань. Ведаеце? Над крамай знаходзіцца кватэра, і ён там жыве, чулі? Чорт бы вас узяў, я вам гавару, што ён там жыве! Зразумелі? Дык вось, заўтра ранкам, гадзін так у дзесяць, вы пойдзеце ў горад, знойдзеце гэты дом, падымецеся на другі паверх і перадасцё пані Какань вось гэты ліст.

Надпаручнік Лукаш, пазяхаючы, працягнуў Швейку заклеены белы канверт, на якім не было ніякага адраса.

– Справа надзвычай важная, Швейк, – павучаў яго надпаручнік. – Асцярожнасць ніколі не бывае залішняй, таму, як бачыце, на канверце няма адраса. Я на вас спадзяюся і ўпэўнены, што вы даставіце ліст у поўным парадку. Ды запішыце яшчэ, што пані завуць Этэлька. Запішыце: пані Этэлька Какань. Яшчэ мушу сказаць, што ліст вы павінны ўручыць ёй сакрэтна і пры любых акалічнасцях. I чакаць адказу. Там, у лісце, напісана, што вы пачакаеце адказу. Што вы хочаце сказаць?

– А калі, пан обер-лейтэнант, мне адказу не дадуць, што тады рабіць?

– Скажыце, што павінны абавязкова атрымаць адказ, – сказаў надпаручнік, зноў пазяхаючы на ўвесь рот. – Ну, я пайду спаць, сёння я надта стаміўся. Колькі мы выпілі! Пасля такога вечара і такой ночы, думаю, кожны стаміўся б.

Надпаручнік Лукаш спачатку не думаў дзе-небудзь затрымлівацца. Пад вечар ён пайшоў з лагера ў горад, маючы намер пайсці ў венгерскі тэатр, дзе давалі нейкую венгерскую аперэтку з тоўстымі яўрэйскімі артысткамі ў галоўных ролях. Несумненная іх вартасць была ў тым, што ў час танца яны падкідвалі ногі вышэй галавы, а ні трыко, ні панталонаў не насілі. Галёрка гэтага, вядома, бачыць не магла, затое тым большае задавальненне мелі артылерыйскія афіцэры, якія сядзелі ў партэры. I каб не прапусціць ніводнай дэталі гэтага прыгожага відовішча, бралі з сабой у тэатр артылерыйскія прызматычныя біноклі.

Надпаручніка Лукаша, аднак, гэтае цікавае свінства не вабіла, бо ўзяты ім напракат бінокль не быў ахраматычным, і замест сцёгнаў ён бачыў толькі нейкія рухомыя фіялетавыя плямы.

У антракце пасля першага дзеяння яго больш зацікавіла адна дама, якую суправаджаў пан сярэдніх гадоў. Яна цягнула яго да гардэроба, настойваючы на неадкладным ад’ездзе дамоў, бо на такія рэчы яна глядзець не будзе. Яна гаварыла даволі голасна па-нямецку, а яе спадарожнік адказваў па-венгерску:

– Так, мой анёлак, хадзем, ты кажаш праўду. Гэта сапраўды безгустоўная рэч.

– Гэта агідна! – абуралася дама, у той час як пан памагаў ёй апрануць манто.

У яе вачах, якія так гарманіравалі з яе чароўнай паставай, палала абурэнне бессаромнасцю спектакля. Пры гэтым яна кінула погляд на надпаручніка Лукаша і яшчэ раз рашуча заявіла:

– Агідна, сапраўды агідна!

Гэты момант вырашыў завязку кароткага рамана. Ад гардэробшчыцы Лукаш даведаўся, што гэта муж і жонка Какань і што ў Каканя на вуліцы Шапроньі, 16 скабяны гандаль.

– А жыве ён з пані Этэлькай на другім паверсе, – паведаміла гардэробшчыца з падрабязнасцямі старой зводніцы. – Яна немка з горада Шапроня, а ён мадзьяр. Тут усе перамяшаліся.

Надпаручнік Лукаш таксама ўзяў з гардэроба шынель і пайшоў у горад. Там у рэстаране «Эрцгерцаг Альбрэхт» ён сустрэўся з афіцэрамі Дзевяноста першага палка. Ён гаварыў мала, затое шмат піў, прыкідваючы, што б яму напісаць гэтай строгай, высокамаральнай і прыгожай даме, якая вабіла яго значна мацней, чым усе гэтыя малпы на сцэне, як называлі аперэтачных акцёрак іншыя афіцэры.

У вельмі добрым настроі ён зайшоў у невялікую кавярню «Ля крыжа св. Стэфана», дзе заняў асобны кабінет, выгнаўшы адтуль нейкую румынку, якая сказала, што распранецца дагала і дазволіць рабіць з ёй, што захоча, загадаў прынесці чарніла, пяро, паштовую паперу і бутэльку каньяку і пасля разважлівага абдумвання напісаў наступны ліст, які яму падаўся найпрыгажэйшым з тых, якія ён калі-небудзь напісаў: «Шаноўная пані! Учора я прысутнічаў у гарадскім тэатры на спектаклі, які выклікаў Ваша абурэнне. На працягу ўсёй першай дзеі я сачыў за Вамі і Вашым мужам. Як я заўважыў…

“Якім правам у гэтага мужыка такая чароўная жонка? – сказаў сам сабе надпаручнік Лукаш. – Бо выглядае ён, як паголены павіян».

Далей ён напісаў: «Ваш муж глядзеў на ўсе тыя гнюснасці, якія тварыліся на сцэне з задавальненнем, а ў Вас, шаноўная пані, гэты спектакль выклікаў справядлівае пачуццё абурэння і агіды, бо гэта было не мастацтва, а гнюсны замах на самыя запаветныя пачуцці чалавека».

«Грудзі ў яе шыкарныя, – падумаў надпаручнік Лукаш. – Ну што ж, наперад!»

«Прабачце, шаноўная пані, за тое, што, не будучы з Вамі знаёмым, я так з Вамі шчыры. У сваім жыцці я бачыў шмат жанчын, але ніводная з іх не зрабіла на мяне такога ўражання, як Вы, бо Ваш светапогляд і Ваша думка поўнасцю супадаюць з маімі. Я перакананы, што Ваш муж – тыповы эгаіст, які цягае Вас з сабой…»

«Не, гэта не пойдзе», – сказаў сам сабе надпаручнік Лукаш, закрэсліў «цягае Вас з сабой» і замест гэтага напісаў: «…які ў сваіх асабістых інтарэсах водзіць Вас, шаноўная, на тэатральныя спектаклі, якія адпавядаюць толькі яго густу. Я люблю шчырасць і ніяк не хачу ўмешвацца ў Ваша асабістае жыццё і хацеў бы пагаварыць з Вамі прыватным чынам аб чыстым мастацтве…»

«Тут, у гатэлях, гэта будзе нязручна. Давядзецца зацягнуць яе ў Вену, – падумаў яшчэ надпаручнік. – Вазьму камандзіроўку».

«Таму я асмельваюся, шаноўная пані, прасіць Вас аб спатканні, каб мы маглі бліжэй пазнаёміцца. Спадзяюся, што Вы не адмовіце ў гэтым таму, каго ў бліжэйшы час чакаюць цяжкія ваенныя паходы і хто ў выпадку Вашага ласкавага дазволу захавае ў гарачцы бітваў цудоўны ўспамін аб душы, якая разумела яго гэтак жа глыбока, як і ён яе разумеў. Ваша рашэнне будзе для мяне ўказаннем, Ваш адказ – рашаючым момантам у жыцці».

Ён падпісаўся, дапіў каньяк, заказаў яшчэ адну бутэльку, і, папіваючы чарку за чаркай, павольна, радок за радком, перачытаў ліст і нават шчыра праслязіўся, дачытаўшы апошнія словы.

Было ўжо дзевяць гадзін раніцы, калі Швейк пабудзіў надпаручніка Лукаша:

– Асмелюся далажыць, пан обер-лейтэнант, вы праспалі службу, а мне ўжо трэба ісці з вашым лістом у тую Кірай-Хіду. Я вас ужо будзіў у сем гадзін, затым у паўвосьмай, потым у восем, калі ўсе пайшлі на заняткі, а вы толькі перавярнуліся на другі бок. Пан обер-лейтэнант, а пан обер-лейтэнант…

Нешта прамармытаўшы, надпаручнік Лукаш хацеў было зноў павярнуцца на другі бок, але гэта яму не ўдалося: Швейк неміласэрна яго трос і галёкаў:

– Пан обер-лейтэнант, дык я пайду з гэтым лістом у Кірай-Хіду!

Надпаручнік пазяхнуў:

– Ліст?.. А, з маім лістом. Але гэта сакрэт, разумееце? Таямніца паміж намі. Ідзіце…

Надпаручнік зноў захінуўся ў коўдру, якую з яго сцягнуў Швейк, і зноў заснуў. А Швейк павандраваў у Кірай-Хіду.

Знайсці вуліцу Шапроньі і дом № 16 было б не так цяжка, калі б насустрач Швейку выпадкова не трапіўся стары сапёр Водзічка, які быў прыкамандзіраваны да кулямётчыкаў, размешчаных у лагерных казармах. Некалькі гадоў таму назад Водзічка жыў у Празе, на Боішці, і з нагоды такога спаткання не заставалася нічога іншага, як зайсці абодвум у карчму «Ля чорнага баранчыка» ў Бруку, дзе была знаёмая кельнерка чэшка Ружанка, якой былі вінаваты ўсе чэхі-вальнапісаныя, што калі-небудзь жылі ў лагеры.

Сапёр Водзічка, стары прайдзісвет, апошнім часам быў яе кавалерам і вёў улік усіх маршавых рот, якія павінны былі зняцца з лагера, і своечасова абходзіў усіх чэхаў-вальнапісаных і нагадваў, каб яны не зніклі ў прыфрантавой мітусні, не заплаціўшы доўгу.

– Ты куды намерыўся? – спытаў Водзічка пасля першага кілішка добрага віна.

– Гэта сакрэт, – адказаў Швейк, – але табе, як старому прыяцелю, магу сказаць.

Ён растлумачыў яму ўсё з падрабязнасцямі, і Водзічка заявіў, што ён, як стары сапёр, Швейка пакінуць не можа і пойдзе з ім разам перадаць ліст.

Яны з вялікай ахвотай пагаварылі аб мінулых дзяньках і, калі пасля поўдня выходзілі з «Чорнага баранчыка», усё ім здавалася простым і лёгка дасягальным. Апрача таго, абодва ўжо былі ў тым стане, калі нікога ў свеце не баяліся.

Па дарозе да вуліцы Шапроньі, дом № 16 Водзічка ўвесь час выказваў крайнюю нянавісць да венграў і безупынку расказваў аб тым, дзе, што і калі перашкодзіла яму пабіцца з імі.

– Трымаем мы аднаго разу гэткага мадзьярскага дурылу за горла. Было гэта ў Паўсдорфе, калі мы, сапёры, прыйшлі туды на кілішак віна. Хачу гэта я даць яму дзягай па чэрапе, бо мы тут жа, як прыйшлі, трахнулі бутэлькай па лямпе, а ён як закрычыць: «Тонда, гэта ж я, Пуркрабак з Шаснаццатага запаснога!» Мала не хапала, каб адбылася памылка. Але затое каля Нязідарскага возера мы з імі, мадзьярскімі блазнамі, расквіталіся як мае быць! Мы тады, тыдні тры назад, хадзілі паглядзець на возера. Там, у суседняй вёсцы, кватаруе кулямётная каманда нейкага ганведскага палка, а мы выпадкова зайшлі ў карчму, дзе яны вытанцоўвалі, як шалёныя, свой бязглузды чардаш ды яшчэ гарлапанілі сваё «Uram, uram, biro uram> альбо «Lanok, lanok, lanok а faluba». Садзімся мы насупраць іх. Паклалі свае салдацкія дзягі перад сабой на стол і гаворым паміж сабой: «Ну, мярзотнікі, мы вам пакажам «ланёк». А адзін з нашых, Мейстршык, у якога кулак, што Белая гара*, тут жа прапанаваў, што пойдзе танцаваць і адаб’е ў каго-небудзь з гэтых валацуг дзяўчынку. А дзяўчаткі былі паглядныя – што спераду, што з-заду. Наш Мейстршык, значыцца, ускочыў у кола і давай адымаць у аднаго ганведа яго прыгажуню. Той нешта залапатаў, а Мейстршык як дасць яму, той і зваліўся. Мы пахапалі свае дзягі, абматалі іх вакол рукі, каб не разгубіць штыкоў, кінуліся ў самую бучу, а я крыкнуў: «Вінаваты, невінаваты – бі ўсіх без разбору!» I пайшло, як па масле… Карацей кажучы, мадзьяры – зброд, – закончыў стары сапёр Водзічка свой аповед, на што Швейк заўважыў:

– Іншы мадзьяр не вінаваты ў тым, што ён мадзьяр.

– Як гэта не вінаваты? – разгарачыўся Водзічка. – Кожны з іх вінаваты… Не хацеў бы я, каб ты трапіў у кампанію такіх падлюг. Хіба гэта людзі? Гэта – быдла.

– Як мы да людзей, так і людзі да нас, – сказаў Швейк.

За такой цікавай і павучальнай размовай Швейк і Водзічка знайшлі нарэшце скабяны гандаль пана Каканя на вуліцы Шапроньі, № 16.

– Ты лепей пачакай мяне тут, – сказаў Швейк Водзічку каля пад’езда, – я толькі збегаю на другі паверх, аддам ліст, атрымаю адказ і адразу ж – уніз.

– Адпусціць цябе аднаго? – здзівіўся Водзічка. – Ты яшчэ не ведаеш мадзьяраў, колькі разоў я табе гаварыў! Мы з ім павінны асцярожней. Я яго як трэсну… Спушчу з другога паверха, паляціць як шрапнель.

– Водзічка, ты ж не такі п’яны. Я на дзве чвэрткі выпіў болей. Навошта нам уздымаць гвалт? Я за гэта адказваю. Тут жа гаворка ідзе пра жанчыну.

– I яе трэсну, мне ўсё адно. Кепска ты яшчэ ведаеш старога Водзічку.

– Добра, пойдзем разам, – вырашыў Швейк. – Але трэба дзейнічаць абачліва, каб не мець якіх-небудзь непрыемнасцей.

– Не турбуйся, таварыш, – ціха сказаў Водзічка, калі яны падышлі да сходаў. – Я яго як трэсну… – I яшчэ цішэй дадаў:

– Вось убачыш, з гэтай мадзьярскай шэльмай не будзе шмат працы.

I калі б у пад’ездзе быў хто-небудзь, хто разумеў бы па-чэшску, той яшчэ на лесвіцы пачуў бы даволі гучна вымаўлены Водзічкам дэвіз: «Ты мадзьяраў не ведаеш…» – дэвіз, які ён узяў на ўзбраенне ў ціхім шынку над ракой Літавай, сярод садоў славутай Кірай-Хіды, якую салдаты заўсёды будуць успамінаць з праклёнамі, прыгадваючы ўсе гэтыя практыкаванні перад сусветнай вайной і ў час сусветнай вайны, калі іх тэарэтычна рыхтавалі да практычных масавых забойстваў, да разні.

Швейк з Водзічкам стаялі каля дзвярэй кватэры пана Каканя. Перш чым націснуць на кнопку званка, Швейк заўважыў:

– Ці чуў ты, Водзічка, прыказку, што асцярожнасць – маці мудрасці?

– Мяне гэта не турбуе, – адказаў Водзічка. – У яго не павінна быць часу нават рот разявіць…

– Ды я ні з кім і не збіраюся гаварыць, Водзічка. Швейк пазваніў, і Водзічка голасна сказаў:

– Айн, цвай – і паляціць з лесвіцы. Расчыніліся дзверы, з’явілася служанка і па-венгерску спытала, што ім трэба.

– Не разумею, – зняважліва сказаў Водзічка. – Навучыся, дзеўка, гаварыць па-чэшску.

– Verstehen Sie deutsch? – спытаў Швейк.

– А pischen.

– Скажыце пані, – працягваў Швейк па-нямецку, – што я хачу з ёй гаварыць. Скажыце, што для яе ў калідоры ёсць ліст ад аднаго пана.

– Дзіўлюся я з цябе, – сказаў Водзічка, – уваходзячы следам за Швейкам у пярэдні пакой. – Як ты можаш з розным смуродам так размаўляць?

З пакоя, адкуль чулася бразганне ложак і талерак, зноў выйшла служанка і сказала Швейку:

– Пані сказала, што ў яе няма часу; калі што-небудзь трэба, перадайце мне.

– Добра, – урачыста заявіў Швейк, – ліст для пані, але трымайце язык за зубамі.

Ён дастаў ліст надпаручніка Лукаша.

– Я, – тыцнуў ён пальцам у сябе, – пачакаю адказу тут, у пярэдняй.

– Што ж ты не сядзеш? – спытаў Водзічка, які ўжо ўсеўся ў крэсла каля сцяны. – Вунь крэсла. А ты будзеш стаяць, як жабрак? Не прыніжайся перад гэтым мадзьярам. Убачыш, што з ім яшчэ будзе цяганіны, але я яго трэсну. Слухай, – спытаў ён праз хвіліну, – дзе ты так навучыўся па-нямецку?

– Самавукам, – адказаў Швейк.

Зноў запанавала цішыня. Раптам з пакоя, куды служанка аднесла ліст, пачуўся страшэнны крык і шум. Нешта цяжкае бразнулася вобзем, потым можна было выразна распазнаць звон ад біцця талерак і шклянак і грубую венгерскую лаянку.

Расчыніліся дзверы, і ў пярэднюю ўбег пан у росквіце гадоў з сурвэткай на шыі, размахваючы лістом.

Сапёр сядзеў бліжэй да дзвярэй, і раз’юшаны пан накінуўся спачатку на яго:

– Што гэта павінна азначаць? Дзе гэты пракляты нягоднік, які прынёс ліст? – крычаў ён па-нямецку.

– Памалу, – сказаў Водзічка, устаючы з крэсла. – Ты нам тут моцна не гарлай, а то вылеціш. А калі хочаш ведаць, хто гэты ліст прынёс, то спытай у таго таварыша. Ды гавары з ім прыстойна, а то апынешся за дзвярыма адным скокам.

Цяпер прыйшла чарга Швейка пераканацца ў красамоўнасці лютага паяа з сурвэткай на шыі, які без ладу і складу пачаў крычаць, што яны толькі што селі абедаць.

– Мы чулі, што вы абедаеце, – на ламанай нямецкай мове згадзіўся з ім Швейк, дадаўшы па-чэшску:

– Мы таксама падумалі, што дарэмна адрываем вас ад абеду.

– Не прыніжайся! – абазваўся Водзічка. Разлютаваны пан, які так жвава жэстыкуляваў, што сурвэтка трымалася ўжо толькі адным канцом, працягваў: ён спачатку падумаў, што ў лісце гаворка пойдзе аб тым, каб адвесці для вайсковых часцей памяшкання ў гэтым доме, які належыць яго жонцы.

– Тут бы размясцілася даволі многа войска, – сказаў Швейк. – Але ў лісце гаварылася, як вы, пэўна, пераканаліся, не пра гэта.

Пан схапіўся за галаву і выбухнуў градам папрокаў. Ён сказаў, што таксама быў лейтэнантам запасу і рад быў бы паслужыць і цяпер, але ў яго хвароба нырак. У яго часы афіцэрства не было такім распусным, каб парушаць спакой чужой сям’і. Ён пашле гэты ліст у штаб палка, у вайсковае міністэрства, ён надрукуе яго ў газетах…

– Васпан, – з годнасцю заявіў Швейк, – гэты ліст напісаў я. Я, а не обер-лейтэнант. Подпіс падроблены. I прозвішча фальшывае. Мне ваша жонка вельмі падабаецца. Я кахаю вашу жонку. Я закаханы ў яе па вушы, як гаварыў Врхліцкі*. Капітальная жанчына.

Раз’юшаны пан хацеў было кінуцца на Швейка, які стаяў перад ім ціха і спакойна, але стары сапёр Водзічка, што сачыў за кожным рухам пана, вырваў у яго з рук ліст, якім той увесь час размахваў, сунуў у сваю кішэню, і не паспеў пан Какань апамятацца, як Водзічка яго згроб, аднёс да дзвярэй, адчыніў іх адной рукой, і можна было пачуць, як нешта загрукацела ўніз па сходах.

Усё адбылося так хутка, як бывае ў казках, калі д’ябал прыходзіць па чалавека. Ад раз’юшанага пана засталася толькі сурвэтка. Швейк яе падняў і ветліва пастукаў у дзверы пакоя, адкуль пяць хвілін таму назад выйшаў пан Какань і адкуль цяпер чуўся жаночы плач.

– Прынёс вам сурвэтачку, – далікатна сказаў Швейк пані, якая рыдала на сафе. – Каб на яе не наступілі… Маё шанаванне!

Шчоўкнуўшы абцасамі і ўзяўшы пад казырок, ён выйшаў. На сходах не было відаць амаль ніякіх слядоў барацьбы. Пэўна, як і меркаваў Водзічка, усё адбылося без асаблівых цяжкасцей. Толькі ў пад’ездзе каля брамы Швейк знайшоў надарваны каўнерык. Відаць, калі пан Какань адчайна хапаўся за вароты, каб яго не выцягнулі на вуліцу, тут адыграўся апошні акт гэтай трагедыі.

Затое на вуліцы стаяў дым каромыслам. Пана Каканя адцягнулі ў пад’езд насупраць і адлівалі вадой. А пасярод вуліцы біўся, як леў, стары сапёр Водзічка з некалькімі ганведамі і ганведскімі гусарамі, якія заступіліся за свайго земляка. Ён па-майстэрску адмахваўся штыком на папрузе, як цэпам. Водзічка быў не адзін. Плячо ў плячо з ім біліся некалькі салдат-чэхаў з розных палкоў, якія ў гэты час выпадкова ішлі па вуліцы.

Швейк, як ён пазней запэўніваў, сам не ведаў, як апынуўся ў самым асяродку бойкі і як у руках яго апынулася палка нейкага разгубленага гледача, бо цесака ў Швейка не было.

Працягвалася гэта даўгавата, але і ўсё прыгожае мае свой канец. Прыбыў патруль і забраў усіх.

Поруч з Водзічкам крочыў Швейк, несучы палку, якую начальнік патруля азначыў як corpus delicti. Швейк ішоў задаволены, трымаючы палку, як стрэльбу, на рамяні.

Стары сапёр Водзічка ўсю дарогу ўпарта маўчаў. Толькі заходзячы на гаўптвахту, ён задуменна сказаў Швейку:

– Ну, не казаў я табе, што ты мадзьяраў кепска ведаеш?

Палкоўнік Шрэдэр не без асалоды разглядваў бяскроўны твар і вялікія кругі пад вачамі надпаручніка Лукаша, які ад збянтэжанасці не глядзеў на палкоўніка і ўпотай, быццам вывучаючы нешта, узіраўся ў план размяшчэння вайсковых каманд у лагеры. План гэты быў адзінай аздобай у кабінеце палкоўніка. На стале перад палкоўнікам Шрэдэрам ляжала некалькі газет з памечанымі сінім алоўкам артыкуламі, якія ён яшчэ раз прабег вачыма, і сказаў, гледзячы на надпаручніка:

– Значыцца, вы ўжо ведаеце, што ваш дзяншчык Швейк знаходзіцца ў вязніцы і яго справа, мабыць, будзе перададзена ў дывізіённы суд?

– Так точна, пан палкоўнік.

– Але гэтым, – з націскам сказаў палкоўнік, цешачыся белым тварам надпаручніка Лукаша, – уся гісторыя не завершана. Мясцовая грамадскасць узрушана казусам з вашым дзеншчыком Швейкам, і гэтая афера звязваецца з вашым імем, пан надпаручнік. Камандаванне дывізіі ўжо накіравала нам матэрыял па гэтай справе. У мяне тут ёсць некаторыя выданні, якія пішуць пра гэты інцыдэнт. Можаце прачытаць мне ўголас.

Палкоўнік перадаў Лукашу газеты з адчыркнутымі артыкуламі, і надпаручнік пачаў чытаць так манатонна, як быццам чытаў сказ з дзіцячай чытанкі: «Мёд значна больш пажыўны і лягчэй ператраўляецца, чым цукар».

– «Дзе зарука нашай будучыні?»

– Гэта «Пестэр-Ллойд»*? – спытаў палкоўнік.

– Так, пан палкоўнік, – адказаў надпаручнік Лукаш і працягваў чытаць: «Вядзенне войнаў патрабуе сумесных дзеянняў усіх слаёў насельніцтва Аўстра-Венгерскай манархіі. Калі мы дамагаемся бяспекі нашай дзяржавы, то ўсе нацыі павінны падтрымліваць адна адну. Зарука нашай будучыні – у добраахвотнай павазе аднаго народа да другога. У гэтыя гістарычныя хвіліны мы не можам моўчкі глядзець на кучку людзей, якія з меркаванняў мясцовага нацыяналізму спрабуюць перашкодзіць згуртаванай працы і барацьбе ўсіх народаў нашай імперыі за справядлівую помсту тым нягоднікам, якія без усякай прычыны напалі на нашу бацькаўшчыну, каб адняць у яе ўсе культурныя каштоўнасці і дасягненні цывілізацыі. Мы не можам прайсці моўчкі міма тых гнюсных учынкаў асоб з хваравітай псіхалогіяй, якія толькі і мараць аб разбурэнні аднадушнасці нашых народаў. Мы ўжо звярталі ўвагу нашых чытачоў на дэбашырства N-скага палка ў Дэбрэцэне, бясчынствы якога былі абмеркаваны і асуджаны пешцкім соймам і сцяг якога пазней быў на фронце… (выкраслена цэнзурай). На чыім сумленні ляжыць гэтая ганьба? (Выкраслена цэнзурай). Хто ўвагнаў чэшскіх салдат у… (выкраслена цэнзурай). На што замахваюцца чужакі на нашай роднай венгерскай зямлі, лепей за ўсё сведчыць інцыдэнт у горадзе Кірай-Хідзе, венгерскім «астраўку» на Літаве. Да якой нацыянальнасці належалі салдаты з недалёкага вайсковага лагера ў Мосце на Літаве, якія напалі на тамашняга гандляра пана Дзюлу Каканя і пабілі яго? Улады абавязаны расследаваць гэтае злачынства і высветліць у вайсковага камандавання, якое, безумоўна, ужо займаецца гэтай справай, якую ролю ў гэтым бяспрыкладным цкаванні падданых венгерскага каралеўства адыгрывае надпаручнік Лукаш, імя якога ў горадзе звязваецца з падзеямі апошніх дзён, як паведаміў нам наш мясцовы карэспандэнт, што сабраў ужо багаты матэрыял па гэтай абуральнай справе. Мы не сумняваемся, што пешцкі парламент сам зоймецца гэтай справай, каб нарэшце ўсе зразумелі, што чэшскія салдаты, якія едуць на фронт праз венгерскае каралеўства, не могуць лічыць зямлю кароны святога Стэфана* зямлёй, узятай імі ў арэнду. Калі ж некаторыя асобы гэтай нацыянальнасці, якія так яскрава прадэманстравалі ў Кірай-Хідзе «салідарнасць» усіх народаў Аўстра-Венгрыі, яшчэ і сёння не ўлічваюць сітуацыі, мы параілі б ім сядзець ціха, бо ва ўмовах ваеннага часу куля, пятля, суд і штык навучаць іх падпарадкавацца вышэйшым інтарэсам нашай агульнай радзімы».

– Чый подпіс пад артыкулам, пан надпаручнік?

– Рэдактара, дэпутата Белы Барабаша, пан палкоўнік.

– Старая бестыя, пан надпаручнік; але раней, чым гэты артыкул трапіў у «Пестэр-Ллойд», ён быў апублікаваны ў «Пешты-Хірлап»*. Цяпер прачытайце мне афіцыйны пераклад венгерскага артыкула ў шапроньскай газеце «Шапронь-і-Напла»*.

Надпаручнік Лукаш пачаў чытаць артыкул, які аўтарам быў аздоблены цэлай гронкай фраз накшталт: «наказ дзяржаўнай мудрасці», «дзяржаўны парадак», «маральная сапсаванасць», «утаптаная ў бруд чалавечая годнасць і пачуццё», «баляванне канібалаў», «збіванне лепшых людзей грамадства», «зграя мамелюкоў», «закулісныя махінацыі». А далей усё падавалася так, быццам мадзьяры на ўласнай зямлі з’яўляюцца самым зацкаваным народам. Быццам бы падзеі разгортваліся так: прыйшлі чэшскія салдаты, павалілі рэдактара, білі яго ботамі ў жывот, ён, няшчасны, енчыў ад болю, а нехта ўсё застэнаграфаваў.

«Здзіўляе нас толькі адно: некаторыя ўдзельнікі гэтай бойні знаходзяцца дасюль на волі. Гэта датычыць асабліва таго пана, які, паводле чутак, беспакарана пражывае ў лагеры і да гэтага часу носіць пятліцы свайго «папугайскага палка»*. Прозвішча яго было пазаўчора названа ў «Пестэр-Ллойд» і ў «Пешты-Напла». Гэта праславуты чэшскі шавініст Лукаш, пра бясчынствы якога будзе пададзена інтэрпеляцыя дэпутатам ад Кірай-хідскай акругі Гезам Шавань».

– У такім жа прыязным тоне, пан надпаручнік, – сказаў палкоўнік Шрэдэр, – пішуць пра вас штотыднёвік, які выходзіць у Кірай-Хідзе, і прэсбургскія* газеты. Але вас, гэта, напэўна, не зацікавіць, бо ўсё на адзін капыл. Палітычна гэта лёгка вытлумачыць, бо мы, аўстрыйцы, ці то немцы, ці то чэхі, усё ж надта супраць венграў… Вы мяне разумееце, пан надпаручнік. У гэтым праглядваецца пэўная тэндэнцыя. Хутчэй вас можа зацікавіць артыкул у «Камарненскай* вячэрняй газеце», у якім гаворыцца, што вы спрабавалі згвалціць пані Какань проста ў сталовай у час абеду ў прысутнасці яе мужа, якога вы, пагражаючы шабляй, прымусілі заткнуць ручніком рот сваёй жонцы, каб яна не крычала. Гэта самая апошняя звестка пра вас, пан надпаручнік.

Палкоўнік усміхнуўся і працягваў:

– Улады не выканалі свайго абавязку. Папярэдняя цэнзура тутэйшых газет таксама ў руках венграў. Яны робяць з намі, што хочуць. Наш афіцэр безабаронны супраць зняваг венгерскага цывільнага паскудніка-рэдактара. I толькі пасля нашай рэзкай заявы, а можа тэлеграмы нашага дывізіённага суда, дзяржаўная пракуратура ў Будапешце зрабіла пэўныя крокі для таго, каб правесці арышты ва ўсіх названых рэдакцыях. Болей за ўсіх папала рэдактару «Камарненскай вячэрняй газеты», ён пра той артыкул у сваёй «вячорцы» будзе помніць да самай смерці. Дывізіённы суд даручыў мне, як вашаму начальніку, дапытаць вас і адначасова высылае мне матэрыялы следства. Усё было б добра, калі б не гэты ваш злашчасны Швейк. З ім сядзіць нейкі сапёр Водзічка; калі яго прывялі на гаўптвахту пасля бойкі, пры ім знайшлі ліст, які вы пасылалі пані Какань. Дык гэты ваш Швейк на допыце бажыўся, што ліст не ваш, што гэта пісаў ён сам, а калі яму было прапанавана перапісаць яго, каб параўнаць почыркі, ён ваш ліст сажраў. Тады з палкавой канцылярыі былі перасланы ў дывізіённы суд вашы рапарты для параўнання з почыркам Швейка, – і вось маеце вынік.

Палкоўнік пагартаў паперы і паказаў надпаручніку Лукашу наступнае месца: «Абвінавачаны Швейк адмовіўся напісаць прадыктаваныя яму фразы, запэўніваючы, што за ноч развучыўся пісаць».

– Я, пан надпаручнік, увогуле не надаю ніякага значэння таму, што гаварыў у дывізіённым судзе ваш Швейк ці гэты сапёр. I Швейк, і сапёр стаяць на тым, што ўсё адбылося з-за нейкага дробязнага жарту, якога не зразумелі, што на іх напалі цывільныя, а яны адбіваліся, каб захаваць вайсковы гонар. Натуральна, я, як камандзір палка, паклапаціўся аб тым, каб ва ўсе газеты ад імя дывізіённага суда было паслана абвяржэнне нікчэмных артыкулаў, надрукаваных у тутэйшых газетах. Здаецца, я няблага адрэдагаваў: «Дывізіённы суд N-скай дывізіі і штаб N-скага палка заяўляюць, што артыкул, надрукаваны ў тутэйшай газеце аб нібыта дапушчаных салдатамі N-скага палка бясчынствах, ні ў чым не адпавядае сапраўднасці і ад першага да апошняга радка выдуманы.

Следства, пачатае супраць вышэйназваных газет, прывядзе да суровага пакарання вінаватых».

– Дывізіённы суд, – працягваў палкоўнік, – прыходзіць да таго ж вываду, што гаворка ідзе аб сістэматычным цкаванні нашых вайсковых злучэнняў. Прытым параўнайце, колькі войска адышло на фронт з нашага боку і колькі – з іхняга. Скажу вам шчыра, што чэшскі салдат мне больш даспадобы, чым гэты венгерскі зброд. Я памятаю, як пад Белградам венгры стралялі па вашым другім маршавым батальёне, які, не ведаючы, што гэта страляюць венгры, пачаў смаліць у дэйчмайстараў*, што стаялі на правым флангу, а дэйчмайстары таксама пераблыталі і адкрылі агонь па баснійскім палку, які стаяў побач. Ну, я скажу вам, і становішча! Я быў акурат на абедзе ў штабе брыгады. Напярэдадні мы мусілі здавольвацца шынкай і супам з кансерваў, а ў той дзень нам прыгатавалі сапраўдны курыны булён, філе з рысам і ромавыя бабкі. За дзень да таго мы павесілі ў мястэчку сербскага шынкара, і нашы кухары знайшлі ў яго ў склепе трыццацігадовае віно. Можаце сабе ўявіць, як мы чакалі гэтага абеду. З’елі мы булён і толькі ўзяліся за курыцу, як раптам перастрэлка, потым страляніна як мае быць, і наша артылерыя, якая не мела ніякага ўяўлення, што гэта нашы часці страляюць па сваіх, пачала смаліць па нашай лініі, і адзін снарад упаў каля самага штаба брыгады. Сербы, пэўна, вырашылі, што ў нас пачалося паўстанне, і пачалі біць па нас з усіх бакоў, а потым давай фарсіраваць раку. Зайшлі да нас у тыл з абодвух флангаў і заціснулі наш цэнтр у трохвугольнік, у якім апынуліся і артылерыя, і пяхота, і абоз з усёй аўтакалонай, склады і палявы лазарэт. Два дні я не злазіў з сядла, а начальнік дывізіі папаў у палон і наш брыгадны таксама. А вінаваты ва ўсім гэтым былі мадзьяры, якія стралялі па нашым другім маршавым батальёне. Само сабой разумеецца, што ўсю віну звалілі на наш полк.

Палкоўнік плюнуў.

– Вы самі цяпер, пан надпаручнік, пераканаліся, як спрытна яны выкарысталі вашы прыгоды ў Кірай-Хідзе.

Надпаручнік Лукаш збянтэжана закашляў.

– Пан надпаручнік, – звярнуўся да яго інтымна палкоўнік, – палажыўшы руку на сэрца, колькі разоў вы спалі з пані Какань?

Палкоўнік Шрэдэр быў сёння ў вельмі добрым настроі.

– Ах, не кажыце, пан надпаручнік, што вы толькі пачалі з ёй перапісвацца. Я ў вашы гады, будучы на трохтыднёвых тапаграфічных курсах у Этеры*, усе гэтыя тры тыдні нічога іншага не рабіў, як толькі спаў з венгеркамі. Кожны дзень з іншай: з маладымі, незамужнімі, з пажылымі, замужнімі, як прыйдзецца… «Пачаў перапісвацца», – паляпаў палкоўнік надпаручніка па плячы. – Ведаем мы гэта! Не гаварыце мне нічога, у мяне сваё меркаванне аб гэтым. Закруцілі вы з ёй раман, муж даведаўся, а тут ваш прыдуркаваты Швейк… Але ведаеце, пан надпаручнік, гэты Швейк усё ж хлопец з характарам. Як ён абвёў усіх вакол пальца з гэтым лістом. Такога чалавека, шчыра кажучы, шкада. Таму следства ў гэтым кірунку абавязкова павінна быць спынена. Вас, пан надпаручнік, скампраметавалі газеты. Ваша прысутнасць тут цяпер зусім недарэчы. На гэтым тыдні на рускі фронт будзе накіравана маршавая рота. Вы – самы старшы афіцэр у адзінаццатай роце. Гэтая рота адправіцца пад вашай камандай. У брыгадзе ўжо ўсё падрыхтавана. Скажыце старшаму пісару, каб ён знайшоў вам іншага дзеншчыка замест Швейка.

Надпаручнік Лукаш з удзячнасцю паглядзеў на палкоўніка, які працягваў:

– Швейка я прыкамандзіроўваю да вас у якасці ротнага ардынарца.

Палкоўнік устаў і, падаючы збялеламу надпаручніку руку, сказаў:

– Гэтым уся справа вырашаецца. Жадаю шчасця! Вы павінны на Усходнім фронце праславіцца. Калі яшчэ калі-небудзь убачымся, заходзьце да нас. Не пазбягайце нас, як у Будзеёвіцах…

Усю дарогу да дому надпаручнік Лукаш паўтараў: «Ротны камандзір, ротны ардынарац». I перад ім ва ўсім сваім харастве паўставаў вобраз Швейка.

Калі надпаручнік Лукаш загадаў старшаму пісару Ванаку падшукаць яму замест Швейка новага дзеншчыка, той сказаў:

– А я думаў, што вы, пан обер-лейтэнант, Швейкам задаволены, – і, пачуўшы, што палкоўнік прызначыў Швейка ардынарцам адзінаццатай роты, усклікнуў:

– Памажы нам, божа!

У арыштанцкім бараку пры дывізіённым судзе вокны былі закратаваны. Уставалі там, паводле правілаў, у сем гадзін раніцы і пачыналі прыбіраць сеннікі, якія валяліся проста на бруднай падлозе: нараў не было. Тыя, хто кончыў уборку, сядзелі на лаўках каля сцяны і альбо шукалі вошай – асабліва тыя, хто прыйшоў з фронта, альбо бавілі час апавяданнямі аб розных прыгодах. Швейк разам са старым сапёрам Водзічкам і яшчэ некалькімі салдатамі розных палкоў і рознага роду зброі сядзелі на лаўцы каля дзвярэй.

– Паглядзіце, хлопцы, – падаў голас Водзічка, – на таго мадзьярскага дзецюка ля акна, як ён, падла, моліцца, каб у яго ўсё добра ладзілася. Не чэшуцца ў вас рукі разарваць яму морду ад вуха да вуха?

– За што? Ён добры чалавек, – сказаў Швейк. – Трапіў сюды таму, што не захацеў з’явіцца на прызыў. Ён супраць вайвы. З нейкай секты, а пасадзілі яго таму, што ён не хоча нікога забіваць і трымаецца божай запаведзі. Ну, яны яму пакажуць гэтую запаведзь, салодкай не падасца! Перад вайной жыў у Маравіі нейкі пан Немрава. Калі яго забралі ў войска, не хацеў нават узяць вінтоўку на плячо: насіць зброю – гэта супраць яго перакананняў. Ну, арыштавалі, мучылі, аж счарнеў увесь, а потым зноў павялі да прысягі. А ён:

– Не, прысягаць не буду, гэта супраць маіх перакананняў. I вытрымаў, узяў сваё.

– Ну і дурань, – сказаў стары сапёр Водзічка, – ён павінен быў прысягнуць, а потым на ўсё гэта начхаць. I на прысягу таксама.

– Я ўжо тры разы прысягаў, – азваўся адзін пехацінец, – трэці раз сяджу за дэзерцірства. Каб у мяне не было медыцынскага пасведчання, што я пятнаццаць гадоў назад укаюкаў сваю цётку, мяне б ужо разы з тры расстралялі на фронце. А цяпер мая нябожчыца цётка заўсёды выцягне мяне з бяды і ўрэшце я, бадай, выйду з гэтай вайны жывы-здаровы.

– А навошта ты, прыяцель, укаюкаў сваю цётку? – запытаў Швейк. ^ – Дзеля чаго людзі забіваюць, – адказаў той, – вядома ўсім: з-за грошай. У гэтай бабы было пяць ашчадных кніжак, і акурат прыслалі ёй працэнты, калі я, увесь пабіты і абарваны, прыйшоў да яе ў адведкі. Апрача яе, у мяне не было аніводнай душы на ўсім божым свеце. Вось і прыйшоў яе прасіць, каб яна мяне прыняла, а яна, падла, кажа: «Ідзі працаваць, ты такі малады, моцны, здаровы хлопец». Ну, слова за слова, я яе некалькі разоў стукнуў па галаве качаргой і так ёй вырабіў мардасіну, што ўжо і сам не мог пазнаць: «Цётачка гэта ці не цётачка?» Так на другі дзень мяне і засталі суседзі. Потым я трапіў у вар’ятню на Слупах, а калі перад вайною выклікалі на камісію, то прызналі вылечаным, і давялося ісці даслужваць за прапушчаныя гады.

Міма іх прайшоў худы цыбаты салдат, на выгляд зусім занядбаны, з венікам.

– Гэта настаўнік з нашай маршавай роты, – адрэкамендаваў яго егер, які сядзеў побач са Швейкам. – Ідзе падмятаць. Надта прыстойны чалавек. Сюды трапіў за вершык, які сам склаў.

– Гэй, настаўнік, ідзі сюды! – паклікаў ён салдата з венікам.

Салдат з сур’ёзным выглядам падышоў да лаўкі.

– Раскажы нам пра тых вошай. Салдат з венікам адкашляўся і пачаў:

Фронт завашывеў. Здорава скрабецца I радавы, і важны камандзір. Ад вошай генерал не адаб’ецца – Сяды-тады скідае свой мундзір. Жывецца вошам добра ў нашым войску, Набраць з мундзіраў можна цэлы кош. З аўстрыйскай вошшу весела, па-свойску Братаецца з мундзіраў прускіх вош. Змучаны салдат з настаўнікаў прысеў на лаўку і ўздыхнуў:

– Вось і ўсё. I з-за гэтага я ўжо чацвёрты раз быў на допыце ў пана аўдытара.

– Уласна кажучы, ваша справа зломанага шэлега не варта, – важка заўважыў Швейк. – Напісалі вы гэта, вядома, не для таго, каб каго-небудзь пакрыўдзіць, зразумела. Пану аўдытару вы скажыце, што пісалі для ўласнай забавы.

Настаўнік цяжка ўздыхнуў.

– Ды гэты пан аўдытар не ведае як след чэшскай мовы. Я яму ўсё так і тлумачыў, а ён на мяне накінуўся…

– Карацей кажучы, – сказаў Швейк, – ваша справа дрэнь, але не трэба губляць надзеі, як гаварыў цыган Яначак у Пльзені, калі ў 1879 годзе яго прыгаварылі да павешання за забойства двух чалавек з мэтай крадзяжу; усё яшчэ можа павярнуцца на лепшае! I ён угадаў: у апошнюю хвіліну яго адвялі ад шыбеніцы, бо яго нельга было вешаць з нагоды дня нараджэння пана імператара, што прыйшоўся акурат на той дзень, калі цыгану трэба было вісець. Тады яго павесілі на другі дзень пасля імянін імператара. Гэтаму мужыку яшчэ раз пашчасціла: на трэці дзень ён быў памілаваны, і неабходна было аднавіць яго судовы працэс, бо ўсё ўказвала на тое, што напракудзіў іншы Яначак. Дык вымушаны былі выкапаць яго з арыштанцкіх могілак, рэабілітаваць і пахаваць на пльзенскіх каталіцкіх могілках. Але пасля высветлілася, што ён не католік, а евангеліст, яго перавезлі на евангеліцкія могілкі, а потым…

– Потым ты атрымаеш некалькі аплявух, – азваўся стары сапёр Водзічка. – Чаго толькі гэты хлапец не выдумае! У чалавека на карку дывізіённы суд, а ён, мярзотнік, учора, калі нас вялі на допыт, нешта балбатаў пра іерыхонскую ружу.

– Гэта былі не мае словы. Гэта гаварыў слуга мастака Панушкі Мацей адной старой бабе, калі тая спытала яго, як выглядае ружа з Іерыхона. Ён ёй і кажа: «Вазьміце сухое каровіна дзярмо, пакладзіце на талерку, паліце вадой, яно ў вас так прыгожа зазелянее, – гэта і ёсць іерыхонская ружа». Я гэтага глупства не выдумаў, – бараніўся Швейк, – але трэба ж было нам пра што-небудзь гаварыць, калі ідзём на допыт. Я цябе, Водзічка, хацеў толькі пацешыць…

– Ты пацешыш! – пагардліва плюнуў Водзічка. – Тут галава пухне ад турбот, як бы выбрацца з гэтага бедламу, каб як след расправіцца з мадзьярскімі нягоднікамі, а ён, бачыце, хоча суцешыць нейкім каровіным дзярмом. Ды яшчэ трэба прыкідвацца і ўкладваць аўдытару ў галаву, што я супраць мадзьяраў нічога не маю. Гэта, паночку, сабачае жыццё! Але хай толькі мне трапіцца які-небудзь мадзьяр у лапы, я раздушу яго, як шчанюка!

– Няма чаго нам турбавацца, – сказаў Швейк, – усё ўладзіцца. Галоўнае ў тым, каб на судзе ніколі не гаварыць праўды. Хто дасца ачмурыць сябе і прызнаецца, той – чалавек кончаны. З прызнання ніколі нічога добрага не выйдзе. Калі я працаваў у Мараўскай Астраве, там быў такі выпадак. Адзін шахцёр сам-насам, без сведкаў, змалаціў інжынера. Адвакат, які яго абараняў, увесь час гаварыў, каб ён усё адмаўляў, яму нічога за гэта не будзе, а старшыня суда сардэчна так, па-бацькоўску ўгаворваў, што прызнанне з’яўляецца акалічнасцю, якая змякчае віну. Але шахцёр стаяў на сваім, што прызнацца ніяк не можа. I яго вызвалілі, бо ён даказаў сваё алібі: у гэты самы дзень ён быў у Брно…

– Ежыш Марыя! – ускіпеў Водзічка. – Я болей не вытрымаю! Навошта ты ўсё гэта расказваеш, не разумею! Учора з намі на допыце быў адзін акурат такі самы. Аўдытар пытае, кім ён быў да вайсковай службы, а ён адказвае: «Паддзімаў у Крыжа». Паўгадзіны дзёўб адно і тое ж, пакуль не высветлілася, што ён раздзьмухваў мяхамі горан у каваля па прозвішчу Крыж.

У акаваных жалезам дзвярах забразгаў ключ, і ўвайшоў прафос.

– Пехацінец Швейк і сапёр Водзічка – да пана аўдытара!

Яны падняліся, і Водзічка звярнуўся да Швейка:

– ^Вось падлюгі, штодня допыт, а выніку ніякага. Лепей бы ўжо, чорт бы іх пабраў, асудзілі нас і не цягалі бясконца.

Па дарозе на допыт у канцылярыю дывізіённага суда, якая знаходзілася на другім баку ў такім жа бараку, сапёр Водзічка абмяркоўваў са Швейкам, калі ж яны нарэшце стануць перад сапраўдным судом.

– Усё допыт і допыт, – распальваў сябе Водзічка, – хоць бы з гэтага які-небудзь толк выйшаў. Згніеш за кратамі, а сапраўднага суда не ўбачыш.

– А я задаволены, – сказаў Швейк. – Яшчэ некалькі гадоў назад, калі я служыў на абавязковай службе, наш фельдфебель гаварыў нам: «На вайсковай службе кожны павінен ведаць свае абавязкі!» I так залепіць па мордзе, што доўга будзеш помніць! Або нябожчык обер-лейтэнант Квайзер, калі прыходзіў аглядваць вінтоўкі, дык заўсёды прачытае лекцыю аб тым, што салдат павінен быць пазбаўлены пачуццяў: салдаты толькі быдла, дзяржава іх корміць, поіць кавай, дае тытунь для люлькі, а за гэта яны абавязаны цягнуць лямку, як валы.

Сапёр Водзічка задумаўся і праз хвіліну сказаў:

– Калі будзеш у таго аўдытара, Швейк, дык нічога не блытай, а паўтарай тое, што гаварыў на мінулым допыце, каб не пашыцца ў дурні. Галоўнае, ты сам бачыў, што на мяне напалі мадзьяры. Як бы там ні было, але ж, Швейк, мы ўсё гэта рабілі з табою разам.

– Не бойся, Водзічка, – супакойваў яго Швейк. – Галоўнае – спакойна, не хвалявацца. Хіба гэта так важна – стаць перад дывізіённым судом? Паглядзеў бы ты, як дзейнічаў вайсковы суд у былыя часы. Служыў у нас на абавязковай службе настаўнік Герал, дык ён, калі нашаму ўзводу забаранілі адлучку ў горад, лежачы на ложку, расказваў, што ў Пражскім музеі ёсць кніга запісаў вайсковага суда часоў Марыі Тэрэзіі. У кожным палку быў свой кат, які караў смерцю салдат паштучна, за кожнага – па адным тэрэзіянскім талеры. Паводле гэтых запісаў выходзіць, што гэты кат у некаторыя дні вырабляў аж пяць талераў. Само сабой, – разважна дадаў Швейк, – тады палкі былі большыя і іх увесь час папаўнялі ў вёсках.

– Калі я быў у Сербіі, – сказаў Водзічка, – то ў нашай брыгадзе тым, хто вешаў «чужынцаў», давалі сігарэты. Павесіць салдат мужчыну – атрымлівае дзесятак сігарэт «Спорт», жанчыну або дзіця – пяць. Потым інтэнданцтва пачало эканоміць, і расстрэльваць пачалі ўсіх гуртам. Ca мной служыў адзін цыган, і мы доўга не ведалі, што ён гэтым займаецца. Толькі здзіўляліся, што яго заўсёды на ноч выклікаюць у канцылярыю. Стаялі мы тады на Дрыне. I аднаго разу ўначы, калі яго не было, камусьці прыйшло ў галаву пашнарыць у яго рэчах, а ў гэтага ірада ў кайстры – цэлых тры каробкі сігарэт «Спорт» па сто штук у кожнай. На досвітку ён вярнуўся ў нашу стадолу, і мы наладзілі яму кароткі суд: павалілі яго, і нейкі Белоўн задушыў яго папругай. Жывучы быў, ірад, як кошка. – Стары сапёр Водзічка плюнуў. – Ніяк не маглі яго дадушыць, ужо ён і абрабіўся, вочы павылазілі, а ўсё яшчэ быў жывы, як недарэзаны певень. Тады мы пачалі яго рваць на кавалкі, як кошку: двое за галаву, двое за ногі, і перакруцілі яму шыю. Потым мы на яго нацягнулі яго ж кайстру разам з сігарэтамі і кінулі яго ў Дрыну. Хто іх будзе курыць, тыя сігарэты! А раніцою яго пачалі шукаць…

– Вы павінны былі далажыць, што ён дэзерціраваў, – паважна зазначыў Швейк, – маўляў, да гэтага даўно рыхтаваўся, кожны дзень гаварыў, што знікне.

– Хто там пра гэта думаў, – адказаў Водзічка. – Мы сваё зрабілі, а астатняе – не наш клопат. Там гэта было вельмі лёгка: кожны дзень хто-небудзь знікаў, а ўжо з Дрыны ніхто не вылоўліваў. Плылі поруч разадзьмуты «чужынец» і наш знявечаны запасны. Некаторыя нявопытныя, першы раз убачыўшы, калаціліся, як у ліхаманцы.

– Гэтым трэба было даць хіны, – параіў Швейк. Яны ўжо ўваходзілі ў барак, дзе размяшчаўся дывізіённы суд, і канвойныя адвялі ix у канцылярыю № 8, дзе за доўгім сталом, на якім узвышаліся стосы папер, сядзеў аўдытар Рулер.

Перад ім ляжаў том Зводу законаў, на якім стаяла недапітая шклянка чаю. На стале справа аўдытар трымаў распяцце з падробленай слановай косці з запыленым Хрыстом, які безнадзейна пазіраў на падстаўку свайго крыжа, засыпаную попелам і акуркамі. Аўдытар Рулер у гэты момант збіваў попел з сігарэты ў падстаўку распяцця, павялічваючы тым жалобу распятага бога, а другой аддзіраў шклянку з чаем, якая прыклеілася да Зводу законаў. Ададраўшы шклянку, ён працягваў гартаць кнігу, узятую ў афіцэрскім сходзе. Гэта была кніга Фр. С. Краўзэ са шматабяцаючым загалоўкам: «Даследаванне па гісторыі эвалюцыі палавой маралі». Аўтар заглядзеўся на рэпрадукцыі малюнкаў і не заўважыў наведнікаў. Ен адарваўся ад рэпрадукцый толькі пасля таго, як Водзічка закашляў:

– Was geht los? – спытаў ён, працягваючы гартаць кнігу ў пошуках новых прымітыўных малюнкаў, накідаў і замалёвак.

– Асмелюся далажыць, пан аўдытар, – адказаў Швейк, – камарад Водзічка прастыў і цяпер кашляе.

Аўдытар Рулер толькі цяпер зірнуў на Швейка і Водзічку і пастараўся надаць свайму твару строгі выраз.

– Нарэшце вы цягнецеся, – сказаў аўдытар, капаючыся ў стосе папер на стале. – Я вас выклікаў на дзесяць гадзін, а зараз ужо без малога адзінаццаць. Як ты стаіш, асёл? – звярнуўся ён да Водзічкі, які адважыўся стаць «вольна». – Калі скажу «вольна», тады можаш рабіць са сваімі капытамі што хочаш.

– Асмелюся далажыць, пан аўдытар, – азваўся Швейк, – у яго раматус.

– Ты заткніся! – крыкнуў аўдытар Рулер. – Будзеш адказваць, калі цябе спытаюць. Ты ўжо тройчы быў у мяне на допыце і заўсёды балбочаш, не спыніць. Ну, дык слухайце, байструкі, – дадаў ён, выцягваючы са стосу папер вялікую справу з надпісам: «Schwejk und Woditscka». He думайце, што з-за нейкай бязглуздай бойкі вы будзеце і надалей качацца на баку ў дывізіённай турме і зможаце пазбегнуць фронту. З-за вас, дурняў, мне давялося тэлефанаваць у суд пры штабе арміі.

Аўдытар уздыхнуў.

– Не строй з сябе важнай асобы, Швейк, – працягваў ён. – На фронце ахвоту біцца з ганведамі ў цябе як рукой здыме. Ваша справа спыняецца, і кожны з вас пойдзе ў сваю часць, дзе будзе пакараны ў дысцыплінарным парадку, а потым пойдзеце з маршавай ротай на фронт. А трапіцеся ў мае рукі яшчэ раз, нягоднікі, дык я вам такога дам дыхту, што будзеце памятаць да смерці. Вось вам ордэр на вызваленне і паводзьце сябе слушна. Адвядзіце іх!

– Асмелюся далажыць, пан аўдытар, – сказаў Швейк, – мы вашы словы захаваем у сэрцы назаўсёды, пакорна дзякуем за вашу дабрату. Каб мы былі цывільнымі людзьмі, я дазволіў бы сабе сказаць, што вы залаты чалавек. Мы абодва адчуваем свой абавязак яшчэ і яшчэ раз прасіць у вас прабачэння за тое, што вам давялося столькі з намі важдацца. Праўду кажучы, мы гэтага не заслугоўваем.

– Ды пайшлі вы да ўсіх д’яблаў! – закрычаў на Швейка аўдытар. – Не заступіся за вас палкоўнік Шрэдэр, дык не ведаю, чым бы гэта для вас скончылася.

Водзічка адчуў сябе ранейшым старым Водзічкам толькі ў калідоры, калі яны разам з канвоем ішлі ў канцылярыю.

Калі Швейк і Водзічка расказалі вальнапісанаму, чым у іх закончылася, ён усклікнуў:

– Значыцца, у маршавую роту, сябры! «Спадарожнага ветру!» – як пішуць у часопісе чэшскіх турыстаў. Падарожжа падрыхтавана, слаўнае вайсковае начальства ўсё прадугледзела, аб усім паклапацілася. Цяпер толькі наперад, роўненька ў Расію, і з радасці выпальце ў паветра ўсе патроны!

Пасля абеду, перад адыходам Швейка і Водзічкі, у канцылярыі падышоў да іх злашчасны настаўнік, які склаў верш пра вошай, і, адвёўшы іх абодвух убок, таямніча сказаў:

– Не забудзьцеся, калі будзеце на рускім баку, адразу ж сказаць рускім: «Здравствуйте, русские братья, мы братья чехи, мы не австрийцы».

У канцылярыі ўсе справы былі вырашаны вельмі хутка. Фельдфебель з яшчэ тлустымі пасля абеду губамі, падаючы Швейку і Водзічку паперы і напусціўшы на сябе надта сур’ёзны выгляд, не прамінуў выпадку пачаставаць іх прамовай, у якой апеляваў да іх воінскага духу. Кожнага адпраўлялі ў яго часць. Швейк, развітваючыся з Водзічкам, сказаў яму:

– Як толькі скончыцца вайна, зайдзі да мяне ў госці. З шасці гадзін вечара ты заўсёды знойдзеш мяне ў шынку «Ля келіха» на Боішці.

– Безумоўна, прыйду, – адказаў Водзічка. – Якая-небудзь заваруха там будзе?

– Там кожны дзень што-небудзь здараецца, – паабяцаў Швейк, – а калі будзе занадта ціха, мы як-небудзь самі ўчынім вэрхал.

Яны разышліся ў розныя бакі, і, калі ўжо былі адзін ад аднаго на ладнай адлегласці, стары сапёр Водзічка крыкнуў Швейку:

– Ты паклапаціся там пра якую-небудзь забаву, калі я прыйду!

У адказ Швейк закрычаў:

– Але абавязкова прыходзь пасля вайны!

Яны адышлі яшчэ далей адзін ад аднаго, і раптам з-за вугла другога рада баракаў данёсся голас Водзічкі:

– Швейк! Швейк! Якое «Ля келіха» піва? Рэхам адгукнуўся адказ Швейка:

– Вялікапопавіцкае!

– А я думаў, сміхаўскае! – крычаў здалёк сапёр Водзічка.

– Там і дзяўчаты ёсць! – гукаў яму Швейк.

– Дык, значыцца, пасля вайны, у шэсць гадзін вечара! – крычаў знізу Водзічка.

– Прыходзь лепей у палове сёмай, на той выпадак, калі я спазнюся, – адказаў Швейк.

I яшчэ раз данёсся здалёк голас Водзічкі:

– А ў шэсць гадзін прыйсці не зможаш?

– Добра, прыйду ў шэсць, – пачуў Водзічка голас прыяцеля.

Так разлучыліся ўдалы салдат Швейк і стары сапёр Водзічка.

Сябры ў хвіліну развітання з надзеяй шэпчуць: «Да спаткання».

Надпаручнік Лукаш злосна хадзіў па канцылярыі, адзінаццатай маршавай роты. Гэта быў цёмны кут у ротным бараку, адгароджаны ад калідора дошкамі. Стол, два крэслы, бутля з газай і ложак – вось і ўсё. Перад Лукашам стаяў старшы пісар Ванак, які тут складаў ведамасці на салдацкае жалаванне, вёў рахункі салдацкай кухні, – словам, быў тут міністрам фінансаў усёй роты, праводзіў тут цэлы божы дзень, тут і спаў. Каля Дзвярэй стаяў тоўсты пехацінец, аброслы барадой, як Крканош*. Гэта быў Балоўн, новы дзяншчык надпаручніка, да вайсковай службы млынар з-пад Чэшскага Крумлава.

– Ну, і выбралі ж вы мне дзеншчыка, – гаварыў надпаручнік Лукаш да старшага пісара, – сардэчны вам дзякуй за мілы неспадзяванак! У першы ж дзень пасылаю яго па абед на афіцэрскую кухню, а ён па дарозе палову сажраў.

– Прабачце, я яго разліў, – сказаў тоўсты волат.

– Добра, разліў. Можна разліць суп альбо падліўку, але не франкфурцкую смажаніну. Ты ж ад смажаніны прынёс такі кавалачак, што за пазногаць засунуць можна. Ну, а куды ты дзеў яблычны рулет?

– Я…

– Не адпірайся! Ты яго сажраў!

Апошняе слова надпаручнік вымавіў так строга і з такім рашучым жэстам, што Балоўн мімаволі адступіў на два крокі.

– Я пытаў у кухні, што ў нас сёння было на абед. Быў суп з фрыкадэлькамі з пячонкі. Куды ты дзеў фрыкадэлькі? Павыцягваў іх па дарозе? Гэта, напэўна, так і было. Затым была ялавічына з агурком. А з ёй што ты зрабіў? Таксама сажраў. Два кавалкі франкфурцкай смажаніны, а ты прыяёс мне толькі паўкавалачка. Ну? Два кавалкі яблычнага рулету. Куды ты іх дзеў? Нажорся, брудная, гнюсная свіння! Адказвай, куды дзеў рулет? Можа, упусціў у гразь? Пакажы мне, мярзотнік, дзе ёя ляжыць у гразі. Але ж туды, як назло, прыбег сабака, быццам яго паманілі, знайшоў гэты кавалак і панёс! ЕжышКрыстус! Я так табе наб’ю морду, што будзе, як бочка! Ведаеш, хто цябе бачыў? Старшы пісар Ванак. Ён сам прыйшоў да мяне і кажа: «Асмелюся далажыць, пан надпаручнік, ваш Балоўн жарэ, як свіння, ваш абед. Гляджу я ў акно, а ён пхае ў сябе, быццам тыдзень не еў». Паслухайце, старшы пісар, няўжо вы не маглі знайсці для мяне большага асла, чым гэты даяцюк?

– Асмелюся далажыць, пан обер-лейтэнант, з усёй нашай маршавай роты адзін Балоўн здаўся мне самым прыстойным салдатам. Гэта такая доўбня, што не мог запомніць ніводнага ружэйнага прыёму, і дай яму вінтоўку ў рукі, дык ён яшчэ бяды наробіць. На апошняй вучэбнай стральбе халастымі патронамі ледзь-ледзь не трапіў у вока свайму суседу. Я думаў, што ўжо хоць гэтую службу ён зможа выконваць.

– I кожны дзень зжыраць абед свайго афіцэра! – сказаў Лукаш. – Як быццам яму не хапае сваёй порцыі. Ну, цяпер то ўжо не галодны?

– Асмелюся далажыць, пан обер-лейтэнант, я заўсёды галодны. Калі ў каго застаецца хлеб, я тут жа абменьваю яго на сігарэты, і ўсё мне мала. Я ўжо такі ад прыроды. Думаю, што нарэшце я сыты, але не! Праз хвіліну ў жываце бурчыць, быццам і не еў. Часам думаю, што ўжо сапраўды досыць, што ўжо болей у мяне не ўлезе, ды не! Як убачу, што хто-небудзь есць, альбо толькі пачую пах яды, адразу ў жываце як памялом падмецена. Гатоў хоць цвікі глытаць! Асмелюся далажыць, пан обер-лейтэнант, я ўжо прасіў, каб мне давалі двайную порцыю. Калі мяса не будзе, то хоць бы гарнір давалі: бульбу, кнедлікі, крыху падліўкі, гэта ж заўсёды застаецца.

– Вельмі добра, Балоўн, я ўжо досыць наслухаўся тваіх дурных слоў! – адказаў надпаручнік Лукаш. – Ці бачылі вы калі-небудзь, старшы пісар, больш нахабнага салдата, чым гэты: сажраў мой абед ды яшчэ хоча, каб яму выдавалі двайную порцыю. Гэты абед ты запомніш! Старшы пісар, – звярнуўся ён да Ванака, – адвядзіце яго да капрала Вейдэнгофера, хай ён прывяжа яго на двары каля кухні на дзве гадзіны, калі будуць раздаваць гуляш. Ды прывяжа памацней і вышэй, каб ён трымаўся толькі на дыбачках і бачыў, як у катле гатуецца гуляш. Скажыце кухару, каб ён раздаў яго порцыю.

– Слухаюся, пан обер-лейтэнант. Пайшлі, Балоўн! Калі яны ўжо адыходзілі, надпаручнік затрымаў іху дзвярах і, гледзячы ў спалоханы твар Балоўна, пераможна абвясціў:

– Ты сам сабе вінаваты, Балоўн! Прыемнага апетыту! А калі яшчэ раз такое са мной выкінеш, я цябе без усякай літасці пастаўлю перад ваенна-палявым судом!

Калі Ванак вярнуўся і аб’явіў, што Балоўн ужо прывязаны, надпаручнік Лукаш сказаў:

– Вы мяне, Ванак, ведаеце, я да такіх рэчаў не вялікі ахвотнік, але я не магу іначай. Па-першае, вы згодзіцеся, што калі ў сабакі адбіраюць костку, ён агрызаецца. Я не хачу, каб побач са мной жыў подлы мужык. Па-другое, тая акалічнасць, што Балоўн прывязаны, мае вялікае маральнае і псіхалагічнае значэнне для ўсёй камаяды. Апошнім часам хлопцы, як толькі даведваюцца, што заўтра або паслязаўтра адправяць на пазіцыі, робяць, што хочуць.

– Вы, пан надпаручнік, не звяртайце на гэта ўвагі, – стараўся супакоіць яго старшы пісар Ванак. – А ці ведаеце вы, што пан капітан Сагнер будзе прызначаны камандзірам нашага маршавага батальёна? Спачатку, як гаварыў штабны фельдфебель Гегнер, меркавалася, што камандзірам будзеце прызначаны вы, як самы старшы афіцэр у нас, а потым быццам бы прыйшоў у брыгаду загад з дывізіі аб прызначэнні капітана Сагнера…

Надпаручнік Лукаш закусіў губу і закурыў сігарэту. Ён ужо ведаў пра гэта і быў перакананы, што яму наносіцца крыўда. Капітан Сагнер ужо двойчы абышоў яго ў чыне. Аднак Лукаш толькі вымавіў:

– Тут справа не ў капітане Сагнеры…

– Ды і мне ён не надта прыемны падарунак, – інтымна зазначыў старшы пісар. – Штабны фельдфебель Гегнер расказваў мне, што пан капітан Сагнер у пачатку вайны хацеў недзе ў Чарнагорыі вылучыцца і гнаў адну за адной роты свайго батальёна на сербскія пазіцыі пад кулямёты, нягледзячы на тое, што аперацыя была зусім непатрэбная і пяхота там нічога б не ўскурала, бо сербаў з тых скал магла выбіць толькі артылерыя. З усяго батальёна засталося толькі восемдзесят чалавек, сам капітан Сагнер быў паранены ў руку, потым у шпіталі заразіўся яшчэ дызентэрыяй і толькі пасля гэтага з’явіўся ў палку ў Будзеёвіцах. А ўчора ён быццам бы выхваляўся ў афіцэрскім сходзе, што марыць аб фронце, што гатоў страціць там увесь маршавы батальён, але сваё дакажа і атрымае Signum laudis. За сваю дзейнасць на сербскім фронце ён атрымаў дулю, а цяпер ён альбо ляжа касцьмі з усім маршавым батальёнам, альбо атрымае званне падпалкоўніка, але маршаваму батальёну прыйдзецца крута. Я думаю, пан обер-лейтэнант, што гэтая рызыка датычыцца і нас. Нядаўна фельдфебель Гегнер гаварыў, што вы не надта ладзіце з панам капітанам Сагнерам і што ён пашле нашу адзінаццатую роту ў бой першай, у самае пекла.

Старшы пісар ўздыхнуў.

– Я прытрымліваюся той думкі, што ў такой вайне, як гэтая, калі столькі войска і так расцягнута лінія фронту, поспеху можна дасягнуць хутчэй добрым манеўраваннем, чым адчайнымі атакамі. Я назіраў гэта пад Дуклай, калі быў у дзесятай маршавай роце. Тады ўсё ішло гладка, прыйшоў загад «nicht schissen!”, мы і не стралялі, а чакалі, пакуль рускія наблізяцца да нас. Мы б іх без стральбы забралі ў палон, толькі тады на нашым левым флангу стаялі ідыёты-апалчэнцы, і яны так спалохаліся рускіх, што пачалі ўцякаць па схіле гары ўніз па снезе – проста як на коўзанцы. А мы атрымалі загад, дзе гаварылася, што рускія прарвалі левы фланг і што мы павінны адысці да брыгады. Я тады якраз быў у брыгадзе, прынёс у штаб на подпіс ротную харчовую кнігу. У гэты час у штаб пачалі прыбягаць першыя хлопцы з дзесятай маршавай роты. Пад вечар іх прыбыло сто дваццаць чалавек, а астатнія, нібыта, заблудзіліся ў час адступлення і з’ехалі па снезе роўненька на пазіцыі рускіх. Там было жахліва, пан обер-лейтэнант, у рускіх у Карпатах былі пазіцыі і нагары, і ўнізе. А потым, пан обер-лейтэнант, капітан Сагнер…

– Ды дайце мне спакой з гэтым панам капітанам Сагнерам! – усклікнуў надпаручнік Лукаш. – Я сам усё ведаю. Не думайце толькі, што калі пачнецца бой і наступленне, вы зноў выпадкова апыніцеся недзе ў абозе і будзеце папіваць ром і віно. Мяне папярэдзілі, што вы добра жлукціце, толькі зірнеш на ваш чырвоны нос і адразу разумееш, хто перад табой.

– Гэта ўсё з Карпат, пан обер-лейтэнант. Там хочаш ці не хочаш, а даводзілася піць: абед нам прыносілі на гару халодны, у акопах ляжаў снег, агонь раскладваць нельга, толькі ромам і трымаліся. Ром, як і віно, пан обер-лейтэнант, на фронце неабходная рэч у любую пару года. Выклікае, так бы мовіць, добры настрой. За паўкацялка віна і чвэрць літра рому салдат сам пойдзе біцца з кім хочаш. Што гэта за асёл зноў стукаецца ў дзверы, не можа прачытаць на дзвярах: «Nicht klopfen!» Herein!

Надпаручнік Лукаш павярнуўся ў крэсле тварам да дзвярэй і ўбачыў, што дзверы памалу і ціха расчыняюцца. I гэтак жа ціха ў канцылярыю адзінаццатай маршавай роты ступіў удалы салдат Швейк, аддаючы чэсць яшчэ на парозе. Відаць, ён узяў руку пад казырок, яшчэ калі стукаў у дзверы з надпісам «Не стукаць!»

Швейк усё яшчэ трымаў руку ля казырка, і гэта вельмі дапасоўвалася да ягонага бесклапотнага, усім задаволенага твару. Ён выглядаў як грэчаскі бог зладзейства, адзеты ў скромную форму аўстрыйскага пехацінца.

Надпаручнік Лукаш на хвілінку мімаволі прыжмурыў вочы пад гэтым поглядам удалага салдата Швейка, поглядам, які яго абдымаў і песціў. Напэўна, з такой жа любоўю глядзеў марнатраўны, страчаны і зноў знойдзены сын на свайго бацьку, калі той у яго гонар пёк на ражне барана.

– Асмелюся далажыць, пан обер-лейтэнант, я зноў тут, – падаў голас ад дзвярэй Швейк з такой шчырай нязмушанасцю, што надпаручнік Лукаш адразу апамятаўся.

З таго самага моманту, калі палкоўнік Шрэдэр заявіў, што зноў пасадзіць яму на шыю Швейка, надпаручнік Лукаш штодня ў думках аддаляў гэтае спатканне. Штораніцы ён гаварыў сабе: «Сёння ён яшчэ не прыйдзе. Можа, ён там нечага натварыў, і яго яшчэ там пакінуць».

Але Швейк разбурыў усе гэтыя разлікі сваім з’яўленнем, так міла і проста ажыццёўленым.

Швейк спачатку паглядзеў на старшага пісара Ванака і, павярнуўшыся да яго з прыемнай усмешкай, падаў паперы, якія выцягнуў з кішэні шыняля.

– Асмелюся далажыць, пан старшы пісар, гэтыя паперы, якія мне выдалі ў палкавой канцылярыі, я павінен аддаць вам. Гэта наконт майго жалавання і залічэння мяне на забеспячэнне.

Швейк трымаўся ў канцылярыі адзінаццатай маршавай роты так вольна і раскавана, як быццам ён з Ванакам быў у самых прыяцельскіх адносінах, на што старшы пісар адрэагаваў толькі словамі:

– Пакладзіце на стол.

– Вы зробіце мне ласку, старшы пісар, калі пакінеце нас са Швейкам сам-насам, – уздыхнуўшы, прамовіў надпаручнік Лукаш.

Ванак выйшаў і застаўся за дзвярыма падслухоўваць, пра што яны будуць гаварыць.

Спачатку ён не чуў нічога, бо Швейк і надпаручнік маўчалі. Абодва доўга пазіралі адзін на аднаго. Лукаш глядзеў на Швейка так, нібы хацеў яго загіпнатызаваць, як пеўнік, які стаіць перад курачкай і рыхтуецца на яе ўскочыць.

Швейк, як заўсёды, пазіраў сваім цёплым, пяшчотным поглядам на надпаручніка, быццам хацеў яму сказаць: «Мы зноў разам, мая душачка. Цяпер нас ужо нішто не разлучыць, галубок мой». I з той прычыны, што надпаручнік доўга не абзываўся, вочы Швейка гаварылі яму жаласлівай пяшчотай: «Дык скажы што-небудзь, залаты мой, вымаві хоць слоўца!»

Надпаручнік Лукаш перапыніў гэтае пакутлівае маўчанне словамі, у якія стараўся ўкласці дастатковую долю іроніі:

– Шчыра вітаю вас, Швейк! Дзякуй вам за візіт. О, сёння ў нас госці!

Але ён не стрымаўся, і ўся злосць, што сабралася за апошнія дні, вылілася ў страшным удары кулаком па стале. Чарніліца падскочыла і заліла чарнілам ведамасць на жалаванне. Адначасова з чарніліцай падскочыў надпаручнік Лукаш і, стаўшы ўсутыч да Швейка, зароў:

– Жывёліна!

Ён пачаў хадзіць узад і ўперад па вузкім праходзе ў канцылярыі і, як толькі апынаўся перад Швейкам, кожны раз адплёўваўся.

– Асмелюся далажыць, пан обер-лейтэнант, – сказаў Швейк, хаця надпаручнік Лукаш не пераставаў бегаць па канцылярыі і люта кідаць у кут скамечаныя аркушы паперы, па якія ён час ад часу падыходзіў да стала, – ліст я аддаў у поўным парадку. На шчасце, я застаў дома саму пані Какань, і магу сказаць, што гэта надта прыгожая жанчына, бачыў, праўда, я яе толькі, калі яна плакала…

Надпаручнік Лукаш сеў на ложак вайсковага пісара і хрыплым голасам закрычаў:

– Калі ўрэшце будзе гэтаму канец? Швейк, нібы недачуўшы, адказаў:

– Потым са мной там здарылася маленькая непрыемнасць, але я ўсё ўзяў на сябе. Праўда, мне не верылі, што я перапісваюся з гэтай пані, а я, каб зусім іх заблытаць, у час допыту праглынуў ліст. Потым я абсалютна выпадкова – іначай я гэта не магу вытлумачыць – ублытаўся ў невялікую, надта нязначную бойку, але неяк адкруціўся. Прызналі маю невінаватасць, паслалі на палкавы рапарт, і ў дывізіённым судзе следства спынілі. У палкавой канцылярыі я чакаў толькі некалькі хвілін, пакуль прыйшоў палкоўнік, які мяне трохі палаяў і сказаў, што я павінен адразу ж, пан обер-лейтэнант, з’явіцца да вас з рапартам аб уступленні на пасаду ардынарца. А таксама пан палкоўнік загадаў мне далажыць вам, каб вы неадкладна прыйшлі да яго па справах маршавай роты. З таго часу прайшло больш чым паўгадзіны. Але пан палкоўнік не ведаў, што мяне яшчэ пацягнуць у палкавую канцылярыю і што я там прасяджу больш чым чвэрць гадзіны.

A сядзеў я там таму, што за гэты час мне затрымалі жалаванне, якое павінна было быць выплачана мне не ў роце, а ў палку, бо я лічыўся палкавым арыштантам. Там усё так перамяшалі і пераблыталі, што звар’яцець можна.

Пачуўшы, што яшчэ паўгадзіны таму назад ён павінен быў быць у палкоўніка Шрэдэра, надпаручнік пачаў хутка апранацца.

– Зноў, Швейк, вы зрабілі мне ласку! – сказаў ён голасам, поўным такой безнадзейнасці, што Швейк паспрабаваў супакоіць яго прыязным словам, пракрычаўшы наўздагон:

– Не спяшайцеся, пан палкоўнік пачакае, яму ўсё роўна няма чаго рабіць.

Надпаручнік Лукаш кінуўся за дзверы. Праз хвіліну ў канцылярыю ўвайшоў старшы пісар Ванак.

Швейк сядзеў на крэсле і падкладваў у маленькую жалезную печку вугаль, не звяртаючы ўвагі на Ванака, які нейкі час назіраў за ім, але, нарэшце, не вытрымаў, нагой прычыніў дзверцы печкі і загадаў Швейку, каб ён выбіраўся адсюль.

– Пан старшы пісар, – з годнасцю прамовіў Швейк, – дазвольце вам заявіць, што ваш загад выбірацца адсюль і наогул з лагера пры ўсім маім жаданні выканаць не магу, бо я падначальваюся вышэйшай інстанцыі. Я тут ардынарац, – горда дадаў ён. – Пан палкоўнік Шрэдэр прыкамандзіраваў мяне да адзінаццатай маршавай роты, да пана обер-лейтэнанта, у якога я раней быў дзеншчыком, але дзякуючы маёй прыроджанай інтэлігентнасці я атрымаў павышэнне на ардынарца. Мы з панам обер-^лейтэнантам ужо старыя знаёмыя. А чым вы займаліся, пан старшы пісар, да вайсковай службы?

Палкавы пісар Ванак быў настолькі ашаломлены фамільярным, панібрацкім тонам удалага салдата Швейка, што, не клапоцячыся аб сваёй годнасці, якую вельмі любіў падкрэсліваць перад салдатамі сваёй роты, адказаў так, быццам быў падначаленым Швейка:

– Я ўласнік магазіна хімічных і аптэкарскіх тавараў Ванак з Кралупаў.

– Я таксама вучыўся аптэкарскай справе, – сказаў Швейк, – у пана Кокашкі на Петршыне. Ен быў рэдкі дзівак, і, калі я неяк памылкова запаліў у сутарэнні бочку з бензінам і ў яго згарэў дом, ён мяне выгнаў, і ў цэх мяне ўжо ніколі не прынялі, так што з-за гэтай недарэчнай бочкі з бензінам мне не ўдалося давучыцца. А вы рыхтавалі лекавыя травы для кароў? Ванак адмоўна пакруціў галавой.

– Мы прадавалі лекавыя травы для кароў разам з асвячонымі абразочкамі.

Размову перапыніў званок тэлефона. Старшы пісар падбег да тэлефона і з пагардай адкінуў трубку.

– Трэба ісці ў палкавую канцылярыю. Так знянацку… Нешта гэта мне не падабаецца.

Швейк зноў застаўся адзін.

Праз хвіліну зноў азваўся тэлефон. Швейк пачаў тэлефонную размову:

– Ванак?.. Ён пайшоў у палкавую канцылярыю. Хто каля тэлефона? Ардынарац адзінаццатай маршавай роты. А хто там ля тэлефона?.. Ардынарац дванаццатай роты? Servus, калега! Маё прозвішча?.. Швейк. А тваё? Браўн? А гэта не твой сваяк Браўн, што на Набярэжнай вуліцы ў Карліне, капялюшнік? He? Не ведаеш такога?.. Я таксама з ім незнаёмы. Я аднаго разу ехаў міма на трамваі, і яго шыльда мне кінулася ў вочы. Што новага?.. Я нічога не ведаю. Калі едзем? Я яшчэ ні з кім пра ад’езд не гаварыў. А куды мы павінны ехаць?

– Ну, ты і дурыла! З ротай на фронт.

– Пра гэта я яшчэ нічога не чуў.

– Цікавы ты ардынарац! А ты не ведаеш, твой лейтэнант…

– Мой обер-лейтэнант.

– Гэта адно і тое ж. Твой обер-лейтэнант пайшоў на нараду да палкоўніка?

– Ен яго туды паклікаў.

– Ну вось бачыш: і наш туды пайшоў, і камандзір трынаццатай роты таксама. Я толькі што гаварыў з іхнім ардынарцам па тэлефоне. Мне штосьці гэты паспех не падабаецца. А не ведаеш, музыканцкая каманда не пакуецца?

– Я нічога не ведаю.

– Не строй дурня! Кажуць, што ваш старшы пісар ужо атрымаў накладную на вагоны. Праўда гэта? А колькі ў вас салдат?

– Не ведаю.

– Ты, дурыла, што я цябе з’ем, ці што? (Было чуваць, як той, што ля тэлефона, гаворыць камусьці na суседству: «Франта, вазьмі другую трубку, пачуеш, які ў адзінаццатай роце дурны ардынарац».) Алё! Ты там спіш, ці што? Адказвай, калі цябе калега пытае. Значыцца, ты яшчэ нічога ве ведаеш? Не адпірайся. Хіба старшы пісар вам не гаварыў, што будуць выдаваць кансервы? Ты з ім пра такія рэчы не гаворыш? Ты сапраўды дурыла! Цябе гэта не датычыць? (Чуецца смех.) Што з табой? Ты не мяшком стукнуты? Як толькі будзеш нешта ведаць, ты вам зараз жа пазвані ў дванаццатую маршавую роту, залаты наш дурылачка! Адкуль ты?

– З Прагі.

– To павінен быць разумнейшы… Вось яшчэ што. Калі пайшоў з канцылярыі ваш старшы пісар?

– Толькі што яго паклікалі.

– Глядзі ты! А раней ты не мог мне пра гэта сказаць? Наш таксама толькі што пайшоў. Нешта там шыкуецца. З абозам яшчэ яе гаварыў?

– Не.

– А яшчэ кажаш, што з Прагі! Ты ні аб чым не турбуешся! Дзе ты толькі цэлы дзень швэндаешся?

– Я толькі з гадзіну назад прыйшоў з дывізіённага суда.

– Гэта іншая справа. Яшчэ сёння прыбягу на цябе паглядзець. Давай адбой два разы.

Толькі Швейк сабраўся закурыць люльку, як зноў пачуўся званок. «Пайшлі вы да д’ябла з вашым тэлефонам, – падумаў Швейк, – буду я з вамі языком мянціць».

Але тэлефон няўмольна званіў і званіў, так што ў Швейка нарэшце лопнула цярпенне, ён узяў трубку і загарлапаніў:

– Алё! Хто ля тэлефона? Гаворыць ардынарац адзінаццатай маршавай роты Швейк.

У трубцы ён пазнаў голас свайго надпаручніка Лукаша:

– Што вы ўсе там робіце? Дзе Ванак? Зараз жа паклічце да тэлефона Ванака!

– Асмелюся далажыць, пан обер-лейтэнант, тэлефон толькі што зазваніў.

– Паслухайце, Швейк, мне няма часу з вамі язык часаць! Тэлефонныя размовы на вайсковай службе – гэта вам не тэлефонная балбатня, калі каго-небудзь завуць на абед. Тэлефонная размова павінна быць дакладная і кароткая. Пры тэлефонных размовах адкідваюцца і гэтае «асмелюся далажыць, пан обер-лейтэнант». Цяпер я вас пытаю, ці ёсць там паблізу Ванак? Няхай зараз жа падыдзе да тэлефона.

– Асмелюся далажыць, пан обер-лейтэнант, пад рукой яго няма. Яго толькі што, можа, яшчэ і чвэрці гадзіны не прайшло, з нашай канцылярыі выклікалі ў палкавую канцылярыю.

– Калі я да вас дабяруся, то з вамі, Швейк, я расквітаюся! Вы што, не можаце выказвацца коратка? Слухайце вельмі пільна, што я вам зараз буду гаварыць! Каб вы потым не адкручваліся, што ў тэлефоне нешта хрыпела. Зараз жа, як толькі павесіце трубку…

Паўза. Зноў званок.

Швейк бярэ трубку, і на яго абрушваецца лавіна зняважлівых слоў.

– Быдла, нягоднік, лайдак! Што вы робіце? Чаму перапынілі размову?

– Вы, прашу прабачыць, сказалі, каб я павесіў трубку.

– Праз гадзіну я прыйду дадому, так што абрадуецеся… Зараз жа збірайцеся і шыбуйце ў барак, знайдзіце там якога-небудзь узводнага, хоць бы Фукса, і скажыце яму, каб ён неадкладна ўзяў дзесяць салдат і ішоў з імі на склад атрымліваць кансервы. Паўтарыце, што ён павінен рабіць.

– Ісці з дзесяццю салдатамі на склад атрымліваць кансервы для роты.

– Нарэшце хоць раз не па-дурному. Я пакуль што пазваню Ванаку ў палкавую канцылярыю, каб ён таксама ішоў на склад прыняць кансервы. Калі ж ён тым часам вернецца ў барак, няхай кіне ўсё і бяжыць на склад. А цяпер павесьце трубку.

Швейк даволі доўга шукаў узводнага Фукса і іншых унтэраў. Усе яны аціраліся на кухні, абгрызалі мяса з касцей і пацяшаліся над прывязаным Балоўнам, які, аднак, стаяў усёй ступнёй на зямлі: над ім злітасцівіліся. Гэта было цікавае відовішча. Адзін з кухараў прынёс Балоўну рабрыну і сунуў яму проста ў рот. Прывязаны барадаты велікан Балоўв, не маючы магчымасці дзейнічаць рукамі, асцярожна пасоўваў косць у роце, балансуючы ёю з дапамогай зубоў і дзяснаў. Ён абгрызаў мяса з выглядам лесуна.

– Хто тут з вас узводны Фукс? – спытаў Швейк, адшукаўшы нарэшце унтэраў.

Узводны Фукс не палічыў патрэбным адгукацца, убачыўшы, што яго пытае нейкі звычайны пяхтур.

– Я пытаюся ў вас, – павысіў голас Швейк, – дзе тут узводны Фукс? Доўга я буду яшчэ вас пытаць?

Узводны Фукс выйшаў наперад і з вышыні сваёй годнасці пачаў усяляк абкладваць Швейка: ён, маўляў, не ўзводны, а пан узводны, і нельга крычаць: «Дзе ўзводны?», а трэба звяртацца: «Асмелюся далажыць, ці тут знаходзіцца пан узводны?» У яго ўзводзе, калі хто забудзецца сказаць: «Ich melde gechorsam», тут жа атрымае па мордзе.

– Нуну, не так хутка! – разважліва сказаў Швейк. – Зараз жа збірайцеся, ідзіце ў барак, вазьміце там дзесяць чалавек і бягом марш разам з намі на склад атрымліваць кансервы.

Узводны Фукс быў настолькі ашаломлены, што змог вымавіць адно:

– Чаго?..

– Ніякіх «чаго», – адказаў Швейк. – Я ардынарац адзінаццатай маршавай роты і толькі што размаўляў з панам обер-лейтэнантам Лукашам, і той сказаў: «Бягом марш з дзесяццю радавымі на склад». Калі вы не пойдзеце, пан узводны Фукс, то я тут жа вярнуся да тэлефона. Вы, паночку, яшчэ не ведаеце пана обер-лейтэнанта!

Швейк пераможна паглядзеў на унтэр-афіцэраў, якія яго выступленнем былі ашаломлены і аглушаны. А Швейк, не прамовіўшы болей ні слова, пакінуў іх.

– Пачынаецца! – сказаў прысадзісты капрал Блажак. – Будзем пакавацца.

Швейк вярнуўся ў канцылярыю адзінаццатай маршавай роты. Не паспеў ён запаліць люльку, як зазваніў тэлефон. Ca Швейкам зноў загаварыў надпаручнік Лукаш.

– Дзе вы сноўдаецеся, Швейк? Званю ўжо трэці раз, а ніхто не адзываецца.

– Шукаў, пан обер-лейтэнант.

– Ну, пайшлі?

– Вядома, пайшлі, але яшчэ не ведаю, ці дайшлі. Можа, яшчэ раз збегаць?

– Вы знайшлі ўзводнага Фукса?

– Знайшоў, пан обер-лейтэнант. Спачатку ён мне сказаў «чаго?», і толькі калі я яму растлумачыў…

– Не трацьце часу, Швейк!.. Ванак яшчэ не вярнуўся?

– Не вярнуўся, пан обер-лейтэнант.

– Ды не гарлайце вы так у трубку! Не ведаеце, дзе можа быць цяпер гэты пракляты Ванак?

– Не ведаю, пан обер-лейтэнант, дзе можа быць цяпер гэты пракляты Ванак.

– Ён быў у палкавой канцылярыі, але кудысьці пайшоў. Можа, у канціне*? Ідзіце туды, Швейк, і скажыце яму, каб ён неадкладна ішоў на склад. Ды вось яшчэ што. Зараз жа знайдзіце капрала Блажака і скажыце яму, каб адвязаў Балоўна, і пашліце Балоўна да мяне. Павесьце трубку.

Швейк сапраўды пачаў увіхацца, адшукаў капрала Блажака і перадаў яму загад надпаручніка адвязаць Балоўна. Капрал Блажак прабурчаў:

– Пэўна, пабойваюцца, калі так забегалі! Швейк пайшоў паглядзець, як будуць адвязваць Балоўна і потым правёў яго, бо гэта было па дарозе да канціны, дзе трэба было звайсці старшага пісара Ванака.

Балоўн глядзеў на Швейка як на свайго збавіцеля, і абяцаў яму дзяліцца ўсімі сваімі пасылкамі, якія атрымае з дому.

– У нас хутка будуць калоць свінню, – меланхалічна сказаў Балоўн. – Ты якую свіную каўбасу любіш: з кроўю ці без крыві? Ты скажы, а я сёння вечарам напішу дадому.

Барадаты Балоўн цяжка ўздыхнуў і пайшоў у палкавую канцылярыю, а Швейк накіраваўся па старой алеі высокіх ліп да канціны.

Старшы пісар Ванак тым часам выгодна сядзеў у канціне і апавядаў штабному пісару, колькі можна было зарабіць перад вайной на эмалевых і клеявых фарбах. Штабны пісар быў у дыміну п’яны. Днём прыехаў адзін абшарнік з Пардубіц, сын якога быў тут, у лагеры, даў яму добры хабар і ўсю раніцу да абеду частаваў яго ў горадзе.

Калі ўвайшоў Швейк, Ванак спрабаваў яшчэ раз вытлумачыць у лічбах штабному пісару, колькі зараблялі на адным кілаграме будаўнічай фарбы, на што пісар ні з сяго, ні з таго адказваў:

– Па дарозе ён памёр, пакінуўшы пасля сябе толькі лісты.

Швейк падышоў да Ванака, які таксама выпіў, але пры гэтым быў прыветлівы і мілы.

– Пан старшы пісар, – далажыў яму Швейк, – зараз жа ідзіце на склад, там вас чакае ўзводны Фукс з дзесяццю салдатамі, і атрымайце кансервы. Ды хутчэй, як корак з бутэлькі! Пан обер-лейтэнант тэлефанаваў ужо два разы.

Ванак разрагатаўся:

– Даражэнькі мой, ці ж я дурань? Сам бы сябе потым лаяў. Часу, анёлак мой, на ўсё хопіць. Не гарыць! Калі пан обер-лейтэнант адправіць столькі маршавых рот, як я, тады будзе аб чым і пагаварыць. Я ўжо атрымаў у палкавой канцылярыі загад, што заўтра паедзем, трэба ўкладвацца і атрымліваць на дарогу правіянт. I ты думаеш, што я першым чынам зрабіў? Я зайшоў сюды на чвэртку віна, сядзіцца мне тут спакойна, і хай яно ўсё там ідзе сваім парадкам. Кансервы застануцца кансервамі, выдача – выдачай. Я ведаю склад лепей, чым пан обер-лейтэнант, і мне вядома, пра што гаворыцца на нарадах паноў афіцэраў у пава палкоўніка. Пану палкоўніку толькі мірсціцца, што на складзе ёсць кансервы. Склад нашага палка ніколі ніякіх запасаў кансерваў не рабіў, калі-нікалі мы даставалі ix у брыгадзе або пазычалі ў іншых палках, з якімі былі ў кантакце. Аднаму толькі Венешаўскаму палку мы вінаваты шэсцьсот банак кансерваў. Хе-хе! Хай яны на сваіх нарадах гавораць усё, што хочуць, не варта ўсчынаць гвалт. Усё роўна, калі нашы туды прыйдуць, каптэнармус ім скажа сам, што яны з глузду з’ехалі. Ніводная маршавая рота не атрымала на дарогу кансерваў. Так ці не, ты, старая бульбіна? – звярнуўся ён да штабнога пісара.

Той, відаць, засынаў альбо яго хапіла белая гарачка, толькі ён адказаў:

– Яна ішла, трымаючы над сабой расчынены парасон. – Самае лепшае, што вы можаце зрабіць, – працягваў старшы пісар Ванак, – на ўсё гэта махнуць рукой. Калі сёння ў палкавой канцылярыі сказалі, што заўтра едзем, то гэтаму не паверыць і малое дзіця. Ці можам мы выехаць без вагонаў? Пры мне яшчэ званілі на вакзал. Там няма ніводнага вольнага вагона. Гэтак жа было і з апошняй маршавай ротай. Мы тады сядзелі на вакзале два дні і чакалі, пакуль хто-небудзь над намі зжаліцца і пашле па нас поезд. А потым мы не ведалі, куды паедзем. Нават палкоўнік гэтага не ведаў. Мы праехалі ўжо ўсю Венгрыю, а яшчэ ніхто не ведаў, ці паедзем мы ў Сербію, ці ў Расію. На кожнай станцыі гаварылі па прамым провадзе са штабам дывізіі. Мы былі проста нейкай латкай, і прышылі нас, нарэшце, дзесьці каля Дуклы. Там нас ушчэнт разграмілі, і мы зноў паехалі фарміравацца. Толькі без паспеху! З цягам часу ўсё высветліцца, а пакуль не варта спяшацца. Jawohl, nochamol! Віно тут надзвычай добрае, – працягваў Ванак. – Добра зробіце, калі сядзеце разам…

– Не магу, – з геройскай самаахвярнасцю адказаў удалы салдат Швейк. – Я павінен ісці ў канцылярыю. А што, калі хто пазвоніць?

– Ну, дык тады ідзіце, золата маё, але запомніце на ўсё жыццё, што гэта непрыгожа з вашага боку, а, па-другое, сапраўдны ардынарац ніколі не павінен быць там, дзе ён патрэбен. Ніколі не варта так упрагацца ў службу. Паверце, галубок, няма нічога горшага, чым мітуслівы ардынарац, які хоча ўзваліць на свае плечы ўсю армію.

Але Швейк ужо быў за дзвярыма і спяшаўся ў канцылярыю сваёй маршавай роты.

Старшы пісар ад нуды пачаў барабаніць нейкі марш, але доўга нудзіцца яму не прыйшлося, бо адчыніліся дзверы, увайшоў повар Юрайда з афіцэрскай кухні і пляснуўся ў крэсла.

– Нам сёння далі загад, – залапатаў ён, – атрымаць на дарогу каньяк. Але ў нашай бутлі яшчэ было крыху рому, і нам давялося яе апаражніць. Няблага пасядзелі! Уся абслуга кухні – з капыт далоў! Я пралічыўся на некалькі порцый, палкоўнік прыйшоў крыху запозна, і яму не хапіла. Дык цяпер яму гатуюць амлет. Пацеха!

– Цікавы казус, – зазначыў Ванак, які за келіхам віна надта любіў казырнуць прыгожым словам.

Кухар Юрайда ўзяўся філасофстваваць, што адпавядала яго былой прафесіі. Да вайны ён выдаваў акультны часопіс і серыю кніг пад агульнай шапкай «Загадкі жыцця і смерці». На вайне ён прымазаўся да афіцэрскай кухні, і калі, бывала, захапляўся чытаннем старажытнаіндыйскіх сутраў Прагна Параміта («Адкрыццё мудрасці»), то часцяком у яго падгарала смажаніна. Палкоўнік Шрэдэр даражыў ім як палкавой славутасцю – сапраўды, якая афіцэрская кухня магла б пахваліцца кухарам-акультыстам, які, заглядаючы ў таямніцы жыцця і смерці, здзіўляў усіх такім смачным рагу або смажанінай, што смяртэльна паранены пад Камаровам паручнік Дуфек увесь час клікаў Юрайду.

– Так, – сказаў без нічога ніякага Юрайда, які ледзь ліпеў у крэсле: ад яго на дзесяць крокаў несла ромам, – існуе небыццё ўсіх з’яў, формаў і рэчаў. Форма ёсць небыццё, а небыццё ёсць форма. – Кухар-акультыст захінуўся ў тогу маўчання, падпёр галаву рукой і пачаў сузіраць мокры, абліты стол.

Старшы пісар Ванак працягваў барабаніць па стале, піў і час ад часу ўспамінаў, што каля харчовага склада яго чакаюць дзесяць салдат на чале са ўзводным. Пры гэтым успаміне ён сам сабе ўсміхаўся і махаў рукой.

Вярнуўшыся ў канцылярыю адзінаццатай маршавай роты позна, ён застаў Швейка ля тэлефона. Швейк ад яго і не адыходзіў, бо дзве гадзіны назад надпаручнік Лукаш па тэлефоне паведаміў яму, што ён усё яшчэ на нарадзе ў палкоўніка, але забыўся сказаць, што Швейк можа адысці ад апарата.

Потым са Швейкам гаварыў па тэлефоне ўзводны Фукс, які з дзесяццю радавымі, марна прачакаўшы старшага пісара, нарэшце разглядзеў, што склад замкнуты. Потым Фукс некуды пайшоў, і дзесяць салдат адзін за адным вярнуліся ў свой барак.

Час ад часу Швейк бавіўся тым, што здымаў тэлефонную трубку і слухаў. Тэлефон быў нейкай новай сістэмы, толькі што ўведзенай у арміі, і меў тую выгоду, што можна было зусім выразна слухаць чужыя тэлефонныя размовы па ўсёй лініі.

Абоз лаяўся з артылерыйскімі казармамі, сапёры пагражалі палявой пошце, палігон сварыўся з кулямётнай камандай.

A Швейк усё сядзеў і сядзеў каля тэлефона…

Нарада ў палкоўніка працягвалася. Палкоўнік Шрэдэр развіваў найнавейшую тэорыю палявой службы і асабліва падкрэсліваў ролю гранатамётчыкаў.

Ён пераскокваў з адной тэмы на другую, гаварыў аб руху лініі фронту два месяцы таму назад на поўдні і на ўсходзе, аб важнасці шчыльнай сувязі паміж асобнымі часцямі, аб удушлівых газах, аб стральбе па непрыяцельскіх аэрапланах, аб забеспячэнні салдат на фронце і ў канцы перайшоў да ўнутраных узаемаадносін у арміі.

Ён разгаварыўся аб адносінах афіцэраў да ніжніх чыноў, ніжніх чыноў да унтэр-афіцэраў, аб перабежчыках да непрыяцеля, аб палітычных падзеях і аб тым, што пяцьдзесят працэнтаў чэшскіх салдат politisch verdächtig.

Большасць афіцэраў пры гэтым думала, калі ўжо нарэшце стары пустабрэх перастане балбатаць, але палкоўнік Шрэдэр працягваў вярзці лухту пра новыя задачы новых маршавых батальёнаў, пра паўшых афіцэраў палка, пра цэпеліны, пра драцяныя загароды, пра прысягу…

Тут надпаручнік Лукаш прыгадаў, што калі ўвесь маршавы батальён прысягаў, удалы салдат Швейк у гэтай цырымоніі не ўдзельнічаў, бо ў тыя дні сядзеў у дывізіённым судзе. I раптам яго разабраў смех. Гэта было нешта накшталт істэрычнага смеху – следам за ім разрагаталася некалькі афіцэраў, што сядзелі поруч. Гэты смех прыцягнуў увагу палкоўніка, які цяпер перайшоў да вопыту, набытага пры адступленні германскіх армій у Ардэнах. Змяшаўшы ўсё ў адну кучу, ён закончыў:

– Панове, тут няма нічога смешнага.

Потым усе скіраваліся ў афіцэрскі сход, бо палкоўніка Шрэдэра выклікаў да тэлефона штаб брыгады.

Швейк драмаў каля тэлефона, калі яго раптам абудзіў званок.

– Алё! – пачулася ў трубцы. – Ля тэлефона палкавая канцылярыя.

– Алё! – адказаў Швейк. – Тут канцылярыя адзінаццатай маршавай роты.

– He затрымлівай, – пачуўся голас, – вазьмі аловак і пішы. Прымі тэлефанаграму.

– Адзінаццатай маршавай роце…

Затым прагучалі адна за адной нейкія дзіўныя фразы, бо адначасова гаварылі дванаццатая і трынаццатая роты, і тэлефанаграма зусім гублялася ў гэтай мешаніне гукаў. Швейк не мог зразумець ні слова. Нарэшце ўсё аціхла, і Швейк разабраў:

– Алё! Алё! Паўтары і не затрымлівай!

– Што паўтарыць?

– Што паўтарыць, асёл? Тэлефанаграму!

– Якую тэлефанаграму?

– Чорт бы цябе ўзяў! Глухі ты, ці што? Тэлефанаграму, якую я табе прадыктаваў, дурань.

– Я нічога не чуў, хтосьці тут яшчэ гаварыў.

– Ты, малпа, можа думаеш, што я толькі з табой буду размаўляць? Ты прымеш тэлефанаграму ці не? Есць у цябе аловак і папера? Што?.. Няма?.. Жывёліна! Я павінен чакаць, пакуль ты знойдзеш? Салдат, называецца!.. Ну дык як, ёсць? Можа, ты яшчэ не падрыхтаваўся? Ну, нарэшце, падгробся? Дык слухай: Адзінаццатай маршавай роце. Паўтары!

– Адзінаццатай маршавай роце.

– Ротнаму камандзіру… Ёсць?.. Паўтары!

– Ротнаму камандзіру…

– Заўтра раніцай на нараду… Гатоў? Паўтары!

– Заўтра раніцай на нараду…

– У дзевяць гадзін. Unterschrift. Разумееш, што такое Unterschrift, малпа? Гэта – подпіс. Паўтары гэта!

– Разумееш… што… такое… Unterschrift, малпа, гэта – подпіс.

– Дурань! Подпіс: палкоўнік Шрэдэр, дубіна! Бсць? Паўтары!

– Палкоўнік Шрэдэр, дубіна…

– Ну, нарэшце! Хто прыняў тэлефанаграму?

– Я.

– Ах, каб цябе разарвала, хто гэта «я»?

– Швейк. Што яшчэ?

– Дзякаваць богу, нічога. Але цябе трэба было назваць не Швейк, а Шалахвост. Што ў вас новага?

– Нічога няма. Усё па-старому.

– А табе гэта і падабаецца? У вас сёння, нібыта, кагосьці прывязвалі?

– Усяго толькі дзеншчыка пана фельдкурата: ён у яго абед сажраў. Не ведаеш, калі мы едзем?

– Гэта, чалавеча, пытанне! Нават сам дзядуля не ведае. Добрай ночы! У вас блохі ёсць?

Швейк паклаў трубку і, схіліўшы галаву на стол, задрамаў. Яго абудзіў тэлефонны званок.

– Алё! Адзінаццатая маршавая рота?

– Так, адзінаццатая маршавая рота. Хто там?

– Трынаццатая маршавая рота. Алё! Не ведаеш, калі мы едзем? Ты не гаварыў з палкавой канцылярыяй?

– Там не ведаюць ні вуха, ні рыла, як і мы. Вы атрымалі кансервы? Ад нас туды хадзілі і нічога не прынеслі.

– Як ты думаеш, куды мы паедзем?

– У Расію.

– А я думаю, што, хутчэй, у Сербію. Гэта мы ўбачым, калі будзем у Будапешце. Калі нас павязуць направа – дык Сербія, а налева – Расія. Кайстры ў вас ужо ёсць? Кажуць, што жалаванне павялічаць. Колькі вас сядзіць ля тэлефона? Адзін? Дык наплюй на ўсё і ідзі спаць.

Швейк сапраўды салодка заснуў на крэсле каля тэлефона, забыўшы павесіць трубку, так што ніхто не мог патрывожыць яго сну. А тэлефаніст у палкавой канцылярыі ўсю ноч лаяўся, што не можа дазваніцца адзінаццатай маршавай роце і перадаць новую тэлефанаграму аб тым, што заўтра да дванаццаці гадзін дня ў палкавую канцылярыю павінен быць пададзены спіс салдат, якім не была зроблена супрацьтыфозная прышчэпка.

Надпаручнік Лукаш ужо дапіў сваю чорную каву ў афіцэрскім сходзе і пайшоў дадому, дзе знайшоў барадатага волата Балоўна, занятага тым, што смажыў у кацялку каўбасу на яго спіртоўцы.

– Я асмеліўся, – пачаў заікацца Балоўн, – я дазволіў сабе, асмелюся далажыць…

Лукаш з цікаўнасцю паглядзеў на яго. У гэты момант Балоўн падаўся яму вялікім дзіцём, наіўным стварэннем, і надпаручнік Лукаш пашкадаваў, што загадаў яго прывязаць за яго вечную галадуху.

– Смаж, Балоўн, – сказаў ён, адшпільваючы шаблю, – з заўтрашняга дня я загадаю выпісваць табе лішнюю порцыю хлеба.

Надпаручнік Лукаш прысеў да стала. Ён быў у такім добрым настроі, што захацелася напісаць сентыментальнае пісьмо сваёй цётцы.

«Мілая цётачка!

Я толькі што атрымаў загад падрыхтавацца да ад’езду на фронт са сваёй маршавай ротай. Можа, гэтае пісьмо будзе апошнім маім пасланнем да цябе. Паўсюль ідуць жорсткія баі, і ў нас вялікія страты. Таму і мне цяжка закончыць гэтае пісьмо словамі «Да пабачэння!» Будзе больш правільна напісаць: «Апошняе бывай!”.

«Дапішу заўтра ранкам», – падумаў надпаручнік Лукаш і пайшоў спаць.

Балоўн, убачыўшы, што надпаручнік Лукаш моцна заснуў, зноў пачаў шнарыць па кватэры, як тараканы ўначы, расчыніў чамаданчык надпаручніка і адкусіў кавалак шакаладу. Раптам спалохаўся, бо надпаручнік варухнуўся ў сне, – хутка паклаў надкусаны шакалад назад і сцішыўся.

Потым паціхеньку падышоў паглядзець, што напісаў надпаручнік. Прачытаў і быў крануты, асабліва гэтым «апошнім бывай».

Ён лёг на свой сяннік каля дзвярэй і прыгадаў родны дом і дні, калі калолі свіней…

Швейк прачнуўся разам з ранішняй заранкай, якая ўлівалася ў водар згушчанай кавы, якая гатавалася ва ўсіх ротных кухнях. Ён машынальна, нібы толькі што кончыў тэлефонную размову, павесіў трубку і зрабіў маленькую ранішнюю прагулку па канцылярыі. Пры гэтым ён спяваў, і так голасна, што ўся канцылярыя ажыла, старшы пісар Ванак прачнуўся і спытаў:

– Каторая гадзіна?

– Толькі што пратрубілі ранішнюю зару.

– Устану толькі пасля кавы, – вырашыў Ванак, які ніколі не пароў гарачкі, – і без таго зноў будуць прыставаць і дарэмна ганяць, як учора з гэтымі кансервамі…

Ванак пазяхнуў і спытаў, ці не занадта ён балабоніў, калі прыйшоў дадому.

– Ну, сёе-тое было, як з санямі на стол, – сказаў Швейк. – Вы ўвесь час разважалі самі з сабой пра нейкія формы, што, быццам бы, форма не ёсць форма, а тое, што не ёсць форма, ёсць форма, і тая форма зноў жа не ёсць форма. Але вы хутка змагліся і адразу пачалі храпці, як піла на суку.

Швейк памаўчаў, прайшоўся да дзвярэй і назад, да ложка старшага пісара, спыніўся і завёў гамонку:

– Што да мяне, пан старшы пісар, то калі я пачуў, як вы гаворыце пра тыя формы, то падумаў: нядобра гэта, калі чалавек пачне ўблытвацца ў рознае філасофстваванне, – гэта заўсёды пахне белай гарачкай. Некалькі гадоў вазад да нас перавялі з Семдзесят пятага палка маёра Блюгера. Той заўсёды раз у месяц збярэ нас, паставіць у карэ і пачне разводзіць тарыбары: «Што такое афіцэрскае званне?» Трэба сказаць, што, апрача слівавіцы, ён нічога не піў. «Кожны афіцэр, салдаты, – выкладаў ён нам на двары казармы, – ужо сам па сабе з’яўляецца найдасканалейшай істотай, якая надзелена розумам у сто разоў большым, чым вы ўсе разам. Увогуле, салдаты, вы не можаце сабе ўявіць нічога больш дасканалага, чым афіцэр, нават калі б вы разважалі аб гэтым усё сваё жыццё. Кожны афіцэр ёсць існасць неабходная, у той час, як вы, радавыя салдаты, з’яўляецеся толькі выпадковым фактарам, ваша існаванне – рэч магчымая, але не абавязковая. Калі б справа дайшла да вайны, салдаты, і вы б загінулі за пана імператара, цудоўна, ад гэтага мала што змянілася б, але калі б першы загінуў ваш афіцэр, то вы б зразумелі, наколькі вы ўсе ад яго залежыце і якая гэта для вас страта. Афіцэр павінен існаваць, а вы сваім існаваннем абавязаны панам афіцэрам, вы ад іх паходзіце, вы без свайго вайсковага начальніка і пукнуць не можаце. Афіцэр для вас, салдаты, гэта маральны закон – усё роўна, ці вы гэта разумееце ці не, – а з той прычыны, што кожны закон павінен мець свайго заканадаўцу, то для вас, салдаты, такім з’яўляецца той афіцэр, якому вы сябе адчуваеце – і павінны адчуваць – абавязанымі ва ўсім, і кожны без выключэння яго загад павінен вамі выконвацца, незалежна ад таго, падабаецца гэта вам альбо не». А аднойчы пасля таго як маёр Блюгер закончыў сваю прамову, ён стаў абходзіць карэ і пытацца ў кожнага з нас:

– Што ты адчуваеш, калі перабярэш?

Усе давалі нейкія блытаныя адказы: маўляў, альбо да гэтага яшчэ на даходзіла, альбо пасля перабору кожны раз нудзіць, а адзін нават нутром адчуваў, што застанецца без водпуску, і гэтак далей. Усіх іх маёр Блюгер тут жа загадаў адвесці ўбок, каб яны потым пасля абеду займаліся тут, на двары, вольнымі практыкаваннямі за тое, што не ўмеюць выказаць тое, што адчуваюць. Перш чым прыйшла чарга да мяне, я ўспомніў, пра што ён прастарэкаваў мінулы раз, і, калі маёр падышоў да мяне, я зусім спакойна яму адказаў: «Асмелюся далажыць, пан маёр, калі я хапану лішку, то заўсёды адчуваю ў сабе нейкі непакой, страх і дакоры сумлення. А калі ж я своечасова ў поўным парадку вяртаюся ў казармы пасля водпуску, то мяне ахоплівае невыказны спакой і лезе ўнутранае задавальненне». Усе наўкола разрагаталіся, а маёр Блюгер як закрычыць на мяне: «Па табе, дурыла, толькі клапы лезуць, калі ты дрыхнеш на ложку! Ен, мярзотнік, яшчэ жарты строіць!» – і ўляпіў мне такія шпанглі, што будзь здароў!

– На вайсковай службе іначай нельга, – сказаў старшы пісар, лена пацягваючыся на сваім ложку, – так ужо здавён-даўна павялося: як ні адкажы, як ні зрабі, а заўсёды над табой вісяць хмары і грыміць гром. Без гэтага вяма дысцыпліны!

– Вельмі добра сказана, – заявіў Швейк. – Ніколі не забуду, як пасадзілі рэкрута Пеха. Ротным камандзірам быў у нас лейтэнант" Моц. Сабраў ён рэкрутаў і пытае: хто адкуль? «Вы, рэкруты, недарэкі зялёныя, – звярнуўся ён да іх, – вы павінны навучыцца адказваць коратка і выразна, як пугай ляскаць. Так, пачнём. Адкуль вы, Пех?» Пех быў хлапец інтэлігентны і адказаў так: «Ніжні Боўсаў, дзвесце шэсцьдзесят сем дамоў, тысяча дзевяцьсот трыццаць шэсць чэшскіх жыхароў, акруга Йічын, воласць Собатка, былы маёнтак Косць, фарны касцёл святой Кацярыны, пабудаваны ў XIV стагоддзі і адрэстаўрыраваны графам Вацлавам Враціславам Неталіцкім, школа, пошта, тэлеграф, станцыя чэшскай таварнай лініі, цукровы завод, млын, тартак, хутар Валха, шэсць кірмашоў у год…».

Лейтэнант Моц падскочыў да яго і пачаў біць па мордзе, прымаўляючы: «Вось табе першы кірмаш, а гэта – другі, трэці, чацвёрты, пяты, шосты…» А Пех, хоць і быў навабранец, запатрабаваў, каб яго дапусцілі на батальённы рапарт. У канцылярыі тады народ сабраўся вясёлы, ну, і напісалі, што Пех накіроўваецца на батальённы рапарт наконт штогадовых кірмашоў у Ніжнім Боўсаве. Камандзірам батальёна быў тады маёр Рогель. «Што гэта павінна азначаць?», – пытаецца ён у Пеха, а той выпальвае: «Асмелюся далажыць, пан маёр, у Ніжнім Боўсаве шэсць кірмашоў на год». – Ну, тут маёр Рогель на яго зароў, затупаў нагамі і тут жа аддаў загад адвесці яго ў вайсковы шпіталь у аддзяленне для вар’ятаў. З таго часу Пех зрабіўся найгоршым у нас салдатам, проста гора з ім.

– Салдата выхаваць нялёгка, – сказаў, пазяхаючы, старшы пісар Ванак. – Салдат, які на вайсковай службе ніводнага разу не быў пакараны, – гэта не салдат. Гэта, можа, у мірны час так было, што салдат, які адбыў без пакарання ўсю службу, меў потым нейкія перавагі перад цывільнымі. Цяпер акурат наадварот: найгоршыя салдаты, тыя, што не вылазілі з гаўптвахты, на вайне праявілі сябе з самага лепшага боку. Помню радавога з восьмай маршавай роты Сільвануса. У яго кара за карай ішла, ды якія гэта былі кары! Не саромеўся ўкрасці ў таварыша апошні крэйцар. А калі пачалося наступленне, дык першы перарэзаў калючую загароду, трох захапіў у палон і аднаго тут жа прыстрэліў, бо, быццам бы, той не выклікаў у яго даверу. Гэты Сільванус атрымаў вялікі сярэбраны медаль, нашылі яму дзве зорачкі, і, калі б яго потым не павесілі пад Дуклай, дык даўно быў бы ўзводным. А павесіць яго мусілі, бо пасля бою ён падахвоціўся пайсці на рэкагнасцыроўку, а патруль з другога палка заспеў яго, як абшнарваў трупы. Знайшлі ў яго з восем гадзіннікаў і многа пярсцёнкаў. Павесілі каля штаба брыгады.

– З гэтага відаць, – глыбакадумна зазначыў Швейк, – што кожны салдат павінен сам заваёўваць сваё становішча.

Зазваніў тэлефон. Старшы пісар узяў трубку. Можна было пазнаць голас надпаручніка Лукаша, які пытаў, што з кансервамі. Затым было чуваць, як ён накінуўся з папрокамі.

– Ды не, пан обер-лейтэнант, – крычаў у тэлефон Ванак. – Я быў у канціне? Хто сказаў? Кухар-акультыст з афіцэрскай кухні? Сапраўды, я дазволіў сабе туды зайсці. Ніяк не, пан обер-лейтэнант, я зусім цвярозы. Што робіць Швейк? Ён тут. Загадаеце яго паклікаць? Швейк, да тэлефона! – крыкнуў старшы пісар і ціха дадаў:

– Калі ён вас спытае, у якім стане я прыйшоў, скажыце, што ў поўным парадку. Швейк ля тэлефона:

– Асмелюся далажыць, пан обер-лейтэнант, тут Швейк.

– Што вы рабілі ноччу?

– Сядзеў усю ноч каля тэлефона.

– Было што-небудзь новае?

– Было, пан обер-лейтэнант.

– Швейк, не стройце зноў дурня. Паведамлялі што-небудзь важнае?

– Паведамлялі, пан обер-лейтэнант, але толькі на дзевяць гадзін. Я не хацеў вас непакоіць, пан обер-лейтэнант.

– Дык што ж, чорт бы вас узяў, там такога важнага ў дзевяць гадзін?

– Тэлефанаграма, пан обер-лейтэнант.

– Не разумею, Швейк.

– Я запісаў, пан обер-лейтэнант. Прыміце тэлефанаграму. Хто ля тэлефона?.. Ёсць? Чытай… Альбо яшчэ штосьці накшталт гэтага.

– Чэрці б вас дралі, Швейк! Гора мне з вамі… Перадайце мне змест, бо я да вас дабяруся і дам такую аплявуху… Дык што там?

– Зноў нейкая нарада, пан обер-лейтэнант, сёння ў дзевяць гадзін раніцы ў пана палкоўніка. Хацеў вас пабудзіць уначы, ды потым раздумаў.

– Адважыліся б вы пабудзіць мяне ўначы з-за рознага глупства! Для гэтага і раніцай часу досыць. Адпусціце трубку, пазавіце да тэлефона Ванака.

– Старшы пісар Ванак ля тэлефона.

– Ванак, знайдзіце мне сёння ж іншага дзеншчыка. Гэты лайдак Балоўн за ноч сажраў увесь мой шакалад. Прывязаць? Не, аддадзім яго ў санітары. Мужык-гара, хай выцягвае параненых з поля бою. Зараз жа пашлю яго да вас.

З таго часу як надпаручнік Лукаш стаў камандзірам адзінаццатай маршавай роты, ён знаходзіўся ў стане, які называецца сінкрэтызмам, паводле назвы той філасофскай сістэмы, якая стараецца прымірыць супярэчнасці паняццяў шляхам кампрамісу, што даводзіць аж да змяшэння супрацьлеглых поглядаў.

Ванак, сёрбаючы чорную каву, у якую падліў рому з бутэлькі з надпісам «Tinte» (дзеля асцярогі), паглядзеў на Швейка і сказаў:

– Наш обер-лейтэнант так крычыць у тэлефон, што я разабраў кожнае слова. Вы, Швейк, напэўна, блізка знаёмы з панам обер-лейтэнантам?

– Мы дзейнічаем рука ў руку, – адказаў Швейк. – Рука руку мые. Мы шмат чаго разам перажылі. Колькі разоў нас хацелі разлучыць, але мы зноў сышліся. Ён мне ва ўсім давяраецца, я ўжо колькі разоў сам гэтаму здзіўляўся. Вось вы толькі што чулі, як ён сказаў, каб я вам яшчэ раз нагадаў, што вы павінны яму падшукаць новага дзеншчыка, а я павінен пагаварыць з ім і даць аб ім свой водгук. Пану обер-лейтэнанту не кожны дзяншчык дагодзіць.

Палкоўнік Шрэдэр выклікаў на нараду ўсіх афіцэраў маршавага батальёна. Ён спадзяваўся, што зможа выгаварыцца як належыць.

Пачаўшы нараду, палкоўнік Шрэдэр указаў, што перад ад’ездам, які неўзабаве чакаецца, варта сустракацца часцей. З брыгады яму паведамілі, што чакаюць загадаў ад дывізіі. Салдаты павінны быць напагатове, і ротныя камандзіры абавязаны сачыць за тым, каб усе былі на месцы. Затым ён яшчэ раз паўтарыў усё, пра што гаварыў учора. Зноў зрабіў агляд ваенных падзей і нагадаў, што нішто не можа зламіць баявы дух і ваенную кемлівасць салдат.

На стале перад ім была прымацавана карта тэатра ваенных дзеянняў са сцяжкамі на шпільках, але сцяжкі былі перакулены, і франты пасунуліся ў розныя бакі. Выцягнутыя шпількі са сцяжкамі валяліся пад сталом.

Увесь тэатр ваенных дзеянняў ноччу параскідаў кот, якога трымалі ў палкавой канцылярыі пісары. Кот ноччу нагадзіў на аўстра-венгерскі фронт і хацеў было загрэбці кучку, але паваліў усе сцяжкі і размазаў кал па ўсіх пазіцыях, абмачыў франты і перадмаставыя ўмацаванні і запаскудзіў армейскія карпусы.

Палкоўнік Шрэдэр быў надта блізарукі.

Афіцэры маршавага батальёна з цікавасцю сачылі за тым, як палец палкоўніка Шрэдэра набліжаецца да гэтых кучак.

– Адсюль, панове, шлях на Буг ляжыць цераз Сакаль, – прамовіў палкоўнік Шрэдэр з выглядам прарока і, кіруючыся памяццю, працягнуў указальны палец да Карпат, пры гэтым улез у адну з тых кучак, з дапамогай якіх кот стараўся зрабіць карту ваенных дзеянняў больш рэльефнай.

– Was ist das, meine Herren? – спытаў ён ca здзіўленнем, калі нешта наліпла яму на палец.

– Wahrscheinlich Katzendreck, Herr Oberst, – адказаў за ўсіх вельмі ветліва капітан Сагнер.

Палкоўнік Шрэдэр рынуўся ў суседнюю канцылярыю, адкуль пачуліся страшэнныя праклёны і жахлівыя пагрозы, што ён прымусіць усю канцылярыю вылізаць языком кашэчыя сляды.

Допыт быў кароткі. Высветлілася, што ката два тыдні назад прыцягнуў у канцылярыю малодшы пісар Цвібельфіш. Пасля завяршэння следства Цвібельфіш сабраў усе свае манаткі, а старшы пісар адвёў яго на гаўптвахту і пасадзіў аж да далейшых распараджэнняў пана палкоўніка.

Гэтым, уласна кажучы, нарада і закончылася. Вярнуўшыся да афіцэраў, увесь чырвоны ад злосці, палкоўнік Шрэдэр коратка кінуў:

– Прашу паноў афіцэраў быць гатовымі і чакаць маіх загадаў і інструкцый.

Сітуацыя па-ранейшаму заставалася нявысветленай. Паедуць ці не? Швейк з задавальненнем заставаўся на сваім пасту каля тэлефона і на пытанні «Што новага?» адказваў, што нічога пэўнага пакуль не ведае ніхто.

Гэтак жа ён адказаў і на пытанне надпаручніка Лукаша.

– Што ў вас новага?

– Нічога пэўнага пакуль не вядома, пан обер-лейтэнант, – стэрэатыпна адказаў Швейк.

– Асёл! Павесьце трубку.

Потым прыйшло некалькі тэлефанаграм, якія пасля доўгіх непаразуменняў Швейк прыняў. Адна з тэлеграм была адрасавана ўсім батальёнам, ротам і падраздзяленням палка: «Копія з тэлефанаграмы брыгады № 75692. Загад па брыгадзе № 172.

У справаздачах аб гаспадарчай дзейнасці палявых кухняў належыць пры найменаванні спажытых прадуктаў прытрымлівацца наступнага парадку: 1 – мяса, 2 – кансервы, З – гародніна свежая, 4 – гародніна сушаная, 5 – рыс, 6 – макароны, 7 – крупы, 8 – бульба; замест ранейшага парадку: 4 – гародніна сушаная, 5 – гародніна свежая».

Калі Швейк прачытаў гэта старшаму пісару, Ванак урачыста заявіў, што такія тэлефанаграмы трэба выкідваць у прыбіральню.

– Гэта прыдумаў які-небудзь дурыла ў штабе арміі, а потым гэта ідзе па ўсіх дывізіях, брыгадах, палках.

Затым Швейк прыняў яшчэ адну тэлефанаграму, якую прадыктавалі так хутка, што ён паспеў запісаць у блакнот нешта накшталт шыфра: «З прычыны дакладней дазваляецца альбо самастойна насупраць ва ўсіх выпадках належыць аплаце».

– Усё гэта лішняе, – сказаў Ванак пасля таго, як Швейк страшэнна здзівіўся таму, што напісаў, і тройчы запар прачытаў усё ўголас. – Лухта нейкая, хаця, чорт іх ведае! – можа гэта шыфраваная тэлефанаграма. Але ж у нашай роце няма шыфравальнага аддзялення. Так што таксама можна выкінуць.

– Я таксама так думаю, – сказаў Швейк, – калі б я аб’явіў пану обер-лейтэнанту, што «з прычыны дакладней дазваляецца альбо», то ён бы пакрыўдзіўся. Некаторыя бываюць такія незачэпы, што проста жах! – працягваў Швейк, зноў паглыбляючыся ва ўспаміны. – Ехаў я аднойчы на трамваі з Высачан у Прагу, а ў Лібні падсеў да нас нейкі пан Новатны. Як толькі я яго пазнаў, то пайшоў да яго на пляцоўку і завёў гаворку аб тым, што мы, маўляў, землякі, абодва з Дражава, а ён на мяне раскрычаўся, каб я да яго не прыставаў, што ён нібыта мяне не ведае. Я пачаў яму ўсё высвятляць, каб ён прыпомніў, як я яшчэ маленькім хлопчыкам хадзіў да яго з маці, якую звалі Антонія, а бацьку клікалі Пракопам, і быў ён стражнікам у маёнтку. А ён і пасля гэтага не хацеў прызнавацца, што мы знаёмыя. Дык я прывёў яму яшчэ больш падрабязныя звесткі: расказаў, што ў Дражаве было двое Новатных – Тонда і Езаф, і ён якраз той Ёзаф, мне з Дражава пісалі, які застрэліў сваю жонку за тое, што яна папракала яго п’янствам. Але тут ён як замахнецца на мяне, я ўхіліся, і ён разбіў шкліну на пярэдняй пляцоўцы, тую вялікую, што перад вагонаважатым. Дык нас высадзілі, адвялі ў камісарыят, а там высветлілася, што ён таму такі прынцыповы, што звалі яго зусім не Ёзаф Новатны, а Эдуард Дубрава, і быў ён з Мантгомеры ў Амерыцы, а сюды прыехаў наведаць сваякоў.

У гэты самы час надпаручнік Лукаш вывучаў у сваім пакоі толькі што перададзены яму з штаба палка шыфр з інструкцыяй, як яго расшыфроўваць, і адначасова сакрэтны шыфраваны загад аб напрамку, па якім маршавы батальён павінен быў рухацца да галіцыйскай мяжы (першы этап).

Расшыфроўваючы гэтыя лічбы, надпаручнік Лукаш уздыхнуў:

– Чорт бы іх усіх пабраў!

Нарэшце дачакаліся таго моманту, калі ўсіх распіхалі па вагонах з разліку сорак два чалавекі або восем коней. Коні, вядома, ехалі з большай выгодай, бо маглі спаць стоячы. Зрэшты, гэта не мела асаблівага значэння – вайсковы эшалон вёз у Галіцыю новую партыю людзей на смерць.

I ўсё ж, калі поезд крануўся, гэтыя стварэнні адчулі нейкую палёгку, было ўжо хоць нешта пэўнае, бо да гэтага моманту была толькі нясцерпная невядомасць, паніка і бясконцыя пытанні: калі адправяць – сёння, заўтра ці паслязаўтра. Некаторыя пачувалі сябе так, як асуджаныя на смерць у пакутлівым чаканні прыходу ката. Але калі ён ужо прыйшоў, надыходзіць супакаенне – нарэшце гэта скончыцца. Відаць, таму адзін з салдат крычаў, як звар’яцелы: «Едзем! Едзем!»

Старшы пісар, безумоўна, меў рацыю, калі гаварыў Швейку, што няма чаго спяшацца. Прайшло некалькі дзён, пакуль салдаты ўладкаваліся ў вагонах, і ўвесь гэты час не спыняліся размовы аб кансервах. А шматвопытны Ванак заявіў, што гэта фантазія. Якія там кансервы! Палявая імша – вось гэта зусім рэальна. Тое ж самае было і з папярэдняй маршавай ротай. А калі ёсць кансервы, адпадае палявая імша. Так што палявая імша ў пэўным сэнсе з’яўляецца заменай кансерваў.

I сапраўды – замест кансерваў паявіўся обер-фельдкурат Ібл, які адным скокам адслужыў імшу для трох батальёнаў. Два з іх ён благаславіў на Сербію, а адзін – на Расію.

Пры гэтым ён сказаў натхнёную прамову, матэрыял для якой, што ўсе заўважылі, ён узяў з вайсковых календароў. Прамова настолькі ўсхвалявала ўсіх, што па дарозе ў Машон Швейк, які ехаў з Ванакам у адным вагоне, ператвораным у імправізаваную канцылярыю, прыгадваючы прамову, сказаў старшаму пісару:

– Гэта было вельмі прыгожа і павучальна. Я ўсё добра запамятаў і, калі вярнуся з вайны, буду расказваць пра гэта «Ля келіха». Пан фельдкурат, калі нам гэта выкладаў, так раскірэчыўся, што я збаяўся, як бы яму не паслізнуцца ды не ўпасці на палявы алтар, ён жа мог разбіць сабе кумпал аб дараносіцу. Ен прывёў нам такі цудоўны прыклад з гісторыі нашай арміі, калі ў ёй яшчэ служыў Радзецкі. Тады над полем бою з вячэрняй заранкай зліваўся агонь палаючых стадол. Як быццам ён бачыў усё на ўласныя вочы!

У той жа дзень обер-фельдкурат Ібл трапіў у Вену і іншаму маршаваму батальёну расказаў тую ж павучальную гісторыю, пра якую ўспамінаў Швейк.

– Дарагія салдаты, – красамоўнічаў обер-фельдкурат Ібл, – уявіце сабе, што зараз сорак восьмы год і толькі што перамогай закончылася бітва ля Кустоцы*. Пасля дзесяцігадзіннага бою італьянскі кароль Альберт быў вымушаны пакінуць крывавае поле бітвы нашаму «бацьку салдат», фельдмаршалу Радзецкаму, які на восемдзесят чацвёртым годзе жыцця атрыыаў такую бліскучую перамогу. I вось, дарагія салдаты, на ўзгорку перад здабытай Кустоцай праслаўлены палкаводзец прытрымлівае каня. Вакол яго верныя генералы. Усё акружэнне разумее сур’ёзнасць моманту, бо, салдаты, непадалёк ад фельдмаршала ляжыць воін, які змагаецца са смерцю. Цяжкаранены на полі славы, з раструшчанымі нагамі, сцяганосец Герт адчувае, што на яго глядзіць фельдмаршал Радзецкі. Смяртэльна паранены сцяганосец стынучай рукой сціскае ў захапленні свой залаты медаль. Пры поглядзе на слаўнага фельдмаршала зноў забілася яго сэрца, знявечанае цела напружылася ў апошнім звышчалавечым намаганні падпаўзці да фельдмаршала. «Не турбуйся, мой храбры воін!* – усклікнуў фельдмаршал, сышоў з каня і працягнуў салдату руку. «На жаль, пан фельдмаршал, у мяне перабіты абедзве рукі, – уздыхнуў, паміраючы, воін. – Прашу вас толькі аб адным. Скажыце праўду: бой закончыўся нашай перамогай?» «Нашай, мілы брат мой, – ласкава адказаў фельдмаршал. – і Шкада, што твая радасць азмрочана раненнем». «Так, высокашаноўны пане, мне канец», – ледзь чутна вымавіў паранены, прыемна ўсміхаючыся. «Хочаш піць?» – спытаў Радзецкі. «Дзень быў гарачы, пан фельдмаршал, звыш трыццаці градусаў спякоты».

Тады Радзецкі, узяўшы ў аднаго са сваіх ад’ютантаў паходную біклагу, падаў яе параненаму. Апошні адным вялікім глытком спатоліў сваю смагу. «Хай пан бог аддзячыць вам тысячакратна!» – усклікнуў ён, спрабуючы пацалаваць руку свайму палкаводцу. «Як даўно ты служыш?» – спытаў той. «Больш за сорак гадоў, пан фельдмаршал. Я атрымаў залаты медаль і гарматны крыж*. Пяць разоў я быў смяртэльна паранены, але цяпер мне сапраўды канец. Але якое шчасце, якая асалода, што я дажыў да сённяшняга дня! Што мне смерць, калі мы дажылі да перамогі і імператару вернуты яго землі!»

У гэты момант, дарагія салдаты, з боку лагера данесліся велічныя гукі нашага гімна. Магутна і ўрачыста прагучалі яны над полем бітвы. «Няхай жыве Аўстрыя! – з уздымам усклікнуў воін, які яшчэ раз паспрабаваў падняцца. – Няхай жыве Аўстрыя! Хай вечна гучыць наш цудоўны гімн! Няхай жыве наш палкаводзец! Няхай жыве армія!»

Паранены яшчэ раз прыўзняўся, схіліўся да правай рукі фельдмаршала, пацалаваў яе і ўпаў, апошні ціхі ўздых вырваўся з яго шляхетнай душы. Палкаводзец з непакрытай галавой стаяў перад трупам аднаго з лепшых сваіх салдат. «Такой прыгожай смерці можна толькі пазайздросціць, – прачула сказаў фельдмаршал і схаваў свой твар у далонях. – Мілыя воіны, і я жадаю вам усім дажыць да такой цудоўнай смерці!..».

Успамінаючы гэтую прамову обер-фельдкурата Ібла, Швейк меў поўнае права назваць яго «ідыётам у квадраце».

Затым Швейк падзяліўся сваімі меркаваннямі аб загадах, зачытаных салдатам перад пасадкай на поезд. Спачатку іх пазнаёмілі з загадам па арміі, падпісаным Францам-Іосіфам, а потым ім прачыталі загад галоўнакамандуючага Усходняй арміяй эрцгерцага Іосіфа-Фердынанда. Абодва датычылі падзеі, якая адбылася 3 красавіка 1915 года на Дукельскім перавале, дзе два батальёны Дваццаць восьмага палка з афіцэрамі пад гукі палкавога аркестра перайшлі на бок рускіх.

Абодва загады былі зачытаны дрыготкім голасам і ў перакладзе на чэшскую мову гучалі так:

– Але ж нам прачыталі яго запозна, – сказаў Швейк Ванаку. – Мне вельмі дзіўна, што нам гэта зачыталі толькі цяпер, а пан імператар аддаў загад яшчэ семнаццатага красавіка. Падобна на тое, што нам з нейкіх меркаванняў загад не хацелі прачытаць адразу. Калі б я быў панам імператарам, мне гэтакі адклад не спадабаўся б. Калі выдаю загад семнаццатага красавіка, то хоць камяні з неба будуць падаць, але прачытай яго ва ўсіх палках семнаццатага красавіка.

Насупраць Ванака ў другім канцы вагона сядзеў кухар-акультыст з афіцэрскай сталоўкі і нешта пісаў. За ім сядзелі дзяншчык надпаручніка Лукаша барадаты волат Балоўн і тэлефаніст Хадоўнскі, прыкамандзіраваны да адзінаццатай маршавай роты. Балоўн жаваў лусту хлеба і са страхам тлумачыў Хадоўнскаму, што ён не вінаваты, калі ў такой штурханіне пры пасадцы не змог прабрацца да свайго надпаручніка.

Хадоўнскі страшыў яго: цяпер, маўляў, жарты скончыліся, за гэта належыць куля.

– Калі ўжо прыйдзе канец гэтым пакутам!. – бедаваў Балоўн. – Аднаго разу, на манеўрах пад Воціцамі, са мной гэта ледзьве не здарылася. Там мы ўжо даходзілі ад голаду і смагі, і калі да нас прыехаў ад’ютант батальёна, я крыкнуў: «Дайце нам вады і хлеба!» Дык гэты ад’ютант павярнуў да мяне каня і сказаў, што калі б такое адбылося ў ваенны час, то ён паставіў бы мяне перад строем і загадаў расстраляць. Але зараз мірны час, таму ён толькі пасадзіць мяне ў гарнізонную турму. Мне тады здорава пашчасціла: па дарозе ў штаб, куды ён ехаў з данясеннем аб гэтым здарэнні, конь нечага спалохаўся, памчаў, ад’ютант упаў і, дзякаваць богу, скруціў сабе шыю.

Балоўн цяжка ўздыхнуў, папярхнуўся кавалкам хлеба і, калі адсопся, прагна паглядзеў на два сакваяжы надпаручніка Лукаша, якімі ён павінен быў апекавацца.

– Паны афіцэры, – вымавіў ён меланхалічна, – атрымалі пячоначныя кансервы і венгерскае салямі. Вось такі кавалачак.

Пры гэтым ён тужліва пазіраў на сакваяжы свайго надпаручніка, як пакінуты ўсімі сабака, які галодны сядзіць каля каўбаснай і ўдыхае пах гатаваных кумпякоў.

– Не пашкодзіла б, – заўважыў Хадоўнскі, – калі б нас дзе-небудзь чакалі з добрым абедам. Калі мы ў пачатку вайны ехалі ў Сербію, то абжыраліся на кожнай станцыі, так шчодра нас усюды частавалі. З гусіных ножак мы здымалі толькі лепшыя палоскі мяса, потым рабілі з іх шашкі і гулялі ў «ваўкоў і авечак> на плітках шакаладу. У Харватыі, у Осеку, двое з саюза ветэранаў прынеслі нам у вагон вялікі кацёл тушаных зайцаў, дык мы ўжо не вытрымалі і вылілі ім усё на галаву. Затое ў Босніі нам нават вады не давалі. Але да Босніі гарэлкі розных гатункаў было, колькі душа хацела, хоць піць і забаранялася.

Усю дарогу мы былі быццам ачмурэлыя, я нават не мог адрозніць жалудовага туза. Раптам, як гром з неба, загад вылазіць. Мы нават не паспелі партыю дагуляць, вылезлі з вагонаў. Нейкі капрал, прозвішча не памятаю, крычаў сваім людзям, каб яны спявалі: «Мы пакажам гэтым сербам, што аўстрыйцы перамогуць». Але хтосьці з-заду паддаў яму так, што ён пераляцеў праз рэйкі. Потым зноў крычаць: «Вінтоўкі ў козлы!» Поезд тут жа паражняком пайшоў назад. Ну, і вядома, як заўсёды ў час панікі, павезлі і наш правіянт на два дні. I адразу ж паблізу, як адсюль вунь да тых дрэў, пачала рвацца шрапнель. З другога канца прыехаў камандзір батальёна і склікаў усіх афіцэраў на нараду, а потым прыйшоў обер-лейтэнант Мацак – напраўдашні чэх. Гаварыў толькі па-нямецку і расказвае, – а сам белы як смерць, – што далей ехаць нельга, чыгуначныя пуці ўзарваны, сербы ўначы пераправіліся цераз раку і зараз знаходзяцца на левым флангу, але ад нас яшчэ далёка. Мы, нібыта, атрымаем падмацаванне і раскалашмацім іх ушчэнт. А калі што якое, ніхто не павінен здавацца ў палон, бо сербы, чутно, адразаюць палонным вушы, насы і выколваюць вочы. На тое, што непадалёк рвецца шрапнель, не варта зважаць: гэта наша артылерыя прыстрэльваецца. Раптам недзе за гарой чуецца та-та-та-та-та-та. Гэта, быццам бы, прыстрэльваюцца нашы кулямёты. Потым злева пачалася кананада. Пачуўшы яе, мы заляглі. Цераз нас пераляцела некалькі гранат, яны запалілі вакзал, з правага боку засвісталі кулі, а ўдалечыні пачуліся залпы і шчоўканне затвораў. Обер-лейтэнант Мацак загадаў разабраць вінтоўкі з козлаў і зарадзіць іх. Дзяжурны падышоў да яго і далажыў, што выканаць загад немагчыма, бо ў нас няма боепрыпасаў. Іх мы павінны атрымаць на наступным этапе, перад самымі пазіцыямі. Поезд з боепрыпасамі ехаў паперадзе нас і, мяркуючы па ўсім, ужо трапіў у рукі сербаў. Обер-лейтэнант Мацак хвіліну стаяў, як пень, а потым аддаў загад: «Bojonett auf!» – сам не ведаючы, навошта, з адчаю і каб хоць што-небудзь рабілася. Так мы досыць доўга стаялі ў баявой гатоўнасці, потым зноў палезлі па шпалах, таму што ў небе заўважылі нечы аэраплан і унтэр-афіцэры загарлапанілі: «Усім схавацца!» Неўзабаве высветлілася, што аэраплан быў наш, і яго памылкова збіла наша артылерыя. Мы зноў усталі, і ніякіх загадаў. Раптам бачым, ляціць да нас кавалерыст і яшчэ здалёк крычыць: «Дзе камандаванне батальёна?» Камандзір батальёна выехаў яму насустрач. Коннік падаў яму нейкую карталюшку і паскакаў далей. Камандзір батальёна прачытаў па дарозе атрыманую паперу і раптам нібы ашалеў, выхапіў шаблю і паляцеў да нас. «Усе назад! Усе назад! – закрычаў ён на афіцэраў. – Накірунак на лагчыну! Па адным!» I тут пачалося! З усіх бакоў, нібыта толькі гэтага і чакалі, пачалі па нас смаліць. Злева ад палатна было кукурузнае поле, там было пекла! Мы на карачках папаўзлі ў даліну, кайстры пакідалі на тых праклятых шпалах. Обер-лейтэнанта Мацака трахнула па галаве, ён і вохнуць не паспеў. Перш чым схавацца ў даліне, мы страцілі шмат забітымі і параненымі. Іх мы кінулі і пабеглі без аглядкі. I ўцякалі аж да вечара. Усё навакол яшчэ да нашага прыходу было спустошана нашымі салдатамі. Адзінае, што мы згледзелі, – разрабаваны абоз. Нарэшце дабраліся да станцыі, дзе атрымалі новы загад: сесці ў поезд і ехаць назад да штаба, чаго мы выканаць не маглі, бо ўвесь штаб за дзень да таго папаў у палон. Пра гэта мы даведаліся яшчэ раніцой. I засталіся мы, нібы сіроты, ніхто пра нас і ведаць не хацеў. Далучылі наш атрад да Семдзесят трэцяга палка, каб лягчэй было адступаць, што мы зрабілі з вялікай радасцю. Але каб дагнаць Семдзесят трэці полк, нам давялося цэлы дзень маршыраваць.

Ніхто яго ўжо не слухаў. Швейк з Ванакам гулялі Ў «доўгі мар’яж». Кухар-акультыст з афіцэрскай кухні працягваў пісаць падрабязны ліст сваёй жонцы, якая ў часе яго адсутнасці пачала выдаваць новы тэасофскі часопіс. Балоўн драмаў на лаўцы, і тэлефаністу Хадоўнскаму не заставалася нічога іншага, як паўтараць: «Так-так, гэтага я не забуду…».

Тым часам кухар-акультыст закончыў ліст і пачаў перачытваць яго, яўна задаволены тым, як усё ж ён спрытна абышоў вайсковую цэнзуру: «Дарагая жонка!

Калі ты атрымаеш гэтыя радкі, я ўжо некалькі дзён буду ў поездзе, бо мы ад’язджаем на фронт. Мяне гэта не вельмі радуе, таму што ў поездзе мы будзем лынды біць і я не змагу быць карысным, паколькі ў нашай афіцэрскай сталоўцы не гатуюць, а яду мы атрымліваем на станцыях. Я з вялікай ахвотай гатаваў бы панам афіцэрам гуляш, калі будзем ехаць па Венгрыі. Але ўсе мае спадзяванні не збыліся. Можа, калі мы прыедзем у Галіцыю, надарыцца магчымасць прыгатаваць сапраўдную галіцыйскую «шоўлю» – тушаную гусь з ячнай кашай або рысам. Павер, любая Геленка, я ўсёй душой імкнуся зрабіць як мага больш прыемным жыццё паноў афіцэраў, поўнае клопатаў і напружанай працы. Мяне адкамандзіравалі з палка ў маршавы батальён, што было самым гарачым маім жаданнем – нават на вельмі сціплыя сродкі весці палявую кухню найлепшым чынам. Успомні, дарагая Геленка, як ты, калі мяне прызвалі, жадала, каб я трапіў да добрага начальства. Тваё пажаданне збылося: мне грэх скардзіцца, усе паны афіцэры – нашы лепшыя сябры, а да мяне ставяцца проста па-бацькоўску. Пры першай жа магчымасці я паведамлю табе нумар нашай палявой пошты».

Гэты ліст быў выкліканы той акалічнасцю, што кухар-акультыст як след раззлаваў палкоўніка Шрэдэра, які да гэтага часу яму спрыяў. Але на развітальнай вячэры афіцэраў маршавага батальёна палкоўніку, па нешчаслівай выпадковасці, не хапіла порцыі рулету з цялячых нырак, і палкоўнік Шрэдэр паслаў кухара з маршавым батальёнам на фронт, даверыўшы палкавую афіцэрскую кухню нейкаму няшчаснаму настаўніку са школы сляпых на Клараве.

Кухар-акультыст яшчэ раз прабег напісанае. Ліст яму падаўся вельмі дыпламатычным для таго, каб утрымацца падалей ад поля бою, бо, што б там ні казалі, а пасада кухара і на фронце лафа. Праўда, да арміі ён, рэдактар і выдавец акультнага навуковага часопіса пра тагасветныя праблемы, напісаў вялікі артыкул з заклікам не баяцца смерці і нататку аб перасяленні душ.

Ведаючы гэта, старшы пісар Ванак папрасіў кухара-акультыста:

– Раскажыце нам пра перасяленне душ, як гэта вы расказвалі паненцы ў канціне.

– Пра перасяленне душ я ўжо чуў, – абазваўся Швейк. – Я таксама некалькі гадоў назад вырашыў, каб не адставаць, заняцца, прабачце за такое слова, самаадукацыяй і пайшоў у чытальню Пражскага прамысловага таварыства. Але, паколькі я быў галадранцам і свяціў дзіркамі на азадку, то заняцца самаадукацыяй не змог, у чытальню мяне не пусцілі і вывелі вон, бо западозрылі, што я прыйшоў красці паліто. Тады я надзеў святочны касцюм і пайшоў з таварышам у бібліятэку. Там мы ўзялі кніжку аб перасяленні душ. I ў ёй я вычытаў, што адзін індыйскі імператар пасля смерці ператварыўся ў свінню, калі гэтую свінню закалолі, ён ператварыўся ў малпу, з малпы ў барсука, а з барсука ў міністра. У арміі я пераканаўся, што доля праўды тут ёсць, бо кожны, у каго на пагонах ёсць хоць адна зорачка, абзывае салдат або марскімі свіннямі, або яшчэ якім-небудзь звярыным імем. З гэтага можна зрабіць вывад, што тысячу гадоў назад гэтыя простыя салдаты былі славутымі палкаводцамі. А ў вайну такое перасяленне душ – чыстае глупства. Чорт ведае, колькі разоў чалавек пераменіцца, пакуль ён зробіцца, скажам, тэлефаністам, кухарам або пехацінцам! I раптам яго разарве снарадам, а яго душа ўваходзіць у якога-небудзь артылерыйскага каня. А потым у батарэю, калі яна займае нейкую вышыню, зноў трапляе снарад і заб’е каня, у якога ўвасобіўся той нябожчык, тады тая душа ў момант перасяляецца ў абозную карову, з якой прыгатуюць гуляш для ўсёй вайсковай часці, а з каровы – скажам, у тэлефаніста, а з тэлефаніста…

– Дзіўна мне, – перабіў Швейка відочна пакрыўджаны Хадоўнскі, – чаму акурат я павінен быць мішэнню вашых дурных досціпаў?

– Скажыце, той Хадоўнскі, які трымае дэтэктыўнае бюро з фірменнай маркай «Вока» – не ваш, выпадкам, сваяк? – наіўна спытаў Швейк. – Я вельмі люблю прыватных дэтэктываў. Некалькі гадоў назад я адбываў салдатчыну разам з адным прыватным дэтэктывам, нейкім Штэндлерам. У яго была такая гузаватая галава, ну проста яловая шышка дый годзе! I наш фельдфебель любіў паўтараць, што ён за дванаццаць гадоў службы бачыў мноства шышкападобных вайсковых галоў, але такой шышкі ён нават уявіць сабе не мог. «Паслухайце, Штэндлер, – гаварыў ён яму, – калі б сёлета не было манеўраў, дык бы ваша шышкападобная галава нават для вайсковай службы не спатрэбілася. Але цяпер па вашай шышцы будзе, прынамсі, наша артылерыя прыстрэльвацца, калі прыйдзем у такую мясціну, дзе не будзе якога лепшага арыенціра». Ох, і нацярпеўся ад яго небарака! Часам на маршы вышле яго фельдфебель на пяцьсот крокаў наперад, а потым камандуе: «Напрамак – галавашышка!» Гэтаму Штэндлеру і як прыватнаму дэтэктыву страшэнна не шанцавала. Ён часцяком у канціне расказваў, колькі яму давялося зазнаць на такой службе! Атрымлівае ён, напрыклад, заданне, пасачыць за жонкай свайго кліента. Той прыбягае не помнячы сябе ў іх кантору і дае даручэнне разведаць, ці не знюхалася яго жонка з другім, а калі знюхалася, то з кім знюхалася, дзе і як знюхалася. Альбо наадварот. Якая-небудзь раўніваЯ баба захоча дапільнаваць, з кім бадзяецца яе муж, каб мець падставы ўсчынаць дома яшчэ большы гвалт. Штэндлер быў чалавек адукаваны, пра парушэнне сямейнай вернасці гаварыў у самых далікатных словах і ледзь не плакаў, расказваючы, як ад яго патрабавалі, каб ён застаў «яе» або «яго» in flagranti. Іншы дык, напэўна, абрадаваўся б, застаўшы такую парачку in flagranti, і толькі б узіраўся, вачэй не спускаючы, а Штэндлер, паводле яго слоў, у такіх выпадках сам бянтэжыўся.

Поезд спыніўся на станцыі Машон. Быў ужо вечар, – з вагонаў нікога не выпусцілі.

Калі поезд крануўся, у адным з вагонаў загучаў голасны спеў. Спявак нібы хацеў заглушыць перастук колаў. Нейкі салдат з Кашперскіх гор у рэлігійным экстазе, навеяным прыгажосцю вечара, гучна апяваў ціхую ноч, якая апускалася на венгерскія раўніны.

– Гэй ты, дурыла! Заткніся! – перарваў нехта сентыментальнага спевака, які адразу ж замоўк. Яго адцягнулі ад акна.

Але працавітыя, спрытныя рукі шмат у каго не адпачывалі да раніцы – як і ва ўсім поездзе, так і тут, пры святле маленькай газоўкі на сцяне рэзаліся ў карты. На тварах прысутных можна было ўбачыць такое задавальненне, быццам не было ніякай вайны, ніякага поезда, які вёз салдат на перадавыя пазіцыі, на крывавыя бітвы і разню, а сядзяць яны ў адной з пражскіх кавярань за картачнымі столікамі.

У той час як тут караля білі тузам, далёка на фронце каралі білі адзін аднаго сваімі падданымі.

У штабным вагоне, дзе размясціліся афіцэры маршавага батальёна, ад самага пачатку паездкі панавала дзіўная цішыня. Большасць афіцэраў унурылася ў чытанне невялікай кніжкі ў палатняным пераплёце пад назвай: «Die Sünden der Väter». Novelle von Ludvig Ganghofer. Усе адначасова засяроджана вывучалі старонку сто шэсцьдзесят першую. Камандзір батальёна капітан Сагнер стаяў ля акна і трымаў у руцэ тую ж кніжку, адгорнутую на той жа сто шэсцьдзесят першай старонцы. Ён глядзеў на пейзаж за акном і разважаў аб тым, як, уласна, даступна вытлумачыць, што з гэтай кніжкай трэба рабіць. Усё гэта было строга канфідэнцыяльна.

Афіцэры тым часам падумвалі аб тым, што палкоўнік Шрэдэр з’ехаў з глузду як мае быць. Ён ужо даўно быў крыху звіхнуты з розуму, але ўсё ж ніхто не чакаў, што ён здурнее так адразу. Перад адыходам поезда ён загадаў усім афіцэрам сабрацца на апошнюю нараду, у час якой паведаміў, што кожны павінен атрымаць па адным экземпляры кнігі «Die Sünden der Väter» Людвіга Гангофера. Кнігі гэтыя ён загадаў прынесці ў канцылярыю батальёна.

– Панове, – прамовіў ён надзвычай таямнічым тонам, – ніколі не забывайце старонку сто шэсцьдзесят першую!

Уважліва прачытаўшы гэтую старонку, афіцэры нічога не зразумелі. На гэтай старонцы нейкая Марта падышла да пісьмовага стала, узяла адтуль нейкую роль і голасна заклікала публіку паспачуваць гераіні п’есы, потым з’явіўся нейкі Альберт, які безупынку сыпаў жартамі, але з той прычыны, што жарты намякалі на папярэднія падзеі, яны здаваліся такой бязглуздзіцай, што надпаручнік Лукаш ад злосці перакусіў муштук.

«Зусім выжыў з розуму, – вырашылі ўсе, – цяпер яму канцы. Перавядуць у вайсковае міністэрства».

Калі ў галаве капітана Сагнера ўсё сяк-так уляглося, ён адышоў ад акна. Вялікім педагагічным талентам пахваліцца ён не мог, таму столькі часу пайшло на тое, каб скласці поўны план лекцыі пра значэнне сто шэсцьдзесят першай старонкі.

Перш чым пачаць сваю прамову, ён звярнуўся да афіцэраў: «Meine Herren!», – як гэта рабіў дзед палкоўнік, хаця раней, яшчэ перад пагрузкай у вагоны, ён называў ix «Kameraden».

– Also, meine Herren! – i Сагнер узяўся чытаць лекцыю аб тым, што надоечы вечарам ён атрымаў ад палкоўніка інструкцыю наконт старонкі сто шэсцьдзесят першай у «Die Sünden der Väter» Людвіга Гангофера. – Перад намі зусім сакрэтная інфармацыя, якая датычыць сістэмы шыфроўкі палявых дэпеш.

Кадэт Бігнер выцягнуў запісную кніжку і аловак і голасам, у якім адчувалася зацікаўленасць і руплівасць, вымавіў: «Я гатоў, пан капітан». Усе азірнуліся на гэтага дурненькага, стараннасць якога ў школе вальнапісаных межавала з ідыятызмам. Йн добраахвотна пайшоў у армію і пры кожным выпадку, калі начальнік школы знаёміўся з сямейным становішчам сваіх вучняў, заяўляў, што яго продкі пісаліся ў мінулым «Бюглер фон Лейтгольд» і што на іх гербе было крыло бусла з рыбіным хвастом.

З таго часу кадэта празвалі «буслінае крыло з рыбiным хвастом». Яго незалюбілі і жорстка з яго здзекаваліся, яшчэ і таму, што герб ніяк не стасаваўся да саліднай фірмы яго бацькі, які гандляваў заечымі і трусінымі шкуркамі. Не дапамагала і тое, што гэты рамантычны энтузіяст сумленна стараўся паглынуць усю ваенную навуку, вызначаўся стараннасцю і ведаў не толькі тое, чаму яго вучылі, але і забіваў сабе галаву вывучэннем трактатаў па ваенным майстэрстве і гісторыі войнаў. Ён заўсёды пачынаў размовы на гэтую тэматыку, пакуль яго не абрывалі і не ставілі на сваё месца. У афіцэрскім асяроддзі ён лічыў сябе роўным вышэйшым чынам.

– Паслухайце, кадэт! – сказаў капітан Сагнер. – Пакуль я вам не дазволю гаварыць, памаўчыце. Вас не пытаюць. I не стройце з сябе надта разумнага салдата! Я паведамляю зусім сакрэтную інфармацыю, а вы запісваеце ў свой нататнік. У выпадку яго страты вас чакае ваенна-палявы суд!

У дадатак да ўсяго, у кадэта Біглера была паганая прывычка апраўдвацца: ён стараўся пераканаць кожнага, што ў яго былі добрыя намеры.

– Асмелюся далажыць, пан капітан, – адказаў ён, – нават у выпадку страты запісной кніжкі ніхто не можа расшыфраваць, што там напісана, бо я стэнаграфую і мае скарачэнні ніхто прачытаць не можа. Я карыстаюся англійскай сістэмай стэнаграфіі.

Усе з пагардай паглядзелі на яго. Капітан Сагнер махнуў рукой і працягваў сваю лекцыю:

– Я ўжо згадваў аб новым спосабе шыфроўкі палявых дэпеш. Вам, можа быць, здавалася незразумелым, чаму палкоўнік рэкамендаваў чытаць менавіта сто шэсцьдзесят першую старонку рамана Людвіга Гангофера «Грахі бацькоў». Гэта, панове, ключ да новай шыфравальнай сістэмы, уведзенай на падставе новага распараджэння штаба армейскага корпуса, да якога мы прыкамандзіраваны. Як вам вядома, ёсць шмат спосабаў шыфроўкі важных паведамленняў у палявых умовах. Найнавейшы метад, якім мы карыстаемся, – гэта дадатковы лікавы метад. Тым самым адпадаюць перададзены вам на мінулым тыдні штабам палка шыфр і ключ да яго.

– Сістэма эрцгерцага Альберта, запазычаная з Гронфельда, – 8922Р, – прамармытаў сабе пад нос уніклівы кадэт Біглер.

– ‘Новая сістэма надзвычай простая, – разносіўся па вагоне голас капітана. – Я асабіста атрымаў ад пана палкоўніка другі том і ключ. Калі нам, напрыклад, павінны перадаць загад: «На вышыні 228 накіраваць кулямётны агонь налева», то мы, панове, атрымаем наступную дэпешу: «Рэч – з намі – гэта – мы – паглядзець – у – гэта – абяцалі – гэта – Марта – цябе – гэта – баязліва – тады – мы – Марта – мы – гэтага – мы – удзячнасць – шчасліва – калегія – канец – мы – абяцалі – мы – палепшылі – абяцалі – сапраўды – думаю – ідэя – зусім – пануе – голас – апошнія.

Гэта выключна проста, без якіх-небудзь лішніх камбінацый. Ca штаба па тэлефоне ў батальён, з батальёна па тэлефоне ў роту. Камандзір, атрымаўшы гэтую шыфраваную дэпешу, расшыфруе яе наступным чынам: бяром «Грахі бацькоў», адгортваем сто шэсцьдзесят першую старонку і пачынаем шукаць зверху на супрацьлеглай старонцы сто шасцідзесятай слова «рэч». Калі ласка, панове! Першы раз слова «рэч» сустракаецца на старонцы сто шасцідзесятай па парадку фраз пяцьдзесят другім словам, тады на супрацьлеглай сто шэсцьдзесят першай старонцы шукаем пяцьдзесят другую літару зверху. Зазначце сабе, што гэта «Н». Наступнае слова ў дэпешы – гэта «з». На старонцы сто шасцідзесятай гэта – сёмае слова, яно адпавядае сёмай літары на старонцы сто шэсцьдзесят першай літары «а». Мы расшыфравалі: «на». I працягваем такім жа чынам, пакуль не расшыфруем загад: «На вышыні 228 накіраваць кулямётны агонь налева». Вельмі дасціпна, панове, проста, і няма ніякай магчымасці расшыфраваць без ключа сто шэсцьдзесят першай старонкі кнігі «Грахі бацькоў» Людвіга Гангофера.

Усе моўчкі паглядзелі на няшчасныя старонкі і неяк тужліва задумаліся. На хвіліну запанавала цішыня, і раптам кадэт Біглер заклапочана ўсклікнуў:

– Пан капітан, асмелюся далажыць… Езус Марыя! Не атрымліваецца!

I сапраўды, усё было надта загадкава. Колькі ні намагаліся, як ні стараліся, ніхто, акрамя капітана Сагнера, не знайшоў на сто шасцідзесятай старонцы названых слоў, а на супрацьлеглай сто шэсцьдзесят першай старонцы, якой пачынаўся ключ, адпаведных гэтаму ключу літар.

– Meine Herren! – пачаў заікацца капітан Сагнер, пераканаўшыся, што кадэт Біглер выкрыкнуў чыстую праўду. – Што ж такое? У маім «Die Sünden der Väter» Гангофера ўсё гэта ёсць, а ў вашым няма?

– З вашага дазволу, капітан, – абазваўся зноў кадэт Біглер, – дазволю сабе звярнуць вашу ўвагу на тое, што раман Людвіга Гангофера ў двух тамах. Майце ласку пераканацца: на першай старонцы напісана: «Раман у двух тамах». У нас першы том, а ў вас – другі, – працягваў уніклівы кадэт Біглер. – Таму ясна, як дзень, што нашы старонкі сто шасцідзесятая і сто шэсцьдзесят першая не супадаюць з вашымі. У нас зусім іншы тэкст. Першае слова дэпешы ў вас павінна атрымацца «на», а ў нас выходзіць «ау»!

Цяпер усе пераканаліся, што Біглер не такі ўжо дурань.

– Я атрымаў другі том у штабе брыгады, – сказаў капітан Сагнер. – Відаць, тут памылка. Палкоўнік заказаў для вас першы том. Па ўсім відаць, – працягваў ён такім тонам, быццам для яго ўеё было зразумела і проста яшчэ задоўга да пачатку яго лекцыі пра надзвычай зручны спосаб шыфроўкі – у штабе брыгады пераблыталі. У полк не паведамілі, што гаворка ідзе пра другі том, і вось вам вынік.

Кадэт Біглер абвёў усіх пераможным поглядам, паручнік Дуб шапнуў надпаручніку Лукашу, што «буслінае крыло з рыбіным хвастом» уцерла нос капітану Сагнеру.

– Дзіўны выпадак, панове, – абазваўся зноў капітан Сагнер, і, здавалася, ён хацеў бы сваімі словамі неяк рассеяць прыгнечанае маўчанне. – У канцылярыі брыгады сядзяць абмежаваныя людзі.

– Дазволю сабе падкрэсліць, – перабіў яго нястомны кадэт Біглер, якому зноў захацелася павыхваляцца сваім розумам, – падобныя рэчы сакрэтнага, строга сакрэтнага характару не павінны былі ісці з дывізіі праз канцылярыю брыгады. Справы армейскага корпуса, якія з’яўляюцца сакрэтнымі, павінны перадавацца сакрэтным цыркулярам толькі камандзірам часцей па дывізіях і брыгадах. Мне вядомы сістэмы шыфраў, якімі карысталіся ў часе войнаў за Сардынію і Савойю, у часе англа-французскай аблогі Севастопаля, у часе баксёрскага паўстання ў Кітаі* і ў часе апошняй руска-японскай вайны. Сістэмы гэтыя перадаваліся…

– Ідзіце вы з гэтым к чорту ў балота, кадэт Біглер, – з выразам пагарды і нездавальнення перабіў яго капітан Сагнер. – Несумненна адно: сістэма, пра якую ішла гаворка і якую я вам вытлумачыў, з’яўляецца не толькі адной з найлепшых, але, можна сказаць, адной з самых недаступных. Усе аддзелы контрразведкі нашых непрыяцельскіх штабоў цяпер могуць заткнуцца; ці плач, ці скач, нішто не дапаможа, не разгадаюць наш шыфр. Гэта нешта зусім новае.

Уніклівы кадэт Біглер шматзначна кашлянуў.

– Дазволю сабе звярнуць вашу ўвагу, пан капітан, – сказаў ён, – на кнігу Керыкгофа пра ваенную шыфроўку. Гэтую кнігу можна заказаць у выдавецтве Вайсковага навуковага слоўніка. Там, пан капітан, падрабязна апісваецца метад, які вы толькі што нам асвятлялі. Вынаходнікам гэтага метаду з’яўляецца палкоўнік Кірхнер, які служыў у саксонскім войску пры Напалеоне Першым. Гэта, пан капітан, метад шыфроўкі словамі. Кожнае слова дэпешы расшыфроўваецца на супрацьлеглай старонцы ключа. Метад быў удасканалены паручнікам Флейснерам у яго кнізе «Дапаможнік па вайсковым тайнапісе», якую кожны можа купіць у выдавецтве Вайсковай акадэміі ў Вінер-Нойштаце. Калі ласка, пан капітан.

Кадэт Біглер палез у куфэрак і выцягнуў кніжку, пра якую толькі што гаварыў.

– Калі ласка, Флейснер прыводзіць той жа самы прыклад. Той жа самы прыклад, які мы ўсе зараз чулі. Толькі паглядзіце далей: Дэпеша: «На вышыні 228 накіраваць кулямётны агонь налева». Ключ: Людвіг Гангофер, «Грахі бацькоў», другі том і гэтак далей. Усё так, як мы хвіліну назад чулі, цот у цот!

Супраць гэтага ніхто пярэчыць не змог бы. Смаркатае «буслінае крыло з рыбіным хвастом» гаварыла чыстую праўду. У штабе арміі нехта з паноў генералаў зрабіў сабе палёгку: знайшоў кнігу Флейснера пра ваенныя шыфры, і канец.

Пакуль усё гэта высвятлялася, надпаручнік Лукаш стараўся адолець нейкае незразумелае душэўнае хваляванне. Ён кусаў сабе губы, хацеў было нешта сказаць, але калі пачаў гаварыць, то сказаў зусім не тое, што збіраўся выказаць.

– Не варта ўсё гэта ўспрымаць так трагічна, – вымавіў ён у нейкай збянтэжанасці. – За час нашага побыту ў лагеры ў Бруку на Лейце змянілася некалькі сістэм шыфроўкі дэпеш. Пакуль мы прыедзем на фронт, дык ужо будуць новыя сістэмы, але думаю, што ў палявых умовах не застанецца часу на разгадванне падобнага тайнапісу. Перш чым хто-небудзь з нас паспее расшыфраваць падобны прыклад, ад батальёна, роты ці брыгады і паміну не будзе. Практычнага значэння гэта не мае!

Капітан Сагнер, хоць і вельмі неахвотна, вымушаны быў згадзіцца.

– Праз хвіліну, – сказаў ён, гледзячы ў акно, – мы будзем у Рабе. Meine Herran! Салдаты атрымаюць тут па сто пяцьдзесят грамаў венгерскага салямі. Паўгадзіны адпачынку. – Ён паглядзеў на маршрут. – У чатыры дванаццаць ад’езд. У тры пяцьдзесят восем – усе па вагонах. Кантроль пры выдачы каўбасы вядзе кадэт Біглер.

Усе паглядзелі на кадэта Біглера са спачуваннем: «Давядзецца табе вытрымаць немалую бойку». Але старанны кадэт Біглер дастаў з куфэрка аркуш паперы, лінейку, разлінеіў аркуш паводле маршавых рот і пачаў пытацца ў афіцэраў, колькі ў іх ротах людзей, аднак ніводзін з камандзіраў гэтага толкам не ведаў.

Капітан Сагнер з адчаю пачаў чытаць злашчасны раман «Грахі бацькоў». Калі поезд спыніўся на станцыі Раб, ён загарнуў яе і зазначыў:

– Гэты Людвіг Гангофер няблага піша. надпаручнік Лукаш першы выскачыў са штабнога вагона і скіраваўся да таго, у якім ехаў Швейк.

Швейк і яго прыяцелі даўно ўжо скончылі гуляць у карты, калі ў дзвярах вагона з’явіўся надпаручнік Лукаш.

– Швейк, хадзіце сюды! – паклікаў ён. – Мне трэба ў вас сёе-тое высветліць.

– Слухаюся, іду, пан обер-лейтэнант. надпаручнік Лукаш павёў Швейка з сабой. У поглядзе, які ён кінуў на свайго дзеншчыка, было некаторае падазрэнне. Справа ў тым, што надпаручнік Лукаш у часе лекцыі капітана Сагнера, якая скончылася такім фіяска, адчуў у сабе дэтэктыўныя здольнасці і знайшоў адзіна магчымае рашэнне загадкі. Для гэтага нават не спатрэбіліся складаныя хады і камбінацыі, бо за дзень да ад’езду Швейк дакладваў Лукашу: «Пан обер-лейтэнант, у батальёне ляжаць нейкія кніжкі для паноў афіцэраў. Я іх прынёс з палкавой канцылярыі».

Калі Лукаш і Швейк перайшлі праз пуці і спыніліся каля патушанага лакаматыва, які ўжо тыдзень чакаў састава з боепрыпасамі, Лукаш проста, без хітрыкаў спытаў:

– Швейк, што было тады з тымі кніжкамі?

– Асмелюся далажыць, пан обер-лейтэнант, гэта вельмі доўгая гісторыя, а вы заўсёды гневаецеся, калі я расказваю ўсё падрабязна. Памятаеце, вы разарвалі адносіну наконт ваеннай пазыкі і хацелі мне даць поўху, а я вам апавядаў, што ў нейкай кніжцы чытаў, як раней у час вайны людзі плацілі з акна: за кожнае акно дваццаць гелераў і з гусі столькі ж…

– Так мы з вамі да раніцы не скончым, – перапыніў надпаручнік. Ён загадзя вырашыў весці допыт так, каб самае важнае да Швейка не дайшло, бо гэты лайдак мог бы дзе-небудзь ляпнуць…

– Вы ведаеце Гангофера?

– А хто ён такі? – ветліва пацікавіўся Швейк.

– Нямецкі пісьменнік, дуралей вы няшчасны! – раззлаваўся надпаручнік Лукаш.

– Дальбог, пан обер-лейтэнант, – сказаў Швейк з выразам пакуты на твары, – асабіста я не знаёмы ні з адным нямецкім пісьменнікам. Я быў знаёмы толькі з адным чэшскім пісьменнікам Ладзіславам Гаекам з Дамажліц. Ён быў рэдактарам часопіса «Свет жывёлы», і я яму прадаў дварнячка за чыстакроўнага шпіца. Вельмі вясёлы і годны быў чалавек. Хадзіў ён у адзін шынок і заўсёды чытаў там свае апавяданні, такія журботныя, што мы ўсе падалі ад смеху, а ён плакаў і плаціў за ўсіх. А мы павінны былі яму спяваць:

– Вы не ў тэатры, Швейк! Раскрычаліся, як оперны спявак, – спалохана прашыпеў надпаручнік Лукаш, калі Швейк зацягнуў апошнюю фразу: «А цяпер яго няма, узяла яго зямля…» Я вас не пра гэта пытаю. Я хацеў толькі даведацца, ці заўважылі вы, што тыя кніжкі, пра якія мы гаварылі, гэта творы Гангофера? Дык што зрабілася з тымі кніжкамі? – ужо са злосцю запытаў надпаручнік.

– З тымі, што я прынёс з палкавой канцылярыі? – задуменна перапытаў Швейк. – Яны сапраўды, пан обер-лейтэнант, былі напісаны тым, пра каго вы пыталі, ці не знаёмы я з ім. Я атрымаў тэлефанаграму проста з палкавой канцылярыі. Яны, бачыце, хацелі паслаць гэтыя кніжкі ў канцылярыю батальёна, але ў канцылярыі не было ніводнага чалавека, усе любой цаной хацелі быць у канціне, бо, ад’язджаючы на фронт, ніхто не ведае, ці давядзецца яшчэ калі-небудзь пасядзець у канціне. Дык вось яны там былі, былі і пілі. У іншых маршавых ротах таксама нікога не змаглі адшукаць па тэлефоне. Але ж вы мне загадалі як ардынарцу дзяжурыць ля тэлефона, пакуль да нас не будзе прыкамандзіраваны тэлеграфіст Хадоўнскі, я сядзеў і чакаў, калі прыйдзе мая чарга. У палкавой канцылярыі лаяліся, нікуды, маўляў, не дазвонішся, а атрымана тэлефанаграма з загадам забраць з палкавой канцылярыі кніжкі для паноў афіцэраў усяго маршавага батальёна. Я разумею, пан обер-лейтэнант, што на вайсковай службе трэба дзейнічаць хутка, і адказаў ім па тэлефоне, што сам забяру гэтыя кніжкі і аднясу ix у батальённую канцылярыю. Мне далі такі цяжкі ранец, што я ледзьве яго дацягнуў. Там і паглядзеў тыя кніжкі і разважыў па-свойму: старшы пісар у палкавой канцылярыі мне сказаў, што паводле тэлефанаграмы, якая была перададзена ў полк, у батальёне ўжо ведаюць, якую кніжку выбраць, які том. Гэтыя кніжкі былі ў двух тамах – першы том асобна, другі том асобна. Ніколі ў жыцці я так не смяяўся, таму што я прачытаў шмат кніжак, але ніколі не пачынаў чытаць з другога тома, а ён мне зноў: «Вось вам першыя тамы, а вось – другія. Каторы том павінны чытаць паны афіцэры, яны ўжо самі ведаюць!* Я падумаў, што ўсе нажлукціліся, таму што кніжку заўсёды чытаюць ад пачатку. Скажам, раман, які я прынёс, пра тыя бацькоўскія грахі (а я ведаю і нямецкую мову) трэба пачынаць з першага тома, бо мы не яўрэі і не чытаем адзаду наперад. Потым па тэлефоне я спытаў пра гэта вас, калі вы вярнуліся з афіцэрскага сходу. Я дакладваў вам пра гэтыя кніжкі, спытаў, ці не пайшло на вайне ўсё дагары нагамі і ці не чытаюць цяпер кнігі ў адваротным парадку: спачатку другі том, а потым першы. Вы адказалі, што я п’яная жывёліна, калі не ведаю, што ў «Ойча наш» спачатку ідзе «Ойча», а толькі потым «амін»… Вам нядобра, пан обер-лейтэнант? – са спагадай спытаў Швейк, заўважыўшы, як спалатнелы надпаручнік Лукаш схапіўся за падножку згаслага лакаматыва.

У збялелым твары Лукаша ўжо не было злосці, быў безнадзейны адчай.

– Гаварыце, гаварыце, Швейк… ужо мне лепей. Ужо ўсё роўна…

– I я, – прагучаў на пакінутай каляіне мяккі голас Швейка, – трымаўся, як я ўжо казаў, той жа думкі. Аднойчы я купіў крывавы раман пра Ражэ Шавана з Баконскага лесу, і ў ім не хапала першай часткі, дык мне прыйшлося здагадвацца аб тым, што было спачатку, бо нават у разбойніцкай гісторыі без першай часткі не абыдзешся. Увогуле ўся гісторыя з гэтымі кніжкамі, пан обер-лейтэнант, мне здалася страшэнна дзіўнай і загадкавай. Я ведаў, што паны афіцэры і без таго мала чытаюць, а ў пекле вайны…

– Пакіньце вашы глупствы пры сабе, Швейк. прастагнаў надпаручнік Лукаш.

– Я тады параіўся з нашым Ванакам, у яго ж ёсць франтавы вопыт. Ен сказаў, што напачатку кожны афіцэр лічыў, што вайна – гэта так сабе жартачкі, і вёз на фронт, нібы на дачу, цэлую бібліятэку. Афіцэры атрымлівалі ад эрцгерцагінь у дар нават поўныя зборы твораў розных паэтаў, так што дзеншчыкі пад цяжарам кніг згіналіся ў тры пагібелі, праклінаючы сваю долю. Ванак апавядаў, што гэтыя кнігі былі зусім непрыдатныя для курыва, таму што былі надрукаваны на вельмі добрай тоўстай паперы, а ў прыбіральні такімі вершамі можна было, прабачце, пан обер-лейтэнант, абадраць увесь азадак. На чытанне не хапала часу, бо даводзілася ўсё ўцякаць і ўцякаць; кнігі выкідваліся, і потым ужо зрабілася правілам: пачуўшы першыя гукі кананады, дзяншчык выкідвае ўсе кнігі для чытання. Усё гэта я ўжо ведаў, але мне хацелася, пан обер-лейтэнант, яшчэ раз пачуць вашу думку, і, калі я спытаў вас па тэлефоне, што рабіць з гэтымі кніжкамі, то вы сказалі, што калі мне што ўлезе ў маю дурную мазгаўню, дык я не адстану, пакуль не атрымаю па мордзе. Я, значыцца, тады і аднёс у канцылярыю батальёна толькі першыя тамы гэтага рамана, а другі том часова пакінуў у нашай ротнай канцылярыі. Я гэта зрабіў з добрым намерам, каб пасля таго як паны афіцэры прачытаюць першы том, выдаць ім другі том, як гэта робяць у бібліятэцы. Але раптам прыйшло паведамленне, што мы едзем, і па ўсім батальёне была перададзена тэлефанаграма – усё лішняе здаць на палкавы склад. Я яшчэ раз спытаў пана Ванака, ці лічыць ён другі том рамана лішнім. Ён мне адказаў, што пасля сумнага вопыту ў Сербіі, Галіцыі і Венгрыі ніякіх кніг для чытання на фронт не возяць. У батальёне першыя тамы гэтага рамана ўжо раздалі, а другія тамы мы аднеслі на склад.

– Я вам скажу адно, Швейк, – з цяжкім уздыхам вымавіў надпаручнік Лукаш. – Вы нават не ўяўляеце размаху сваіх учынкаў. Мне ўжо самому брыдка абзываць вас ідыётам, але, каб вызначыць вашу дурасць, не хапае ніякіх слоў. Калі я называю вас ідыётам, гэта для вас яшчэ ласкавае імя. Вы зрабілі нешта такое жахлівае, што ўсе вашы страшэнныя злачынствы – анёльская музыка ў параўнанні з гэтым. Калі б вы толькі ведалі, што вы натварылі, Швейк… Але вы пра гэта не даведаецеся ніколі! Калі часам хто-небудзь згадае пра гэтыя кніжкі, то не ўздумайце ляпнуць, што я сказаў вам па тэлефоне наконт другога тома… Калі дзе-небудзь зойдзе гаворка, як там было з першым і другім тамамі, вы і выгляду не падавайце! Вы нічога не ведаеце, ні пра што не памятаеце. I не дай вам бог ублытаць мяне ў якую-небудзь авантуру…

Надпаручнік Лукаш гаварыў, як у ліхаманцы. Момант, калі ён замоўк, Швейк выкарыстаў для наіўнага пытання:

– Пакорна прашу мне дараваць, пан надпаручнік, але чаму я ніколі не даведаюся, што я такога жахлівага адпаліў? Я, пан обер-лейтэнант, асмеліўся вас спытаць пра гэта толькі дзеля таго, каб на будучае пазбягаць такіх памылак. Мы ж усе, як гаворыцца, вучымся на сваіх памылках, як той ліцейшчык Адамец з Данькаўкі. Ён памылкова выпіў салянай кіслаты…

Швейк не закончыў, бо надпаручнік Лукаш перапыніў яго аповед:

– Вы, дурыла! Я нічога не збіраюся вам тлумачыць! Лезьце ў свой вагон і скажыце Балоўну, каб ён, калі прыедзем у Будапешт, прынёс у штабны вагон булачку і пячоначны паштэт, які ляжыць унізе ў маім куфэрку, загорнуты ў станіёль. А Ванаку скажыце, што ён асёл. Тройчы я загадваў яму падаць мне дакладныя даныя пра колькасны склад роты. Сёння мне гэтыя даныя спатрэбіліся, і выявілася, што ў мяне старыя звесткі, з мінулага тыдня.

– Слухаюся, пан обер-лейтэнант, – прагаўкаў Швейк і памалу пасунуўся да свайго вагона.

Надпаручнік Лукаш, пераступаючы нагамі па шпалах, дакараў сам сябе: «Мне варта было заляпіць яму некалькі аплявух, а я з ім балачкі разводжу, як з нейкім сябруком».

Швейк паважна ўлез у свой вагон. Сёння ён адчуў пашану да самога сябе. Не кожны ж дзень удаецца здзейсніць нешта настолькі жахлівае, што нават не маеш права даведацца, што.

– Пан фельдфебель, – далажыў Швейк, сеўшы на сваё месца, – у пана обер-лейтэнанта Лукаша, як мне здаецца, сёння вельмі добры настрой. Ён загадаў перадаць вам, што вы асёл, бо ён ужо тройчы патрабаваў ад вас дакладных звестак пра колькасны склад роты.

– Hergott! – ускінуўся Ванак. – Ох, і насалю я гэтым узводным! Хіба я вінаваты, што кожны бадзяга ўзводны робіць, што хоча, і не пасылае мне даных? Я ні хвіліны не сумняваўся, што ў нас непарадкі. Сёння ў кухні не хапае чатырох порцый, заўтра, наадварот, тры лішнія. Каб хоць гэтыя лайдакі паведамлялі, прынамсі, хто ляжыць у шпіталі! Яшчэ мінулы месяц у мяне па ведамасці праходзіў нейкі Нікодым, і толькі пры выплаце жалавання я даведаўся, што гэты Нікодым памёр у будзеёвіцкай бальніцы ад скарацечных сухотаў, а мы ўвесь гэты час атрымлівалі на яго харчы. I пасля гэтага пан обер-лейтэнант называе мяне аслом! Ён сам не можа навесці парадак у сваёй роце!

– Паслухай, Балоўн, – успомніў Швейк, – я табе павінен перадаць, што пан обер-лейтэнант загадаў табе, як толькі прыбудзем у Будапешт, прынесці булачку і пячоначны паштэт у станіёле, што ляжыць у куфэрку пана обер-лейтэнанта, у самым нізе.

Здаравяк Балоўн адразу панік, звесіўшы ў адчаі свае доўгія, як у шымпанзе, рукі і доўга заставаўся ў такім становішчы.

– Няма ў мяне яго, – сказаў ён ціхім голасам, утаропіўшыся ў брудную падлогу вагона. – Няма, – паўтарыў ён адрывіста. – Я думаў… Я яго перад ад’ездам разгарнуў… Я яго панюхаў… ці не сапсаваўся… Я яго пакаштаваў…

– Вы яго сажралі разам са станіёлем, – спыніўся перад Балоўнам старшы пісар Ванак, задаволены тым, што перамянілася тэма гаворкі і аб’ектам насмешак зрабіўся ненажэрны Балоўн. – Толькі дзякуючы маім старанням, – нагадаў Балоўну старшы пісар, – вы засталіся ў дзеншчыках у пана обер-лейтэнанта. Вас хацелі перавесці ў санітары, і вам прыйшлося б выносіць параненых з поля бітвы. Пад Дуклай нашы тры разы запар пасылалі санітараў па прапаршчыка, які быў паранены ў жывот перад драцянымі загародамі, і ўсе яны засталіся там – усім кулі трапілі ў галаву. Толькі чацвёрты яго вынес, але яшчэ па дарозе ў перавязачны пункт прапаршчык ператварыўся ў нябожчыка.

Балоўн не стрымаўся і голасна ўсхліпнуў.

– Пасаромеўся б, – з пагардай сказаў Швейк. – Ты ж салдат!

– Эх, непрыдатны я для войска чалавек, – забедаваў Балоўн. – Праўда! Я абжора, я ненажэрны, у мяне мазгі ў кішках, а ўсё таму, што мяне адарвалі ад звыклага жыцця. Гэта ў мяне на раду напісана. Нябожчык бацька ў Процівінскім шынку біўся аб заклад, што за адным захадам з’есць пяцьдзесят сардэлек і два боханы хлеба, і выйграў. А я раз пайшоў у заклад, што з’ем чатырох гусей і дзве міскі кнедлікаў з капустай, і з’еў.

– Пан бог стварыў ненажэр, ён пра ix і паклапоціцца, – заўважыў Швейк. – Адзін раз цябе ўжо прывязвалі, а цяпер ты заслужыў, каб цябе паслалі на перадавыя пазіцыі.

– Божа мой, божа, – зашаптаў Балоўн, нагнуўся па куфэрак надпаручніка Лукаша і, захапіўшы яго, пашыбаваў у другі канец вагона.

– Што вы там робіце ў кутку, Балоўн? – раптам усклікнуў старшы пісар Ванак.

Небарака Балоўн папярхнуўся ад нечаканасці і нічога не мог сказаць у адказ – ён ужо адкрыў куфэрак надпаручніка Лукаша і пхаў у рот яго апошнюю булачку.

Міма станцыі, не прыпыняючыся, прайшоў другі вайсковы эшалон, бітком набіты дэйчмейстарамі, якіх пасылалі на сербскі фронт. Яшчэ не апамятаўшыся ад захопленых праводзін у Вене, яны гарлапанілі песні пра храбрага прынца Яўгена.

Нейкі капрал з зухавата закручанымі вусамі, абапіраючыся локцямі на салдат, якія, седзячы ў вагоне, махалі нагамі, высунуўся з вагона. Капрал дырыжыраваў і галёкаў на ўсю акругу словы песні. Раптам ён страціў раўнавагу, вылецеў з вагона і з усёй сілы на ляту ўдарыўся жыватом аб рычаг стрэлкі і павіс на ім, як наколаты. Тым часам поезд ішоў далей і далей, а ў задніх вагонах не пераставалі спяваць.

Наколаты на бязглуздую стрэлку ваяўнічы капрал быў мёртвы. Неўзабаве каля яго на варце ўжо стаяў маладзенькі салдацік з каманды вакзальнай камендатуры. Ён стаяў каля стрэлкі навыцяжку з такім пераможным выглядам, нібыта гэта ён насадзіў капрала на рычаг.

Малады салдат быў мадзьяр, і, калі з эшалона батальёна Дзевяноста першага палка прыходзілі паглядзець на капрала, ён крычаў на ўсю станцыю:

– Nem szabat! Nem szabat! Komission militär Banhnof, nem szabat!

– Адпакутаваў, – уздыхнуў удалы салдат Швейк, які таксама аказаўся сярод цікаўных. – У гэтым ёсць свае перавагі. Хоць ён і атрымаў кавалак жалеза ў жывот, затое ўсе ведаюць, дзе ён пахаваны. Яго магілу не давядзецца шукаць па ўсіх мясцінах баёў, будзе якраз паблізу чыгункі. Вельмі акуратна накалоўся, – з веданнем справы дадаў Швейк, абышоўшы капрала, – кішкі засталіся ў штанах…

За спінай Швейка пачуўся строгі голас:

– Вы што тут робіце?

Перад ім стаяў кадэт Біглер. Швейк аддаў чэсць.

– Асмелюся далажыць, разглядаем нябожчыка, пан кадэт.

– А што за агітацыю вы тут вялі? Якая вам да гэтага справа?

– Асмелюся далажыць, пан кадэт, – са спакойнай годнасцю адказаў Швейк, – я ніколі ніякай «заагітацыі» не вёў.

За спінай кадэта некалькі салдат разрагаталіся, і старшы пісар Ванак выйшаў наперад.

– Пан кадэт, – сказаў ён, – пан обер-лейтэнант паслаў сюды ардынарца Швейка, каб ён паведаміў яму аб тым, што тут адбылося. Я нядаўна быў у штабным вагоне, вас там шукае Матушыч па заданні пана камандзіра батальёна. Вам неабходна зараз жа з’явіцца да пана капітана Сагнера.

Калі праз хвіліну пачуўся сігнал на пасадку, усе разышліся па сваіх вагонах. Ванак, ідучы побач са Швейкам, гаварыў:

– Калі недзе збіраецца шмат народу, вы паменей прастарэкуйце. У вас могуць быць непрыемнасці. Гэты капрал быў з дэйчмейстэраў, і пачнуць брахаць, што вы радаваліся яго смерці. Біглер жа – зацяты чэхаед.

– Ды я ж нічога такога не гаварыў, – адказаў Швейк тонам, які выключаў усякія сумненні, – хіба толькі тое, што капрал накалоўся акуратна і ўсе кішкі засталіся ў яго ў штанах… Ён мог…

– Лепей спынім гэтую размову, Швейк. – I старшы пісар Ванак плюнуў.

A незадоўга перад гэтым паміж капітанам Сагнерам і старанным кадэтам Біглерам адбылася вельмі рэзкая гаворка.

– Я здзіўлены, кадэт Біглер, – пачаў капітан Сагнер. – Чаму вы адразу ж не паведамілі мне, што салдатам не выдалі сто пяцьдзесят грамаў венгерскай каўбасы. Цяпер мне самому трэба хадзіць і высвятляць, чаму салдаты вяртаюцца са склада з пустымі рукамі. А вы спакойна пайшлі паглядзець на гэтага наколатага капрала з дэйчмейстараў.

– Асмелюся далажыць, ардынарац адзінаццатай роты Швейк…

– Дайце мне спакой з гэтым Швейкам! – закрычаў капітан Сагнер.

– Не думайце, кадэт Бігнер, што вам тут будзе дазволена плесці інтрыгі супраць надпаручніка Лукаша. Мы паслалі туды Швейка… Вы глядзіце на мяне так, быццам я да вас чапляюся… Так, я чапляюся да вас, кадэт Біглер… Калі вы не паважаеце свайго начальніка, стараецеся яго абняславіць, то я вам устрою такую службу, што вы, кадэт Біглер, доўга будзеце памятаць станцыю Раб. Выхваляцца сваімі тэарэтычнымі ведамі… Пачакайце, вось прыбудзем на фронт… Тады я пашлю вас у афіцэрскую разведку за драцяныя загароды… А як вы рапартуеце? Ды вы і рапарту мне не аддалі, калі ўвайшлі… Нават тэарэтычна> кадэт Біглер…

– Асмелюся далажыць, пан капітан, што замест ста пяцідзесяці грамаў венгерскай каўбасы салдаты атрымалі па дзве паштоўкі. Калі ласка, пан капітан…

Біглер падаў камандзіру батальёна дзве паштоўкі, выданыя дырэкцыяй венскага вайсковага архіва. На адным баку быў намаляваны рускі салдат, барадаты мужык, якога абнімае шкілет. Пад карыкатурай быў подпіс па-нямецку: «Дзень, калі вераломная Расія здохне, будзе днём збавення ўсёй нашай манархіі». Другая паштоўка была паходжаннем з Германскай імперыі, гэта быў падарунак германцаў аўстра-венгерскім салдатам. Зверху паштоўкі было надрукавана: «Аб’яднанымі сіламі», а ніжэй абразок – сэр Грэй* на шыбеніцы, унізе пад ім весела аддаюць чэсць аўстрыйскі і германскі салдаты. Пад абразком – вершык з кніжкі Грэйнца «Жалезны кулак» – жартоўныя куплеты пра нашых ворагаў. Германскія газеты адзначалі, што ў вершах Грэйнца прываблівае непадроблены гумар і непераўзыдзеная дасціпнасць.

Тэкст пад шыбеніцай у перакладзе:

Не паспеў капітан Сагнер прачытаць гэты вершык, поўны «непадробленага гумару і непераўзыдзенай дасціпнасці», як у штабны вагон уляцеў батальённы ардынарац Матушыч. Ён быў пасланы капітанам Сагнерам на тэлеграф пры станцыённай ваеннай камендатуры даведацца, ці няма якіх загадаў, і прынёс тэлеграму з брыгады. Не было патрэбы звяртацца да шыфравальнага ключа, тэлеграма была незашыфраваная: “Хутка згатаваць абед і маршыраваць на Сакаль». Капітан Сагнер заклапочана паківаў галавой.

– Асмелюся далажыць, – сказаў Матушыч, – камендант станцыі загадаў прасіць вас асабіста зайсці да яго для перагавораў. Там ёсць яшчэ адна тэлеграма.

Крыху пазней паміж камендантам вакзала і капітанам Сагнерам адбылася строга канфідэнцыяльная размова.

Змест першай тэлеграмы: «Хутка згатаваць абед і маршыраваць на Сакаль» выклікаў здзіўленне: у гэты момант батальён знаходзіўся на станцыі Раб*. I ўсё ж тэлеграма павінна была быць перададзена па прызначэнні. Адрасат – маршавы батальён Дзевяноста першага палка, копія – маршаваму батальёну Семдзесят пятага палка, які знаходзіцца з-заду. Подпіс правільны: «Камандзір брыгады Рытэр фон Герберт».

– Зусім сакрэтна, пан капітан, – таямніча сказаў камендант вакзала. – З вашай дывізіі атрымана сакрэтная тэлеграма. Камандзір адной з брыгад звар’яцеў. Яго адправілі ў Вену пасля таго, як ён з брыгады разаслаў некалькі тузінаў падобных тэлеграм. У Будапешце вы атрымаеце яшчэ адну такую тэлеграму. Усе тэлеграмы, вядома, трэба ануляваць… Я кадравы афіцэр старой сапёрнай службы, – дадаў ён. – Пан капітан, нас, старых вайскоўцаў, якія пачалі службу радавымі, гоняць толькі на фронт… Памятаю, як аднойчы ў кадэцкай школе ў Празе я, ваш старэйшы таварыш, дапамагаў вам у практыкаваннях на трапецыі. Тады нас абодвух пакінулі без водпуску. Вы ж таксама біліся ў сваім класе з немцамі… З вамі разам вучыўся Лукаш, і вы, здаецца, былі вялікімі сябрамі. Усё гэта прыгадалася мне, калі я па тэлеграфе атрымаў спіс афіцэраў маршавага батальёна, якія праедуць праз маю станцыю. Шмат вады сплыло з таго часу і Кадэт Лукаш тады выклікаў у мяне вялікую сімпатыю.

На капітана Сагнера ўся гэтая размова зрабіла вельмі цяжкае ўражанне. Ён надта добра ведаў таго, з кім гаварыў. Будучы вучнем кадэцкага вучылішча, той кіраваў антыаўстрыйскай апазіцыяй. Пазней жаданне зрабіць кар’еру зрабілася мацнейшым у абодвух. Асабліва непрыемнай была згадка пра надпаручніка Лукаша, якога з нейкіх, нікому не вядомых, прычын усюды абыходзілі.

– надпаручнік Лукаш – вельмі добры афіцэр, – з націскам сказаў капітан Сагнер. – Калі адпраўляецца наш поезд?

Камендант станцыі паглядзеў на гадзіннік:

– Праз шэсць хвілін.

– Іду, – заспяшаўся Сагнер.

– Я думаў, што вы мне што-небудзь скажаце на развітанне, Сагнер.

– Also: nazdar! – адказаў Сагнер і выйшаў з будынка камендатуры вакзала.

Вярнуўшыся ў штабны вагон, капітан Сагнер знайшоў усіх афіцэраў на сваіх месцах. Яны, разабраўшыся па групах, гулялі ў карты. Не гуляў толькі кадэт Біглер.

Кадэт Біглер марыў вызначыцца не толькі на полі бою, але і на літаратурнай ніве, як летапісец ваенных падзей. Уладальнік дзіўных крылаў з рыбіным хвастом збіраўся стаць выдатным ваенным пісьменнікам. Яго літаратурныя спробы пачыналіся многаабяцаючымі загалоўкамі, і ў іх, як у люстры, адбіваўся мілітарызм той эпохі. Але тэмы былі яшчэ не распрацаваны, на карталюшках значыліся толькі назвы будучых трактатаў.

«Характары воінаў вялікай вайны», «Хто пачаў вайну?», «Палітыка Аўстра-Венгрыі і нараджэнне сусветнай вайны», «Нататкі з тэатра ваенных дзеянняў», «Аўстра-Венгрыя і сусветная вайна», «Урокі вайны», «Папулярная лекцыя аб узнікненні вайны», «Разважанні на вайскова-палітычныя тэмы», «Дзень славы Аўстра-Венгрыі», «Славянскі імперыялізм і сусветная вайна», «Ваенныя дакументы», «Матэрыялы па гісторыі сусветнай вайны», «Дзённік сусветнай вайны», «Штодзённы агляд сусветнай вайны», «Першая сусветная вайна», «Наша дынастыя ў сусветнай вайне», «Народы Аўстра-Венгерскай манархіі пад ружжом», «Барацьба за сусветнае панаванне», «Мой вопыт у сусветную вайну», «Хроніка майго ваеннага паходу», «Як ваююць ворагі Аўстра-Венгрыі», «Збор маіх лістоў з фронту», «Героі нашага маршавага батальёна», «Што я бачыў і адчуў на полі бою», «У акопах», «Афіцэр расказвае…», «Вайна абарончая і вайна наступальная», «Кроў і жалеза», «Перамога або смерць», «Нашы героі ў палоне».

Капітан Сагнер падышоў да кадэта Біглера, прагледзеў усе рукапісы і спытаў, дзеля чаго ён усё гэта напісаў і што ўсё гэта азначае.

Кадэт Біглер з энтузіязмам адказаў, што кожны надпіс азначае загаловак кнігі, якую ён напіша. Колькі загалоўкаў – столькі кніг.

– Я хацеў бы, пан капітан, каб аба мне, калі я загіну на полі бітвы, захавалася памяць. Маім ідэалам з’яўляецца нямецкі прафесар Уда Крафт. Ён нарадзіўся ў 1870 годзе; цяпер, у сусветную вайну, ён добраахвотна ўступіў у войска і паў 22 жніўня 1914 года ў Анлуа. Перад сваёй смерцю ён выдаў кнігу «Самавыхаванне для смерці за імператара».

Капітан Сагнер адвёў кадэта Біглера да акна.

– Пакажыце, кадэт Біглер, што яшчэ ў вас ёсць. Мяне вельмі цікавіць ваша дзейнасць, – з іроніяй сказаў капітан Сагнер. – Што гэта за сшытачак вы засунулі за пазуху?

Сшытак меў надпіс:

Схемы былі страшэнна прымітыўныя і амаль нічым не адрозніваліся адна ад адной. Пазіцыі аднаго боку былі абазначаны пустымі клетачкамі, пазіцыі другога – заштрыхаванымі. На абодвух баках былі левы фланг, цэнтр і правы фланг. Ззаду – рэзервы. Там і тут – стрэлкі. Схема бітвы пад Нёрдлінгенам*, гэтак жа, як і схема бітвы каля Сараева*, нагадвала футбольнае поле, на якім яшчэ ў пачатку гульні былі расстаўлены гульцы. Стрэлкі ж паказвалі, куды той ці іншы бок павінен быў паслаць мяч.

Гэтая здагадка адразу прыйшла ў галаву капітану Сагнеру, і ён спытаў:

– Кадэт Біглер, вы гуляеце ў футбол?

Біглер яшчэ больш пачырванеў і нервова заміргаў: стваралася ўражанне, што ён збіраецца заплакаць. Капітан Сагнер з усмешкай перагортваў старонкі сшытка.

– Па-вашаму, бітву каля Трутнава, – усміхаючыся, сказаў капітан Сагнер, вяртаючы сшытак капітану Біглеру, – можна было б пачынаць толькі ў тым выпадку, калі б Трутнаў ляжаў на роўным месцы, а не ў гарыстай мясцовасці. Эх, вы, гісторык! Кадэт Біглер, вельмі міла з вашага боку, што за кароткі час свайго побыту ў шэрагах войска вы стараліся ўнікнуць у яго стратэгію. Але ж у вас усё выглядае так, быццам гэта хлапчукі гуляюць у салдаты і самі сабе прысвойваюць генеральскія чыны. Вы так хутка павысілі сябе ў чыне, проста любата! Імператарскі каралеўскі афіцэр Адольф Біглер! А пакуль даедзем да Будапешта, вы, бадай, ужо будзеце фельдмаршалам. Яшчэ пазаўчора недзе дома ў свайго таткі вы ўзважвалі каровіны шкуры, імператарска-каралеўскі афіцэр, лейтэнант Адольф Біглер! Паслухайце, вы ж яшчэ ніякі не афіцэр. Вы кадэт. Гэта значыць, нешта сярэдняе паміж яфрэйтарам і унтэр-афіцэрам.

– Паслухай, Лукаш, – звярнуўся ён да надпаручніка, – кадэт Біглер у тваёй роце. Ты яго падмуштруй крыху. Ён падпісваецца афіцэрам. Няхай спачатку заслужыць гэта званне ў баі. Калі пачнецца ўраганны артылерыйскі агонь і мы пойдзем у атаку, няхай кадэт Біглер са сваім узводам парэжа драцяныя загароды, der gute Junge!

Кадэт Біглер зразумеў, што размова з ім закончана, аддаў чэсць і чырвоны як рак пабег па вагоне, пакуль не апынуўся ў самым яго канцы.

Нібы лунацік, ён адчыніў дзверы прыбіральні і, дзівячыся на нямецка-венгерскі надпіс: «Карыстанне клазетам дазваляецца толькі ў час руху», засоп, захліпаў і ціха расплакаўся. Потым спусціў штаны і пачаў тужыцца. Затым выкарыстаў сшытачак, надпісаны: «Схемы выдатных і слаўных бітваў войск аўстра-венгерскай арміі, складзеныя імператарскім каралеўскім афіцэрам Адольфам Біглерам». Апаганены сшытачак знік у дзірцы і, упаўшы на каляіну, закруціўся паміж рэйкамі пад вагонамі поезда.

Кадэт прамыў пад умывальнікам пачырванелыя вочы і выйшаў у калідор, вырашыўшы быць моцным, чартоўскі моцным. Яшчэ зранку ў яго балелі галава і жывот.

Не вымавіўшы больш ні слова, кадэт Біглер залез у свой кут. Калі пазней да яго падышоў падпрапаршчык Плешнер, каб пачаставаць каньяком, выйграным ім у карты, то здзівіўся, убачыўшы, як старанна кадэт Біглер чытае кнігу прафесара Уда Крафта «Самавыхаванне для смерці за імператара».

Яшчэ да Будапешта кадэт Біглер быў настолькі п’яны, што, высунуўшыся з акна, безупынку крычаў у бязлюдную прастору:

– Смела наперад! З богам, смялей наперад!

Па загаду капітана Сагнера ардынарац батальёна Матушыч уцягнуў Біглера ў купэ і разам з дзеншчыком Батцарам палажылі яго на лаўку.

Кадэту Біглеру сніліся ваяўнічыя сны…

Насупраць соннага кадэта сядзелі Матушыч з дзеншчыком капітана Сагнера і ўвесь час гулялі ў «шэсцьдзесят шэсць». Калі кадэт Біглер упаў з лаўкі, яны яго паднялі і паклалі зноў. Потым Матушыч накіраваўся да капітана Сагнера і далажыў, што з кадэтам Біглерам робіцца нешта дзіўнае.

– Гэта не з каньяку, – сказаў ён. Хутчэй гэта – халера. Кадэт Біглер на ўсіх станцыях піў ваду. У Машоне я бачыў, як ён…

– Халера так хутка не праяўляецца, Матушыч. Скажыце пану доктару – ён побач у купэ, каб прыйшоў на яго паглядзець.

Да батальёна быў прыкамандзіраваны «доктар ваеннага часу», вечны студэнт-медык Вельфер. Ён любіў выпіць і пабіцца, але медыцыну ведаў як свае пяць пальцаў. Ён праслухаў курс медыцынскіх факультэтаў у розных універсітэцкіх гарадах Аўстра-Венгрыі, быў на практыцы ў самых разнастайных клініках, але доктарам навук не стаў па той простай прычыне, што паводле завяшчання нябожчыка дзядзькі студэнту-медыку Фрыдрыху Вельферу выплачвалася штогадовая стыпендыя да атрымання ім доктарскага дыплома. Гэтая стыпендыя была прыкладна ў чатыры разы большая, чым жалаванне асістэнта ў бальніцы. I кандыдат медыцынскіх навук Фрыдрых Вельфер добрасумленна стараўся аддаліць як толькі можна атрыманне ім звання доктара медыцыны.

Наследнікі зелянелі ад злосці. Яны аб’яўлялі яго ідыётам, рабілі спробы жаніць яго на багатай нявесце, толькі б ад яго збавіцца. Каб іх яшчэ больш раз’юшыць, член прыблізна дванаццаці карпаранцкіх* таварыстваў, кандыдат медыцынскіх навук Фрыдрых Вельфер, выдаў некалькі зборнікаў вельмі неблагіх вершаў у Вене, Лейпцыгу, Берліне, публікаваўся ў «Simplicissimus»* і спакойна працягваў вучыцца, як нічога ніякага.

Але прыйшла вайна і нанесла кандыдату медыцынскіх навук Фрыдрыху Вельферу ўдар у спіну. Паэта, аўтара кніг «Песні смяюцца», «Кубак і навука», «Казкі і прытчы», самым вульгарным чынам забралі на вайну, а адзін з наследнікаў з вайсковага міністэрства зрабіў усё, каб бестурботны Фрыдрых Вельфер атрымаў званне «доктара ваеннага часу». Экзамен на званне быў пісьмовы. На шэраг пытанняў, прапанаваных яму, ён даў стэрэатыпны адказ: «Пацалуйце мяне ў азадак». Праз тры дні палкоўнік урачыста аб’явіў, што ён, Фрыдрых Вельфер, атрымлівае дыплом доктара медыцынскіх навук, які ўжо даўно заслужыў, і што галоўны штабны лекар прызначае яго ў шпіталь папаўнення.

Аўтар кнігі «Кубак і навука» закусіў губу і пайшоў служыць. Пасля таго як праверкай было выяўлена некалькі выпадкаў, калі ён ставіўся да салдат-пацыентаў надзвычай паблажліва і прадаўжаў іх побыт у бальніцы, пакуль было можна, у той час як дэвізам было: «Качацца і здохнуць у бальніцы або качацца і здохнуць у акопах – усё роўна здохнуць», доктара Вельфера адправілі з трынаццатым маршавым батальёнам на фронт.

Капітан Сагнер, натуральна, адчуваў сябе нашмат вышэйшым за былога кандыдата медыцынскіх навук, які за час сваёй доўгай вучобы парэзаў на двубоях мноства афіцэраў. Калі Вельфер, «доктар ваеннага часу», прайшоў міма Сагнера, той нават не паглядзеў на яго і працягваў размаўляць з надпаручнікам Лукашам пра нешта нязначнае, накшталт таго, што каля Будапешта разводзяць гарбузы.

Доктар Вельфер падышоў да іх.

– Нічога асаблівага, – сказаў ён, усміхаючыся. – Паноў, якія мараць з цягам часу стаць афіцэрамі і выхваляюцца ў афіцэрскім сходзе сваімі стратэгічна-гістарычнымі ведамі, варта было б папярэдзіць, што небяспечна з’есці адразу ўсю пасылку з ласункамі, якую мамачка прыслала на фронт. З часу ад’езду з Бруку кадэт Біглер уплёў трыццаць трубачак з крэмам, а на вакзалах піў толькі гатаваную ваду. Гэта нагадвае мне, пан капітан, верш Шылера «Хто кажа пра…»

– Паслухайце, доктар, – перабіў яго капітан Сагнер, – не пра Шылера гаворка. Што, уласна, здарылася з кадэтам Біглерам?

Доктар ваеннага часу» Вельфер ухмыльнуўся:

– Кандыдат у афіцэры, ваш кадэт, проста абрабіўся. Гэта не халера і не дызентэрыя, а самы просты, банальны выпадак. Ваш пан кандыдат у афіцэры выпіў каньяку крыху больш, чым трэба, і страўнік не вытрымаў. Гэта яшчэ дзіця. Наколькі я ведаю, у казіно ён заўсёды выпіваў толькі чвэртку віна. Ён абстынент…

Надпаручнік Лукаш устаў і, звяртаючыся да Сагнера, з’едліва заявіў:

– Шчыры дзякуй за такога ўзводнага камандзіра!

– Я крыху дапамог яму, – сказаў Вельфер, якога не пакідала ўсмешка, – пра астатняе паклапоціцца пан батальённы камандзір. Гэта значыць, я здам кадэта Біглера ў тутэйшы шпіталь… Выдам даведку, што гэта дызентэрыя. Цяжкі выпадак дызентэрыі… Неабходна ізаляцыя… Кадэт Біглер трапіць у заразны барак… Гэта, безумоўна, лепшае выйсце, – працягваў Вельфер з той жа агіднай усмешкай, – адна рэч – абгаджаны кадэт, іншая – кадэт, хворы на дызентэрыю.

Капітан Сагнер строга афіцыйна звярнуўся да свайго прыяцеля Лукаша:

– Пан надпаручнік, кадэт вашай роты Біглер захварэў на дызентэрыю і застанецца на лячэнне ў Будапешце.

Такім чынам мужны кадэт Біглер быў адвезены ў вайсковы ізалятар ва Уй-Будзе. Мары аб вялікіх перамогах былі зняволены ў адной з палат ізаляцыйных баракаў.

Калі кадэт Біглер даведаўся, што ў яго дызентэрыя, ён быў у захапленні. Якая розніца – ці быць параненым, ці захварэць, усё роўна ж за пана імператара і пры выкананні воінскага абавязку.

У шпіталі з ім здарылася невялікая нягода: з-за таго, што ў дызентэрыйным бараку ўсе месцы былі занятыя, кадэта перавялі ў халерны барак.

Калі Біглера выкупалі і далі яму тэрмометр пад паху, штабны ўрач задуменна паківаў галавой: «37°! Найгоршы сімптом пры халеры – рэзкае зніжэнне тэмпературы. Хворы робіцца апатычным…»

Сапраўды, кадэт Біглер не праяўляў ніякіх адзнак хвалявання. Ён быў надзвычай спакойны, паўтараючы Ў думках, што ўсё роўна ён пакутуе за пана імператара.

Штабны лекар загадаў паставіць тэрмометр у задні праход.

– Апошняя стадыя халеры, – вырашыў ён. – Пачатак канца. Крайняя слабасць, хворы перастае рэагаваць на навакольнае, свядомасць зацемнена. Хворы ўсміхаецца ў перадсмяротнай агоніі.

Сапраўды, кадэт Біглер усміхаўся, як пакутнік, калі яму ў задні праход ставілі тэрмометр. Ён уяўляў сябе героем і нават не зварухнуўся.

– Сімптомы павольнага памірання, – вызначыў штабны лекар. – Пасіўнасць…

Кадэт Біглер, якога выцягнулі з цёплай ванны і паклалі голым на ложак, страшэнна змерз. У яго зуб на зуб не пападаў і ўсё цела пакрылася гусінай скурай.

– Бачыце, – сказаў штабны ўрач па-венгерску, – моцнае заіканне, пахаладзелыя канцавіны. Гэта – канец.

Нахіліўшыся да кадэта Біглера, ён спытаў яго па-нямецку:

– Also, wie geht’s?

– Sssehrhr gugutt, – заляскаў зубамі кадэт Біглер. – …Eine Dedeckke!

– Свядомасць часткова зацемнена, часткова захавана, – зноў па-венгерску сказаў штабны ўрач. – Цела надта худое, губы і пазногці павінны былі б пачарнець. Трэці выпадак, калі хворыя паміраюць ад халеры, а губы і пазногці не чарнеюць.

Ён зноў нахіліўся да кадэта Біглера і па-венгерску працягваў:

– Сэрца не праслухоўваецца.

– Eieinene Dedededeckkeke, – ляскаючы зубамі, зноў папрасіў кадэт Біглер.

– Гэта яго апошнія словы, – сказаў павенгерску штабны доктар санітарнаму унтэр-афіцэру. – Заўтра мы пахаваем яго разам з маёрам Кохам. Зараз ён страціць прытомнасць. Яго паперы ў канцылярыі?

– Будуць там, – спакойна адказаў санітарны унтэр-афіцэр.

– Eieinene Dedededeckkeke, – умольна прагаварыў кадэт Біглер дактарам, якія пакідалі палату.

У палаце, дзе стаяла шаснаццаць ложкаў, ляжала ўсяго пяць чалавек. Адзін з іх быў нябожчыкам. Ён памёр дзве гадзіны назад і быў накрыты прасцірадлам. Нябожчык насіў тое ж прозвішча, што і вучоны, які адкрыў бацылы халеры. Гэта быў маёр Кох, разам з якім штабны ўрач збіраўся заўтра пахаваць кадэта Біглера.

Кадэт Біглер прыўзняўся на ложку і ўпершыню ўбачыў, як паміраюць за пана імператара ад халеры. З чатырох яшчэ жывых двое паміралі, задыхаліся і сінелі, выціскаючы з сябе нейкія словы, але немагчыма было разабраць, што і на якой мове яны гавораць. Гэта было больш падобна на хрыпенне.

У двух астатніх пачалася бурная рэакцыя, якая сведчыла аб тым, што яны ачуньваюць. Яны крычалі нешта незразумелае і выкідвалі з-пад коўдры худыя ногі. Над імі стаяў барадаты санітар, які гаварыў на штырыйскім дыялекце, як здагадаўся кадэт Біглер, і супакойваў іх:

– I ў мяне была халера, дарагія мае панове, але я так не дрыгаў нагамі. Ды не кідайся ты так, – прыкрыкнуў ён на аднаго, які так брыкнуў нагой, што коўдра пераляцела да яго на галаву. – У нас такое не дазваляецца. Скажы дзякуй, што ў цябе гарачка. Цяпер прынамсі цябе не павязуць адсюль з музыкай.

Ён азірнуўся.

– Зноў двое памерла. Мы гэтага чакалі, – сказаў ён дабрадушна.

– А вы будзьце рады, што выкараскаліся. Трэба пайсці, прынесці прасцірадлы.

Праз хвіліну ён вярнуўся і прыкрыў прасцірадламі памерлых. Губы ў іх былі зусім чорныя. Санітар склаў ім рукі з пачарнелымі пазногцямі, паспрабаваў засунуць ім языкі назад у рот, затым укленчыў і пачаў:

– Heilige Marie, Mutter Gottes!

Раптам нейкі голы чалавек паляпаў яго па плячы.

– Паслухайце, – сказаў ён, – я… купаўся… гэта значыць… мяне купалі… Мне патрэбна коўдра… Мне холадна…

– Выключны выпадак, – праз паўгадзіны паведаміў штабны лекар кадэту Біглеру, які адпачываў пад коўдрай. – Вы, пан кадэт, папраўляецеся. Заўтра мы адпраўляем вас у Тарнаў, у запасны шпіталь, бо вы носьбіт халерных бацыл… Прагрэс пайшоў так далёка, што мы гэта можам сказаць дакладна. Вы з Дзевяноста першага палка?

– Трынаццатага маршавага батальёна, адзінаццатай роты, – адказаў за кадэта Біглера санітарны унтэр-афіцэр.

– Пішыце, – загадаў штабны лекар:

– «Кадэт Біглер трынаццатага маршавага батальёна адзінаццатай маршавай роты накіроўваецца для медыцынскага назірання ў халерны барак у Тарнаў. Носьбіт халерных бацыл…».

Так натхнёны воін кадэт Біглер ператварыўся ў носьбіта халерных бацыл.

На Будапешцкім воінскім вакзале Матушыч прынёс капітану Сагнеру тэлеграму, якую паслаў няшчасны камандзір брыгады, адпраўлены ў санаторый. Незашыфраваная тэлеграма была таго ж зместу, што і папярэдняя: «Хутка згатаваць абед і маршыраваць на Сакаль». Да гэтага было дададзена: «Абоз залічыць ва ўсходнюю групу. Разведвальная служба ліквідуецца. Трынаццатаму маршаваму батальёну пабудаваць мост праз раку Буг. Падрабязнасці ў газетах».

Капітан Сагнер адразу ж накіраваўся да каменданта вакзала. Яго сустрэў з прыяцельскай усмешкай на твары маленькі тоўсты афіцэр.

– Ну, і навырабляў гэты ваш брыгадны генерал, – сказаў, кладучыся ад смеху, маленькі афіцэр. – Але ўсё ж мы абавязаны былі ўручыць вам гэтую лухту, бо з дывізіі яшчэ не прыйшло распараджэнне яго тэлеграмы адрасатам не дастаўляць. Учора праехаў чатырнаццаты маршавы батальён Семдзесят пятага палка, і камандзір батальёна атрымаў тэлеграму – усёй камандзе выдаць па шэсць крон у якасці асаблівай узнагароды за Перамышль. Адначасова было загадана: дзве з гэтых шасці крон кожны салдат павінен тут жа ў канцылярыі аддаць на ваенную пазыку… Паводле верагодных звестак, вашага брыгаднага генерала хапіў паралюш.

– Пан маёр, – пацікавіўся капітан Сагнер у каменданта вайсковага вакзала, – згодна з загадам па палку, мы едзем па маршруту ў Гёдолё*. Камандзе належыць атрымаць тут па сто пяцьдзесят грамаў швейцарскага сыру. На апошняй станцыі салдатам павінны былі выдаць па сто пяцьдзесят грамаў салямі, але яны нічога не атрымалі.

– I тут вы, пэўна, нічога не ўскураеце, – па-ранейшаму прыемна ўсміхаючыся, адказаў маёр. – Я нічога не ведаю пра падобны загад для палкоў з Чэхіі. Зрэшты, гэта не мая справа, звярніцеся ва ўправу па забеспячэнні.

– Калі мы ад’язджаем, пан маёр?

« Паперадзе вас стаіць поезд з цяжкай артылерыяй, які накіроўваецца ў Галіцыю. Мы адправім яго, пан капітан, праз гадзіну. На трэцім пуці стаіць санітарны поезд. Ён адыходзіць праз дваццаць пяць хвілін пасля артылерыі. На дванаццатым пуці стаіць поезд з боепрыпасамі. Ён адыдзе праз дзесяць хвілін пасля санітарнага, і праз дваццаць хвілін пасля яго адправім ваш поезд.

– Вядома, калі не адбудзецца ніякіх змен, – дадаў ён, усміхаючыся, чым канчаткова абрыдзеў капітану Сагнеру.

– Прабачце, пан маёр, – абазваўся капітан Сагнер, – ці можаце вы даць мне даведку аб тым, штовам нічога не вядома ні пра які загад аб выдачы ста пяцідзесяці грамаў швейцарскага сыру для палкоў з Чэхіі?

– Гэта сакрэтны загад, – адказаў Сагнеру, не перастаючы ўсміхацца, камендант вайсковага вакзала ў Будапешце.

«Эх, схібіў я, – падумаў капітан Сагнер, выходзячы з будынка камендатуры. – На халеру я загадаў надпаручніку Лукашу сабраць камандзіраў і ісці з імі і з салдатамі на прадуктовы склад».

Камандзір адзінаццатай роты надпаручнік Лукаш па загаду капітана Сагнера збіраўся было аддаць распараджэнне ісці на склад па швейцарскі сыр з разліку сто пяцьдзесят грамаў на чалавека, як перад ім аб’явіўся Швейк з няшчасным Балоўнам.

Балоўн увесь калаціўся.

– Асмелюся далажыць, пан обер-лейтэнант, – сказаў Швейк са звыклай для яго выкрутлівасцю, – справа, пра якую пойдзе гаворка, надта важная. Я папрасіў бы вас, пан обер-лейтэнант, адысціся з намі, каб гэтую справу вырашыць, затуліўшыся недзе ў зацішным куточку, як гаварыў мой прыяцель Шпаціна са Згоржа, калі быў шаферам на вяселлі і ў касцёле яму вельмі захацелася…

– Пра што вы хацелі сказаць, Швейк? – перабіў яго надпаручнік Лукаш, які замаркоціўся па Швейку, як і Швейк па надпаручніку Лукашу. – Давайце адыдземся.

Балоўн пабрыў за імі, не перастаючы трэсціся^ Гэты здаравяк зусім страціў душэўную раўнавагу і ў поўнай роспачы махаў рукамі.

– Ну, дык што ў вас? – спытаў надпаручнік Лукаш свайго дзеншчыка, калі яны адышліся ў зацішны куточак.

– Асмелюся далажыць, пан обер-лейтэнант, – прамовіў Швейк, – заўсёды лепей прызнацца самому, чым чакаць, пакуль шыла вылезе з мяшка. Вы аддалі выразны загад, пан обер-лейтэнант, каб вам, калі прыбудзем у Будапешт, Балоўн прынёс пячоначны паштэт і булачку.

– Ты атрымаў гэты загад ці не? – звярнуўся Швейк да Балоўна. Балоўн яшчэ мацней закалаціў рукамі па паветры, быццам абараняючыся ад нападу.

– Гэты загад, – працягваў Швейк, – на жаль, пан обер-лейтэнант, не мог быць выкананы. Ваш пячоначны паштэт сажраў я… – Я сажраў яго, – паўтарыў Швейк, штурхануўшы ў бок знямелага ад страху Балоўна. – Я падумаў, што пячоначны паштэт можа сапсавацца. Аднаго разу такое адбылося ў Здзеразе, другі раз – у Бероўне, потым у Табары, у Млада-Балеславе, у Пршыбраме. Усе атручаныя памерлі. Паштэт з пячонкі – найгоршае паскудства…

Балоўн, калоцячыся ўсім целам, адышоў убок і сунуў палец у рот. Яго вырвала.

– Што з вамі, Балоўн?

– Рррыгаю, ппан обббер-лейтэнант, – паміж прыступамі ванітаў крычаў няшчасны Балоўн. – Гээтта я сссажжраў…

З рота няшчаснага Балоўна палезлі кавалкі станіёлевай абгорткі паштэту.

– Як бачыце, пан обер-лейтэнант, – сказаў Швейк, не губляючы сваёй душэўнай раўнавагі, – кожны сажраны паштэт заўсёды вылезе напаверх, чужое дабро вылазіць праз рабро. Я хацеў узяць правінку на сябе, а ён, дурыла, сам сябе выдаў. Балоўн увогуле чалавек слушны, але, што яму ні давер, усё зжарэ. Я ведаў яшчэ аднаго такога, той служыў кур’ерам у банку. Гэтаму можна было даверыць тысячы. Аднойчы ён атрымліваў грошы ў іншым банку і яму перадалі тысячу крон лішніх, і ён тут жа, на месцы, вярнуў іх, але паслаць яго па вэнджаную каркавіну за пятнаццаць крэйцараў не было сэнсу: па дарозе палову зжарэ. Ён быў такі хцівы на жратву, што калі саслужыўцы пасылалі яго па ліверныя каўбаскі, ён па дарозе распорваў іх сцізорыкам, а дзіркі залепліваў англійскім пластырам. Пластыр на пяць ліверных каўбасак яму каштаваў даражэй, чым адна ліверная каўбаса.

Надпаручнік Лукаш уздыхнуў і пайшоў.

– Можа, будуць нейкія загады, пан обер-лейтэнант? – пракрычаў яму ўслед Швейк.

Надпаручнік Лукаш махнуў рукой і скіраваўся да прадуктовага склада. Яму ў галаву прыйшла дзіўная думка: калі салдаты жаруць пячоначныя паштэты сваіх афіцэраў – Аўстрыя вайну выйграць не зможа.

Тым часам Швейк перавёў Балоўна на другі бок чыгуначнага палатна, суцяшаючы яго тым, што яны разам паглядзяць горад і адтуль прынясуць надпаручніку дэбрэцэнскіх сасісак. Уяўленне Швейка аб сталіцы венгерскага каралеўства, натуральна, зводзілася да ўяўлення аб асаблівасцях тутэйшай вяндліны.

– Можам спазніцца на поезд, – заныў Балоўн, ненажэрнасць якога спалучалася з велізарнай скупасцю.

– Калі едзеш на фронт, – заявіў Швейк, – то ніколі не спознішся, бо кожны поезд, які едзе на фронт, добра разумее, што калі ён будзе спяшацца, то прывязе на канечную станцыю толькі палову эшалона. Зрэшты, я цябе добра разумею, Балоўн! Ты калоцішся за сваю кішэню.

Аднак пайсці ім нікуды не ўдалося, бо разнёсся сігнал «па вагонах». Салдаты розных рот зноў вярталіся да сваіх вагонаў з пустымі рукамі. Замест ста пяцідзесяці грамаў швейцарскага сыру, якія ім павінны былі тут выдаць, яны атрымалі па карабку запалак і паштоўцы, выдадзенай камітэтам па ахове салдацкіх магіл у Аўстрыі. Замест ста пяцідзесяці грамаў швейцарскага сыру кожнаму сунулі ў рукі Седліцкія салдацкія могілкі ў Заходняй Галіцыі з помнікам няшчасным апалчэнцам. Помнік быў створаны скульптарам, які выкруціўся ад фронту, вальнапісаным старшым пісарам Шольцам.

Каля штабнога вагона панавала незвычайнае ажыўленне. Афіцэры маршавага батальёна стоўпіліся вакол капітана Сагнера, які нешта ўсхвалявана расказваў. Ён толькі што вярнуўся з камендатуры вакзала і трымаў у руках строга сакрэтную тэлеграму з штаба брыгады, вельмі доўгую, з інструкцыямі і ўказаннямі, як дзейнічаць у новай сітуацыі, у якой апынулася Аўстрыя 23 мая 1915 года.

Штаб тэлеграфаваў, што Італія аб’явіла вайну Аўстра-Венгрыі.

Яшчэ ў Бруку на ленце ў афіцэрскім казіно ў часе абедаў і вячэр ужо прама, на поўны голас гаварылі аб дзіўных паводзінах Італіі, аднак ніхто не чакаў, што збудуцца прарочыя словы ідыёта кадэта Біглера, які аднойчы пры вячэры адштурхнуў талерку з макаронамі і заявіў: «Гэтага дабра я наемся пад брамамі Вероны».

Капітан Сагнер, праштудзіраваўшы інструкцыі, атрыманыя з брыгады, загадаў трубіць трывогу.

Калі ўсе салдаты маршавага батальёна сабраліся, іх пастроілі ў карэ і капітан Сагнер надзвычай урачыстым голасам прачытаў перададзены яму па тэлеграфе «Італьянскі кароль, кіруючыся хцівасцю і забыўшы пра братнія абавязацельствы, якімі ён быў звязаны, як саюзнік нашай дзяржавы, дапусціў бяспрыкладную здраду. З самага пачатку вайны, у якой ён, як саюзнік, павінен быў стаць плячо ў плячо з нашымі мужнымі войскамі, здрадніцкі італьянскі кароль адыгрываў ролю замаскаванага прадажніка, ведучы патаемныя перагаворы з нашымі ворагамі. Гэтая здрада дасягнула свайго піку ў ноч з 22 на 23 мая аб’яўленнем вайны нашай манархіі. Наш вярхоўны галоўнакамандуючы ўпэўнены, што наша мужная і слаўная армія адкажа на нікчэмную здраду вераломнага ворага такім ударам, што здраднік зразумее: ганебна і вераломна пачаўшы вайну, ён загубіў сам сябе. Мы цвёрда верым, што з божай дапамогай надыдзе той дзень, калі італьянскія раўніны зноў убачаць пераможцаў пры Санта-Лючыя, Вічэнцы*, Навары*, Кустоцы. Мы хочам перамагчы, мы павінны перамагчы, і мы абавязкова пераможам!»

Потым было звычайнае «dreimal hoch!» і войска, неяк адразу засмучанае, села ў поезд. Замест ста пяцідзесяці грамаў швейцарскага сыру на карак звалілася вайна з Італіяй.

У вагоне, дзе сядзелі Швейк, старшы пісар Ванак, тэлеграфіст Хадоўнскі, Балоўн і кухар Юрайда, снавалася цікавая гаворка пра ўступленне Італіі ў вайну.

– Гэткі ж выпадак здарыўся ў Празе на Табарскай вуліцы, – пачаў Швейк. – Там жыў купец Гаржэйшы, а паблізу ад яго, насупраць, трымаў краму купёц Пашмоўрны. Паміж імі была крама дробнага гандляра Гаўласы. Дык вось, купцу Гаржэйшаму неяк прыйшла ў галаву думка аб’яднацца з гандляром Гаўласам супраць купца Пашмоўрнага, і ён пачаў весці перагаворы з Гаўласам аб тым, як бы ім свае крамы аб’яднаць пад адной фірмай: «Гаржэйшы і Гаўласа». Але крамнік Гаўласа пайшоў да купца Пашмоўрнага і расказаў яму, што Гаржэйшы дае тысячу дзвесце крон за яго крамку і прапануе ўвайсці з ім у кампанію. Але калі Пашмоўрны дасць яму тысячу восемсот, то ён ахвотна пойдзе з ім супраць Гаржэйшага. Яны дамовіліся. Але Гаўласа, прадаўшы Гаржэйшага, увесь час ашываўся каля яго і прыкідваўся лепшым сябрам, а калі заходзіла гаворка пра тое, каб весці справы супольна, гаварыў: «Ага, ужо хутка. Я толькі чакаю, калі вернуцца з лецішчаў мае кватаранты». А калі яны вярнуліся, то, сапраўды, ужо ўсё было гатова, як ён і абяцаў Гаржэйшаму. Аднаго разу ранкам пайшоў той Гаржэйшы адчыняць сваю крамку, аж бачыць над крамай свайго канкурэнта вялікую шыльду, а на ёй велічэзнымі літарамі напісана назва фірмы: «Пашмоўрны і Гаўласа».

– У нас, – уваткнуў свае тры грошыкі дурнаваты Балоўн, – таксама быў такі выпадак. Хацеў я ў суседняй вёсцы купіць ялаўку, ужо і дамовіўся, а воціцкі разнік перахапіў яе ў мяне пад самым носам.

– Калі ўжо новая вайна, – працягваў Швейк, – калі маем на аднаго ворага болей, то боепрыпасы трэба эканоміць. Чым болей у сям’і дзяцей, тым болей трэба бізуноў, – казаў, бывала, дзядуля Хаванец з Моталя, які за невялікую плату лупцаваў суседскіх дзяцей.

– Я толькі баюся, што з-за гэтай самай Італіі, – выказаў свой страх Балоўн, усё яшчэ калоцячыся ўсім целам, – нам скароцяць пайкі.

Старшы пісар Ванак задумаўся і важна прамовіў:

– Усё можа быць, бо цяпер наша перамога неяк аддаліцца.

– Эх, нам бы вельмі спатрэбіўся новы Радзецкі! – усклікнуў Швейк. – Той быў добра знаёмы з тамтэйшым краем, ведаў, дзе ў італьянцаў слабыя бакі, што трэба штурмаваць і з якога боку. Яно не так лёгка – куды-небудзь залезці. Залезці можа кожны, але сапраўднае ваеннае майстэрства заключаецца ў тым, каб вылезці! Калі чалавек куды-небудзь лезе, ён павінен ведаць, што вакол яго дзеецца, каб не ўляпацца ў такое балота, якое называецца катастрофай. Аднаго разу ў нас у доме, яшчэ на старой кватэры, на гарышчы злавілі злодзея. А ён, нахабнік, калі лез, дык заўважыў, што муляры рамантуюць вялікі ліхтар над лесвіцай. To ён у ix з рук вырваўся, збіў з ног дворнічыху і спусціўся па рыштаваннях у гэты ліхтар, а адтуль ужо не змог выбрацца. Але ж наш бацька родны Радзецкі ведаў у Італіі кожную сцежку, яго не маглі злавіць. У адной кніжцы апісваецца, як ён уцёк з Санта-Лючыя і італьянцы збеглі таксама. Радзецкі толькі на другі дзень зразумеў, што, уласна кажучы, перамог ён, бо італьянцаў і ў палявы бінокль не відаць было.

Пасля гэтага яму і прысвоілі званне фельдмаршала.

– Што і гаварыць, Італія – цудоўная краіна, – сказаў і сваё слова кухар Юрайда. – Я быў неяк у Венецыі і ведаю, што італьянец кожнага называе свіннёй. Калі ён раззлуецца, то ў яго кожны «porco maladetto». I nana рымскі ў яго «porco» і «madonna mia е рогсо» «рага е рогсо».

Старшы пісар Ванак, насупраць, з вялікай сімпатыяй выказаўся аб Італіі. Ён у Кралупах у сваёй аптэкарскай краме вырабляў лімонныя сіропы, якія робяцца звычайна з гнілых лімонаў, а самыя гнілыя і самыя танныя ён заўсёды купляў у Італіі. Цяпер канец пастаўкам лімонаў з Італіі ў Кралупы.

Балоўн тым часам напружана аб нечым думаў і, нарэшце, са страхам у голасе звярнуўся да Ванака:

– Прабачце, пан старшы пісар, як вы думаеце, нам з-за вайны з Італіяй знізяць пайкі?

– Як піць даць, – адказаў Ванак.

– Ежыш Марыя! – усклікнуў Балоўн, схіліўшы галаву ў далоні, і заціх у кутку.

Так у гэтым вагоне закончыліся дэбаты аб Італіі.

Размова ў штабным вагоне аб новай сітуацыі, якая стварылася пасля ўступлення Італіі ў вайну, была б даволі нуднай з-за адсутнасці там славутага ваеннага тэарэтыка кадэта Біглера, калі б яго не замяніў паручнік Дуб.

Паручнік Дуб у цывільным жыцці быў выкладчыкам чэшскай мовы і ўжо тады, дзе толькі было можна, стараўся выказаць сваю лаяльнасць. Напрыклад, у сёмым класе вучням прапаноўвалася тэма для сачынення: «Імператар Франц-Іосіф I, апякун навук і мастацтва».

Ён вельмі дбаў аб тым, каб усе яго вучні ў дзень нараджэння імператара і ў іншыя імператарскія ўрачыстыя дні натхнёна спявалі аўстрыйскі гімн. У кампаніях яго не любілі, бо вядома было, што ён даносіць ва сваіх калег. У горадзе, дзе выкладаў Дуб, ён уваходзіў у тройку найбуйнейшых ідыётаў і аслоў разам з акруговым начальнікам і дырэктарам гімназіі. У гэтым вузкім коле ён навучыўся разважаць аб палітыцы ў рамках, дазволеных у аўстра-венгерскай манархіі. Цяпер ён выкладаў свае думкі тонам закаснелага выкладчыка гімназіі:

– Увогуле, мяне ніколькі не здзівіла выступленне Італіі. Я чакаў гэтага яшчэ тры месяцы назад. Пасля сваёй пераможнай вайны з Турцыяй з-за Трыпалі Італія вельмі заганарылася. Апрача таго, яна занадта моцна спадзяецца на свой флот і на настроі насельніцтва нашых прыморскіх абласцей і ў паўднёвым Ціролі. Я добра памятаю, як гады два таму назад я ў размове з панам акруговым начальнікам заявіў, што Італія – гэта было, значыцца, у час Балканскай вайны, а дакладней – у час аферы нашага консула Прохазкі – чакае толькі зручнага моманту, каб вераломна напасці на нас. А цяпер мы гэта і маем! – крыкнуў ён, як быццам усе з ім спрачаліся, хаця кадравыя афіцэры, прысутныя пры яго прамове, моўчкі марылі аб тым, каб гэты цывільны балбатун згінуў да ўсіх д’яблаў. – Праўда, – працягваў ён крыху спакайнейшым тонам, – у большасці выпадкаў, нават у школьных сачыненнях, мы забывалі пра нашы ранейшыя адносіны з Італіяй, забывалі пра вялікія дні перамог нашага слаўнага войска, напрыклад, у тысяча восемсот сорак восьмым годзе і ў тысяча восемсот шэсцьдзесят шостым, пра якія гаворыцца ў сённяшніх загадах па брыгадзе. Аднак, што да мяне, то я заўсёды сумленна выконваў свой абавязак і яшчэ да заканчэння навучальнага года, амаль у самым пачатку вайны задаў сваім вучням сачыненне на тэму «Нашы героі ў Італіі ад Вічэнцы да Кустоцы, альбо…»

I дурненькі паручнік Дуб урачыста дадаў: «…Кроў і жыццё за Габсбургаў! За Аўстрыю, адзіную, непадзельную, вялікую!..»

Ён замоўк, відаць, чакаючы, што ўсе астатнія падтрымаюць размову пра новую сітуацыю і ён яшчэ раз дакажа, што яшчэ пяць гадоў назад ён прадбачыў, як Італія будзе сябе паводзіць у адносінах са сваім саюзнікам. Але ён поўнасцю пралічыўся, бо капітан Сагнер, якому ардынарац батальёна Матушыч прынёс са станцыі вячэрні выпуск «Pester Lloyd», сказаў, праглядваючы газету: «Вы ведаеце, тая самая Вейнерава, на гастролях якой мы былі ў Бруку, учора выступала тут на сцэне Малога тэатра».

На гэтым спыніліся дэбаты аб Італіі ў штабным вагоне.

Ардынарац батальёна Матушыч і дзяншчык Сагнера Батцэр, якія таксама ехалі ў штабным вагоне, разглядалі вайну з Італіяй з чыста практычнага боку: яшчэ даўно, у мірны час, яны салдатамі прымалі ўдзел у манеўрах у паўднёвым Ціролі.

– Цяжка нам будзе лазіць па ўзгорках, – уздыхнуў Батцэр, – у капітана Сагнера цэлая гара ўсялякіх куфраў. Я сам з гор, але гэта зусім іншая справа, калі, бывала, возьмеш стрэльбу пад плашч і ідзеш сабе высочваць зайца ў маёнтку графа Шварцэнберга*…

– Калі нас сапраўды перакінуць у Італію… Мне таксама не надта спадабаецца лётаць па гарах і ледніках з загадамі. А што да жратвы, то там, на поўдні, адна палента* з алеем, і ўсё, – сумна сказаў Матушыч.

– А чаму б нас і не сунуць у тыя горы, – расхваляваўся Батцэр. – Наш полк быў і ў Сербіі, і на Карпатах. Я ўжо нацягаўся з чамаданамі пана капітана па гарах. Два разы я іх губляў – адзін раз у Сербіі, другі – у Карпатах. Пры такой неразбярысе яно і не дзіва. Можа, тое самае чакае мяне і ў трэці раз, на італьянскай мяжы, а што да жратвы там, у даліне… – Ён плюнуў, падсеў бліжэй да Матушыча і амаль інтымна загаварыў:

– Ведаеш, у нас у Кашперскіх гарах робяць такія маленькія кнедлічкі з сырой бульбы. Іх звараць, пакачаюць у яйцы, пасыплюць сухарамі, а потым падсмажваюць на сале! – Апошняе слова ён вымавіў таямніча-ўрачыстым голасам. – Найлепшыя ж кнедлікі – з квашанай капустай, – дадаў ён меланхалічна, – а макароны хай ляцяць у прыбіральню.

На гэтым і тут закончылася размова пра Італію…

У астатніх вагонах у адзін голас заяўлялі, што поезд, напэўна, павернуць і пашлюць у Італію, бо ён ужо больш за дзве гадзіны стаіць на станцыі.

Пра гэта сведчылі і тыя дзіўныя рэчы, якія рабіліся з эшалонам. Салдат зноў выгналі з вагонаў, прыйшла санітарная інспекцыя з дэзінфекцыйным атрадам і апырскала ўсё лізолам, што было прынята з вялікім нездавальненнем, асабліва ў тых вагонах, дзе везлі запасы пайковага хлеба.

Але загад ёсць загад, санітарная камісія дала загад правесці дэзінфекцыю ва ўсіх вагонах эшалона № 728, і таму спакойна былі апырсканы лізолам і горы хлеба, і мяшкі з рысам. Паводле гэтага ўжо можна было меркаваць, што адбываецца нешта незвычайнае.

Потым усіх зноў загналі ў вагоны, а праз паўгадзіны зноў выгналі, бо праінспектаваць эшалон прыбыў старэнькі генерал. Швейк, натуральна, тут жа даў старому паву адпаведную мянушку. Стоячы з-заду шарэнгі, Швейк шапнуў старшаму пісару Ванаку:

– Ну, і здыхлячок.

Стары генерал у суправаджэнні капітана Сагнера прайшоў уздоўж фронту і, каб неяк узняць настрой каманды, спыніўся перад адным маладым салдатам і спытаў, адкуль ён, колькі яму гадоў і ці ёсць у яго гадзіннік. Хаця ў салдата гадзіннік быў, ён, спадзеючыся атрымаць ад старога пана яшчэ адзін, адказаў, што гадзінніка ў яго няма. На гэта старэнькі генерал-здыхлячок з прыдуркаватай усмешкай, падобнай на ўсмешку імператара Франца-Іосіфа ў час наведвання гарадоў і гутарак з бургамістрамі, сказаў: «Гэта добра, гэта добра», пасля чаго аказаў гонар капралу, які стаяў побач, спытаўшы, ці здаровая ў яго жонка.

– Асмелюся далажыць, – гаркнуў капрал, – я нежанаты!

На гэта генерал са сваёй добразычлівай усмешкай паўтарыў сваё:

– Гэта добра, гэта добра!

Затым генерал, які добра здзяцінеў, папрасіў, каб капітан Сагнер паказаў, як салдаты выконваюць каманду: «На першы-другі – разлічыся!» I праз хвіліну ўжо гучала:

– Першы-другі, першы-другі, першы-другі. Генерал-здыхлячок гэта вельмі любіў. Дома ў яго былі два дзеншчыкі, дык ён іх ставіў перад сабой, і яны мусілі самі разлічвацца:

– Першы-другі, першы-другі.

Такіх генералаў у Аўстрыі было мноства.

Калі агляд паспяхова закончыўся, генерал не паскупіўся на пахвалы капітану Сагнеру, а салдатам дазволіў прагуляцца па тэрыторыі вакзала, бо прыйшло паведамленне, што ад’езд прызначаны праз тры гадзіны. Салдаты прагульваліся па наваколлі вакзала, вынюхваючы, ці нельга чым разжыцца. На вакзале заўсёды шмат публікі, і то аднаму, то другому ўдавалася выцыганіць сігарэту.

Было добра відаць, як выветрыўся першы энтузіязм, што праяўляўся ва ўрачыстых сустрэчах эшалонаў на вакзалах: цяпер салдаты апусціліся да жабрацтва.

Да капітана Сагнера прыбыла дэлегацыя ад «Таварыства па вітанні герояў» у складзе дзвюх страшэнна змучаных дам, якія перадалі падарунак для эшалона: дваццаць скрыначак араматных таблетак для асвяжэння дыхання – рэклама адной цукерачнай фабрыкі ў Будапешце. На вечку кожнай скрыначкі быў намаляваны венгерскі ганвед, які паціскаў руку аўстрыйскаму апалчэнцу, а над імі ззяла карона святога Стэфана. Вакол быў надпіс па-венгерску і па-нямецку: «За імператара, бога і айчыну».

Цукерачная фабрыка была настолькі лаяльная, што аддала перавагу імператару, паставіўшы яго перад богам.

Апрача таго, пажылыя знясіленыя дамы прынеслі вялікі пакунак лістовак з дзвюма малітвамі, складзенымі будапешцкім архіепіскапам Гезам з Сатмар-Будафалу. Малітвы былі напісаны па-нямецку і па-венгерску і былі перасыпаны самымі жахлівымі кленічамі на адрас усіх непрыяцеляў. На думку высокашаноўнага архіепіскапа, дабрадзейны бог павінен пасячы рускіх, англічан, сербаў, французаў і японцаў, зрабіць з іх вермішэль і гуляш з чырвоным перцам. Міласэрны бог павінен быў купацца ў крыві непрыяцеляў і перабіць усіх ворагаў, як перабіў немаўлят жорсткі Ірад.

Яго прападобнасць архіепіскап будапешцкі ўжыў у сваіх малітвах, напрыклад, такія элегантныя выразы, як: «Няхай бог благаславіць вашы штыкі, каб яны глыбока пранікалі ў вантробы ворагаў. Няхай наш найсправядлівейшы бог накіруе артылерыйскі агонь на галовы варожых штабоў. Міласэрны божа, зрабі, каб усе ворагі захлынуліся ў сваёй уласнай крыві ад ран, якія нанясуць ім нашы салдаты».

…На вакзале пачалося ажыўленне. Падзеі ў Італіі выклікалі тут паніку: два эшалоны з артылерыяй былі затрыманы і пасланы ў Штырыю. Эшалон баснійцаў з нейкіх незразумелых прычын чакаў тут адпраўлення трэці дзень, быў поўнасцю забыты і страчаны з поля зроку начальства. Баснійцы ўжо два дні не атрымлівалі яды і хадзілі ў Новы Пешт жабраваць, прасіць хлеба. Там нічога іншага, чым абуранае мацюканне, не было чуваць.

Неўзабаве маршавы батальён Дзевяноста першага палка быў зноў сагнаны, і салдаты занялі месцы ў вагонах. Праз хвіліну, аднак, батальённы ардынарац Матушыч вярнуўся з камендатуры вакзала з паведамленнем, што поезд адправяць толькі праз тры гадзіны. Таму салдат зноў выпусцілі з вагонаў.

Перад самым адыходам поезда ў штабны вагон ускочыў страшэнна расхваляваны паручнік Дуб і звярнуўся да капітана Сагнера з просьбай не марудзячы арыштаваць Швейка. Паручнік Дуб быў вядомы сваімі даносамі, калі яшчэ быў выкладчыкам гімназіі. Ён любіў пагаварыць з салдатамі, выявіць іх перакананні, адначасова шукаючы магчымасці іх навучыць, накіраваць і высветліць, чаму яны ваююць і за што ваююць.

У час свайго абходу ён убачыў Швейка, які стаяў за будынкам вакзала каля ліхтара і з цікавасцю разглядаў плакат нейкай дабрачыннай ваеннай латарэі. На плакаце быў намаляваны аўстрыйскі салдат, які штыком прыкалоў да сцяны спалоханага барадатага казака.

Паручнік Дуб паляпаў Швейка па плячы і спытаў, як гэта яму падабаецца.

– Асмелюся далажыць, пан лейтэнант, – адказаў Швейк, – гэта глупства. Я ўжо шмат бачыў дурных плакатаў, але такой бязглуздзіцы я яшчэ не бачыў.

– Што ж вам тут не падабаецца? – спытаў паручнік Дуб.

– Мне не падабаецца, пан лейтэнант, як салдат абыходзіцца з даверанай яму зброяй. Ён жа можа аб каменную сцяну зламаць штык. А потым гэта ўвогуле лішняе: рускі падняў рукі і здаецца. Значыцца, аўстрыйскага салдата могуць яшчэ і пакараць. Рускі ўзяты ў палон, а з палоннымі трэба абыходзіцца добра, бо яны ж таксама людзі.

Паручнік Дуб вывіжоўваў далей перакананні Швейка і задаў яшчэ адно пытанне:

– Вам гэтага рускага шкада, праўда?

– Мне шкада, пан лейтэнант, іх абодвух: рускага, бо яго пракалолі, і нашага – бо яго за гэта арыштуюць. Ён, пан лейтэнант, свой штык зломіць, бо сцяна ж каменная, а сталь – яна крохкая. Яшчэ да вайны, пан лейтэнант, калі я быў прызваны ў войска, быў у нашай роце адзін лейтэнант. Нават наш старшы фельдфебель не мог так брыдкасловіць, як той, пан лейтэнант. На вучэбным пляцы ён нам гаварыў: «Калі падаецца каманда «habacht», ты павінен вываліць вочы, як кот, які гадзіць на саламяную сечку». А так, увогуле, быў вельмі добры чалавек. Аднойчы на каляды ён, зусім здурнеўшы, купіў цэлы воз какосавых арэхаў, і з таго часу я ведаю, якія ломкія нашы штыкі. Паўроты зламала штыкі аб гэтыя арэхі, і наш падпалкоўнік загадаў усіх пасадзіць пад арышт. Тры месяцы мы не маглі выйсці з казармаў, а пан лейтэнант сядзеў пад хатнім арыштам.

Паручнік Дуб са злосцю глядзеў на бесклапотны твар удалага салдата Швейка і з нянавісцю спытаў:

– Вы мяне ведаеце?

– Ведаю, пан лейтэнант.

Паручнік Дуб вылупіў вочы і затупаў нагамі:

– А я вам гавару, што вы мяне яшчэ не ведаеце! Швейк спакойна, як бы рапартуючы, паўтарыў яшчэ раз:

– Я вас ведаю, пан лейтэнант. Вы, асмелюся далажыць, з нашага маршавага батальёна.

– Вы мяне не ведаеце, – зноў закрычаў паручнік Дуб. – Можа, вы мяне ведалі з лепшага боку, але цяпер вы будзеце ведаць мяне і з благога боку. Я не такі добры, як вы думаеце. Я любога давяду да плачу. Дык ведаеце вы мяне ці вы мяне не ведаеце?

– Ведаю, пан лейтэнант.

– У апошні раз вам паўтараю, вы мяне не ведаеце! Асёл! У вас ёсць браты?

– Так точна, пан лейтэнант, ёсць адзін. Паручнік Дуб, зірнуўшы на спакойнае, шчырае аблічча Швейка, разлютаваўся і, зусім ужо не валодаючы сабой, закрычаў:

– Значыцца, ваш брат такое ж быдла, як і вы! Кім ён быў?

– Выкладчыкам гімназіі, пан лейтэнант. Таксама служыў у войску і здаў экзамен на афіцэра.

Паручнік Дуб паглядзеў на Швейка так, быццам хацеў пранізаць яго поглядам. Швейк з годнасцю вытрымаў злосны погляд паручніка Дуба, і неўзабаве размова скончылася словам «Abtreten!»

Кожны пайшоў сваёй дарогай, і кожны думаў пра сваё.

Паручнік думаў аб тым, як ён пра ўсё раскажа капітану і той загадае арыштаваць Швейка; Швейк жа прыйшоў да вываду, што шмат бачыў ён на сваім вяку дурных афіцэраў, але такога, як Дуб, у палку больш няма.

Паручнік Дуб, які менавіта сёння пастанавіў заняцца выхаваннем салдат, знайшоў за вакзалам новыя ахвяры. Гэта былі два салдаты таго ж Дзевяноста першага палка, але з другой роты. Яны на ламанай нямецкай мове дамаўляліся ў начной цемры з дзвюма прастытуткамі, вакол вакзала тыя блукалі цэлымі тузінамі.

Ужо адыходзячы, Швейк вельмі выразна чуў рэзкі голас паручніка Дуба:

– Вы мяне ведаеце? А я вам гавару, што вы мяне не ведаеце! Але вы мяне яшчэ ўведаеце!.. Можа, вы мяне ведаеце толькі з добрага боку!.. А я гавару, вы ўведаеце мяне і з кепскага боку!.. Я вас давяду да плачу! Аслы! Ці ёсць у вас браты?.. Напэўна, гэткія ж аслы, як і вы. Кім яны былі? У абозе… Ну, добра… Не забывайце, што вы салдаты… Вы чэхі?.. Ведаеце, што Палацкі сказаў: калі б не было Аўстрыі, мы павінны былі б яе стварыць!.. Abtreten!

Аднак абход паручніка Дуба не даў станоўчых вынікаў. Ён спыніў яшчэ тры групы салдат, але яго выхаваўчыя імкненні «давесці да слёз» поўнасцю праваліліся. Па вачах салдат паручнік Дуб здагадваўся, што яны думаюць пра яго нешта вельмі непрыемнае. Быў закрануты яго гонар, і таму перад адыходам поезда ён папрасіў капітана Сагнера ў штабным вагоне арыштаваць Швейка. Абгрунтоўваючы неабходнасць ізаляцыі ўдалага салдата Швейка, ён указваў на вельмі дзіўныя дзёрзкія паводзіны яго і ацаніў простасардэчны адказ Швейка на апошняе сваё пытанне як з’едлівую заўвагу. Калі так пойдзе далей, то афіцэрскі склад страціць у вачах салдат увесь свой аўтарытэт, у чым ніхто з паноў афіцэраў не сумняваецца. Ён сам яшчэ да вайны гаварыў з панам акруговым начальнікам аб тым, што начальнік павінен старацца падтрымліваць свой аўтарытэт.

Пан акруговы начальнік быў той жа думкі. Асабліва зараз, у час вайны. Чым бліжэй мы да непрыяцеля, тым больш неабходна трымаць салдат у страху. Менавіта таму ён патрабуе, каб Швейк быў пакараны ў дысцыплінарным парадку.

Капітан Сагнер, як кожны кадравы афіцэр, ненавідзеў афіцэраў запасу з рознага цывільнага зброду. Ён звярнуў увагу паручніка Дуба, што падобныя заявы павінны рабіцца толькі ў форме рапарту, а не такім базарным чынам, як быццам тут дамаўляюцца аб цане на бульбу. Што датычыць Швейка, то першай інстанцыяй, якой ён падпарадкаваны, з’яўляецца надпаручнік Лукаш. Такія справы ідуць толькі шляхам рапарту па інстанцыях: з роты справа ідзе, як пану паручніку, пэўна, вядома, у батальён. Калі Швейк сапраўды нешта натварыў, ён павінен быць пасланы з рапартам да камандзіра роты, а ў выпадку апеляцыі – з рапартам да батальённага камандзіра. Аднак калі пан надпаручнік Лукаш не пярэчыць і лічыць заяву пана паручніка Дуба афіцыйнай заявай аб пакаранні, то і ён, камандзір батальёна, нічога не мае супраць таго, каб Швейк быў выкліканы і дапытаны.

Надпаручнік Лукаш нічога супраць гэтага не меў, але зазначыў, што з аповедаў Швейка яму вельмі добра вядома, што брат Швейка сапраўды быў выкладчыкам гімназіі і афіцэрам запасу.

Паручнік Дуб завагаўся і сказаў, што ён патрабаваў пакарання ў больш шырокім разуменні гэтага слова і што ўпамянёны Швейк, можа, не ўмее як след выказаць сваю думку, і таму яго адказ робіць уражанне дзёрзкасці, з’едлівасці і непавагі да начальства. Зрэшты, мяркуючы па агульным выглядзе ўпамянёнага Швейка, ён чалавек слабага розуму.

Такім чынам, навальніца, якая сабралася было над галавой Швейка, прайшла міма, і гром у яго не ўдарыў.

Прыйшло паведамленне, што эшалон паедзе толькі праз чатыры гадзіны. Дарога на Хатван* занята паяздамі з раненымі. Пайшлі чуткі, што каля Эгера сутыкнуліся санітарны поезд з поездам, які вёз артылерыю. З Будапешта туды адпраўлены паязды на дапамогу.

Праз хвіліну працавала ўжо фантазія ўсяго батальёна. Гаварылі пра дзвесце забітых і параненых, пра тое, што катастрофа гэтая падстроена са злосным намерам: трэба ж было як-небудзь схаваць сляды жульніцтва ў забеспячэнні хворых. Гэта дало падставу да рэзкай крытыкі забеспячэння батальёна і зладзейства на складах і ў канцылярыях.

Большасць была той думкі, што старшы батальённы пісар Баўтанцаль дзеліцца крадзеным з афіцэрамі.

У штабным вагоне капітан Сагнер заявіў, што згодна маршруту яны павінны былі б ужо быць на галіцыйскай мяжы. У Эгеры ім абавязаны выдаць на ўсю каманду на тры дні хлеба і кансерваў, але да Эгера яшчэ дзесяць гадзін язды. I пасля наступлення пад Львовам там сабралася столькі паяздоў з раненымі, што, паводле тэлеграм, ніводнага бохана хлеба дабыць немагчыма. Капітан Сагнер атрымаў загад: замест хлеба і кансерваў выплаціць кожнаму салдату па шэсць крон семдзесят два гелеры. Гэтыя грошы выдадуць пры раздачы жалавання за дзевяць дзён, калі капітан Сагнер да гэтага часу атрымае іх з брыгады. У касе зараз толькі дванаццаць з нечым тысяч крон.

– Гэта свінства з боку палка, – не вытрымаў надпаручнік Лукаш, – адправіць нас так па-жабрацку.

Прапаршчык Вольф і надпаручнік Коларж пачалі перашэптвацца аб тым, што палкоўнік Шрэдэр за апошнія тры тыдні паклаў на свой асабісты рахунак у Венскім банку шаснаццаць тысяч крон.

Надпаручнік Коларж потым растлумачыў, як збіваецца капітал. Украдуць, напрыклад, у палка шэсць тысяч і сунуць іх ва ўласную кішэню, а па ўсіх кухнях зусім лагічна аддаецца загад – порцыю гароху на кожнага чалавека скараціць у дзень на тры грамьь У месяц гэта складзе дзевяноста грамаў на чалавека. У кожнай ротнай кухні назбіраецца гароху не меней як шаснаццаць кіло. Ну, а ў справаздачы кухар напіша, што ўвесь гарох выдаткаваны.

Надпаручнік Коларж расказваў Вольфу пра іншыя верагодныя выпадкі, якія ён асабіста назіраў. Такімі фактамі перапоўнена дзейнасць усёй вайсковай адміністрацыі, пачынаючы ад старшага пісара ў якой-небудзь няшчаснай роце і канчаючы хамяком у генеральскіх эпалетах, які рабіў сабе запасы на пасляваенную зіму.

Вайна патрабавала храбрасці і ў крадзяжы.

Інтэнданты абменьваліся поўнымі любасці поглядамі, як бы хацелі сказаць: «Мы адно цела і адна душа, крадзем, прыяцель, жульнічаем, браце, але нічога не зробіш, супраць плыні не паплывеш! Калі ты не возьмеш, возьме іншы, ды яшчэ скажа пра цябе, што ты не крадзеш толькі таму, што ўжо нагроб досыць!»

У вагон увайшоў пан з чырвона-залатымі лампасамі. Гэта быў адзін з тых генералаў, якія раз’язджаюць па ўсіх чыгунках з інспекцыяй.

– Сядайце, панове, – прыветліва кіўнуў ён, радуючыся, што перахапіў нейкі эшалон, пра які нават нічога не ведаў.

Капітан Сагнер хацеў падаць яму рапарт, але генерал толькі рукой махнуў.

– У вашым эшалоне непарадак. У вашым эшалоне яшчэ не спяць. У эшалонах, калі яны стаяць на вакзале, трэба класціся спаць гэтак жа, як і ў^казармах, – у дзевяць гадзін. – Ён быў лаканічны:

– Каля дзевяці гадзін вывесці салдат у прыбіральні за вакзалам, а потым ісці спаць. Іначай ноччу каманда забрудзіць палатно чыгункі. Вы разумееце, пан капітан? Паўтарыце! Хаця не, не паўтарайце, а зрабіце так, як я патрабую. Трубіць сігнал, пагнаць каманду ў прыбіральні, пратрубіць адбой і спаць. Правяраць! Так! Кантраляваць, хто не спіць, і караць! Гэта ўсё? Вячэру раздаваць у шэсць гадзін.

Потым ён загаварыў пра нешта з мінулага, пра тое, чаго ніколі не было, а калі і было, то недзе не тут, а ў нейкім іншым жыцці. Ён стаяў тут як прывід з чацвёртага вымярэння.

– Вячэру раздаць у шэсць гадзін, – працягваў ён, пазіраючы на гадзіннік, на якім было дзесяць хвілін дванаццатай ночы. – У палове дзевятай трывога, спаражняцца і ісці спаць!

Затым быў дадзены загад – праверыць баявую гатоўнасць. Капітан Сагнер зноў загадаў пратрубіць трывогу, а генерал-інспектар, пазіраючы, як выстройваецца батальён, праходжваўся з афіцэрамі і бесперастанку гаварыў адно і тое ж, нібыта ўсе былі ідыётамі і не маглі зразумець яго адразу, пры гэтым ён паказваў на стрэлкі гадзінніка:

– Падкрэсліваю, галоўнае – гэта сон. Ён умацоўвае для далейшых паходаў. Пакуль салдаты ў поездзе, яны павінны адпачыць. Калі ў вагонах недастаткова месца, салдаты спяць па чарзе. Адна трэць каманды зручна кладзецца ў вагонах і спіць ад дзевяці да поўначы, а астатнія стаяць і глядзяць на іх. Затым, пасля таго, як першыя выспаліся, яны даюць месца другой трэці, якая спіць ад поўначы да трох гадзін раніцы. Трэцяя партыя спіць ад трох да шасці, потым пабудка, і каманда ўмываецца. На хаду з вагона не саскокваць! Расставіць перад эшалонам патрулі, каб каманда на хаду не саскоквала! Калі салдату зломіць нагу непрыяцель, – генерал паляпаў сябе па назе, – гэта пахвальна, але калечыць сябе саскокваннем на поўным хаду – варта пакарання. Значыцца, гэта ваш батальён? – спытаў ён капітана Сагнера, разглядваючы заспаныя фігуры салдат. Шмат хто не мог стрымацца і, вырваны са сну, пазяхаў на свежым начным паветры.

– Гэта, пан капітан, батальён разявак. Салдаты ў дзевяць гадзін павінны спаць.

Генерал спыніўся перад адзінаццатай ротай, на левым флангу якой стаяў і пазяхаў на ўвесь рот Швейк. Ён, праўда, стараўся прыкрыць рот рукой, але з-пад яе даносіўся такі рык, што надпаручнік Лукаш тросся ад страху, як бы генерал не звярнуў увагу на Швейка. Яму здалося, што Швейк пазяхае наўмысна.

Генерал, як на злосць, павярнуўся да Швейка і падышоў да яго:

– Чэх ці немец?

– Чэх, асмелюся далажыць, пан генерал-маёр.

– Добжа, – сказаў генерал «па-чэшску». Ён быў паляк, які крыху ведаў чэшскую мову. – Ты равеш, як карова на сене. Маўчы, заткні глотку! Не мыкай! Ты ўжо быў у прыбіральні?

– Ніяк не, не быў, пан генерал-маёр.

– Чаму не пайшоў разам з іншымі салдатамі?

– Асмелюся далажыць, пан генерал-маёр, на манеўрах у Пісеку пан палкоўнік Вахтл, калі ў час адпачынку ўсе палезлі ў жыта, сказаў, што салдат павінен думаць не толькі пра сарцір, але і пра бітву. Зрэшты, асмелюся далажыць, што б мы ў той латрыне рабілі? Нам няма чаго з сябе выціскаць. Паводле маршруту мы ўжо на некалькіх станцыях павінны былі атрымаць вячэру і нічога не атрымалі. З пустым страўнікам у латрыну не лезь!

Швейк, вытлумачыўшы пану генералу простымі словамі агульную сітуацыю, так задушэўна глядзеў на яго, што генерал адчуў патрэбу дапамагчы ім усім. Калі ўжо аддаецца загад ісці ў латрыну арганізавана, строем, то гэты загад павінен быць неяк унутрана падмацаваны.

– Адашліце іх усіх зноў па вагонах, – загадаў генерал капітану Сагнеру. – Як гэта магло здарыцца, што яны не атрымалі вячэры? Усе эшалоны, якія праязджалі гэтую станцыю, павінны атрымаць вячэру, бо тут – харчавальны пункт. Інакш нельга. Ёсць жа пэўны план. Хадземце ў канцылярыю!

Афіцэры пайшлі за ім, разважаючы аб тым, чаму гэта ўсе генералы звар’яцелі адначасова. У камендатуры выявілася, што пра вячэру сапраўды нічога не вядома. Варыць гуляш павінны былі для ўсіх эшалонаў, якія тут праедуць, але потым прыйшоў загад замест гуляшу налічыць семдзесят два гелеры на кожнага салдата, так што кожная вайсковая часць мае на сваім рахунку семдзесят два гелеры на чалавека, якія яна атрымае ад свайго інтэнданцтва дадаткова пры выдачы жалавання. А што да хлеба, то салдатам на станцыі ў Ваціяне* выдадуць па паўбохану.

– Ну, а цяпер хадземце ў вакзальны рэстаран, – прапанаваў генерал.

У рэстаране генерал зноў завёў размову пра латрыны і пра тое, як гэта непрыгожа выглядае, калі паўсюль на каляінах тырчаць нейкія кактусы. Пры гэтым ён еў біфштэкс, і ўсім здавалася, што ён перажоўвае адзін з тых кактусаў.

Генерал столькі ўвагі надаваў прыбіральням, быццам ад іх залежала перамога аўстрыйскай манархіі.

Генерал задумаўся, закурыў і доўга-доўга глядзеў у столь, прыгадваючы, што б яшчэ такое сказаць, раз ён тут, чаму б навучыць афіцэраў эшалона.

– Ядро вашага батальёна здаровае, – раптам сказаў ён, калі ўсе чакалі, што ён і надалей будзе пазіраць у столь і маўчаць. – Асабовы склад у поўным парадку. Той салдат, з якім я гаварыў, сваёй адкрытасцю і вайсковай выпраўкай падае найлепшыя надзеі на ўвесь батальён – я ўпэўнены, што ён будзе змагацца да апошняй кроплі крыві.

Генерал замоўк і зноў утаропіўся ў столь, адкінуўшыся на спінку крэсла, а потым, не мяняючы паставы, прадоўжыў сваю прамову. Толькі адзіны з прысутных, рабская душа паручнік Дуб углядаўся ў столь разам з ім.

– Аднак вашаму батальёну патрэбна паклапаціцца, каб яго подзвігі не былі аддадзены забыццю. Батальёны вашай брыгады маюць ужо сваю гісторыю, у якой ёсць уклад і вашага батальёна. Вам не хапае чалавека, які б вёў дакладныя запісы і складаў бы гісторыю батальёна. Да яго павінны сыходзіцца ўсе ніткі, ён павінен ведаць, што зроблена кожнай ротай вашага батальёна. Ён павінен быць чалавекам адукаваным, ніякім там не аслом, не дурылам. Пан капітан, вы павінны вылучыць гістарыёграфа батальёна.

Потым ён паглядзеў на насценны гадзіннік, стрэлкі якога паказвалі заспанаму таварыству, што час разыходзіцца.

У генерала на пуцях быў свой інспектарскі поезд, і ён папрасіў паноў афіцэраў праводзіць яго да спальнага вагона.

Камендант вакзала цяжка ўздыхнуў: генерал нават не ўспомніў, што ён вінен за біфштэкс і бутэльку віна. Зноў прыйдзецца яму плаціць за генерала. Такіх візітаў у яго штодня было некалькі. На гэта пайшлі ўжо два вагоны сена, якія ён загадаў паставіць у тупік і якія прадаў вайсковаму пастаўшчыку сена – фірме Левенштэйн – гэтак жа, як прадаюць жыта на корані. Казна зноў купіла гэтыя два вагоны ў той жа фірмы, але камендант пакінуў іх на ўсякі выпадак у тупіку. Можа, давядзецца яшчэ раз перапрадаць тое сена фірме Левенштэйн.

Затое ўсе вайсковыя інспектары, якія праязджалі праз цэнтральную станцыю Будапешта, у адзін голас гаварылі, што камендант вакзала корміць і поіць, як бацька родны.

Ранкам наступнага дня эшалон яшчэ стаяў на станцыі. Прагучала пабудка, салдаты пачалі мыцца з кацялкоў каля помпаў. Генерал са сваім поездам таксама яшчэ не выехаў і пайшоў асабіста рэвізаваць прыбіральні. Сёння салдаты хадзілі сюды па загаду, які капітан Сагнер аддаў дзеля задавальнення генерал-маёра: «Аддзяленнямі, пад камандай аддзялённых камандзіраў». А каб задаволіць і паручніка Дуба, капітан Сагнер прызначыў яго на сёння дзяжурным.

I паручнік Дуб назіраў за латрынамі. Такая латрына ў выглядзе доўгай ямы з лаўкамі ў два рады ўмяшчала два аддзяленні роты. Цяпер салдаты выгодна сядзелі на кукішках над канавамі, быццам ластаўкі на тэлеграфных правадах перад адлётам у Афрыку.

У кожнага з-пад спушчаных штаноў выглядвалі голыя калені, у кожнага на шыі вісела папруга, нібыта кожны гатоў быў павесіцца і толькі чакаў каманды.

Ва ўсім была відаць жалезная воінская дысцыпліна і арганізаванасць.

На левым флангу сядзеў Швейк, які таксама ўціснуўся сюды, і з цікавасцю чытаў абрывак старонкі з бог ведае якога рамана.

Адарваўшы вочы ад паперкі, Швейк незнарок паглядзеў у напрамку выйсця з латрыны і застыў ад здзіўлення. Там пры поўным парадзе стаяў учарашні пан генерал-маёр са сваім ад’ютантам, а поруч з ім – паручнік Дуб, які нешта старанна ім дакладваў.

Швейк азірнуўся. Усе па-ранейшаму спакойна сядзелі над ямай, і толькі унтэр-ы нібы аслупянелі і не рухаліся.

Швейк адчуў усю важнасць сітуацыі.

Ён ускочыў так, як быў, са спушчанымі штанамі, з папругай на шыі і, выкарыстаўшы яшчэ ў апошні момант кавалак паперы, загарлапаніў: «Устаць! Смірна! Раўненне направа!» – і ўзяў пад казырок. Два аддзяленні са спушчанымі штанамі і з папругамі на шыі падняліся над ямай.

Генерал-маёр прыветліва ўсміхнуўся і сказаў:

– Вольна, працягвайце!

Аддзялённы Малек першы даў прыклад свайму аддзяленню, прыняўшы першапачатковую пазіцыю. Толькі Швейк працягваў стаяць, руку пад казырок, бо з аднаго боку да яго пагрозна набліжаўся паручнік Дуб, а з другога – генерал-маёр з усмешкай на твары.

– Я вас бачыў ноччу, – звярнуўся генерал-маёр да Швейка, які застыў у сваёй дзіўнай, неймавернай позе; раз’юшаны паручнік Дуб кінуўся да генерал-маёра і па-нямецку папярэдзіў яго:

– Асмелюся далажыць, пан генерал-маёр, гэты салдат прыдуркаваты, яго ўсе лічаць ідыётам, гэта фантастычны дурыла!

– Што вы сказалі, пан лейтэнант? – нечакана зароў генерал-маёр на паручніка Дуба, даводзячы зусім адваротнае:

– Просты салдат ведае, што трэба рабіць, калі падыходзіць начальнік, а вось унтэр-афіцэр начальства не заўважае і ігнаруе яго. Гэтак жа і на полі бою можа быць. Просты салдат у хвіліну небяспекі прымае на сябе каманду. Якраз пан паручнік Дуб павінен быў даць каманду, якую падаў гэты салдат: «Устаць! Смірна! Раўненне направа!»

– Ты ўжо выцер азадак? – спытаў генерал-маёр Швейка.

– Так точна, пан генерал-маёр, усё ў парадку.

– Дык падцягні штаны і ўстань зноў ва фронт! Словы «ва фронт» генерал-маёр вымавіў больш гуч на, і тыя, хто сядзеў да яго бліжэй, пачалі прыўздымацца над ямай.

Аднак генерал-маёр па-прыяцельску махнуў ім рукой і, пяшчотным бацькоўскім голасам сказаў:

– Ды не, вольна, вольна, працягвайце.

Швейк ужо ў поўным парадзе стаяў перад генерал-маёрам, які звярнуўся да прысутных з кароткай прамовай па-нямецку:

– Павага да начальства, веданне статутаў і прысутнасць духу на вайсковай службе – гэта ўсё. А калі да гэтых якасцей яшчэ дадаецца і доблесць, то ніводны непрыяцель вам не страшны. – Генерал, тыцкаючы пальцам ў жывот Швейка, звяртаўся да паручніка Дуба:

– Зазначце сабе: гэтага салдата пасля прыбыцця на фронт неадкладна павысіць і пры бліжэйшай магчымасці прадставіць да бронзавага медаля за ўзорнае выкананне сваіх абавязкаў і веданне… Вы разумееце, што я хачу сказаць… Можаце ісці!

Генерал-маёр ужо аддаляўся ад латрыны, калі паручнік Дуб голасна, каб генерал-маёр пачуў, аддаваў загад:

– Першае аддзяленне, устаць! Рады здвой! Другое аддзяленне…

Тым часам Швейк выйшаў з латрыны і, праходзячы міма паручніка Дуба, аддаў чэсць як належыць, але паручнік Дуб усё ж крыкнуў: «Адставіць!» – і Швейк вымушаны быў казыраць зноў і зноў пачуў:

– Ты мяне ведаеш? Ты мяне не ведаеш. Ты ведаеш мяне з добрага боку, але ты ўведаеш мяне і з кепскага боку. Я давяду цябе да плачу!

Нарэшце, Швейк дайшоў да свайго вагона. Па дарозе ён прыгадаў, што ў Карліне ў казармах таксама быў лейтэнант, па прозвішчу Худавы. Дык той, калі злаваўся, гаварыў іначай: «Хлопцы! Калі мяне бачыце, то памятайце, што я для вас свіння, свіннёй і застануся, пакуль вы будзеце ў маёй роце».

Калі Швейк праходзіў міма штабнога вагона, яго паклікаў надпаручнік Лукаш і загадаў перадаць Балоўну, каб той паспяшаўся з кавай, а банку малочных кансерваў добра прыкрыў, каб не сапсаваліся. Балоўн якраз гатаваў на маленькай спіртоўцы ў вагоне старшага пісара Ванака каву для надпаручніка Лукаша. Калі Швейк прыйшоў перадаць даручэнне, ён убачыў, што ў яго адсутнасць увесь вагон пачаў піць каву.

Банкі кававых і малочных кансерваў надпаручніка Лукаша былі ўжо напалову пустыя. Балоўн сёрбаў каву са свайго кубка і калупаў лыжачкай у банцы з малаком, каб закрасіць каву.

Кухар-акультыст Юрайда і старшы пісар Ванак паабяцалі адзін аднаму, што вернуць узятае ў надпаручніка Лукаша, як толькі паступяць кававыя і малочныя кансервы.

Швейку таксама прапанавалі каву, але ён адмовіўся і сказаў Балоўну:

– Акурат прыйшоў загад са штаба брыгады: дзеншчыка, які ўкраў у свайго афіцэра малочныя або кававыя кансервы, вешаць не марудзячы ў дваццаць чатыры гадзіны. Перадаю гэта табе па загаду пана обер-лейтэнанта, які патрабуе, каб ты неадкладна з’явіўся да яго з кавай.

Перапалоханы Балоўн вырваў у тэлеграфіста Хадоўнскага каву, якую толькі што наліў яму, паставіў яшчэ падагрэць, дадаў кансерваванага малака і памчаўся з кавай да штабнога вагона.

Вылупіўшы вочы, Балоўн падаў каву надпаручніку Лукашу, і тут яму ў галаву прыйшла думка, што надпаручнік па яго вачах бачыць, як ён пагаспадарыў з яго кансервамі.

– Я затрымаўся, – пачаў ён, заікаючыся, – бо не мог адразу адкрыць.

– Можа, ты праліў кансерваванае малако? А? – пытаўся ў яго надпаручнік Лукаш, каштуючы каву. – А можа, ты жраў яго лыжкай, як поліўку? Ведаеш, што цябе чакае?

Уздыхнуўшы, Балоўн забедаваў:

– Пан лейтэнант, асмелюся далажыць, у мяне трое дзяцей!

– Глядзі, Балоўн, яшчэ раз перасцерагаю цябе, загубіць цябе твая пражэрлівасць. Табе Швейк нічога не гаварыў?

– Мяне могуць павесіць у дваццаць чатыры гадзіны, – адказаў Балоўн, калоцячыся ўсім целам.

– Ды не калаціся ты так, дурыла, – сказаў з усмешкай надпаручнік Лукаш, – і выпраўляйся. Не будзь такім ненажэрай і скажы Швейку, каб ён пашукаў на вакзале або ў яго наваколлі чаго-небудзь добрага паесці. Дай яму гэтую дзесятку. Цябе не пашлю. Ты пойдзеш, напэўна, толькі тады, калі нажарэшся ад пуза.

З камендатуры паведамілі, што поезд адправіцца толькі ў дзве гадзіны папаўдні ў напрамку Гёдоле-Асод і што на вакзале выдаюць па два літры чырвонага віна і па бутэльцы каньяку. Гаварылі, што гэта знайшлася нейкая пасылка для Чырвонага Крыжа. Як бы там ні было, але пасылка быццам з неба ўпала, і ў штабным вагоне зрабілася весялей. Адзін толькі надпаручнік Лукаш быў прыгнечаны. Мінула гадзіна, а Швейк усё не вяртаўся. Потым прайшло яшчэ паўгадзіны. З камендатуры вакзала выйшла дзіўная працэсія, якая скіравалася да штабнога вагона.

Паперадзе крочыў Швейк, сур’ёзна і ўрачыста, як першыя хрысціяне-пакутнікі, калі іх вялі на арэну.

Па абодва бакі ішлі венгерскія ганведы з прымкнутымі штыкамі, на левым флангу – узводны з камендатуры вакзала, а за імі нейкая кабета ў чырвонай сукенцы са зборкамі і мужчына ў кароткіх ботах, у круглым капелюшы, з падбітым вокам. Ён нёс жывую перапалоханую курыцу, якая кудахтала на ўвесь вакзал.

Усе яны палезлі было ў штабны вагон, але ўзводны па-венгерску зароў на мужчыну з курыцай і кабету, каб яны засталіся ўнізе.

Убачыўшы надпаручніка Лукаша, Швейк пачаў шматзначна падморгваць яму.

Узводны хацеў гаварыць з камандзірам адзінаццатай маршавай роты. надпаручнік Лукаш узяў ад яго паперу са штампам камендатуры станцыі і, збялеўшы, прачытаў: «Камандзіру адзінаццатай маршавай роты N-скага маршавага батальёна Дзевяноста першага пяхотнага палка для далейшага выканання. Разам з гэтым адпраўляецца пехацінец Швейк Ёзаф, згодна з яго паказаннямі, ардынарац той жа маршавай роты N-скага маршавага батальёна Дзевяноста першага пяхотнага палка па абвінавачанні ў абрабаванні мужа і жонкі Іштванаў, якія жывуць у Ішатарчы ў раёне камендатуры вакзала. Падстава: Пехацінец Швейк Ёзаф украў курыцу, якая належыць мужу і жонцы Іштванам, калі яна бегала за домам Іштванаў, і быў затрыманы ўласнікам курыцы, які хацеў у яго яе адабраць. Вышэй упамянёны Швейк перашкодзіў яму ў гэтым, прычым ударыў гаспадара курыцы Іштвана ў правае вока, пасля чаго быў затрыманы выкліканым патрулём і адпраўлены ў сваю часць, а курыца вернута ўласніку. Подпіс дзяжурнага афіцэра».

Калі надпаручнік Лукаш даваў распіску ў прыняцці Швейка, у яго трэсліся калені. Швейк стаяў блізка і заўважыў, што надпаручнік Лукаш забыў паставіць дату.

– Асмелюся далажыць, пан обер-лейтэнант, – вымавіў Швейк, – сёння дваццаць чацвёртае. Учора было дваццаць трэцяе мая, учора нам Італія аб’явіла вайну… Я зараз быў на ўскраіне горада, дык там толькі аб гэтым і гавораць.

Ганведы пайшлі са ўзводным, а ўнізе засталіся толькі муж і жонка Іштваны, якія ўвесь час хацелі ўлезці ў вагон.

– Калі, пан обер-лейтэнант, у вас пры сабе маецца пяцёрка, мы маглі б гэтую курыцу купіць. Ён, лайдак, хоча за яе пятнаццаць залатых, ён улічвае сюды і дзесятку за свой сіняк пад вокам, – апавядаў Швейк, – але, думаю, дзесяць залатых за ідыёцкі сіняк будзе мнагавата. У карчме У старой пані» токару Мацею за дваццаць залатых цаглінай выбілі сківіцу і шэсць зубоў, а тады грошы былі даражэйшыя. Сам Вальшлегер вешае за чатыры залатых.

– Ідзі сюды, – кіўнуў Швейк мужыку з падбітым вокам і з курыцай, – а ты, старая, застанься там.

Мужчына ўвайшоў у вагон.

– Ён крыху ўмее па-нямецку, – зазначыў Швейк, – разумее ўсю лаянку і сам можа зусім няблага аблажыць па-нямецку.

– Also, zehn Gulden, – звярнуўся ён да мужчыны. – Fünf Gulden Henne, fünf Auge. Öt forint, – бачыш, кукарэку: öf forint kukuk, і gen. Тут штабны вагон, разумееш, жулік? Давай сюды курыцу!

Сунуўшы аслупянеламу мужыку дзесяткў ў рукі, ён забраў курыцу, скруціў ёй шыю і тут жа выштурхнуў селяніна з вагона. Потым папрыяцельску паціснуў яму руку і сказаў: jó, napot, barátom, adieu, каціся да сваёй бабы, а то скіну цябе ўніз.

– Вось бачыце, пан обер-лейтэнант, усё можна ўладкаваць, – сказаў Швейк надпаручніку Лукашу, – найлепей, як усё абыходзіцца без скандалу, без усялякіх цырымоній. Цяпер мы з Балоўнам згатуем вам такі курыны булён, што ў Трансільваніі будзе пахнуць.

Надпаручнік Лукаш не вытрымаў, вырваў у Швейка з рук злашчасную курыцу і закрычаў:

– Ведаеце, Швейк, чаго заслугоўвае салдат, які ў часе вайны рабуе мірнае насельніцтва?

– Ганаровай смерці ад пораху і свінцу, – урачыста адказаў Швейк.

– Але вы, Швейк, заслугоўваеце вяроўкі, бо вы першы пачалі рабаваць. Вы… Я проста не ведаю, як вас назваць, вы забыліся пра прысягу. У мяне галава ідзе кругам!

Швейк запытальна зірнуў на надпаручніка Лукаша і хутка абазваўся:

– Асмелюся далажыць, я не забыў прысягі, якую мы, вайсковы люд, павінны выконваць. Асмелюся далажыць, пан обер-лейтэнант, я ўрачыста прысягаў найсвятлейшаму князю і пану імператару Францу-Іосіфу Першаму, што буду служыць яму верай і праўдай, а таксама буду слухацца генералаў яго вялікасці і сваіх начальнікаў, паважаць і аберагаць, іх распараджэнні і загады заўсёды дакладна выконваць; супраць любога непрыяцеля, які б ён ні быў, дзе толькі гэтага запатрабуе яго імператарская каралеўская вялікасць: на вадзе, пад вадой, на зямлі, у паветры, у кожны час, удзень і ўначы, у час бою, нападу, барацьбы і ў іншых усялякіх выпадках, паўсюль і на кожным месцы…

Швейк падняў курыцу з падлогі і працягваў, выпрастаўшыся і гледзячы проста ў вочы надпаручніку Лукашу:

– …заўсёды і ва ўсякі час змагацца храбра і мужна; сваё войска, свае палкі, сцягі і гарматы ніколі не пакідаць, з непрыяцелем ніколі ні ў якія пагадненні не ўступаць, заўсёды паводзіць сябе так, як таго патрабуюць ваенныя законы і як належыць сябе паводзіць доблеснаму салдату. Гэткім чынам я буду сумленна жыць, з гонарам і памру, і няхай мне ў гэтым дапаможа бог. Амін. А гэтую курыцу, асмелюся далажыць, я не ўкраў, не сцягнуў і паводзіў сябе, памятаючы аб прысязе, зусім слушна..

– Ды кінеш ты гэтую курыцу ці не, жывёліна? – закрычаў на яго надпаручнік Лукаш, выцяўшы пратаколам па руцэ, у якой той трымаў нябожчыцу. – Ты толькі зірні ў гэты пратакол. Бачыш, тут чорным па белым: «адпраўляецца пехацінец Швейк Ёзаф… ардынарац той жа маршавай роты… па абвінавачанні ў абрабаванні…» А цяпер, марадзёр, шакал, скажы мне… Не, я цябе ўсё-такі калі-небудзь заб’ю! Разумееш? Ну, адказвай, дурыла, злодзей, як ты мог так апусціцца?

– Асмелюся далажыць, – ветліва адказаў Швейк, – тут не было нічога іншага, апрача непаразумення. Калі я атрымаў ваш загад дастаць або купіць чаго-небудзь добрага паесці, я пачаў думаць, што значыць гэта «добрага»? За вакзалам не было нічога, апрача конскай каўбасы ды нейкай сушанай асляціны. Я, асмелюся далажыць, пан обер-лейтэнант, усё старанна разважыў. На баявых пазіцыях трэба мець што-небудзь вельмі пажыўнае, тады лягчэй пераносяцца ваенныя нягоды. Задумаў я, пан обер-лейтэнант, згатаваць вам курыны суп.

– Курыны суп! – паўтарыў за ім надпаручнік, хапаючыся за галаву.

– Так точна, пан обер-лейтэнант, курыны суп. Я купіў цыбулі і пяцьдзесят грамаў вермішэлі. Тут, калі ласка, усё ёсць – у гэтай кішэні цыбуля, а ў гэтай – вермішэль. Соль і перац можна ўзяць у канцылярыі. Заставалася толькі купіць курыцу. Пайшоў я, значыцца, за вакзал у Ішатарчу. Гэта, уласна кажучы, вёска, да звання горада не дарасла, хаця на першай вуліцы напісана: «Горад Ішатарча». Прайшоў я адну вуліцу з агародчыкамі, другую, трэцюю, чацвёртую, пятую, шостую, сёмую, восьмую, дзевятую, дзесятую, адзінаццатую, аж пакуль не дайшоў да трынаццатай вуліцы, дзе за апошняй хатай пачыналася ўжо лугавіна, на якой пасвілася чарада курэй. Я падышоў да іх і выбраў самую вялікую і самую цяжкую. Майце ласку паглядзець на яе, пан обер-лейтэнант, адно сала, і аглядваць не трэба, адразу, на першы погляд відаць, што ёй сыпалі зерня колькі ўлезе. Бяру я яе зусім адкрыта, на вачах ва ўсіх, як гаворыцца – у прысутнасці насельніцтва, яны мне штосьці крычаць па-венгерску, а я трымаю яе за ногі і пытаюся па-чэшску і па-нямецку, каму належыць гэтая курыца, каб я мог яе купіць. I раптам з гэтага крайняга дамка выбягаюць мужык з жонкай. Мужык пачынае мяне лаяць спачатку па-венгерску, а потым па-нямецку, што я нібыта сярод белага дня ўкраў у яго курыцу. Я сказаў, каб ён на мяне не крычаў, што мяне паслалі купіць курыцу, ну, растлумачыў ім, што і як. А курыца, якую я трымаў за ногі, раптам пачала махаць крыламі, а трымаў я яе не моцна, яна адкінула ўгару маю руку і хацела сесці на нос свайму гаспадару. Той адразу пачаў крычаць, што я загрэў яго курыцай па мордзе. А жанчына нешта вішчала і падзывала: «ціп-ціп-ціп!»

I тут нейкія дурні, якія нічога ў гэтым не разумелі, прывялі патруль ганведаў, і я сам прапанаваў ім пайсці на вакзал у каменданцкую ўправу, каб там мая невінаватасць усплыла, як алей на паверхню вады. Але з панам лейтэнантам, які там дзяжурыў, нельга было дамовіцца, нават калі я яго папрасіў запытаць у вас, ці праўда, што вы мяне паслалі купіць чаго-небудзь добрага паесці. Ён яшчэ раскрычаўся на мяне, загадаў трымаць язык за зубамі, бо і без маіх слоў відацьі што мяне чакаюць моцны сук і добрая вяроўка. Ён, мабыць, быў у надта кепскім настроі, калі мне заявіў, што такім растаўсцелым можа быць толькі салдат, які крадзе і рабуе. На станцыю, кажа, прыходзіць шмат скаргаў, пазаўчора дзесьці непадалёк прапаў індык. А калі я яму нагадаў, што пазаўчора мы яшчэ былі ў Рабе, ён адказаў, што такія выверты на яго не дзейнічаюць. Ну, і паслалі мяне да вас…

– Швейк, – сказаў праз хвіліну надпаручнік Лукаш, – з вамі было столькі ўсялякіх прыгод і нягод, столькі, як вы кажаце, памылак і непаразуменняў, што ад усіх гэтых непрыемнасцей вам можа дапамагчы толькі вяроўка вакол шыі, з усімі ваеннымі ўшанаваннямі, у карэ. Разумееце?

– Так точна, пан обер-лейтэнант, карэ з так званага замкнутага батальёна, складаецца з чатырох, а ў парадку выключэння таксама з трох альбо пяці рот. Загадаеце, пан обер-лейтэнант, пакласці ў курыны суп паболей вермішэлі, каб ён быў гусцейшы? " – Швейк, загадваю вам тут жа знікнуць з вашай курыцай, бо я зараз распляскаю яе аб вашу галаву, дурыла няшчасны!..

– Слухаюся, пан обер-лейтэнант, але толькі асмелюся далажыць, я не знайшоў ні сельдэрэю, ні морквы! Я пакладу бульбы…

Швейк не паспеў дагаварыць гэтай «бульбы», як вылецеў разам з курыцай са штабнога вагона. Надпаручнік Лукаш залпам выпіў кілішак каньяку.

Перад вокнамі штабнога вагона Швейк узяў пад казырок і пайшоў да сябе.

Калі Швейк з курыцай з’явіўся ў вагоне, гэта, натуральна, выклікала хваляванне сярод усіх прысутных. Усе паглядзелі на яго з нямым пытаннем: «Дзе гэта ты ўкраў?»

– Купіў для пана обер-лейтэнанта, – паведаміў Швейк, выцягваючы з кішэняў цыбулю і вермішэль. – Хацеў яму згатаваць поліўку, але ён не захацеў, дык падараваў курыцу мне.

– Дохлая была? – спытаў падазрона старшы пісар Ванак.

– Я сам скручваў ёй галаву, – адказаў Швейк, выцягваючы з кішэні нож.

Балоўн удзячна і з павагай паглядзеў на Швейка і моўчкі пачаў рыхтаваць спіртоўку надпаручніка. Потым узяў кацялкі і пабег па ваду.

Да Швейка падышоў тэлеграфіст Хадоўнскі і прапанаваў дапамагчы аскубці курыцу, шапнуўшы яму на вуха інтымнае пытанне: «Далёка адсюль? Трэба пералазіць на двор ці проста на вуліцы?»

– Я яе купіў.

– Маўчы ты! Яшчэ прыяцель называецца… Мы ж бачылі, як цябе вялі.

Тым не менш тэлеграфіст прыняў самы непасрэдны ўдзел у аскубванні курыцы. Да вялікіх, урачыстых ціхамірна гатавання далучыўся і кухар-акультыст Юрайда: ён наразаў у суп бульбу і цыбулю.

Выкінутае з вагона пер’е прыцягнула ўвагу паручніка Дуба, які рабіў абход. Ён крыкнуў, каб паказаўся той, хто скубе курыцу, і ў дзвярах тут жа з’явіўся задаволены твар Швейка.

– Што гэта такое? – раскрычаўся паручнік Дуб, падымаючы з зямлі адрэзаную курыную галаву.

– Асмелюся далажыць, – адказаў Швейк, – гэта галава курыцы з пароды чорных італьянак. Цудоўныя нясушкі, пан лейтэнант, нясуць да двухсот шасцідзесяці яец у год. Паглядзіце, калі ласка, які ў яе быў надзвычайны яечнік. – Швейк тыцнуў пад нос паручніку Дубу кішкі і іншыя курыныя вантробы.

Дуб плюнуў і адышоў. Праз хвіліну ён вярнуўся:

– Для каго будзе гэтая курыца?

– Для нас, асмелюся далажыць, пан лейтэнант. Паглядзіце, колькі на ёй сала!

– Пасаліў ужо? – звярнуўся Швейк да Балоўна, які, выкарыстаўшы момант, нешта прыхоўваў у сваю кайстру. – Пакажы, што ты там робіш? Балоўн, Балоўн! – сказаў ужо сур’ёзна Швейк. – Што ты хочаш зрабіць з гэтай курынай ножкай? Паглядзіце! Украў у нас курыную ножку, каб пасля, без нас, згатаваць сабе аднаму. Ты разумееш, Балоўн, што ты зрабіў? Ведаеш, як караюць у войску таго, хто на фронце абакраў таварыша? Яго прывязваюць да дула гарматы, і ён разлятаецца, як карцеч. Цяпер ужо позна ўздыхаць! Як толькі мы спаткаем на фронце артылерыю, ты з’явішся да бліжэйшага обер-фейерверкера. А пакуль што ў пакаранне табе прыйдзецца заняцца практыкаваннямі. Вылазь з вагона!

– Няшчасны Балоўн вылез, а Швейк сеў у дзвярах вагона, звесіў ногі і пачаў камандаваць:

– Смірна! Вольна! Смірна! Направа раўняйся… Вакол іх збіраліся салдаты. Паўсюль чуўся вясёлы смех.

– Што тут адбываецца? – раптам прагучаў голас паручніка Дуба, які падбег да натоўпу салдат.

– Асмелюся далажыць, пан паручнік, мы так трохі практыкуемся, каб не забыць маршыроўкі і не траціць марна дарагога часу.

– Вылазьце з вагона! – загадаў паручнік Дуб. – Хопіць! Хадземце са мной да камандзіра батальёна.

Аднак калі Швейк уваходзіў у штабны вагон, надпаручнік Лукаш акурат выходзіў з яго праз другую пляцоўку.

Надпаручнік Дуб далажыў капітану Сагнеру пра дзіўныя выбрыкі, як ён выразіўся, удалага салдата Швейка. Капітан Сагнер быў у вельмі добрым настроі, бо віно «Гумпальдскірхен» сапраўды было цудоўным.

– Дык, значыцца, вы не хочаце траціць марна дарагі час? – усміхнуўся ён шматзначна. – Матушыч, хадзіце сюды!

Батальённы ардынарац атрымаў загад паклікаць фельдфебеля з дванаццатай роты Насакла, вядомага тырана, і хуценька знайсці для Швейка вінтоўку.

– Вось гэты салдат, – сказаў капітан Сагнер фельдфебелю Насакла, – не хоча траціць дарэмна дарагі час. Вазьміце яго з сабой за вагон і пазаймайцеся з ім гадзінку ружэйнымі прыёмамі. Але без якіх-небудзь скідак, без літасці і адпачынку… Вось убачыце, Швейк, сумаваць не будзеце, – паабяцаў ён яму на адыход. I праз хвіліну за вагонам ужо чулася рэзкая каманда, якая ўрачыста разносілася па пероне.

Калі на момант каманды сціхлі, пачуўся задаволены і разважлівы голас Швейка:

– Усё гэта я вывучыў шмат гадоў назад, калі праходзіў абавязковую службу. Па камандзе «Да нагі!» вінтоўка стаіць каля правай нагі так, што канец прыклада знаходзіцца на роўнай лініі з наском. Правая рука вольна сагнута і трымае вінтоўку так, што вялікі палец ляжыць на ствале, а астатнія сціскаюць ложу. Пры камандзе ж «На плячо» вінтоўка вісіць вольна на рамяні на правым плячы руляй угару, а ствол крыху адхілены назад.

– Хопіць балбатаць! – пачуўся зноў голас фельдфебеля Насакла. – Смірна! Раўненне направа!

Фельдфебель пачаў скручваць папяросу. Швейк тым часам згледзеў нумар вінтоўкі і раптам усклікнуў:

– Чатыры тысячы дзвесце шэсцьдзесят восем! Акурат такі нумар быў у аднаго паравоза ў Печках. Паравоз гэты стаяў на шаснаццатым пуці. Яго павінны былі адцягнуць на рамонт у дэпо ў Лысы на Лабе, але гэта не так лёгка было зрабіць, пан фельдфебель, бо ў старшага машыніста, якому даручылі туды яго перагнаць, была вельмі слабая памяць ва лікі. Тады начальнік дыстанцыі выклікае яго ў сваю канцылярыю і кажа: «На шаснаццатым пуці стаіць паравоз нумар чатыры тысячы дзвесце шэсцьдзесят восем. Я ведаю, у вас кепская памяць ва лікі, а калі вам запісаць нумар на паперы, то вы гэтую паперу таксама згубіце. Калі ў вас такая слабая памяць ва лікі, то паслухайце мяне ўважліва. Я вам давяду, што вельмі лёгка запомніць які хочаце нумар. Паслухайце: нумар лакаматыва, які трэба адвесці ў дэпо ў Лысы ва Лабе, – чатыры тысячы дзвесце шэсцьдзесят восем. Слухайце ўважліва. Першая лічба – чатыры, другая – два, цяпер вы ўжо помніце сорак два, гэта значыць двойчы два – чатыры, гэта першая лічба, якая, падзеленая на два, дае два, і побач будуць чатыры і два. Толькі не палохайцеся! Колькі будзе двойчы чатыры? Восем, ці не праўда? Дык запомніце, што васьмёрка ў нумары чатыры тысячы дзвесце шэсцьдзесят восем будзе па парадку апошняй. Пасля таго як вы запомнілі, што першая лічба – чатыры, другая – два, чацвёртая – восем, трэба нейкім хітрым спосабам запомніць і тую шасцёрку, што стаіць перад васьмёркай, а гэта надта проста. Першая лічба – чатыры, другая – два, а чатыры плюс два – шэсць. Цяпер вы ўжо дакладна ведаеце, што другая з канца лічба – шэсць, і гэты парадак лічбаў ужо ніколі не вылеціць у вас з галавы. У вас у памяці ўкаранілася лічба чатыры тысячы дзвесце шэсцьдзесят восем. Але вы можаце прыйсці да таго ж выніку яшчэ прасцей…

Фельдфебель перастаў курыць, вылупіў на Швейка вочы і толькі прамармытаў:

– Шапку далоў!

– Вам нядобра? – пацікавіўся Швейк. – Пан фельдфебель, калі хочаце, я магу і іншыя прыёмы… «Стральба залпамі! На прыцэл!» Пану капітану не варта было пасылаць вас на сонца! Трэба збегаць па насілкі.

Прыйшоў доктар і канстатаваў, што гэта альбо сонечны ўдар, альбо вострае запаленне мазгавых абалонак.

Калі фельдфебель апамятаўся, каля яго стаяў Швейк і гаварыў:

– Дык я яшчэ не дакончыў., Вы думаеце, пан фельдфебель, той машыніст запомніў? Ён усё паблытаў і памножыў на тры, бо прыгадаў святую тройцу. Паравоза ён не знайшоў, ён так там і стаіць, на шаснаццатым пуці.

Фельдфебель зноў заплюшчыў вочы.

Вярнуўшыся ў свой вагон, Швейк на пытанне, дзе ён так доўга быў, адказаў: «Хто іншага вучыць «бягом марш!», той сам бярэ ў сто разоў болей «на плячо!»

У заднім кутку вагона калаціўся Балоўн – ён, калі частка курыцы зварылася, сажраў палову порцыі Швейка.

Незадоўга да адыходу поезда прыбыў змешаны вайсковы эшалон. Гэта былі салдаты, якія выйшлі са шпіталяў або спазніліся і даганялі свае часці, а таксама ўсялякія падазроныя індывіды, якія вярталіся з камандзіровак або з-пад арышту.

З гэтага эшалона сышоў вальнапісаны Марак, які быў асуджаны за бунт, – ён некалі не захацеў чысціць прыбіральні. Аднак дывізіённы суд яго вызваліў. Следства па яго справе было спынена, і таму вальнапісаны Марак аб’явіўся ў штабным вагоне, каб далажыцца батальённаму камандзіру. Вальнапісаны да гэтага часу не належаў ні да адной часці, яго ўвесь час пераводзілі з адной турмы ў другую.

Калі капітан Сагнер убачыў вальнапісанага і прыняў ад яго паперы з сакрэтнай адзнакай «Палітычна ненадзейны! Асцерагацца!», вялікай радасці не адчуў. На шчасце, ён успомніў пра «генерала прыбіральняў», які так забаўна раіў папоўніць батальён гістарыёграфам.

– Вы надта нядбайны, вальнапісаны, – сказаў капітан. – У вучэбнай камандзе вальнапісаных вы былі для нас божым пакараннем; замест таго, каб старацца вызначыцца і атрымаць чын адпаведна вашай адукацыі, вы вандравалі з турмы ў турму. Вы ганьбіце полк, вальнапісаны! Але вы можаце выправіць сваю вялікую хібу, калі ў далейшым будзеце сумленна выконваць свае абавязкі і зноў станеце ў шэрагі прыкладных салдат. Прысвяціце свае сілы батальёну! Мы выпрабуем вас! Вы інтэлігентны малады чалавек, безумоўна, валодаеце пяром, у вас, напэўна, добры стыль. Я вам сеё-тое скажу. Кожнаму батальёну на фронце патрэбен чалавек, які вёў бы хроніку ваенных падзей, якія непасрэдна датычаць батальёна і яго ўдзелу ў ваенных дзеяннях. Неабходна апісваць усе пераможныя паходы, усе выдатныя падзеі, у якіх прымаў удзел батальён, пры якіх ён адыгрываў вядучую або значную ролю, – усё гэта апісваць, рыхтуючы тым самым матэрыял для гісторыі арміі. Вы разумееце мяне?

– Так точна, пан капітан. Гаворка ідзе пра баявыя эпізоды з жыцця ўсіх часцей. Батальён мае сваю гісторыю, полк на падставе гісторыі сваіх батальёнаў складае гісторыю палка. На падставе гісторыі палкоў складаецца гісторыя брыгады, на падставе гісторыі брыгад складаецца гісторыя дывізій і г. д… Я буду старацца з усіх сіл, пан капітан.

Вальнапісаны Марак прыклаў руку да сэрца.

– Я буду са шчырай любасцю адзначаць усе слаўныя даты нашага батальёна, асабліва цяпер, калі наступленне ў поўным разгары і калі з дня на дзень трэба чакаць баёў, у якіх наш батальён укрые поле бітвы целамі сваіх гераічных сыноў. З усведамленнем важнасці справы я буду адзначаць хаду ўсіх падзей, якія павінны адбыцца, каб старонкі гісторыі нашага батальёна былі напоўнены лаўрамі перамог.

– Вы, вальнапісаны, будзеце знаходзіцца ў штабе батальёна. Будзеце зазначаць, хто прадстаўлены да ўзнагароды, зазначаць – вядома, паводле нашых указанняў – паходы, у якіх былі праяўлены выключная баяздольнасць і жалезная дысцыпліна батальёна. Гэта не так проста, вальнапісаны, але спадзяюся, што ў вас ёсць дастатковы талент назіральнасці і, атрымаўшы ад мяне пэўныя дырэктывы, вы вылучыце наш батальён сярод іншых часцей. Я пасылаю ў полк тэлеграму аб прызначэнні вас гістарыёграфам батальёна. З’явіцеся да старшага пісара другой роты Ванака і скажыце яму, каб ён змясціў вас у сваім вагоне. Там найбольш месца, а Ванаку скажыце, каб прыйшоў да мяне. Усё. Вы будзеце залічаны ў штаб батальёна. Гэта будзе праведзена загадам.

Размова капітана Сагнера са старшым пісарам Ванакам не зацягнулася. Ён толькі звярнуў увагу на тое, што батальённы гістарыёграф, вальнапісаны Марак, будзе часова знаходзіцца ў адным вагоне са Швейкам.

– Магу вам сказаць адно: Марак, як бы гэта сказаць, чалавек падазроны. Politisch verdächtig. Божа мой! цяпер у гэтым няма нічога дзіўнага! Пра каго толькі гэта не гавораць! Але ж гэта адны здагадкі. Вы мяне разумееце? Я папярэджваю вас толькі аб тым, што калі ён пачне гаварыць нешта такое… то вы разумееце, яго трэба спыніць, каб я не меў потым якіх-небудзь непрыемнасцей. Скажыце яму проста ў вочы, каб ён перастаў мянціць языком, вось і ўсё. Гэта не значыць, што вы адразу павінны бегчы да мяне. Пагаварыце з ім па-сяброўску. Такі дагавор заўсёды лепшы чым нейкія дурныя даносы. Карацей кажучы, я нічога не хачу слухаць, таму што… Разумееце! Такія рэчы кідаюць цень на ўвесь батальён.

Вярнуўшыся ў вагон, Ванак адвёў вальнапісанага Марака ўбок і сказаў яму:

– Паслухайце, чалавеча, вы пад падазрэннем! Зрэшты, нам гэта не пашкодзіць. Толькі не гаварыце лішняга пры тэлеграфісце Хадоўнскім.

Толькі ён гэта сказаў, як Хадоўнскі, хістаючыся, наблізіўся да Ванака, кінуўся яму ў абдымкі і пачаў па-п’янаму ўсхліпваць.

– Мы навек з табой, не расстанемся ніколі! – галёкаў Хадоўнскі. – Усё, што я пачую па тэлефоне, тут жа вам усім раскажу. Пляваць я хацеў на прысягу!

Неўзабаве прыйшоў загад па ўсім эшалоне – праз чвэрць гадзіны адпраўленне. Але ніхто гэтаму не паверыў, і сталася тое, што, нягледзячы на ўсе перасцярогі, сёй-той недзе зацёрся і адстаў. Калі поезд крануўся, недалічыліся васемнаццаці чалавек, у тым ліку і фельдфебеля з дванаццатай маршавай роты Насакла. Поезд ужо даўно знік за Ізатарчай, а фельдфебель усё яшчэ стаяў у неглыбокай лагчыне, у акацыевым гайку і таргаваўся з прастытуткай, якая хацела ад яго пяць крон, а ён ва ўзнагароду за выкананую ёй службу прапаноўваў адну крону або некалькі аплявух.

Апошні рахунак і звёўся да аплявух, і на яе лямант пачалі збягацца людзі з вакзала.

Усю дарогу да Лабарца* ў батальёне, які яшчэ толькі меўся дайсці да перамог на полі бітвы, не сціхалі дзіўныя размовы, якія ў той ці іншай меры насілі здрадніцкі характар. Так было ў вагоне, дзе ехалі вальнапісаны і Швейк, тое ж самае, хаця і ў меншых маштабах, адбывалася ўсюды. Нават у штабным вагоне панавала нейкае глухое нездавальненне, бо з палка быў атрыманы загад, паводле якога порцыя віна змяншалася на адну восьмую літра. Вядома, не былі забытыя і салдаты, якім паёк сага скарачаўся на дзесяць грамаў. Гэта выглядала тым больш загадкава, што ніхто на вайсковай службе сага і ў вочы не бачыў.

Тым не менш загад трэба было давесці да старшага пісара Баўмтанцаля. Ён страшна пакрыўдзіўся і адчуў сябе абрабаваным, бо, паводле яго слоў, сага было дэфіцытным прадуктам, і за кіло ён мог бы атрымаць не меней як восем крон.

Потым высветлілася, што адна з рот згубіла сваю палявую кухню, а між тым менавіта на гэтай станцыі павінны былі згатаваць гуляш з бульбай. У выніку праведзенага расследавання выявілася, што злашчасная палявая кухня ўвогуле не выязджала з Бруку і, можа, да гэтага часу стаіць дзе-небудзь там, за баракам № 186. А ўвесь персанал яе напярэдадні быў пасаджаны на гаўптвахту за буянства ў горадзе і змог так усё ўладзіць, што яны прасядзелі там увесь час, пакуль яго маршавая рота праязджала па Венгрыі.

Маршавая рота, якая засталася без кухні, была прымацавана да другой палявой кухні, што не абышлося без сваркі, бо паміж салдатамі абедзвюх рот узнікла рознагалоссе: і адны, і другія заяўлялі, што яны не настолькі дурныя, каб абіраць бульбу для чужой роты. Пакуль яны спрачаліся, высветлілася, што ўся гісторыя з гуляшом і бульбай была толькі хітрым манеўрам, каб салдаты прывыклі да таго, што гуляш будуць варыць толькі на перадавой, а там, калі прыйдзе загад аб адступленні, гуляш з катлоў выльюць і салдатам не астанецца нават лізнуць.

I цяпер, калі справа дайшла да раздачы гуляшу, разнеслася каманда: «Па вагонах!», і эшалон павезлі далей, у Мішкальц*. Але і ў Мішкальцы гуляшу не выдавалі, бо на суседнім пуці стаяў поезд з рускімі палоннымі, а таму салдат з вагонаў не выпускалі. Затое ў іх засталося шырокае поле для фантазіі аб тым, што гуляш раздадуць у Галіцыі, калі яны павылазяць з поезда. Тады гуляш прызнаюць сапсаваным, непрыдатным для спажывання і выкінуць.

Гуляш павезлі далей, і, калі салдаты ўжо зусім не чакалі, што яго будуць раздаваць, поезд спыніўся ў Новым Месце пад Шатарам*, дзе пад катламі зноў расклалі агонь, гуляш разагрэлі і нарэшце раздалі.

Станцыя была перагружана. Спачатку павінны былі адправіць два паязды з боепрыпасамі, за імі – два эшалоны артылерыі і поезд з пантоннымі атрадамі. Можна было сказаць, што тут сабраліся паязды з самымі разнастайнымі часцямі ўсіх родаў войск.

За вакзалам ганведы-гусары злавілі двух польскіх яўрэяў, адабралі ў іх кошык з гарэлкай і, замест платы, будучы ўжо добра пад чаркай, білі іх па мордзе. На гэта яны, відаць, мелі дазвол, бо побач стаяў іх ротмістр і, гледзячы на ўсю сцэну, з прыемнасцю ўсміхаўся. Тым часам за складам іншыя ганведы-гусары залазілі пад спадніцы чарнавокіх дачок пабітых яўрэяў.

На станцыі стаяў і поезд, у якім на фронт везлі аэрапланы. На другіх пуцях стаялі такія ж гарматы і аэрапланы, але ўжо разбітыя ў баях; тут былі збітыя самалёты і раструшчаныя гаўбіцы – усё новае, свежае ехала туды, на фронт, а рэшткі былой славы скіроўваліся ў тыл для рамонту і рэканструкцыі.

Паручнік Дуб пераконваў салдат, якія сабраліся каля разбітых гармат і самалётаў, што гэта ваенныя трафеі. Але раптам ён заўважыў, што непадалёк ад яго, у іншай групе, стаіць Швейк і нешта распавядае. Наблізіўшыся да гэтага месца, паручнік пачуў разважлівы голас Швейка:

– Як бы там ні было, але гэта ваенныя трафеі. Яно, праўда, надта падазрона, асабліва калі на лафеце чытаеш «k. u. к. Artilleriedivision». Але, відаць, было так: гармата трапіла да рускіх, і нам давялося яе адбіваць, а такія трафеі значна больш каштоўныя, таму што… Таму што, – захоплена ўсклікнуў ён, заўважыўшы паручніка Дуба, – нічога нельга пакідаць у руках непрыяцеля. Гэта ўсё роўна як з Перамышлем* або з тым салдатам, у якога ў час бою праціўнік вырваў з рук біклажку. Гэта было яшчэ ў часы напалеонаўскіх войнаў. Дык салдат уначы прабраўся ў варожы лагер і прынёс сваю біклажку назад, ды яшчэ зарабіў на гэтым, бо ўначы ў непрыяцеля выдавалі гарэлку.

Паручнік Дуб толькі прашыпеў:

– Знікніце з вачэй, Швейк! Каб я вас тут болей не бачыў!

– Слухаюся, пан лейтэнант. – Швейк адышоў да іншых вагонаў, а калі б паручнік Дуб яшчэ пачуў, што ён да гэтых слоў дадаў, то, пэўна выскачыў бы са сваіх штаноў.

– Паручнік быў настолькі дурны, што пасля адыходу Швейка зноў звяртаў увагу салдат на падбіты аўстрыйскі аэраплан, на металічным коле якога было выразна пазначана: «Wiener Neustadt». – Гэты рускі самалёт мы збілі пад Львовам, – сказаў ён.

Гэтыя словы пачуў надпаручнік Лукаш, які праходзіў міма. Ён наблізіўся да грамады і голасна дадаў:

– Пры гэтым абодва рускія лётчыкі згарэлі. Потым, не гаворачы ні слова, рушыў далей, падумаўшы, што паручнік Дуб – непапраўны асёл.

Мінуўшы некалькі вагонаў, надпаручнік убачыў Швейка і хацеў было ўхіліцца ад сустрэчы з ім, бо на твары Швейка было напісана, як многа назбіралася ў яго на душы і як яму карціць выкласці ўсё гэта начальству. Швейк ішоў проста на яго.

– Асмелюся далажыць, ротны ардынарац Швейк просіць далейшых даручэнняў. Асмелюся далажыць, пан обер-лейтэнант, я ўжо шукаў вас у штабным вагоне.

– Паслухайце, Швейк, – перапыніў яго надпаручнік Лукаш рэзкім і крыўдным тонам. – Вы ведаеце, хто вы такі? Вы што, ужо забыліся, як я вас назваў?

– Асмелюся далажыць, пан обер-лейтэнант, такога я не забыў, бо я не які-небудзь вальнапісаны Жалезны… Гэта было даўно, яшчэ да вайны, мы стаялі ў карлінскіх казармах. Быў у нас палкоўнік ці то Флідлер фон Бумеранг, ці то яшчэ нейкі «ранг».

Надпаручнік Лукаш міжвольна ўсміхнуўся гэтаму «ранг», а Швейк апавядаў далей:

– Асмелюся далажыць, пан обер-лейтэнант, наш палкоўнік быў удвая ніжэйшы за вас, насіў бараду і вусы, як князь Лобкавіц, так што быў добра падобны на малпу. А калі раззлуецца, то падскочыць вышэй за свой рост. Мы празвалі яго «каўчукавым дзядком». Здарылася гэта акурат перад нейкім першым мая. Мы знаходзіліся ў поўнай баявой гатоўнасці. Напярэдадні вечарам на двары ён трымаў перад намі вялікую прамову і сказаў, што мы заўтра ўсе застанёмся ў казармах і каб ніхто нікуды не адыходзіў, бо ў выпадку патрэбы, мы павінны будзем па найвышэйшаму загаду ўсю сацыялістычную банду перастраляць. Таму той, хто спозніцца і не вернецца сёння ў казармы, а прыйдзе толькі на другі дзень, ёсць здраднік, бо п’яны не здолее застрэліць ніводнага чалавека ды яшчэ, чаго добрага, пачне пуляць у паветра. Ну, вальнапісаны Жалезны прыйшоў у казармы і кажа: «Каўчукавы дзядок добра прыдумаў. Гэта ж усё і так вядома – калі заўтра нікога ў казармы не пусцяць, дык лепей увогуле не прыходзіць», – і асмелюся далажыць вам, пан обер-лейтэнант, выканаў сваё абяцанне.

Ну, а палкоўнік Флідлер, царства яму нябеснае, такі быў агідны дзядок! Увесь наступны дзень ён хадзіў па Празе і вывіжоўваў, ці не адважыўся хто-небудзь з нашага палка выбрацца з казармы, і непадалёк ад Парахавой вежы, на шчасце, спаткаў Жалезнага. Як ён накінуўся на таго! «Я табе дам, я цябе правучу, я табе пакажу!» Нагаварыў яму ўсяго ўсялякага цэлы мех і загроб яго з сабой у казармы, а па дарозе яшчэ дадаваў розных мянушак, пагражаў і ўсё дапытваўся, як яго прозвішча. «Шалесны, ты прайграль, я рад, што цябе злавіль, я табе пакажу «den ersten en Mai» Шалесны, Шалесны, ты цяпер мой, я цябе замкнуць, моцна замкнуць!» Жалезнаму ўжо было ўсё роўна. А калі яны праходзілі па Поржычы*, ён ускочыў у браму і збег праз прахадны двор, пазбавіўшы тым самым «каўчукавага дзядка» вялікай радасці ад пасадкі яго пад арышт. Палкоўнік так раз’юшыўся, што ў гневе зноў забыўся прозвішча зламысніка. Прыйшоў ён у казармы і пачаў падскокваць да столі, бо і столь была нізкая. Дзяжурны па батальёне дзівіўся, з чаго б гэта «каўчукавы дзядок» пачаў гаварыць на ламанай чэшскай мове, а той адно крычыць: «Медзянога арыштаваць!», «Медзянога не арыштаваць, Свінцовага арыштаваць!», «Алавянага арыштаваць!» I тут пачаліся пакуты дзядка. З дня ў дзень ён распытваў, ці не злавілі Медзянога, Свінцовага, Алавянага. Ён загадаў выстраіць увесь полк, але Жалезнага, пра выпадак з якім усе ведалі, перавялі ў шпіталь – ён па прафесіі быў зубным тэхнікам. Ну, здавалася б, і ўсё. Дык не, аднаму з нашага палка ўдалося пракалоць у карчме «У Буцакаў» драгуна, які пачаў заляцацца да ягонай дзяўчыны.

Пастроілі нас. у карэ. Мусілі выйсці ўсе, нават хворыя. Хто не трымаўся на нагах, трымалі пад рукі. Няма чаго рабіць, давялося і Жалезнаму выходзіць. На двары нам прачыталі загад па палку, прыкладна ў тым сэнсе, што драгуны таксама салдаты і калоць іх забараняецца, бо яны нашы саратнікі. Нейкі вальнапісаны перакладаў загад, а палкоўнік азіраўся па баках, як тыгр. Спачатку ён прайшоў перад фронтам, потым абышоў карэ і раптам пазнаў Жалезнага. Той быў мужык-здаравяк, так што, пан обер-лейтэнант, вельмі было камічна, калі палкоўнік выцягнуў яго ў сярэдзіну карэ. Вальнапісаны адразу замоўк, а палкоўнік давай падскокваць перад Жалезным, як сабака перад кабылай, ды прытым яшчэ крычаць: «Ты мне не ўцякаць, ты мне нікуды не ўцякаць, ты зноў гаварыць, што Шалесны, а я ўсё гаварыль Мецяны, Алаўяны, Сфінцовы. А ён Шалесны, нікчэмнік, ён Шалесны, ты бруднае быдла, Шалесны, ты свіння». Потым уляпіў яму месяц гаўптвахты. I раптам тыдні праз два забалелі ў палкоўніка зубы, і ён успомніў, што Жалезны – зубны тэхнік. Загадаў ён прывесці яго ў шпіталь і вырваць зуб. Жалезны тузаў гэты зуб з паўгадзіны, так што «дзядка» тройчы вадой адлівалі, але затое зрабіўся ціхім і дараваў Жалезнаму астатнія два тыдні. Вось як атрымліваецца, пан обер-лейтэнант, калі начальнік забывае прозвішча свайго падначаленага. А падначалены ніколі не смее забываць прозвішча свайго начальніка, як нам гаварыў гэты самы палкоўнік. I мы доўгія гады будзем памятаць, што калісьці быў у нас палкоўнік Флідлер… ці не занадта доўга я вам апавядаю, пан обер-лейтэнант?

– Ведаеце, Швейк, – адказаў надпаручнік Лукаш, – чым часцей я вас слухаю, тым больш пераконваюся, што вы сваіх начальнікаў не паважаеце. Салдат і праз многія гады павінен гаварыць пра сваіх начальнікаў адно толькі добрае.

Відаць было, што гэтая размова пачынае надпаручніка Лукаша забаўляць.

– Асмелюся далажыць, пан обер-лейтэнант, – перабіў яго Швейк выбачлівым тонам, – дык жа пан палкоўнік Флідлер даўно памёр, але калі вы, пан обер-лейтэнант, жадаеце, я буду ўзносіць яму адну пахвалу. Ён, пан обер-лейтэнант, быў для салдат нібы анёл, такі добры, што дзяліўся сваім афіцэрскім абедам з першым жа салдатам, якога спаткаў на двары, а калі нам усім прыеліся кнедлікі з павідлам, то ён загадаў прыгатаваць на абед свініну з тушанай бульбай. А па-сапраўднаму ён вызначыўся сваёй дабрынёй у час манеўраў. Калі мы прыйшлі ў Ніжнія Кралавіцы, ён загадаў за яго кошт выпіць усё піва на ніжнекралавіцкім піваварным заводзе. А на свае імяніны і на дзень нараджэння палкоўнік прасіў згатаваць для ўсяго палка зайцоў у смятане з сухарнымі кнедлікамі. Ён быў такі ўжо добры да сваіх салдат, што аднаго разу, пан обер-лейтэнант…

Надпаручнік далікатна патузаў Швейка за вуха і па-прыяцельску прамовіў:

– Ну ідзі ўжо, страхоцце, кінь гэта…

– Zum Befehl, Herr Oberlajtnant! – Швейк пайшоў да свайго вагона.

Праз пяць хвілін поезд ішоў у кірунку Гуменнэ*. Тут паўсюль былі відаць выразныя сляды баёў, якія вяліся ў час наступлення рускіх, якія імкнуліся прарвацца ў даліну Цісы. Далёка цягнуліся выкапаныя пад кулямі акопы, там-сям віднеліся спаленыя сялянскія сядзібы, а побач з імі наспех збудаваная халупа сведчыла, што гаспадары зноў вярнуліся.

Пад поўдзень поезд падышоў да станцыі Гуменнэ, дзе сляды баёў можна было ўбачыць ужо на самым вакзале. Пачаліся прыгатаванні да абеду. Тут салдаты сваімі вачамі ўбачылі тое, што было публічнай таямніцай: адносіны ўлад да мясцовага насельніцтва, якому рускія былі блізкія мовай і рэлігіяй.

На пероне, акружаная венгерскімі жандарамі, стаяла група арыштаваных русінаў. Сярод іх было некалькі праваслаўных святароў, настаўнікаў і сялян з розных акруг. Рукі ва ўсіх былі звязаны за спінай вяроўкамі, а самі яны былі па парах прывязаны адзін да аднаго. У большасці насы былі разбітыя, а на галовах успухалі гузы, – вынік пабояў у час арышту.

Воддаль венгерскі жандар наладзіў сабе гульню з праваслаўным папом. Ён прывязаў да яго левай нагі вяроўку, другі канец якой трымаў у руцэ, і прыкладам прымушаў папа танцаваць чардаш, пры чым час ад часу тузаў вяроўку, і святар падаў. А з той прычыны, што рукі ў яго былі звязаны, ён не мог устаць і рабіў адчайныя спробы перакуліцца на спіну, каб такім чынам падняцца. Жандар рагатаў ад усёй душы, так, што слёзы цяклі па твары. Калі ж святар усё ж падымаўся, жандар зноў тузаў за вяроўку, і небарака поп зноў быў на зямлі.

Канец гэтай забаве паклаў жандарскі афіцэр, які загадаў да прыбыцця поезда адвесці арыштаваных за вакзал, у пусты дрывотнік, каб ніхто не бачыў, як тут іх б’юць.

Пра гэты эпізод доўга гаварылі ў штабным вагоне, і, трэба сказаць праўду, большасць афіцэраў асудзіла дзікія сцэны.

– Калі яны сапраўды здраднікі, – лічыў прапаршчык Краўс, – то ix трэба тут жа, на месцы, павесіць, а не катаваць.

Паручнік Дуб, аднак, поўнасцю ўхваляў падобныя адносіны. Ён звязваў гэта з сараеўскім замахам і тлумачыў усё тым, што венгерскія жандары са станцыі Гуменнэ помсцяць за смерць эрцгерцага Франца-Фердынанда і яго жонкі.

Надпаручніку Лукашу ўсё наогул пачало здавацца гнюсным, і ён адчуў патрэбу напіцца і пазбавіцца сусветнага смутку.

Ён выйшаў з вагона і пайшоў шукаць Швейка.

– Паслухайце, Швейк, – звярнуўся ён да яго, – вы не ведаеце, дзе тут можна дастаць бутэльку каньяку? Нешта мне нядобра.

– Гэта ўсё, асмелюся далажыць, пан обер-лейтэнант, ад змены надвор’я. Можа, калі мы прыбудзем на поле бою, вам зробіцца яшчэ горш. Чым далей чалавек аддаляецца ад сваёй першапачатковай вайсковай базы, тым больш моташна яму робіцца… Але калі вы жадаеце, пан обер-лейтэнант, каньяку, то я вам якога-небудзь ды здабуду, баюся толькі, што поезд паедзе без мяне.

Надпаручнік Лукаш запэўніў яго, што раней чым праз дзве гадзіны яны не паедуць і што каньяк у бутэльках прадаюць з-пад крыса тут жа за вакзалам. Капітан Сагнер пасылаў ужо туды Матушыча, і той прынёс яму за пятнаццаць крон бутэльку неблагога каньяку. Ён даў Швейку пятнаццаць крон і загадаў адразу ісці, толькі нікому не гаварыць, што каньяк для надпаручніка Лукаша і што ён пасылаў яго, бо гэта – рэч забароненая.

– Будзьце ўпэўнены, пан обер-лейтэнант, усё будзе ў парадку, бо я вельмі люблю забароненыя рэчы, і сам заўсёды ўлезу ў што-небудзь забароненае, сам таго не ведаючы… Неяк нам у Карлінскіх казармах забаранілі…

– Кругом! Наперад марш! – перабіў яго надпаручнік Лукаш.

Швейк пайшоў за вакзал, паўтараючы па дарозе ўсе кампаненты сваёй выправы: каньяк павінен быць добры, таму спачатку яго трэба пакаштаваць. Каньяк – рэч забароненая, таму трэба быць асцярожным.

Толькі ён збочыў з перона, як зноў сутыкнуўся з паручнікам Дубам.

– Ты чаго тут аціраешся? – ускінуўся той на Швейка. – Ты мяне ведаеш?

– Асмелюся далажыць, – адказаў Швейк, казыраючы, – я не хацеў бы ўведаць вас з кепскага боку.

Паручнік Дуб аслупянеў ад такога адказу, але Швейк стаяў спакойна, увесь час трымаючы руку ля казырка, і працягваў:

– Асмелюся далажыць, пан лейтэнант, я хачу ведаць вас толькі з добрага боку, каб вы не давялі мяне да плачу, як вы нядаўна мелі ласку выразіцца.

У паручніка Дуба ад такой дзёрзкасці ўсё закруцілася ў галаве, і ад абурэння ён ледзьве знайшоў у сабе сілы крыкнуць:

– Пайшоў прэч, мярзотнік! Мы з табой яшчэ пагаворым!

Швейк сышоў з перона, а паручнік Дуб, апамятаўшыся, пашыбаваў за ім. За вакзалам, тут жа каля самай дарогі, стаяў рад кашоў, перакуленых дагары дном, на якіх ляжалі пляскатыя пляцёнкі з рознымі прысмакамі, якія выглядалі зусім бязвінна, быццам усе гэтыя даброты былі прызначаны для школьнай моладзі, якая рыхтавалася выехаць за горад. Пад вялікімі кашамі хаваліся розныя моцныя напоі: бутэлькі каньяку, гарэлкі, рому, ядлаўцоўкі і ўсялякіх іншых лікёраў і настоек.

Непадалёк, за прыдарожнай канавай, стаяла палатка, дзе, уласна, і ішоў увесь гандаль забароненымі напоямі.

Салдаты спачатку дамаўляліся каля кашоў, пейсаты яўрэй выцягваў з-пад бязвіннага каша гарэлку і адносіў яе пад каптаном у драўляную палатку, дзе салдат непрыкметна хаваў бутэльку ў штаны ці за пазуху.

Швейк сюды і намерыўся, а тым часам ад вакзала за ім назіраў паручнік Дуб з яго дэтэктыўным талентам.

Швейк усё, што трэба, узяў яшчэ каля першага каша. Спачатку ён выбраў цукерак, заплаціў і сунуў ix у кішэню, пры гэтым пейсаты гандляр шапнуў яму па-нямецку:

– Гарэлка ў мяне таксама ёсць, шаноўны пан салдат!

Перагаворы завяршыліся хутка. Швейк. увайшоў у палатку, але заплаціў толькі пасля таго, як пан з пейсамі адкаркаваў бутэльку, а Швейк пакаштаваў. Каньяком ён быў задаволены і схаваўшы бутэльку за пазуху, павярнуў да вакзала.

– Дзе быў, падлюга? – загарадзіў яму дарогу паручнік Дуб.

– Асмелюся далажыць, пан лейтэнант, хадзіў купіць цукерак. – Швейк сунуў руку ў кішэню і выцягнуў адтуль жменю брудных, засмечаных цукерак. – Калі пан лейтэнант не пагрэбуюць… я іх каштаваў, неблагія. У іх такі прыемны асаблівы смак, як у павідла, пан лейтэнант.

Пад гімнасцёркай абрысоўваліся пукатыя абрысы бутэлькі.

Паручнік Дуб паляпаў Швейка па грудзях:

– Што нясеш, мярзотнік? Выцягвай сюды! Швейк выцягнуў бутэльку з жаўтаватым змесцівам, на этыкетцы якой было выразна выведзена: «Cogпас».

– Асмелюся далажыць, пан лейтэнант, – вымавіў Швейк, зусім не збянтэжыўшыся, – я ў бутэльку зпад каньяку напампаваў крыху вады, каб піць. У мяне ад таго гуляшу, што мы елі ўчора, страшэнная смага. Толькі вада там у калодзежы, як бачыце, пан лейтэнант, нейкая жоўтая; пэўна, гэта жалезістая вада. Такая вада вельмі карысная для здароўя.

– Калі ў цябе такая смага, Швейк, – па-д’ябальску ўсміхаючыся, сказаў паручнік Дуб, жадаючы як мага больш прадоўжыць сцэну, якая павінна была закончыцца поўным пройгрышам Швейка, – дык напіся, але як след. Выпі ўсё адразу!

Паручнік Дуб наперад уяўляў сабе, як Швейк зробіць некалькі глыткоў і далей ужо не зможа, а ён, паручнік Дуб, атрымаўшы над ім такую поўную перамогу, скажа: «Дай жа і мне бутэльку, у мяне таксама смага» і як будзе выглядаць гэты махляр і круцель Швейк у гэтую грозную для яго хвіліну. Потым ён падасць рапарт і гэтак далей.

Швейк адкаркаваў бутэльку, прыклаў яе да вуснаў, і напой глыток за глытком знік у яго горле. Паручнік Дуб скамянеў. Швейк на яго вачах выпіў усё, не маргнуўшы вокам, адкінуў пустую бутэльку цераз дарогу ў сажалку, плюнуў і сказаў, быццам выпіў шкляначку мінеральнай вады:

– Асмелюся далажыць, пан лейтэнант, у гэтай вады сапраўды жалезісты смак. У Камыку на Влтаве адзін карчмар улетку рабіў для сваіх наведнікаў жалезістую ваду, кідаючы ў студню старыя падковы!

– Я табе дам старыя падковы! Пакажы тую студню, з якой ты набраў гэтай вады!

– Недалёка адсюль, пан лейтэнант, вунь за той драўлянай палаткай.

– Ідзі паперадзе, ты, нягоднік, я хачу бачыць, як ты трымаеш крок!

«Сапраўды дзіўна, – падумаў паручнік Дуб. – Па гэтым нягодніку нічога не відаць!»

Швейк ішоў наперад, аддаўшы сябе на волю божую. Нешта яму гаварыла, што паперадзе павінна быць студня, і таму ён ніколькі не здзівіўся, калі студня сапраўды там была. Нават і помпа была. Яны падышлі да студні. Швейк пачаў пампаваць, і пацякла жаўтаватая вада.

– Вось яна, жалезістая вада, пан лейтэнант, – урачыста абвясціў ён.

Наблізіўся спалоханы чалавек з пейсамі, і Швейк па-нямецку папрасіў яго прынесці шклянку – маўляў, пан лейтэнант хоча напіцца.

Паручнік Дуб ад усяго гэтага настолькі разгубіўся, што выпіў цэлую шклянку вады, ад якой у яго ў роце застаўся смак конскай мачы і гнаявой жыжкі. Зусім ачмурэўшы ад усяго перажытага, ён даў пейсатаму яўрэю за гэтую шклянку вады пяць крон і, павярнуўшыся да Швейка, сказаў:

– Ты чаго тут лупіш вочы? Марш адсюль! Праз пяць хвілін Швейк паявіўся ў штабным вагоне ў надпаручніка Лукаша, таямнічым жэстам выклікаў яго з вагона і паведаміў:

– Асмелюся далажыць, пан обер-лейтэнант, праз пяць, самае большае праз дзесяць хвілін я буду ўшчэнт п’яны і завалюся спаць у сваім вагоне; асмелюся вас прасіць, пан обер-лейтэнант, каб вы мяне на працягу прынамсі трох гадзін не клікалі і ніякіх даручэнняў не давалі, пакуль я не высплюся. Усё ў па, радку, але мяне злавіў пан лейтэнант Дуб. Я яму сказаў, што гэта вада, і мусіў выпіць усю бутэльку каньяку, каб даказаць, што гэта вада. Усё ў парадку. Я нічога не выдаў, гэтак, як вы і жадалі, і быў асцярожны. Але цяпер, асмелюся далажыць, пан обер-лейтэнант, я ўжо адчуваю, як у мяне дранцвеюць ногі. Аднак асмелюся далажыць, піць я прывычны, бо з панам фельдкуратам Кацам…

– Згінь, шэльма! – крыкнуў надпаручнік Лукаш, але без усякага гневу, затое паручнік Дуб зрабіўся ў яго вачах яшчэ на пяцьдзесят працэнтаў меней сімпатычным, чым перад гэтым.

Швейк асцярожна ўлез у свой вагон і, кладучыся на сваім шынялі і кайстры, сказаў, звяртаючыся да старшага пісара і ўсіх астатніх:

– Адзін толькі раз нажлукцішся і папросіш не будзіць…

Пасля гэтага ён перавярнуўся і захроп.

За складаным сталом сядзеў вальнапісаны Марак, які пасля ўсіх сваіх нягод дасягнуў нарэшце пасады батальённага гістарыёграфа. Зараз ён апісваў на запас гераічныя подзвігі батальёна, і было відаць, што яму дае вялікае задавальненне гэты погляд у будучыню.

Старшы пісар Ванак даўно з цікавасцю сачыў, як старанна піша вальнапісаны і пры гэтым рагоча на ўсё горла. Ён устаў і нахіліўся да вальнапісанага, які пачаў яму высвятляць:

– Гэта, ведаеце, страшэнна вясёлы занятак – пісаць гісторыю батальёна ў запас. Галоўнае пры гэтым, каб усё развівалася сістэматычна. Ва ўсім павінна быць сістэма. Мы не можам атрымаць вялікую перамогу так адразу, ні з таго ні з сяго. Усё павінна развівацца паступова, згодна з пэўным планам. Наш батальён не можа адразу выйграць сусветную вайну. Для грунтоўнага гістарыёграфа, як я, галоўнае – гэта скласці план нашых перамог. Напрыклад, вось тут я апісваю, як наш батальён (гэта будзе месяцы праз два) ледзь не пераходзіць рускую мяжу, занятую вельмі моцнымі атрадамі непрыяцеля, дапусцім, данскімі казакамі. А некалькі непрыяцельскіх дывізій абходзяць нашы пазіцыі. На першы погляд здаецца, што наш батальён прапаў, што нас усіх пасякуць на кавалкі, але тут капітан Сагнер аддае загад па батальёну: «Бог не дасць нам загінуць, уцякайма!» Наш батальён уцякае, але варожая дывізія, якая нас абышла, бачыць, што мы, уласна, імчымся на яе. Яна ў перапалоху ўцякае ад нас і без адзінага выстралу трапляе ў рукі рэзервовых часцей нашай арміі. З гэтага, уласна кажучы, і пачынаецца гісторыя нашага батальёна. Ён ідзе ад перамогі да перамогі.

Вось наш батальён нападае на сонны непрыяцельскі лагер. Кожны наш салдат выбірае сабе аднаго непрыяцеля і з усёй сілы ўтыкае яму штык у грудзі. Выдатна адточаны штык уваходзіць, як у масла, толькі часам затрашчыць рабрына. Сонныя ворагі курчацца ўсім целам, на адно імгненне вылупліваюць свае здзіўленыя вочы, якія ўжо нічога не бачаць, яны хрыпяць і выцягваюцца. На вуснах сонных ворагаў выступае крывавая пена. Гэтым справа заканчваецца, і перамога на баку нашага батальёна. А вось яшчэ лепей. Гэта адбудзецца прыблізна месяцы праз тры. Наш батальён возьме ў палон рускага цара. Але пра гэта, пан Ванак, мы раскажам крыху пазней, а пакуль што я павінен падрыхтаваць у запас невялікія эпізоды, якія сведчаць пра наш бяспрыкладны гераізм. Для гэтага мне прыйдзецца выдумаць зусім новыя вайсковыя тэрміны. Адзін я ўжо выдумаў, я буду пісаць пра здольнасць нашых салдат, нашпігаваных асколкамі гранат, да самаахвярнасці. Выбухам варожага фугаса аднаму з нашых узводных, скажам, адзінаццатай або дванаццатай роты, адарве галаву.

– А propos, – сказаў вальнапісаны, пляснуўшы сябе па лбе, – ледзь не забыўся, пан старшы пісар, або, кажучы па-цывільнаму, пан Ванак, вы павінны забяспечыць мяне спісам усіх унтэр-афіцэраў. Назавіце мне якога-небудзь пісара з дванаццатай роты. Гоўска? Хораша, дык значыцца, выбухам гэтага фугаса адарве галаву Гоўску. Галава адляціць, але цела зробіць яшчэ некалькі крокаў, прыцэліцца і саб’е непрыяцельскі аэраплан. Само сабой разумеецца, што гэтыя перамогі будуць урачыста адзначаны ў сямейным коле ў Шэнбруне. У Аўстрыі вельмі многа батальёнаў, але толькі адзін з ix, менавіта наш, так вызначыцца, што выключна дзеля яго будзе наладжана невялікая, нават інтымная ўрачыстасць імператарскага дома.

Праўда, як бачна з маіх нататак, наш батальён панясе адчувальныя і цяжкія страты, бо батальён без паўшых – не батальён. Трэба будзе падрыхтаваць новы артыкул пра нашых паўшых. Гісторыя батальёна не можа складацца толькі з сухіх фактаў аб перамогах, якіх я наперад адзначыў каля сарака дзвюх. Вы, напрыклад, пан Ванак, загінеце каля невялікай рэчкі, а вось Балоўн, які так дзіка ўтаропіўся ў нас, загіне своеасаблівай смерцю – не ад кулі, не ад шрапнелі і не ад гранаты. Ён будзе задушаны арканам, закінутым з непрыяцельскага самалёта акурат у тую хвіліну, калі будзе жраць абед свайго обер-лейтэнанта Лукаша.

– А мне якую смерць вы рыхтуеце? – пацікавіўся старшы пісар Ванак.

– Толькі не спяшайцеся, пан старшы пісар, так хутка гэта не робіцца.

Вальнапісаны задумаўся.

– Вы з Кралупаў? Так, здаецца? Тады можаце напісаць дамоў, у Кралупы, што вы прападзяце без весткі, але толькі напішыце неяк асцярожна. А, можа, вы лічылі б за лепшае быць цяжка параненым і застацца ляжаць за драцянымі загародамі? Ляжыце вы гэтак сабе з перабітай нагою цэлы дзень. Уначы непрыяцель асвятляе пражэктарам нашы пазіцыі і выяўляе вас. Мяркуючы, што вы выконваеце разведвальную службу, ён пачынае па вас садзіць гранатамі і шрапнеллю. Вы зрабілі арміі велізарную паслугу, непрыяцельскае войска выдаткавала на вас столькі боепрыпасаў, колькі траціць на цэлы батальён. Пасля ўсіх гэтых выбухаў часткі вашага цела вольна плаваюць у паветры, спяваючы вялікі спеў перамогі.

Тэлефаніст Хадоўнскі і кухар Юрайда з вялікай цікавасцю слухалі паведамленне вальнапісанага пра будучую гісторыю батальёна.

– Падыдзіце бліжэй, панове, – сказаў вальнапісаны, гартаючы свае нататкі:

– Вось! Старонка пятнаццатая: «Тэлефаніст Хадоўнскі паў трэцяга верасня адначасова з батальённым кухарам Юрайдам». Слухайце далей мае нататкі: «Бяспрыкладны гераізм. Першы, знаходзячыся бяззменна тры дні каля тэлефона, з небяспекай для жыцця аберагае ў сваім бліндажы тэлефонны провад. Другі, заўважыўшы небяспеку абходу з флангу, з катлом гарачага супу кідаецца на ворага, сее паніку ў яго радах. Якая прыгожая смерць у абодвух! Першы падрываецца на фугасе, другі памірае ад удушлівых газаў, якія яму сунулі пад самы нос, калі ў яго ўжо не было чым бараніцца. Яны гінуць з воклічамі: «Няхай жыве наш батальённы камандзір!»

Праз чвэрць гадзіны паехалі далей, праз выпаленыя вёскі Брэстаў і Вялікі Радвань на Новую Чабіну. Па ўсім было відаць, што тут ішлі цяжкія баі. Схілы Карпатаў былі зрэзаны акопамі, якія цягнуліся з даліны ў даліну ўздоўж палатна чыгункі з новымі шпаламі. Паабапал дарогі трапляліся вялікія варонкі ад снарадаў. Сямтам над рэчкамі, якія ўпадаюць у Лабарац (дарога вяла ўздоўж вярхоўяў Лабарца), можна было ўбачыць новыя масты і абгарэлыя апоры старых.

Уся Медзылабарацкая даліна была раскапана так, быццам тут працавалі арміі гіганцкіх кратоў. Шаша за рэчкай таксама была раскапана і разварочана, палеткі ўздоўж яе былі вытаптаны лавінамі войск.

Пасля дажджоў і ліўняў па краях варонак вытыркаліся з зямлі шматкі аўстрыйскіх мундзіраў. За Новай Чабінай на старой абгарэлай сасне, заблытаўшыся ў галлі, вісеў чаравік аўстрыйскага пехацінца з часткай галёнкі.

Відавочна, тут пагуляў артылерыйскі агонь: лясы стаялі без лістоты, без ігліцы, дрэвы без вершалін, хутары былі разбураны снарадамі.

Поезд павольна сунуўся па свежым, наспех зробленым насыпе, так што ўвесь батальён меў магчымасць дасканала азнаёміцца з чарамі вайны і, гледзячы на вайсковыя могілкі з белымі крыжамі, якія свяціліся на раўнінах і на схілах спустошаных узгоркаў, мог не спяшаючыся, але грунтоўна падрыхтаваць сябе да ратнай славы, якая завяршаецца запырсканай брудам аўстрыйскай фуражкай на белым крыжы.

Немцы з Кашперскіх гор, якія сядзелі ў задніх вагонах і яшчэ ў Мілавіцах гарлапанілі пры ўездзе на станцыю сваю песню: «Калі я вярнуся, калі я вярнуся…», ужо ад Гуменнэ сядзелі ціха, як мышы пад венікам, бо зразумелі, што многія з тых, чые фуражкі зараз паныла вісяць на крыжах, таксама спявалі аб тым, як цудоўна будзе, калі яны вернуцца і назаўсёды застануцца дома са сваёй мілай.

У Медзылабарцы поезд прайшоў міма разбітага, спаленага вакзала, з закураных сцен якога тырчалі скручаныя бэлькі, і спыніўся. Новы доўгі драўляны барак, спехам пабудаваны на месцы спаленага вакзала, быў залеплены плакатамі на ўсіх мовах: «Падпісвайцеся на аўстрыйскую ваенную пазыку!»

У другім, гэткім жа доўгім бараку размяшчаўся пункт Чырвонага Крыжа. Адтуль выйшлі тоўсты вайсковы лекар і дзве міласэрных сястрыцы, якія без упыну рагаталі з тоўстага лекара – ён, каб іх павесяліць, імітаваў крыкі розных жывёлін і няўдала рохкаў.

Пад чыгуначным насыпам у даліне ляжала разбітая палявая кухня. Паказваючы на яе, Швейк сказаў Балоўну:

– Зірні, Балоўн, што нас чакае ў бліжэйшай будучыні. Акурат павінны былі раздаваць абед, а тут прыляцеў снарад, і вось што засталося ад кухні.

– Гэта жахліва, – уздыхнуў Балоўн. – Ніколі не думаў, што мяне можа чакаць нешта падобнае.

Салдатам аб’явілі, што абед будзе за Палотай на Лупкаўскім перавале, таму старшы пісар батальёна разам з кухарамі ўсіх рот і паручнікам Цайтгамлем, які загадваў гаспадаркай батальёна, выкіраваліся ў вёску Медзылабарац. У якасці патруля да іх былі далучаны чатыры салдаты.

Не прайшло і паўгадзіны, як яны вярнуліся з трыма парасятамі, звязанымі за заднія ногі, а следам за імі з плачам плялася сям’я русіна, у якога былі рэквізаваны парасяты, і брыў тоўсты вайсковы лекар з барака Чырвонага Крыжа. Лекар нешта горача тлумачыў паручніку Цайтгамлю, а той толькі паціскаў плячыма.

Спрэчка дасягнула апагея каля штабнога вагона, калі вайсковы лекар пачаў даказваць капітану Сагнеру, што парасяты гэтыя прызначаны для шпіталя Чырвонага Крыжа. Селянін жа нічога не хацеў ведаць і патрабаваў, каб парасят яму вярнулі, бо гэта яго апошняя маёмасць і што ён ніяк не можа іх аддаць за тую цану, якую яму выплацілі. Пры гэтым ён тыцкаў капітану Сагнеру ў руку атрыманыя ім за парасят грошы, а жонка трымала капітана за другую руку і цалавала яе з той прыніжанасцю, якой гзты край вызначаўся заўсёды.

Капітан Сагнер быў разгублены, і яму з цяжкасцю ўдалося адштурхнуць старую сялянку. Але гэта нічога не змяніла – яе замянілі маладыя сілы, якія, у сваю чаргу, пачалі слініць яму рукі.

Паручнік Цайтгамль заявіў тонам гандляра:

– У гэтага мужыка засталося яшчэ дванаццаць парасят, і яму было зусім правільна выплачана паводле апошняга дывізіённага загаду нумар дванаццаць тысяч чатырыста дваццаць, частка гаспадарчая. Параграф шаснаццаты гэтага загада прадугледжвае, што свіней трэба купляць у мясцінах, якія не пацярпелі ад вайны, не даражэй, чым дзве кроны шаснаццаць гелераў за адзін кілаграм жывой вагі. У мясцінах, закранутых вайной, на адзін кілаграм жывой вагі дадаецца трыццаць шэсць гелераў, што складзе за адзін кілаграм дзве кроны пяцьдзесят два гелеры. Да гэтага ёсць заўвага: у выпадку, калі будзе выяўлена, што ў мясцінах, закранутых вайной, гаспадаркі засталіся цэлымі і спраўнымі з поўным складам свінога пагалоўя, то свінні могуць быць адпраўлены для забеспячэння часцей, якія праходзяць праз гэтую мясціну; выплачваць жа за рэквізаваную свініну трэба, як у мясцінах, вайною не закранутых, з асаблівай прыплатай за адзін кілаграм жывой вагі ў памеры дванаццаці гелераў. Калі ж сітуацыя не зусім выразная, то неадкладна саставіць на месцы камісію з зацікаўленай асобы, камандзіра вайсковай часці і таго афіцэра або старшага пісара (калі гаворка ідзе аб невялікім падраздзяленні), якому даручана гаспадарчая частка.

Усё гэта паручнік Цайтгамль прачытаў па копіі дывізіённага загада, якую ўвесь час насіў з сабой і ведаў амаль на памяць. Ён прачытаў гэта ўсхваляванаму селяніну, вядома ж, па-нямецку і спытаў яго зноў жа па-нямецку, ці разумее ён, а калі той адмоўна пакруціў галавой, закрычаў на яго:

– Ага, ты, значыцца, хочаш камісію?

Той зразумеў слова «камісія» і станоўча паківаў галавой, а тым часам яго парасят пацягнулі ўжо да палявой кухні на смяротную кару. Селяніна абкружылі прызначаныя для рэквізіцыі салдаты з прымкнутымі штыкамі, і камісія скіравалася на яго хутар, каб там вызначыць, ці павінен ён атрымаць па дзве кроны пяцьдзесят два гелеры за кілаграм ці толькі па дзве кроны дваццаць восем гелераў.

Яны яшчэ не выйшлі на дарогу да хутара, калі ад палявых кухняў данёсся трохразовы перадсмяротны віск парасят. Селянін зразумеў, што ўсё скончана, і ў адчаі закрычаў:

– Давайце мне за кожную свінню па два залатыя! Чатыры салдаты абкружылі яго яшчэ шчыльней, а ўся сям’я заступіла дарогу капітану Сагнеру і паручніку Цайтгамлю, кінуўшыся перад імі на калені ў дарожны пыл. Маці з дзвюма дочкамі абнімалі калені абодвух, называючы іх дабрадзеямі, пакуль селянін не крыкнуў на іх на ўкраінскай гаворцы русінаў, каб яны ўсталі, – няхай ім нашы парасяты бокам выйдуць, няхай яны паздыхаюць…

Так камісія спыніла сваю дзейнасць. А з той прычыны, што селянін раптам узбунтаваўся і цачаў пагражаць кулакамі, то адзін салдат так даў яму прыкладам, што ў таго аж кажух затрашчаў, і ўся сям’я, перажагнаўшыся, кінулася разам з бацькам наўцёкі.

Праз дзесяць хвілін старшы пісар батальёна разам з батальённым ардынарцам ужо смакавалі ў сваім вагоне свіныя мазгі. Абжыраючыся імі, старшы пісар час ад часу з’едліва гаварыў малодшым пісарам:

– I вы б, напэўна, пажралі гэтага? Не, хлопцы, гэта толькі для унтэр-афіцэраў. Кухарам – пячонка і ныркі, мозг і галава – панам фельдфебелям, а малодшым пісарам – толькі двайная салдацкая порцыя мяса.

Капітан Сагнер ужо аддаў загад наконт афіцэрскай кухні: «Смажаніна з кменам. Выбраць для гэтага найлепшае мяса, але каб не было занадта тлустым!»

Вось так і выйшла, што, калі на Лупкаўскім перавале салдатам раздавалі абед, кожны з іх вылавіў у сваім кацялку па два маленькія кавалачкі мяса, а той, хто нарадзіўся пад нешчаслівай зоркай, знайшоў толькі кавалачак шкуркі.

У кухні панавала звыклае армейскае кумаўство: усім лепшым карыстаўся той, хто стаяў бліжэй да пануючай клікі. Дзеншчыкі на Лупкаўскім перавале хадзілі з замасленымі мордамі, якія ільсніліся, быццам зашмальцаваныя. Ва ўсіх ардынарцаў пуза было як барабан. Рабіліся страшэнныя махлярствы.

Вальнапісаны Марак выклікаў на кухні скандал, бо хацеў застацца справядлівым, і калі кухар паклаў яму ў кацялок з поліўкай ладны кавалак варанага філе, сказаўшы пры гэтым: «Гэта нашаму гістарыёграфу» – Марак заявіў, што на вайне ўсе салдаты роўныя, і гэта ўсімі было ўхвалена і паслужыла прычынай аблаяць кухараў. Вальнапісаны кінуў кавалак мяса назад, падкрэсліўшы гэтым, што не хоча для сябе ніякіх прывілей. У кухні, аднак, гэтага жэсту не зразумелі, мяркуючы, што батальёны гістарыёграф незадаволены прапанаваным кавалкам, таму кухар паціху сказаў яму, каб прыйшоў пасля раздачы абеду, тады ён адрэжа яму частку кумпяка.

У пісараў таксама льсніліся морды, санітары адсопваліся пасля багатага стала, а побач з гэтай ласкай боскай валяліся яшчэ не прыбраныя рэшткі нядаўніх баёў. Паўсюль былі раскіданы патронныя абоймы, пустыя бляшанкі з-пад кансерваў, шматкі рускіх, аўстрыйскіх і нямецкіх мундзіраў, часткі разбітых павозак, доўгія акрываўленыя стужкі марлевых бінтоў і вата. У старой сасне каля былога вакзала, ад якога засталася толькі куча руін, тырчала неўзарваная граната. Усюды можна было ўбачыць асколкі снарадаў, а недзе ў непасрэднай блізкасці, напэўна, хавалі трупы салдат, адтуль страшэнна патыхала гнілізнай.

Паўразбураная воданапорная вежа, драўляная будка чыгуначнага вартаўніка і ўвогуле ўсё, што мела нейкую сцяну, было здзіраўлена ружэйнымі кулямі на рэшата. Для воўнай карціны хараства вайны непадалёк, за ўзгоркам, узнімаліся клубы дыму, нібы там гарэла цэлая вёска або знаходзіўся самы цэнтр ваенных аперацый. Гэта спальвалі халерныя і дызентэрыйныя баракі на радасць тых паноў, якія прымалі ўдзел у арганізацыі гэтага шпіталя пад патранатам вялікай князёўны Марыі і пры гэтым кралі, набівалі сабе кішэні, падаючы рахункі за збудаванне неіснуючых халерных і дызентэрыйных баракаў. Сёння адна група баракаў расплачвалася за ўсе астатнія і ў смуродзе палаючых сеннікоў узносіліся ў неба ўсе рабункі, ажыццёўленыя пад высокім заступніцтвам.

За вакзалам на скале немцы паспяшаліся паставіць помнік паўшым брандэнбуржцам з надпісам «Героям Лупкаўскага перавалу», з вялікім германскім арлом, адлітым з бронзы, прычым у надпісе на пастаменце было асабліва падкрэслена, што гэтая эмблема адлітая з рускіх гармат, захопленых пры вызваленні Карпат германскімі палкамі.

У гэтай дзіўнай і яшчэ не звыклай для яго атмасферы батальён адпачываў пасля абеду ў вагонах, а капітан Сагнер з батальённым ад’ютантам ніяк не маглі з дапамогай шыфраваных тэлеграм дамовіцца з базай брыгады пра далейшы маршрут батальёна. Паведамленні былі настолькі незразумелыя, што з іх можна зрабіць толькі адзіны вывад: ехаць на Лупкаўскі перавал не трэба было, а належала ехаць ад Новага Месца каля Шатара ў зусім іншым кірунку.

Пасля вяртання капітана Сагнера ў штабным вагоне пачынаюцца дэбаты аб яўнай бесталкоўшчыне, прычым робяцца намёкі, што, калі б не германцы, усходняя вайсковая група зусім бы разгубілася. Паручнік Дуб спрабуе абараняць бесталкоўшчыну аўстрыйскага штаба і лапоча нешта аб тым, што тутэйшы край быў спустошаны нядаўнімі баямі і чыгуначнае палатно яшчэ не даведзена да належнага парадку. Усе афіцэры глядзяць на яго са спачуваннем, нібы хочуць сказаць: «Гэты пан не вінаваты. Такі доўбень ён ад прыроды». Капітан Сагнер прымае рашэнне: калі яны будуць у акопах і становішча зробіцца асабліва небяспечным, ён пры першай жа магчымасці пашле паручніка Дуба за драцяныя загароды ў якасці афіцэра-разведчыка для рэкагнасцыроўкі непрыяцельскіх пазіцый. Капітан Сагнер шэпча надпаручніку Лукашу, які высунуўся гэтак жа, як і ён, з акна вагона:

– Наслаў жа чорт на нашу галаву гэтых цывільных! Чым вышэй адукацыя, тым большы дурань!

Здавалася, што паручнік Дуб не перастане гаварыць – ён пераказваў афіцэрам усе, што вычытаў з газет аб карпацкіх баях і аб змаганні за карпацкія перавалы ў час аўстра-германскага наступлення. Ён расказваў так, быццам ён не толькі сам удзельнічаў у баявых аперацыях, але і кіраваў імі.

Асаблівую агіду выклікалі яго выказванні такога тыпу: «Потым мы рушылі на Букоўска, каб забяспечыць за сабой лінію Букоўска – Дынуў, падтрымліваючы сувязь з бардзеёўскай групай каля Вялікай Палянкі, дзе мы разбілі самарскую дывізію непрыяцеля».

Надпаручнік Лукаш не вытрымаў і дапоўніў прамову паручніка Дуба: «Аб чым ты, напэўна, яшчэ да вайны гаварыў са сваім акруговым начальнікам?»

Паручнік Дуб варожа зірнуў на надпаручніка Лукаша і выйшаў з вагона.

Вяртаючыся да свайго вагона, Швейк сустрэў дзеншчыка паручніка Дуба Кунерта. Твар у таго распух, і небарака невыразна прамармытаў, што ў яго была сутычка з яго гаспадаром, панам паручнікам Дубам, які ні з таго ні з сяго надаваў яму аплявух, бо ў яго, нібыта, ёсць неабвержныя доказы яго хаўрусавання са Швейкам.

– У такім выпадку, – спакойна разважыў Швейк, – пайшлі падаваць рапарт. Аўстрыйскі салдат абавязаны цярпець аплявухі толькі ў пэўных выпадках. Твой пан перакрочыў усе межы. Цяпер ты абавязаны ісці на рапарт, а калі не пойдзеш, дык я сам надаю табе аплявух. Тады ты будзеш ведаць, што такое воінская дысцыпліна. У Карлінскіх казармах быў нейкі лейтэнант Гаўснер. У яго таксама служыў дзяншчык, Якога ён лупіў па мордзе і ганяў выспяччам. Неяк ён так набіў морду гэтаму дзеншчыку, што той зусім ачмурэў і пайшоў з рапартам, а пры рапарце ўсё пераблытаў і сказаў, што яму надавалі выспяткаў. Ну, лейтэнант даказаў, што салдат хлусіць: ён у той дзень ніводнага выспятка яму не даваў, біў толькі па мордзе. Вядома, гэтага любага дзеншчыка за лжывае данясенне арыштавалі на тры тыдні. Але гэта нічога не мяняе, – працягваў Швейк. – Якраз так, як любіў гаварыць студэнт-медык Гоўбічка: усё адно, каго анатаміраваць у паталагічным інстытуце – ці таго, што павесіўся, ці таго, што атруціўся. Я іду з табой. Аплявухі ў войску сеё-тое значаць.

Кунерт зусім адурэў і згадзіўся, каб Швейк павёў яго да штабнога вагона.

Паручнік Дуб, высоўваючыся з акна, зароў:

– Што вам тут трэба, нягоднікі?

– Трымайся з годнасцю, – нагадваў Швейк Кунерту, штурхаючы яго паперад сябе ў вагон.

У калідоры паказаўся надпаручнік Лукаш, за ім – капітан Сагнер.

Надпаручнік Лукаш, які столькі набачыўся і наслухаўся ад Швейка, быў здзіўлены, бо на твары Швейка не было звычайнай дабрадушнасці, знаёмай усім сардэчнасці, а хутчэй нейкае прадвесце новых непрыемных падзей.

– Асмелюся далажыць, пан обер-лейтэнант, – сказаў Швейк, – справа такая, што можа давесці да рапарта.

– Толькі не дурэй, Швейк, мне гэта ўжо абрыдла.

– З вашага дазволу, я, ардынарац вашай маршавай роты, а вы, з вашага дазволу, камандзір адзінаццатай роты. Я ведаю, што гэта выглядае страшэнна дзіўна, але я ведаю таксама і тое, што пан лейтэнант Дуб – ваш падначалены.

– Вы, Швейк, зусім з глуздоў з’ехалі, – перапыніў яго надпаручнік Лукаш. – Вы п’яны і зробіце добра, калі пойдзеце адсюль. Разумееш, дурыла, жывёліна?

Капітан Сагнер, не ведаючы, што сказаць, ківаў галавой у знак згоды, у той час як на твары надпаручніка Лукаша быў напісаны адчай.

– Асмелюся далажыць, пан обер-лейтэнант, пра ўсё трэба рапартаваць, – няўмольна працягваў Швейк. – Яшчэ ў Бруку вы мне гаварылі, пан обер-лейтэнант, што раз ужо я стаў ардынарцам роты, то ў мяне ёсць і іншыя абавязкі, апрача ўсялякіх загадаў. Я павінен быць у курсе ўсяго, што дзеецца ў роце. На падставе гэтага распараджэння я дазваляю сабе далажыць вам, пан обер-лейтэнант, што пан лейтэнант Дуб ні з таго ні з сяго надаваў аплявух свайму дзеншчыку. Я пра гэта, пан обер-лейтэнант, і гаварыць не стаў, але калі пан лейтэнант Дуб з’яўляецца вашым падначаленым, я вырашыў, што трэба рапартаваць.

– Дзіўная гісторыя, – вымавіў капітан Сагнер. – А чаму гэта вы, Швейк, увесь час штурхаеце сюды Кунерта?

– Асмелюся далажыць, пан батальённы камісар, аб усім неабходна рапартаваць. Ён дурны, яму набіў морду пан лейтэнант Дуб, а яму, бачыце, няёмка аднаму ісці з рапартам. Вы, пан капітан, толькі паглядзіце, як у яго трасуцца калені, ён увесь ледзьве жывы ад таго, што мусіць ісці з гэтым рапартам. Каб не я, ён увогуле нікуды б не сунуўся. Яно, вядома, сумна, калі даводзіцца з-за некалькіх дурных аплявух ісці на рапарт. Ён столькі атрымаў гэтых аплявух, што нават не ведае, пра якую з іх ідзе зараз гаворка. Ён сам ніколі б не пайшоў сюды і ўвогуле не хацеў ісці на рапарт. Ён дазволіць сябе малаціць колькі хочаш. Ён ведае, што лепей, як пісаў адзін паэт, быць «сціплай фіялкай», бо ён служыць дзеншчыком у пана лейтэнанта Дуба.

Падштурхоўваючы Кунерта наперад, Швейк сказаў яму:

– Не калаціся ты так, як асінавы ліст! Капітан Сагнер спытаў Кунерта, як ўсё адбылося.

Кунерт, калоцячыся ўсім целам, папрасіў аб усім распытаць самога пана лейтэнанта. Наогул пан лейтэнант Дуб па мордзе яго не біў.

Іуда Кунерт, не перастаючы дрыжаць, заявіў нават, што Швейк усё выдумаў.

Гэтай нуднай падзеі паклаў канец сам паручнік Дуб, які, нечакана з’явіўшыся, закрычаў на Кунерта:

– Хочаш атрымаць некалькі новых аплявух? Справа зрабілася зусім яснай, і капітан Сагнер заявіў паручніку Дубу:

– З сённяшняга дня Кунерт прыкамандзіроўваецца да батальённай кухні, што ж да новага дзеншчыка, звярніся да старшага пісара Ванака.

Паручнік Дуб узяў пад казырок і, толькі адыходзячы, кінуў Швейку:

– Б’юся аб заклад, што прыйдзе час, і вас павесяць!

Калі Дуб выйшаў, Швейк расчулена і па-сяброўску звярнуўся да надпаручніка Лукаша:

– У Мніхавым Градзішці быў адзін гэткі ж пан. I таксама гэтак гаварыў з другім, а той яму адказвае: «Пад шыбеніцай спаткаемся».

– Вы, Швейк, ідыёт, – сказаў надпаручнік Лукаш, – але толькі не спяшайцеся, як вы гэта звычайна робіце, адказваць: «Так точна, я ідыёт».

– Надзвычайна! – усклікнуў капітан Сагнер, высоўваючыся з акна. Ён з радасцю адхінуўся б назад, у вагон, але было позна, бо ля акна з’явілася гэтае няшчасце – паручнік Дуб. Ён выказаў сваё шкадаванне з прычыны таго, што капітан Сагнер пайшоў, не даслухаўшы яго вывадаў наконт наступлення на ўсходнім фронце.

– Калі мы хочам зразумець велізарны маштаб гэтага наступлення, – крычаў паручнік Дуб у акно, – мы павінны ўсведаміць, як разгортвалася наступленне ў канцы красавіка. Мы павінны былі прарваць рускі фронт і найбольш зручным месцам для гэтага прарыву палічылі фронт паміж Карпатамі і Віслай.

– Я з табой пра гэта спрачацца не збіраюся, – суха адказаў капітан Сагнер і адышоў ад акна.

Праз паўгадзіны, калі поезд зноў рушыў у дарогу ў напрамку да Санака, капітан Сагнер выцягнуўся на лаўцы і прыкінуўся, што спіць, каб паручнік Дуб не прыставаў да яго са сваімі збітымі, пошлымі разважаннямі аб наступленні.

За станцыяй Шчаўне, у даліне, зноў пачалі трапляцца свежыя вайсковыя могілкі. У Шчаўне з поезда можна было разглядзець каменны крыж з абезгалоўленым Хрыстом, якому адарвала галаву пры абстрэле чыгункі.

Поезд набіраў скорасць, набліжаючыся па даліне да Санака. Усё часцей сустракаліся разбураныя вёскі, яны цягнуліся паабапал чыгункі да самага небакраю.

Ля Кулашні, унізе ў рэчцы ляжаў разбіты поезд Чырвонага Крыжа, выбухам скінуты з насыпу. Балоўн вытрашчыў вочы, яго асабліва ўразілі параскіданыя ўнізе часткі паравоза. Гэты пейзаж прыцягнуў увагу і ўсяго вагона, дзе быў Швейк. Больш за іншых абураўся кухар Юрайда:

– Хіба ж дазваляецца страляць па вагонах Чырвонага Крыжа?

– Не дазваляецца, але дапускаецца, – адказаў Швейк. – Пападанне было як мае быць, ну, а потым кожны можа адгаварыцца, што справа была ўначы, чырвонага крыжа не было відаць. Шмат чаго ёсць на свеце, што не дазваляецца, але дапускаецца. Галоўнае, што кожны хоча паспрабаваць зрабіць тое, чаго рабіць нельга. У час імператарскіх манеўраў пад Пісекам прыйшоў загад, што ў паходзе забараняецца звязваць салдат «казлом». Але наш капітан дадумаўся, як можна гэта зрабіць, не парушаючы загаду. Ён толькі пасмяяўся з загаду, бо зразумела ж, што звязаны казлом салдат маршыраваць не зможа. Дык ён, па сутнасці, гэты загад не абходзіў, а проста звязаных салдат кідаў на падводы і працягваў марш.

– Дарагія сябры, – усклікнуў вальнапісаны, які старанна рабіў свае нататкі, – няма нічога ліхога, каб на добрае не выйшла! Гэты падарваны, напаўспалены і скінуты з насыпу поезд Чырвонага Крыжа ўзбагаціць У будучым слаўную гісторыю нашага батальёна новым геройскім подзвігам. Я ўяўляю сабе, што прыкладна каля шаснаццатага верасня, як я ўжо намеціў, ад кожнай роты нашага батальёна некалькі простых салдат пад камандай капрала надахвоцяцца ўзарваць варожы браняпоезд, які абстрэльвае нас і перашкаджае пераправе цераз раку. Пераапрануўшыся сялянамі, яны з гонарам выканаюць сваё заданне.

– Што я бачу! – прытворна здзівіўся вальнапісаны, зазірнуўшы ў свае нататкі. – Як тут да мяне трапіў наш пан Ванак?

– Паслухайце, пан старшы пісар, – звярнуўся ён да Ванака, – які цудоўны раздзельчык будзе прысвечаны вам у гісторыі батальёна! Прыгадваю, што вы недзе раней ужо ўпаміналіся, але гэта будзе значна лепей і выразней.

Вальнапісаны прачытаў патэтычным тонам:

– «Гераічная смерць старшага пісара Ванака. На адважны подзвіг – падрыў варожага браняпоезда – падрадзіўся сярод іншых і старшы пісар Ванак. Для гэтага ён, як і ўсе іншыя, пераапрануўся ў сялянскую вопратку. Выбухам ён быў аглушаны, а калі апамятаўся, ён убачыў, што акружаны ворагамі, якія не марудзячы даставілі яго ў штаб сваёй дывізіі, дзе ён, гледзячы ў твар смерці, адмовіўся даць якія-небудзь звесткі аб размяшчэнні і сілах нашага войска. З той прычыны, што ён быў пераапрануты, яго прыгаварылі, як шпіёна, да павешання, але, прымаючы пад увагу яго высокі чын, гэтую кару замянілі на расстрэл.

Прыгавор быў адразу ж прыведзены ў выкананне каля сцяны могілак. Доблесны старшы пісар Ванак папрасіў, каб яму не завязвалі вачэй. На пытанне, ці мае ён нейкае апошняе жаданне, ён адказаў: «Перадайце праз парламенцёра майму батальёну маё апошняе прывітанне. Перадайце, што я паміраю з перакананнем, што наш батальён працягне свой пераможны шлях. Перадайце яшчэ пану капітану Сагнеру, што паводле апошняга загаду па брыгадзе штодзённая порцыя кансерваў павялічваецца на дзве з паловай банкі.

Так памёр наш старшы пісар Ванак, што выклікаў сваімі апошнімі словамі панічны страх у непрыяцеля, які меркаваў, замінаючы нашай пераправе цераз раку, адрэзаць нас ад базы забеспячэння і тым самым выклікаць голад, а разам з тым дэмаралізацыю ў нашых шэрагах. Пра спакой, з якім Ванак глядзеў у твар смерці, сведчыць той факт, што перад смяротным пакараннем ён гуляў са штабнымі афіцэрамі непрыяцеля ў карты: “Мой выйгрыш аддайце рускаму Чырвонаму Крыжу», – сказаў ён пад рулямі вінтовак. Гэтая шляхетнасць і высакароднасць кранула да слёз вайсковых чыноў, якія прысутнічалі пры пакаранні смерцю».

– Прабачце, пан Ванак, – працягваў вальнапісаны, – што я дазволіў сабе распарадзіцца вашым выйгрышам. Спачатку я думаў аб тым, ці не будзе лепей перадаць яго аўстрыйскаму Чырвонаму Крыжу, але ўрэшце прыйшоў да вываду, што з пункту гледжання гуманнасці гэта адно і тое ж, абы грошы пайшлі гуманнай установе.

Калі прыехалі ў Санак, выявілася, што ў тым вагоне, дзе размяшчалася палявая кухня адзінаццатай маршавай роты, гаварылі праўду, калі спадзяваліся, што тут, у Санаку, батальён атрымае вячэру і хлебны паёк за ўсе тыя дні, калі салдаты не атрымлівалі нічога. Высветлілася таксама, што якраз у Санаку знаходзіцца штаб «жалезнай брыгады», да якой згодна з сваім «хросным лістом» належаў батальён Дзевяноста першага палка. З той прычыны, што чыгуначныя зносіны адсюль да Львова і на поўнач, да Вялікіх Мастоў, не былі перарэзаны, то заставалася загадкай, чаму штаб усходняга фронту склаў такую дыспазіцыю, паводле якой «жалезная брыгада» са сваім штабам засяроджвала маршавыя батальёны ў ста пяцідзесяці кіламетрах ад лініі фронту, якая ў той час праходзіла ад горада Броды да ракі Буг і ўздоўж яе на поўнач да Сакаля.

Гэтая надта цікавая стратэгічная праблема была вельмі проста вырашана, калі ў Санаку капітан Сагнер пайшоў у штаб брыгады далажыць аб прыбыцці маршавага батальёна.

Дзяжурным быў ад’ютант брыгады капітан Тайрле.

– Я вельмі здзіўляюся, – сказаў капітан Тайрле, – што вы не атрымалі дакладных звестак. Маршрут дакладна вызначаны. Графік свайго руху вы павінны былі, канечне ж, паведаміць загадзя. Насуперак дыспазіцыі галоўнага штаба ваш батальён прыбыў на два дні раней.

Капітан Сагнер злёгку пачырванеў, але яму не прыйшло ў галаву паўтараць усе тыя шыфраваныя тэлеграмы, якія ён атрымліваў праз усю дарогу.

З дывізіі прыйшлі новыя загады, і было неабходна канчаткова вызначыць маршрут Дзевяноста першага палка, які толькі што прыбыў, бо згодна з новай дыспазіцыяй па першапачатковым маршруце павінен быў вырушыць маршавы батальён Сто другога палка.

Усё было страшэнна заблытана. Рускія паспешна адступалі з паўночна-ўсходняй Галіцыі, так што некаторыя аўстрыйскія часці перамяшаліся, сямтам у размяшчэнне аўстрыйскіх войск уразаліся клінам часці германскай арміі. Хаос павялічвалі новыя маршавыя батальёны і іншыя вайсковыя часці, якія ўвесь час прыбывалі на фронт. Тое ж адбывалася і ў прыфрантавой паласе, напрыклад, тут, у Санаку, куды раптам з’явіўся рэзерв германскай гановерскай дывізіі пад камандаваннем палкоўніка з такім праціўным поглядам, што брыгадны генерал зусім разгубіўся. Палкоўнік рэзерву гановерскай дывізіі паказаў дыспазіцыю свайго штаба, паводле якой яго салдат павінны былі размясціць у памяшканні гімназіі, дзе толькі што раскватаравалі батальён Дзевяноста першага палка. Для размяшчэння свайго пітаба ён патрабаваў ачысціць будынак Кракаўскага банка, у якім знаходзіўся штаб брыгады.

Брыгадны камандзір звязаўся з дывізіяй, дакладна далажыў сітуацыю, а затым з дывізіяй гаварыў гановерац з паганым вокам, і ў выніку гэтых размоў брыгада атрымала загад: «Брыгадзе пакінуць горад у шэсць гадзін вечара і ісці ў напрамку Турава-Вольска – Ліскавец – Старая Соль – Самбар, дзе чакаць далейшых распараджэнняў. Разам з ёй выступае з горада маршавы батальён Дзевяноста першага палка, які ўтварае прыкрыццё».

У гімназіі ўсчалася мітусня. На нарадзе батальёна адсутнічаў толькі паручнік Дуб, адшукаць якога было даручана Швейку.

– Спадзяюся, – сказаў Швейку надпаручнік Лукаш, – вы знойдзеце яго без асаблівых цяжкасцей, а то паміж вамі заўсёды нейкія нелады.

– Асмелюся далажыць, пан обер-лейтэнант, прашу даць пісьмовы загад ад роты менавіта таму, што паміж вамі вечна нейкія нелады.

Пакуль надпаручнік Лукаш пісаў на лістку блакнота загад паручніку Дубу неадкладна з’явіцца ў гімназію на нараду, – Швейк яго запэўніваў:

– Цяпер, пан обер-лейтэнант, вы, як заўсёды, можаце быць спакойным. Я яго знайду, бо з той прычыны, што салдатам забаронена хадзіць у бардакі, то ён абавязкова будзе ў адным з іх. Яму ж трэба быць упэўненым, што ніхто з яго ўзвода не хоча трапіць пад палявы суд, якім ён увесь час пагражае. Ён сам аб’явіў салдатам, што абыдзе ўсе бардакі і што яны ўведаюць яго з кепскага боку. Зрэшты, я ведаю, дзе ён. Вось тут, насупраць, у гэтай кавярні, бо ўсе яго салдаты сачылі, куды ён пойдзе.

«Аб’яднаныя мэбляваныя пакоі і гарадская кавярня» – установа, пра якую ўпамянуў Швейк, – была падзелена на дзве часткі. Хто не хацеў ісці праз кавярню, ішоў чорным ходам, дзе выгравалася на сонцы старая пані, якая па-нямецку, па-польску і па-венгерску вымаўляла запрашэнне такога зместу: «Заходзьце, салдацік, у нас прыгожанькія дзяўчаткі!»

Калі салдацік уваходзіў, яна яго адводзіла ў нейкую прыёмную ці што і клікала адну з «дзяўчатак», якая тут жа прыбягала ў адной сарочцы, перш-наперш патрабавала грошы; пакуль салдат адшпільваў штык, грошы на месцы забірала «мадам».

Афіцэрства хадзіла праз кавярню. Гэтая дарога была больш цяжкай, бо вяла праз заднія пакоі, дзе жылі паненкі, прызначаныя для афіцэраў. Тут красунь прыбіралі ў карункавыя кашулькі, тут пілі віно і лікёры.

У такім райскім куточку, поўным клапоў, на канапе ў адных кальсонах качаўся паручнік Дуб. На адлегласці выцягнутай рукі ад яго на століку стаяла бутэлька рабінаўкі і чаркі. З той прычыны, што бутэлька была спарожнена толькі напалову, а мадмуазель Эла і паручнік Дуб ужо не маглі звязаць і двух слоў, было зразумела, што выпрабавання нагрузкай паручнік Дуб не вытрымаў.

Швейк падышоў да канапы і, падаючы паручніку Дубу лісток з блакнота, адрапартаваў, скоса пазіраючы на параскіданыя ў кутку пасцелі часткі абмундзіравання.

– Асмелюся далажыць, пан лейтэнант, што вы згодна з загадам, які я вам тут уручаю, павінны неадкладна апрануцца і прыбыць у нашы казармы ў гімназію. Там ідзе вялікая вайсковая нарада.

Паручнік Дуб вырачыў на яго мутныя вочы, але ўсведаміў, што не настолькі п’яны, каб не пазнаць Швейка. Яму раптам здалося, што Швейка паслалі да яго на рапарт, таму ён прагаварыў:

– Зараз, Швейк, я з табой распраўлюся! Убачыш… што з табой… будзе…

– Налі мне яшчэ адну, – крыкнуў ён Эле.

Ён выпіў і, разарваўшы пісьмовы загад, зарагатаў:

– Гэта выбачэнне? У нас… ніякіх… выбачэнняў… Мы… на вайсковай службе… а не ў гімназіі… Дык… значыцца… цябе злавілі… у бардаку? Падыдзі да мяне… Швейк… я дам табе ў морду.

– Асмелюся далажыць, пан лейтэнант, – няўмольна стаяў на сваім Швейк, – гэта найстражэйшы загад па брыгадзе – панам афіцэрам апрануцца і ісці на батальённую нараду. Мы ж выступаем, цяпер ужо будуць вырашаць пытанне, якая рота пойдзе ў авангардзе, якая ў флангавым прыкрыцці, а якая ў ар’ергардзе. Гэта будуць вырашаць зараз, і я думаю, што вам, пан лейтэнант, таксама варта выказацца па гэтым пытанні.

Дыпламатычная прамова Швейка крыху ажывіла паручніка Дуба, і ён пачынаў здагадвацца, што ён не ў казармах, але з асцярожнасці ўсё ж спытаў:

– Дзе я?

– Вы маеце ласку быць у бардачку, пан лейтэнант. Паручнік Дуб цяжка ўздыхнуў, злез з канапы і пачаў апранаць сваё абмундзіраванне. Швейк яму дапамагаў. Калі паручнік Дуб нарэшце апрануўся, абодва выйшлі. Але Швейк тут жа вярнуўся і, не звяртаючы ніякай увагі на Элу, якая, надаўшы яго вяртанню не той сэнс, зноў палезла ў пасцель, хутка дапіў рэшту рабінаўкі і пашыбаваў за паручнікам.

У варотах гімназіі Швейк пакінуў паручніка Дуба. Той, хістаючыся, падняўся ўгару па лесвіцы ў настаўніцкую, дзе адбывалася ваенная нарада, і адразу ж далажыў капітану Сагнеру, што ён ушчэнт п’яны.

У час дакладу ён сядзеў, звесіўшы галаву, а ў спрэчках зрэдку падымаўся, каб усклікнуць:

– Ваш погляд правільны, панове, але я зусім п’яны!

План дыспазіцыі быў распрацаваны. Рота паручніка Лукаша была прызначана ў авангард. Паручнік Дуб знянацку скалануўся, устаў і сказаў:

– Я памятаю, панове, нашага класнага настаўніка ў першым класе! Слава яму, слава яму, слава яму!

Надпаручнік Лукаш падумаў, што будзе лепш загадаць дзеншчыку Кунерту пакласці паручніка Дуба побач, у фізічным кабінеце, каля дзвярэй якога стаяў вартаўнік, каб ніхто не мог украсці ўжо напалову раскрадзеную калекцыю мінералаў. На гэта брыгада ўвесь час звяртала ўвагу часцей, якія праходзілі праз горад.

Гэта асцярога датавалася тым часам, калі адзін з ганведскіх батальёнаў, размешчаны ў гімназіі, паспрабаваў абакрасці кабінет. Асабліва спадабалася ганведам калекцыя мінералаў – стракатых крышталяў і калчаданаў, якія яны разапхалі па сваіх кайстрах.

На вайсковых могілках на адным з белых крыжоў ёсць надпіс: «Ласла Гаргань». Там спіць вечным сном ганвед, які пры грабяжы гімназічных калекцый выпіў увесь дэнатурат са слоіка, у якім былі заспіртаваны розныя паўзуны.

Сусветная вайна вынішчала чалавечае пакаленне нават настойкай на змеях.

Калі падрыхтоўка да выступлення паводле новай дыспазіцыі была закончана, брыгадны генерал сабраў увесь батальён, пастроіў яго, як звычайна, у карэ і пачаў прамову. Генерал вельмі любіў красамоўнічаць. Ён плёў лухту, пераскокваў з пятага на дзесятае, а калі ўжо не было пра што гаварыць, успомніў пра палявую пошту.

– Салдаты! – гарлапаніў ён на ўсю плошчу, – мы набліжаемся да непрыяцельскіх пазіцый, ад якіх нас сёння аддзяляюць толькі некалькі дзённых пераходаў. Салдаты, у час паходу вы пакуль не мелі магчымасці паведаміць вашым блізкім, якіх вы пакінулі, свае адрасы, каб вашы далёкія ведалі, куды вам пісаць, і каб вас маглі парадаваць лісты вашых дарагіх пакінутых…

Ён ужо не мог выблытацца з павуціння пустых слоў, бясконца паўтараючы: «Мілыя далёкія – дарагія блізкія – мілыя пакінутыя» і г. д., пакуль не вырваўся з гэтай павуціны магутным клічам: «Для гэтага і ёсць у нас палявыя пошты!»

У далейшым яго прамова стварала ўражанне, што ўсе людзі ў шэрых мундзірах павінны ісці на разню з найвялікшай радасцю толькі таму, што на фронце існуе палявая пошта. I калі снарадам каму-небудзь адарве абедзве нагі, то кожнаму будзе прыемна паміраць, успомніўшы, што нумар яго палявой пошты 72, і там, можа быць, ляжыць ліст з дому ад далёкіх мілых і пасылка з кавалкам вяндліны, сала і хатніх сухароў.

Пасля гэтай прамовы, калі брыгадны аркестр сыграў імператарскі гімн і была абвешчана слава імператару, асобныя статкі гэтага чалавечага быдла, прызначанага на зарэз дзе-небудзь за Бугам, пацягнуліся, згодна з аддадзенымі загадамі, адзін за адным у паход.

Адзінаццатая рота выступіла ў палове шостай у напрамку на Тураву-Вольскую. Швейк плёўся з-заду са штабам роты і санітарнай часцю, а надпаручнік Лукаш аб’язджаў усю калону, час ад часу вяртаючыся ў яе хвост, каб паглядзець, як на павозцы, пакрытай брызентам, санітары вязуць паручніка Дуба да новых геройскіх подзвігаў у невядомай будучыні, а таксама каб прабавіць час гутаркай са Швейкам, які цярпліва нёс сваю кайстру і вінтоўку, расказваючы старшаму пісару Ванаку, як прыгожа яны маршыравалі некалькі гадоў назад на манеўрах.

– Мясцовасць была акурат такая ж, як і тут, толькі мы маршыравалі не з поўнай выкладкай, бо тады мы нават і не ведалі, што такое запасныя кансервы; калі дзе-небудзь мы і атрымлівалі кансервы, то на першым жа начлегу зжыралі, а замест іх клалі ў кайстры цагліны. У адну вёску прыйшла інспекцыя і павыкідвала ўсю цэглу з мяшкоў. Яе было столькі, што нейкі там чалавек пабудаваў сабе сямейны дамок.

Салдаты брылі па галіцыйскай раўніне ў напрамку на Тураву-Вольску, па пыльнай шашы, паабапал якой далёка, аж да зялёных узгоркаў на поўдні, усе нівы былі вытаптаны і знішчаны капытамі коней і падэшвамі тысяч і тысяч цяжкіх салдацкіх чаравікаў.

– I мы некалі на манеўрах ля Пісека гэтак жа спаганілі зямлю, – абазваўся Швейк, азіраючы палеткі наўкола. – Быў там з намі адзін пан эрцгерцаг. Такі ўжо быў справядлівы, што калі праязджаў са сваім штабам па збажыне (пэўна, кіруючыся стратэгічнымі меркаваннямі), то ад’ютант тут жа ацэньваў нанесеную шкоду. Адзін селянін, па прозвішчу Піха, якому такія адведзіны ніякай радасці не прынеслі, не прыняў ад казны тыя васемнаццаць крон, што яму давалі за патаптаныя пяць мер поля, захацеў, пан обер-лейтэнант, судзіцца і атрымаў за гэта васемнаццаць месяцаў.

Я думаю, пан обер-лейтэнант, што ён усё-такі мог бы радавацца таму, што прадстаўнік імператарскага роду наведаў яго на ягонай зямлі. Другі, болей свядомы, селянін апрануў бы ўсіх сваіх дзяўчат у белыя сукенкі, як у царкву, даў бы ім у рукі кветкі, расставіў бы іх на сваім палетку і загадаў кожнай вітаць высокага госця, як гэта робяць у Індыі, дзе, як я чытаў, падданыя якога-небудзь валадара кідаюцца пад ногі слану, каб той іх растаптаў.

– Пра што гэта вы там прастарэкуеце? – аклікнуў Швейка з каня надпаручнік Лукаш.

– Асмелюся далажыць, панобер-лейтэнант, я гаварыў пра таго слана, які на сваім хрыбце нёс валадара, пра што я некалі чытаў.

– Вы, Швейк, усё можаце вытлумачыць надта правільна… – сказаў надпаручнік Лукаш і паскакаў наперад. Там калона разарвалася, бо пасля адпачынку ў поездзе непрывычны паход з поўным рыштункам стаміў усіх: балелі плечы, і кожны стараўся знайсці для сябе якую-небудзь палёгку. Салдаты перакладвалі вінтоўкі з аднаго пляча на другое, большасць ужо несла іх не на рэмені, а так, як носяць граблі ці вілы. Некаторыя думалі, што будзе лягчэй, калі яны пойдуць па канаве або па мяжы, дзе глеба пад нагамі ім здавалася мякчэйшай, чым на пыльнай шашы.

Большасць ішла, унурыўшы галаву, усе пакутавалі ад смагі, бо хоць сонца ўжо зайшло, было гррача і душна, як у поўдзень, і ні ў кога ў біклажцы не заставалася ні кроплі вады. Гэта быў першы дзень паходу, і нязвыклыя абставіны, якія былі як бы ўступам да яшчэ большых нягод, чым далей, тым больш рабілі ўсіх вялымі і знясіленымі. Салдаты толькі вылічвалі, колькі яшчэ ісці да Туравы-Вольскай, дзе, як яны меркавалі, будзе начлег. Некаторыя садзіліся ўскрай канавы і, каб гэта не выглядала адпачынкам, расшнуроўвалі чаравікі – можна было падумаць, што ў салдата кепска накручаны анучы і ён стараецца пераматаць іх так, каб у паходзе не нацерці ногі. Іншыя пакарочвалі або падаўжалі рамяні на вінтоўцы, а хто і развязваў кайстру ды перакладваў прадметы, якія былі ў ёй, пераконваючы саміх сябе, што робяць гэта толькі для таго, каб размеркаваць груз так, каб ён не адцягваў то адно, то другое плячо. Калі ж да іх набліжаўся надпаручнік Лукаш, яны ўставалі і дакладвалі, што ў іх недзе там цісне або што-небудзь падобнае; а некаторых такіх кадэт або ўзводны, згледзеўшы здалёк кабылу надпаручніка Лукаша, гналі наперад.

Аб’язджаючы калону, надпаручнік Лукаш ветліва прапаноўваў салдатам уставаць, бо да Туравы-Вольскай засталося кіламетры тры, і там будзе прывал.

Тым часам ад доўгай трасяніны на санітарнай двухколцы паручнік Дуб крыху апамятаўся, прынамсі ў той меры, каб высунуцца з двухколкі і крычаць на людзей са штаба роты, якія ўлегцы ішлі побач, бо ўсе, пачынаючы з Балоўна і канчаючы Хадоўнскім, паклалі свае кайстры на павозку. Толькі адзін Швейк бясстрашна ішоў паперадзе з кайстрай на спіне, перакінуўшы вінтоўку падрагунску на грудзі. Ён пыхкаў з люлькі і напяваў: Ішлі мы проста ў Ярамер, Калі не хочаш, дык не вер. I падаспелі мы да вячэры…

Больш чым у пяцістах кроках ад паручніка Дуба ўзнімаліся па дарозе клубы пылу, з якіх паказваліся паставы салдат. Паручнік Дуб, да якога вярнуўся запал, высунуўшыся з двухколкі, пачаў гарлапаніць у дарожны пыл:

– Салдаты, ваша ганаровая задача цяжкая, вас чакаюць нялёгкія паходы, розныя нягоды і нястача ва ўсім. Але я глыбока веру ў вашу вынослівасць і сілу волі.

– Не балбатаў бы ты болей, – зрыфмаваў Швейк. Паручнік Дуб працягваў:

– Для вас, салдаты, няма такіх перашкод, якіх вы не маглі б пераадолець! Яшчэ раз, салдаты, паўтараю вам, што я вяду вас не да лёгкіх перамог! Гэта будзе цвёрды арэшак, але вы справіцеся з ворагамі! Гісторыкі ўсяго стагоддзя будуць пісаць аб тым, як вы ўмелі перамагаць!

– А ці не хочацца табе парыгаць? – зноў у рыфму сказаў Швейк.

I, быццам паслухаўшыся яго, паручнік Дуб, раптам, звесіўшы ўніз галаву, пачаў рыгаць у дарожны пыл, а, парыгаўшы, крыкнуў яшчэ раз: «Салдаты, наперад!», паваліўся на мяшок тэлеграфіста Хадоўнскага і праспаў да самай Туравы-Вольскай. Там яго нарэшце паставілі на ногі і па загаду надпаручніка Лукаша знялі з павозкі. надпаручнік Лукаш меў з ім вельмі доўгую і вельмі цяжкую для абодвух размову, пакуль паручнік Дуб не ачомаўся настолькі, што мог нарэшце заявіць: «Разважаючы лагічна, я зрабіў глупства, якое загладжу перад тварам непрыяцеля».

Зрэшты, ён апамятаўся не канчаткова, бо, адыходзячы да свайго ўзвода, пагразіў надпаручніку Лукашу:

– Вы мяне яшчэ не ведаеце, але вы мяне яшчэ ўведаеце!..

– Аб тым, што вы нарабілі, можаце даведацца ў Швейка, – адказаў надпаручнік Лукаш.

Таму перш чым скіравацца ў свой узвод, паручнік Дуб падыбаў да Швейка, якога знайшоў у таварыстве Балоўна і старшага пісара Ванака.

Балоўн якраз успамінаў аб тым, што ў сябе на млыне ён заўсёды трымаў у студні бутэльку піва. Піва было такое халоднае, што зубы заходзіліся. На млынах вечарам запівалі гэткім півам тварог са смятанай і цыбуляй, але ён з-за сваёй ненажэрнасці, за якую бог яго цяпер карае, пасля тварагу з’ядаў яшчэ ладны кавалак мяса. Зараз божая справядлівасць карае яго цёплай смярдзючай вадой са студні ў Тураве-Вольскай, у якую салдаты, што паўзводна бралі ваду ў той студні, павінны сыпаць ад халеры толькі што раздадзеную лімонную кіслату.

Балоўн выказаў думку, што гэтую кіслату раздаюць, напэўна, для таго, каб салдаты не адчувалі голаду.

Тут падышоў паручнік Дуб і, не будучы ўпэўненым у сабе, спытаў:

– Размаўляеце?

– Размаўляем, пан лейтэнант, – за ўсіх адказаў Швейк. – У нас размова ў самым разгары. Увогуле няма нічога лепей, як добрая размова. Зараз мы размаўляем пра лімонную кіслату.

Паручнік Дуб запрасіў Швейка крыху прайсціся з ім, ён хацеў бы пра нешта спытаць. Калі яны адышліся ўбок, ён спытаў з вялікім непакоем у голасе:

– Ці не пра мяне вы гаварылі?

– Не, ніяк не, пан лейтэнант, толькі пра тую лімонную кіслату і пра мяса.

– Мне обер-лейтэнант Лукаш гаварыў, быццам я чагосьці натварыў і вы пра гэта добра ведаеце, Швейк?

Вельмі сур’ёзна і з націскам Швейк адказаў:

– Нічога вы не натварылі, пан лейтэнант. Вы толькі нанеслі візіт у адзін публічны дом. Але гэта, напэўна, адбылося памылкова. Бляхара Пімпра з Казінай плошчы таксама заўсёды шукалі, калі ён ішоў у горад купляць бляху, а знаходзілі яго заўсёды ў такой жа ўстанове, у якой я знайшоў вас. Унізе была кавярня, а наверсе – дзяўчаткі. Вы, мабыць, і не разумелі, дзе вы знаходзіцеся, таму што тады стаяла спякота, і калі чалавек не звык піць, то ў такую спякоту ён п’янее нават ад звычайнага рому, а вы, пан лейтэнант, хапілі рабінаўкі. Я атрымаў загад перадаць вам запрашэнне на нараду, якая адбывалася перад тым, як нам выступаць, і знайшоў вас у той кралі наверсе. Ад спякоты і рабінаўкі вы мяне нават не пазналі і ляжалі на канапе раздзеты. Вы там нічога не натварылі і нават не гаварылі: «Вы мяне яшчэ не ведаеце…» Такое можа здарыцца з кожным у падобную гарачыню. Адзін ад яе вельмі пакутуе, другі выкіне штосьці нечаканае. Калі б вы ведалі старога Вейваду, наглядчыка з Вршавіц! Той, асмелюся далажыць, пан лейтэнант, вырашыў ніколі не піць такіх напояў, ад якіх ён бы мог ап’янець. Кульнуў ён кілішак на дарожку і выйшаў з дому шукаць напоі без алкаголю. Прыпыніўся спачатку ў карчме, якая і называлася «На прыпынку», заказаў чвэртку вермуту і пачаў асцярожна распытваць гаспадара, што, уласна, п’юць тыя абстыненты. Ён, увогуле, правільна лічыў, што чыстая вада і для абстынентаў – даволі моцны напой. Гаспадар яму растлумачыў, што абстыненты п’юць содавую ваду, ліманад, малако, а потым безалкагольныя віны, халодную часночную поліўку і іншыя безалкагольныя напоі. З усіх гэтых напояў старому Вейваду па густу былі толькі безалкагольныя віны. Ён спытаў, ці бывае таксама безалкагольная гарэлка, выпіў яшчэ адну чвэртку і пагаварыў з гаспадаром аб тым, што сапраўды часта напівацца – грэх. Гаспадар на гэта яму адказаў, што ён усё можа перанесці, толькі не п’янага чалавека, які недзе наліжацца, а да яго прыходзіць выцверазіцца бутэлькай содавай вады ды яшчэ вэрхал уздымае. «Ты надзярыся ў мяне, – гаварыў гаспадар, – тады ты мой чалавек, а інакш я цябе і ведаць не хачу!» Стары Вейвада пайшоў далей, пакуль не прыйшоў, пан лейтэнант, на Карлаву плошчу, у вінны шынок, куды ён і раней заходзіў, і спытаў там, ці няма ў іх безалкагольных він. «Безалкагольных він у нас няма, пан Вейвада, – сказалі яму, – але вермут і шэры ёсць». Старому Вейваду зрабілася неяк сорамна, і ён вырашыў выпіць чвэртку вермуту і чвэртку шэры. Пакуль ён там сядзеў, пан лейтэнант, то пазнаёміўся з адным гэткім жа абстынентам. Слова за слова, глынулі яны яшчэ па чвэртцы шэры, разгаварыліся, і той пан сказаў, што ведае месцейка, дзе падаюць безалкагольныя віны. «Гэта на Бальцанавай вуліцы, па сходках уніз, у іх ёсць грамафон». За такую добрую вестку пан Вейвада паставіў на стол цэлую бутэльку вермуту, і потым абодва выправіліся на Бальцанаву вуліцу, дзе трэба спускацца па сходках уяіз і дзе грае грамафон.

Сапраўды, там падавалі адны пладовыя віны без усялякага алкаголю. Спачатку яны заказалі па паўлітра віна з агрэсту, затым зноў па паўлітра, але – з парэчак, а калі яшчэ выпілі па паўлітра безалкагольнага агрэставага віна, ногі ў іх пачалі адымацца ад тых вермутаў і шэры, якія яны выпілі раней. Тут яны пачалі крычаць і патрабаваць, каб ім прынеслі афіцыйнае пасведчанне, што тое, што яны пілі, сапраўды безалкагольныя віны. Яны, маўляў, абстыненты, і калі ім такога пасведчання не прынясуць, то яны тут усё разнясуць ушчэнт, разам з грамафонам. Потым паліцэйскім прыйшлося выцягнуць іх абодвух па сходках нагару, на Бальцанаву вуліцу. Заштурхалі ix у кашы і пасадзілі ў адзіночныя камеры. Абодва, як абстыненты, былі асуджаны за п’янства.

– Навошта вы мне ўсё гэта расказваеце? – крыкнуў паручнік Дуб, якога гэтае апавяданне Швейка канчаткова працверазіла.

– Асмелюся далажыць, пан лейтэнант, гэта вас не датычыць, але калі ўжо мы распачалі гаворку…

Паручніку Дубу ў гэты момант здалося, што Швейк яго зноў абражае, хаця ён ужо зусім цвярозы, і закрычаў:

– Ты яшчэ мяне ўведаеш! Як стаіш?

– Асмелюся далажыць, няправільна стаю, я зусім забыўся, асмелюся далажыць, паставіць пяткі разам, наскі паасобку! Зараз гэтак зраблю! – Швейк выцягнуўся паводле ўсіх правілаў ва фронт.

Паручнік Дуб раздумваў, што б яму яшчэ сказаць, але ўрэшце працадзіў:

– Глядзі ты ў мяне, каб гэта было апошні раз! – I як бы ў дадатак паўтарыў сваю старую прыгаворку, трохі яе змяніўшы:

– Ты мяне яшчэ не ведаеш, але я цябе ведаю!

Адыходзячы ад Швейка, паручнік Дуб падумаў пра свой п’яны грэх: «Можа, на яго падзейнічала б болей, калі б я сказаў: «Я цябе, хлопча, ужо даўно ведаю з кепскага боку».

Затым паручнік Дуб паклікаў свайго дзеншчыка Кунерта і загадаў яму дастаць збан вады.

Кунерт, на гонар яго будзь сказана, патраціў шмат часу на пошукі ў Тураве-Вольскай збана вады. Збан яму нарэшце ўдалося ўкрасці ў пана плябана, а вады ён набраў з забітай дошкамі студні. Для гэтага яму, вядома, давялося адарваць некалькі дошак. Студня была забіта таму, што падазравалі, быццам вада ў ёй тыфозная.

Аднак паручнік Дуб выпіў цэлы збан вады без усякіх небяспечных вынікаў, чым пацвердзіў прыказку: «Добрай свінні любое пойла ўсмак».

Усе вельмі памыляліся, калі думалі, што будуць начаваць у Тураве-Вольскай.

Надпаручнік Лукаш выклікаў тэлефаніста Хадоўнскага, старшага пісара Ванака, ардынарца роты Швейка і Балоўна. Загад быў просты: усе яны пакідаюць зброю ў санітарнай часці і тут жа выступаюць па палявой дарозе на Малы Палянец, а потым уніз уздоўж ракі ў паўднёва-ўсходнім напрамку на Ліскавец.

Швейк, Ванак і Хадоўнскі – кватар’еры. Яны павінны забяспечыць начлег роты, якая прыйдзе следам за імі праз гадзіну, самае позняе – праз паўтары. Тым часам Балоўн павінен паклапаціцца, каб на кватэры, дзе будзе начаваць ён, надпаручнік Лукаш, засмажылі гусь, а тром астатнім – сачыць за Балоўнам, каб ён не сажраў паловы. Апрача таго, Ванак са Швейкам павінны купіць свінню для роты, каб паводле нормы хапіла мяса на ўсіх салдат. Уначы будуць гатаваць гуляш. Месца для начлегу салдат павінна быць прыдатным; унікаць завашыўленых хат, каб салдаты адпачылі як належыць, бо рота ўжо ў палове сёмай раніцы выступае з Ліскаўца праз Кросенку на Старую Соль.

Батальён за гэты час пабагацеў: брыгаднае інтэнданцтва ў Санаку выплаціла яму авансам за будучую разню. У касе роты ляжала звыш ста тысяч крон, і старшы пісар Ванак атрымаў загад пасля прыбыцця на месца, пад якім разумеліся акопы, падлічыць і выплаціць роце перад смерцю кампенсацыю за недададзены хлеб і за неатрыманыя абеды.

Увечары, калі добра сцямнела, чацвёра кватармайстраў адзінаццатай роты сабраліся ў невялікім лясочку над ручаём, які павінен быў іх давесці да Ліскаўца. Дарога была страшэнна цяжкая.

Балоўн упершыню апынуўся ў такой сітуацыі, калі ідзеш невядома куды. Усё: і цемра, і тое, што яны адны пасланы шукаць кватэры, здавалася яму надзвычайна таямнічым, і яго раптам ахапіла падазрэнне, што тут нешта не так.

– Сябры, – ціха сказаў ён, спатыкаючыся на дарозе, што ішла па ручаі, – намі ахвяравалі.

– Як гэта? – няголасна прыкрыкнуў на яго Швейк.

– Хлопцы, давайма не крычаць, – ціхутка папрасіў Балоўн. – Я скурай адчуваю, што яны нас пачуюць і пачнуць у нас страляць. Я гэта ведаю. Яны нас паслалі наперад, каб мы разведалі, ці няма паблізу непрыяцеля, а калі пачуюць страляніну, то адразу зразумеюць, што далей ісці нельга. Мы, сябры, разведвальны патруль, як мяне вучыў капрал Тэрна.

– Дык тады і ідзі наперад, – сказаў Швейк. – Мы пойдзем за табой, а ты прыкрывай нас сваім целам, калі ты ўжо такі здаравяк. А калі ў цябе стрэляць, ты паведаміш нам, каб мы своечасова маглі залегчы. Які ж ты салдат, калі баішся, што па табе будуць страляць? Кожны салдат павінен толькі радавацца гэтаму, бо кожны салдат ведае: чым больш выстралаў зробіць па ім непрыяцель, тым меней у яго застанецца патронаў. Выстрал, які робіць па табе непрыяцель, зніжае яго баяздольнасць. Ды і ён таксама рады, што можа па табе пастраляць, – прынамсі, не давядзецца цягаць на сабе патроны, ды і ўцякаць лягчэй.

Балоўн цяжка ўздыхнуў:

– А калі я маю дома гаспадарку?

– Наплюй на гаспадарку, – параіў Швейк. – Лепей загінь за пана імператара. Хіба цябе ў арміі не гэтаму вучылі?

– Яны на гэта толькі намякалі, – не зразумеў цвердалобы Балоўн. – Мяне толькі вадзілі на вучэбны пляц, а пасля я ні аб чым падобным не чуў, бо стаў дзеншчыком. Вось каб нас пан імператар лепей карміў…

– Ну, ты і свіння ненажэрная! Салдата перад атакай наогул не варта карміць, гэта нам ужо шмат гадоў назад тлумачыў у школе капітан Унтэр-грыц. Той нам заўсёды гаварыў: «Вы, мярзотнікі! Калі справа дойдзе да вайны і вам давядзецца ісці ў бой, не нажырайцеся перад атакай. Хто абжарэцца і атрымае кулю ў жывот, таму гамон, бо ўсе супы і хлеб вылезуць з вантробаў і ў салдата адразу – запаленне. А калі ў страўніку няма нічога, то такая рана ўсё роўна што аса ўкусіла, адна радасць!»

Балоўн паступова забываў пра выдуманую ім небяспеку і ў цішыні ночы, спускаючыся ўніз да Ліскаўца, з хваляваннем расказваў Швейку пра тое, чаго ён раней не цаніў, а цяпер бы еў так, што за вушамі трашчала б.

За імі крочылі тэлефаніст Хадоўнскі і старшы пісар Ванак. Хадоўнскі ўтлумачваў Ванаку, што, на яго думку, сусветная вайна – глупства. Горш за ўсё ў ёй тое, што калі дзе-небудзь парвецца тэлефонны провад, то ты вымушаны ноччу ісці папраўляць яго; а яшчэ горш, што раней, калі была якая вайна, ніхто не ведаў пражэктараў, а цяпер, калі ты папраўляеш гэтыя праклятыя правады, непрыяцель адразу ж знаходзіць цябе пражэктарам і лупіць па табе з усёй артылерыі.

Унізе, у вёсцы, дзе яны павінны былі падшукаць начлег для роты, было цёмна, толькі разгаўкаліся ўсе сабакі, што прымусіла экспедыцыю спыніцца і падумаць, як супраціўляцца гэтым страшыдлам.

– А што, калі вярнуцца? – зашаптаў Балоўн.

– Балоўн, Балоўн, калі б мы гэта зрабілі, цябе расстралялі б за баязлівасць, – сказаў на гэта Швейк.

Сабакі брахалі чым далей, тым мацней; загаўкалі ўжо і на поўдні, за рэчкай Ропай, і ў Кросенцы, і ў іншых вёсках, бо Швейк пачаў крычаць у начной ці – Кушкушкуш! – успомніўшы, як ён крычаў на сабак, калі яшчэ гандляваў імі.

Сабакі забрахалі яшчэ больш люта, і старшы пісар папрасіў Швейка:

– Не крычыце на іх, Швейк, а то ўся Галіцыя забрэша.

– Нешта накшталт гэтага, – адказаў Швейк, – здарылася з вамі на манеўрах у Табарскай акрузе. Прыйшлі мы неяк ноччу ў адну вёску, а сабакі ўчынілі страшэнны вэрхал. Мясцовасць была густа заселеная, так што сабачы брэх каціўся ад сяла да сяла, усё далей і далей. У той вёсцы, дзе мы стаялі, сабакі ўжо было зусім замоўклі, але, пачуўшы брэх аднекуль здалёку, ну, скажам, з Пелгржымава, зноў заліваліся, і праз некалькі хвілін гаўкалі Табарская, Пелгржымаўская, Будзеёвіцкая, Гумпальцкая, Тржэбаньская і Йіглаўская акругі. Наш капітан, вельмі нервовы дзядок, не пераносіў сабачага брэху, не спаў усю ноч, усё хадзіў і пытаўся ў патруля: «Хто брэша? Чаго брэша?» Салдаты паслухмяна далажылі, што брэшуць сабакі. Гэта яго так раззлавала, што ўсе, хто быў тады ў патрулі, пасля вяртання з манеўраў засталіся без водпуску.

Пасля гэтага выпадку ён заўсёды выбіраў «сабачую каманду» і пасылаў яе наперад. Каманда мела мэтай папярэдзіць насельніцтва вёскі, дзе мы павінны былі стаць на яачлег, што ніводны сабака не павінен уначы брахаць, у адваротным выпадку ён будзе забіты. Я таксама быў у такой камандзе, а калі мы прыйшлі ў адну вёску ў Мілеўскім раёне, я ўсё пераблытаў і аб’явіў сельскаму старасту, што ўласнік сабакі, які ноччу забрэша, будзе па стратэгічных меркаваннях знішчаны. Стараста спалохаўся, загадаў зараз жа запрэгчы каня і паехаў у галоўны штаб прасіць ад усяго сяла змілавацца. Яго туды не пусцілі, вартавыя ледзьве яго не застрэлілі. Ён вярнуўся дадому, і яшчэ да нашага прыходу ў вёску ўсім сабакам, як ён параіў, завязалі морды анучамі, так што тры сабакі ашалелі.

Усе пагадзіліся са Швейкам, што ноччу сабакі баяцца агню запаленай папяросы, і ўвайшлі ў вёску. Але, на няшчасце, ніхто з чатырох не курыў, і парада Швейка не дала станоўчых вынікаў. Выявілася, аднак, што сабакі брэшуць ад радасці: явы з любоўю ўспаміналі тыя войскі, якія прайшлі праз вёску, пакідаючы што-небудзь такое, што можна з’есці. Яны ўжо здалёк пачулі набліжэнне тых стварэнняў, якія пасля сябе пакідаюць косткі і здохлых коней.

Ні адтуль ні адсюль апынуліся каля Швейка чатыры дварнякі. Яны зусім па-сяброўску пачалі кідацца на яго, задраўшы дагары хвасты. Швейк гладзіў іх, пляскаў па баках і размаўляў з імі ў цемры, як з дзецьмі.

– Ну, вось мы і тут, прыйшлі да вас спаткі, гам-гам – паесці! Дадзім вам костачак, скарыначак і раніцой пойдзем далей на ворага.

У вёсцы ў хатах запаліліся агні. Калі кватар’еры пастукалі ў дзверы першай хаты, каб даведацца, дзе жыве стараста, з хаты адазваўся віскатлівы, пранізлівы жаночы голас, які ці то па-польску, ці то па-ўкраінску паведаміў, што муж на вайне, што дзеці хворыя на воспу, што маскалі забралі ўсё і што муж, адыходзячы на вайну, наказваў ёй ноччу нікому не адчыняць. Толькі пасля таго, як яны ўзмацнілі атаку на дзверы, запэўніўшы, што яны кватармайстры, чыясьці невядомая рука адчыніла. Калі яны ўвайшлі ў хату, то выявілася, што акурат тут і жыве стараста, які марна стараўся ўтлумачыць Швейку, што гэта не ён адказваў вісклівым жаночым голасам. Ён апраўдваўся, што спіць на вышках, а яго жонка, калі яе нехта абудзіць, сама не ведае, што вярзе спрасонку. Што да начлегу для цэлай роты, то вёска такая маленькая, што ніводны салдат у ёй не змесціцца. Зусім няма дзе спаць. I купіць таксама нічога нельга. Маскалі ўсё забралі. Калі паны дабрадзеі не пагрэбуюць яго нарадай, ён бы адвёў ix у Кросенку, там вялікія гаспадаркі, гэта ўсяго тры чвэрці гадзіны адсюль, месца там досыць, кожны салдат можа ўкрыцца кажухом. А кароў столькі, што кожны салдат атрымае па кацялку малака, вада таксама добрая, павы афіцэры могуць там спаць у замку. А ў Ліскаўцы што? Галеча, кароста і вошы! У яго самога было некалі пяць кароў, але маскалі ўсіх забралі, і цяпер, калі яму патрэбна малако для хворых дзяцей, ён павінен хадзіць па яго ў Кросенку.

Нібы ў доказ яго слоў побач з ім у хляве зарыкалі каровы і пачуўся віскатлівы жаночы голас: «Халера б вас скруціла!»

Старасту гэта ве збянтэжыла, і, надзяваючы боты, ён працягваў:

– Адзіная карова тут у суседа Войцаха, якая, як вы мелі ласку, паны дабрадзеі, заўважыць, толькі што зарыкала. Але гэта карова хворая, сумная. Маскалі адабралі ад яе цялятка. З таго часу яна не дае малака, але гаспадару шкада яе рэзаць, ён спадзяецца, што матка боская чанстахоўская ўсё паверне на лепшае.

Гаворачы гэта, ён апрануў кунтуш.

– Хадземце, паны дабрадзеі, у Кросенку, і трох чвэрцяў гадзіны не пройдзе, ды што я, грэшны, кажу, і паўгадзіны не пройдзе! Я ведаю дарогу праз ручай, потым праз бярозавы гаёк міма дуба… Вёска вялікая, а ў корчмах гарэлка моцная… Хадземце, паны дабрадзеі! Чаго марудзіць? Панам салдатам вашага слаўнага палка неабходна размясціцца як трэба, у парадку, ва ўтульнасці. Пану імператарскаму каралеўскаму салдату, які змагаецца з маскалём, вядома, патрэбны чысты начлег, зручны начлег. А ў нас? Вошы! Кароста! Воспа і халера! Учора ў нас, у нашай праклятай вёсцы, тры хлопы ўчарнелі ад халеры. Міласэрны бог пракляў Ліскавец!..

Тут Швейк велічна ўзмахнуў рукой.

– Паны дабрадзеі! – пачаў ён, падрабляючы старастаў голас. – Чытаў я ў адной кніжцы, што ў час шведскіх войнаў, калі быў дадзены загад раскватараваць палкі ў такой і такой вёсцы, а стараста адгаворваўся і адмаўляўся дапамагчы ў гэтым, яго павесілі на бліжэйшым дрэве. Акрамя таго, адзін капрал-паляк расказваў мне, што калі прыходзяць кватар’еры, стараста абавязаны склікаць усіх дзясяцкіх, тыя ідуць з кватар’ерамі па хатах і проста гавораць: «Тут размесцяцца трое, тут чацвёра, у доме святара будуць жыць паны афіцэры» – і праз паўгадзіны ўсё павінна быць падрыхтавана. Пан дабрадзей, – з сур’ёзным выглядам звярнуўся Швейк да старасты, – дзе ў цябе тут бліжэйшае дрэва?

Стараста не зразумеў, што азначае слова «дрэва», і таму Швейк растлумачыў яму, што гэта бяроза, дуб, ігруша, яблыня, карацей кажучы, усё, што мае моцнае сучча. Стараста зноў не зразумеў, а калі пачуў назвы некаторых пладовых дрэў, спалохаўся, бо паспелі чарэшні, і сказаў, што нічога такога не ведае, у яго перад хатай стаіць толькі дуб.

– Добра, – сказаў Швейк, робячы рукой міжнародны знак павешання, – мы цябе павесім тут, перад тваёй хатай, бо ты мусіш усведамляць, што зараз вайна і што мы атрымалі загад спаць тут, а не ў нейкай Кросенцы. Ты, голубе, або не будзеш нам мяняць нашы стратэгічныя планы, або будзеш матляцца, як гаворыцца у той кніжцы пра шведскія войны… Такі выпадак, панове, быў аднойчы на манеўрах каля Велькага Мезіржычы…

Тут Швейка перабіў старшы пісар Ванак:

– Гэта, Швейк, вы нам раскажаце потым, – і, звярнуўшыся да старасты, сказаў:

– Так, цяпер трывога і кватэры!

Стараста закалаціўся і, заікаючыся, замармытаў, што ён хацеў паноў дабрадзеяў уладкаваць як найлепш, але калі іначай нельга, то ў вёсцы ўсё ж сеё-тое знойдзецца і паны будуць задаволены, ён зараз прынясе ліхтар.

Калі ён выйшаў са святліцы, якую скупа асвятляла маленькая лампадка, пад абразом нейкага сагнутага, як калека, у крук святога, Хадоўнскі ўсклікнуў:

– Куды гэта знік Балоўн?

Але не паспелі яны як след разгледзецца, як за печчу ціха прачыніліся дзверы, якія вялі некуды з хаты, і ў іх праціснуўся Балоўн. Азірнуўшы ўсё навокал і пераканаўшыся, што старасты няма, ён прагугнявіў, быццам у яго быў страшэнны насмарк:

– Я быў у свірне, сусунуў у нешшта гуку, набгаў поўны гот, а цяпег яно птыстала да нёба. Яно ні салодкае, ні салёнае. Гэта цеста.

Старшы пісар Ванак пасвяціў на яго ліхтарыкам, і ўсе ўпэўніліся, што яшчэ ніколі ў жыцці не бачылі такога перапэцканага аўстрыйскага салдата. Яны нават крыху спалохаліся, заўважыўшы, што гімнасцёрка ў Балоўна такая натапыраная, нібыта ён на апошнім месяцы цяжарнасці.

– Што з табой, Балоўн? – спачувальна спытаў Швейк, тыцкаючы яго пальцам у надзьмутае пуза.

– Гэта агугкі, – сіпеў Балоўн, душачыся цестам, якое не пралазіла ні ўверх, ні ўніз. – Асцягожна, гэта салёныя агугкі, я ў свігне з’еў тгы, а астатнія пгынёс вам.

Балоўн пачаў выцягваць з-за пазухі агурок за агурком і раздаваць іх.

На парозе з’явіўся стараста з ліхтаром. Убачыўшы гэткі абразок, ён перажагнаўся і застагнаў:

– Маскалі забіралі і нашы забіраюць!

Усе разам выйшлі ў вёску, пад брэх сабачай гайні. Сабакі.ўпарта трымаліся Балоўна і ўсё спрабавалі дабрацца да кішэні штаноў, дзе ляжаў кавалак сала, таксама дабыты ў свірне, але з прагнасці ўтоены ад таварышаў.

– Што гэта на цябе так сабакі лезуць? – пацікавіўся Швейк у Балоўна.

Пасля доўгага роздуму Балоўн адказаў:

– Яны чуюць ва мне добрага чалавека. Праўда, ён не сказаў, што добры чалавек увесь час трымае руку ў кішэні і што адзін сабака ледзь не пакусаў яму гэтую руку, бо яна прытрымлівала сала.

На абходзе вёскі кватар’ерамі было выяўлена, што Ліскавец – вялікае паселішча, сапраўды моцна спустошанае вайной. Хаця Ліскавец не пацярпеў ад пажараў, абодва варожыя бакі нейкім цудам не ўцягнулі яго ў сферу ваенных дзеянняў, але затое менавіта тут размясціліся жыхары знішчаных суседніх вёсак Хырава, Грабава і Голублі.

У некаторых хатах тулілася па вос^м сямей, і пасля ўсіх страт, нанесеных ім грабежніцкай вайной, адзін з этапаў якой пранёсся над імі, нібыта бурлівая паводка, яны жылі ў страшэннай галечы.

Роту давялося размясціць у маленькім разбураным бровары на другім канцы вёскі. У брадзільні бровара размясцілася ўсяго паўроты. Астатнія былі паселены па дзесяці чалавек у некалькіх сядзібах, куды заможныя шляхцічы не пускалі бедную галоту і беззямельных сялян-паўжабракоў.

Штаб роты з усімі афіцэрамі, старшым пісарам Ванакам, дзеншчыкамі, тэлефаністам, кухарамі і Швейкам размясціўся ў доме пана плябана, які таксама не пусціў да сябе ніводнай збяднелай сям’і з наваколля. Таму вольнага месца ў яго было многа.

Гэта быў высокі худы стары пан у выцвілай зашмальцаванай сутане. Ад скупасці ён амаль нічога не еў. Бацька выхаваў яго ў нянавісці да рускіх, аднак гэтую нянавісць як рукой зняло пасля адступлення рускіх, калі ў вёску прыйшлі салдаты аўстрыйскай арміі. Яны сажралі ўсіх яго гусей і курэй, якіх рускія не кранулі, хоць у яго і стаяла некалькі кудлатых забайкальскіх казакаў.

Калі ж у Ліскавец увайшлі венгры і выбралі ўвесь мёд з вулляў, ён яшчэ больш узненавідзеў аўстрыйскую армію. Зараз ён з нянавісцю пазіраў на сваіх няпрошаных начных гасцей, яму яўна падабалася праходжвацца каля іх і, паціскаючы плячыма, паўтараць:

– У мяне нічога няма. Я – жабрак, вы не знойдзеце ў мяне, панове, ні акрайчыка хлеба.

Больш за ўсіх быў засмучаны Балоўн, які ледзьве не расплакаўся пры апісанні такой галечы. У яго галаве мільгала няпэўнае ўяўленне аб нейкім падсвінку, падсмажаная шкурка якога так апетытна пахне і хрубасціць, як мёд у сотах. Балоўн нюхаў паветра ў кухні ксяндза, куды час ад часу заглядваў цыбаты падлетак, які працаваў за батрака і кухарку адначасова. Яму было строга загадана сачыць, каб чаго-небудзь не ўкралі.

Але і ў кухні Балоўн не знайшоў нічога, апрача жменькі кмену, які ляжаў у паперцы на сальнічцы. Кмен ён тут жа высыпаў сабе ў рот. Водар кмену выклікаў у яго смакавыя галюцынацыі падсвінка. За домам святара, на двары маленькага бровара гарэў агонь пад катламі палявой кухні. У іх кіпела вада, але ў ёй нічога не гатавалася.

Старшы пісар з кухарам бегалі па ўсёй вёсцы, шукаючы свінню, але ўсё было марна. Усюды ім адказвалі, што маскалі або з’елі, або забралі.

Пабудзілі таксама яўрэя ў карчме, які пачаў ірваць на сабе пейсы і шкадаваць, што не можа панам салдатам дагадзіць, а пад канец прыстаў да іх, просячы, каб у яго купілі старую, стогадовую карову, худую здыхляціну, на якой былі толькі косці ды скура. Ён патрабаваў за яе шалёныя грошы, рваў бараду і прысягаў, што такой каровы не знайсці ва ўсёй Галіцыі, ва ўсёй Аўстрыі і Германіі, ва ўсёй Еўропе і ва ўсім свеце. Ён выў, плакаў і бажыўся, што гэта самая тлустая карова, якая па волі Іеговы калі-небудзь з’яўлялася на свет божы. Ён кляўся ўсімі прабацькамі, што глядзець на гэтую карову прыязджаюць аж з Валачыска, што па ўсім краі аб ёй ідзе слава, што гэта не карова, а казка, што гэта нават не карова, а самы сыты буйвал. Урэшце, ён укленчыў перад імі і, абнімаючы калені то аднаго, то другога, заклінаў:

– Лепей забіце старога, няшчаснага яўрэя, але без каровы не адыходзьце.

Ён так задурыў усім галаву сваім енкам, што ўрэшце гэтую здыхляціну, якой пагрэбаваў бы любы скуралуп, пацягнулі на палявую кухню. Яшчэ доўга пасля таго як грошы былі ўжо ў яго кішэні, яўрэй стагнаў і плакаў, што яго канчаткова загубілі, знішчылі, што ён сам сябе абакраў, прадаўшы ім так танна такую цудоўную карову. Ён прасіў павесіць яго за тое, што на старасці год зрабіў такое глупства, з-за якога яго прабацькі перавернуцца ў труне.

Пачакаўшы яшчэ крыху ў пыле, ён раптам строс з сябе ўвесь смутак, пайшоў дамоў і там, у сваёй каморцы, сказаў жонцы:

– Эльза, жыццё маё, салдаты дурныя, а твой Натан мудры!

З каровай было шмат працы. У нейкую хвіліну здавалася, што яе ўвогуле нельга абадраць. Калі пачалі здзіраць з яе шкуру, яна разарвалася, і пад ёй паказалася мускулатура, скручаная, быццам высахлыя марскія канаты.

Тым часам аднекуль прыцягнулі мяшок бульбы і, не спадзеючыся на што-небудзь добрае, пачалі варыць тыя сухажыллі і косці, у той час як побач, на меншай кухні, кухар у поўным адчаі гатаваў абед афіцэрам з кавалкаў гэтага шкілета.

Няшчасная карова, калі наогул можна так назваць гэтую рэдкую з’яву прыроды, надоўга запала ў памяць усім, і можна амаль з упэўненасцю заявіць, што, калі б перад бітвай ля Сакаля камандзіры нагадалі салдатам пра ліскавецкую карову, уся адзінаццатая рота са страшным галёканнем і ярасцю кінулася б на непрыяцеля ў штыкі.

Карова была такая бесскаромная, што нават супу з яе не ўдалося зварыць: чым даўжэй мяса гатавалася, тым мацней яно трымалася на касцях, утвараючы з імі адно цэлае, закасцянелае, як стары бюракрат, які паўвеку пасецца сярод канцылярскіх папер і харчуецца толькі пратаколамі.

Швейк, які падтрымліваў у якасці кур’ера пастаянную сувязь паміж штабам і кухняй, каб вызначыць, калі мяса будзе зварана, далажыў нарэшце надпаручніку Лукашу:

– Пан обер-лейтэнант, з каровы ўжо атрымаўся фарфор. У гэтай каровы такое цвёрдае мяса, што ім можна рэзаць шкло. Кухар Паўлічак, пакаштаваўшы разам з Балоўнам мяса, зламаў сабе пярэдні зуб, а Балоўн – задні карэнны.

Балоўн з сур’ёзным выглядам падышоў да надпаручніка Лукаша і, заікаючыся, падаў яму свой зламаны зуб, сказаўшы:.

– Асмелюся далажыць, пан обер-лейтэнант, я зрабіў усё, што мог. Я гэты зуб зламаў аб афіцэрскі абед, калі мы з кухарам пакаштавалі, ці нельга з гэтага мяса прыгатаваць біфштэкс.

Пры гэтых яго словах з крэсла каля акна паднялася нейкая змрочная фігура.

Гэта быў паручнік Дуб, якога санітарная двухколка прывезла зусім разбітым:

– Прашу цішыні, – сказаў ён голасам, поўным адчаю, – мне нядобра!

Ён зноў сеў у старое крэсла, у кожнай шчыліне якога былі тысячы клапіных яец.

– Я стаміўся, – прагаварыў ён трагічным тонам, – я слабы і хворы, прашу перада мной не гаварыць аб зламаных зубах. Мой адрас: Сміхаў, Кралаўская, васемнаццаць. Калі я не дачакаюся заўтрашняга дня, то прашу асцярожна апавясціць аб гэтым маю сям’ю і прашу не забыць напісаць на маёй магіле, што я да вайны быў выкладчыкам імператарскай каралеўскай гімназіі.

Ён ціхутка захроп і ўжо не чуў, як Швейк прадэкламаваў верш з памінальнай песні:

Марыі грэх ты дараваў, Разбойніка пашкадаваў, Цяпер ты мне надзею даў!

Пасля гэтага старшы пісар Ванак вызначыў, што славутая карова павінна гатавацца ў афіцэрскай кухні яшчэ дзве гадзіны, што пра біфштэкс не можа быць і гаворкі і што замест біфштэксу зробяць гуляш.

Было вырашана даць салдатам адпачынак, перш чым затрубяць «на вячэру», бо ўсё роўна вячэра будзе гатова толькі пад раніцу.

Старшы пісар Ванак прыцягнуў аднекуль ахапак сена, падклаў яго сабе ў сталоўцы пана плябана і, нервова пакручваючы вусы, ціха сказаў надпаручніку Лукашу, які адпачываў на старой кушэтцы:

– Паверце мне, пан обер-лейтэнант, такой каровы я яшчэ за ўсю вайну не еў…

У кухні перад запаленым агаркам касцёльнай свечкі сядзеў тэлефаніст Хадоўнскі і пісаў дамоў ліст у запас, каб не турбавацца потым, калі батальён будзе нарэшце мець пэўны нумар палявой пошты. Ён пісаў: «Мая наймілейшая Божанка!

Калі ты атрымаеш гэтыя радкі, то ведай, што я пішу пасля вялікага бою, у якім ваеннае шчасце ўсміхнулася вам. Між іншым, мы збілі штук дзесяць непрыяцельскіх аэрапланаў і аднаго генерала з вялікай бародаўкай ва носе. У самым жорсткім баі, калі вад вамі выбухалі снарады, я думаў пра цябе, дарагая Божанка! Што ты робіш, як ты маешся, што новага дома? Я заўсёды памятаю, як мы з табой былі ў піўной «У Томаша» і як ты мяне вяла дамоў і як на другі дзень у цябе балела рука. Сёння мы зноў наступаем, так што мне няма часу пісаць ліст далей. Спадзяюся, што ты мне засталася вернай, бо добра ведаеш, што ў гэтых адносінах я звер. Але час ісці ў паход! Цалую цябе тысячу разоў, дарагая Божанка, і спадзявайся, што ўсё скончыцца добра!

Шчыра твой Товаўш».

Тэлефаніст Хадоўнскі пачаў кляваць носам і заснуў за сталом.

Ксёндз, які зусім яе клаўся спаць і ўсё хадзіў па доме, адчыніў дзверы ў кухню і дзеля эканоміі задзьмуў агарак касцёльнай свечкі, што дагараў каля Хадоўнскага.

У сталоўцы ніхто не спаў, апрача паручніка Дуба. Старшы пісар Ванак, які ў Санаку ў брыгаднай канцылярыі атрымаў новы каштарыс, што датычыў забеспячэння войск прадуктамі, старанна вывучаў яго і адзначаў, што чым бліжэй армія да фронту, тым меншымі робяцца пайкі. Ён нават міжвольна засмяяўся над адным параграфам, згодна з якім забаранялася пры прыгатаванні салдацкай поліўкі ўжываць шафран і імбір. У загадзе была заўвага: палявыя кухні абавязаны збіраць косці і адсылаць ix у тыл ва дывізіённыя склады. Было трохі незразумела, пра якія косці ідзе гаворка – пра чалавечыя ці пра косці іншага забойнага быдла.

– Паслухайце, Швейк, – сказаў падпаручнк Лукаш, пазяхаючы ад нуды, – пакуль мы дачакаемся чаго-небудзь на зуб, вы маглі б расказаць якую-небудзь гісторыю.

– Ох! – адказаў Швейк. – Пакуль мы дачакаемся яды, я паспеў бы расказаць вам, пан обер-лейтэнант, усю гісторыю чэшскага народа. А пакуль я раскажу вам вельмі кароткую гісторыю пра адну паві паштмайстрыху з Седлчанскай акругі. Пасля смерці мужа пані была прызначаная ва яго месца. Я тут жа ўспомніў пра яе, калі пачуў размовы пра палявую пошту, хоць гэта гісторыя ве мае нічога агульнага з палявой поштай.

– Швейк, – абазваўся з кушэткі надпаручнік Лукаш, – вы зноў пачынаеце весці лухту.

– Сапраўды, асмелюся далажыць, пан обер-лейтэнант, гэта сапраўды страшэнна бязглуздая гісторыя. Я сам яе магу зразумець, як гэта мне стукнула ў галаву – расказваць пра такое глупства. Можа, гэта прыроджаная прыдуркаватасць, можа, успаміны дзяцінства. На вашым зямным шары, пан обер-лейтэнант, існуюць розныя характары, і кухар Юрайда меў рацыю. Напіўшыся ў Бруку п’яным, ён зваліўся ў канаву, а выкараскацца адтуль не мог і пачаў крычаць: «Чалавек прадвызначаны і закліканы для таго, каб спасцігнуць ісціну, каб валодаць сваім духам у гармоніі вечнай светабудовы, каб пастаянна развівацца і ўдасканальвацца, паступова ўзносячыся ў вышэйшыя сферы розуму і любові». Калі мы хацелі яго адтуль выцягнуць, ён драпаўся і кусаўся. Ён думаў, што ляжыць дома, і толькі тады, калі мы кінулі яго зноў, ён пачаў прасіцца, каб мы яго выцягнулі.

– Але што з той паштмайстрыхай? – з нецярпеннем спытаў надпаручнік Лукаш.

– Гэта была вельмі годная кабета, але ўсё ж дрэнь, пан обер-лейтэнант. Яна выконвала як след усе свае абавязкі на пошце, але мела адну хібу: ява думала, што ўсе да яе ліпнуць, усе прыстаюць, і таму пасля працы пісала на ўсіх скаргі ўладам, падрабязна апісваючы, як гэта адбывалася, з усімі акалічнасцямі. Аднойчы ранкам пайшла ява па грыбы. А калі ішла міма школы, то добра заўважыла, што настаўнік ужо ўстаў, ён нават павітаўся з ёй і спытаў, куды ява так рана выбралася. Яна яму адказала, што ідзе па грыбы, а ён ёй кажа, што хутка таксама пойдзе па грыбы. Ява вырашыла, што ён у адносінах да яе мае нейкія брудныя намеры, і, убачыўшы потым, як ён выходзіць з гушчару, спалохалася, уцякла і ў гэты ж дзень напісала скаргу ў мясцовую школьную раду, што ён хацеў яе згвалціць. Па справе настаўніка ў дысцыплінарным парадку было ўчынена следства, і каб з гэтага не выйшаў нейкі публічны скандал, прыехаў сам школьны інспектар, які прасіў жандарскага вахмістра, каб той даў сваё меркаванне, ці здольны настаўнік на такі ўчынак. Жандарскі вахмістр паглядзеў у справы і заявіў, што гэта немагчыма: настаўнік аднойчы ўжо быў абвінавачаны ксяндзом, што цягаўся за яго пляменніцай, з якой спаў сам ксёндз. Але настаўнік узяў ад акруговага лекара пасведчанне, што ён імпатэнт з шасці гадоў, пасля таго як упаў з гарышча і напароўся на аглоблю падводы. Тады гэтая дрэнь – паштмайстрыха – напісала скаргі на жандарскага вахмістра, на акруговага лекара і на школьнага інспектара, што ўсеяны, нібыта, падкуплены настаўнікам. Яны ўсе падалі на яе ў суд, яна была асуджана, але потым абскардзіла прыгавор – яна, маўляў, хворая на галаву. Яе агледзелі судовыя дактары і далі ёй даведку, што хоць яна і прыдуркаватая, але можа займаць любую дзяржаўную пасаду.

– Ежыш Марыя! – усклікнуў надпаручнік Лукаш і дадаў:

– Я вам бы, Швейк, сёе-тое сказануў з гэтага выпадку, але не хачу сабе псаваць вячэры.

Швейк на гэта адказаў:

– Я ж вам гаварыў, пан обер-лейтэнант, што раскажу нешта страшэнна бязглуздае.

Надпаручнік Лукаш толькі рукой махнуў:

– Ад вас я такой бязглуздзіцы наслухаўся па горла.

– Не ўсе ж могуць быць разумнымі, пан обер-лейтэнант, – пераканана сказаў Швейк, – у выглядзе выключэння павінны быць і дурныя, бо калі б усе былі разумнымі, то ва свеце было б столькі розуму, што ад гэтага кожны другі чалавек зрабіўся б найвялікшым дурнем. Калі б напрыклад, асмелюся далажыць, пан обер-лейтэнант, кожны ведаў законы прыроды і ўмеў вылічваць нябесныя адлегласці, то ён гэтым толькі б усім дакучаў, як нейкі пан Чапэк, які хадзіў у шынок «Ля келіха». Уначы ён заўсёды выходзіў з піўной на вуліцу, разглядваў зорнае неба, а вярнуўшыся ў шынок, хадзіў ад аднаго стала да другога і паведамляў: «Сёння прыгожа свеціць Юпітэр. Ты, хам, нават не ведаеш, што ў цябе над галавой! Гэта такая адлегласць, што калі б табой, нягоднік, зарадзіць гармату і выстраліць, дык ты ляцеў бы да яго з хуткасцю снарада мільёны і мільёны гадоў». Пры гэтым ён паводзіў сябе так вульгарна, што звычайна сам вылятаў з шынка з хуткасцю звычайнага трамвая, прыблізна, пан обер-лейтэнант, кіламетраў дзесяць у гадзіну. Або возьмем, напрыклад, пан лейтэнант, мурашак…

Надпаручнік Лукаш прыўзняўся на кушэтцы і ўмольна склаў рукі:

– Я сам сабе здзіўляюся, чаму я да гэтага часу вяду з вамі размовы, Швейк, бо я, Швейк вас так даўно ведаю…

Швейк у знак згоды заківаў галавой.

– Гэта прывычка, пан обер-лейтэнант. Сутнасць справы якраз у тым, што мы ўжо даўно ведаем адзін аднаго і ўжо нямала перажылі разам. Мы ўжо столькі адпакутавалі і заўсёды не па сваёй віне. Асмелюся далажыць, пан обер-лейтэнант, – гэта лёс. Што пан імператар ні робіць, усё на лепшае выходзіць: ён нас сабраў разам, і я сабе не жадаю нічога іншага, як толькі быць вам хоць чым-небудзь карысным. Вы не галодныя, пан обер-лейтэнант?

Надпаручнік Лукаш, які тым часам зноў выцягнуўся на старой кушэтцы, сказаў, што апошняе пытанне Швейка – гэта найлепшая развязка нуднай размовы. Няхай Швейк пойдзе спытаць, як там з вячэрай. Будзе, несумненна, лепей, калі Швейк пабудзе трохі на вуліцы і пакіне яго аднаго, бо тыя дурноты, якія давялося ад яго выслухаць, стамляюць яго болей, чым увесь паход да Санака. Ён хацеў бы хоць на хвіліну заснуць, але не можа.

– Гэта з-за клапоў, пан обер-лейтэнант. Даўно людзі гавораць, што святары плодзяць клапоў. Нідзе не знойдзеш столькі клапоў, як у доме святара. У сваім доме ў Горніх Стодулках святар Замасціл нават напісаў цэлую кнігу пра клапоў. Яны поўзалі па ім нават у час казані.

– Што я вам сказаў, Швейк? Вы пойдзеце на кухню ці не?

Швейк пайшоў, і следам за ім з кутка, як цень, пасунуўся на дыбачках Балоўн.

Калі раніцай вырушылі з Ліскаўца ва Старую Соль і Самбар, няшчасную карову, яшчэ не згатаваную, везлі з сабой у палявой кухні. Было вырашана з’есці яе па дарозе, а згатаваць на прывале, калі будзе пройдзена палова шляху…

Салдатам на дарогу згатавалі чорную каву.

Паручніка Дуба зноў везлі на санітарнай двухколцы, бо пасля ўчарашняга яму зрабілася яшчэ горш. Больш за ўсіх пакутаваў яго дзяншчык, якому давялося бегчы поруч з двухколкай. Паручнік увесь час крычаў, што Кунерт учора зусім пра яго не клапаціўся, і калі прыедуць на месца, ён з ім расправіцца. Штохвіліны ён патрабаваў падаць вады, а калі ён выпіваў яе, яго рвала.

– З каго смеяцеся, з чаго смеяцеся? – крычаў ён з двухколкі. – Я вас правучу, вы са мной жарты не стройце! Вы мяне ўведаеце!

Надпаручнік Лукаш ехаў на кані, а побач з ім крочыў Швейк. Ён ніяк яе мог дачакацца таго моманту, калі яму давядзецца сутыкнуцца з непрыяцелем. Пры гэтым ён яшчэ прастарэкаваў:

– Вы заўважылі, пан обер-лейтэнант, што некаторыя з нашых людзей, быццам мухі? Нават трыццаці кілаграмаў за спінай няма, і таго вытрымаць не могуць. Ім трэба было б прачытаць лекцыі, якія нам чытаў нябожчык пан обер-лейтэнант Буханек. Ён страляўся з-за закладу, які атрымаў на жаніцьбу ад свайго будучага цесця, а патраціў на дзевак. Потым узяў другі заклад ад другога будучага цесця. З гэтым закладам ён абышоўся больш па-гаспадарску. Паціху прайграваў у карты, а дзяўчатак увогуле кінуў. Але грошай хапіла ненадоўга, так што спатрэбілася ўзяць пад заклад у трэцяга будучага цесця. На гэтыя грошы ён купіў сабе каня, арабскага жарабца, нечыстакроўнага…

Надпаручнік Лукаш саскочыў з каня.

– Швейк, – крыкнуў ён пагрозлівым тонам, – калі вы яшчэ пачнеце гарадзіць пра чацвёрты заклад, я саштурхну вас у канаву.

Ён зноў ускочыў на каня, а Швейк сур’ёзна працягваў:

– Асмелюся далажыць, пан обер-лейтэнант, пра чацвёрты заклад не можа быць гаворкі, бо пасля трэцяга закладу ён застрэліўся.

– Нарэшце, – з палёгкай сказаў падпаручнік Лукаш.

– Каб не забыцца, – гаварыў далей Швейк. – Такія лекцыі, якія нам чытаў пан обер-лейтэнант Буханек, калі салдаты ў час маршу падалі ад стомы, паводле маёй сціплай думкі, трэба было б чытаць усім салдатам, як гэта ён і рабіў. Ён аб’яўляў прывал, збіраў усіх нас, як куранят вакол квактухі, і пачынаў чытаць лекцыю: «Вы, лайдакі, не ўмееце цаніць таго, што маршыруеце па зямным шары, бо вы такая некультурная банда, што верне ад вашага выгляду. А калі б прымусіць вас маршыраваць на сонцы, дзе чалавек, які на нашай няшчаснай планеце мае вагу шэсцьдзесят кіло, там важыць звыш тысячы сямісот кілаграмаў! Вы здохлі б! Не так лёгка вам бы маршыравалася, калі б ваш ранец важыў звыш двухсот васьмідзесяці кілаграмаў, амаль тры цэнтнеры, а вінтоўка – каля паўтара цэнтнераў. Вы б вохкалі і высунулі языкі, як загнаныя сабакі!» Быў сярод нас адзін няшчасны настаўнік, дык ён асмеліўся падаць слова: «Дазвольце, пан обер-лейтэнант, на Месяцы чалавек, які тут важыць шэсцьдзесят кілаграмаў, там будзе важыць усяго трынаццаць кілаграмаў. На Месяцы нам было б лягчэй маршыраваць, бо ранец важыў бы там усяго чатыры кілаграмы. На Месяцы мы б не маршыравалі, а ўзносіліся б у прасторы». – «Гэта жахліва, – сказаў нябожчык обер-лейтэнант Буханек. – Ты, нягоднік, засумаваў па аплявусе? Радуйся, што я дам табе звычайную зямную аплявуху, бо, калі б я даў табе такую, што з Месяца, ты б пры сваёй лёгкасці паляцеў куды-небудзь на Альпы і расквасіў бы сабе морду… Калі б я даў табе цяжкую сонечную, то твой мундзір ператварыўся б у кашу, а галава заляцела б куды-небудзь у Афрыку». Даў ён тады яму звычайную зямную поўху. Гэты праныра расплакаўся, а мы маршыравалі, як і раней. Усю дарогу на маршы ён плакаў, ён гаварыў нам, пан обер-лейтэнант, пра нейкую чалавечую годнасць, ён пратэставаў, што з ім абыходзяцца, як з бязмоўнай істотай. Потым обер-лейтэнант паслаў яго на рапарт і пасадзілі яго на два тыдні, пасля гэтага заставалася таму салдату служыць яшчэ шэсць тыдняў, але ён іх не даслужыў. У яго была кіла, а ў казармах яго прымушалі круціцца на турніку, ён гэтага не вытрымаў і памёр у шпіталі, як сімулянт.

– Гэта сапраўды дзіўна, Швейк, – сказаў надпаручнік Лукаш, – вы, як я ўжо вам шмат разоў гаварыў, маеце звычку асаблівым чынам прыніжаць афіцэраў.

– Не маю я такой звычкі, – шчыра адказаў Швейк. – Я толькі хацеў вам расказаць, як раней людзі ў арміі самі даводзілі сябе да няшчасця. Гэты чалавек думаў, што ён больш адукаваны, чым обер-лейтэнант, і хацеў тым Месяцам прынізіць яго ў вачах салдат. А калі атрымаў зусім зямную аплявуху, дык усе з палёгкай уздыхнулі, нікому гэта не было непрыемна, наадварот, усім спадабалася, як пан обер-лейтэнант зрабіў такі ўдалы досціп з гэтай зямной аплявухай, гэта называецца выратаваць становішча. Бывае ж, што чалавека так азарае! А ўвогуле, чалавечае жыццё настолькі складанае, што існаванне асобнага чалавека, пан надпаручнік, асмелюся далажыць, як ануча якая. Яшчэ да вайны да нас у шынок «Ля келіха» на Боішці хадзілі паліцэйскі, старшы вахмістр пан Губічка і адзін рэпарцёр, які цікавіўся зламанымі нагамі, раздушанымі людзьмі, самазабойцамі і даваў гэта ўсё ў газеты. Чалавек ён быў вясёлы, і ў дзяжурным пакоі паліцыі бываў часцей, чым у рэдакцыі. Аднойчы ён напаіў старшага вахмістра Губічку, памяняўся з ім адзеннем у кухні, так што стары вахмістр быў у цывільным, а пан рэдактар ператварыўся ў старшага вахмістра паліцыі. Ён толькі прыкрыў нумар рэвальвера і выйшаў на вуліцу патруляваць. На Рэславай вуліцы, за былой Сватавацлаўскай турмой, напаткаў ён у начной цішыні пажылога пана ў цыліндры і ў кажуху, які вёў пад руку пажылую жанчыну ў мехавым манто. Абодва спяшаліся дадому і не гаварылі ні слова. Ён накінуўся на ix і як гаркне таму пану ў вуха: «Не крычыце так, бо я вас адвяду!» Уявіце сабе, пан обер-лейтэнант, іх пярэпалах! Марна яны яму высвятлялі, што, відаць, тут нейкая памылка, яны вяртаюцца з гасцей у пана намесніка. Экіпаж давёз іх да Нацыянальнага тэатра, а цяпер яны хацелі б праветрыцца. Жывуць яны недалёка, на Морані, сам ён радца з канцылярыі саветніка, а гэта яго жонка. «Вы мяне не дурыце, – крычаў на яго пераапрануты рэдактар, – вам павінна быць сорамна, калі вы, як вы заяўляеце, радца канцылярыі намесніка, а паводзіце сябе як хлапчук. Я за вамі ўжо даўно назіраю, я бачыў, як вы палкаю калацілі па жалезных шторах усіх крам, якія трапляліся вам па дарозе, і пры гэтым ваша, як вы кажаце, жонка, вам дапамагала». – Ды ў мяне ж, як бачыце, ніякай палкі няма. Гэта, можа, нехта перад намі». – «Як жа гэтая палка можа быць у вас, – кажа пераапрануты рэпарцёр, – калі вы яе зламалі, я гэта сам бачыў, там за рогам аб бабулю, якая разносіць па шынках печаную бульбу і каштаны». Дама нават плакаць не магла, а пан радца так раззлаваўся, што пачаў нават гаварыць пра грубасць, пасля чаго быў арыштаваны і перададзены бліжэйшаму патрулю ў раёне камісарыята на Салмавай вуліцы. Пераапрануты рэпарцёр загадаў гэтую пару адвесці ў камісарыят, бо абодва парушылі начную цішыню і спакой і прымалі ўдзел у начной бойцы, а ён спяшаецца, ён прыйдзе праз гадзіну.

Такім чынам, патруль пацягнуў іх з сабой, і яны прасядзелі аж да ранку і чакалі гэтага старшага вахмістра, які тым часам кружной дарогай прабраўся да «Келіха» на Боішці, пабудзіў старшага вахмістра Губічку і са ўсёй асцярожнасцю расказаў яму пра выпадак, намякнуўшы, што можа ўсчацца важнае следства, калі ён не будзе трымаць язык за зубамі.

Надпаручнік Лукаш, напэўна, стаміўся ад балачак. Перш чым пусціць каня рыссю, каб абагнаць авангард, ён сказаў Швейку:

– Калі б вы гаварылі аж да вечара, то чым далей, там было б дурней.

– Пан обер-лейтэнант, – крычаў Швейк услед надпаручніку, – а вы не хочаце ведаць, як усё гэта скончылася?

Стан паручніка Дуба настолькі палепшыўся, што ён здолеў вылезці з санітарнай двухколкі, сабраў вакол сябе ўвесь штаб роты і звярнуўся да яго са страшэнна доўгай прамовай, якая абцяжарвала людзей болей, чым вінтоўкі і амуніцыя. Гэта была мешаніна розных павучанняў. Ён пачаў:

– Любоў салдат да паноў афіцэраў робіць магчымымі неверагодныя ахвяры, але зусім не абавязкова, – і нават наадварот, – каб гэтая любоў была прыроджанай. Калі ў салдата няма прыроджанай любові, то яго варта да гэтага прымусіць. У цывільным жыцці вымушаная любоў аднаго да другога, скажам, школьніка да настаўніцкага персаналу, працягваецца да таго часу, пакуль існуе знешняя сіла, якая гэтую любоў выклікае. На вайсковай службе мы назіраем якраз адваротнае: афіцэр не мае права дапускаць з боку салдата нават найменшага паслаблення той любові, якая прывязвае яго да начальніка. Гэтая любоў – не проста любоў, гэта, уласна кажучы, пашана, страх і дысцыпліна.

Швейк увесь гэты час ішоў з левага боку санітарнай павозкі. I пакуль паручнік Дуб гаварыў, Швейк ішоў, павярнуўшы да яго галаву, быццам робячы «раўненне направа».

Паручнік Дуб спачатку не заўважаў гэтага і працягваў сваю прамову:

– Гэтую дысцыпліну і абавязак паслухмянасці, абавязковую любоў салдата да афіцэра можна выказаць вельмі коратка: адносіны паміж салдатам і афіцэрам нескладаныя – адзін падначальваецца, другі – загадвае. Мы ўжо даўно ведаем з кніг пра вайсковае майстэрства, што вайсковы лаканізм, ваенная простасць з’яўляюцца тым дабрадзействам, якое павінен засвоіць салдат, што хоцькі-няхоцькі любіць свайго начальніка. Начальніку яго вачах павінен быць найвялікшым, завершаным, выкрышталізаваным узорам дасканаласці і цвёрдай волі.

Толькі цяпер паручнік Дуб заўважыў, што Швейк, гледзячы на яго, увесь час трымае «раўненне направа». Яму гэта было страшэнна непрыемна, бо раптам ён адчуў, што заблытаўся ў сваёй прамове і не можа выкараскацца з канавы любові салдата да начальніка, і таму закрычаў на Швейка:

– Што ты на мяне вылупіўся, як баран на новыя вароты?

– Паводле вашага загаду, асмелюся далажыць, пан лейтэнант. Вы самі неяк сказалі, што, калі вы размаўляеце, я павінен вачамі сачыць за вашымі вуснамі. Вядома, кожны салдат абавязаны выконваць загады свайго начальніка і запамінаць іх ва ўвесь будучы час. Вось і я быў вымушаны так зрабіць.

– Глядзі ў другі бок! – крычаў паручнік Дуб. – Не глядзі на мяне, дурань! Ты ж ведаеш, што я гэтага не люблю, ды і цябе не зношу. Я яшчэ за цябе вазьмуся!..

Швейк зрабіў «раўненне налева» і, нібы застыўшы, працягваў крочыць поруч з паручнікам Дубам. Паручнік Дуб закрычаў:

– Куды ты глядзіш, калі я з табой гавару?

– Асмелюся далажыць, пан лейтэнант, згодна вашаму загаду, я зрабіў «раўненне налева».

– Ах, – уздыхнуў паручнік Дуб, – гора мне з табой! Глядзі проста перад сабой і думай: «Я такі дурань, што са мной не будзе нічога благога». Запомніў?

Швейк, гледзячы перад сабой, сказаў:

– Дазвольце спытаць, пан лейтэнант, ці павінен я на гэта адказваць?

– Што ты сабе дазваляеш, – зароў на яго паручнік Дуб. – Як ты са мной размаўляеш? Што ты сабе думаеш?

– Асмелюся далажыць, пан лейтэнант, я думаю пра ваш загад ва адной са станцый, каб я ўвогуле вам ве адказваў, пакуль вы не закончыце сваю прамову.

– Значыцца, ты баішся мяне, – узрадаваўся паручнік Дуб. – Але ты мяне яшчэ яе спазнаў як след! Перада мной трэсліся і не такія, як ты, запомні гэта! Я і ве такіх уціхамірваў!.. Таму змоўкні і ідзі сабе з-заду, каб я цябе не бачыў!

Швейк адстаў і далучыўся да санітараў. Тут ён з выгодай раскашаваўся ў двухколцы і ехаў да месца прызначанага для адпачынку, дзе нарэшце ўсе дачакаліся поліўкі і мяса злашчаснай каровы.

– Гэтую карову трэба было тыдні з два марынаваць у воцаце, а калі не карову, то хаця б таго, хто яе купляў, – заявіў Швейк.

З брыгады прыскакаў ардынарац з новым загадам адзінаццатай роце: маршрут мяняецца на Фельдштэйн; Варалічы і Самбар пакінуць убаку, бо ў Самбары размясціць роту нельга – там знаходзяцца два пазнанскія палкі.

Надпаручнік Лукаш тут жа распарадзіўся: старшы пісар Ванак са Швейкам падшукаюць для роты начлег у Фельдштэйне.

– Толькі не адпаліце чаго-небудзь па дарозе, Швейк, – папярэдзіў надпаручнік Лукаш. – Галоўнае, слушна абыходзьцеся з насельніцтвам.

– Асмелюся далажыць, пан обер-лейтэнант, пастараюся. Мне сёння, калі я на досвітку задрамаў, прысніўся брыдкі сон. Снілася мне карыта, з якога ўсю ноч цякла вада па калідоры таго дома, дзе я жыў, і ўся выцекла і прамачыла столь у домаўласніка, а ён тут жа ранкам выгнаў мяне з кватэры. Такі ж, пан обер-глы адбыўся аднойчы ў Кар…

– Дайце мне спакой, Швейк, са сваімі дурнымі размовамі і паглядзіце лепей з Ванакам па карце, куды вам трэба ісці. Вось тут вы бачыце гэтую вёску. Адсюль вы павернеце направа да рэчкі і па яе цячэнні дойдзеце да бліжэйшай вёскі. Ад першага ручая, які ўпадае ў раку, ён будзе ў вас па правую руку, пойдзеце палявой дарогай угару, прама на поўнач. Заблудзіцца тут нельга. Вы трапіце ў Фельдштэйн і нікуды болей. Запомнілі?

Швейк са старшым пісарам Ванакам скіраваліся ў дарогу па маршруту. Было за поўдзень. Парыла. Зямля цяжка дыхала, з кепска засыпаных салдацкіх магіл патыхала трупным пахам. Яны прыйшлі ў мясціны, дзе ішлі баі ў час наступлення на Перамышль. Тут кулямётамі былі скошаны цэлыя батальёны. У малых гаёчках каля ракі былі відаць сляды артылерыйскага агню. На шырокіх раўнінах і на схілах гор з зямлі тырчалі нейкія цурбалкі замест дрэў, і ўся гэтая пустыня была спаласавана траншэямі.

– Тут усё выглядае не так, як пад Прагай, – заўважыў Швейк, абы не маўчаць.

– У нас ужо скончылася жніво, успомніў старшы пісар Ванак. – У Кралупскай акрузе пачынаюць жаць навей за ўсіх.

– Тут пасля вайны будзе вельмі добры ўраджай, – праз хвіліну сказаў Швейк. – Не трэба будзе купляць касцяной мукі. Для сялян вельмі выгадна, калі на іх полі згніе цэлы полк; карацей кажучы, для іх гэта збожжа. Адно толькі непакоіць мяне, каб гэтыя сяляне не далі сябе абдурыць і не прадалі б за бесцань гэтыя салдацкія косці цукроваму заводу на касцяны вугаль. Быў у Карлінскіх казармах обер-лейтэнант Голуб. Такі быў вучоны, што ў роце яго лічылі прыдуркаватым, бо ён з-за сваёй вучонасці не навучыўся лаяць салдат і аб усім разважаў толькі з навуковага пункту гледжання. Аднойчы салдаты яму далажылі, што раздадзены хлеб непрыдатны да яды. Другога афіцэра такая дзёрзкасць абурыла б, а ён – не, застаўся спакойны, нікога нават не абазваў свіннёй ці, скажам, бруднай свіннёй, нікому не заехаў у морду. Толькі сабраў усіх салдат і гаворыць ім сваім прыемным голасам: «Салдаты, вы павінны ўсвядоміць, што казармы – гэта не гастранамічная крама, дзе вы можаце выбіраць марынаваных вугроў, сардзінкі і бутэрброды. Кожны салдат павінен быць настолькі разумны, каб без нараканняў сажраць усё, што выдаецца, і настолькі дысцыплінаваны, каб не задумвацца над якасцю таго, што даюць жэрці. Уявіце сабе, салдаты, што ідзе вайна. Зямлі, у якой вас пахаваюць, пасля бою, усё роўна, якім хлебам вы напхаліся перад смерцю. Яна – зямля-матухна – раскладзе і зжарэ вас разам з ботамі. У свеце нішто не згубіцца. З вас, салдаты, вырасце збожжа, якое пойдзе на новы хлеб для новых салдат. А явы, можа, гэтак жа, як і вы, будуць скардзіцца і натрапяць на такога, што іх арыштуе і пасадзіць на доўгія гады, бо мае на гэта права. Цяпер я вам, салдаты, усё добра высветліў і яшчэ раз паўтараць не буду: той, хто надалей будзе скардзіцца, той навек закаецца». – «Хоць бы аблаяў нас як след», – гаварылі салдаты, таму што ўсе гэтыя далікатнасці ў лекцыях пана обер-лейтэнанта страшна абрыдлі. Аднаго разу мяне выбралі прадстаўніком ад усёй роты. Я павінен быў яму сказаць, што ўсе яго любяць, але войска не войска, калі цябе не лаюць. Я пайшоў да яго йа кватэру і папрасіў не саромецца: вайсковая служба павінна быць суровай, як салдацкая папруга, салдаты прывыклі, каб ім штодня нагадвалі, што яны свінні і сабакі, інакш яны страцяць павагу да начальнікаў. Ён спачатку натурыўся, гаварыў нешта пра інтэлігентнасць, пра тое, што цяпер ужо нельга служыць з-пад палкі. Урэшце я яго ўгаварыў, ён даў мне аплявуху і, каб падняць свой аўтарытэт, выкінуў мяне за дзверы. Калі я паведаміў аб выніках сваіх перагавораў, усе вельмі абрадаваліся, але ён нашу радасць сапсаваў на другі ж дзень. Падыходзіць да мяне і перад усімі кажа: «Швейк, я ўчора перабраў меру, вось вам залаты, выпіце за маё здароўе. З салдатамі трэба ўмець абыходзіцца». Швейк агледзеўся.

– Мне здаецца, мы ідзём няправільна. Пан обер-лейтэнант нам усё так добра расказаў. Нам трэба ісці нагару, потым уніз, потым налева і направа, потым зноў направа, потым налева, а мы ўвесь час ідзём прама. Або мы ўсё ўжо прайшлі і за размовай не заўважылі… Я выразна бачу перад сабой дзве дарогі ў гэты Фельдштэйн. Я прапанаваў бы далей ісці па той дарозе, што злева.

Як звычайна бывае, калі двое апынуцца на ростанях, старшы пісар Ванак пачаў запэўніваць, што трэба ісці направа.

– Мая дарога, – сказаў Швейк, – больш выгодная, чым ваша. Я пайду ўздоўж ручая, дзе растуць незабудкі, а вы будзеце перціся пустэчай. Я прытрымліваюся таго, што нам сказаў пан обер-лейтэнант, мы заблудзіцца не можам, а калі мы не можам заблудзіцца, дык чаго я палезу некуды на гару, я пайду роўненька па лугах, уваткну сабе кветку ў фуражку і нарву букет для пана обер-лейтэнанта. Зрэшты, мы можам потым пераканацца, хто з нас гаворыць праўду, і спадзяюся, мы разыдземся добрымі таварышамі. Тут такая мясцовасць, што ўсе дарогі павінны весці ў Фельдштэйн.

– Не блазнуйце, Швейк, – сказаў Ванак, – na Rapide мы павінны ісці, як я гаварыў, направа.

– Карта таксама можа памыляцца, – адказаў Швейк, спускаючыся ў даліну да ручая. – Аднойчы каўбаснік Кржэнек з Вінаградаў вяртаўся ўначы, прытрымліваючыся плана горада Прагі, ад «Мантагаў» на Малай Стране дамоў на Вінаграды, a пад раніцу прыйшоў у Роздзелаў каля Кладна. Яго знайшлі зусім знясіленым і змерзлым у жыце, куды ён зваліўся ад стомы. Калі вы не даяце мне сказаць і, лічыце, што ў вас свая галава на плячах, то давайце зараз жа разыдземся і сустрэнемся ўжо на месцы, у Фельдштэйне. Паглядзіце толькі на гадзіннік, каб нам ведаць, хто прыйдзе раней. Калі вам будзе пагражаць якая-небудзь небяспека, то выстраліце ў паветра, каб я ведаў, дзе вы знаходзіцеся.

Пад вечар Швейк прыйшоў да невялікай сажалкі, дзе сустрэў рускага, які збег з палону і вырашыў тут пакупацца. Заўважыўшы Швейка, рускі вылез з вады і голы кінуўся наўцёкі.

Швейку стала цікава, як бы выглядала яа ім руская вайсковая форма, якая валялася тут жа пад вербачкамі. Ён хутка распрануўся і надзеў форму няшчаснага голага рускага, які збег з эшалона ваеннапалонных, што размяшчаўся ў вёсцы за лесам. Швейк захацеў дакладна сябе разглядзець і хадзіў па плаціне сажалкі, пазіраючы на сваё адлюстраванне ў вадзе. Там яго і знайшоў патруль палявой жандармерыі, які вёў пошукі рускага ўцекача. Жандары былі венгры і, нягледзячы на пратэсты Швейка, пацягнулі яго ў этапную ўправу ў Хыраве, дзе яго ўключылі ў транспарт рускіх палонных, прызначаных для працы па рамонту чыгуначнай лініі на Перамышль.

Усё гэта адбылося так хутка, што толькі на другі дзень Швейк усвядоміў сваё становішча і на белай сцяне класнага пакоя, дзе была размешчана частка палонных, напісаў галавешкай: «Тут спаў Ёзаф Швейк, ардынарац 11й маршавай роты 91 га палка, які, будучы кватармайстарам, памылкова трапіў пад Фельдштэйнам у аўстрыйскі палон».

Калі Швейк, якога паводле рускага шыняля і фуражкі памылкова палічылі за рускага палоннага, што збег з вёскі пад Фельдштэйнам, напісаў вугалем на сцяне свой адчайны лямант, ніхто не звярнуў на гэта ніякай увагі. Калі ж на этапе ў Хыраве пры раздачы палонным кавалкаў чэрствага кукурузнага хлеба ён хацеў усё да дробязей растлумачыць афіцэру, што праходзіў міма, то адзін з салдат-мадзьяраў, якія канваіравалі эшалон, ударыў яго прыкладам па плячы, дадаўшы: «Baszom az élet”. У калону, руская свіння!»

Гэта было звыклай праявай адносін мадзьяраў да рускіх палонных, мовы якіх яны не разумелі. Швейк вярнуўся ў калону і звярнуўся да бліжэйшага палоннага:

– Гэты чалавек выконвае свой абавязак, але ён можа трапіць у небяспеку. Што калі раптам вінтоўка ў яго зараджана, а курок на баявым узводзе? Лёгка ж можа здарыцца, што як ён пачне малаціць чалавека прыкладам па плячы, курок спусціцца і ўвесь зарад уляціць яму ў глотку і ён памрэ пры выкананні службовых абавязкаў. На Шумаве ў адной каменяломні рабочыя кралі дынамітныя запалы, каб мець запас на зіму для выкарчоўвання пнёў. Стораж каменяломні атрымаў загад усіх пры выхадзе абшукваць. Ён з такой ахвотай узяўся за працу, што схапіўшы першага ж рабочага, пачаў ляпаць яго па кішэнях так, што запалы выбухнулі, і яны абодва вылецелі ў паветра – здавалася, што ў апошнюю хвіліну яны абняліся.

Рускі палоннік, якому Швейк гэта расказваў, тупа ўзіраўся ў яго, і было відаць, што з усёй гаворкі ён не зразумеў ані слова.

– Нэ панымат, я крымскі татарын. Алах ахпер. Татарын сеў на зямлю і, скрыжаваўшы ногі і склаўшы рукі на грудзях, пачаў маліцца: «Алах ахпер – алах ахпер – безміла – арахман – арахім – малінкін мустафір»*.

– Дык ты, значыцца, татарын, – спачувальна прамовіў Швейк. – Табе пашанцавала. Калі ты татарын, мы з табой павінны паразумецца. Гм! Ты ведаеш Яраслава Штэрнберка?* Нават імя не ведаеш, татарскае насенне? Ён жа вам даў дыхту пад Госцінам. Вы, татарскія ліхадзеі, тады давалі драла з Маравы, як з жарам у нагавіцах.

Швейк звярнуўся да другога палоннага.

– Ты таксама татарын?

Той зразумеў слова «татарын» і пакруціў галавой:

– Татарын нэт, чаркес, секім башка.

Швейку ўвогуле пашчасціла, што ён апынуўся ў грамадзе прадстаўнікоў розных усходніх народаў. У эшалоне ехалі татары, грузіны, асеціны, чаркесы, мардвіны і калмыкі. А няшчасце было ў тым, што Швейк ні з кім не мог дамовіцца. У этапнай управе іх перапісалі, што было вельмі цяжка, бо ніхто з трохсот палонных не разумеў той рускай мовы, на якой гаварыў фельдфебель-пісар, што сядзеў за сталом. Некалі ён заявіў, што ведае па-руску, і цяпер ва Усходняй Галіцыі выступаў у ролі перакладчыка, карыстаючыся ламанай славацкай мовай, якую сяк-так асвоіў, калі ад венскай фірмы прадаваў у Славакіі абразкі св. Стэфана, крапільніцы і ружанцы.

Але з гэтымі дзіўнымі тыпамі ён ніяк не мог дамовіцца і разгубіўся. Выйшаўшы з канцылярыі, ён загалёкаў у натоўп палонных: «Wer kann deutsch sprechen?»

З натоўпу выступіў Швейк і з радасным тварам кінуўся да пісара, які загадаў яму накіравацца за ім у канцылярыю.

Пісар сеў за паперы, за стос бланкаў, куды запісваліся прозвішча, паходжанне і падданства палоннага, і тут пачалася забаўная размова па-нямецку:

– Ты яўрэй, так? – спытаў ён Швейка. Швейк пакруціў галавой.

– Не пярэч! – упэўнена працягваў пісар-перакладчык. – Кожны з вас, палонных, хто ўмее па-нямецку, быў яўрэем – і годзе! Як тваё прозвішча? Швейх? Вось бачыш, чаго ж ты ўпіваешся, калі ў цябе такое яўрэйскае прозвішча? У нас ты не мусіш баяцца: можаш у гэтым прызнацца спакойна. У нас у Аўстрыі яўрэйскіх пагромаў не робяць. Адкуль ты? Ага, Прага, ведаю, ведаю, гэта каля Варшавы*. Тыдзень назад у мяне ўжо былі два яўрэі з Прагі, з-пад Варшавы. А нумар твайго палка? Дзевяноста першы?

Пісар узяў вайсковы даведнік, пагартаў: «Дзевяноста першы полк – эрыванскі, Каўказ, кадравы склад – у Тыфлісе, глядзі ты, як мы ўсё ведаем!»

Швейк сапраўды здзіўляўся, а пісар з усёй сур’ёзнасцю працягваў, падаючы Швейку сваю напалову недакураную сігарэту:

– Гэты тытунь лепшы за вашу махру. Я тут, жыдочак, найвышэйшае начальства. Калі я што скажу, дык усё мусіць калаціцца і хавацца. У нас у войску не такая дысцыпліна, як у вас. Ваш цар – падонак, а наш – галава! Я табе зараз нешта пакажу, каб ты ведаў, якая ў нас дысцыпліна.

Ён расчыніў дзверы ў суседні пакой і крыкнуў: «Ганс Лефлер!»

– Hier!» – пачулася ў адказ, і ўвайшоў валлекаваты штырыец з плаксівым тварам крэтына. У этапнай управе ён быў хлопчыкам ва пабягушках.

– Ганс Лефлер! – загадаў пісар. – Вазьмі маю люльку, сунь яе ў зубы, як сабака носіць, і поўзай ва карачках вакол стала, пакуль я не скажу «Halt!» Пры гэтым ты мусіш гаўкаць, але так, каб люлька не выпала з рота, іначай загадаю цябе звязаць.

Валлекаваты штырыец пачаў поўзаць ва карачках і гаўкаць.

Фельдфебель пераможна паглядзеў ва Швейка:

– Што, не гаварыў я табе, жыдочак, якая ў вас дысцыпліна? Але пяройдзем да галоўнага. Я прызначаю цябе старшым у эшалоне. Да вечара ты перапішаш прозвішчы ўсіх астатніх! Падзеліш іх на дзесяткі і будзеш атрымліваць на іх харчы. Калі хто ўцячэ – галавой заплаціш!

Швейк адсалютаваў і пашыбаваў да палонных, падумаўшы пры гэтым, што пакуты, прынятыя ў славу пана імператара, павінны прынесці плён.

Горш было са складаннем спіса. палонныя ніяк не хацелі зразумець, што явы павінны назваць сваё прозвішча. Швейк шмат чаго пабачыў ва сваім вяку, але ўсё ж гэтыя татарскія, грузінскія і мардвінскія імёны не ўкладваліся ў яго галаве. «Мне ніхто не паверыць, – падумаў Швейк, – што на свеце ёсць людзі, якія носяць такія прозвішчы, як у гэтых татар: Муглагалей Абдрахманаў – Беймурат Алагалі – Джэрэджэ Чэрдэджэ – Даўлатбалей Нурдагалееў і гэтак далей. У вас прозвішчы лепшыя, як у таго святара з ЖыдагоўпшД, – Вобейда».

Калі пасля страшных пакут Швейк нарэшце перапісаў усіх гэтых Бабуле Галее, Худжы Муджы, ён вырашыў паспрабаваць яшчэ раз вытлумачыць пісару-перакладчыку, што ён стаў ахвярай памылкі, што па дарозе, калі яго гналі разам з палоннымі, ён некалькі разоў марна дамагаўся справядлівасці.

Пісар-перакладчык, ужо і да таго не зусім цвярозы, зараз цалкам страціў розум. Перад ім ляжала старонка аб’яў нямецкай газеты, і ён на матыў марша Радзецкага спяваў: «Грамафон мяняю ва дзіцячы вазок!», «Купляю бой белага і зялёнага ліставога шкла!», «Кожны можа навучыцца складаць рахункі і балансы, хто пройдзе завочныя курсы бухгалтараў» і гэтак далей.

Ён спяваў усё цішэй і цішэй, потым зусім ціхутка, пакуль нарэшце не змоўк, нерухома ўтаропіўшыся ў вялікую паласу аб’яў, і тым даў магчымасць Швейку расказаць аб сваіх нягодах, ды яшчэ на ламанай нямецкай мове.

Аднак Швейк хутка зразумеў, што гаварыў зусім дарэмна, бо пісар даўно спаў. Паціху наблізіўшыся да яго, Швейк дакрануўся да гіляча, і гэтага было зусім дастаткова, каб пісар-фельдфебель зваліўся з крэсла на падлогу, дзе працягваў спакойна спаць.

– Прабачце, пан фельдфебель, – сказаў Швейк, аддаў чэсць і выйшаў з канцылярыі.

На досвітку ваенна-інжынерная ўправа змяніла дыспазіцыю, і было вырашана групу палонных, у якой знаходзіцца Швейк, перамясціць у Перамышль для аднаўлення чыгуначнай лініі Перамышль – Любачуў.

Усё засталося пастаромуі Швейк працягваў сваю адысею сярод палонных рускіх. Мадзьярскія канваіры гналі ўсіх хуткім тэмпам наперад.

Да самога Перамышля Швейку не было зручнага выпадку каму-небудзь паскардзіцца і расказаць, што ён, уласна кажучы, ардынарац адзінаццатай маршавай роты Дзевяноста першага палка. Такая мажлівасць з’явілася толькі ў Перамышлі, калі іх вечарам загналі ў разбуранае ўмацаванне, дзе знаходзіліся канюшні для артылерыйскіх коней.

У пасланай там саломе было столькі вошай, што яны паварушвалі яе кароткія сцябліны; здавалася, што гэта не вошы, а мурашкі, якія цягнулі матэрыял для будаўніцтва свайго мурашніка.

Палонным раздалі крыху чорнай бурды з чыстага цыкорыю і па кавалку чэрствага кукурузнага хлеба.

Потым іх прыняў маёр Вольф, у той час валадар усіх палонных, занятых на адбудове крэпасці Перамышль і яе наваколля. Гэта быў чалавек паважны. Ён завёў цэлы штаб перакладчыкаў. Яны з палонных выбіралі спецыялістаў па будаўніцтву адпаведна іх здольнасцям і атрыманай адукацыі.

Маёр Вольф быў цвёрдай думкі, што рускія палонныя ўтойваюць сваю пісьменнасць, бо здаралася, што на яго пытанне: «Ці ўмееш ты будаваць чыгунку?» усе палонныя давалі стэрэатыпны адказ: «Нічога не ведаю, ні пра што такое не чуў, жыў сабе ціха і сумленна».

Калі яны былі выстраены перад маёрам Вольфам і ўсім яго штабам, маёр Вольф спытаў па-нямецку, хто з іх ведае нямецкую мову.

Швейк рашуча ступіў наперад, выцягнуўся перад маёрам, казырнуў і адрапартаваў, што можа гаварыць па-нямецку.

Маёр Вольф, яўна задаволены, адразу ж спытаў Швейка, ці не інжынер ён.

– Асмелюся далажыць, пан маёр, – адказаў Швейк, – я не інжынер, я ардынарац адзінаццатай маршавай роты дзевяноста першага палка. Я трапіў да нас у палон. Гэта здарылася так, пан маёр…

– Што? – зароў Вольф.

– Асмелюся далажыць, пан маёр, здарылася гэта так…

– Вы чэх, – не сунімаўся маёр Вольф, – вы пераапрануліся ў рускую форму?

– Так точна, пан маёр, усё так і ёсць. Я сапраўды рады, што пан маёр адразу ўвайшлі ў маё становішча. Можа, нашы ўжо недзе ваююць, а я тут без усякай карысці прагуляю ўсю вайну. Дазвольце, пан маёр, яшчэ раз усё высветліць.

– Досыць, – адсек маёр Вольф, выклікаў двух салдат і загадаў ім неадкладна адвесці гэтага чалавека на гаўптвахту, а сам з адным афіцэрам павольна пайшоў следам за Швейкам, злосна размахваючы рукамі ў размове з афіцэрам. У кожнай фразе ён нешта плявузгаў пра чэшскіх сабак, і афіцэр адчуваў, што маёр надзвычай шчаслівы, бо дзякуючы сваёй праніклівасці выявіў адну з гэтых пташак. Ужо на працягу некалькіх месяцаў камандзірам вайсковых часцей рассылаліся сакрэтныя інструкцыі, дзе гаварылася, што, як выяўлена, некаторыя перабежчыкі, забыўшыся на сваю прысягу, уступаюць у шэрагі рускага войска і служаць непрыяцелю, аказваючы яму вельмі каштоўныя паслугі ў шпіянажы.

Маёр Вольф у той час яшчэ не меў ніякага ўяўлення аб тым, што ўласна рыхтуюць Аўстрыі перабежчыкі, якія пазней, сустракаючыся ў Кіеве і іншых мясцінах, на пытанне: *Што ты тут робіш?» – весела адказвалі: «Я здрадзіў пану імператару».

З гэтых цыркуляраў ён ведаў толькі пра перабежчыкаў-шпіёнаў, з якіх адзін, якога зараз вядуць на гаўптвахту, так лёгка трапіў у яго пастку.

Швейка пад эскортам адвялі ў камендатуру гарнізона пасля таго, як ён падпісаў складзены маёрам Вольфам пратакол аб тым, што ён, салдат аўстрыйскай арміі, свядома і без націску пераапрануўся ў рускую форму і пасля адступлення рускіх за лініяй фронту быў затрыманы палявой жандармерыяй.

Усё гэта было святой праўдай, і Швейк, як чалавек сумленны, не мог запярэчыць. Калі ён паспрабаваў было дапоўніць пратакол нейкім тлумачэннем, якое ўдакладніла б сітуацыю, тут жа пачуўся крык пана маёра: «Маўчаць! Я вас пра гэта не пытаю. Справа і так відавочная!»

I Швейку засталося толькі ўзяць пад казырок і згадзіцца:

– Так точна, маўчу, справа зусім відавочная. Затым, калі яго. прывялі ў камендатуру гарнізона, то кінулі ў нейкую камору, дзе раней знаходзіўся склад рысу і адначасова пансіянат для мышэй. Рыс быў рассыпаны паўсюль, і мышы, ніколькі не баючыся Швейка, весела бегалі навакол, ласуючыся зярнятамі.

Ноч Швейк правёў спакойна, бо мышы не прад’яўлялі да яго вялікіх патрабаванняў. Відаць, у іх была свая начная праграма, якую яны выконвалі ў суседнім складзе шынялёў і фуражак.

З ранішняй кавай да Швейка ў камору ўвапхнулі нейкага чалавека ў рускай фуражцы і рускім шынялі.

Чалавек гэты гаварыў па-чэшску з польскім акцэнтам. Быў гэта адзін з тых нікчэмнікаў, якія служылі ў контрразведцы армейскага корпуса, штаб якога знаходзіўся ў Перамышлі. Агент вайсковай тайнай паліцыі нават не патурбаваўся знайсці які-небудзь падыход, каб выведаць таямніцы ў Швейка.

Ён пачаў прама:

– Я ўляпаўся ў гэтае балота з-за сваёй неасцярожнасці. Я служыў у Дваццаць восьмым палку і адразу перайшоў да рускіх, а потым так па-дурному ўкляпаўся. У рускіх я падахвоціўся пайсці ў патруль… Служыў я ў Шостай кіеўскай дывізіі. А ты, камарад, у якім рускім палку служыў? Здаецца, мы з табой недзе бачыліся ў Расіі. У Кіеве я ведаў шмат каго з чэхаў, якія пайшлі з намі на фронт і перайшлі ў рускую армію. Але не магу цяпер прыпомніць іх прозвішчы і адкуль яны былі, можа, ты прыгадаеш, з кім ты там сустракаўся? Цікава, хто там застаўся з нашага Дваццаць восьмага палка?

Замест адказу Швейк рупліва прыклаў сваю руку яму да лба, потым памацаў пульс і, нарэшце, падвёўшы да маленькага акенца, папрасіў яго высунуць язык. Нягоднік усёй гэтай працэдуры не супраціўляўся, мяркуючы, што Швейк перагаворваецца з ім нейкімі змоўніцкімі знакамі. Потым Швейк пачаў дубасіць у дзверы, і калі наглядчык прыйшоў спытаць, чаму ён так грукоча, ён па-чэшску і па-нямецку запатрабаваў, каб неадкладна паклікалі доктара, бо чалавек, якога сюды змясцілі, трызніць.

Аднак нішто не падзейнічала, па суседа ніхто не прыйшоў. Ён спакойна заставаўся на рысавым складзе і па-ранейшаму балбатаў пра Кіеў і пераконваў, што, несумненна, бачыў там, як Швейк маршыраваў сярод рускіх салдат.

– Вы, відаць, напіліся балотнай вады, – сказаў Швейк, – як наш малады Тынецкі, чалавек увогуле разумны, але аднойчы ён падаўся ў вандроўкі і дапяў аж да Італіі. Дык ні пра што іншае не гаварыў, толькі пра тую Італію, маўляў, там адна балотная вада і больш нічога вартага ўвагі. I ад гэтай балотнай вады ён схапіў ліхаманку. Яна яго калаціла чатыры разы ў год: на ўсіх святых, на святога Іосіфа, на Пятра і Паўла і на Прачыстую. Як на яго нападзе, дык ён гэтак жа, як і вы, пачынаў пазнаваць зусім чужых, незнаёмых яму людзей.

– Я ведаў усіх вашых знаёмых па Кіеву, – нястомна паўтараў агент контрразведкі. – Ці не з вамі там быў адзін такі тоўсты і адзін такі худы? Вось не ведаю цяпер, як іх звалі і з якога яны палка.

– Не бярыце да галавы, – суцяшаў яго Швейк, – гэта можа здарыцца з кожным. Усіх тоўстых і худых па прозвішчу не запомніш. Худых людзей запамінаць, вядома, цяжэй, бо іх на свеце больш. Яны, як гаворыцца, складаюць большасць.

– Прыяцель, – захныкаў імператарска-каралеўскі мярзотнік, – ты мне не верыш. А нас жа чакае аднолькавы лёс!

– На тое мы і салдаты, – нядбала кінуў Швейк, – для таго нас маці і на свет нарадзілі, каб нас, як толькі апрануць у мундзіры, разнесла на кавалкі. I мы ідзём на гэта, з радасцю, бо ведаем, што нашы косці не будуць гніць дарэмна. З іх будуць выпрацоўваць касцяны вугаль для цукраварань. Гэта ўжо некалькі гадоў назад тлумачыў нам пан лейтэнант Цымер. «Вы свіная банда, – гаварыў ён, – кныры неадукаваныя, вы нікчэмныя малпы, калі вы загінеце на полі бою, дык з кожнага вашага маслака зробяць паўкіло касцянога вугалю, а з усяго цела з маслакамі і пазурамі, можа, і болей за два кілаграмы. Праз вас у цукраварнях будуць фільтраваць цукар, ідыёты. Вы нават не ўяўляеце, наколькі карысныя вашым нашчадкам вы будзеце пасля смерці. Вашы дзеці будуць піць каву з цукрам, працэджаным праз вашы косці, ёлупні!» Я задумаўся, а ён да мяне: «Пра што разважаеш?» – «Асмелюся далажыць, – кажу, – я мяркую, што касцяны вугаль з паноў павінен быць значна даражэйшы, чым з простых ваякаў». За гэта я атрымаў тры дні адзіночкі.

Кампаньён Швейка пастукаў у дзверы і аб нечым дамовіўся са стражай, якая далажыла канцылярыі. Праз хвіліну па Швейкавага кампаньёна прыйшоў нейкі штабны пісар, і Швейк зноў застаўся адзін.

Адыходзячы, гэтая жывёліна, паказваючы на Швейка, заявіла штабному пісару:

– Гэта мой стары камрад па Кіеву.

Цэлых дваццаць чатыры гадзіны заставаўся Швейк адзін, апрача тых хвілін, калі яму прыносілі паесці.

Уначы ён пераканаўся, што рускі шынель цяплейшы і большы за аўстрыйскі і што няма нічога непрыемнага ў тым, калі мыш абнюхвае вуха соннага чалавека. Швейку гэта здавалася пяшчотным шэптам, які на золку перапынілі канвойныя, што прыйшлі па яго.

Потым Швейк ніяк не мог вызначыць, што гэта быў ^за суд, куды яго прывалаклі ў тую сумную раніцу. Але што суд быў вайсковы, у тым ніякага сумнення не было. У ім засядалі нават нейкі генерал, потым былі яшчэ палкоўнік, маёр, падпаручнік, паручнік, пісар і якісьці пехацінец, які, уласна кажучы, нічога не рабіў, толькі прыкурваў іншым сігарэты.

Шмат Швейка не пыталі. Крыху большую цікавасць, чым іншыя, праявіў ды Швейка маёр, які гаварыў па-чэшску.

– Вы здрадзілі пану імператару! – зароў~ ён на Швейка.

– Ежыш Марыя! Калі? – усклікнуў Швейк. – Гэта каб я здрадзіў нашаму імператару, нашаму найсвятлейшаму манарху, за якога я столькі адпакутаваў?!

– Кіньце гэтую бязглуздзіцу! – крыкнуў маёр.

– Асмелюся далажыць, пан маёр, здрада пану імператару – гэта не бязглуздзіца. Мы – людзі службовыя, прысягалі пану імператару на вернасць і прысягу гэтую, як спявалі ў тэатры, я нібы верны муж выканаў*.

– Вось, – сказаў маёр, – вось тут доказы вашай віны, тут праўда, – ён паказаў на вялікі стос папер.

Асноўны матэрыял суду даў чалавек, якога падсадзілі да Швейка.

– Вы яшчэ і цяпер не жадаеце прызнацца? – спытаў маёр. – Вы ж самі пацвердзілі, што, будучы аўстрыйскім вайскоўцам, добраахвотна пераапрануліся ў рускую форму. Пытаю вас апошні раз: вас да гэтага хто-небудзь прымушаў?

– Я зрабіў гэта без усякага прымусу.

– Добраахвотна?

– Добраахвотна.

– Без націску?

– Без націску.

– Вы разумееце, што вы прапалі?

– Разумею; у Дзевяноста першым палку мяне, канечне, ужо шукаюць, але, дазвольце мне, пан маёр, зрабіць невялічкую заўвагу аб тым, як людзі добраахвотна пераапранаюцца ў чужое ўбранне. У тысяча дзевяцьсот восьмым годзе недзе ў ліпені пераплётчык Божацех з Пршычнай вуліцы ў Празе купаўся ў старым рукаве ракі Бероўнкі. Адзенне ён павесіў на вербачкі і надта ўсцешыўся, калі потым у ваду ўлез яшчэ адзін пан. Слова за слова, сваволілі, пырскаліся, ныралі да самага вечара. Потым гэты незнаёмец вылез з вады першы, нібыта яму час вячэраць. Пан Божацех яшчэ на хвіліну застаўся пасядзець у вадзе, а калі пайшоў апранацца да вербачак, дык замест сваёй адзежы знайшоў басяцкія лахманы і запіску: «Доўга я разважаў: браць – не браць, бо мы так хораша весяліліся ў вадзе, дык я сарваў рамонак, і апошні адарваны пялёстак вырашыў: браць! А таму я абмяняўся з вамі шмоткамі. Не бойцеся апранаць іх: яны ачышчаны ад вошай тыдзень таму назад у каталажцы ў Добржышы.

У другі раз больш уважліва прыглядайцеся да таго, з кім купаецеся. У вадзе кожны голы выглядае як дэпутат, хаця ў сапраўднасці ён, можа, забойца. Вы таксама не ведалі, з кім купаліся. Купанне было варта таго. Пад вечар вада самая прыемная. Залезьце ў ваду яшчэ раз, каб апамятацца».

Пану Божацеху не заставалася нічога іншага, як дачакацца прыцемак, загарнуцца ў басяцкія лахманы і скіравацца да Прагі. Унікаючы шашы, ён ішоў лугамі, сцежкамі і спаткаўся з жандарскім патрулём з Хухлі, які валацугу арыштаваў і на другі дзень раніцой адвёў яго ў раённы суд у Збраслаў, бо кожны можа сказаць, што ён Ёзаф Божацех, пераплётчык з Пршычнай вуліцы ў Празе, дом нумар шаснаццаць.

Сакратар, які не надта разумеў па-чэшску, вырашыў, што абвінавачаны паведамляе адрас свайго саўдзельніка, í перапытаў:

– Ist das genau Prag, № 16, Josef Bozetech?

– Ці жыве ён зараз там, я не ведаю, – адказаў Швейк, – але тады, у тысяча дзевяцьсот восьмым годзе, жыў.

Маёр падышоў да сакратара і пашаптаўся з ім, пасля чаго той закрэсліў у пратаколе адрас новага ўяўнага змоўшчыка Божацеха.

Гэта дзіўнае судовае пасяджэнне праходзіла пад старшынствам генерала Фінка фон Фінкельштэйна, які прыстасаваў гэты суд да патрабаванняў палявога суда. Як у некаторых людзей бывае манія збіраць запалкавыя карабкі, так у гэтага пана была манія наладжваць палявыя суды, хаця ў большасці выпадкаў гэта пярэчыла вайсковаму статуту.

Гэты генерал аб’яўляў, што ён сам скліча пасяджэнне, а праз тры гадзіны асуджаны павінен вісець. Пакуль генерал быў на фронце, у палявых судах недахопу ніколі не было.

Сентыментальны чалавек напісаў бы, напэўна, што на сумленні генерала дзесяткі чалавечых жыццяў, асабліва там, на усходзе, дзе ён, па яго словах, змагаўся з велікарускай агітацыяй сярод галіцыйскіх украінцаў. Але, прымаючы пад увагу яго маральную пазіцыю, мы не можам сказаць, што ў яго ўвогуле быў хто-небудзь на сумленні.

Ён лічыў павешанне справай простай і натуральнай, нечым накшталт хлеба надзённага і, выносячы прысуд, даволі часта забываў пра пана імператара і ўжо не гаварыў: «Імем яго імператарскай вялікасці вы асуджаецеся да пакарання смерцю праз павешанне», а проста заяўляў: «Я прысуджаю вас».

Цяпер Швейк стаяў перад гэтым тыграм, які, седзячы ў першым радзе за доўгім сталом, курыў сігарэту за сігарэтай і загадваў перакладаць адказы Швейка, пасля чаго ўхвальна ківаў галавой.

Маёр прапанаваў паслаць тэлеграфны запыт у брыгаду для высвятлення, дзе зараз знаходзіцца адзінаццатая маршавая рота Дзевяноста першага палка, да якой, паводле яго паказанняў, належыць абвінавачаны.

Генерал выказаўся супраць, бо гэтым затрымліваецца ход ваенна-палявога суда, сэнс якога менавіта ў хуткасці працэсу, і прапанаваў неадкладна адысці на нараду, вынесці прысуд і тут жа прывесці яго ў выкананне.

Маёр усё ж настойваў, што неабходна ўстанавіць асобу абвінавачанага, бо ўся справа мае надзвычай важнае палітычнае значэнне. I вызначыўшы асобу гэтага чалавека, можна будзе выявіць яго сувязі з былымі таварышамі з той часці, да якой прыпісаны. Маёр быў рамантыкам-летуценнікам. Ёг гаварыў, што трэба адшукаць нейкія віткі, што недастаткова асудзіць аднаго чалавека. Прысуд – толькі вынік пэўнага следства, якое выявіць віткі, а гэтыя ніткі… Ён канчаткова заблытаўся ў сваіх вітках, але яго ўсе зразумелі і станоўча заківалі галавой, нават сам генерал, якому віткі вельмі спадабаліся, бо ён уявіў, як ва маёравых вітках вісяць новыя палявыя суды. Таму ёя ужо яе пратэставаў супраць таго, каб даведацца ў брыгадзе, ці сапраўды Швейк адносіцца да дзевяноста першага палка і калі, у час якіх аперацый адзінаццатай маршавай роты ён перайшоў да рускіх.

Праз увесь час дэбатаў Швейк знаходзіўся ў калідоры пад аховай двух штыкоў, потым яго зноў прывялі ў залу суда і яшчэ раз спыталі, якога ён палка. Потым Швейка перавялі ў гарнізонную турму.

Генерал Фінк загадаў паклікаць да сябе фельдкурата Мартынеца. Гэта быў няшчасны настаўнік закона божага, капелан аднекуль з Маравіі. Раней ён служыў пад старшынствам такога шальмоўскага святара, што палічыў за лепшае пайсці ў войска. Новы фельдкурат быў сапраўды рэлігійны чалавек. Душа набожная і справядлівая, адзін з тых нямногіх, хто яшчэ верыў у бога, ён не любіў хадзіць да генерала Фінка.

Камандзір гарнізона Фінк даваў фельдкурату розныя інструкцыі, а потым загадваў наліць яму чаго-небудзь мацнейшага і расказваў навейшыя анекдоты з ідыёцкіх зборнічкаў, якія спецыяльна для арміі выдаваў часопіс «Lustige Blätter»*. Потым заводзіў брудныя, непрыстойныя размовы, у час якіх фельдкурат Мартынец з жалем у сэрцы ўспамінаў свайго святара, які ў галіне гнюснасцей ні ў чым не саступаў генералу Фінку.

Фельдкурат Мартынец з жахам заўважаў, што чым часцей ён заходзіць да генерала Фінка, тым ніжэй падае маральна. У такім настроі з’явіўся ён зараз па выкліку да генерала.

– Вы ўжо чулі, – радасна ўсклікнуў той, выходзячы насустрач Мартынецу, – пра мой палявы суд? Будзем вешаць аднаго вашага земляка.

Пры слове «зямляк» фельдкурат кінуў на генерала пакутніцкі погляд. Ён ужо некалькі разоў абвяргаў думку, што ён чэх, і бясконца высвятляў, што ў іх мараўскую парафію ўваходзяць дзве вёскі: чэшская і нямецкая, і яму даводзіцца адзін тыдзень узносіць казані для чэхаў, а другі – для немцаў, а з той прычыны, што ў чэшскай вёсцы няма ніводнай чэшскай школы, а толькі нямецкая, то ён мусіць выкладаць закон божы ў абедзвюх вёсках па-нямецку, а таму ён ніяк не з’яўляецца чэхам.

– Пардон, – прамовіў генерал, – я забыўся, што ён вам не зямляк. Гэта чэх-перабежчык, здраднік, ён служыў у рускіх, будзе павешаны. Пакуль што, хаця б для праформы, мы ўстанаўліваем яго асобу. Зрэшты, гэта нічога не мяняе, ён будзе павешаны адразу ж, як толькі па тэлеграфе прыйдзе адказ.

Усаджваючы фельдкурата поруч з сабой на канапе, генерал весела працягваў:

– У мяне ўжо калі палявы суд, то ўсё павінна рабіцца хутка, гэта мой прынцып. Калі на пачатку вайны я быў за Львовам, то дамогся такой хуткасці, што аднаго хлапчыну павесілі прыз тры хвіліны пасля вынясення прысуду. Праўда, гэта быў яўрэй, але аднаго русіна мы таксама павесілі праз пяць хвілін пасля нашай нарады.

Генерал задаволена ўсміхнуўся.

– Выпадкова яны абодва не мелі патрэбы ў духоўным суцяшэнні. Яўрэй быў рабінам, а русін – папом. Цяпер іншы выпадак, цяпер будзем вешаць католіка. Мне прыйшла ў галаву цудоўная ідэя: каб потым не затрымлівацца, вы дасцё яму духоўнае суцяшэнне загадзя…

Генерал пазваніў і загадаў дзеншчыку; «Прынясі дзве з учарашняй батарэі».

Хвілінай пазней, напаўняючы келіх фельдкурата віном, ён ветла сказаў:

– Пацешцеся крыху перад духоўным суцяшэннем. У гэты пагрозлівы час з-за закратаванага акна, за якім сядзеў на нарах Швейк, пачуўся яго спеў:

Мы адважныя салдаты, Любяць нас усе дзяўчаты, Завяліся грошы ў нас, Сустракайце ў добры час! Царара… Ein, zwei!

Фельдкурат Мартынец не ўвайшоў, а літаральна ўплыў да Швейка, быццам балерына на сцэну. Прага нябесных даброт і бутэлька «Гумпальдскірхена» зрабілі яго ў гэтую чуллівую хвіліну лёгкім, як пёрка. Яму здавалася, што ў гэтае важнае, святое імгненне ён набліжаецца да бога, у той час як ён набліжаўся да Швейка.

За ім зачынілі дзверы і пакінулі са Швейкам сам-насам. Фельдкурат натхнёна звярнуўся да Швейка, які сядзеў на ложку:

– Любы сыне мой, я фельдкурат Мартынец. Праз усю дарогу гэты зварот здаваўся яму найбольш адпаведным і неяк па-бацькоўску чулым.

Швейк устаў са свайго логвішча, бадзёра патрос руку фельдкурата і сказаў:

– Шчыра рады, я Швейк, ардынарац адзінаццатай маршавай роты Дзевяноста першага палка. Нас нядаўна перавялі ў Брук на Літаве. Дык сядайце да мяне і раскажыце, за што вас пасадзілі. Вы ўсё ж у рангу афіцэра, дык вам належыць афіцэрскі арышт у гарнізоннай турме, а зусім не тут. Тут жа ложак поўны вошай. Часам здараецца, што сам не ведаеш, дзе табе паложана сядзець. Бывае, што пераблытаюць што-небудзь у канцылярыі або выпадкова неяк пасадзяць. Аднойчы сядзеў я, пан фельдкурат, пад арыштам у Будзеёвіцах, у палкавой турме, і прывялі да мяне аднаго заўрадкадэта; гэтыя заўрадкадэты былі чымсьці накшталт фельдкурата: ні лой, ні мяса, горай дурня Апанаса, на салдат глотку дзярэ як афіцэр, а калі нешта з ім здарыцца, дык замыкаюць разам з салдатамі. Былі яны, пан фельдкурат, як байструкі якія: ix і ў унтэр-афіцэрскую кухню не пускалі, і ў салдацкай харчавацца не мелі права, бо чынам былі вышэй, і афіцэрскіх харчоў ім не належала. Павіслі яны паміж ліха і гора і за некалькі дзён прайшлі такой дарогай пакут, што адзін з іх кінуўся ў Малыпу. Праўда, яго выратавалі. Паклалі яго ў бальніцу, а там таксама не ведалі, як даць рады: ці ўкрыць яго коўдрай афіцэрскай, ці простай – для радавых. Дык знайшлі выйсце: загарнулі ў мокрае прасцірадла, так што ён праз паўгадзіны запрасіўся ў казармы. Вось яго, усяго мокрага, і падсадзілі да мяне. Прасядзеў ён нешта з чатыры дні і раскашоўваўся тут, бо атрымліваў ежу, хоць і арыштанцкую, а ўсё ж ежу. На пяты дзень па яго прыйшлі, а праз паўгадзіны вярнуўся па фуражку і плакаў ад радасці: «Прыйшло, кажа, рашэнне наконт нас. З гэтага дня нас, заўрадкадэтаў, будуць саджаць на гаўптвахту разам з афіцэрамі, за харчы будзем прыплачваць у афіцэрскую кухню, а карміць нас будуць толькі пасля таго, як наядуцца афіцэры».

Толькі цяпер фельдкурат Мартынец прыйшоў у сябе настолькі, што перапыніў Швейка фразай, якая ніяк не стасавалася да тэмы папярэдняй гаворкі:

– Так, так, любы сыне! Паміж небам і зямлёй існуюць рэчы, пра якія варта разважаць з гарачым сэрцам і з поўнай верай у бясконцую міласэрнасць боскую. Я прыходжу, сыне мой, даць табе духоўнае суцяшэнне.

Ён замоўк, бо суцяшэнне неяк у яго не ладзілася. Па дарозе ён склаў план сваёй прамовы, якая павінна была скіраваць нешчасліўца на разважанні пра сваё жыццё, на пакаянне, на літасць, якая будзе яыу даравана, калі ён пакаецца і праявіць шчырае смуткаванне аб грахах.

Пакуль ён мерыўся, як звязаць канцы з канцамі, Швейк апярэдзіў яго пытаннем, ці няма ў яго сігарэты.

Фельдкурат Мартынец да гэтага часу не навучыўся курыць. Гэта было адзінае, што ён захаваў ад ранейшага ладу жыцця. Аднойчы ў генерала Фінка, ужо крыху глынуўшы, ён паспрабаваў было выкурыць сігару, але яго тут жа вырвала, і было ўражанне, што анёлахоўнік перасцерагальна паказытаў яму ў горле.

– Я не куру, любы сыне, – з надзвычайнай годнасцю адказаў ён Швейку.

– Во дзіва, – сказаў Швейк, – я ведаў шмат якіх фельдкуратаў, дык тыя дымілі, быццам бровар у Зіхане. Я ўвогуле не магу сабе ўявіць фельдкурата, які б не курыў і не піў. Праўда, аднаго такога, што не курыў, я ведаў, але затое ён жаваў тытунь і нры казані заплёўваў усю кафедру. Вы адкуль будзеце, пан фельдкурат?

– З Новага Йічына, – знясіленым голасам азвалася імператарска-каралеўская прападобнасць Мартынец.

– To вы, можа, ведалі, пан фельдкурат, Ружану Гаўдрсаву, якая пазалетась рабіла ў адным вінным шынку ў Празе на Платнержскай вуліцы і падала ў суд адразу на васямнаццаць мужыкоў на аліменты, бо нарадзіла двойню. У аднаго з блізнят адно вока было блакітнае, другое – карае, а ў другога адно вока шэрае, а другое – чорнае, таму яна меркавала, што тут ублытаны чатыры паны з падобнымі вачамі. Гэтыя паны ў той шынок хадзілі і сеё-тое з ёй мелі. Анпрача таго, у аднаго з блізнят адна ножка была крывая, ак у аднаго радцы з гарадской управы, ён таксама туды наведваўся, а ў другога на назе было шэсць пальцаў, як у аднаго дэпутата, які там паседжваў штодня. А цяпер уявіце сабе, пан фельдкурат, што такіх заўсёднікаў было васямнаццаць, і ад кожнага, з кім яна хадзіла то ў гатэль, то на прыватную кватэру, у гэтых двайнятак засталася якая-небудзь адзнака! Суд урэшце вырашыў, што ў такой штурханіне бацьку вызначыць немагчыма. Тады яна ўсё зваліла на шынкара, у якога служыла, але той перад судом даказаў, што ўжо дваццаць гадоў імпатэнт пасля аперацыі з прычыны запалення ніжніх канцавін. Урэшце яе сплавілі, пан фельдкурат, да вас у Новы Йічын. З усяго гэтага вывад: хто зашмат жадае, той нічога не мае. Ёй бы трымацца аднаго і не дзяўбці ў судзе, што адно двайнятка ад пана дэпутата, а другое – ад пана радцы з гарадской управы. Час нараджэння дзіцяці лёгка вылічыць: такога і такога чысла я была з мужчынам у гатэлі, а такога і такога ў мяне нарадзілася дзіця. Вядома, калі роды нармальныя, пан фельдкурат. У такіх нумарах за пяцёрку заўсёды можна знайсці сведку – дворніка ці служанку-пакаёўку, якія прысягнуць, што сапраўды ў тую ноч ён быў з ёю і яна яшчэ сказала яму, калі спускаліся па лесвіцы: «А калі з гэтага нешта будзе?» і ён ёй на гэта адказаў: «Не бойся, пра дзіця я паклапачуся».

Фельдкурат задумаўся – духоўнае суцяшэнне цяпер яму пачало здавацца даволі цяжкой задачай, хаця перад тым у яго быў выпрацаваны план таго, пра што і як ён будзе гаварыць з любым сынам: пра найвышэйшую міласэрнасць у дзень страшнага суда, калі з магіл устануць усе ваенныя злачынцы з вяроўкай на шыі, і калі яны пакаяліся, то ўсе будуць памілаваны, як той разбойнік з Новага запавету.

Фельдкурат уяўляў сабе чуллівую сцэну, пасля якой там, на небе, выкрасляць усе нататкі аб яго ўчынках і паводзінах на кватэры генерала Фінка ў Перамышлі. Ён уяўляў, як зараве на асуджанага: «Кайся, сын мой, укленчым разам! Паўтарай за мной, сын мой!»

I потым, у гэтай смуроднай, вашывай вязніцы прагучыць малітва: «О божа, у чыёй волі злітавацца і дараваць грэшніку, шчыра прашу цябе за душу воіна, якой ты загадаў сысці з гэтага свету паводле прысуду ваенна-палявога суда ў Перамышлі. Даруй гэтаму пехацінцу за яго стараннае і поўнае пакаянне тваё прабачэнне, збаў яго ад пякельных пакут і дай яму зазнаць вечных радасцей тваіх».

– З вашага дазволу, пан фельдкурат, вы ўжо пяць хвілін маўчыце, як рыба. Адразу відаць, што трапілі пад арышт упершыню.

– Я прыйшоў, – сказаў фельдкурат, – дзеля духоўнага суцяшэння.

– Цікава, пан фельдкурат, што вам у галаве ўвесь час адно духоўнае суцяшэнне? Я, пан фельдкурат, не настолькі падкаваны, каб даць вам хоць якое-небудзь духоўнае суцяшэнне. Вы не першы і не апошні фельдкурат, які трапіў за краты. Зрэшты, пан фельдкурат, праўду кажучы, я не такі красамоўны, каб даць некаму суцяшэнне ў яго цяжкую часіну. Аднаго разу я было паспрабаваў, ды не надта добра атрымалася. Сядайце, калі ласка, побач, я вам сеё-тое раскажу. Калі я жыў на Опатавіцкай вуліцы, быў у мяне прыяцель Фаўстын, служыў ён за швейцара ў гасцініцы, надта годны чалавек, справядлівы і працавіты. Усіх вулічных дзевак ведаў да адной. У любы час вы, пан фельдкурат, маглі прыйсці, нават уначы да яго ў гасцініцу і толькі сказаць: «Пан Фаўстын, мне патрэбна паненка», ён спачатку падрабязна распытае, якую вам: бландзінку ці брунетку, высокую ці маленькую, худую, тоўстую, немку, чэшку або яўрэйку, незамужнюю, разведзеную або замужнюю дамачку, адукаваную ці без адукацыі.

Швейк па-сяброўску прытуліўся да фельдкурата і, абняўшы яго за пояс, гаварыў далей:

– Ну, скажам, пан фельдкурат, вы адказалі: «Мне патрэбна бландзінка, даўганогая, удава, без адукацыі», і празчдзесяць хвілін яна будзе ў вас у ложку, нават з метрыкай.

Фельдкурата кінула ў жар, а Швейк расказваў далей, памацярынску тулячы яго да сябе:

– Вы нават не ўяўляеце, пан фельдкурат, якое пан Фаўстын меў паняцце аб маралі і сумленнасці. Ад жанчын, якіх ён сватаў і пастаўляў у нумары, ён і крэйцара не браў на чай. А калі часам якая-небудзь з іх забывалася і хацела яму што-небудзь сунуць у кішэню, вы б паглядзелі, як ён злаваўся і як на яе сварыўся: «Ты свіння! Калі ты прадаеш сваё цела і бярэш на сябе смяротны грэх, то не думай, што твае дзесяць гелераў мне памогуць. Я табе не зводнік які-небудзь, бессаромная ты распусніца!» Ён не хацеў браць з іх грошы, як сутэнёр, і кампенсаваў гэтыя грошы за кошт кліентаў. У яго была свая расцэнка: блакітныя вочы – дзесяць крэйцараў, чорныя – пятнаццаць. За неадукаваную кабету ён накідваў дзесяць крэйцараў, бо зыходзіў з прынцыпу, што забава з простай бабай дае больш прыемнасці, чым з якой-небудзь адукаванай. Неяк раз увечары пан Фаўстын прыбег да мяне на Опатавіцкую вуліцу надта ўзрушаны, сам не свой. Спачатку ён зусім не мог слова вымавіць, потым выцягнуў з кішэні бутэльку рому, адпіў сам, даў мне і загадвае: «Пі!» Так мы з ім і не пагаварылі, пакуль не дапілі ўвесь ром, а потым ён і кажа: «Не магу я болей жыць на гэтым свеце. Я сумленны чалавек, а на мяне падалі ў суд як на сутэнёра і зводніка. Наш гатэль першакласны, усе тры пакаёўкі і мая жонка маюць жоўтыя білеты і не вінаваты доктару ніводнага крэйцара за візіты. Калі ты хоць трошкі мяне любіш, выкінь мяне з чацвёртага паверха, дай мне гэтае апошняе суцяшэнне». Я папрасіў, каб ён узлез на акно, і спіхнуў яго ўніз, на вуліцу. Не палохайцеся, пан фельдкурат!

Швейк устаў на вары і ўсцягнуў за сабой фельдкурата.

– Глядзіце, пан фельдкурат, я вось так яго схапіў і шусь яго далоў!

Швейк прыўзняў фельдкурата і кінуў яго на падлогу. Пакуль перапалоханы фельдкурат падымаўся на ногі, Швейк працягваў свой аповед.

– Бачыце, пан фельдкурат, з вамі нічога не здарылася. Так і з ім, панам Фаўстынам, таксама нічога не было, бо ён быў у дым п’яны і забыўся, што на Опатавіцкай вуліцы я жыў на першым паверсе, а не на чацвёртым, як год назад, на Кршэменцавай, куды ён заходзіў да мяне ў адведкі.

Фельдкурат, седзячы на падлозе, са страхам глядзеў на Швейка, які, стоячы над ім на нарах, размахваў рукамі.

Фельдкурату прыйшло ў галаву, што перад ім вар’ят, таму, заікаючыся, вымавіў: «Так, любы сын мой, тут было ў тры разы ніжэй» і паціху пасунуўся да дзвярэй і пачаў дубасіць з усёй моцы. Пры гэтым ён так страшна крычаў, што яму тут жа адчынілі.

Праз краты акенца Швейк бачыў, як фельдкурат паспешліва крочыць праз двор у суправаджэнні стражнікаў і жвава жэстыкулюе.

– Пэўна, яго вядуць у вар’ятню, – падумаў Швейк, саскочыўшы з нараў. I, прахаджваючыся салдацкім крокам, заспяваў:

Праз некалькі хвілін генералу Фінку дакладвалі аб прыходзе фельдкурата. У генерала ўжо зноў сабралася вялікая талака, у якой адмысловую ролю адыгрывалі дзве прыемныя дамы, віно і лікёры. З афіцэраў тут быў увесь склад ваенна-палявога суда, апрача салдата-пехацінца, які раніцою падносіў курцам запалку да сігарэты.

Фельдкурат уплыў у кампанію, як казачная здань. Ён быў усхваляваны, спалатнелы, але захоўваў годнасць, як чалавек які ўсведамляе, што без прычыны атрымаў поўху.

Генерал Фінк, які апошнім часам надта прывязаўся да фельдкурата, пасадзіў яго поруч з сабой на канапе і п’яным голасам спытаў: «Што з табой, маё духоўнае суцяшэнне?» Пры гэтым адна з вясёлых дам кінула ў фельдкурата сігарэту «Мемфіс».

– Выпіце, духоўнае суцяшэнне, – прапанаваў генерал Фінк, наліваючы фельдкурату віно ў вялікі зялёны келіх.

Той выпіў не ўсё адразу, таму генерал пачаў паіць яго ўласнаручна і калі б фельдкурат не пачаў адважна глытаць, то ўвесь бы абліўся з галавы да пят.

Толькі пасля гэтага пачалі распытваць, як трымаўся асуджаны ў час духоўнага суцяшэння. Фельдкурат устаў і трагічным голасам абвясціў:

– З’ехаў з глуздоў!

– Значыцца, суцяшэнне было як мае быць, – зарагатаў генерал, а за ім і ўсе зайшліся ад смеху, а абедзве дамы зноў пачалі кідаць у фельдкурата сігарэткамі.

У канцы стала кляваў носам маёр, які трохі перабраў, але, абудзіўшыся, ён жвава наліў у два келіхі нейкага лікёру, расчысціў сабе дарогу сярод крэслаў і прымусіў ужо ачмурэлага божага служку выпіць з ім на брудэршафт. Потым маёр зноў зваліўся ў сваё крэсла і працягваў кляваць носам.

Келіх, выпіты на брудэршафт, кінуў фельдкурата ў пастку д’ябла, які працягваў яму свае абдымкі з кожнай бутэлькі на стале, з усіх поглядаў і ўсмешак вясёлых дам, якія паклалі ногі на стол так, што на фельдкурата з карунак паглядаў Вельзевул.

Да апошняе хвіліны фельдкурат не губляў пераканання, што стаўкай у гэтай д’ябальскай гульні з’яўляецца яго душа і што ён сам – пакутнік.

Гэта ён выказаў у разважанні, з якім звярнуўся да двух дзеншчыкоў генерала, якія адносілі яго ў суседні пакой на канапу:

– Сумнае, але і ўзвышанае відовішча паўстае перад вашымі вачамі, калі вы з чыстым сэрцам і са светлымі думкамі прыгадаеце шэраг праслаўленых пакутнікаў, якія сталі ахвярамі за веру. Вы па мне бачыце, як чалавек узвышаецца над усімі пакутамі, калі ў яго сэрцы жывуць праўда і дабрадзейнасць, якія ўзбройваюць яго для дасягнення слаўнай перамогі над самымі страшнымі пакутамі.

Тут пастыра павярнулі тварам да сцяны, і ён імгненна заснуў.

Маёр, які на ўчарашнім ранішнім пасяджэнні суда па справе Швейка выконваў абавязкі аўдытара, быў той самы афіцэр, які на вечары ў генерала кляваў носам і піў з фельдкуратам на “ты”.

Ніхто не заўважыў, калі і як маёр пакінуў уначы генеральскую кампанію. Усе былі ў такім стане, што адсутнасць маёра прайшла міма ўвагі, а сам генерал нават не мог распазнаць, хто з гасцей з ім гаворыць. Маёра ўжо больш як дзве гадзіны не было сярод гасцей, а генерал, пакручваючы вусы і па-дурному ўсміхаючыся, гарлаў:

– Добра сказана, пан маёр!

Раніцай маёра нідзе не маглі знайсці. Шынель яго вісеў у пярэднім пакоі, шабля – на вешалцы, не хапала толькі афіцэрскай фуражкі. Думалі, што ён мог заснуць дзе-небудзь у прыбіральні, абшукалі ўсе зацішныя куткі, але маёра не знайшлі. Маёр нібы ў ваду кануў.

Але калі б хто-небудзь зазірнуў у закратаванае акенца вязніцы, дзе быў замкнуты Швейк, то ўбачыў бы, што пад рускім шынялём на адным ложку спяць двое. З-пад шыняля выглядвалі дзве пары ботаў: тыя, што са шпорамі, належалі маёру, а без шпораў – Швейку.

Каля дзевятай гадзіны, калі беганіна ў пошуках маёра дасягнула свайго апагею, Швейк злез з нараў і, палічыўшы, што будзе дарэчы пабудзіць пана маёра, некалькі разоў як след страсянуў яго і сцягнуў з яго рускі шынель. Нарэшце маёр сеў на нарах і, тупа ўзіраючыся ў Швейка, шукаў у яго разгадкі таго, што, уласна кажучы, з ім адбылося.

– Асмелюся далажыць, пан маёр, – сказаў Швейк, – ужо некалькі разоў сюды прыходзілі з каравулкі, каб пераканацца, ці вы яшчэ жывы. Таму я дазволіў сабе пабудзіць вас цяпер, бо не ведаю, як доўга вы звыклі спаць, каб не праспалі. На піваварні ў Угржыневесі працаваў адзін бондар, дык ён заўсёды спаў да шасці гадзін раніцы, але калі праспіць хоць бы чвэрць гадзінкі, гэта значыць да чвэрці на сёмую, то ўжо потым спаў да самага поўдня. I так ён рабіў аж да таго дня, калі яго выперлі з працы, дык ён са злосці нанёс знявагу царкве і аднаму члену пануючай фаміліі.

– Ты, напэўна, дурны? – вымавіў маёр з адценнем некаторага адчаю, бо пасля ўчарашняга галава яго нагадвала расколаты чыгун, і ён не мог знайсці адказы на пытанні, чаму ён тут сядзіць, навошта сюды прыходзілі з каравулкі і чаму гэты дзяцюк, які стаіць перад ім, вярзе такую бязглуздзіцу, што не зразумееш, дзе пачатак, дзе канец. Усё здавалася яму страшэнна дзіўным. Ён цьмяна прыгадваў, што аднойчы тут ужо быў уначы, але дзеля чаго?

– Я ўжо тут быў уначы? – спытаў ён не вельмі ўпэўнена.

– Паводле загаду, пан маёр, – адказаў Швейк, – як я зразумеў са слоў пана маёра, дык асмелюся далажыць, пан маёр прыйшоў сюды мяне дапытаць.

I тут у маёра ў галаве пасвятлела, ён перш паглядзеў на сябе, потым азірнуўся, нібы нечага шукаючы.

– Зрабіце ласку, пан маёр, ні пра што не турбуйцеся, – супакойваў яго Швейк. – Вы прачнуліся зусім гэтак, як і прыйшлі сюды – без шыняля, але ў фуражцы. Ваша фуражка вунь там, я мусіў узяць яе ад вас з рук, бо вы хацелі падкласці яе сабе пад галаву.

A вы ж ведаеце, што парадная афіцэрская фуражка – гэта ўсё роўна, што цывільнаму цыліндр. Выспацца на цыліндры ўмеў толькі адзін пан Кардэраз у Лодзеніцы. Той выцягнецца ў карчме на лаўцы, падкладзе цыліндр пад галаву, а ён спяваў на пахаваннях і, канечне, на пахаванне заўсёды надзяваў цыліндр, дык вось, падкладзе цыліндр сабе пад галаву і наказвае сабе, што не павінен яго памяць. I ўсю ноч узносіцца над цыліндрам, быццам цела зусім ніколькі не важыла, так што цыліндру гэта зусім не шкодзіла, наадварот, яшчэ ішло на карысць, бо варочаючыся з боку на бок, Кардэраз сваімі валасамі яго глянцаваў і нават як бы прасаваў.

Маёр, які цяпер ужо ўсведаміў, што і як, не перастаючы тупа глядзець на Швейка, толькі і казаў:

– Ты дурыць, так? Я быць тут, я ісці адсюль. – Ён устаў, падышоў да дзвярэй і моцна загрукаў у іх.

Перш чым прыйшлі адчыніць, ён паспеў сказаць Швейку:

– Калі тэлеграм не прыйсці, што ты ёсць ты, то ты вісець.

– Шчыра дзякую, – адказаў Швейк, – я ведаю, пан маёр, што вы вельмі дбаеце пра мяне, але калі вы, пан маёр, можа, тут на сенніку адну падхапілі, то будзьце ўпэўнены, калі яна маленькая і з чырвоненькай спінкай, дык гэта самец, і калі ён толькі адзін і вы не знойдзеце такой доўгай шэрай з чырванаватымі палоскамі на брушку, дык добра, у інакшым выпадку то была б парачка, а яны, гэтыя нягоднікі, страх як хутка размнажаюцца, яшчэ хутчэй, чым трусы.

– Lassen Sie das! – знясілена сказаў Швейку маёр, калі яму адчынялі дзверы.

У каравульным памяшканні маёр ужо не рабіў ніякіх сцэн. Вельмі стрымана ён распарадзіўся паклікаць рамізніка і, трасучыся ў брычцы па выбоінах бруку Перамышля, усё разважаў аб тым, што злачынца – першарадны ідыёт, але ўсё ж гэта, відаць, бязвінная жывёліна, а што да яго, маёра, то нічога не застаецца, як застрэліцца адразу, вярнуўшыся дадому, альбо паслаць па шынель і шаблю да генерала і з’ездзіць выкупацца ў гарадскіх лазнях, а пасля купання зайсці ў шынок да Фальгрубера, спагнаць там смагу, а на вечар заказаць білеты ў гарадскі тэатр.

Перш чым даехаць да сваёй кватэры, ён выбраў апошняе. Дома яго чакала маленькая неспадзяванка. Ён паспеў якраз у пару. У калідоры стаяў генерал Фінк і трымаў за каўнер яго дзеншчыка, трос яго, як сідараву казу, і роў: «Дзе твой маёр, жывёліна? Гавары, быдла!»

– Я тут, – адгукнуўся маёр Дэрвота ў дзвярах, якому спалучэнне слоў «маёр-аўдытар» і «тэлеграма» зноў прыгадала службовыя абавязкі.

– Аа! – усклікнуў генерал Фінк. – Ты вяртаешся?

У голасе яго было столькі з’едлівасці, што маёр, нічога не адказваючы, застаўся нерашуча стаяць у дзвярах.

Генерал загадаў прайсці з ім у пакой. Калі ж яны селі за стол, ён кінуў схвастаную аб дзеншчыка тэлеграму на стол і вымавіў трагічным голасам:

– Чытай, гэта твая работа?

Пакуль маёр чытаў тэлеграму, генерал бегаў па пакоі, перакульваючы крэслы і табурэткі, і крычаў:

– А ўсё-такі я яго павешу! Тэлеграма была такога зместу: «Пехацінец Ёзаф Швейк, ардынарац адзінаццатай маршавай роты прапаў без вестак 16 га г. м. на пераходзе Хыраў – Фельдштэйн, будучы ў службовай камандзіроўцы як кватар’ер. Неадкладна адправіць пехацінца Швейка ў штаб брыгады ў Ваяліч».

Маёр выцягнуў шуфляду стала, дастаў адтуль карту і задумаўся: Фельдштэйн у сарака кіламетрах на паўднёвы ўсход ад Перамышля. Нейкая дзікая загадка – як мог Швейк знайсці рускую форму ў мясцінах, аддаленых ад лініі фронту больш чым на сто пяцьдзесят кіламетраў, калі акопы цягнуцца па лініі Сакаль – Турцэ – Казлоў.

Калі маёр паведаміў пра гэта генералу і паказаў яму на карце месца, дзе, паводле тэлеграмы, колькі дзён назад прапаў Швейк, генерал зароў, як бык, бо адчуў, што ўсе яго спадзяванні на паскораны суд рассеяліся, як дым. Ён падышоу да тэлефона, звязаўся з каравулкай і аддаў загад зараз жа прывесці арыштаванага Швейка на маёраву кватэру.

Пакуль загад выконваўся, генерал са страшэннымі кленічамі выказваў сваё нездавальненне тым, што не распарадзіўся павесіць Швейка адразу, на свой уласны страх і рызыку, без усялякага следства.

Калі Швейка нарэшце прывялі, маёр загадаў яму растлумачыць, што з ім здарылася каля Фельдштэйна і адкуль узялася гэтая руская форма.

Швейк належным чынам усё высветліў, падмацаваўшы свой аповед прыкладамі з гісторыі людскіх нягод. Калі ж маёр запытаў, чаму ён пра ўсё гэта не расказаў на допыце, Швейк адказаў, што яго, уласна, ніхто і не пытаў, як да яго трапіла руская форма. Усе пытанні былі аднаго складу: «Ці прызнаяце вы, што добраахвотна, без усялякага націску апрануліся ў форму непрыяцеля?» З той прычыны, што гэта была праўда, ён не мог сказаць нічога іншага, як толькі: «Канечне, так, вядома, так точна, бясспрэчна». Але, не трэба забываць, ён з абурэннем адкінуў на судзе абвінавачанне ў тым, што ён, маўляў, здрадзіў пану імператару.

– Гэты чалавек проста ідыёт, – сказаў генерал маёру. – Пераапранацца на плаціне ў рускую форму, якую там бог ведае хто пакінуў, і дазволіць уключыць сябе ў эшалон рускіх палонных – такое можа зрабіць толькі ідыёт.

– Асмелюся далажыць, – адгукнуўся Швейк, – я, дапраўды, сам часам заўважаю, што я слабаваты на галаву, асабліва пад вечар.

– Цыц, боўдзіла! – абсек яго маёр і звярнуўся да генерала з пытаннем, што рабіць са Швейкам зараз.

– Няхай вешаюць у яго брыгадзе, – вырашыў генерал.

Праз гадзіну Швейка пад канвоем вялі на вакзал, каб даставіць яго ў Ваяліч, дзе стаяў штаб брыгады.

Тым часам у штабе брыгады адбыліся вельмі важныя перамены. Начальнікам штаба быў прызначаны палкоўнік Гербіх. Гэта быў чалавек з вялікімі вайсковымі здольнасцямі, якія засяродзіліся ў яго чамусьці ў назе ў форме падагры. Але ў міністэрстве ён меў вельмі ўплывовых знаёмых, якія дапамагалі яму туляцца па розных штабах буйных вайсковых злучэнняў, не думаючы аб выхадзе ў адстаўку. Ён атрымліваў вышэйшыя аклады з самымі разнастайнымі надбаўкамі ваеннага часу і заставаўся пры пасадзе датуль, пакуль у час прыступу падагры не выпальваў якога-небудзь чарговага глупства. Тады яго зноў куды-небудзь пераводзілі, і звычайна не абы-як, а з павышэннем. За абедам ён гаварыў з афіцэрамі на адну і тую ж тэму: пра свой ацёклы вялікі палец на назе, які часам так распухаў, што палкоўніку даводзілася насіць адмысловы вялікі бот.

Самай любай яго забавай у час яды было расказваць усім прысутным, што гэты яго палец мокне і няспынна пацее, што прыходзіцца ўвесь час завінаць яго ў вату, а пот пальца смярдзіць пракіслым супам з ялавічыны.

Таму, калі Гербіха пераводзілі на новае месца, усе афіцэры са шчырай радасцю расставаліся з ім. Але ўвогуле гэта быў даволі дабрадушны пан, ён добразычліва ставіўся да малодшых афіцэраў, расказваў ім, колькі раней ён выпіў і з’еў смачных напояў і страў, пакуль яго не прыціснула.

Калі Швейка даставілі ў брыгаду і па загаду дзяжурнага афіцэра з належнымі паперамі прывялі да палкоўніка Гербіха, у таго ў канцылярыі сядзеў паручнік Дуб.

Праз некалькі дзён пасля пераходу Санак – Самбар з паручнікам Дубам сталася адна прыгода. За Фельдштэйнам адзінаццатая маршавая рота напаткала транспарт коней, які пераганялі ў драгунскі полк у Садовую Вішню.

Паручнік Дуб і сам не ведаў, як так выйшла, што ён захацеў паказаць падпаручніку Лукашу сваё кавалерыйскае майстэрства. Ён не памятаў, як ускочыў на каня і знік з ім у даліне ручая, дзе крыху пазней і знайшлі паручніка Дуба, які добра ўгруз у невялікім балотцы. Відаць, і самы ўмелы садоўнік не змог бы так удала пасадзіць парастак, як пасадзіў паручніка яго конь. Калі паручніка выцягнулі адтуль з дапамогай вяровак, ён ні на што не скардзіўся і толькі ціха стагнаў, як перад пагібеллю. У такім стане яго прывезлі ў штаб брыгады і паклалі ў лазарэт.

Праз некалькі дзён ён ачуўся, і лекар аб’явіў, што яшчэ два ці тры разы яму памажуць спіну і жывот ёдам, а потым ён смела можа даганяць сваю роту.

Цяпер паручнік Дуб сядзеў у палкоўніка Гербіха і размаўляў з ім аб розных хваробах.

Убачыўшы Швейка, Дуб, якому было вядома пра загадкавае знікненне ардынарца каля Фельдштэйна, голасна ўсклікнуў:

– Дык ты зноў тут! Шмат хто з нягоднікаў уцякае, а яшчэ горшыя шэльмы дык і вяртаюцца! Ты – адзін з такіх.

Дарэчы будзе заўважыць, што ў выніку прыгоды з канём паручнік Дуб атрымаў лёгкае страсенне мазгоў, таму мы не павінны здзіўляцца, што падышоўшы бліжэй да Швейка, ён, заклікаючы боскую дапамогу ў барацьбе са Швейкам, крычаў вершам:

– Ойча наш, да цябе я звяртаюся! Дымам гарматы ад войска заслонены, свішчуць жахліва кулі шалёныя, клічу цябе я, айца і заступніка, сілы мне дай супраць Швейка-паскудніка… Дзе ты так доўга цягаўся, бадзяга, якая ў цябе на плячах апранаха?

Варта яшчэ дадаць, што ў канцылярыі палкоўніка, калі яго не мучыла падагра, была даволі дэмакратычная завядзёнка: тут вайскоўцы ўсіх чыноў аціраліся, каб выслухаць ягоныя меркаванні наконт ацёклага пальца з пахам пракіслага булёну.

Палкоўнік ніяк не мог узяць у толк, чаго хацеў ад яго маёр, бо той у Перамышлі дыктаваў гэты ліст пад уздзеяннем лёгкага алкагольнага ачмурэння. Але палкоўнік Гербіх быў у добрым настроі, бо ўчора прыкры боль спыніўся, і яго вялікі палец паводзіў сябе ціхамірна, як ягнятка.

– Дык што вы там, уласна, навычваралі? – спытаў ён Швейка такім ласкавым тонам, што ў паручніка Дуба скаланулася сэрца, і ён адказаў замест Швейка:

– Гэты салдат, пан палкоўнік, – адрэкамендаваў ён Швейка, – строіць з сябе дурня, каб прыкрыць ідыёцтвам свае паскудныя ўчынкі. Хаця я не азнаёмлены са зместам дасланага з ім ліста, але тым не меней думаю, што гэты дурыла зноў нешта адпаліў, і ў больш буйным маштабе. Калі вы дазволіце мне, пан палкоўнік, пазнаёміцца са зместам гэтай паперы, я, канечне, мог бы вам даць пэўныя парады, як з ім абысціся.

А, звяртаючыся да Швейка, ён сказаў яму па-чэшску:

– Ты п’еш маю кроў, разумееш?

– П’ю, – з годнасцю адказаў Швейк.

– Вы самі бачыце, пан палкоўнік, што гэта за чалавек, – працягваў паручнік Дуб па-нямецку. – Яго ж ні аб чым нельга спытаць, з ім ні аб чым нельга пагаварыць. Але ж калі-небудзь нойдзе каса на камень! Думаю, што яго трэба прыкладна накараць. Дазвольце, пан палкоўнік…

Паручнік Дуб паглыбіўся ў паперу, складзеную маёрам з Перамышля і, дачытаўшы да канца, урачыста ўсклікнуў, звяртаючыся да Швейка:

– Цяпер табе гамон! Куды ты дзеў казённую форму?

– Я пакінуў яе на плаціне сажалкі, калі прымяраў гэтыя анучы, каб адчуць, як у іх ходзяць рускія салдаты, – адказаў Швейк. – Гэта нішто іншае, як непаразуменне.

I Швейк пачаў расказваць паручніку Дубу, чаго ён толькі не нацярпеўся з-за гэтага непаразумення, а калі скончыў, паручнік Дуб закрычаў:

– Вось цяпер ты мяне пазнаеш! Ты разумееш, што гэта такое згубіць казённую маёмасць? Ты, нягоднік!

– Асмелюся далажыць, пан лейтэнант, – адказаў Швейк, – я разумею: калі салдат згубіць форму, ён павінен атрымаць новую.

– О божа, – выкрыкнуў паручнік Дуб, – ты асёл, ты быдла паганае, калі ты будзеш са мной такія кепікі строіць, то яшчэ сто гадоў пасля вайны будзеш даслужваць!

Палкоўнік Гербіх, які да гэтага часу спакойна і чынна сядзеў за сталом, раптам страшэнна ашчэрыўся, бо яго палец, які пакуль паводзіў сябе ціха, з лагоднага і рахманага ягняці ператварыўся ў лютага тыгра, у электрычны ток у шэсцьсот вольт, у палец, кожную костачку якога молатам крышаць на друз. Палкоўнік Гербіх толькі махнуў рукой і зароў дзікім голасам:

– Прэч! Дайце мне рэвальвер!

Гэта ўжо ўсе ведалі, таму выскачылі прэч разам са Швейкам, якога канвойныя выпіхнулі ў калідор. Застаўся адзін паручнік Дуб. Ён хацеў у гэты, як яму здавалася, зручны момант накляпаць на Швейка і сказаў скрыўленаму палкоўніку:

– Пан палкоўнік, дазвольце мне звярнуць вашу ўвагу на тое, што гэты чалавек…

Палкоўнік замяўкаў і шпурнуў у паручніка чарніліцу, пасля чаго перапалоханы паручнік казырнуў і, пралапатаўшы: «Вядома, пан палкоўнік», знік за дзвярыма.

Яшчэ доўга з палкоўнікавай канцылярыі азываўся рык і лямант, але нарэшце яны аціхлі. Палец палкоўніка нечакана зноў ператварыўся ў рахманае ягнятка, прыступ падагры мінуў, палкоўнік пазваніў і загадаў зноў прывесці да яго Швейка.

– Дык што, урэшце, з табой адбылося? – ласкава спытаў палкоўнік Швейка.

Па-прыяцельску ўсміхаючыся палкоўніку, Швейк распавёў яму ўсю сваю адысею, паведаміў, што ён ардынарац адзінаццатай маршавай роты Дзевяноста першага палка і што зусім не ўяўляе сабе, як яны там без яго абыходзяцца.

Палкоўнік таксама ўсміхаўся, а потым аддаў загад: «Выпісаць Швейку вайсковы літар праз Львоў да станцыі Золтанец, куды на другі дзень павінна прыбыць яго маршавая рота, і выдаць яму са склада новы казённы мундзір і шэсць крон восемдзесят два гелеры замест арчоў на дарогу».

Калі Швейк у яовым аўстрыйскім мундзіры пакідаў штаб брыгады, каб скіравацца на вакзал, ён напаткаў паручніка Дуба. Той быў нямала здзіўлены, калі Швейк строга паводле статуту далажыў яму аб сабе, паказаў дакументы і рупліва спытаў, што перадаць ад яго падпаручніку Лукашу.

Паручнік Дуб змог толькі вымавіць «Abtreten!» А гледзячы ўслед Швейку, толькі прамармытаў: «Ты мяне яшчэ спазнаеш, Ежыш Марыя, ты мяне спазнаеш!»

На станцыі Золтанец сабраўся ўвесь батальён капітана Сагнера, апрача ар’ергарда – чатырнаццатай роты, якая недзе адбілася, калі абходзілі Львоў.

Увайшоўшы ў мястэчка, Швейк апынуўся ў зусім новым асяроддзі. Мяркуючы па ажыўленым руху, недалёка былі баявыя пазіцыі, дзе ішла разня. Усюды стаялі гарматы, з кожнага дома выходзілі салдаты самых розных палкоў. Сярод іх пахаджвалі, адчуваючы сябе элітай, немцы. З выглядам арыстакратаў яны раздавалі аўстрыйцам сігарэты са сваіх багатых запасаў. Каля германскіх кухняў на плошчы стаялі нават бочкі з півам, дзе немцам налівалі піва ў абед і на вячэру, а вакол бочак, як прагныя каты, туляліся занядбаныя аўстрыйскія салдаты з успушанымі жыватамі ад бруднага падсалоджанага адвару цыкорыю.

Яўрэі ў пейсах, у доўгіх лапсярдаках, стоўпіўшыся ў кучкі, размахвалі рукамі, паказваючы на хмары дыму на захадзе. Усюды крычалі, што гэта на рацэ Буг гарыць Уцішкуў, Буск і Дзеравяны.

Выразна чуўся гул гармат. Хадзіла пагалоска, што рускія бамбардзіруюць з боку Грабава Камёнку Струмілаву і што баі ідуць уздоўж усяго Буга, а салдаты затрымліваюць бежанцаў, якія хацелі было вярнуцца за Буг, у свае хаты.

Усюды панавала мітусня, і ніхто не ведаў нічога пэўнага, ці рускія зноў перайшлі ў наступленне, ці спынілі свой бясконцы адыход па ўсім фронце.

У галоўную камендатуру мястэчка патрулі палявой жандармерыі штохвіліны прыводзілі якую-небудзь запалоханую яўрэйскую душу. За пашырэнне няправільных і памылковых звестак і чутак няшчасных яўрэяў білі да крыві і адпускалі дамоў з адхвастаным азадкам.

Такім чынам, Швейк зноў апынуўся ў гэтым пекле. Шукаючы хоць якога знаёмага з батальёна, ён доўга хадзіў па вуліцах, пакуль не паставіў усё на адну карту. Запыніўшы аднаго палкоўніка, ён на ламанай нямецкай мове спытаў, ці не ведае ён, дзе размяшчаецца батальён з яго маршавай ротай.

– Ca мной можаш гаварыць па-чэшску, – сказаў палкоўнік. – Я таксама чэх. Твой батальён стаіць тут блізка, у вёсцы Клімантова за чыгункаю, але ў мястэчка лепей не хадзіць, бо салдаты з адной вашай роты як толькі прыйшлі, то і пабіліся з таварышамі.

Швейк выправіўся ў Клімантова.

Палкоўнік аклікнуў яго, палез у кішэню, даў яму пяць крон на сігарэты і зноў ласкава з ім развітаўся, думаючы пра Швейка: «Які сімпатычны салдацік!»

Памалу дапяўшы да зусім блізкай вёскі, Швейк без асаблівай цяжкасці знайшоў штаб батальёна, бо хоць вёска была і вялікая, але там узвышалася толькі адна прыстойная будыніна – вялікая пачатковая школа, якую ў гэтым чыста ўкраінскім краі паставіла галіцыйская краёвая ўправа дзеля паланізацыі жыхароў.

За час вайны школа пабачыла нямала. Тут размяшчаліся то рускія, то аўстрыйскія штабы, а падчас буйных баёў, якія вырашалі лёс Львова, спартыўная зала была пераабсталявана ў аперацыйную. Тут адразалі рукі і ногі, тут рабілі трэпанацыю чарапоў.

Паза школай, у садзе, пасля выбуху буйнакалібернага снарада засталася вялікая варонка. У кутку сада стаяла моцная груша, на адной яе галіне матляўся абрывак вяроўкі, на якой яшчэ нядаўна вісеў мясцовы грэка-каталіцкі святар. Яго павесілі па даносе дырэктара школы – паляка за тое, што той быў членам партыі старарусаў і ў часе рускай акупацыі служыў у царкве малебен за перамогу зброі рускага праваслаўнага цара. Гэта была няпраўда, бо ў тую пару абвінавачанага тут увогуле не было – ён лячыўся ад камянёў у жоўцевым пузыры на невялікім курорце, якога не закранула вайна – у Бохні Замураванай.

У тым, што грэка-каталіцкага святара павесілі, адыграла ролю некалькі фактаў: нацыянальнасць, рэлігійная варожасць і курыца, бо незадоўга да вайны няшчасны святар забіў у сваім агародзе адну з дырэктарскіх курэй, якія падзяўблі высеянае ім насенне кавуноў.

Дом нябожчыка святара стаяў пусты і, можна сказаць, што кожны, хто хацеў, браў сабе што-небудзь на памяць пра святара. Адзін мужычок-паляк зацягнуў да сябе нават стары раяль, покрыўку якога выкарыстаў для рамонту дзвярэй свінушніка. Частку мэблі, паводле звыклай практыкі, салдаты пасеклі на дровы, і толькі шчаслівым выпадкам ацалела на кухні вялікая печ са славутай духоўкай, бо грэка-каталіцкі святар нічым не адрозніваўся ад сваіх рымска-каталіцкіх калег, любіў папаесці і любіў, каб на пліце і ў духоўцы было многа патэльняў і гаршкоў.

I зрабілася нават традыцыяй гатаваць на гэтай кухні для афіцэраў усіх часцей, якія тут праходзілі. Наверсе, у вялікім пакоі, наладжвалася нешта накшталт афіцэрскага казіно. Сталы і крэслы рэквізавалі ў жыхароў вёскі.

Якраз сёння афіцэры батальёна ладзілі ўрачыстую вячэру. У складчыну купілі свінню, а кухар Юрайда з гэтай нагоды рыхтаваў для афіцэраў вялікую пагулянку.

Тым часам наверсе ўжо сабраліся афіцэры батальёна і, урачыста чакаючы таго, што нараджалася ўнізе, у кухні, пілі – не маючы ніякага іншага алкаголю – брыдкую самагонку, закрашаную адварам цыбулі ў жоўты колер. Яўрэй-гандляр запэўніваў, што гэта найлепшы і найсапраўднейшы французскі каньяк, які застаўся яму ў спадчыну ад бацькі, а той яго атрымаў таксама ў спадак ад нябожчыка дзядулі.

– Гэй, ты! – гаркнуў яму капітан Сагнер, – калі ты яшчэ прыхлусіш, што твой прадзед купіў яго ў французаў, як яны ўцякалі з Масквы, то я загадаю цябе пасадзіць за краты, аж пакуль самы малодшы з тваёй сям’і не стане самым старэйшым.

У той час як афіцэры пасля кожнага глытка пракліналі прадпрымальнага яўрэя, Швейк сядзеў ужо ў канцылярыі батальёна, дзе не было нікога, апрача вальнапісанага Марака. Ён як гісторык батальёна выкарыстаў затрымку каля Золтанца, каб на запас апісаць некалькі пераможных баёў, якія, несумненна, адбудуцца ў недалёкім будучым.

Пакуль што ён рабіў накіды, і да таго часу, як увайшоў Швейк, паспеў запісаць: «Калі перад нашым духоўным поглядам праходзяць усе гэтыя героі, удзельнікі баёў за вёску N, дзе плячо ў плячо з нашым батальёнам змагаўся адзін з батальёнаў N-скага палка і другі батальён N-скага палка, мы ўбачым, што наш N-скі батальён праявіў найвыдатнейшыя стратэгічныя здольнасці і бясспрэчна садзейнічаў перамозе N-скай дывізіі, задачай якой было канчатковае замацаванне нашай пазіцыі на N-скім участку».

– Ты бачыш, – сказаў Швейк вальнапісанаму, – я зноў тут.

– Дай я цябе абнюхаю, – сказаў расчулены вальнапісаны Марак. – Гм, ад цябе сапраўды пахне крыміналам.

– Як звычайна, – згадзіўся Швейк, – трапілася адно маленькае непаразуменне. А ты як маешся?

– Як бачыш, – адказаў Марак, – увасабляю на паперы гісторыю гераічных абаронцаў Аўстрыі, але неяк у мяне адно з адным не вяжацца, усё толькі N ды N. Гэтая літара дасягнула незвычайнай дасканаласці ў цяперашнім часе і дасягне яшчэ большай у будучым. Апрача вядомых ужо здольнасцей, капітан Сагнер знайшоў у мяне незвычайны матэматычны талент. Мне даручана кантраляваць усе рахункі батальёна і пакуль што я прыйшоў да вываду, што батальён абсалютна пасіўны і толькі чакае выпадку, каб прыйсці да згоды са сваімі рускімі крэдыторамі, бо і пасля паражэння, і пасля перамогі крадуць без ліку. Зрэшты, гэта ўсё роўна. Нават калі нас разаб’юць ушчэнт, – вось тут дакументы аб нашай перамозе, бо мне як гістарыёграфу нашага батальёна дадзена ганаровае заданне напісаць: «I салдаты зноў рынуліся на непрыяцеля, які ўжо лічыў, што перамога на яго баку. Напад нашых воінаў і штыкавая атака былі справай адной хвіліны. Непрыяцель у роспачы ўцякае, падае ва ўласныя акопы. Мы колем яго без літасці, так што ён у бязладдзі пакідае іх, кінуўшы ў нашых руках параненых і непараненых палонных. Гэта адзін з найслаўнейшых момантаў». Той, хто ўсё гэта ператрывае, пашле дадому па палявой пошце ліст: «Атрымалі па азадку, дарагая жонка! Я здаровы. Ці адняла ты ад грудзей нашага свавольніка? Толькі не прывучай яго называць «татам» чужых, бо мне гэта было б вельмі крыўдна». Цэнзура потым выкрэсліць з ліста «Атрымалі па азадку», бо невядома, хто атрымаў, гэта можна па-рознаму зразумець, невыразна сказана.

– Галоўнае – выказвацца зразумела, – уставіў Швейк. – У 1912 годзе ў Празе ў святога Ігнацыя служылі місіянеры. I быў сярод іх адзін прапаведнік, дык ён казаў з кафедры, што, пэўна, ні з кім на небе спаткацца не давядзецца. На той вячэрняй імшы быў бляхар Кулішак. Пасля той службы прыйшоў ён у карчму і кажа, што той місіянер, відаць, моцна напракудзіў, калі ў касцёле, як на адкрытай споведзі, абвяшчае, што на небе ён ні з кім не спаткаецца. Дык навошта такіх людзей пускаюць на кафедру? Трэба гаварыць заўсёды выразна і зразумела, без усякіх хітрыкаў і недамовак. «У Брэйшкаў» шмат гадоў назад працаваў адзін кладаўшчык, у якога была звычка: вяртаючыся дамоў пад мухай, ён заўсёды заходзіў у адну начную кавярню і там браў чарку з незнаёмымі наведнікамі. Заўсёды, чокаючыся, ён прыгаворваў: «Нам на вас, вам на нас…» За гэта ён аднаго разу атрымаў ад аднаго прыстойнага пана з Йіглавы такую зубатычыну, што калі назаўтра гаспадар кавярні вымятаў яго зубы, то паклікаў дачку, вучаніцу пятага класа, і спытаў, колькі зубоў мае дарослы чалавек. Тая гэтага не ведала, дык ён выбіў ёй два зубы, а на трэці дзень атрымаў ад кладаўшчыка ліст. Той прасіў прабачэння за ўсе непрыемнасці, якія ён прычыніў, і тлумачыў, што ён не хацеў сказаць нічога непрыстойнага, што яго не так зразумелі, бо ён хацеў толькі сказаць: «Нам на вас, вам на нас крыўдаваць не варта». Хто гаворыць двухсэнсоўнасці, спачатку павінен іх абдумаць. Шчыры, адкрыты чалавек, які што думае, тое і гаворыць, рэдка атрымлівае па мордзе. А калі ўжо атрымае некалькі разоў, то ўвогуле стане больш абачлівы і на людзях лепей будзе трымаць язык за зубамі.

– А ты ніколькі не змяніўся, – сказаў Швейку вальнапісаны.

– Не змяніўся, – адказаў Швейк. – Не меў на тое часу. Мяне нават хацелі расстраляць, але і гэта не самае горшае, вось бяда, што я з дванаццатага гэтага месяца не атрымаў жалавання.

– У нас ты яго цяпер не атрымаеш, бо мы ідзём на Сакаль і жалаванне будуць выдаваць аж пасля бою. Трэба эканоміць. Калі ўлічыць, што там здарыцца за два тыдні, то на кожным забітым салдаце разам з надбаўкамі сэканоміцца чатыры кроны семдзесят два гелеры.

– А што яшчэ новага ў вас?

– Па-першае, недзе згубіўся наш ар’ергард, а, па-другое, закалолі свінню, і з гэтай нагоды афіцэры ладзяць у святаровым доме пагулянку, а салдаты распаўзліся па вёсцы і распутнічаюць з мясцовым жаночым насельніцтвам. Да абеду звязалі аднаго салдата з нашай роты за тое, што лез на гарышча за сямідзесяцігадовай бабкай. Ён не вінаваты, бо ў загадзе не сказана, да якога веку гэта дазваляецца.

– Мне таксама здаецца, – згадзіўся Швейк, – што ён не вінаваты, бо калі такая баба лезе нагару па лесвіцы, то яе твару не ўбачыш. Акурат такі выпадак здарыўся на манеўрах каля Табара. Наш узвод кватараваў у карчме, і нейкая кабета мыла ў пярэднім пакоі падлогу. Нейкі Храмаста падкраўся і пашлёпаў яе – як бы гэта табе сказаць – па спадніцах. А спадніцы ў яе былі пападтыканы надта высока, і калі ён яе шлёпнуў раз – яна нічога, пляснуў другі, трэці – яна ўсё нічога, быццам яе не тычыцца, тады ён рашыўся на дзеянне, яна спакойна сабе шаруе падлогу, а потым павярнулася да яго тварам і кажа: «Ну, і ўвяла ж я вас у зман, салдацік». Той бабе было добра за семдзесят гадоў, а пра ўсё гэта яна потым раззваніла па ўсёй вёсцы. А цяпер дазвольце ў вас запытацца, ці не сядзелі вы за час маёй адсутнасці таксама пад арыштам?

– Ды неяк не было выпадку, – апраўдваўся Марак, – але што да цябе, то мушу паведаміць, што па батальёну аддадзены загад аб тваім арышце.

– Мне гэта не пашкодзіць, – зазначыў Швейк, – усё абсалютна правільна. Батальён павінен быў выдаць загад аб маім арышце, гэта проста быў іх абавязак, бо пра мяне столькі часу нічога не было вядома. Дык ты кажаш, усе афіцэры на парасячым свяце? Тады варта пайсці туды і далажыць, што я зноў тут. У пана обер-лейтэнанта Лукаша і без таго са мной клопату па вушы.

Цвёрдым салдацкім крокам Швейк накіраваўся ў дом святара, напяваючы:

Швейк увайшоў у дом святара і па лесвіцы падняўся нагару, адкуль азываліся галасы афіцэраў.

Гаманілі аб усім, якраз цяпер ганілі брыгаду і бязладдзе ў яе штабе, а ад’ютант брыгады падкінуў дроў у печ, заўважыўшы:

– Мы ўсё ж паслалі тэлеграму адносна гэтага Швейка. Швейк…

– Hier! – усклікнуў з-за прыадчыненых дзвярэй Швейк і, увайшоўшы ў пакой, паўтарыў:

– Hier! Melde…

Прыкмеціўшы здзіўленне і нейкі ціхі адчай на тварах капітана Сагнера і падпаручніка Лукаша, ён, не чакаючы пытанняў, усклікнуў:

– Асмелюся далажыць, мяне хацелі расстраляць за тое, што я здрадзіў пану імператару.

– Ежыш Марыя, што вы гаворыце, Швейк, – у адчаі вымавіў асатанелы падпаручнік Лукаш.

– Асмелюся далажыць, гэта было так, пан обер-лейтэнант…

– I Швейк пачаў грунтоўна апісваць, што з ім здарылася. Усе глядзелі на яго, шырока расплюшчыўшы вочы, а ён апавядаў з усімі падрабязнасцямі, не забыўся нават адзначыць, што на плаціне той сажалкі, дзе з ім здарылася няшчасце, раслі незабудкі. Калі ж ён пачаў пералічваць прозвішчы татар, з якімі пазнаёміўся ў сваёй вандроўцы, і назваў нешта накшталт Галімулабалібей, да якога дадаў цэлы рад імён, створаных ім самім, да прыкладу Валівалавалівей, Малімуламалімей, падпаручнік Лукаш не стрымаўся:

– Я вас аддубашу, быдла. Працягвайце коратка, але складна.

I Швейк працягваў з уласцівай яму паслядоўнасцю, а калі дайшоў да палявога" суда, то падрабязна апісаў генерала і маёра. Ён адзначыў, што генерал касіў на левае вока, а ў маёра блакітныя вочы.

– На мяне глядзелі ўночы, – дадаў ён у рыфму. Тут камандзір дванаццатай роты Цымерман шпурнуў у Швейка гліняны кубак, з якога піў моцную яўрэйскую гарэлку.

Швейк спакойна працягваў апавядаць і пра духоўнае суцяшэнне, і пра тое, як маёр праспаў да ранку ў яго абдымках. Потым ён горача абараняў брыгаду, куды яго паслалі, калі батальён запатрабаваў яго вярнуць, як салдата, што прапаў без вестак. А падаючы капітану Сагнеру дакументы, з якіх было відаць, што вышэйшая інстанцыя зняла з яго ўсе падазрэнні, ён прыгадаў:

– Асмелюся далажыць, пан лейтэнант Дуб знаходзіцца ў брыгадзе са страсеннем мазгоў. Перадае вам усім нізкі паклон. Прашу выдаць мне жалаванне і грошы на тытунь.

Капітан Сагнер і падпаручнік Лукаш абмяняліся пытальнымі поглядамі, але ў гэты момант адчыніліся дзверы, і ў нейкім цабэрку ўнеслі гарачы суп са свіной вантробы, над якім узнімалася пара.

Пачыналася раскоша, якой усе так чакалі.

– Вы, няшчасны, – працадзіў Сагнер Швейку, прыходзячы ў добры настрой ад блізкай асалоды, – вас выратавала толькі наша вечарына.

– Швейк, – дадаў падпаручнік Лукаш, – калі з вамі яшчэ раз здарыцца нешта падобнае, вам будзе кепска…

– Асмелюся далажыць, са мной і павінна быць кепска, – узяў пад казырок Швейк. – Калі ўжо знаходзішся на вайсковай службе, то мусіш ведаць і разумець…

– Згіньце! – зароў на яго капітан Сагнер. Швейк згінуў і спусціўся ў кухню. Ён прыйшоў якраз на пачатак спрэчкі кухара Юрайды з Балоўнам. Юрайда ўжываў не зусім зразумелыя выразы.

– Ненаедная ты гавяда, – гаварыў ён Балоўну, – дай табе аднесці нагару каўбасу, дык ты яе апляцеш яшчэ на сходах.

Кухня цяпер мела зусім іншы выгляд.

Старшыя пісары з батальёнаў і рот ласаваліся паводле распрацаванага кухарам Юрайдам плана. Батальённыя пісары, ротныя тэлефаністы і некалькі унтэр-афіцэраў прагна сёрбалі з іржавага ўмывальнага таза суп са свіной трыбухі, разведзены кіпенем, каб хапіла на ўсіх.

– Здарова, – павітаўся старшы пісар Ванак са Швейкам, абгрызваючы ножку. – Тут хвіліну назад быў вальнапісаны Марак, ён паведаміў, што вы зноў у нас і атрымалі новы мундзір. Ён мяне напалохаў тым, што з-за гэтага мундзіра мы ніколі не разлічымся з брыгадай. Ваш мундзір знайшлі на плаціне сажалкі, і мы праз канцылярыю батальёна паведамілі пра гэта ў брыгаду. Я правёў вас як тапельца ў час купання, і вы ўвогуле не павінны былі вяртацца і рабіць нам тут лішні клопат з двайным мундзірам. Вы нават не недаеце, што вы нарабілі! У нас на ўліку кожная частка вашага адзення. I цяпер у маім спісе мундзіраў роты адзін мундзір лішні. Пра гэта я паведаміў ужо ў батальён. Цяпер мы павінны атрымаць пацвярджэнне таго, што вы атрымалі новы камплект адзення, а з той прычыны, што батальён у спісе наяўнасці абмундзіравання адзначыў, што маецца адзін лішні камплект, я ведаю, чым гэта пахне, гэта пахне рэвізіяй. Калі гаворка ідзе пра такую дробязь, то як піць даць прыедуць з самога інтэнданцтва. Вось калі без следу знікаюць дзве тысячы пар ботаў, ніхто і вухам не павядзе. Але ў нас ваша адзенне згубілася, – трагічна паведаміў Ванак, высмоктваючы мозг з косткі, якая трапіла яму пад руку, а рэшткі выкалупваючы запалкай, якая замяняла яму і зубачыстку. – З-за гэтай дробязі інспекцыя прыедзе абавязкова. Калі я служыў у Карпатах, дык інспекцыя прыехала з-за таго, што мы кепска выконвалі ўказанне – сцягваць з замерзлых салдат боты, не пашкодзіўшы іх. Сцягвалі-сцягвалі, і на дваіх яны лопнулі, а ў аднаго былі разбітыя яшчэ пры жыцці. I бяда тут як тут – прыехаў палкоўнік з інтэнданцтва, і каб не руская куля, што зваліла яго адразу ж пасля прыезду, не ведаю, што было б з намі.

– А з яго самога боты таксама сцягнулі? пацікавіўся Швейк.

– Сцягнулі, – задуменна вымавіў Ванак, – але невядома хто, так што і палкоўніцкія боты запісаць на прыход не ўдалося.

Кухар Юрайда зноў вярнуўся зверху і першы ж погляд кінуў на паніклага Балоўна, які сумна сядзеў на лаўцы каля печы і ў невымоўным смутку разглядваў свой запалы жывот.

Юрайда палез у духоўку і выцягнуў адтуль крывяную каўбасу.

– Жары, Балоўн, – сказаў ён ласкава, – жары, пакуль не лопнеш, падавіся, ненажэра!

У Балоўна на вачах бліснулі слёзы.

– Дома, калі мы калолі свінню, – жаласна пачаў Балоўн, даядаючы малую каўбаску, – я спачатку з’ядаў ладны кавалак мяса, пасля ўвесь лыч, сэрца, вуха, кавалак пячонкі, ныркі, селязёнку, кавалак кумпяка, язык, а потым… – I ціхім голасам, быццам расказваючы казку, дадаў:

– А потым ішлі ліверныя каўбаскі, з шэсць ці дзесяць кольцаў, пузатыя крывяныя каўбаскі, з крупою і сухарамі, так што і не ведаеш, ад чаго адкусіць спачатку. Усё расплываецца на языку, усё смачна пахне, і жарэш, жарэш…

– Я думаю, – наракаў Балоўн, – куля нада мной злітуецца, а голад даканае, здохну я з галадухі…

– Эх ты, галава, два вухі, – адгукнуўся Швейк, у якога сёння міма волі з языка зрываліся рыфмы.

У кухара Юрайды раптоўны прыступ жалю да Балоўна прайшоў, калі Балоўн, хуценька падкраўшыся да пліты, выцягнуў з кішэні акраец хлеба і хацеў абмакнуць яго ў падліўку, у якой на вялікай патэльні ляжаў груд смажанай свініны. Юрайда неспадзеўку так моцна выцяў яго па руцэ, што акраец упаў у падліўку – гэтак жа, як у купальні плывец скача з памосту ў раку. Не даўшы выцягнуць гэты прынадны кавалак з патэльні, Юрайда схапіў Балоўна і выкінуў за дзверы.

Засмучаны Балоўн ужо ў акно ўбачыў, як Юрайда відэльцам дастаў яго акраец, які так насыціўся падліўкай, што зрабіўся зусім карычневым, дадаў ладны кавалак мяса і падаў Швейку са словамі:

– Ешце, мой сціплы сябар!

– Ежыш Марыя! – застагнаў за акном Балоўн і, размахваючы доўгімі рукамі, пашыбаваў на вёску, каб хоць там чаго-небудзь перахапіць.

Швейк, смакуючы велікадушны дарунак Юрайды, гаварыў з набітым ротам:

– Я, дальбог, рады, што зноў сярод сваіх. Не ведаю, не ведаю, што б вы тут рабілі, калі б мяне дзе-небудзь затрымалі, а вайна зацягнулася б яшчэ на некалькі гадоў.

– А як вы думаеце, Швейк, – спытаў старшы пісар Ванак, – вайна яшчэ доўга працягнецца?

– Пятнаццаць гадоў, – адказаў Швейк. – Няйначай, бо ўжо ж была трыццацігадовая вайна, цяпер мы напалову разумнейшыя, трыццаць дзелім на два, значыцца пятнаццаць.

– Дзяншчык нашага капітана, – азваўся Юрайда, – расказваў, нібыта сам чуў, што як толькі выйдзем на граніцы Галіцыі, то далей ужо не сунемся – рускія пачнуць перагаворы аб міры.

– Тады не варта было і ваяваць, – упэўнена сказаў Швейк. – Калі вайна, дык вайна. Я рашуча адмаўляюся гаварыць аб міры раней, чым мы будзем у Маскве і Петраградзе. Калі сусветная вайна, то што ж мы будзем ашывацца толькі ўздоўж мяжы.

Далейшая гаворка была перапынена ўварваннем вальнапісанага Марака.

– Ратуйся, хто можа! – загаласіў Марак. – Толькі што да нас у штаб пад’ехаў на машыне паручнік Дуб і прывёз з сабой смярдзючага кадэта Біглера.

Праз некалькі хвілін Дуб і Біглер прайшлі ў кухню. Швейк закрычаў:

– Habacht! Устаць!

Паручнік Дуб усутыч падышоў да Швейка і пракрычаў яму проста ў твар:

– Радуйся цяпер, дурыла! Зараз табе гамон! Я загадаю зрабіць з цябе пудзіла на памяць Дзевяноста першаму палку.

– Zum Befehl, пан лейтэнант, – казырнуў Швейк, – я калісьці чытаў, што некалі была вялікая бітва, у якой загінуў шведскі кароль са сваім верным канём. Абодвух здыхлякоў пераправілі ў Швецыю, з іх набілі чучалы і цяпер яны стаяць у Стакгольмскім музеі.

– Адкуль у цябе такія звесткі, невук? – завішчаў паручнік Дуб.

– Асмелюся далажыць, пан лейтэнант, ад майго брата прафесара.

Паручнік Дуб крута павярнуўся, плюнуў і, падштурхоўваючы наперад Біглера, прайшоў нагару ў залу.

У той час як паручнік Дуб і кадэт Біглер спрачаліся на сходах аб тым, ці мае права нікуды не залічаны кадэт на ліверную каўбасу ў той колькасці, якая ўваходзіць у паёк паноў афіцэраў, унізе ў кухні ўсе ўжо наеліся, разлягліся на прасторных лаўках і балакалі хто аб чым, пыхкаючы з люлек.

– Дык вось, я сёння зрабіў вялікую вынаходку, – аб’явіў кухар Юрайда. – Лічу, што яна зробіць поўны пераварот у кулінарнай справе. Ты ж, Ванак, сам ведаеш, што ў гэтай праклятай вёсцы я нідзе не мог знайсці маярану для ліверу.

– «Herba majoranae», – уставіў старшы пісар Ванак, успомніўшы, што ён гандляр хімічнымі і маскатэльнымі таварамі.

– Яшчэ не даследавана, – працягваў Юрайда, – наколькі чалавечы розум абвастраецца пры патрэбе знайсці самыя разнастайныя сродкі для дасягнення мэты, як перад ім раскрываюцца новыя далягляды, як ён пачынае вышукваць самыя неверагодныя рэчы, пра якія чалавецтву да таго часу і не снілася… Я шукаю па ўсіх хатах маяран, бегаю, выведваю, тлумачу, навошта мне гэта патрэбна, як ён выглядае…

– Табе трэба было расказаць, як ён пахне, – пачуўся з лаўкі голас Швейка, – а маяран пахне, як пляшачка з чарнілам, калі яе панюхаць у прысадах, дзе цвітуць акацыі. На ўзгорку ў Богдальцы каля Прагі…

– Паслухай, Швейк, – узмаліўся вальнапісаны Марак, – дай закончыць Юрайду.

Юрайда расказваў далей:

– У адным двары я натрапіў на старога салдата часоў акупацыі Босніі і Герцагавіны, які адбываў вайсковую службу уланам у Пардубіцах і яшчэ не забыў чэшскай мовы. Дык той пачаў са мной спрачацца, што ў Чэхіі ў ліверную каўбасу’ кладуць не маяран, а рамонак. Я, праўду кажучы, не ведаў, што адказаць, бо кожны разумны і справядлівы чалавек павінен лічыць маяран каралём усіх прыпраў, якія кладуць у ліверную каўбасу. Было неабходна знайсці такую замену, якая надала б каўбасе характэрны востры прысмак. I раптам у адной хаце пад абразом нейкага святога я ўбачыў вясельны міртавы вяночак. Жылі там маладыя, і галінкі мірта на вяночку былі яшчэ даволі свежыя. Дык я паклаў гэты мірт у ліверную каўбасу; праўда, вяночак мне давялося тры разы апарваць у кіпені, каб лісточкі памякчэлі і страцілі свой занадта едкі водар і смак. Зразумела, калі я забіраў гэты міртавы вяночак на лівер, то было нямала слёз. Развітваючыся са мною, маладыя запэўнівалі, што за такое блюзнерства – вяночак быў асвячоны – не мінуць мне першай кулі. Вы ж елі маю поліўку з трыбухой, няўжо ніхто не заўважыў, што яна пахне не маяранам, а міртам?

– У Індржыхавым Градцы, – адгукнуўся Швейк, – шмат гадоў таму назад жыў каўбаснік Ёзаф Лінак. У яго на паліцы было дзве бляшанкі. У адной была сумесь усялякіх вострых прыпраў, якія ён клаў у ліверную і крывяную каўбасу. У другой – парашок ад насякомых, бо гэты каўбаснік часцяком мог пераканацца, што яго пакупнікам не раз давялося раскусіць у каўбасе клапа альбо таракана. Ён увесь час на гэта гаварыў, што клоп мае востры прысмак горкага міндалю, які кладуць у пірожнае, але тараканы ў каўбасе смярдзяць, як старая запляснелая біблія. Таму ён стараўся падтрымліваць чысціню ў сваёй майстэрні і ўсюды рассыпаў гэты парашок ад насякомых.

Дык вось рабіў ён неяк крывяную каўбасу, а ў яго ў той час быў насмарк. Схапіў ён бляшаначку з парашком ад насякомых ды сыпнуў гэты парашок у фарш для каўбасы. З таго часу ўсе ў Індржыхавым Градцы ходзяць браць крывяную каўбасу толькі да Лінака. Людзі проста валам валілі ў краму. А ён быў чалавек кемны і змікіціў, што прычына тут – парашок ад насякомых і пачаў заказваць цэлыя скрыні гэтага парашку, а фірму, у якой ён яго купляў, загадзя папярэдзіў, каб на скрынках пісалі «Індыйскія прыправы». Гэта была яго таямніца, з ёй ён сышоў і ў магілу. Але што самае цікавае, дык гэта тое, што ў тых сем’ях, дзе куплялі ў яго каўбасу, сышлі ўсе тараканы і клапы. I цяпер Індржыхаў Градад належыць да самых чыстых гарадоў ва ўсёй Чэхіі.

– Ты ўжо скончыў? – спытаў вальнапісаны Марак, які, відаць, таксама хацеў умяшацца ў размову.

– З гэтым выпадкам я скончыў, – адказаў Швейк, – але я ведаю яшчэ адзін падобны выпадак у Бескідах. Пра яго я раскажу вам тады, калі мы будзем на баявых пазіцыях.

– Кухарскае майстэрства, – пачаў вальнапісаны Марак, – лепш за ўсё спасцігаецца ў час вайны, асабліва на фронце. Дазволю сабе падаць невялікае параўнанне. У мірны час усе мы чыталі і чулі пра так званыя «ледзяныя поліўкі», г. зн. супы, у якія кладуць лёд. Гэтыя супы вельмі любяць у паўночнай Германіі, Даніі і Швецыі. А тут, бачыце, здарылася вайна, і гэтай зімой у Карпатах у салдат было столькі мёрзлай поліўкі, што яны ад яе насы адварочвалі, а гэта ўсё ж такі далікатная страва.

– Мёрзлы гуляш есці можна, – запярэчыў старшы пісар Ванак, – але нядоўга, самае большае тыдзень. З-за яго наша дзевятая рота пакінула акопы.

– Яшчэ за мірным часам, – надзвычай сур’ёзна сказаў Швейк, – уся вайсковая служба круцілася вакол кухні і самых разнастайных страў. Быў у нас у Будзеёвіцах обер-лейтэнант Закрэйс, той заўсёды туляўся каля афіцэрскай кухні і, калі які салдат правінаваціцца, то паставіць яго слупам і як накінецца: «Ты, нікчэмнік, калі гэта яшчэ раз паўторыцца, я зраблю з тваёй морды адбіўную катлету, я раздушу цябе ў бульбяную тоўчанку і табе ж дам сажраць. I палезуць з цябе гусіныя трыбухі з рысам, будзеш пражыцца, як шпігаваны заяц на блясе. Вось бачыш, ты мусіш выправіцца, калі не хочаш, каб людзі думалі, што я з цябе зрабіў фаршыраваную смажаніну з капустай».

Наступны выклад і цікавая гаворка аб выкарыстанні меню ў мэтах выхавання салдат былі перапынены моцным крыкам наверсе, дзе закончыўся ўрачысты абед. У бязладнай гамане галасоў вылучаўся крык кадэта Біглера:

– Салдат яшчэ ў мірны час павінен ведаць, чаго патрабуе вайна, а ў час вайны не забываць таго, чаму навучыўся на пляцы.

Потым засоп паручнік Дуб.

– Прашу канстатаваць, мяне зневажаюць ужо ў трэці раз.

Наверсе тварыліся вялікія справы.

Паручнік Дуб, які выношваў вядомыя вераломныя задумы супраць кадэта Біглера і хацеў нагаварыць на яго камандзіру батальёна, быў адразу ж на парозе сустрэты дзікім галёканнем. На ўсіх дасканала падзейнічала яўрэйская самагонка.

Усе стараліся перакрычаць адзін аднаго, намякаючы на «кавалерыйскае ўмельства» паручніка Дуба: «Без канюшага не атрымаецца!», «Спалоханы мустанг!», «Як доўга, сябрук, ты аціраўся сярод каўбояў на Дзікім Захадзе?», «Цыркавы яздок!»

Капітан Сагнер хутка падсунуў Дубу кілішак праклятай самагонкі, і пакрыўджаны паручнік Дуб сеў за стол. Ён прыставіў старое расхлістанае крэсла да надпаручніка Лукаша, які прывітаў яго сяброўскім словам: «Мы ўсё ўжо з’елі, прыяцель».

Кадэт Біглер строга паводле статуту далажыў аб сабе капітану Сагнеру і іншым афіцэрам, кожны раз паўтараючы: «Кадэт Біглер прыбыў у штаб батальёна», і хаця ўсе яго ведалі і ўжо бачылі, тым не менш яго маркотная фігура нейкім чынам засталася незаўважанай.

Біглер узяў поўную шклянку, сціпла сеў каля акна, чакаючы зручнага моманту, каб скалануць паветра абрыўкамі сваіх ведаў, запазычаных з падручнікаў.

Паручнік Дуб, якому жахлівая сівуха кінулася ў галаву, пастукаў пальцам аб стол і раптам без дай прычыны звярнуўся да капітана Сагнера:

– Мы з акруговым начальнікам заўсёды гаварылі: «Патрыятызм, вернасць абавязку, самаўдасканаленне – вось сапраўдная зброя на вайне!» Нагадваю вам пра гэта менавіта сёння, калі нашы войскі ў хуткім часе пяройдуць граніцы».

Да гэтых слоў прадыктаваў ужо хворы Яраслаў Гашак «Прыгоды ўдалага салдата Швейка ў час сусветнай вайны». Смерць пісьменніка 3 студзеня 1923 года прымусіла яго змоўкнуць назаўсёды і не дала яму закончыць адзін з самых праслаўленых і папулярных раманаў, створаных пасля Першай сусветнай вайны.